അനുപല്ലവി. 2 aniprasad 🎫🎫🎫🎫🎫 ജയപാലൻ വരുന്നത് കണ്ടതോടെ വിമലകുമാരി ഭിത്തിയിൽ ചാരി വച്ചിരുന്ന വാക്കർ എടുത്ത്‌ കയ്യിൽ പിടിപ്പിച്ചു ബെൽറ്റുകൾ ഇടാൻ നോക്കിയെങ്കിലും ജയപാലൻ വന്ന് അമ്മയെ തടഞ്ഞു. "അമ്മ ഇത് തനിയെ എണീറ്റ് എങ്ങോട്ട് പോകാൻ പോവാ.. അവിടിരുന്നോ..' അവൻ അമ്മയോട് ചേർന്ന് നിന്നു കൊണ്ട് സഹോദരങ്ങളെ നോക്കി. "നിനക്ക് പോകാൻ നേരമായില്ലല്ലോ മോനേ. അതോ ഇന്ന്‌ നേരത്തെ പോണോ.." വിമലകുമാരി മുഖമുയർത്തി അവനെ നോക്കി. "പ്രസന്ന ചേച്ചി പറഞ്ഞു ഇവിടെ പ്രതാപേട്ടനും, ചേച്ചിയും വന്നിരിപ്പുണ്ടെന്ന്.. രാവിലെ നിങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് തന്നെ വന്നതാണോ, അതോ ഇതുവഴിയെങ്ങാനും പോയപ്പോൾ നേർച്ചയ്ക്ക് വേണ്ടി കയറിയതാണോ.." സുഖമില്ലാത്ത അമ്മ വീട്ടിലുണ്ടായിട്ടും മാസത്തിൽ ഒരു തവണ പോലും അമ്മയുടെ മക്കൾ വന്നൊന്ന് അമ്മയെ കണ്ടിട്ട് പോകാത്തതിന്റെ പ്രതിഷേധം ഉണ്ടായിരുന്നു അവന്റെ വാക്കുകളിൽ. അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ട എന്തെങ്കിലും സഹായം ചെയ്യുകയോ, അതല്ലെങ്കിൽ എന്തെങ്കിലും സാമ്പത്തികമായി നൽകുകയോ ഒന്നും വേണ്ട, വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും നിങ്ങൾ വന്ന് നേരിട്ട് അമ്മയുടെ അടുത്ത്‌ അഞ്ചോ, പത്തോ മിനിറ്റ് ഇരുന്നിട്ട് പോണേ എന്ന് ഒരുപാട് തവണ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ് ജയപാലൻ സഹോദരങ്ങളോട്.. അമ്മയ്ക്ക് അപകടമുണ്ടാവുന്നതിനു തൊട്ടു മുൻപ് വരെ ആഴ്ചയിൽ ഒരു തവണയെങ്കിലും അമ്മ മക്കളുമാരുടെയെല്ലാം വീടുകളിൽ സന്ദർശനത്തിന് പോകാറുള്ളതായിരുന്നു. "അതെന്താ ജയാ നീ അങ്ങനൊരു സംസാരം.. ഞങ്ങൾക്ക് അമ്മയെ കാണാൻ മാത്രമായി ഇവിടേയ്ക്ക് വന്നുകൂടാ എന്നുണ്ടോ.. നിന്റെ പറച്ചിൽ കേട്ടാൽ തോന്നുമല്ലോ അമ്മയെ ഞങ്ങളങ്ങു തീരെ തള്ളി കളഞ്ഞേക്കുവാണെന്ന്.." സഹോദരൻ മുഖത്ത്‌ നോക്കി ചോദിച്ച കാര്യം സുധാകുമാരിയ്ക്ക് അത്ര പിടിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു. "ഞാൻ അങ്ങനൊന്നും കരുതി പറഞ്ഞതല്ല ചേച്ചീ.. നിങ്ങൾ രണ്ട് പേരും കൂടി വളരെ അപൂർവമായേ ഒരുമിച്ച് ഈ വീട്ടിലേക്ക് വരാറുള്ളൂ. പ്രത്യേകിച്ചും ഇത്ര നേരത്തെ. അതുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു പോയതാ ഞാൻ." "രാവിലെ വരേണ്ട കാര്യത്തിന് രാവിലെ തന്നെ വരാതെ പറ്റുവോ.. കുറച്ച് കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ട് വന്നാൽ ഉദ്യോഗം ഭരിയ്ക്കാനായി നീ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങിപ്പോകില്ലേ..." "എനിയ്ക്ക് പിന്നെ ജോലിയ്ക്ക് പോകാതെ പറ്റുവോ ചേച്ചീ.. ഞങ്ങളിവിടെ അഞ്ചാറു പേരുടെ ചിലവ് കഴിഞ്ഞു പോകണ്ടേ... വീട്ടു വാടക മാത്രം കൊടുക്കേണ്ടെന്നേ ഉള്ളൂ.. കറന്റ്, വെള്ളം, മൊബൈൽ റീചാർജ്..അമ്മയുടെ മരുന്ന്, മക്കളുടെ വിദ്യാഭ്യാസം, പിന്നെ രണ്ട് പേർക്ക് കൊടുക്കുന്ന ജോലിക്കൂലി തുടങ്ങി എന്തിനൊക്കെ എന്റെ ഒറ്റയാളുടെ വരുമാനത്തിൽ നിന്നും വീതം വയ്ക്കണമെന്ന് ചേച്ചിയ്ക്ക് അറിയോ.. അപ്പോൾ എനിയ്ക്ക് രാവിലെയല്ല, പാതിരാത്രി പന്ത്രണ്ട് മണിയ്ക്ക് ജോലിയ്‌ക്കിറങ്ങേണ്ടി വന്നാൽ കൂടി ഞാൻ പോയി ചെയ്യും.." "ചെയ്തോ, ആര് പറഞ്ഞു ചെയ്യേണ്ടെന്ന്. പക്‌ഷേ ഇതുപോലെ തന്നെ എല്ലാവരും ജോലിചെയ്തിട്ട് തന്നെയാ കുടുംബം പോറ്റുന്നത്. ഒരു പക്‌ഷേ നീ ചെയ്യുന്നതിന്റെഇരട്ടി പ്പണി ചെയ്തിട്ട്.അവനവൻ ജോലിചെയ്ത് അവനവന്റെ കുടുംബം പോറ്റുന്നതിനെ അന്യന്റെ മുൻപിൽ ഇങ്ങനെ മഹത്വവൽക്കരിയ്ക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല. ഭൂമിയിൽ ഇതൊക്കെ സർവ്വ സാധാരണമാ.." "സുധേ.. മതി നിർത്ത്‌." സുധാകുമാരി പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ പ്രതാപചന്ദ്രൻ തടഞ്ഞു. "നമ്മൾ അവനുമായി ഒരു വാക്കുതർക്കം നടത്താനല്ല ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.. നമ്മൾ വന്ന കാര്യം അവനോട് സംസാരിയ്ക്കുക.. അത് കേട്ട ശേഷം ചിന്തിയ്ക്കാൻ ബോധമുണ്ടെങ്കിൽ അവൻ ചിന്തിച്ചു നല്ലൊരു തീരുമാനം എടുക്കട്ടെ. അവന് മാത്രം പോരല്ലോ ഈ വീട്ടിൽ ശാന്തിയും, സമാധാനവും, സുഖവും, സന്തോഷവുമൊക്കെ വേണ്ടത്.. അത് അവൻറെ മക്കൾക്കും വേണ്ടതല്ലേ... അത് വേണോ വേണ്ടയോ എന്ന് അവൻ തന്നെ തീരുമാനിക്കട്ടെ." പ്രതാപ ചന്ദ്രൻ പറയുന്നത് കേട്ട് ഇതെന്താണെന്ന അർത്ഥത്തിൽ ജയപാലൻ അമ്മയെ നോക്കി. അതുവരെ മകന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയിരുന്ന വിമലകുമാരി പെട്ടന്ന് അവന്റെ മുഖത്ത്‌നിന്നും തന്റെ നോട്ടം മാറ്റി കളഞ്ഞു. "നിങ്ങൾക്ക് എന്നോട് എന്തെങ്കിലും സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ടെങ്കിൽ അതിനിങ്ങനെ ചുറ്റി വളയേണ്ട ആവശ്യമില്ല പ്രതാപേട്ടാ, പ്രതാപേട്ടന് മാത്രമല്ല ചേച്ചിയ്ക്കും. പറയാനുള്ളത് മുഖത്ത്‌ നോക്കി പറഞ്ഞോണം.. അതിന്റെ മറുപടിയും ഞാൻ അതേപോലെ തന്നിരിയ്ക്കും." ഒരു താക്കീതിന്റെ ധ്വനിയുണ്ട് അവന്റെ അവസാന വാചകത്തിൽ എന്ന് പ്രതാപചന്ദ്രന് തോന്നി. എനിയ്ക്കിഷ്ടപ്പെടാത്ത എന്തെങ്കിലും കാര്യമാണ് നിങ്ങൾ പറയാൻ പോകുന്നതെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്കിഷ്ടപ്പെടാത്ത മറുപടിയാകും ചിലപ്പോൾ എന്നിൽ നിന്നും കിട്ടുക എന്നതിന്റെ സൂചന. ജയപാലന്റെ സ്വഭാവവും അങ്ങിനെ തന്നെയാണെന്ന് അയാൾക്ക് കാലാകാലങ്ങളായി അറിയാവുന്നതാണ്. "ജയാ, നിന്നോട് തർക്കിയ്ക്കാനോ, തർക്കിച്ചു ജയിച്ചുകളയാമെന്നോ കരുതിയല്ല ഞാനും സുധയും ഇല്ലാത്ത നേരമുണ്ടാക്കി ഇങ്ങോട്ട് വന്നിട്ടുള്ളത്.. നിനക്കറിയാത്തതല്ലല്ലോ എനിയ്ക്ക് എന്റെ കൺസ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനിയിൽ ഉള്ള തിരക്ക്. അര മണിയ്ക്കൂർ സമയം അവിടെ നിന്നും മാറി നിൽക്കാൻ പറ്റാഞ്ഞിട്ടും ഇത്ര രാവിലെ പോയി സുധയെയും കൂട്ടി നിന്നെ കാണാൻ വന്നിട്ടുള്ളത് ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ട് പേർക്കും വേണ്ടിയല്ല. നിന്റെ മക്കൾ ജീവന്റെയും, വിനു മോളുടെയും ആവശ്യപ്രകാരമാ." പ്രതാപചന്ദ്രൻ ഒന്ന് നിർത്തി. ജയപാലൻ അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട്'അമ്മ അറിഞ്ഞ കാര്യമാണോ'ഇതെന്ന അർത്ഥത്തിൽ വിമല കുമാരിയെ നോക്കി. അവർ അവിടെമക്കൾക്കിടയിൽ ഒരു കസേരയിൽ ഇരിയ്ക്കുന്നെങ്കിലും നോട്ടം വിദൂരതയിലെങ്ങോ ഉള്ള ഒരു ശൂന്യ ബിന്ദുവിൽ തറച്ചിരിയ്ക്കയാണ്. "എന്റെ മക്കൾ എന്ത് പരാതിയാ പ്രതാപേട്ടാ നിങ്ങളെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞത്.. അവർക്കെന്തെങ്കിലും പരാതിയുണ്ടെങ്കിൽ അത് പറയാൻ ഇവിടെ ഞാനില്ലേ.. അവരുടെ അച്ഛമ്മയില്ലേ.. ഞങ്ങളോടല്ലേ അവർ അവർക്കുള്ള പരാതി പറയേണ്ടത്.." "അവർക്ക് തോന്നിക്കാണും അച്ഛനോടോ, അച്ഛമ്മയോടോ പറഞ്ഞിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ലെന്ന്. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഞങ്ങളെ വിളിച്ച് പറയാൻ നിൽക്കുവോ.." സുധാകുമാരി പറയുന്നത് കേട്ട് ജയപാലൻ തനിയ്ക്ക് അത് വിശ്വാസം വരാത്ത വിധത്തിൽ നിഷേധാർത്ഥമായി മെല്ലെ ശിരസ്സ് ചലിപ്പിച്ചു. "നിനക്കെന്താ ജയാ വിശ്വാസം വരുന്നില്ലേ.. അവർ ഞങ്ങളെ വിളിച്ചത് സത്യമാടാ. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ നീയും അമ്മയും ചേർന്ന് ഞങ്ങളെ ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരുന്ന നിന്റെ പെണ്ണാലോചന ഞങ്ങളെങ്ങിനെ അറിയാനാ.. ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞാൽ ആരുമറിയാതെ ഞങ്ങൾ ചെന്ന് നിന്റെ പുത്തൻ കല്യാണം മുടക്കി കളയുമോ എന്നായിരുന്നല്ലോ നിന്റെ ഭയം." "ചേച്ചീ.. ഞാൻ അങ്ങിനൊന്നും കരുതിയിട്ടേയില്ല." ജയപാലന് തന്റെ സത്യാവസ്ഥ എങ്ങിനെ അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. "മതിയെടാ കള്ളത്തരം പറയുന്നത്. നിന്റെ മക്കള് പറഞ്ഞല്ല ഞാനും പ്രതാപേട്ടനും ഈ കാര്യം അറിയേണ്ടിയിരുന്നത് എന്ന് നീ ആദ്യം ഒന്ന് മനസിലാക്കുക. എന്നിട്ട് വിളമ്പ്, നീ നിന്റെ വായിൽ തോന്നുന്ന കള്ളം ഞങ്ങളുടെ മുൻപിലേക്ക്." സുധാകുമാരിയ്ക്ക് പറഞ്ഞു വരവേ ദേഷ്യം വന്നു. "നീ കാര്യം അറിയാതെ അവനോട് ദേഷ്യപ്പെടല്ലേ സുധേ.." മകന്റെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ കണ്ടതോടെ വിമല കുമാരി ഇടയ്ക്ക് കയറി. "അവൻ നിങ്ങളോട് വന്നു നേരിട്ട് സംസാരിയ്ക്കാനിരുന്നതാ മക്കളെ അക്കാര്യം.. അല്ലാതെ നിങ്ങൾ കരുതും പോലെ അവൻ നിങ്ങളെ അത് ഒളിച്ചു വച്ചതോ, മനഃപൂർവം ഒഴിവാക്കിയതോ ഒന്നുമല്ല.അങ്ങനവൻചെയ്യുമെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ മക്കളേ.. അവന്റെ സമയം കൂടി നോക്കണ്ടേ കുഞ്ഞുങ്ങളേ.. തിരക്കായത് കൊണ്ടല്ലേ. അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളോട് ഫോണിൽ വിളിച്ചെങ്കിലും അവൻ അക്കാര്യം അറിയിക്കാതിരിയ്‌ക്കുവോ.." "പിന്നേ.. തിരക്ക്.. ഈ തിരക്കും സമയക്കുറവുമൊക്കെ അമ്മയുടെ മകനുമാത്രമല്ല ഉള്ളത്. ഞങ്ങളെയും അതൊക്കെ ബാധിയ്ക്കുന്നതാ. എന്ന് നോക്കിയാലും ഉള്ളതാ അമ്മയുടെ മകന് മാത്രം ഒരു തിരക്കും, സമയക്കുറവും. ഡസൻ കണക്കിന് കല്യാണം കഴിയ്ക്കാനുംപെണ്ണ് കാണാൻ നടക്കാനും ഈ തിരക്കൊട്ട് ഇല്ല താനും. ഇനി തിരക്കുണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ മറ്റുള്ളവരോട് ചെയ്യേണ്ട കടമകളൊക്കെ തിരക്കിന്റെ പേരും പറഞ്ഞു ഒഴിവാക്കി കളയുന്നത് അമ്മയുടെ മോൻ ഇന്നോ, ഇന്നലെയോ തുടങ്ങിയതല്ലല്ലോ..." "പ്രതാപേട്ട.. നിങ്ങളുടെ പ്രധാന പരാതിയെന്താഇപ്പോൾ.. എനിയ്ക്കൊരു കല്യാണ ആലോചന വന്നതോ, അതോ ആ വിവരം എന്റെ മക്കളോട് പറയാതിരുന്നതോ.." ജയപാലൻ ജ്യേഷ്ഠനെ നോക്കി ചോദിച്ചു. "രണ്ടുമല്ല. രണ്ടും ഞങ്ങൾ വിട്ടിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളോട് പറയാതിരുന്നതിൽ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു പരാതിയും ഇല്ല. നിന്റെ മക്കളോട് ആ വിവരം പറയാതിരുന്നതിലും ഞങ്ങൾക്ക് പരാതിയില്ല. പക്‌ഷേ, അവരെ അടുത്ത്‌ വിളിച്ച് മക്കളേ അച്ഛന് ഇങ്ങനൊരാഗ്രഹമുണ്ട് നിങ്ങൾക്ക് അതിൽ എതിർപ്പ് എന്തെങ്കിലുമുണ്ടോ എന്ന് ചോദിയ്ക്കാനുള്ള സാമാന്യ മര്യാദ നീയോ അമ്മയോ കാണിയ്ക്കണമായിരുന്നു. അത് കാണിച്ചോടാ നീ.. പതിനാറും ഇരുപതും വയസുള്ള രണ്ട് മക്കളാ.. ഈ വീട്ടിൽ നിന്റെ വാക്കുകൾക്കപ്പുറം നിന്റെ സ്വന്തം മക്കളുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് ഒരു വിലയുമില്ലെന്ന് അല്ലേടാ നീയും അമ്മയും ഇപ്പോൾ കാണിച്ചു തന്നിരിയ്ക്കുന്നത്. അല്ലെന്ന് പറയാവോ നിനക്ക്.. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ എനിയ്ക്കും സുധയ്ക്കും ഈ കൊച്ച് വെളുപ്പാൻ കാലത്തേ വാരി കെട്ടി ഇവിടെ വന്നിരിയ്ക്കേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നല്ലോ." ജയപാലന്റെ മുഖമടച്ച് അടിയ്ക്കും പോലെയായിരുന്നു സുധാകുമാരിയുടെ സംസാരം. ജയപാലൻ അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് കയ്യിൽ കിടന്ന വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. "അമ്മേ.. സമയമായി. എനിയ്ക്കിറങ്ങണം." അവൻ അമ്മയോട് മാത്രമായി പറഞ്ഞു. "ങാ.. ഇതാ ഇവന്റെ സ്ഥിരം ഏർപ്പാട്..." സുധാകുമാരി പ്രതാപചന്ദ്രനെ നോക്കി. "നമ്മൾ എന്തെങ്കിലും ഒരു കാര്യം അവനോട് സംസാരിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോ അതിൽ തെറ്റ് അവന്റെ ഭാഗത്താണെന്ന് ബോധ്യം വന്നുകഴിഞ്ഞാൽ ഉടൻ തുടങ്ങും നിലവിളി.. അമ്മേ സമയം പോയി... അത്രേം പറയുമ്പോ തന്നെ കേട്ടുനിൽക്കുന്നവരുടെയും വയറ് നിറഞ്ഞോളും എന്ന് അവനറിയാം." അകത്തേയ്ക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയ ജയപാലൻ അവിടെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. "ചേച്ചി എന്താപറഞ്ഞത്... എന്റെ ഭാഗത്തെ തെറ്റെന്നോ.. എന്റെ ഭാഗത്ത്‌ എന്ത് തെറ്റുണ്ടെന്നാ ചേച്ചി പറഞ്ഞു വരുന്നത്.. എന്റെ ഭാര്യ മരണപ്പെട്ടിട്ട് ഒമ്പത് വർഷമാകുന്നു. ഈ ഒമ്പതു വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറം മറ്റൊരു വിവാഹത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചതാണോ ചേച്ചി എന്റെ ഭാഗത്ത്‌ കണ്ട തെറ്റ്.. ചേച്ചിയ്ക്ക് അത് തെറ്റായിട്ട് തോന്നിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ എന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നു നോക്കുമ്പോൾ അതിൽ ഒരു ശരി മാത്രമേ എനിയ്ക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നുള്ളൂ.. മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണിലൂടെയല്ല ഞാനത് കാണുന്നത്, എന്റെ സ്വന്തം കണ്ണിലൂടെയാ. ആരൊക്കെ ഏത് വഴിയിലൂടെ എന്നെ തെളിച്ചു കൊണ്ട് പോകാൻ നോക്കിയാലും എനിയ്ക്ക് എന്റെ സ്വന്തം കണ്ണിലൂടെയേ അതെല്ലാം കാണാൻ പറ്റൂ." അത്രയും പറഞ്ഞ ശേഷം ആരുടേയും മറുപടിയ്ക്ക് കാത്ത്‌ നിൽക്കാതെ ജയപാലൻ അകത്തേയ്ക്ക് പോയി. അഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ അവൻ തന്റെ ബാഗും എടുത്ത്‌ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്ന് അവിടിരിയ്ക്കുന്നവരെ ഒന്ന് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ കാറിൽ കയറി ഓടിച്ചു പുറത്തേയ്ക്ക് പോയി. "അവനും, അവന്റെ മക്കൾക്കും വേണ്ടി സംസാരിയ്ക്കാൻ വന്ന നമ്മളിപ്പോൾ ആരായി പ്രതാപേട്ടാ... കണ്ടില്ലേ പട്ടിയുടെ വിലയെങ്കിലും തന്നോ അവൻ നമ്മുടെ വാക്കുകൾക്ക്.. എവിടെ തരാൻ.. ഏതോ ഒരുത്തിയുടെ തൊലി വെളുപ്പിൽ ഭ്രമിച്ചു കിടക്കുവല്ലേ അവൻ.. ആ അവൻ ഇനി എന്റെയോ, പ്രതാപേട്ടന്റെയോ പോയിട്ട്, അവന്റെ മക്കളുടെയോ പോലും വാക്കുകൾ കേൾക്കാൻ പോകുന്നില്ല.. അല്ലെങ്കിൽ നോക്കിയ്ക്കോ പ്രതാപേട്ടൻ." സുധാകുമാരി ഒന്നിളകി ഇരുന്നു. "നിനക്കിനിയും മതിയായില്ലേ സുധേ.. മക്കളുടെ വാക്കും കേട്ട് നിങ്ങളിങ്ങോട്ട് ചാടി പുറപ്പെടും മുമ്പേ ഒരു കാര്യം നിങ്ങൾ രണ്ടും മറന്നു പോയി മക്കളേ.. പത്തോ പതിനഞ്ചോ വയസുള്ള ഒരു കുഞ്ഞല്ല ജയൻ.. അവന് വയസ്‌ നാൽപ്പത്തഞ്ചുണ്ട്. അവനെ പറഞ്ഞു തിരുത്താൻ പുറപ്പെടുന്നവർ കേവലം അതെങ്കിലും ഒന്ന് മനസ്സിൽ ഓർത്തിരുന്നെങ്കിൽ നന്നായിരുന്നു. രണ്ട് പേരും കൂടി നേരം വെളുത്തപ്പോൾ തന്നെ ഓടിക്കിതച്ചു വന്നത് ജയനോടോ, അവന്റെ മക്കളോടോ ഉള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടൊന്നും അല്ലെന്ന് നിങ്ങളെന്നെ പഠിപ്പിയ്ക്കണ്ട.. അവനൊരു പെണ്ണിനെ ഭാര്യയാക്കി കൊണ്ട് വന്നാൽ പിന്നെ നിങ്ങളുടെ ആവശ്യങ്ങളൊക്കെ മുടങ്ങി പോകുമല്ലോ.. അല്ലേ.." വിമല കുമാരി ചുണ്ടുകൾ ഒരുവശത്തേയ്ക്ക് ചെരിച്ച് പരിഹാസത്തോടെ മക്കളേ നോക്കി "അമ്മ ചുമ്മാ അനാവശ്യം പറയല്ലേ.. അമ്മയുടെ വർത്തമാനം കേട്ടാൽ തോന്നും എന്റെയും പ്രതാപേട്ടന്റെയും മുഴുവൻ ആവശ്യങ്ങളും പരിഹരിച്ചു തരുന്നത് അവനാണെന്ന്.. വല്ലപ്പോഴും ഇവിടേയ്ക്ക് അമ്മയെ കാണാൻ വരുമ്പോ കാറിൽ പെട്രോൾ അടിച്ചോ ചേച്ചീ എന്നും പറഞ്ഞു നൂറോ നൂറ്റമ്പതോ രൂപ ജയൻ തരുന്നതിനാണോ അമ്മ ഈ പഴിയെല്ലാം പറയുന്നത്... ഇനി അത് വാങ്ങിയ്ക്കുന്നതും നിർത്തി.. അതോടെ അമ്മയ്ക്ക് സമാധാനം കിട്ടുവല്ലോ അല്ലേ." "നൂറും നൂറ്റമ്പതും.. നീയെന്നെ കൊണ്ടൊന്നും പറയിപ്പയ്ക്കല്ലേ സുധേ... നിന്റെ മോള് മണിപ്പാലിൽ പോയി ഡോക്ടറാകാൻ പഠിച്ചിറങ്ങുന്നത് എങ്ങനാണെന്ന് ഓർത്താൽ മാത്രം മതി നീ വന്ന് നിന്റെ കൂടപ്പിറപ്പിനെ പൂവിട്ട് പൂജിയ്ക്കാൻ.. ആ അവളാ പറയുന്നത് വർഷങ്ങള് കൂടുമ്പോ ആങ്ങള അവൾക്ക് നൂറോ നൂറ്റമ്പതോ കൈനീട്ടം കൊടുക്കുമെന്ന്. കഴിഞ്ഞ ഒമ്പതു വർഷമായി നീയും ഈയിരിയ്ക്കുന്ന നിന്റെ പ്രതാപേട്ടനും അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങിക്കൊണ്ട് പോയതിനു നിങ്ങളും അവനും കണക്കൊന്നും കുറിച്ചിട്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും അതിന്റെ വ്യക്തമായ കണക്ക് എന്റെ കയ്യിലുണ്ട്.. കാണണോ രണ്ടാൾക്കും... അവനൊരു പെണ്ണ് കെട്ടാൻ പോകുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പോഴേ ആധി പിടിച്ചു രണ്ടും കൂടി ഓടി വന്നത് വെറുതെയൊന്നുമല്ലെന്ന് എനിയ്ക്ക് നല്ല ബോധ്യമുണ്ട്.." വിമലകുമാരി പറയുന്നത് കേട്ട് സുധാകുമാരിയുടെ മുഖം വിളറിപ്പോയി. "പ്രസന്നേ.." അവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് വിമലകുമാരി അകത്തേയ്ക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു. അവരുടെ വിളി കേൾക്കാഞ്ഞിട്ട് ഇരുന്നെന്നോണം പ്രസന്ന കാലൊച്ച കേൾപ്പിയ്ക്കാതെ അവിടേയ്ക്ക് നടന്നു വന്നു. "എനിയ്ക്കൊന്ന് എണീൽക്കണം.." അവർ പ്രസന്നയെ നോക്കി പറഞ്ഞു. പ്രസന്ന വാക്കിങ് സ്റ്റിക്ക് എടുത്ത്‌ കയ്യിൽ പിടിപ്പിച്ച ശേഷം വിമല കുമാരിയെ കസേരയിൽ നിന്ന് എണീൽക്കാൻ സഹായിച്ചു. വിമല കുമാരി എണീറ്റ് നിന്ന ശേഷം മക്കളേ നോക്കി. "രാവിലെ ഒരുപാട് അധ്വാനിച്ചതല്ലേ രണ്ട് പേരും.ശാരദ നല്ല മൊരിഞ്ഞ ദോശയും സാമ്പാറും ഉണ്ടാക്കി വച്ചിട്ടുണ്ട്. കഴിച്ചിട്ട്പോയാൽ മതി രണ്ട് പേരും. എനിയ്ക്കൊന്നു കിടക്കണം.." പ്രസന്നയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടു തന്നെ വിമലകുമാരി അകത്തേയ്ക്ക് നടന്നു പോയി. (തുടരും ) #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

സമർപ്പണം..28. Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫 സോമശേഖരൻ മകളെയും കൂട്ടി തിരികെയെത്തുമ്പോൾ മുറിയ്ക്കുള്ളിൽ ആകെ മ്ലാനതയിൽ ഇരിയ്ക്കയാണ് എല്ലാവരും.. അവരുടെയെല്ലാം, ചെറുതെങ്കിലും കുറച്ച് നേരത്തെ സന്തോഷത്തിനു മേലാണ് തീമഴ പോലെ പെയ്തിറങ്ങിയിട്ട് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ഇറങ്ങിപോയിരിയ്ക്കുന്നത്. "പോകാം അമ്മേ... പോട്ടേടാ..." സോമശേഖരൻ മൊബൈൽ എടുത്ത്‌ സമയം നോക്കിക്കൊണ്ട് മുരളീകൃഷ്ണന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. മുരളീകൃഷ്ണൻ കൈനീട്ടി കൂട്ടുകാരന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. "നാളെ വരില്ലേ നീ ഇങ്ങോട്ട്..." മുരീകൃഷ്ണൻ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ കൂട്ടുകാരന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിക്കിടന്നു. ആ നോട്ടത്തിനും ചോദ്യത്തിനും മറ്റൊരർത്ഥം കൂടിയുണ്ടെന്ന് സോമശേഖരന് അറിയാം.. എങ്ങിനെയെങ്കിലും നീ എന്നെ ഈ കിടക്കയിൽ നിന്നൊന്ന് എണീറ്റ് നടക്കാൻ സഹായിയ്ക്കണേ എന്നാണ് മുരളിയുടെ ചോദ്യത്തിന്റെ അർത്ഥം. "നാളെ വരാമെടാ... നാളെത്തന്നെ നമുക്ക് ഓപ്പറേഷന് ചിലവാകുന്ന തുക കെട്ടിവയ്ക്കാം. ഞാനല്ലേ പറയുന്നത്..." തന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന മുരളിയുടെ കയ്യുടെ പിടുത്തം ഒന്ന് മുറുകിയത് പോലെ അവന് തോന്നി. അതൊരു വിശ്വാസത്തിന്റെ ഉറപ്പാണ്. ആരൊക്കെ കയ്യൊഴിഞ്ഞാലും താൻ മുരളിയെ കയ്യൊഴിയില്ലെന്ന അവന്റെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ഉറപ്പ്. കമലമ്മ എണീറ്റ് ചെന്ന് വിജിതയുടെ തോളിൽ കൈവച്ചു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയുടെ ഈ അടവൊന്നും കണ്ട് നീ തളർന്ന് പോവല്ലേ മോളേ... താനും തന്റെ ഇളയ മകനും കൂടി ചെയ്യേണ്ട കടമകളിൽ നിന്നും അവൾ തലയൂരി പോയതാണെന്ന് ആർക്കാ അറിയാത്തത്... പോട്ടെ... ഇവിടെ വന്നിരുന്ന് നിങ്ങടെ രണ്ടിന്റെയും ആത്മ വിശ്വാസം കൂടി തകർത്തു കളയുന്നതിലും ഭേദമല്ലേ അവർ ഇങ്ങോട്ട് വരാതിരിയ്ക്കുന്നത്... നീ ധൈര്യമായിരിയ്ക്കെടീ.. ഞങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന പായ്ക്കറ്റുകളിൽ നിങ്ങൾക്ക് രാത്രിയിൽ കഴിയ്ക്കാനുള്ള ചോറുണ്ട്... പിന്നെ അതിൽ പലഹാരങ്ങളുണ്ട്... ഫ്രൂട്സുണ്ട്.. എല്ലാം എടുത്തു കഴിയ്ക്കണം രണ്ടുപേരും... അവന് വേണ്ടി മാത്രമല്ല അതൊക്കെ ഞങ്ങൾ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നത്. നിനക്ക് കൂടെയാ... പോയിട്ട് വരാം മോളേ.. കേട്ടോ..." അവർ ചുമലിൽ നിന്ന് കയ്യെടുത്ത്‌ അവളുടെ ശിരസ്സിൽ തഴുകി. എന്തിനെന്നറിയാതെ വിജിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. കമലമ്മ തന്റെ ചെറിയ ബാഗ് തുറന്ന് അതിൽ നിന്നും നാല് അഞ്ഞൂറിന്റെ നോട്ടുകൾ എടുത്ത്‌ ചുരുട്ടി വിജിതയുടെ കയ്യിലേക്ക് വച്ച് കൊടുത്തു. "വേണ്ട അമ്മേ.. എന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ട്..." "ഇത് കൂടി കയ്യിൽ വച്ചോടീ... എന്താ, എപ്പോഴാ ഒരാവശ്യം വരുന്നതെന്നൊന്നും പറയാൻ പറ്റില്ല... അപ്പോൾ നീ കിടന്ന് നെട്ടോട്ടം ഓടേണ്ടി വരില്ലേ.. ഇത് കയ്യിൽ ഇരുന്നെന്ന് കരുതി നിന്നേ കേറി കടിയ്ക്കുവൊന്നും ഇല്ലേടീ..." അവർ ബലമായി ആ കാശ് അവളുടെ കൈകളിലേക്ക് വച്ച് കൊടുത്തു. "പോട്ടേ മോനേ.. ഇനി നാളെ കഴിഞ്ഞു വരാം..." അവർ മുരളീകൃഷ്ണനോടും യാത്ര പറഞ്ഞു. ലിഫ്റ്റിനു അടുത്ത്‌ വരെ വിജിത അവർക്ക് കൂട്ട് ചെന്നു. അവർ കയറിയ ശേഷം ലിഫ്റ്റിന്റെ വാതിൽ ചേർന്നടഞ്ഞതിനു പിന്നാലെയാണ് അവൾ തിരികെ റൂമിലേക്ക് പോന്നത്. ♦️ കവലയിൽ ബസ് ഇറങ്ങിയശേഷം ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചാണ് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വീട്ടിലേക്ക് വന്നത് ഓട്ടോയിൽ നിന്ന് മുത്തശ്ശി ഇറങ്ങുന്നത് സിറ്റൗട്ടിൽ ഇരുന്ന് കണ്ണനുണ്ണിയും, അനാമികയും കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവർ ഓടി ഓട്ടോയ്ക്ക് അരികിലേക്കെത്തുമ്പോൾ ഓട്ടോ അവിടെ നിന്നും തിരികെ വന്നയിടത്തേക്ക് തന്നെ മൂളി പ്പാഞ്ഞു പോയി. കണ്ണനുണ്ണിയും, അനാമികയും തന്റെ കയ്യിലേക്കാണ് നോക്കുന്നത് എന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവർ കൈകൾ കുടഞ്ഞു കാട്ടി. "നോക്കി കൊതിപിടിയ്ക്കണ്ട. എന്റെയിൽ ഒന്നുമില്ല.. നിന്റെ അച്ഛൻ ജോലികഴിഞ്ഞു കാശുവാരിക്കൊണ്ട് വരുന്നപോലെ ജോലിയ്ക്ക് പോയിട്ട് വരുവല്ല ഞാൻ. സ്കൂളു വിട്ട് വന്നിട്ട് ചായ കുടിച്ചതല്ലേ. അതൊക്കെ മതി.. കണ്ടില്ലേ ദേഹമപ്പിടി മണ്ണും ചെളിയും പിടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത്.. പോയി കുളിയ്ക്കിന് പിള്ളേരെ..." അവർ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് കുഞ്ഞുങ്ങൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നെന്ന് പോലും ഓർക്കാതെ മുമ്പോട്ട് നടന്നു. അവർക്ക് പിന്നാലേ കണ്ണനുണ്ണിയും, അനാമികയും തലയും താഴ്ത്തി നടന്നു ചെന്നു. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ചെന്ന് കസേരയിലേക്കിരുന്നിട്ട് ദേവികയെ വിളിച്ചു. മൊബൈലിൽ മിലനുമായി സംസാരിച്ചിരുന്ന ദേവികയുടെ കാതിലേക്ക് അവരുടെ വിളിയൊച്ച എത്തിയില്ല. "മുത്തശീ.. വിശക്കുന്നു..." കണ്ണനുണ്ണി അവരോട് പറഞ്ഞു. "വിശക്കുന്നോ... ചായ കുടിച്ചത് കഴുത്തിന് കീഴ്പ്പോട്ട് ചെന്നു കാണില്ലല്ലോടാ. അതിനും മുമ്പേ വിശപ്പായോ.. നീയെന്താടാ നിന്റെ വയറ്റിൽ കുറുക്കനെ വളർത്തുന്നുണ്ടോ..." "ചായ കുടിച്ചില്ല..." കണ്ണനുണ്ണി വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു. "അനു എപ്പോഴേ പറയുന്നുണ്ട് മുത്തശീ വിശക്കുന്നെന്ന്... അവൾക്കേലും ചായയിട്ട് കൊടുക്ക് മുത്തശീ..." "നിങ്ങള് വന്നപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് ആന്റി ചായയുണ്ടാക്കി തന്നില്ലേടാ.. കള്ളം പറയരുത്..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവന്റെ നേർക്ക് കണ്ണുരുട്ടി. "സത്യമായും ഇല്ല മുത്തശീ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ എണീറ്റ് ദേവികയുടെ റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. ഇരു കാതുകളിലും ഇയർ ഫോൺ വച്ച് കട്ടിലിൽ കമിഴ്ന്നു കിടന്ന് മിലൻ ചോദിയ്ക്കുന്ന കുസൃതികൾക്ക് അതെ നാണയത്തിൽ മറുപടി കൊടുത്തുകൊണ്ടിരിയ്ക്കയാണ് ദേവിക. "എടീ.. എടി കന്നം തിരിഞ്ഞവളേ.. ആരോടാടീ നീ കിടന്ന് കൊഞ്ചിക്കൊഴഞ്ഞും കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നത്.. നിനക്ക് ജയന്റെ കയ്യീന്ന് കിട്ടിയതുകൊണ്ടൊന്നും തൃപ്തി വന്നില്ലേടീ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവിടെ നിന്ന് ഉറക്കെ ചോദിച്ചു. ദേവിക പെട്ടന്ന് 'അയ്യോ അമ്മ 'എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കാൾ കട്ട് ചെയ്ത ശേഷം കാതിൽ നിന്ന് ഇയർ ഫോണുകൾ വലിച്ചെടുത്തു ബെഡിലേക്ക് ഇട്ടു. "സ്കൂളു വിട്ടു വന്ന ഈ പിള്ളേർക്ക് ഒരു ചായയിട്ട് കൊടുക്കാതെ നീ ഇവിടെ വന്നിരുന്ന് ഫോണിൽ കുഴയുവാണോടീ..." "ചായയിടാനോ..അതിന് പാല് വേണം..." "പാലല്ലേടീ ഫ്രിഡ്ജിൽ ഇരിയ്ക്കുന്നത്..." "അത് കേടായിപ്പോയി. ഞാനെടുത്ത്‌ കളഞ്ഞു.. അമ്മ കവലയിൽ ബസ് ഇറങ്ങിയപ്പോ അവിടെ നിന്ന് ഒരു പായ്ക്കറ്റ് പാല് വസങ്ങിക്കൊണ്ട് വരാൻ മേലാരുന്നോ..." "ഈ വീട്ടിലിരിയ്ക്കുന്ന പാല് തീർന്നു പോയെന്ന് അറിയാനുള്ള ദിവ്യദൃഷ്ടിയൊന്നും എനിയ്ക്കില്ലെന്ന് നിനക്കറിയില്ലാരുന്നോടീ..." ദേവിക അതിനൊന്നും ചെവികൊടുക്കാതെ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിനിൽക്കുന്നതിന്റെ എതിർ സൈഡിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. "ബാ പുള്ളാരെ.. നിങ്ങക്ക് വേണെങ്കിൽ കടും ചായ ഇട്ടു തരാം.. ഒരു ദിവസം കട്ടൻ ചായ കുടിച്ചെന്ന് കരുതി ആകാശം ഇടിഞ്ഞു വീഴുവൊന്നുമില്ല.." "അത് കൈക്കും മുത്തശീ. ഞങ്ങൾക്കിഷ്ടമല്ല..." അനാമിക പറഞ്ഞു. "ഇവിടിപ്പോ അതേയുള്ളൂ.. വേണെങ്കിൽ വന്നു കുടിച്ചോ.. അല്ലെങ്കിൽ ഞാനെന്റെ ജോലി നോക്കി പോവും. നിങ്ങളെ പാല് തീറ്റിയ്ക്കാൻ ഇവിടുന്നിപ്പോ കടയിലോട്ട് ഓടാൻ ആളില്ല.." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കട്ടൻ ചായ ഇടാനായി അടുക്കളയിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെ ചായ ഇടുന്ന പാത്രം ഗ്യാസ് അടുപ്പിന് മേലേ ഇരിപ്പുണ്ട്. ഈ പാത്രം രാവിലെ താൻ കഴുകി കമിഴ്ത്തി വച്ചതാണല്ലോ എന്നോർത്തുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അതെടുത്ത്‌ നോക്കുമ്പോൾ അതിൽ പാൽക്കാപ്പി ഇട്ടതിന്റെ ശേഷിപ്പുകൾ കാണാമായിരുന്നു. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അത് മണത്തു നോക്കി. പഠിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിന് ഇടയ്ക്ക് കാപ്പി ആവശ്യപ്പെടുമ്പോൾ ഇട്ടുകൊടുക്കാൻ വേണ്ടി ജയകൃഷ്ണൻ തന്നെ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വച്ചിരിയ്ക്കുന്ന ബ്രൂ വിന്റെ പൊടിയിട്ട് ദേവിക കാപ്പിയുണ്ടാക്കി കുടിച്ചതാണ്. എന്നിട്ടാണ് അവൾ പറഞ്ഞത് പാൽ കേടായി പ്പോയെന്ന്. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കട്ടൻ ചായ ഉണ്ടാക്കിവച്ചിട്ട് ചിപ്സ് ഇട്ടു വച്ചിരുന്ന പാത്രം എടുത്ത്‌ നോക്കുമ്പോൾ അത് കാലിയാണ്. മിക്സ്ച്ചർ വച്ചിരിയ്ക്കുന്ന പാത്രം മൂടിയില്ലാതെ ചെരിഞ്ഞു കിടക്കയാണ്. അതും പക്ഷേ ശൂന്യമായിരുന്നു കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ രണ്ട് ഗ്ളാസുകളിലേക്ക് കട്ടൻ പകർന്നുവച്ചിട്ട് രണ്ടുപേരും അത് എടുത്തോണ്ട് പോയി കുടിച്ചോളാൻ പറഞ്ഞു. കണ്ണനുണ്ണി ഗ്ലാസ് കയ്യിലേക്ക് എടുത്തതും കയ്യിൽ ചൂടടിച്ചിട്ട് ഗ്ലാസ് അതേ പടി നിലത്തേക്ക് വീണു പൊട്ടിച്ചിതറി. "ഹെന്റെ ദൈവമേ.. അതും നശിപ്പിച്ചോ ഈ പിശാച്..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചു. "ചൂടാരുന്നു മുത്തശീ.. കൈ പൊള്ളി..." "ചൂടായിരുന്നെങ്കിൽ തണുത്തിട്ട് വേണമായിരുന്നു എടുക്കാൻ. ഇത് നിന്റെ ആക്രാന്തം മൂത്തിട്ടല്ലേടാ... അത് കട്ടൻ ചായ ആയത് കൊണ്ട് അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് അവനറിയാതെ വഴുതി ചാടി തറയിൽ വീണു.. അത് ഒരു പ്ളേറ്റ് നിറയെ പലഹാരമായിരുന്നെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ കാണാമായിരുന്നു... എങ്കിൽ ഒരു ചൂടുമില്ല, തണുപ്പുമില്ല... ഒരറ്റത്തിരുന്നു അത് മുഴുവൻ അവൻ വാരി വിഴുങ്ങിയേനെ... മര്യാദയ്ക്ക് അവിടിരുന്നു അതെല്ലാം പെറുക്കി കളഞ്ഞിട്ട് തറ തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി ഇട്ടോണം.. ഞാൻ തിരിച്ച് വരുമ്പോ അതിന്റെ തരിമ്പെങ്കിലും അവിടെ കണ്ടാൽ ഇന്ന് ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് നിനക്ക് ദാഹിച്ച വെള്ളം ഞാൻ തരില്ല. നിഷേധി..." അവർ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞിട്ട് ഡ്രസ്സ്‌ മാറാനായി തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോയി. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ചുണ്ടുകൾ പുളുത്തി നിന്ന് കണ്ണനുണ്ണി കരയാൻ തുടങ്ങുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അനാമിക ഓടിപ്പോയി ചൂൽ എടുത്തുകൊണ്ടു വന്നു. അവിടെ ചിതറിക്കിടന്ന ഗ്ലാസ്സ് തരികളെല്ലാം തൂത്ത്‌ കൂട്ടി വാരി ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കവറിൽ നിക്ഷേപിച്ച ശേഷം അവൾ പോയി ഒരു ബക്കറ്റിൽ വെള്ളവും തറ തുടയ്ക്കുന്ന തുണിയും എടുത്തുകൊണ്ട് വന്നു. അവിടെയിരുന്ന് ആ കൊച്ച് പെൺകുട്ടി തന്നാലാവും വിധം അവിടമെല്ലാം തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കിയിട്ടു. കണ്ണനുണ്ണിയുടെ പേടി ഒരു വിധം മാറിയിരുന്നു. അനാമിക ചെന്ന് മറ്റൊരു ഗ്ലാസ് എടുത്തുകൊണ്ടു വന്ന് തന്റെ ഗ്ലാസിലിരുന്ന ചായയുടെ പകുതി ആ ഗ്ലാസിലേക്ക് പകർന്നെടുത്ത്‌ സഹോദരന് നേർക്ക് നീട്ടി. "കുടിച്ചോ, കൈപ്പൊന്നും ഇല്ല..." വിശപ്പിന്റെ ആധിക്യം കൊണ്ടാകാം ആ കുരുന്നുകൾക്ക് അതിന് അമൃതിന്റെ സ്വാദുണ്ടെന്നു തോന്നി. ഒരു ഗ്ലാസ് കട്ടൻ ചായ രണ്ടായി പകർന്നെടുത്തതിൽ തങ്ങളുടെ വിശപ്പടങ്ങിയില്ലെങ്കിലും അതുകൊണ്ട് അവർ തൃപ്തരായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അമ്മയൊക്കെ തിരിച്ച് വരും വരെ ഇനി ഇങ്ങനൊക്കെ ആയിരിയ്ക്കുമെന്ന് അവർക്ക് മനസിലായി തുടങ്ങുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ

ഹൃദയ. സഖി....... അറുപത്തി യേഴാം ഭാഗം വല്യമ്മച്ചിയും ട്രീസയും ജോണിയുമെല്ലാം നിറഞ്ഞ ചിരിയിൽ കണ്ണ് നീരോപ്പുകയാണ്...... ജോർജ് അവരെ രണ്ട് പേരെയും ഹൃദയത്തോടെന്ന പോൽ ചേർത് പിടിച്ചു....... ആലീസിന് മാത്രം ഒരുത്സാഹമുണ്ടായിരുന്നില്ല... പാല മറ്റത്തേ അവകാശിയെ തന്റെ കൈ വെള്ള യിൽ കിട്ടിയിട്ടും വിട്ട് കളഞ്ഞതിൽ അവർക്ക് വല്ലാത്ത നഷ്ട ബോധമുണ്ടായിരുന്നു.... ഒരരികത്തായി നിൽക്കുന്ന ആൽബിയെ അവരോരല്പം ദേഷ്യത്തോടെയാണ് നോക്കിയത്.... അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാ പെൺപിള്ളേരെയും വായി നോക്കുന്ന അവന് അവളെയൊന്ന് പ്രേമിച്ചാലെന്തായിരുന്നു.... ആ അലക്സ്‌ ചെയ്ത പോലേ..... ഓഹ്..... അതിനെങ്ങനെ ആ തന്തേടെ അല്ലെ വിത്ത്..... അവൾ പാല മറ്റത്തെ യാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അവർ തമ്മിലുള്ള കല്യാണം നടത്താൻ ശ്രമിക്കാത്ത ആ തന്തേടെ...... ആലീസ് ദേഷ്യത്തോടെ മുഖം കനപ്പിച്ചങ്ങനെ നിന്നു പോയിരുന്നു...... ജോ സന്തോഷം കൊണ്ട് ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും രണ്ട് പേരെയും ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു...... അവസാനം എന്റെ അലെക്സിന്റെ കണ്ണൊന്നു തെളിഞ്ഞു.... അവൾ വിരലുകൾ കൊണ്ടത് പറഞ്ഞതും അത് മനസ്സിലായെന്ന വണ്ണം ഭദ്രയുടെ കവിളുകളിൽ നുണ ക്കുഴി വിരിഞ്ഞിരുന്നു........ കെട്ട് കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും പാല മറ്റത്തേക്കെത്തുമ്പോൾ പതിവില്ലാത്ത വിധമൊരു കുളിര്...... ഒരു പാട് സ്വപ്നം കണ്ട നിമിഷം...... ഇത് വരെ ഇവിടെ യുണ്ടായിരുന്നതിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഇന്ന് താൻ അലെക്സിന്റെ പെണ്ണാണ്.... അലെക്സിന്റെ മിന്നു മായി ഈ വീടിന്റെ പടി കയറുന്ന ത് ഒത്തിരി പകൽ കിനാവ് കണ്ടിട്ടുണ്ട് താൻ...... അത് യാഥാർഥ്യ മാണെന്ന് ഓർമിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ഡോർ തുറന്ന് അലക്സ്‌ അവൾക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി........ അവന്റെ ബലമേറിയ കയ്യിലേക്ക് അവളാ ഗോതമ്പ് നിറം ചേർത്ത് വെക്കുമ്പോൾ ഇരുവരും അത്ര മേൽ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നെന്ന പോൽ ഹൃദയം കിടന്നു പിടക്കുകയാണ്.... നെഞ്ചി ങ്ങനെ ഉയർന്നു താഴുന്നുണ്ട്...... അകത്തേക്ക് കയറിയിരുന്നതും നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ ട്രീസ  മധുര പലഹാരങ്ങളുമായി വന്നിരുന്നു..... ഇരുവർക്കും മധുരം കൊടുത്തു...... ഇട്ടിരുന്ന ഓവർ കോട്ട് അഴിച്ചു വെച്ചു കൊണ്ട് ഇൻ ചെയ്ത ഷർട്ട്‌ പാന്റിന്റെ പുറത്തേക്കിട്ട് അലക്സാ സോഫയിലിരുന്നു ... മോള് പോയി വേഷം മാറിക്കോ....... കുറെ നേരമായില്ലേ ഇതെല്ലാം ഇട്ട് കൊണ്ട്.. ട്രീസ അത് പറഞ്ഞതും അതിന് കാത്ത് നിന്നെന്ന പോൽ അലെക്സിന്റെ ഉള്ളൊന്ന് പിടച്ചു....... അവളെ ഒന്നടുത് കിട്ടാൻ കാത്തിരിക്കുകയാണ് താൻ..... ശ്വാസം വിടാൻ പോലുമിടമില്ലാതെയെന്ന വണ്ണം അവളെ ഒന്ന് കെട്ടി പിടിക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ താൻ മരിച്ചു പോകുമെന്ന് തോന്നിയിരുന്നവന്.... അത്രയേറെ ഉള്ളിലെ വികാരങ്ങൾ അവനെ വീർപ്പു മുട്ടിക്കുന്നുണ്ട്...... ഇതെല്ലാം ഒന്ന് മാറ്റിയാൽ അല്പം ആശ്വാസം കിട്ടുമെന്ന നിലക്ക് ഭദ്രയും എഴുന്നേറ്റ് മുറിയിലേക് നടന്നു.... അതേയ്.... അവിടെയല്ല.... ഇനി മുതൽ മുകളിലാണ് മുറി........ ഭദ്ര പതിവ് പോലെയെന്ന പോൽ താഴെയുള്ള ആ മുറിയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ചിരിയോടെ പിറകിൽ നിന്ന് ട്രീസ അത് പറഞ്ഞതും ആകെ കൂടി ചമ്മി പ്പോയിരുന്നവൾ..... ജാള്യജ കൊണ്ടവൾക്ക് മുഖമുയർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല..... അലെക്സിന്റെ ചുണ്ടിലും നാണത്തിൽ കുതിർന്ന ചിരി വിരിഞ്ഞത് കൊണ്ട് തന്നെ അവനതിനെ മറച്ചു പിടിക്കാൻ ഫോൺ കയ്യിലെടുത് അതിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു..... വല്യമ്മച്ചിയും ജോണിയുമെല്ലാം ചിരിയടക്കി അങ്ങനെ യിരിക്കുകയാണ്..... ഇനിയും അവിടെ നിൽക്കാൻ വയ്യെന്ന പോൽ ഭദ്ര പതിയെ മുകളിലേക്ക് കയറി തുടങ്ങി....... ഗൗണിന്റെ അറ്റം കയ്യിൽ പിടിച്ചു റൗണ്ട് സ്റ്റെയർ കയറി പ്പോകുന്നവളെ ഇടം കണ്ണാൽ അവനൊന്നു നോക്കി.... അവളാർക്കും മുഖം കൊടുക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന വണ്ണം നടക്കുമ്പോൾ ഹൃദയം പേരറിയാത്തോരു വികാരത്തെ കൂട്ട് പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്........ വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയതും മനോഹരമായി അലങ്കരിച്ച ആ മുറി ഇനി തന്റേത് കൂടിയാണെന്നത് ഒരു വേള സ്വപ്നമായി തോന്നിയവൾക്ക്....... അവിടമാകെ പരന്നു നിന്ന അവന്റെ പെർഫ്യൂമിന്റെ ഗന്ധം അവളിലൊരു പുഞ്ചിരി തെളിച്ചിരുന്നു..... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 എല്ലാവരും ഹാളിലിരിക്കേ എങ്ങനെ എഴുന്നേറ്റ് മുറിയിലേക് പോകുമെന്ന വെപ്രാളത്തിലിരിക്കുകയായിരുന്നു അലക്സ്‌..... ഇപ്പൊ ഇവിടെ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റാൽ വല്യമ്മച്ചി കളിയാക്കുമെന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമില്ല..... എന്ത് ചെയ്യുമെന്നറിയാതെ അവനങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോൾ തന്റെ മുറിയിൽ നിൽക്കുന്നവളെ കാണാൻ മനസ്സ് തുടിക്കുകയായിരുന്നു.... നീയും പോയി ഡ്രസ്സ്‌ മാറിക്കോടാ..... ആകെ മുഷിഞ്ഞില്ലേ..... അവന്റെ മനസ്സറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം അത് പറഞ്ഞത് ജോണിയായിരുന്നു.... അലെക്സിനു വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസം തോന്നി..... ഓഹ്..... എന്തൊരു അനുസരണയാ.... തന്റെ ഉള്ളിലെ ആഹ്ലാദം ഒട്ടും പുറത്ത് കാണിക്കാതെ  ഫോൺ എടുത്ത് വെച്ച് കൊണ്ട് ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ അവനെഴുന്നേറ്റ് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് വല്യമ്മച്ചി അവനെ നോക്കി കളിയാക്കി കൊണ്ടത് പറഞ്ഞത്..... അവിടെയാകെ ഒരു കൂട്ട ചിരി മുഴങ്ങോയിരുന്നു...... അലക്സ്‌ കാറ്റ് പോയ ബലൂൺ പോലെയായി.... അത് വരെ കയറ്റി പ്പിടിച്ചിരുന്ന തന്റെ ശൗര്യമെല്ലാം ഒറ്റ വരിയിൽ വല്യമ്മച്ചി മടക്കി കയ്യിൽ തന്നു.... അവനവരെ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചോന്ന് നോക്കി.... അപ്പോഴാണ് ആരൊക്കെയോ അലെക്സിനെ കാണാൻ വന്നത്....... അവൻ ഒരു നിമിഷം അവരെ സ്വീകരിക്കുന്നതിലേക്കും സംസാരിക്കുന്നയത്തിലെക്കും ശ്രദ്ധ തിരിച്ചു.. അല്പം കഴിഞ്ഞ് അവർ പോയതും അലക്സ്‌ തിരിഞ്ഞപ്പോഴാണ് കോണിപ്പടികളിറങ്ങി വരുന്നവളെ കണ്ടത്........ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഒരു നിമിഷം അവളിൽ തറഞ്ഞു നിന്നു പോയി.... ഒരു ഓറഞ്ച് നിറത്തിലുള്ള കോട്ടൺ ചുരിദാറാണ് അവളുടെ വേഷം....... തിളക്കമുള്ള ഒരു ഓറഞ്ച് നിറം...... അതവളുടെ ഗോതമ്പു നിരത്തിലേക്ക് നന്നായി ചേരുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... ആ...... ഈ നിറം കൊള്ളാമല്ലോ...... അമ്മച്ചിക്കോർമ്മയുണ്ടോ എനിക്കീ കളറിലൊരു ചുരിദാർ പണ്ടുണ്ടായിരുന്നത്.... വല്യമ്മച്ചിയും ട്രീസയും സംസാരത്തിലേക്ക് തിരിയുമ്പോഴും അലെക്സിന്റെ കണ്ണുകൾ അവളിൽ തന്നെയായിരുന്നു..... ഒരു നിമിഷം അവളും അവനെ നോക്കി...... അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഭാവങ്ങൾ അവളെയേറെ മനോഹരിയാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു........ അവനാണെങ്കിൽ അവളെയൊന്ന് കെട്ടി പിടിക്കാതെ ശ്വാസം മുട്ടുന്ന പോലെ തോന്നിയിരുന്നു.... അവളോടൊപ്പം മുകളിലേക്ക് കയറാനുള്ള ആ അവസരവും നഷ്ടപ്പെട്ട നിരാശയിൽ അവൻ പെട്ടെന്ന് മുകളിലേക്ക് കയറി പോയിരുന്നു..... അത് മാത്രമല്ല ഇനിയും അവിടെ നിന്നാൽ വല്യമ്മച്ചി ഇനിയും കൗണ്ടറടിച്ചു തന്നെ തളർത്തുമെന്ന് അവനും ഉറപ്പായിരുന്നു......... അലക്സ്‌ മുറിയിലെത്തിയതും അവിടമാകെ അവളുടെ ഗന്ധം...... അവളുടെ സാധനങ്ങൾ.... മനസ്സ് നിറയാൻ ഇതിൽ കൂടുതലെന്ത് വേണം.... തനിക്ക് സ്വന്തമായിരുന്നിടം  അവളുടേത് കൂടിയായിരിക്കുന്നു..... അവന്റെ മനസ്സ് നിറഞ്ഞത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നവന്...... അവൻ കുളിച് ഫ്രഷ് ആയി താഴേക്ക് വരുമ്പോൾ എല്ലാവരും ചായ കുടിക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്.... മേശയിലേക്ക് ചായ എടുത്ത് വെക്കുന്ന ഭദ്ര അവനെ കണ്ടതും ഒന്ന് നിശ്ചലയായി...... ഒരു ഡാർക്ക്‌ ബ്രൗൺ കളർ ഷർട്ടും ഒരു കരിമ്പച്ച മുണ്ടുമാണ് അവനുടുതിരിക്കുന്നത്... അവൻ വന്നിരുന്നതും വിരളമായി മാത്രം മുണ്ടുടുക്കുന്ന അവനെ വല്യമ്മച്ചിയൊന്ന് ഇരുത്തി നോക്കി.... എന്തേയ്..... ഒന്നും പറയുന്നില്ലേ....... ഓഹ്...ഞാനൊന്നും പറയുന്നില്ലേ.... അവൻ പുച്ഛത്തോടെ വല്യ മ്മച്ചിയോടത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവരതും പറഞ്ഞു ചിരിച്ചിരുന്നു...... ആ.... വായിലെ യന്ത്രത്തിനു പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല അല്ലെ.... ഞാൻ വിചാരിച്ചു പണി മുടക്കിയോയെന്ന്...... അവൻ വായിലേക്കെന്ന പോലൊന്നു നോക്കി അത്  അവരുടെ കവിളിൽ വലിച്ച് കൊണ്ടത് പറഞ്ഞതും വല്യമ്മച്ചിയടക്കം എല്ലാവരും ചിരിച്ചിരുന്നു..... അലെക്സിന്റെ ചുണ്ടിലും ചെറിയൊരു ചിരി വിരിഞ്ഞു..... പതിവില്ലാത്ത വിധം ആ ചായ കുടിക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഭംഗിയുള്ളത് പോലെ അലെക്സിനു തോന്നി..... കാരണം ഇന്ന് മുതൽ അവൾ അലക്സിന്റെതാണ്..... അവൾ അവനെയൊന്ന് നോക്കി.... ആ മുഖത്ത് ഒരു ചിരിയില്ല.... പകരം തികഞ്ഞൊരു  ഗൗരവമാണ്.... എന്നാൽ ആ കണ്ണുകളിൽ നിറച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്ന പ്രണയം അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങാൻ മാത്രം ശക്തിയുള്ളതായിരുന്നു....... ചായ കുടി കഴിഞ്ഞ് അലക്സ്‌ വീണ്ടും ആ സോഫയിൽ തന്നെ ഫോണും പിടിച്ചിരിപ്പായിരുന്നു...... അപ്പുറത്തായി വല്യമ്മചിയുമുണ്ട്....... ട്രീസ എന്തിനോ വേണ്ടി അപ്പുറത്തെക്ക് പോയിരിക്കുകയാണ്.... ജോണിയും മുറിയിൽ കയറി കിടന്നിട്ടുണ്ട്..... ഞാനൊന്ന് നടു നിവർത്തട്ടെ..... മനഃപൂർവം അവർക്ക് വേണ്ടിയെന്ന പോൽ അതും പറഞ്ഞു വല്യമ്മച്ചി മുറിയിലേക് നടക്കുമ്പോൾ അപ്പുറത്തായി നിന്ന ഭദ്രയെ നോക്കി അവൻ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് വരാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു..... അവളുടെ ശരീരം ആകെ ക്കൂടി വിറച്ചു....... അവൻ തന്നെ കാത്ത് നിൽക്കാതെയെന്ന വണ്ണം പെട്ടെന്ന് മുകളിലേക്ക് കയറി പോകുമ്പോൾ അടുത്തതായി തന്റെ ഊഴമാണെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു..... അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു...... കൈ രണ്ടും തെരു പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ സന്തോഷം കലർന്നൊരു ഭയം അവളെ കടന്ന് പിടിച്ചിരുന്നു......... ഭദ്ര മുറിയിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ തന്നെ കണ്ടിരുന്നു കട്ടിലിലായിരിക്കുന്ന അലെക്സിനെ..... അവളെ കണ്ടതും അവൻ പെട്ടെന്നെഴുന്നേറ്റ് അവൾക്കടുത്തേക്ക് വന്നു..... അവളുടെ ശ്വാസ മിടിപ്പ് വല്ലാതെ ഉയർന്നു...... അലക്സ്‌ അവളുടെ ഗോതമ്പു നിറമുള്ള കയ്യിൽ പതിയെ ഒന്ന് പിടിച്ച ശേഷം ആ കയ്യിൽ പിടിച്ച് വലിച്ചവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്ത് വാരി പുണർന്നു....... അതേ...അവളിന്ന് തന്റെ സ്വന്തമാണെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ മനസ്സൊരു അപ്പൂപ്പൻ താടിയായി പാറി പറക്കുകയാണ്...... അവൻ അവളുടെ മുഖം കൈ കുമ്പിളിലെടുത്ത് ആ കവിളിൽ പതിയെ ചുണ്ടമർത്തി..... അവന്റെ ചുംബനത്തിൽ അവളൊന്നു പിടഞ്ഞു പോയി..കവിളുകൾ ചുവന്നു..... മിഴികൾ പതിയെ അവനിലേക്ക് നീക്കി അവനെയൊന്ന് നോക്കി..... ആ കണ്ണുകളിൽ എന്തോ നേടി പ്പിടിച്ചവന്റെ സംതൃപ്തി യുണ്ട്....... അതിനേക്കാൾ ഈ ജന്മം മുഴുവൻ തനിക്ക് തന്നാലും തീരാത്തത്ര മനോഹരമായ അവന്റെ പ്രണയവും........ ജീവിച്ചു തുടങ്ങുകയാണ്‌ നമ്മൾ........ ആഗ്രഹിച്ചത് പോലെ..... അല്ലെങ്കിൽ അതിനേക്കാൾ മനോഹരമായി.... ഗൗരവം നിറഞ്ഞ വാക്കുകളിൽ അവൻ പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവന്റെ ശബ്ദത്തിന് വല്ലാത്ത വിറയൽ തോന്നിയിരുന്നു........ അവളും മനസ്സ് നിറഞ്ഞെന്ന പോൽ അവന്റെ ചൂടിലേക്ക് പറ്റി ചേർന്നു.......                                    (തുടരും ) Aysha Akbar #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ

ചുറ്റുവിളക്ക് ഭാഗം 5 (അവസാന ഭാഗം ) പിറ്റേന്ന് രാവിലെ,കൊച്ചച്ചന്റെ കാർ വീട്ടുമുറ്റത്ത് വന്നു നിന്നു. അതിൽ നിന്നും ഭാനുമതി ഇറങ്ങി. ഭാനുമതിയെ കണ്ടതും,രേവതിയുടെ മുഖം കടന്നൽ കുത്തിയതുപോലെ വീർത്തു. ഓഹ്... ആ സാധനം തിരിച്ചുവന്നു. കുറച്ചു ദിവസമെങ്കിലും അതിന് അവിടെ നിന്നുകൂടെ.... അപ്പോഴാണ് അവൾ ഭാനുമതിയെ ശരിക്കും ശ്രദ്ധിച്ചത്. വിലകൂടിയ പട്ടുസാരിയാണ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ അറിയാം. കഴുത്തിലും കയ്യിലും ഒക്കെ കട്ടികൂടിയ സ്വർണാഭരണങ്ങൾ, മുഖത്താകെ സന്തോഷം നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു.അതുകൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു അവർക്ക് ആകെപ്പാടെ ഇപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു ഭംഗി തോന്നുന്നു. ഭാനുമതി നേരെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി. അലമാര തുറന്ന് എന്തൊക്കെയോ രേഖകൾ എടുക്കുന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഭാനുമതി അവളെ നോക്കുക കൂടി ചെയ്തില്ല. എന്തൊക്കെയോ എടുത്ത് ഒരു കവറിൽ ഇട്ട്, അവർ തിരികെ കാറിലേക്ക് കയറി. അമ്മ പോകുകയാണോ ? മിഥുൻ പിന്നാലെ ചെന്ന് ചോദിച്ചു. പിന്നെ പോകാതെ, ഞാനിനി ഈ വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നില്ല. എന്നെ പൊന്നുപോലെ നോക്കാനും സംരക്ഷിക്കാനും ആളുകൾ ഉള്ളപ്പോൾ ഞാനെന്തിന് ഇവിടെ നിൽക്കണം. മിഥുൻ പറയുന്നത് കേൾക്കാൻ പോലും നിൽക്കാതെ അമ്മ ഡോർ അടച്ചു. മിഥുൻ നേരത്തെ പറഞ്ഞു തന്നത് പോലെയൊക്കെ പറയുമ്പോഴും, അമ്മക്ക് വിഷമമായിരുന്നു. ആരോടും കയർത്തു സംസാരിക്കാൻ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ആളാണ്‌ താൻ. കാർ അവരെയും കൊണ്ട് തിരിച്ചു പോയി. അവർ തിരികെ പോയപ്പോൾ രേവതിക്ക് വലിയ സന്തോഷം തോന്നിയെങ്കിലും. അമ്മയുടെ ആഡംബരം കണ്ട് അവളുടെ മനസ്സ് ആകെ അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു എന്താണെന്നറിയില്ല ഭർത്താവിന്റെ അമ്മ കഷ്ടപ്പെടുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഒരു സുഖം കിട്ടാറുണ്ടായിരുന്നു. അവരെ ആരും തിരിഞ്ഞുനോക്കില്ലെന്ന താൻ കരുതിയത്, ഇതിപ്പോൾ അവർ അമ്മയെ നന്നായി നോക്കുന്നുണ്ട്. കണ്ടില്ലേ, രണ്ട് ദിവസം കൊണ്ട് തന്നെ എന്തൊരു മാറ്റമാണ്. മ്മ്... എത്ര ദിവസം മുന്നോട്ടു പോകും എന്ന് കാണാം. കുറച്ചുകഴിയുമ്പോൾ അവർക്കു മടുക്കും, അപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വിടും. എന്തായാലും ശല്യം കൊച്ചച്ചന്റെ കൂടെ തന്നെ പോയത് നന്നായി. ഉള്ളത് പറയാമല്ലോ ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടുകാരെ ആരെയും തനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ല. ആരുമായും ഒരു അടുപ്പവുമില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ തനിക്ക്‌ മറ്റാരെയും സ്നേഹിക്കാൻ അറിയില്ല. ഭർത്താവും കുഞ്ഞും മാത്രമുള്ള ഒരു ലോകമാണ് താൻ സ്വപ്നം കണ്ടിരിക്കുന്നത്. എങ്കിലും അമ്മയുടെ ആ പത്രാസിൽ ഉള്ള നടപ്പ് അന്ന് മുഴുവൻ അവളുടെ മനസ്സിനെ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിറ്റേന്ന് ഞായറാഴ്ച മിഥുന് ജോലി ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് വൈകുന്നേരം അയാൾ രേവതിയെയും കുഞ്ഞിനെയും കൂട്ടി പുറത്തൊക്കെ കറങ്ങാൻ പോയി. അവൾ ചെറിയൊരു ഷോപ്പിങ്ങും നടത്തി. പിസ്സ ഓർഡർ ചെയ്തു കാത്തിരിക്കുമ്പോഴാണ് , കുറച്ചപ്പുറത്തായുള്ള ടേബിളിനരുകിൽ ഇരിക്കുന്ന അമ്മയെ അവൾ കണ്ടത്. കൊച്ചച്ചനും, കൊച്ചച്ചന്റെ ഭാര്യയും കൂടെയുണ്ട്. അവർ എന്തോ പറഞ്ഞു ചിരിക്കുകയാണ്. എത്ര കരുതലോടെയാണ് അവർ അമ്മയെ കൊണ്ടു നടക്കുന്നത്. ഭാഗ്യം അവർ തങ്ങളെ കണ്ടിട്ടില്ല. മിഥുനോട് തൽക്കാലം പറയേണ്ട. വേഗം കഴിച്ചിട്ട് പോകാം എന്ന് അവൾ മിഥുനോട് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു കുഞ്ഞിന് ഉറക്കം വരുന്നുണ്ടെന്ന്... തിടുക്കത്തിൽ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങിയപ്പോഴാണ് അവൾക്ക് ആശ്വാസമായത് എന്തൊരുസന്തോഷവതിയാണ് അമ്മയിപ്പോൾ, മാത്രമല്ല കൂടുതൽ സുന്ദരിയായി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. താൻ കുഞ്ഞിനെയും നോക്കി അടുക്കള പണിയും ചെയ്തു വീട്ടിലിരിക്കുമ്പോൾ ഇവർ സുഖമായി ജീവിക്കുന്നു, എങ്ങനെയെങ്കിലും അമ്മയെ തിരികെ കൊണ്ടുവരണം. അങ്ങനെ അവർ സുഖിക്കേണ്ട.അവൾ മനസ്സിൽ കരുതി. അന്ന് വൈകുന്നേരം മിഥുൻ ഓഫീസിൽ നിന്നും വന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ അരികിൽ ചെന്നിരുന്നു. മിഥുൻ... എന്താ...? ഇന്ന് കുഞ്ഞ് കുറെ തവണ അമ്മയുടെ മുറിയിൽ പോയി അച്ഛമ്മേ..എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുകയായിരുന്നു. അതിന്..? കുഞ്ഞിന് അമ്മയെ പ്രാണനാണെന്ന് മിഥുനറിയാവുന്നതല്ലേ.. ഇനിയെങ്കിലും പോയി അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വാ. നീ എന്തൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നത്, കുറച്ചുദിവസം മുൻപല്ലേ നീ പറഞ്ഞത് അമ്മയെക്കൊണ്ട് ശല്യമാണ് , അമ്മ പോയത് നന്നായി എന്നൊക്കെ... അതൊന്നും സാരമില്ല.കുഞ്ഞിന്റെ സന്തോഷത്തിനല്ലേ, നമ്മൾ പ്രാധാന്യം നൽകേണ്ടത്. അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വാ... ഞാൻ പോയാലും അമ്മ വരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല, മാത്രമല്ല അവർ വിടാൻ ചാൻസ് ഇല്ല അതെന്താ മിഥുന്റെ അമ്മയല്ലേ...? അതൊക്കെ ശരി തന്നെ, പക്ഷെ ഇനി അവർ വിടില്ല. അതെന്താ അങ്ങനെ? അങ്ങനെ തുടങ്ങിയാൽ കൊള്ളില്ലല്ലോ. അവൾ വാശിയോടെ പറഞ്ഞു. അവിടെ തറവാട്ടിൽ നിന്നും അച്ഛന്റെ ഓഹരി കൊടുത്തത് ഇപ്പോൾ അമ്മയുടെ പേരിലാണല്ലോ, അമ്മയെ നോക്കുന്നവർക്കല്ലേ ആ സ്വത്തുക്കൾ.. അതുകൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു അവർ അമ്മയെ അങ്ങനെ നോക്കുന്നത്. അവർ നോക്കിയാൽ അവർക്ക് തന്നെ അതൊക്കെ കിട്ടുമല്ലോ... അച്ഛന്റെ സ്വത്തുക്കൾ കിട്ടുമോ അവിടെ നിന്ന് ? അവളുടെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു പിന്നെ കിട്ടാതെ അച്ഛന്റെ ഓഹരി കിട്ടാതിരിക്കുമോ?? അവിടുത്തെ സ്ഥലത്തിന് കൊച്ചച്ഛൻ എട്ട് കോടി പറഞ്ഞിട്ടും അച്ഛൻ കൊടുക്കാത്തതാ. കൊച്ചച്ചന് അന്നേ അത് നോട്ടമുണ്ടായിരുന്നു. എട്ട് കോടിയോ??? അവൾ വായും പൊളിച്ചു നിന്നു. ഈശ്വരാ... ആ പരട്ട തള്ളക്ക് ഇതിനുമാത്രം ആസ്തി ഉണ്ടെന്ന് താൻ അറിഞ്ഞോ? താൻ കരുതിയത് ഈ വീടും, ഇതിന് ചുറ്റുമുള്ള നാല്പത് സെന്റ് സ്ഥലവും മാത്രമേ ഉള്ളെന്നാ... ആ സ്ഥലത്തിനെക്കുറിച്ച് ആരും തന്നോട് പറഞ്ഞതുമില്ല. എങ്ങനെയെങ്കിലും അവരെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരണം. ഇല്ലെങ്കിൽ എല്ലാം കൈവിട്ട് പോകും. തള്ളക്ക് വേറെ മക്കൾ ഒന്നും ഇല്ലാത്തത് നന്നായി. ഇനി എന്ത് ചെയ്താണ് അവരെ തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്നത്. അല്പം താഴ്ന്നു കൊടുത്തേക്കാം. വേണമെങ്കിൽ ഒരു മാപ്പും പറയാം. എങ്ങനെയെങ്കിലും ആ സാധനത്തിനെ ഇങ്ങോട്ട് തന്നെ തിരിച്ചു കൊണ്ടു വരണം. കൊണ്ടുവന്നാൽ മാത്രം പോരാ.. ബഹുമാനവും സ്നേഹവും ഒക്കെ കൊടുക്കണം. ഇല്ലെങ്കിൽ ശരിയാവില്ല. അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരാൻ മിഥുനെ നിർബന്ധിക്കണം.. താൻ പറഞ്ഞാൽ മിഥുൻ കേൾക്കാതിരിക്കില്ല. അവൾ ആലോചനയോടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. അവൾ പലവിധത്തിലും മിഥുനെ നിർബന്ധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു അമ്മയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരാൻ. പക്ഷേ അയാൾ കേൾക്കുന്ന ലക്ഷണമില്ല. മിഥുൻ പറയുന്നത് അമ്മ അവിടെ തന്നെ നിൽക്കട്ടെ എന്നാണ്. ഒടുവിൽ അവസാന അടവായ കണ്ണുനീർ പ്രയോഗിച്ചു നോക്കി, അപ്പോഴും മിഥുനതിൽ അലിഞ്ഞില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ അയാളിപ്പോൾ പഴയതുപോലെ ഒന്നുമല്ല. അമ്മ ഇവിടെ നിന്നും പോയതിൽ പിന്നെ ഭയങ്കര ദുർവാശിയാണ്, താൻ എന്ത് പറഞ്ഞാലും അനുസരിക്കുന്ന മിഥുനല്ല ഇപ്പോൾ. അമ്മയുണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ അങ്ങനെയൊന്നും അല്ലായിരുന്നു. എന്തൊരു പാവമായിരുന്നു മിഥുൻ. അന്ന് ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് ലീവെടുത്ത് മിഥുൻ കൊച്ചച്ഛന്റെ വീട്ടിലേക്കു ചെന്നു. അയാൾ എല്ലാ വിവരവും കൊച്ചച്ചനോട് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ തന്റെ ഭാര്യ നമ്മൾ വിചാരിച്ച വഴിയേ വന്നു അല്ലേ??? അതെ..പക്ഷെ, കൊച്ചച്ച, എനിക്കൊരു സംശയം എന്താ..?? സ്വത്തുക്കൾ കിട്ടുമെന്ന് അറിയുന്നതുകൊണ്ടല്ലേ അവൾ അമ്മയെ വീണ്ടും തിരികെ കൊണ്ടുവരാൻ പറയുന്നത്. അതിനിപ്പോൾ എന്താ, അത് സത്യമല്ലേ എന്റെ ഏട്ടൻ പോയെങ്കിലും, ആ സ്ഥലം നിങ്ങൾക്ക് അവകാശപ്പെട്ടത് തന്നെയല്ലേ.... മരിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് ഞങ്ങടെ അച്ഛൻ രണ്ടാൾക്കുമായി വീതം ചെയ്തു വച്ചിരുന്നു. അച്ഛന്റെ കാലശേഷം മക്കൾ സ്വത്തിനുവേണ്ടി അടിപിടി കൂടരുതെന്നൊക്കെ അച്ഛൻ പറയുമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടാളും പണത്തിനോട് അധികം ആർത്തിയുള്ള കൂട്ടത്തിൽഅല്ല. ഞങ്ങൾ പരസ്പരം അത്രയേറെ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന സഹോദരങ്ങളായിരുന്നില്ലേ ... അതെ കൊച്ചച്ഛാ അതെനിക്കറിയാവുന്നതാണല്ലോ. എന്തായാലും നിന്റെ ഭാര്യ നമ്മൾ വിചാരിച്ച വഴിയേ വന്നല്ലോ. പക്ഷേ, ഇത് സമ്പത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള സ്നേഹമല്ലേ അല്ലാതെ അവൾ ആത്മാർത്ഥമായി അമ്മയെ സ്നേഹിക്കുന്നതുകൊണ്ടൊന്നും അല്ലല്ലോ. അതൊന്നും സാരമില്ല മോനെ, മറ്റൊരു വഴി കൂടെ ഉണ്ട്. അത് കൂടെ നോക്കട്ടെ അപ്പോൾ അവളുടെ മനസ്സ് മാറും. അതെന്ത് വഴിയാ? രേവതിയുടെ അനിയത്തിയെ കെട്ടിയിരിക്കുന്നത് എന്റെ ഒരു സ്റ്റുഡന്റാ. ഏത് നവനീതോ ? മിഥുൻ ചോദിച്ചു. അതെ, അവൻ തന്നെ.അവൻ ഒരു പാവം പയ്യനല്ലേ.. അതെ കൊച്ചച്ച.. അവൻ ഒരു പാവമാ. അവൻ ജോലിക്ക് പോകാനുള്ള എളുപ്പത്തിന് ഭാര്യവീട്ടിൽ അല്ലേ നിൽക്കുന്നത്? അതെ, രണ്ടാൾക്കും ജോലിക്ക് പോയി വരാൻ അതാണ് സൗകര്യം.പിന്നെ അവിടുത്തെ അമ്മ ഒറ്റയ്ക്കല്ലേ ഉള്ളൂ അതുകൊണ്ടും കൂടിയാണ് അവർ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്. അതെനിക്കറിയാം. ഞാൻ അവനോടു രേവതിയുടെ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ ചിലതൊക്കെ പ്ലാൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എന്താ കൊച്ചച്ഛ...? മിഥുൻ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു. നവനീത് രേവതിയുടെ അനിയത്തി നീതുവിനേയും കൊണ്ട് അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു. അപ്പോൾ രേവതിയുടെ അമ്മ സ്വാഭാവികമായും ഒറ്റപ്പെടുമല്ലോ തീർച്ചയായും അമ്മ ഒറ്റപ്പെടുമ്പോഴുള്ള വേദന, രേവതിക്ക് മനസ്സിലാകും. അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരാനും പറ്റില്ലാലോ, കാരണം അവിടുത്തെ അമ്മയെ നിങ്ങൾ നോക്കുന്നില്ലല്ലോ. അത് ശരിയാ.. അപ്പോഴെങ്കിലും അവൾക്ക് മനസ്സിലായാൽ മതിയായിരുന്നു,അവളുടെ തെറ്റുകളും. മോനേ... എന്നിട്ടും ഒന്നും ശരിയായില്ലെങ്കിൽ, ഒരു തരത്തിലും അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ പറ്റാത്ത ഒരു ആളാണ് എന്ന് തോന്നിയെങ്കിൽ, പൂർണമായും ആ ബന്ധം അങ്ങ് മറന്നേക്ക്. ചിലതൊക്കെ എടുത്ത് കളഞ്ഞാലേ... ജീവിതം നന്നാവൂ... ശരിയാണ് കൊച്ചച്ഛ.... സ്വാർത്ഥത മാത്രമുള്ള സ്ത്രീകളോടൊപ്പമുള്ള ജീവിതം വലിയ പാടാണ്. ഒരു നിമിഷം പോലും മനസ്സമാധാനം തരില്ലവർ.. ഒക്കെ ശരിയാകുമെടാ, നീയിപ്പോൾ വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ല്... 💚💚💚💚💚 വൈകിട്ട് അയാൾ വീട്ടിലെത്തിയതും അവൾ അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. മിഥുൻ...നമുക്ക് എന്റെ വീട് വരെ ഒന്ന് പോകണം.അമ്മയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരണം. അതെന്താ..? നവനീതുംനീതുവും അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. നവനീതിനെന്തോ കുറച്ചിൽ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു, ഭാര്യവീട്ടിൽ നിൽക്കുന്നത്. കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് മൂന്ന് നാല് മാസമായില്ലേ, ഇനി കുറച്ചുനാൾ അവർ അവന്റെ വീട്ടിലും നിൽക്കട്ടെ,അതല്ലേ അതിന്റെ ശരി.മിഥുൻ പറഞ്ഞു. ശരിയും തെറ്റും ഒന്നും എനിക്കറിഞ്ഞൂടാ.. നമുക്ക് പോയി അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരണം. ഒന്നാമത് അമ്മയ്ക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് കിടക്കാൻ ഒക്കെ ഭയങ്കര പേടിയാ... അവൾ പറഞ്ഞു. ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരാനോ? അതൊന്നും പറ്റില്ല. അതെന്താ.. കുറച്ചുദിവസം എന്റെ അമ്മയെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്ന് നിർത്തിയാൽ? ആഹാ... ഇതാപ്പോ നന്നായെ, എന്റെ അമ്മയെ ചാടിച്ചുവിട്ടിട്ട് നിന്റെ അമ്മയെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്ന് താമസിക്കാനോ, നടക്കുന്ന കാര്യം വല്ലതും പറഞ്ഞാൽ മതി.. അതിന് സ്ഥിരമായി ഇവിടെ നിർത്തണ്ട. കുറച്ചുദിവസം നിർത്തിയാൽ മതി. നീ വേണമെങ്കിൽ അമ്മയെ നോക്കി അവിടെ പോയി നിന്നോ, അമ്മമാരോട് സ്നേഹമുള്ള മക്കളൊക്കെ അങ്ങനെയാണ്. നിന്റെ അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല എന്റെ അമ്മയെ നീ ഇവിടെ നിന്നും ഓടിച്ചതല്ലേ.. അമ്മയെ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരാൻ കുറെ തവണ മിഥുനോട് പറഞ്ഞതല്ലേ ഞാൻ വിളിച്ചാലൊന്നും അമ്മ വരില്ല. മിഥുന്റെ അമ്മ അവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് ഒന്നുമല്ലല്ലോ.കൊച്ചച്ചനും ഭാര്യയും ഒക്കെ അവിടെ ഇല്ലേ? അതുപോലെയാണോ എന്റെ അമ്മ, അതവിടെ ഒറ്റക്കല്ലേ.. എനിക്കൊന്നും കേൾക്കണ്ട. അയാൾ എഴുന്നേറ്റ് പോയി. അവൾ അവളുടെ അമ്മയെ വിളിച്ചു കുറെ നേരം സംസാരിച്ചു. രാത്രിയിൽ അവൾക്ക് കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വന്നില്ല. അമ്മ ഉറങ്ങിയോ, പേടിച്ചിരിക്കുവാണോ എന്നൊക്കെയുള്ള ടെൻഷൻ അവളെ ആകുലപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. രാവിലെ അവൾ കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട് അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാനായി തയ്യാറായി നിന്നു. ഓഫീസിൽ പോകാനുള്ളതുകൊണ്ട് മിഥുൻ കൂടെ ചെല്ലില്ലാത്തതുകൊണ്ട് അവൾ ബസിന് പോകാമെന്ന് വിചാരിച്ചു. എങ്ങനെയെങ്കിലും അമ്മയെ ഒന്ന് കണ്ടാൽ മതിയെന്ന ചിന്ത മാത്രമേ അപ്പോൾ അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... 💚💚💚💚 രേവതി വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ അമ്മ ആകെ വിഷമത്തിലിരിക്കുകയായിരുന്നു. ആ കവിളിൽ കണ്ണുനീർ ഉണങ്ങിയ പാട് കാണാം. അവളെ കണ്ടതും, അമ്മ ഒറ്റക്കായി മോളെ എന്നും പറഞ്ഞവർ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. അപ്പോൾ മാത്രം അവൾക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... പാവം അമ്മ. പെട്ടെന്നാണ് അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഭർത്താവിന്റെ അമ്മയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നത്, ഇതേ വേദന തന്നെയായിരുന്നില്ലേ അമ്മയും അനുഭവിച്ചത്.. അവളുടെ ഉള്ളിൽ കുറ്റബോധം തോന്നി. രണ്ട് മൂന്നുദിവസം അവൾ അമ്മയുടെ കൂടെ അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. മിഥുനെ വിളിക്കുമ്പോഴൊക്കെ അയാൾ തിരക്കിലാണ്. അതുകൂടി ആയപ്പോൾ അവൾക്ക് വല്ലാത്ത വേദന തോന്നി പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത വിധം ഒരു ദുഃഖം മനസ്സിനെ ബാധിച്ചിരിക്കുകയാണ്. അവളുടെ ആ സങ്കടം കണ്ട്, അമ്മ അന്ന് തന്നെ അവളെയും കുഞ്ഞിനേയും നിർബന്ധിച്ച് വീട്ടിലേക്കു പറഞ്ഞയക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അമ്മ ഒറ്റയ്ക്കാണല്ലോ എന്ന് കരുതി നീ വിഷമിക്കുകയൊന്നും വേണ്ട. ഒറ്റയ്ക്ക് ആയാലും ജീവിക്കാതെ നിർവാഹമില്ലല്ലോ, അമ്മ അത് പറയുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൾ രാവിലെ വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ മിഥുൻ ഓഫീസിലേക്ക് പോകാൻ തയ്യാറായി ഇറങ്ങുകയായിരുന്നു. ആഹാ... രാവിലെ പോന്നോ.? അയാൾ ചോദിച്ചു. മ്മ്... അവൾ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി രണ്ടുമൂന്നു ദിവസം കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചു പോയി എന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. എങ്കിലും അയാൾ അത് കൂടുതൽ കാര്യമാക്കാൻ പോയില്ല. അയാൾ ഓഫീസിലേക്ക് പോയി. 💚💚💚💚💚💚 അയാൾ വൈകുന്നേരം തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ കുഞ്ഞിനായി കുറച്ചു കളിപ്പാട്ടങ്ങളും, ചോക്ലേറ്റും ഒക്കെ വാങ്ങിച്ചു രണ്ട് മൂന്ന് ദിവസങ്ങൾ ഒക്കെ കുഞ്ഞിനെ കാണാതിരിക്കാനൊന്നും അയാളെ കൊണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. പിന്നെ, അമിത സ്നേഹമൊന്നും രേവതിയുടെ മുൻപിൽ വച്ച് കാണിച്ചില്ല എന്നേയുള്ളൂ.... അയാൾ വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ വീട്ടിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിന്റെ ഉറക്കെയുള്ള ചിരി കേട്ടു അയാൾ അകത്തേക്ക് ചെന്നു.. തന്റെ അമ്മ... അയാൾ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി, അമ്മയുടെ മടിയിലിരുന്ന് കുഞ്ഞ് കളിക്കുകയാണ്. അയാൾ അകത്തേക്ക് ചെന്നു അമ്മ എപ്പോൾ വന്നു ? അയാൾ ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു മോള് വന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ വരുന്നില്ലെന്ന് പറയാൻ തോന്നിയില്ല. ഞാനിങ്ങു പോന്നു. അമ്മ കുഞ്ഞിനേയും കൊഞ്ചിച്ചു കൊണ്ട് മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.. തന്റെ മകനോടൊപ്പം സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കാനാണ് തന്റെ മോഹം. അവനോടൊപ്പം ജീവിക്കനായാൽകുടുംബത്തോടൊപ്പം പോയി ഒരു ചുറ്റുവിളക്ക് തെളിക്കാമെന്നു നേർന്നിട്ടുണ്ട്.. തനിക്ക്‌ ഈ ലോകത്തിൽ നിന്നും പോകുന്ന കാലം വരെ മകന്റെ കൂടെത്തന്നെ ജീവിക്കണമെന്നാണ് ആഗ്രഹം. അതുകൊണ്ട് രേവതി വന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ തന്നെ താൻ കൂടെ പോന്നു. മിഥുനും അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി. അയാൾ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു രേവതി കട്ടിലിൽ ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിച്ച് കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. അയാൾ അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. എന്താ എന്നോട് പറയാതെ, അമ്മയെ പോയി വിളിച്ചുകൊണ്ടുവന്നത്? ഞാൻ കാരണമല്ലേ അമ്മ പോയത്, അപ്പോൾ ഞാൻ തന്നെ പോയി വിളിച്ചുകൊണ്ടു വരാം എന്ന് കരുതി. അതിന് അമ്മ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത് നിനക്കിഷ്ടമാണോ? അമ്മയുടെ വിഷമങ്ങൾ എനിക്കന്ന് മനസ്സിലായില്ല മിഥുൻ. എന്റെ അമ്മയുടെ സങ്കടങ്ങൾ നേരിട്ട് കണ്ടപ്പോഴാണ് എനിക്കാ വേദനയുടെ ആഴം മനസ്സിലായത്. നുണ. അമ്മക്ക് സ്വത്തുക്കൾ ഉണ്ടെന്നു അറിഞ്ഞപ്പോഴല്ലേ..നിനക്ക് അമ്മയെ കൊണ്ടുവരാൻ തോന്നിയത്. ശരിയാണ് മിഥുൻ, കോടികളുടെ ആസ്തി അമ്മക്കുണ്ടെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയെ കൊണ്ടുവരണമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. പക്ഷെ ഇത് അങ്ങനെയല്ല.. എന്റെ അമ്മ വേണ്ടി വന്നു വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് കടക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ വേദനയറിയാൻ. ഒരു തെറ്റെങ്കിലും ഞാൻ തിരുത്തട്ടെ മിഥുൻ.... ഇല്ലെങ്കിൽ കുറ്റബോധം കൊണ്ട് എന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടിപ്പോകും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.. അയാൾ അവളുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് ചേർത്തു പിടിച്ചു. സാരമില്ല താൻ വിഷമിക്കണ്ട, തിരുത്തലുകൾ നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ നന്നാക്കുകയെ ഉള്ളൂ... നീയൊരു കാര്യം ചെയ്യ്.. ഒരോട്ടോ വിളിച്ച് തന്റെ അമ്മയോട് ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ പറ, അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ പോയി കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരാം. ഇവിടെ നിന്നോട്ടെ അമ്മ. തന്റെ അമ്മ എന്റെയും അമ്മയല്ലേ... അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.. അവൾ അയാളുടെ കൈകളിൽ പിടിച്ചു. വേണ്ട മിഥുൻ. നവനീതും നീതുവും തിരിച്ചു ചെന്നു. ഇനിയിപ്പോ അവർ ഉണ്ടല്ലോ അവിടെ... അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു... ഞാനേ വീടൊക്കെ ഒന്ന് ഒതുക്കി പെറുക്കി വയ്ക്കട്ടെ ആകെ അലങ്കോലമായാ കിടക്കുന്നത് അവൾ പറഞ്ഞു. അയാൾ പതിയെ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. ഫോണെടുത്ത് കൊച്ചച്ചനെ വിളിച്ചു. ആഹ് എന്താ മോനേ? അതേയ്.. കൊച്ചച്ഛ, നമ്മൾ വിചാരിച്ചത് പോലെയൊക്കെ നടന്നല്ലോ. അതെ, ഇപ്പോൾ നിനക്ക് സന്തോഷമായില്ലേ... ഇലക്കും മുള്ളിനും കേടില്ലാതെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ശരിയായില്ലേ... ഒക്കെ ശരിയായി കൊച്ചച്ഛാ.. എന്നാൽ സന്തോഷമായി ഇരിക്കെടാ.. ചിലരെയൊക്കെ നേർവഴിക്കു കൊണ്ടുവരാൻ ചില വിദ്യകളൊക്കെ വേണ്ടി വരും.അതൊക്കെ പ്രയോഗിക്കണം. എന്നാലും ഈ നമ്പരൊക്കെ കൊച്ചച്ഛന് എങ്ങനറിയാം. ബുദ്ധിവേണം മോനേ... ബുദ്ധി... ഉം... വെറും ബുദ്ധിയല്ല , കുരുട്ടു ബുദ്ധി.. അവൻ ചിരിച്ചു. പോടാ.. പോടാ... കൊച്ചച്ഛൻ ചിരിയോടെ കാൾ കട്ടാക്കി. മിഥുൻ ആശ്വാസത്തോടെ വീടിനു നേർക്ക് നോക്കി. ആ വീടിനു ഇപ്പോഴാണ് ഒരു ഐശ്വര്യം വന്നതെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. അല്ലെങ്കിലും പ്രായം ചെന്നവരും കുഞ്ഞുങ്ങളും ഉള്ള വീടുകൾക്ക് പ്രത്യേകതയുണ്ട്. അവരുടെ നിഷ്കളങ്ക സ്നേഹവും ചെറുചിരികളും ആയിരിക്കാം എന്നെന്നും ആ വീടിനെ ഉണർത്തുന്നത്... ഇതിപ്പോൾ സ്നേഹത്തിൽ തീർത്തൊരു വീടായി മാറിയിട്ടുണ്ട്.. എന്നും സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ കഴിഞ്ഞാൽ മതിയെന്ന പ്രാർത്ഥനയെ ഇപ്പോൾ ഉള്ളൂ... അയാൾ ഏറെ സന്തോഷത്തോടെ ആ വീട്ടിലേക്ക് കയറി..... 💚💚💚💚💚 രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

മിഴിയോരങ്ങളിൽ. 11 Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 ഞായറാഴ്ചയാണ്.. ഉച്ച കഴിഞ്ഞു രണ്ട് മണിയോടടുത്ത നേരം. അടൂരിൽ നിന്നു വിട്ട ദേവി ട്രാവൽസ് കൊടുമൺ കവലയിൽ വന്നു നിന്നപ്പോൾ ആ ബസിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ നിന്ന് മാറി നിന്ന് ആവണി ചുറ്റിനും നോക്കി. വലിയ ജങ്ഷൻ എന്നൊന്നും പറയാൻ പറ്റില്ലെങ്കിലും ഒരു സാധാരണ കവല. ബസിൽ നിന്നും ആളിറങ്ങി കഴിഞ്ഞതോടെ അവിടെ കാത്തു നിന്നവരെയും കയറ്റി ആവണി വന്ന വാഹനം പത്തനംതിട്ട റൂട്ടിലേക്ക് പാഞ്ഞു പോയി. മുമ്പിൽ നിര നിരയായി കിടക്കുന്ന ഓട്ടോകളിൽ ഇരിയ്ക്കുന്ന ഡ്രൈവർമാർ ഒരു ഇര വന്നു നിൽക്കുന്നത് കണ്ട സന്തോഷത്തോടെ ആവണിയെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്. ആവണി ഏറ്റവും മുന്നിൽ കിടന്ന ഓട്ടോയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. മുപ്പത്തഞ്ചു വയസ്സോളം പ്രായം വരുന്ന സുമുഖനായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ. ആവണി ഓട്ടോയ്‌ക്കരികിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ അയാൾ എവിടേയ്ക്ക് പോകാനാണെന്ന് തിരക്കി. "ഞാനിവിടെ ഒരു വീട് അന്വേഷിച്ചു വന്നതാ.. കൊടുമണിൽ ആണ് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു വന്നയാളിന്റെ വീടെന്ന് മാത്രമേ എനിയ്ക്കറിയൂ..ചേട്ടൻ എന്നെയൊന്ന് സഹായിയ്ക്കണം.." ഓട്ടോയിൽ കയറാൻ വന്ന പെൺകുട്ടി ഓട്ടോ ഡ്രൈവറുമായി സംസാരിച്ച് നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ മറ്റ് ഒന്ന് രണ്ട് ഡ്രൈവർ മാർ കൂടി അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "എന്താ അനീഷേ കാര്യം.." വന്നവരിൽ മുതിർന്ന, തലമുടി പകുതിയോളം നരച്ച ആൾ തിരക്കി. "പ്രേമേട്ടാ, ഈക്കുട്ടിയ്ക്ക് ഇവിടെ ഏതോ വീട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ളതാ.. വീട് കൊടുമണിൽ ആണെന്ന് മാത്രമേ അറിയൂ.. എനിയ്ക്കാണെങ്കിൽ ഇവിടെ ടൗൺ വിട്ടാൽ അധികം പരിചയവും പോരാ.." അനീഷ് ഈയിടെയാണ് ഓട്ടോ ഓടിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയത്. ഇത്ര നാളും അയാൾ ഗൾഫിൽ ജോലി ചെയ്ത ശേഷം തിരികെ നാട്ടിലെത്തിയതാണ്. "ആവീട്ടിലെ ആരുടെയെങ്കിലും പേര് അറിയുമോ മോളേ..." പ്രേമചന്ദ്രൻ അവളോട് ചോദിച്ചു. "രതീഷ്.. രതീഷ് ഭുവനചന്ദ്രൻ എന്നാ മുഴുവൻ പേര്. കുറെ നാളായി ഗൾഫിൽ വലിയ ബിസിനസ്സ് ഒക്കെ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ആളാണ്‌..ഇവിടിപ്പോൾ കുറെ എസ്റ്റേറ്റ് ഒക്കെ വാങ്ങിച്ചിട്ടുണ്ട്.." "പാലയ്ക്കലെ രുഗ്മിണി മാഡത്തിന്റെ മകൻ. രതീഷ്.. പുള്ളി ഈയിടെയാണ് ഗൾഫിലെ ബിസിനസ് എല്ലാം ആരെയോ ഏൽപ്പിച്ചു നാട്ടിലേക്ക് തിരികെ പോന്നത്..അത് തന്നെയാ ഈ കുട്ടി അന്വേഷിയ്ക്കുന്ന കക്ഷി." ആവണി പറഞ്ഞു നിർത്തും മുൻപേ പ്രേമചന്ദ്രന്റെ തൊട്ടടുത്ത്‌ നിന്ന ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. "പാലയ്ക്കലെ രുഗ്മിണി മാഡത്തിന്റെ വീടാണോ. അതങ്ങു ആദ്യമേ പറഞ്ഞാൽ പോരായിരുന്നോ. പാലയ്ക്കൽ ബംഗ്ലാവ് ഈ പത്തനംതിട്ടയിൽ അറിയാത്ത ആൾക്കാരുണ്ടോ.. കയറിയ്‌ക്കോ.. ഞാൻ കൊണ്ട് വിടാം.ഇവിടുന്നൊരു രണ്ട് കിലോമീറ്റർ ദൂരം വരും.. ആ പത്തനം തിട്ട ബസ് പോയ റൂട്ടിൽ തന്നാ.. അല്ലേ മധൂ..." അനീഷ് അവരെ നോക്കി ചോദിച്ചു. തനിയ്ക്ക് പോകേണ്ട വീട് പറഞ്ഞു തന്ന ഡ്രൈവറെ നോക്കി നന്ദി പറഞ്ഞതിന് ശേഷം ആവണി ഓട്ടോയിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു. ഓട്ടോ ഒരു കിലോമീറ്റർ ദൂരം ഓടിക്കഴിഞ്ഞതോടെ അനീഷ് അവിടെ ആരെ കാണാൻ പോകുകയാണെന്ന് ആവണിയോട് തിരക്കി. "എനിയ്ക്ക് രതീഷ് സാറിനെ ഒന്ന് കാണണം.." ആവണിപറഞ്ഞു. "അടൂരാണോ വീട്.." "അല്ല. കൊല്ലം." ആവണിയ്ക്ക് വായിൽ അപ്പോൾ അങ്ങിനെ പറയാനാണ് തോന്നിയത്. "സാറിനോട് എന്തെങ്കിലും സഹായം അഭ്യർത്ഥിച്ചു വന്നതാണോ. ഒരുപാട് ചാരിറ്റി പ്രവൃത്തനങ്ങളൊക്കെ ചെയ്യുന്ന ആളാ സാറും അമ്മയും.." "അതേ. ഒരു സഹായം ചോദിച്ചു വന്നതാണ്." ആവണി പറഞ്ഞത് കേട്ട ശേഷം പിന്നീട് അയാൾ ഒന്നും അവളോട് ചോദിയ്ക്കാൻ മുതിർന്നില്ല. രണ്ട് മിനിറ്റ് കൂടി ഓടി ക്കഴിഞ്ഞതോടെ ഓട്ടോ ഭീമൻ ചുറ്റുമതിലുള്ള ഒരുവീടിന്റെ മുൻപിലെ ഗേറ്റിന് സമീപം അയാൾ ഓട്ടോ നിർത്തി. ഗേറ്റിന് അരികിൽ തന്നെ സെക്യൂരിറ്റി റൂം ഉണ്ടായിരുന്നതിന്റെ കിളിവാതിലിൽ അനീഷ് രണ്ട് തവണ തട്ടി. കിളിവാതിലിന്റെ ജാലകം ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് നീങ്ങിയതോടെ അതിനുള്ളിൽ ഒരു മധ്യവയസ്കന്റെ ശിരസ്സ് കാണായി. "സാറില്ലേ.. സാറിനെ കാണാൻ ഒരു പെൺകുട്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്. അവർക്ക് അകത്തേയ്ക്ക് പോകണം" അതിന് വേണ്ടി ഗേറ്റ് തുറന്നു തരിക എന്നതായിരുന്നു അനീഷിന്റെ ആവശ്യം. "ആരാ.. എന്താ ആവശ്യം.." അയാൾ നിസ്സംഗമായ മുഖത്തോടെ ചോദിച്ചു. "എന്റെ പൊന്നു ചേട്ടാ. ചേട്ടൻ ഈ ഗേറ്റ് ഒന്ന് തുറന്നു താ. ആ പെൺകുട്ടിയ്ക്ക് അകത്തേയ്ക്ക് പോകണം. ചേട്ടനോട് അവർ വന്നതിന്റെ ആവശ്യം അവരറിയിച്ചാൽ ചേട്ടൻ ചേട്ടൻ ആ ആവശ്യം നടപ്പാക്കി കൊടുക്കുവോ.." അനീഷിനെ അമർത്തിയൊന്നു നോക്കിയ ശേഷം അയാൾ ഗേറ്റ് തുറക്കാനായി പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി വന്നു. ആവണി ഓട്ടോയ്ക്ക് വെളിയിൽ ഇറങ്ങി നിന്ന് ആ ഇരുനില മാളികയുടെ ഭംഗി നോക്കുകയായിരുന്നു. ശാന്ത സുന്ദരമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന ചെറിയൊരു കൊട്ടാരം എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. ഗേറ്റിന് സമീപം മുതൽ വീടിനടുത്തു വരെ പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ചെടികൾ കാണാൻ തന്നെ കണ്ണിന് എന്തൊരുകുളിർമ.. ലാണും, ജലധാരയും ഒക്കെ അവ്യക്തമായേ കാണാൻ ആകുന്നുള്ളു. ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ സെക്യൂരിറ്റി ഗണേശൻ വന്നു ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുത്തു. ആവണി ഓട്ടോ ചാർജ്ജ് കൊടുത്ത ശേഷം അയാളോട് താങ്ക്സ് പറഞ്ഞു. "ഞാൻ വെയിറ്റ് ചെയ്യേണ്ടല്ലോ." അവൻചോദിച്ചു "വേണ്ട ഞാൻ തിരികെ വരാൻ ചിലപ്പോൾ താമസിച്ചാൽ അത് നിങ്ങൾക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാകില്ലേ." ആവണി ബാഗ് കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടു ഗേറ്റിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നപ്പോൾ ഗണേശൻ ഗേറ്റ് അടച്ചു പൂട്ടിട്ട് പൂട്ടി. ആവണി നനഞ്ഞു കിടന്ന പാതയിലൂടെ നടന്നു സിറ്റൗട്ടിലെക്ക് വരുമ്പോൾ മതിലിനരികിലുള്ള വലിയ കൂട്ടിൽ കിടന്ന ജർമൻ ഷെപ്പെർഡ് അവളെനോക്കി മുരണ്ടുകൊണ്ട് കമ്പിയഴികൾ കടിച്ചു മുറിച്ച് പുറത്ത് ചാടാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി. ആകാഴ്ച കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവൾക്ക് ഭീതിയായി. കുറച്ചപ്പുറത്തുള്ള കാർഷെഡ്‌ഡിന് സമീപം രണ്ടോ മൂന്നോ വിദേശ നിർമിത കാറുകൾ കിടക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു ആവണി വന്ന് സിറ്റൗട്ടിലെ തൂണിൽ'പാലയ്ക്കൽ'എന്ന് സ്വർണ്ണ ലിപികളിൽ എഴുതിയിരിയ്ക്കുന്നതിനു തൊട്ടടുത്തുള്ള കോളിങ് ബെല്ലിന്റെ സ്വിച്ചിൽ വിരലമർത്തി. രണ്ടു നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ വിശാലമായ സിറ്റൗട്ടിന് അങ്ങേയറ്റത്തെ പ്രൌഡ ഗംഭീരമായ വാതിലിന്റെ ഒരു പാളി തുറക്കപ്പെട്ടു. അവിടെ കുലീനത്വം തുളുമ്പുന്ന മുഖമുള്ള ഒരു സ്ത്രീ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അത് രുഗ്മിണി മേഡം ആവാം എന്ന് ആവണിയ്ക്ക് തോന്നി. രുഗ്മിണി മെല്ലെ നടന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. വെളിയിൽ നിൽക്കുന്ന സുന്ദരിയായ പെൺകുട്ടിയെ അവർ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി. "ആരാ.. എന്താ വേണ്ടത്.." അവർ അവളെ തന്നെ നോക്കികൊണ്ട് തിരക്കി. "സാർ.. സാറില്ലേ ഇവിടെ. എനിയ്ക്ക് സാറിനെ ഒന്ന് കാണണമായിരുന്നു.." ആവണി പറഞ്ഞു. "രതീഷാണോ മോളേ.. അവൻ പുറത്തേയ്ക്ക് പോകാനുള്ള ഒരുക്കമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. റാന്നിയിലേക്ക് പോകണമെന്ന് കുറച്ച് മുൻപേ പറയുന്ന കേട്ടു. ഏതായാലും മോൾ ഇരിയ്ക്ക്.." അവർ സിറ്റൗട്ടിൽ ഇട്ടിരിയ്ക്കുന്ന ഈട്ടി തടിയിൽ തീർത്ത കസേരകൾ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു. "അവനോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതായിരുന്നോ മോൾ ഇപ്പോൾ വരുമെന്ന്.." അകത്തേയ്ക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയ രുഗ്മിണി തിരിഞ്ഞു നിന്ന് ചോദിച്ചു. "അല്ല.." "എവിടാ മോൾടെ വീട്.." "ഞാൻ കൊല്ലത്ത്‌ നിന്നും വരുവാ.എന്റെ പേര് ആതിര." നേരത്തെ ആശാലതയോട് താൻ രതീഷിന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്നാൽ പേരും സ്ഥലവും മാറ്റിയേ പറയുകയുള്ളൂ എന്ന് പറഞ്ഞതിൻ പ്രകാരം തന്നെ ആവണി പറഞ്ഞു. രുഗ്മിണി അകത്തേയ്ക്ക് പോയി രണ്ടോ മൂന്നോ മിനിറ്റിനുള്ളിൽ സുന്ദരനായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ വീടിനുള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി വന്നു. അയാൾ വെളിയിലേക്ക് പോകാനായി വേഷം ധരിച്ചു നിൽക്കുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നിച്ചു. വെളുത്ത് സുന്ദരനായ അയാൾ ബ്ലാക്ക് ജീൻസും, കാപ്പിപ്പൊടി കളറിൽ, മുൻ വശത്ത്‌ വയലൻസ് എന്ന് ഇരുണ്ട ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരങ്ങളിൽ എഴുതിയ ടീ ഷർട്ടുമാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്. ഒരു വലിയ പണക്കാരന്റെ യാതൊരുഭാവ വാഹാദികളും അയാളിൽ കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. വിൻസന്റിനെ അപേക്ഷിച്ച് കുറേക്കൂടി സുന്ദരൻ ഇയാൾ തന്നെയാണെന്ന് ആവണിയ്ക്ക് തോന്നി. പക്‌ഷേ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ... അയാളെ കണ്ട് ആവണി എണീറ്റപ്പോൾ ഇരുന്നോളാൻ അവളോട് അയാൾ കൈകൾ കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാട്ടി.എന്നിട്ട് അവൾക്കെതിരെയുള്ള കസേരയിലേക്ക് അയാളും ഇരുന്നു. "നിങ്ങൾ എന്നെ കാണാൻ കൊല്ലത്ത്‌ നിന്നും വരികയാണെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ഒരിയ്ക്കൽ പോലും എവിടെയും നിങ്ങളെ കണ്ടതായിട്ട് ഓർക്കുന്നേയില്ല. പറയൂ. എന്തിനാണ് നിങ്ങൾ എന്നെ കാണാൻ വന്നത്." പതിഞ്ഞതെങ്കിലും ആരും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു പോകുന്ന ശബ്ദമായിരുന്നു അയാളുടേത്‌. ആവണി താൻ രുഗ്മിണിയോട് പറഞ്ഞത് രതീഷിന്റെ മുന്നിലും ആവർത്തിച്ചു. "ആതിര... ഈ രൂപമുള്ളൊരു പേരും ഞാൻ ആദ്യമായി കേൾക്കുകയാണ്.പറയൂ.. എന്താവശ്യത്തിനാണ് ആതിര എന്നെ കാണാൻ വന്നത്.." അയാൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് തിരക്കി. "സാർ, എനിയ്ക്ക് സാറിനോട് സംസാരിയ്ക്കാനുള്ളത് അൽപ്പം ഗൗരവമുള്ള കാര്യമാണ്. ഇവിടെ വച്ച് സംസാരിയ്ക്കുന്നതിലും നല്ലത് അത് പേഴ്സണൽ ആയി.." അവൾ പറഞ്ഞു നിർത്തും മുൻപേ അയാളുടെ നെറ്റിയിൽ വരകൾ വീണു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം എന്തോ ചിന്തിച്ചിരുന്ന ശേഷം രതീഷ് ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റു. പുറത്തെ വിശാലമായ ഗാർഡനിലേക്കാണ് അയാൾ അവളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയത്. അവിടെ കുരുത്തോലകൾ കീറിയത് പോലെ തണ്ടിൽ നിന്ന് ഇലകൾ കീഴേയ്ക്ക് തൂങ്ങികിടക്കുന്ന, അധികം ഉയരമില്ലാതെ പടർന്നു പന്തലിച്ച ഒരു മരത്തിന്റെ കീഴെ പണിത സിമന്റ് ബെഞ്ചിലേക്ക് അയാൾ ഇരുന്നു. "ആതിര ഇരിയ്ക്കൂ" തന്റെ അടുത്തുള്ള മറ്റൊരു ഇരിപ്പിടം അയാൾ അവൾക്ക് വേണ്ടി ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. "പറയൂ. എന്താണ് നിങ്ങൾക്ക് എന്നോട് പറയാനുള്ളത്.." ആവണിയ്ക്ക് പെട്ടന്ന് തന്റെ നെഞ്ചിന്റെ ഗതി താളം തെറ്റിപ്പോകുന്ന അനുഭവമുണ്ടായി. ഇത്രയും നേരം അവൾക്ക് സംഭ്രമം ഏതുമില്ലാതിരുന്നെങ്കിലും കാര്യത്തോടെടുത്തപ്പോൾ നെറ്റി വിയർത്തു. അവൾ തന്റെ തോളിൽ കിടന്ന ഷാളിന്റെ തുമ്പുയർത്തി നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പ് ഒപ്പി. "ആതിരയ്ക്ക് കുടിയ്ക്കാൻ എന്തെങ്കിലും വേണോ. നമ്മൾ സിറ്റൗട്ടിൽ കാണും എന്ന് കരുതി അമ്മ ആതിരയ്ക്ക് കുടിയ്ക്കാൻ കൊണ്ട് വന്നത് തിരികെ കൊണ്ട് പോയിക്കാണും." അവളുടെ പരവേശം കണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു. "ഒന്നും വേണ്ട സാർ.." "ശരി. എന്നാൽ ആതിര പറയാൻ വന്ന കാര്യം പറയൂ " "സാർ.. സാറെന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടരുത്. എന്നോട് മാത്രമല്ല ആശാലതയോടും, അവളുടെ വീട്ടുകാരോടും ഒന്നും..." ആവണി ഒന്ന് നിർത്തിയിട്ട് അയാളുടെ പ്രതികരണം നോക്കി. "ആതിരയ്ക്ക് ആശാലതയെ പരിചയമുണ്ടോ.." രതീഷ് ചോദിച്ചു. "ഒരേ ബിൽഡിങ്ങിൽ ആണ് സാർ ഞങ്ങളുടെ ഓഫീസ്. മാത്രമല്ല കുറച്ച് ദൂരമേയുള്ളൂ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് എങ്കിലും ഞാൻ ആശ ചേച്ചിയോടൊപ്പം ഒരേ ട്രെയിനിലാണ് യാത്ര ചെയ്യുന്നതും..." "അത് അവിടെ നിൽക്കട്ടെ. ആതിര ഇപ്പോൾ വന്നത് ആശാലതയ്ക്ക് വേണ്ടി സംസാരിയ്ക്കാനാണ് എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നതിൽ തെറ്റില്ലല്ലോ.. ഉവ്വോ.." "ഇല്ല സാർ. സാർ ഉദ്ദേശിച്ച കാര്യത്തിന് തന്നെയാണ് ഞാൻ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത്. ആശച്ചേച്ചിയുടെ അനുവാദത്തോടെ." മതിൽ കെട്ടിന് പുറത്ത് നിന്നും ചെറുതായി കാറ്റ് വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "സാർ ആശ ചേച്ചിയുമായുള്ള ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറണമെന്ന് അപേക്ഷിയ്ക്കാനാണ് ഞാൻ വന്നത്.. ആശ ചേച്ചിയ്ക്ക് സാറുമായുള്ള ഈ കല്യാണത്തോട് തീരെ താൽപ്പര്യമില്ല.." "താൽപ്പര്യമില്ലേ.. എന്താ കാരണം. അവർ എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് ഇങ്ങനെയല്ലല്ലോ.. ആശാലതയോട് തനിച്ച് ഞാൻ സംസാരിച്ചപ്പോൾ പോലും അവളെന്നോട് ഇക്കാര്യം പറഞ്ഞില്ലല്ലോ... നിങ്ങളെന്താ ആളേ കളിയാക്കാൻ ഇറങ്ങിയിരിയ്ക്കയാ... കള്ളം പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ പോലീസിനെ വിളിയ്ക്കും. പറഞ്ഞേക്കാം." "സത്യമാണ് സാർ ഞാൻ പറഞ്ഞത്. ആശചേച്ചിയ്ക്ക് മറ്റൊരാളോട് സ്നേഹമുണ്ട്. കല്യാണം കഴിയ്ക്കാനും, ഒരുമിച്ച് ജീവിയ്ക്കാനുമാ അവരുടെ തീരുമാനം.." "നടക്കില്ല അത്.." രതീഷിന്റെ ഒച്ച ഉയർന്നു പോയി. "ഇപ്പോഴാണോ അവൾക്കത് എന്നെ അറിയിയ്ക്കണമെന്ന് തോന്നിയത്.. എനിയ്ക്ക് സമ്മതമല്ല. ഇത്രയുംനാൾ അവൾ ആരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതെന്നെ ബാധിക്കുന്ന പ്രശ്നമേയല്ല. ആശാലത ഈ ജന്മത്ത്‌ ആരെയെങ്കിലും കല്യാണം കഴിയ്ക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് എന്നെ ആയിരിയ്ക്കും. ഞാനല്ലാതെ ഈ ഭൂമിയിൽ മറ്റൊരാൾ അവളുടെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടാൻ ഞാൻ ജീവനോടിരിയ്ക്കുമ്പോ അത് സമ്മതിക്കില്ല. ആശാലതയെ സ്വന്തമാക്കാൻ ഒരാളേ കൊല്ലേണ്ടി വന്നാൽപോലും ഞാനതു ചെയ്തിരിയ്ക്കും." അവൻ സ്വന്തം നെഞ്ചിൽ രണ്ട് തവണ തട്ടി. "സാർ, ഞാൻ പറയുന്നത് സാറൊന്നു ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്കൂ.. മറ്റൊരാളെ സ്നേഹിയ്ക്കുന്ന, മനസ്സിൽ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെ തന്നെ മതിയോ സാറിന് കല്യാണം കഴിയ്ക്കാൻ.. അവരെ പിരിയ്ക്കാൻ സാധ്യമല്ല സാർ.. ആര് വിചാരിച്ചാലും വിൻസന്റിനെ ആശാലതയിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റാനും കഴിയില്ല.." "കഴിയും.. കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കും.." "വെറുതെയാണ് സാർ. സാറിനെക്കൊണ്ട് അതിന് കഴിയില്ല. ശ്രമിച്ചു നോക്കിയാൽ തന്നെ സാർ തോറ്റു പോയിരിയ്ക്കും.." "തോറ്റുo ജയിച്ചും പിന്നെയും തോറ്റും അവസാനം ആരാലും തോൽപ്പിയ്ക്കാൻ പറ്റാതെ ജയിച്ചു കയറിയുമാ മോളേ രതീഷ് നിന്റെ മുൻപിൽ ഇന്നീ നിലയിൽ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത്. തോൽവിയുടെ കൂടാരത്തിലേക്ക് രതീഷിന് ഇനിയൊരു മടക്കയാത്രയില്ല... അതിന്വേണ്ടി എന്റെ വഴിയിൽ ആര് തടസമായി നിന്നാലും അവനെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാൻ ഒരു മടിയും ഞാൻ കാണിയ്ക്കില്ല.." ഇത്രനേരം കാണാത്തൊരു ഭാവം അവന്റെ മുഖത്തുണ്ടായതായി ആവണിയ്ക്ക് തോന്നി. "കൊല്ലത്ത്‌ വരെ യാത്ര ചെയ്യാനുള്ളതല്ലേ ആതിരയ്ക്ക്.. വിട്ടോളൂ.. എന്നിട്ട് വിൻസന്റിനോട് പറഞ്ഞേക്ക് വഴി വിലങ്ങാൻ വന്നേക്കരുതെന്ന്.. അപ്പോൾ ആതിര പോവുകയല്ലേ.." രതീഷ് ബഞ്ചിൽ നിന്ന് എണീറ്റു. ആവണിയ്ക്കും എഴുന്നേൽക്കാതെ തരമില്ലായിരുന്നു. അവളോട് ഒറ്റയക്ഷരം പറയാതെ, അങ്ങനെയൊരാൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നതായി പോലും കരുതാതെ രതീഷ് തിരിഞ്ഞു നടന്നു പോയി. അൽപ്പ സമയം നിരാശയോടെ, അയാൾ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാഗ്രഹിച്ചു ആവണി അവിടെ നോക്കി നിന്നെങ്കിലും നിരാശയായിരുന്നു ഫലം. അവസാനം ആവണിയും അവിടെ നിന്ന് തിരിചിറങ്ങി പൊന്നു. ഗേറ്റിന് വെളിയിൽ വന്ന ശേഷം അവൾ ഒരിയ്ക്കൽ കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. കറുത്തിരുണ്ട, വൃത്തി കെട്ട നിറം പേറിയ ഒരു ചെകുത്താന്റെ കോട്ട പോലെയാണ് ഇപ്പോൾ അവൾക്കത് കണ്ടിട്ട് തോന്നിയത്. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

വേട്ട ഭാഗം -05 എസ് ഐ രാമനാഥൻ വീടിന് മുറ്റത്തേക്ക് കയറി വന്നു കൂടെ രണ്ട് പോലീസുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നു അയാൾ ജോണിനെ കുറെ നേരം നോക്കി നിന്നു.... “താനല്ലേ ജോൺ ”അയാൾ ജോണിനെ തറപ്പിച്ച് ഒന്നു കൂടി നോക്കി “അതേ സാർ എന്താ കാര്യം ”ജോൺ ഭവ്യതയോടെ നിന്നു “താൻ കൂപ്പിൽ ഉണ്ടായ കാര്യങ്ങളെല്ലാം അറിഞ്ഞില്ലേ താൻ തലേ ദിവസം അവിടെ അലക്സിയുമായി പ്രശ്നമുണ്ടായെന്നു പറയുന്നത് കേട്ടല്ലോ” എസ് ഐ രാമനാഥൻ മീശ പിരിച്ചു.. “അത് അങ്ങനെയൊരു പ്രശ്നം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല സാർ..ഒരു അപകടവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു അലക്സിയുമായി ഒന്ന് രണ്ടു പറഞ്ഞു ജോൺ കൂടുതലായി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല ഇന്നലെ വീട്ടിൽ വന്ന് അലക്സി കാണിച്ച പരാക്രമം അയാൾ മനപ്പൂർവം പറയാതിരുന്നു “പിന്നെ എങ്ങനെയുള്ള പ്രശ്നമാടാ ഉണ്ടായത് പെട്ടെന്ന് ”എസ് ഐ രാമനാഥന്റെ സ്വഭാവം മാറി “സർ എനിക്ക് ഒന്നും അറിയില്ല ആ പ്രശ്നമുണ്ടായ ഉടനെ ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നു “ഉം. ......”എസ് ഐ ഇരുത്തി ഒന്ന് മൂളി “ഇതാരാടാ ഈ ജോക്കർ ”മുഖത്ത് ചായം പൂശി നിൽക്കുന്ന ബെഞ്ചമിനെ നോക്കി രാമനാഥൻ ചോദിച്ചു “മകനാണ് സർ ”ജോൺ പറഞ്ഞു അയാൾ ബെഞ്ചമിനെ അടിമുടി ഒന്ന് നോക്കി “നീ ജാക്കറ്റും ക്യാപ്പും എല്ലാം ധരിച്ച് രാത്രി ഇറങ്ങാറുണ്ടോടാ ” “അയ്യോ സർ അവനൊരു പാവമാ....ഇപ്പോഴും അവന് മൂത്രമൊഴിക്കണേൽ മുറ്റത്തോട്ടു ഞാൻ കൂട്ട് നിന്നു കൊടുക്കണം ” അവിടെ നിന്ന എൽസി ആണ് അത് പറഞ്ഞത്. . അത് കേട്ട് കൂടെ വന്ന പോലീസുകാർ ചിരിച്ചു. .. ബെഞ്ചമിൻ അമ്മച്ചിയെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി പിന്നെ പോലീസ് കാരെ നോക്കി ചമ്മിയ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു. .... “എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടേൽ നിന്നെ സ്റ്റേഷനിലോട്ട് വിളിപ്പിക്കും നിനക്കെതിരെ വല്ലതെളിവും കിട്ടിയാൽ ഇടിച്ചു നിന്റെ എല്ല് ഞാൻ ഒടിക്കും ”ജോണിനോട് പറഞ്ഞിട്ട് എസ് ഐ രൂക്ഷമായി എല്ലാവരെയും ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് പുറത്തേക്കു നടന്നു പിറകെ പോലീസുകാരും അവർ പോയ ഉടനെ ബെഞ്ചമിൻ എൽസിയോട് തട്ടിക്കയറി “അമ്മച്ചി എന്ന വർത്തമാനമാ ഈ പറഞ്ഞേ മനുഷ്യരെ നാണം കെടുത്താൻ വേണ്ടി” “എന്ത് ഞാൻ ഉള്ളതല്ലേ പറഞ്ഞെ ” എന്ന് പറഞ്ഞു എൽസി അകത്തേക്ക് പോയ്‌. .. ജോണിന് അത് ആസ്വദിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല അയാൾക്ക്‌ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭയം ഉണ്ടായിരുന്നു അലക്സി എന്തും ചെയ്യാൻ മടിക്കാത്തവനാ. .. ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല്ല്ലോ അയാൾ ആശ്വസിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു ❤️❤️❤️ തോപ്പിലാക്കാട്ട് പോളച്ചന്റെ വസതിയിൽ പൊളിച്ഛനടുത്തായി എസ് ഐ രാമനാഥനുമുണ്ടായിരുന്നു. അയാൾ ഔദ്യോഗിക വേഷത്തിലായിരുന്നില്ല .. മുമ്പിലുള്ള ഗ്ലാസുകൾ നിറയുകയും ഒഴിയുകയും ചെയ്തു എന്റെ മകനെ ഈ നിലയിലാക്കിയവനെ കണ്ടെത്തണം. ..സർ ഞാൻ അതിനു എന്ത് വേണമെങ്കിലും ചെയ്യാം. ..പോളച്ചൻ എസ് ഐ യോട് പറഞ്ഞു പോളച്ചൻ വിഷമിക്കാതെ നമുക്ക് കണ്ടു പിടിക്കാം അവൻ എവിടെ പോകാൻ കിട്ടിയാൽ ഇടിച്ചു അവന്റെ പതിര് ഞാൻ കലക്കും അവൻ നേരെ നിന്നു മുള്ളില്ല രാമനാഥനെ അവന് അറിയില്ല. ...“ അയാൾ സിഗരറ്റ് എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വെച്ചു. .. എഴുന്നേറ്റു എനിക്കു അലക്സിയിൽ നിന്നു മൊഴി എടുക്കണം. ..ഉണ്ടോ ഇവിടെ അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട. ... അതൊക്കെ ഞാൻ വേണ്ട പോലെ ചെയ്തോളാം ഞാൻ പറഞ്ഞു തരുന്ന പോലെ അങ്ങ് പറയാൻ അവനോടു പറയണം പോളച്ചൻ മാസപ്പടി അങ്ങ് എത്തിച്ചേക്കണം - അയാൾ കുറുക്കനെ പോലെ പോളച്ചനെ നോക്കി. ..എന്നിട്ട് കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു ❤️❤️❤️ അന്നൊരു അവധി ദിവസമായിരുന്നു. .... ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും ഡീനും എവിടെയോ യാത്ര പോയതായിരുന്നു... അടുക്കളയിൽ സഹായിക്കുന്ന ഏലിയാമ്മയും നാൻസിയും മാത്രമേ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. നാൻസിയെ കുറെ വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ പോയില്ല അവൾക്കിഷ്ടമല്ല ചിലരുടെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങളിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലുന്നത്.... ഇച്ചായനും ചേച്ചിക്കും അവരുടേതായ പ്രൈവസി വേണം എന്ന ചിന്തയാണവൾക്ക്. ... അവരുടെ സ്വകാര്യതയിൽ താനൊരു തടസ്സമാകാൻ പാടില്ല അവധി ആയതിനാൽ അവൾ എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ തന്നെ പത്തുമണി കഴിഞ്ഞു. .. ഏലിയാമ്മ ചേട്ടത്തി പ്രാതൽ കഴിക്കാൻ കുറെ തവണ ആയി വന്നു വിളിക്കുന്നു... അവർ വീട്ടിലെ ഒരു അംഗത്തെ പോലെയാണ് ഒരു ജോലിക്കാരി ആണെന്ന് ഇതുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ല അപ്പച്ചന്റെ കാലം മുതലേ ഉള്ളതാണ്.... അതിന്റെ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യം അവർ എടുക്കാറുണ്ട് നാൻസിക്ക് അത് ഇഷ്ടവുമാണ്.... കുളികഴിഞ്ഞ് ഫാനിനുകീഴെ മുടി ഉണക്കാൻ നിൽക്കുമ്പോഴാണ് മാർട്ടിൻ അങ്ങോട്ട് വന്നത്... അയാളെ കണ്ടതും അവൾക്ക് പേടി തോന്നി ചോദിക്കാതെ പമ്മി റൂമിലേക്ക് വന്നത് അവൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല എന്നാലും അവൾ നീരസം പുറത്തു കാണിച്ചില്ല “എന്നാ ചേട്ടായി..ഇന്ന് ജോലി ഒന്നുമില്ലേ ” നാൻസി ചോദിച്ചു “ഉണ്ട്. ... നാൻസി എന്താ അവരുടെ കൂടെ പോകാഞ്ഞത്”അയാൾ അവളുടെ അടുത്തുവന്ന് കസേരയിൽ ഇരുന്നു.... അവളെ തന്നെ വീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു. . അവൾക്ക് എന്തോ വല്ലായ്മ തോന്നി വീട്ടിൽ ആരുമില്ല ഏലിയാമ്മചേടത്തി താഴെ കിച്ചണിലാണ്.... “നാൻസി. ....എനിക്കു നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ്. ...വെറും ഇഷ്ടമല്ല വിവാഹം കഴിക്കാൻ ”അയാൾ അവളുടെ കയ്യിൽ തൊട്ടു. .... ചേട്ടായി എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് ഞാൻ മുൻപ് ചേട്ടായിയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ് ആരുമില്ലാത്ത സമയത്ത് ഇങ്ങനെ റൂമിൽ വന്നു ബുദ്ധിമുട്ടിക്കരുത്.... ഇപ്പോൾ റൂമിനു വെളിയിൽ പോകണം അയാളുടെ ചരിത്രം അവൾക്കറിയാം പല സ്ത്രീകളുമായി ബന്ധമുള്ള കാര്യം നാട്ടിൽ പാട്ടാണ്. ... ഇച്ചായൻ ഇയ്യാളെ കുറെ സഹിക്കുകയാണ്. . “എടീ കല്യാണം കഴിച്ചില്ലെങ്കിലും വേണ്ടില്ല ഒരു ദിവസമെങ്കിലും നിന്റെ കൂടെ.....” “ഛെ...... നിങ്ങൾ ഇറങ്ങി പോകുന്നുണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ചേട്ടത്തിയെ വിളിക്കും ”അവൾ അയാളെ മുഴുവനായി പറയാൻ സമ്മതിച്ചില്ല അവളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നിരുന്നു. .. പെട്ടെന്നായിരുന്നു അയാൾ അവളെ കേറി പിടിച്ചത്. ..... അയാൾ അവളെ തന്നിലേക്ക് വലിച്ച് അടുപ്പിച്ചു ചുണ്ടിൽ ചുംബിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു അവൾ ബലമായി അവളുടെ മുഖം തള്ളിമാറ്റി.... അവളുടെ നെഞ്ച് ദ്രുതഗതിയിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു കൈകാലുകൾ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി... ബലഹീനയകയാകുന്ന പോലെ അവൾക്കു തോന്നി അയാൾ അവളെ പൊക്കിയെടുത്ത് ബെഡിലേക്കിട്ടു. ... അവൾ ഉരുണ്ടു മാറി ബെഡിന് അപ്പുറത്തേക്ക് ചാടി ഉച്ചത്തിൽ ചേടത്തിയെ വിളിച്ചു. .. ചേടത്തി ഓടി വരുമ്പോൾ മാർട്ടിൻ വീണ്ടും നാൻസിയെ കേറി പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു “വിടടാ അവളെ ” അവർ കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ചട്ടുകം കൊണ്ട് മാർട്ടിനെ അടിച്ചു... അവർക്കും പേടി ഉണ്ടായിരുന്നു ഒരു കാട്ടു പോത്തിനെ പോലെ ആയിരുന്നു മാർട്ടിൻ “മാറ് തള്ളേ എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അയാൾ ഏലിയാമ്മയെ തള്ളി മാറ്റി നിരാശയോടെയും അമർഷത്തോടെയും പുറത്തേക്ക് നടന്നു... അവൾ പൊട്ടി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഏലിയാമ്മയുടെ തോളിലേക്ക് മുഖം ചായ്ച്ചു “നമുക്ക് ഐസക്ക് വന്നിട്ട് പറയാം മോളെ നീ കരയാതെ ” ഏലിയാമ്മച്ചടത്തി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു “വേണ്ട ചേട്ടത്തി അത് ഇച്ചായനും ചേച്ചിക്കും വിഷമമാകും വെറുതെ ഒരു കുടുംബപ്രശ്നം വേണ്ട” അവൾ കുറെ നേരം അവരുടെ മടിയിൽ തളർന്നു കിടന്നു ❤️❤️❤️ “എന്തുവാ പെണ്ണെ ഇന്ന് ഭയങ്കര വിഷാദഭാവം ആണല്ലോ എന്തുപറ്റി” നാൻസിയുടെ മൂകഭാവം കണ്ടു ബെഞ്ചമിൻ ചോദിച്ചു... ആറിന്റെ തീരത്തുള്ള മരത്തിനു ചുവടെ ആയിരുന്നു അവർ....പള്ളിയിൽ പോയ്‌ വരുന്ന വഴിയാണ് അവർ കണ്ടത് അവൾ വിങ്ങി വിങ്ങി കരഞ്ഞു “ഹാ കരയാതെ കാര്യം പറ പെണ്ണെ “ അവൻ അവളുടെ മുടി കൊതിയൊതുക്കി “എനിക്ക് ആരുമില്ല ബെന്നി…എന്റെ പ്രായത്തിലുള്ള പെൺകുട്ടികൾക്ക് അപ്പനോ അമ്മയോ വേണം അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടിൽ പോലും ധൈര്യമായിട്ട് ഇരിക്കാൻ വയ്യ പണം ഉണ്ടായതു കൊണ്ടു മാത്രം കാര്യമില്ല നിന്റെ സഹോദരിമാരൊക്കെ എത്ര ഭാഗ്യവതികൾ ആണ് ...” “എന്തുണ്ടായി നാൻസി ഇങ്ങനെ കിടന്നു കരയാതെ നീ കാര്യം പറ ”അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു അവൾ കാര്യം പറഞ്ഞു. .... “എടീ വീട്ടിലൊക്കെ നിൽക്കുമ്പോൾ റൂം ലോക്ക് ചെയ്തിരിക്കേണ്ടേ. . ഇങ്ങനെ വല്ലവരും കയറിവന്നാൽ നമുക്കു വല്ലതും ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ. അല്ലേൽ തന്നെ അവനെ കാണുമ്പോൾ പേടിയാകും “ അവൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അവൾ രൂക്ഷമായി അവനെ ഒന്ന് നോക്കി ”ഞാൻ ലോഡ്ജിൽ അല്ല കിടക്കുന്നെ .....എന്റെ വീട്ടിലാണ് ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കൂറും ലോക്ക് ചെയ്യാൻ നിന്റെ സഹോദരിമാർക്കാണ് ഈ അനുഭവം ഉണ്ടായതെങ്കിൽ നീ ഇങ്ങനെ പറയുമൊ. . ബെന്നി പ്ലീസ് നീ എന്നെ ഒന്ന് മനസിലാക്ക് ഇത് പറയാൻ നീ അല്ലാതെ എനിക്ക് വേറെ ആരുമില്ല “ ”ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാനാ നാൻസി. ...നിന്റെ ചേട്ടന്റെ അളിയൻ. ... പണവും ആൾ ബലവും എല്ലാം ഉണ്ട് അവർക്കു എന്തും നടക്കും ഞാൻ വെറുതെ. .....“ അവൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അവൾ അവനെ ദയനീയമായി നോക്കി ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. .... “ആരും ഇല്ലാത്തവർക്ക് കർത്താവ് തുണയുണ്ടാകും അല്ലെ ബെന്നി. .....ബെന്നി ഞാൻ വീട്ടിലോട്ടു പോകുവാ നല്ല തലവേദന ”അവൾ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു ... “പോകുവാണോ ” അവൻ അവളെ നോക്കി “പ്ലീസ് നീ എന്നോട് സംസാരിക്കാതെ ” അവൾ നടന്നകന്നു. ... അവൾ പോകുന്നതും നോക്കി അവൻ നിന്നു ..... ❤️❤️❤️ രാത്രി പന്ത്രണ്ടു മണി കഴിഞ്ഞു കാണും. .... വനമേഖലക്കിടയിലൂടെയുള്ള ടാറിട്ട റോഡ് വിജനമായിരുന്നു ....., ഭൂരിഭാഗം വീടുകളിലെയും ലൈറ്റ് അണഞ്ഞിരുന്നു. ..... ആറിന്റെ അപ്പുറത്ത്‌ ലൈറ്റ് തെളിഞ്ഞു കാണാം ഒടംകൊല്ലി പാലത്തിനു മുകളിൽലേക്ക് ഒരു കാറു അമിത വേഗത്തിൽ കയറി വന്നു. .. മാർട്ടിനോടപ്പം കാറിൽ ഒരു സ്ത്രീയുമുണ്ടായിരുന്നു. ..ലഹരിയിലായതിനാൽ മാർട്ടിന്റെ ഡ്രൈവിംഗിൽ കാർ പാളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. .... “മാർട്ടി ഒന്ന് പയ്യെ പോ ” ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു. ..അവള് പറഞ്ഞത് കേൾക്കാതെ മാർട്ടിൻ ആക്‌സിലെറേറ്ററിൽ കാലമർത്തി ആർത്തു ചിരിച്ചു..... പെട്ടന്ന് പിറകിൽ നിന്നും ഒരു നയന്റി എയ്റ്റി ഫോർ മോഡൽ യെസ്ഡി ക്ലാസ്സിക് മോട്ടോർ സൈക്കിൾ ചീറിവന്നു. ... മെയ്യ് വഴക്കമുള്ള അഭ്യാസിയെപോലെ ഓവർടേക്ക് ചെയ്തു വെട്ടി തിരിഞ്ഞു വന്നു കാറിന് വട്ടം വെച്ചു. ...... കാറിന് അഭിമുഖമായി നിർത്തി .... മാർട്ടിൻ ബ്രേക്ക്‌ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്ന മട്ടിൽ മോട്ടോർ സൈക്കിളിന് മുന്നിൽ കാർ വന്നു നിന്നു. ... മാർട്ടിൻ വിറച്ചു പോയ്‌ ...... മോട്ടോർസൈക്കിളിൽ വന്നയാൾ ഹാൻഡിലിന് മുകളിലൂടെ കാൽ വീശി എടുത്തു തറയിൽ ഉറപ്പിച്ചു നിർത്തി അയാളുടെ ഡാർക്ക്‌ ബ്ലൂ ജാക്കറ്റ് ഒന്ന് ഉലഞ്ഞു..... സിസേർസ് മെന്തോളിന്റെ അഗ്രം കനൽ പോലെ ആളിത്തുടങ്ങി.... ഹാറ്റ് ഒന്ന് താഴ്ത്തി വെച്ചു..... ബൂട്ട് തറയിൽ ഞെരിഞ്ഞു അയാൾ മാർട്ടിന്റെ കാറിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. .... തുടരും 🥰ആന്റണി 🥰 #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 31 സേതുവും ശരണ്യയും. ..... പെട്ടെന്ന് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു വന്ദനയ്ക്ക് അവൾ കോളേജിൽ നിന്ന് വന്ന ഡ്രസ്സ് പോലും ചേഞ്ച് ചെയ്തിട്ടില്ലായിരുന്നു.... വീട്ടിൽ അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ല മോഹിതും അച്ഛമ്മയും മാത്രമേയുള്ളൂ... ചെറിയൊരു വെപ്രാളത്തിനിടയിലും വന്ദന അവരോട് കയറി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു.... “എവിടെയെങ്കിലും പോയിട്ടുവരുവാണോ ”വന്ദന ശരണ്യയെ നോക്കിയാണ് ചോദിച്ചത് അവൾ സേതുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് അധികം നോക്കിയതേയില്ല..... ഞങ്ങൾ ടൗണിൽ പോയിട്ട് വരുന്നു അപ്പോഴ സേതുവേട്ടൻ പറഞ്ഞത് ചേച്ചിയുടെ വീട് ഇവിടെ അടുത്താണെന്ന് എങ്കിൽ ഒന്ന് കയറിയിട്ട് പോകാം എന്ന് ഞാനും പറഞ്ഞു... “ വന്ദന അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു നല്ല പ്രസന്നതയുള്ള മുഖം സേതുവേട്ടനു ചേർന്ന പെണ്ണ് തന്നെ... ..“വന്ദന ബി എഡ് നു ചേർന്നല്ലേ ”അതെങ്ങനെ സേതുവേട്ടൻ അറിഞ്ഞു എന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ തന്നെ വന്നു സേതുവിന്റെ മറുപടിയും “കഴിഞ്ഞദിവസം അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ പറഞ്ഞിരുന്നു....” വന്ദനയുടെ കൈയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിനെ വാങ്ങിച്ചു ശരണ്യ. ... അപ്പോഴേക്കും ശോഭനയും കയറി വന്നു “എന്തെ ഇത്ര ലേറ്റ് ആയി ”സേതു ചോദിച്ചു.... “സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ്സ് ഉണ്ടായിരുന്നു. .. “ ഇങ്ങനെ നിൽക്കാതെ ഇരിക്കു മോളെ ശോഭന വന്നു ശരണ്യയുടെ കൈപിടിച്ചു... “ഞാൻ ചായ എടുക്കാം ” വന്ദന അകത്തേക്ക് പോയ്‌ “ചേച്ചി വേണ്ട ഞങ്ങൾ കഴിച്ചിട്ടാ വന്നേ ”ശരണ്യ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു “എന്നൊന്നും പറഞ്ഞാൽ പറ്റത്തില്ല ആദ്യമായി വന്നിട്ട് ചായ കുടിക്കാതെ പോയാൽ എങ്ങനെയാ ”ശോഭന അവളെ പിടിച്ചിരുത്തി.... “ടീച്ചറെ എന്താ വന്ദനയുടെ കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെ പോയാൽ മതിയോ “ സേതു ചോദിച്ചു സേതു എന്താ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് ശോഭനക്ക് മനസ്സിലായി...” ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും പറയുന്നുണ്ട് സേതു അവൾ വല്ലതും കേൾക്കേണ്ടേ? പിന്നെ സേതു അതെ കുറിച്ച് ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല “ചായയും ഒരുപാട് പലഹാരങ്ങളും നിരത്തി വന്ദന അവരെ ചായ കുടിക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു ”ഇതെന്തുവാ ബേക്കറി മൊത്തം ഉണ്ടല്ലോ “സേതു പറഞ്ഞു.... ചായ കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ സേതുവും ശോഭനയും പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചു എന്തോ വന്ദനയ്ക്ക് സേതുവിനെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുന്നു എന്നാൽ സേതുവിന് അങ്ങനെ ഒന്നും തന്നെ ഇല്ലെന്ന് വന്ദനയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. അയാൾ അതുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ട് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു “മോഹനേട്ടൻ വൈകുമല്ലേ.....” സേതു ചോദിച്ചു “ഉം ലേറ്റ് ആകും ” ശോഭന പറഞ്ഞു “ എന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ ” സേതുവും ശരണ്യയും പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി “ഇതെന്തു വരവാ സേതു ഈ വൈകിട്ട് നല്ലപോലെ ഒരു ഭക്ഷണം പോലും തരാൻ കഴിഞ്ഞില്ല ഒരു ദിവസം അനുവിനെ എല്ലാം കൂട്ടിയിട്ടു വരു. ....പുറത്തേക്കു വരുന്നതിനിടയിൽ ശോഭന പറഞ്ഞു ”വരാം “ സേതു ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കാറിലേക്ക് കയറി .... പുതിയ കാർ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ വന്ദനക്ക് തോന്നി ഇത് ഇപ്പോൾ സേതുവേട്ടന് സ്ത്രീധനം കിട്ടിയതായിരിക്കും... ..“സേതുവിന് ഭാഗ്യമുണ്ട് ”അവർ പോയ്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ശോഭന പറഞ്ഞു. ... വന്ദന ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ... “നല്ല ചേച്ചിയല്ലേ എന്ത് ഭംഗിയാ കാണാൻ “ കാർ ഓടുന്നതിനിടയിൽ ശരണ്യ സേതുവിനോട് പറഞ്ഞു കല്യാണത്തിന് മുൻപ് അനുചേച്ചി എന്നെ ഫോൺ ചെയ്യുമ്പോൾ എല്ലാം ഈ ചേച്ചിയെ കുറിച്ച് പറയാൻ നൂറു നാവാ. .... “നിങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കളിച്ചു നടന്നതും എല്ലാം പറയും സേതുവേട്ടനു രണ്ടുപേരും ഒരു പോലെ ആണെന്നും ” “ഉം...” സേതു മൂളി സേതുവേട്ടന് ഇവരോട് പ്രണയം തോന്നിയിട്ടേ ഇല്ലേ. .. “ അവൾ മിഴിയനക്കാതെ സേതുവിനെ നോക്കി സേതു ഒന്ന് പിടഞ്ഞു. .. ”അതെങ്ങിനെ അനുവിന്റെ കൂട്ടുകാരി അല്ലെ പിന്നെ ഫാമിലി ആയിട്ടു നല്ല അടുപ്പവും “ അയാൾ അവളെ നോക്കിയതേ ഇല്ല മുമ്പോട്ട് നോക്കി ഡ്രൈവ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു എങ്കിലും നെഞ്ച് വേഗത്തിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു എങ്ങനെയാ അവരുടെ “ഹസ്ബൻഡ് മരിച്ചത് ”ശരണ്യ വീണ്ടും ചോദിച്ചു “സൂയിസൈഡ് ആണെന്നും പറയുന്നു ആക്സിഡൻറ് ആണെന്നും പറയുന്നു എന്താണെന്ന് അറിയില്ല എങ്കിലും കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ആറുമാസമേ അവൾ അയാളുടെ കൂടെ ജീവിച്ചുള്ളൂ” “കഷ്ടം അല്ലെ ”അവൾക്കു വിഷമം തോന്നി സേതു ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ... ❤️❤️❤️ “എടി നിനക്ക് കിട്ടാനുള്ളത് കിട്ടേണ്ട മിണ്ടാതിരുന്നാൽ വല്ലതും നടക്കുമോ? ” അനിൽ സുനന്ദയോട് ചോദിച്ചു അതെല്ലാം വലിയേട്ടൻ വേണ്ടതുപോലെ ചെയ്തോളും നിങ്ങൾ അതിന് കിടന്നു കുറെ പാടുപെടേണ്ട സുനന്ദ പറഞ്ഞു... “ചെയ്തോളും പഴയ പോലെയല്ല അളിയൻ കല്യാണം കഴിച്ചു അതെന്താ നീ മനസിലാക്കാത്തെ ഇനി വന്നവൾ എങ്ങനെയുള്ളവളാണെന്ന് കണ്ടറിയണം.... അഞ്ചാറ് ഏക്കർ പറമ്പും പുരയിടവും പിന്നെ നിലവും ഉണ്ട് ... പിന്നെ വാടകക്ക് കൊടുത്ത കടമുറികൾ. ... ഇതൊന്നും അളിയൻ ഉണ്ടാക്കിയതല്ലല്ലോ അച്ഛൻ ഉണ്ടാക്കിയതല്ലേ ഇപ്പോൾ ഇതു മുഴുവൻ അനുഭവിക്കുന്നത് അളിയൻ അല്ലേ... “അനിൽ കുറച്ചു കടുപ്പിച്ചാണ് പറഞ്ഞത് ”എനിക്ക് പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ അച്ഛൻ മരിച്ചത് അവിടുന്ന് ഇങ്ങോട്ട് എന്റേതും ഹരിയേട്ടന്റെയും അമ്മയുടെയും എല്ലാം കാര്യങ്ങൾ നോക്കിയത് വലിയേട്ടനാണ്.... ഈ പറഞ്ഞ സ്വത്തിൽ പകുതിയോളം വലിയേട്ടൻ വാങ്ങിച്ചതാണ് അതും വലിയേട്ടന്റെ പേർക്കല്ല ഞങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും കൂടെ പേർക്ക്. ... അങ്ങനെ ഒരാളോട് ഞാൻ എങ്ങനെ ചോദിക്കും അനിലേട്ടാ... ഈ വീട് ഉണ്ടാക്കാൻ എത്ര കാശ് തന്നു. പിള്ളേർക്ക് വേണ്ടി എന്തെല്ലാം ചെലവഴിച്ചു...സുനന്ദക്ക് വാക്കിടറി. .....അങ്ങേരും ഒരു മനുഷ്യനാണ് “ നീ ഒന്നു മനസ്സുവെച്ചാൽ ഞാനീ പുറം നാട്ടിൽ കിടന്ന് കഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ രണ്ട് ഇരട്ടി കിട്ടും“ അനിൽ പറഞ്ഞു ”മനുഷ്യനായാൽ ഇത്ര ആർത്തി പാടില്ല തരേണ്ട സമയത്ത് എങ്ങനെ തരണമെന്ന് വല്യേട്ടനു അറിയാം“ അവൾ ദേഷ്യപ്പെട്ടു അകത്തേക്ക് പോയ്‌ ❤️❤️❤️❤️ രാജീവനും റേച്ചലും വന്ദനയുടെ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ രാവിലെ പതിനൊന്നു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു..... കുഞ്ഞിനെ കാണണമെന്ന് ആഗ്രഹം പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് ഭാർഗവിയമ്മയെ കൂടെ അവർ കൂടെ കൂട്ടിയിരുന്നു... അന്ന് ഞായറാഴ്ച ആയിരുന്നതുകൊണ്ട് എല്ലാവരും വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.... അവരെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ വന്ദന ഓടിവന്നു കുഞ്ഞിനെ ഭാർഗവി അമ്മയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു അവർക്കു വലിയ സന്തോഷമായി കുഞ്ഞിനെ ഏറെ നേരം ലാളിച്ചു അവർ. ... മോഹനും ശോഭനയും അവരെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു... റേച്ചലിനോട് എല്ലാവരും കുശലം ചോദിച്ചു സതീദേവി അമ്മയും വന്നു വരാന്തയിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു..... “നിന്റെ ക്ലാസ്സ് എല്ലാം എങ്ങനെ പോകുന്നു വന്ദന “രാജീവൻ ചോദിച്ചു “കുഴപ്പമില്ല വല്ല്യേട്ടാ ”വന്ദന പറഞ്ഞു ഇടയ്ക്കിടെ രാജീവൻ വിളിക്കാറുണ്ട് എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അന്വേഷിക്കാറുണ്ട് കല്യാണത്തിന്റെ കാര്യവും വന്ദനയോട് സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു..... അവിടെ എല്ലാവർക്കും രാജീവനോട് വലിയ ഇഷ്ടമാണ് ഇപ്പോഴും അയാൾ വന്ദനക്ക് കൊടുക്കുന്ന കെയറിങ്. ... മറ്റു പലരും ആണെങ്കിൽ തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കില്ല കേവലം ആറുമാസം മാത്രമേ ആ വീട്ടിൽ വന്ദന നിന്നിട്ടുള്ളു. ....എപ്പോഴും വരുമ്പോൾ വന്ദനക്കും കുഞ്ഞിനുമുള്ള ഒരുപാട് സാധനങ്ങൾ കൊണ്ടു വരും കാശായിട്ടും നല്ലൊരു തുക കൊടുക്കും. .... രാജീവനെ കണ്ടപ്പോൾ കുഞ്ഞു പെട്ടന്ന് എടുക്കാനായി കൈ ഉയർത്തി. ... “വല്യച്ഛനെ കണ്ടപ്പഴേ മനസിലായി ” വന്ദന ചിരിച്ചു രാജീവൻ ഇടയ്ക്കിടെ വരുന്നതുകൊണ്ട് രാജീവനെ കുഞ്ഞിന് പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു.... വരുമെന്ന് രാജീവൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നത് കൊണ്ട് അവർക്ക് വേണ്ടി വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണ ഒരുക്കിയിരുന്നു വന്ദന.... കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് മൂന്നു മണി ആയപ്പോഴേക്കും അവർ ഇറങ്ങി. .... ഇറങ്ങാൻ നേരം ഒരു പ്രമാണം എടുത്ത് വന്ദനയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു രാജീവൻ “ഇത് ഹരിക്ക് കൊടുക്കാനുള്ളത് ഇത് നിനക്കും നിന്റെ കുഞ്ഞിനും വേണ്ടി എഴുതിവച്ചത്.... “അയ്യോ വേണ്ട വല്യേട്ടാ അതൊന്നും വേണ്ട ” അവൾ അത് വാങ്ങിയില്ല “വേണം ” അയാൾ ബലമായി പിടിപ്പിച്ചു അവളുടെ കൈയിൽ “എന്നു കരുതി നിന്റെ ജീവിതത്തിന് ഇതൊന്നും തടസ്സമാകരുത് നിന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് എപ്പോൾ ഒരാൾ കടന്നുവന്നാലും നീ അത് സ്വീകരിക്കണം...ഹരിയുടെ സ്വത്ത് സ്വീകരിച്ചു എന്നുള്ളത് നിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു ബാധ്യതയായി തോന്നരുത് അത് കുഞ്ഞിനുള്ളതാണ് നിന്റെ ജീവിതം ഒരിക്കലും ആ കാരണത്താൽ കളയുകയും ചെയ്യരുത് നിനക്ക് ഇനിയും ഒരുപാട് കാലം ജീവിക്കാനുള്ളതാണ്...“ .“റേച്ചൽ രാജീവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു മുപ്പത്തിയറ് വയസ്സു കാണും അറുപതു കാരനെ പോലെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്.....എന്തൊരു പക്വതയാണ്...ഒരു പക്ഷെ ചെറുപ്പത്തിലെ ഉത്തര വാദിത്തങ്ങൾ ഏറ്റെടുത്തു ചെയ്തത് കൊണ്ടു ആയിരിക്കാം അയാൾ തന്റെ സ്വന്തമാണ് റേച്ചലിന് അഭിമാനം തോന്നി എല്ലാവരും കാറിലേക്ക് കയറി കാർ അകന്നു പോകുന്നതും നോക്കി കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്തു വന്ദന അവിടെ തന്നെ നിന്നു. ..... തുടരും രചന :: ആന്റണി #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

സമർപ്പണം..27. Aniprasad. V. സോമശേഖരൻ ഓടിച്ചിരുന്ന കാർ നഗരത്തിരക്കിലേക്ക് കടന്നതും പിൻ സീറ്റിൽ ഇരുന്ന കമലമ്മ പറഞ്ഞു, "ഏതെങ്കിലും ഒരു ബേക്കറിയുടെ മുമ്പിൽ നിർത്തണേ മോനേ... ഒരു രോഗിയെ കാണാൻ പോവല്ലേ. എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിക്കൊണ്ടും പോകാമെടാ..." വണ്ടിയോടിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ സോമശേഖരൻ മുഖം തിരിച്ച് നോക്കി. "ഈ ഇരിയ്ക്കുന്ന സാധനങ്ങൾ ഒന്നും കൊണ്ടും അമ്മയ്ക്ക് മതിയാകില്ലേ അമ്മേ. ഇതെല്ലാം പോരാഞ്ഞിട്ടാണോ ഇനി ബേക്കറി പലഹാരം കൂടി വാങ്ങിച്ച് കൂട്ടുന്നത്..." "ഈ ഇരിയ്ക്കുന്നതോ... ഇതെന്തുണ്ടെടാ... ആകെ നാല് ഉള്ളിവടയും ഉണ്ട്, രണ്ട് പൊതിച്ചോറും ഉണ്ട്... പിന്നെ ആ പഴക്കടയിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ച ഒരു കിലോ ഏത്തപ്പഴവും, അര കിലോ ഓറഞ്ചും ഉണ്ട്.. ഇതും കൊണ്ടാണോടാ ആശുപത്രിയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെ കാണാൻ പോകുന്നത്..." "അര കിലോ ഓറഞ്ചും, ഒരു കിലോ ഏത്തപ്പഴവുമോ.." സോമശേഖരൻ അത്ഭുതം കൂറി. കമലമ്മ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ പുറം കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടിരിയ്ക്കയാണ്. അവൻ പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അധികം തിരക്കില്ലാത്ത നല്ല വൃത്തിയും ഭംഗിയുമുള്ള ഒരു ബേക്കറിയുടെ മുമ്പിൽ വണ്ടി ഒതുക്കി. "അമ്മ പോയിട്ട് വാ. എന്താ വേണ്ടതെന്ന് വച്ചാൽ വാങ്ങിച്ചോ.. ജലജേ.. നീ കൂടി അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം ചെല്ല്..ഇത് വച്ചോ.." അവൻ അമ്മയുടെ അടുത്തിരുന്ന ജലജയെ നോക്കികൊണ്ട് ഒരു അഞ്ഞൂറിന്റെ നോട്ടെടുത്ത്‌ അമ്മയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. "അത് നീ കയ്യിൽ വച്ചോടാ. എന്റെ കയ്യിൽ പൈസയുണ്ട്..." കമലമ്മ അവന്റെ കയ്യിലേ പൈസയിലേക്ക് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ തന്റെ പേഴ്സും എടുത്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി ബേക്കറിക്കുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. വലിയൊരു കിറ്റ് നിറയെ സാധനങ്ങൾ തൂക്കിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് പത്തു മിനിറ്റിനുള്ളിൽ തന്നെ അവർ തിരിച്ചെത്തുകയും ചെയ്തു. "ഇനി എന്തെങ്കിലും അമ്മയ്ക്ക് വാങ്ങിയ്ക്കാനോ മറ്റോ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞോണം. വണ്ടി ഇനി ഇടയ്ക്കെങ്ങും ഞാൻ നിർത്തില്ല. കേട്ടല്ലോ..." സോമശേഖരൻ പറഞ്ഞു. "ഇനിയൊന്നും വാങ്ങിയ്ക്കാനില്ല. എനിയ്ക്ക് മുരളീടെ വീട്ടിൽ ചെന്ന് ആ കുഞ്ഞുങ്ങളേ കൂടി നമ്മുടെ കൂടെ കൊണ്ടുവരണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എങ്ങിനെ കൊണ്ടുവരാനാ... അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി എന്തെങ്കിലും ചൊറിയുന്ന വർത്തമാനം പറയും ഞാനത് പലിശ ചേർത്ത്‌ അപ്പോൾ തന്നെ മറുപടിയും കൊടുക്കും.. വീട്ടിൽ ചെന്ന് കേറി അവളെ ആക്ഷേപിച്ചു എന്നൊരു പേരുദോഷം നമുക്ക് വരരുതല്ലോ എന്ന് കരുതിയാ ഞാനത് നിന്നോട് പറയാതിരുന്നത്..." "അത് വേണ്ടമ്മേ. അവന്റെ ഓപ്പറേഷൻ കഴിയട്ടെ. അവർ പിന്നെ കണ്ടാൽ മതി അത്. വിജിതയും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അങ്ങനെ. ഇപ്പോൾ അവന്റെ കാൽ നീര് വച്ചു വീർത്തിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടാൽ അവരും ഭയന്നു പോകും... കുഞ്ഞുങ്ങളേ കാണാൻ അവന് വലിയ കൊതിയുണ്ടെന്ന് അവന്റെ സംസാരത്തിൽ നിന്നേ ഞാൻ മനസിലാക്കിയതാ.അത് ഇനി നമുക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാകുവോ എന്ന് കരുതി അവൻ പറയുന്നില്ലെന്നേയുള്ളൂ..." കമലമ്മ അതിനുള്ള മറുപടി ഒരു ദീർഘശ്വാസത്തിൽ ഒതുക്കി. അവർ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയിട്ട് ലിഫ്റ്റിൽ കയറി മൂന്നാം നിലയിലേക്ക് പോയി. മുരളീകൃഷ്ണൻ കിടന്ന റൂമിന്റെ വാതിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയായിരുന്നു. സോമശേഖരൻ വാതിലിൽ മെല്ലെ തട്ടി വിളിച്ചു. വിജിത വന്നു വാതിൽ തുറന്ന് നോക്കിയിട്ട് അവരെ അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. കമലമ്മ തന്റെ കയ്യിൽ ഇരുന്ന കിറ്റ് വിജിതയെ ഏൽപ്പിച്ചു. മുരളീകൃഷ്ണൻ കുറച്ച് ശോഷിച്ചു പോയിട്ടുണ്ടെന്ന് കമലമ്മയ്ക്ക് തോന്നി. "ഇവനെന്താ മോളേ.. ആഹാരമൊന്നും കഴിയ്ക്കാറില്ലേ... അതോ നീ ഒന്നും വാങ്ങി കൊടുക്കാറില്ലേ ഇവന്. ആകെ ക്ഷീണമാണല്ലോ മുരളീ..." "അമ്മ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ മുരളിയേട്ടാ... അതിന്റെ മറുപടി പറയ്... അല്ലെങ്കിൽ അമ്മ കരുതും ഞാൻ മുരളിയേട്ടന് ആഹാരമൊന്നും തരുന്നില്ലെന്ന്." അവനെ നോക്കി വിജിത പറഞ്ഞു. "പോടീ അവിടുന്ന്. അമ്മ അങ്ങനൊന്നും ഉദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞതല്ല... അല്ലെങ്കിലും കുറെ ദിവസം കാണാതിരുന്നിട്ട് അമ്മമാർക്ക് മക്കളേ പെട്ടന്ന് മുമ്പിൽ കാണുമ്പോൾ വായിൽ ആദ്യം വരുന്ന വാചകം ഇതാ... അത് ഞാൻ ക്ഷീണിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതൊന്നും കൊണ്ട് പറയുന്നതല്ലെടീ.. സ്നേഹം കൊണ്ട് പറയുന്നതാ.." എല്ലാവരെയും കൂടി ഒരുമിച്ച് കണ്ടതിന്റെ സന്തോഷം മുരളീകൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. "കമലമ്മ അപ്പറഞ്ഞത് നേരാ. കേട്ടോടാ മുരളീ......" ബാത് റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് പെട്ടന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്ന കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പറഞ്ഞു. അവർ അപ്പോഴാണ് അറിയുന്നത് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് തന്നെ.. "ഞാൻ വന്ന് ഇവനെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞതേയില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ വിശ്വസിയ്ക്കുവോ..ആദ്യം ഞാൻ കരുതിയത് എനിയ്ക്ക് റൂമു മാറി പോയതാരിയ്ക്കുമെന്നാ.. അത്രയ്ക്കും ശോഷിച്ചു പോയില്ലേ എന്റെ കുഞ്ഞ്... ഞാൻ തിരിച്ചിറങ്ങിപ്പോകാൻ നേരം മുരളി അവിടെ കിടന്ന് അമ്മേ എന്ന് വിളിയ്ക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടാണ് എനിയ്ക്ക് ഇവനെ മനസിലാക്കാൻ പറ്റിയത് തന്നെ ..." "അതേതായാലും കൊള്ളാമല്ലോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്‌മി.. എത്ര നാള് കൂടി കാണുവാ ഞാൻ മുരളിയെ. എനിയ്ക്ക് അത്രയ്ക്കങ്ങോട്ട് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തത്ര മാറ്റമൊന്നുമില്ല മുരളിയ്ക്ക്... കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയ്ക്ക് മുരളിയെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റിയില്ലെങ്കിൽ വിജിതയില്ലാരുന്നോ ഇവിടെ.. അതോ അവളെയും കണ്ടിട്ട് നിങ്ങൾക്ക് ആളറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ..." "അവളിങ്ങനെ പിന്നെ എവിടായാലും ഒരുങ്ങികെട്ടിയെല്ലാ നിൽക്കൂ... പോരാത്തതിന് ഇപ്പോൾ വെയിലും, കാറ്റും ഒന്നും കൊള്ളേണ്ട കാര്യവുമില്ലല്ലോ... വെറുതെയിരുന്നു തിന്നു ചീർക്കുക എന്നുള്ള ഒറ്റ ജോലിയെല്ലാ ഉള്ളോ അവൾക്ക്.. അതവൾ ഭംഗിയായി ചെയ്യുന്നതിന്റെ മാറ്റം മുഖത്ത് കണ്ടറിയാമേ ." "എങ്കിൽ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് പോരാൻ വയ്യാരുന്നോ...എന്തിനാ വെറുതേ വീട്ടിൽ കേറി അടയിരുന്നത്..മകനെ ശുശ്രൂഷിയ്ക്കുകയും ചെയ്യാം, വിജിത ചെയ്ത ജോലിയും ചെയ്യാമാരുന്നല്ലോ.." "നമ്മക്ക് വയ്യേ ഇങ്ങനെ തീറ്റയും കുടിയുമായി മാത്രം മുറിയുടെ മൂലയ്ക്ക് ഇരിയ്ക്കാൻ.. എനിയ്ക്ക് പത്ത്‌ മിനിറ്റ് ഒരിടത്ത്‌ അടങ്ങിയിരുന്നാൽ അപ്പോൾ തുടങ്ങും കാലിനു കഴപ്പ്... എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ജോലിചെയ്തു ചെയ്തുഇപ്പൊ എനിയ്ക്കതൊരു ശീലമായി കമലമ്മേ.. വീട്ടിലിപ്പോൾ മുരളീടെ കൊച്ചുങ്ങളും ഉള്ളത് കൊണ്ട് പറയുകയും വേണ്ട... ഇന്ന് ഈ നേരം വരെ ഒരിടത്ത്‌ ഞാനൊന്നിരുന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ദാ ഇപ്പോഴാ..." അവർ ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് അവർക്കടുത്തായി ഇരുന്നു. "നിങ്ങൾ സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കെ. എനിയ്ക്കൊന്ന് ഫോൺ ചെയ്യാനുണ്ട്... ഞാനിപ്പോ വന്നേക്കാം..." സോമശേഖരൻ ഫോണും കയ്യിലെടുത്ത്‌ മകളെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്കിറങ്ങിപ്പോയി. "ഞാൻ പോയി ചായ വാങ്ങിച്ച് കൊണ്ട് വരാം അമ്മേ.. കാന്റീൻ ഈ വാർഡിന് തൊട്ടു താഴെയാ..." വിജിത ചെന്ന് ഫ്ലാസ്ക്എടുത്തപ്പോൾ കമലമ്മ അവളെ തടഞ്ഞു. "അത് അവിടെ വച്ചേക്ക് നീ. ഇവിടാരും ചായകുടിയ്ക്കാനല്ല വന്നത്..ചായ വേണ്ടവർ വേണമെന്ന് തോന്നുമ്പോ കാന്റീനിൽ പോയി കുടിച്ചോളും." കമലമ്മ അവളുടെ കയ്യിലിരുന്ന ഫ്ലാസ്ക് വാങ്ങി മേശപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വച്ചു. തങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന പായ്ക്കറ്റുകൾ എല്ലാം വേർതിരിച്ചു വയ്ക്കുകയായിരുന്നു ജലജ. രാത്രിയിൽ അവർക്ക് കഴിയ്ക്കാനായി കൊണ്ട് വന്ന ചോറ് ഇരുന്ന കിറ്റ് അവൾ മാറ്റി വച്ചിട്ട് വിജിതയോട് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "നമ്മള് ചോറ് കൊണ്ട് വന്നത് വെറുതെയായോ മോളേ.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി വന്നപ്പോൾ അവരും കൊണ്ടുവന്ന് കാണുമല്ലോ അല്ലേ..." കമലമ്മ വിജിതയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി കൊണ്ടുവരാൻ ആരിരിയ്ക്കുന്നു കമലമ്മേ വീട്ടിൽ എന്നേ ഒന്ന് സഹായിയ്ക്കാനായി.. ഇപ്പോൾ തന്നെ അവിടെ നാലഞ്ച് എണ്ണത്തിന് നാല് നേരം വച്ചു വിളമ്പി എന്റെ നടു ഒടിഞ്ഞിരിയ്ക്കുവാ.. അതിന്റെ കൂടാ ഇനി ഇവർക്കുള്ളതും വച്ചുണ്ടാക്കി ചുമന്നു കെട്ടിക്കൊണ്ട് വരുന്നത്... ഇവിടുത്തെ കാന്റീനിൽ കിട്ടാത്ത എന്ത് ആഹാരമാ നമ്മൾ വീട്ടിലുണ്ടാക്കുക... സമയാ സമയത്തിന് പോയി വാങ്ങിച്ചും കൊണ്ട് വന്ന് രണ്ടിനൂടെ തിന്നാൽ പോരേ... അതിനും ഇനി നമ്മൾ ബുദ്ധിമുട്ടാണോ..." "മുരളി ഈ അവസ്ഥയിൽ ആയി പോയിട്ടല്ലേ കുഞ്ഞിലക്ഷമീ.. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവരെ കൊണ്ട് ആർക്കെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകുവോ... ആർക്കാ.. എന്താ... ഏത് നേരത്താ എന്നൊന്നും ഇക്കാലത്ത്‌ പ്രവചിയ്ക്കാൻ പറ്റത്തില്ല.. നമ്മളെല്ലാം അതൊന്ന് ഓർക്കുന്നത് നന്നായിരിയ്ക്കും." ഒരു താക്കീതിന്റെ സ്വരത്തിൽ കമലമ്മ പറഞ്ഞു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി എപ്പോൾ വന്നു.. ഉച്ചയ്ക്കേ പോന്നതാണോ ഇങ്ങോട്ട്..." കമലമ്മ അവരോട് വിശേഷങ്ങൾ തിരക്കി തുടങ്ങി. "ഞാനിപ്പം വന്നു കേറിയതേയുള്ളൂ.. വന്നിട്ട് ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞതാ തൊണ്ട നനയ്ക്കാൻ പോയി ഒരു കാപ്പി വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരാൻ...അവള് കാപ്പിയ്ക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാ നിങ്ങള് വരുന്നത്..." "നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ മുരളിയ്ക്ക് ഒപ്പറേഷനല്ലേ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ... നാളെ ഉച്ചയ്ക്ക് മുമ്പ് കാശടയ്ക്കണമെന്ന് സോമൻ പറയുന്നത് കേട്ടു... കാശൊക്കെ റെഡിയായോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ.. ഒന്നും രണ്ടും രൂപയൊന്നും പോരല്ലോ.. രണ്ട് ലക്ഷം രൂപ വേണ്ടേ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ചുണ്ടിന്റെ കോണുകൾ ഇരുവശത്തേയ്ക്കും നീട്ടിയിട്ട് കൈകൾ മലർത്തിക്കാട്ടി.. "ഞാൻ എവിടെപ്പോയി ഉണ്ടാക്കാനാ കമലമ്മേ അത്രയും പണം..." "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി ജയകൃഷ്ണനോട് പറയ്. അവൻ വിചാരിച്ചാൽ എവിടുന്നെങ്കിലുമൊക്കെ മറിക്കാൻ പറ്റില്ലേ. പതിയെ തിരിച്ച് കൊടുത്താൽ മതിയല്ലോ..." "അവൻ പോയി കടം വാങ്ങിച്ചോണ്ട് വന്ന് ചേട്ടന്റെ ചികിത്സ നടത്തിയാൽ എവിടുന്നെടുത്ത്‌ തിരികെ കൊടുക്കും. പതിയെ കൊടുത്താൽ മതിയെന്ന് കമലമ്മ പറഞ്ഞില്ലേ.. അതിനും നമുക്ക് ഒരു വഴി വേണ്ടേ കമലമ്മേ..." "വഴിയൊക്കെ അവൻ കണ്ടു പിടിച്ചോളും. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി പറ അവനോട് പെട്ടന്ന് കാശുണ്ടാക്കി കൊണ്ട് വന്ന് മുരളീടെ സർജറി നടത്താൻ. എത്രദിവസമെന്ന് കരുതിയാ അവൻ വേദന തിന്നും കൊണ്ട് ഈ കിടപ്പിൽ കിടക്കുന്നത്... ഓപ്പറേഷൻ നടത്താൻ വൈകും തോറും അവന്റെ കാലിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ മോശമാകുമെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്..." "ഡോക്ടർക്ക് അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം പറയാം... അവർക്ക് പറഞ്ഞാൽ മാത്രം മതിയല്ലോ.. മുറ്റത്ത്‌ നിൽക്കുന്ന മരം പിടിച്ച് കുലുക്കിയാൽ നമുക്ക് കാശ് കിട്ടുവോ... കാശിന് കാശ് തന്നെ വേണ്ടേ... ഞാൻ പറയുന്നത് നാളെ കഴിഞ്ഞു മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കട്ടെ... കാശ് പിന്നായാലും കൊടുത്താൽ മതിയല്ലോ. വേണമെങ്കിൽ അതുവരേയ്ക്കും നമ്മൾ ഇവിടെ കിടക്കുവേം ചെയ്യാം... നമ്മുടെ ഗതികേട് കൊണ്ടല്ലേ... നമുക്ക് ആശുപത്രി സൂപ്രണ്ടിനോട് ഒന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കിയാലോ... അങ്ങനൊക്കെ എത്രയോ ആശുപത്രികൾ നിർധനരായ രോഗികൾക്ക് സൗജന്യമായി ചികിത്സ ചെയ്തുകൊടുക്കുന്നു.. ഞാൻ പറയുന്നത് നമുക്ക് ആ വഴിയൊന്നു നോക്കാമെന്നാ..." "ഇതെന്തായാലും കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽ കുരുത്ത ബുദ്ധിയല്ല.. മകൻ പറഞ്ഞുതന്നതാവും ഈ വക്രബുദ്ധി. അല്ലേ... ജയകൃഷ്ണനെ ഇങ്ങനൊക്കെ ചുഴിഞ്ഞ് ചിന്തിയ്ക്കാനുള്ള കുബുദ്ധിയുള്ളൂ..." "ആര് പറഞ്ഞു തന്നതായാലും ഉള്ളവനല്ലേ ഇല്ലാത്തവന്റെ ചികിത്സ നടത്തി കൊടുക്കേണ്ടത്... നമ്മൾ ചെന്ന് അവരോട് അക്കാര്യമൊന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നതിൽ തെറ്റില്ലല്ലോ..." "ഹേയ്.."കമലമ്മ പരിഹാസത്തോടെ ചിരിച്ചു. "ഒരു തെറ്റുമില്ല...മറിച്ച് അത് നമ്മുടെ അവകാശം എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. പക്ഷേ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മേ... നമ്മൾ ആ അവകാശവും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ അതവർ നടപ്പാക്കി തരണമെന്ന് നിയമമൊന്നുമില്ല.. അക്കാര്യത്തിൽ വല്ല ബോധവുമുണ്ടോ നിങ്ങൾക്ക്..." "എന്റെ അറിവ് വച്ചു ഞാനൊന്ന് പറഞ്ഞതാ കമലമ്മേ.. പിന്നെ നിങ്ങള് പറയും പോലെ മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷനുള്ള പണമുണ്ടാക്കാൻ അവന്റെ കൂടപ്പിറപ്പിനും, പെറ്റ തള്ളയ്ക്കും മാത്രമല്ല ബാധ്യതയുള്ളത്.. മുരളിയുടെ ഭാര്യക്കും ഉണ്ട് ബാധ്യത.. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ഞങ്ങളെക്കാളും ഒരു ഭാര്യയെന്ന നിലയ്ക്ക് അവളാണ് അതിന് വേണ്ടി ഓടി നടക്കേണ്ടതും, കാശുണ്ടാക്കേണ്ടതും... ... സത്യം പറഞ്ഞാൽ അത് പറയാൻ വേണ്ടി കൂടിയാ ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.. വിജിത പോയി അവളുടെ ചിറ്റയുടെ അടുത്ത്‌ ആവശ്യം അറിയിച്ചു കുറച്ച് കാശ് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരട്ടെ. വേറെ വഴിയില്ലാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ.." യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് കമലമ്മ വായിൽ കൈവച്ചു പോയി. വിജിതയും ജലജയും പരസ്പരം നോക്കി. മുരളീ കൃഷ്ണനാകട്ടെ കേട്ടതങ്ങോട്ട് വിശ്വസിയ്ക്കാൻ പറ്റാത്ത മട്ടിൽ കിടക്കുകയാണ്. "ഇത്തിരിയെങ്കിലും ബോധമുണ്ടോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ നിങ്ങൾക്ക്... രണ്ട് അസുഖക്കാരികളായ പെണ്മക്കളുമായി ജീവിയ്ക്കുന്ന അവർ എന്തടിസ്ഥാനത്തിന്റെ പുറത്താ നിങ്ങളുടെ മകന്റെ ചികിത്സയ്ക്കുള്ള കാശ് തരേണ്ടത്... മനുഷ്യരായി പിറന്ന ആരെങ്കിലും മനസ്സിൽ പോലും ചിന്തിക്കുന്ന കാര്യമാണോ ഇത്‌.. കഷ്ടം.. ആ കുഞ്ഞുങ്ങടെ ചികിത്സ നടത്താൻ അവര് കിടന്ന് നെട്ടോട്ടം ഓടിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുവാ... അതിനിടയിൽ ഇതുപോലെ ചിന്തിയ്ക്കാൻ നീച മനസ്സ് ഉള്ള മനുഷ്യർക്ക് മാത്രമേ കഴിയൂ..." "എങ്കിൽ പിന്നെ നിങ്ങളൊരു വഴി പറഞ്ഞു താ കമലമ്മേ.. നിങ്ങളിപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് എന്നോട് പോരടിയ്ക്കാനോ അതോ മുരളിയുടെ വിശേഷം അറിയാനോ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ സ്വരം മാറി തുടങ്ങി. "അമ്മേ.. നിർത്ത്‌.." ജലജ പറഞ്ഞു. "നമ്മൾ ഇവിടെ വന്നത് മുരളിയെ കാണാനല്ലേ. അതിനിടയിൽ വെറുതെയെന്തിനാ വേണ്ടാത്ത കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നത്..." കമലമ്മ ഒന്നുകൂടി കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് പാളി നോക്കി. താൻ പറഞ്ഞ ഒറ്റ വാക്കും അവർക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് ആ വീർത്ത മുഖത്ത്‌ നിന്നും വായിച്ചെടുക്കാം.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പെട്ടന്ന് ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റ് നേരിയത് ശരിയ്ക്ക് വലിച്ചിട്ട ശേഷം വിജിതയുടെ മുമ്പിൽ ചെന്ന് നിന്നു. "എനിയ്ക്ക് നിന്നോട് പറഞ്ഞു തരാനേ പറ്റൂ. ചെയ്യേണ്ടത് നീയാ... നിന്റെ കെട്ടിയോൻ അവിടെ നിന്ന് എണീൽക്കണമെങ്കിൽ നീ തന്നെ മനസ്സ് വക്കണം. നീ പോയ് നിന്റെ ഗീത ചിറ്റയെ കണ്ട് കുറച്ച് പൈസ സംഘടിപ്പിച്ചു തരാൻ പറയ്... ആരോടെങ്കിലും പലിശയ്ക്കെങ്കിലും എടുത്ത്‌ തന്നേ പറ്റൂ എന്ന് നിർബന്ധം പറയ്. അല്ലാതെ എന്നേ കൊണ്ടോ ജയനെ കൊണ്ടോ ഇത്രയും വലിയൊരു തുകയുണ്ടാക്കാൻ പറ്റില്ല.. അതല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഉപദേശക കൂട്ടത്തിൽ ആരെങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽ അവരോട് പറ നിന്നേ സഹായിയ്ക്കാൻ.. നേരം വൈകി.. ഞാനിറങ്ങുവാ.. നിന്റെ പിള്ളേര് വന്നുകാണും..." അവർ യാത്ര പോലും ചോദിയ്ക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ വാതിൽ തനിയേ ചേർന്നടഞ്ഞു. (തുടരും ) . രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ