#🧟 പ്രേതകഥകൾ! #📙 നോവൽ #✍ തുടർക്കഥ #✍️ വട്ടെഴുത്തുകൾ #💥💤🌟 HAPPY JOURNEY (കഥയും കഥാപാത്രങ്ങളും സാങ്കല്പികം. മരിച്ചവരോ മരിക്കാൻ പോകുന്നവരോ ആയി സാമ്യം തോന്നിയാൽ യാദൃച്ഛികം മാത്രം) ……………………………………. ആകാശത്ത് നക്ഷത്രങ്ങൾ വിരളമായിരുന്ന ഒരു കറുത്ത രാത്രി. നവംബർ മാസത്തിന്റെ അവസാനത്തെ ദിനം തണുപ്പ് ഹൈവേയുടെ വിജനമായ ഭാഗങ്ങളിൽ തങ്ങി നിന്നു. നഗരത്തിൽ നിന്ന് വളരെ വൈകി ഇറങ്ങിയ സജിത്ത്, ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെ മങ്ങിയ സോഡിയം വിളക്കിന് താഴെയായി തന്റെ ലാപ്ടോപ് ബാഗുമായി ഒറ്റയ്ക്ക് നിന്നു. സമയം രാത്രി 10:35. തന്റെ ഗ്രാമമായ മാടായിക്കാവിലേക്കുള്ള അവസാനത്തെ ബസ് ഒരു മണിക്കൂർ മുൻപ് കടന്നുപോയിരുന്നു. ഒരു ഷെയർ ടാക്സിയെങ്കിലും കിട്ടിയെങ്കിൽ എന്ന ചിന്തയോടെ അവൻ പരിഭ്രാന്തനായി മൊബൈൽ ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി. ബാറ്ററി തീർന്ന് ഫോൺ ഓഫ് ആയിരുന്നു. ക്ഷീണം അവന്റെ ഓരോ പേശികളിലും ഭാരം കയറ്റി വെച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ റോഡിലെ വെളിച്ചത്തിനായി പരതി. ഈ വിജനത അവന് വല്ലാത്തൊരു അസ്വസ്ഥത നൽകി. അഞ്ച് വർഷം മുൻപ് ഇതേ റൂട്ടിലായിരുന്നു അവന്റെ പ്രണയിനി മേഘയെ ഒരു വാഹനാപകടത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടത്. ആ ഓർമ്മകൾ ഓരോ തണുത്ത കാറ്റിലും അവനെ പൊതിഞ്ഞു. …….. പെട്ടെന്ന്, ദൂരെ നിന്ന് ഒരു വാഹനം വെളിച്ചം വീശി വന്നു. അതൊരു സാധാരണ വാഹനമായിരുന്നില്ല. ഒരു കറുത്ത, പഴയ മോഡൽ അംബാസഡർ കാർ. അതിന്റെ രൂപകൽപ്പനയ്ക്ക് പതിറ്റാണ്ടുകളുടെ പഴക്കമുണ്ടായിരുന്നു. അതിന്റെ ലൈറ്റുകൾ പോലും ഒരു മഞ്ഞനിറത്തിൽ മങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. കാർ സജിത്തിന്റെ മുന്നിൽ ഒരു നേർത്ത ശബ്ദത്തോടെ വന്നു നിന്നു. "ഏത് വഴിയാ പോകേണ്ടത്?" ഡ്രൈവർ തല പുറത്തേക്കിട്ട് ചോദിച്ചു. ഏകദേശം അമ്പത് വയസ്സുള്ള, മൊട്ടുസൂചിയിട്ടതുപോലെ ഒതുക്കി ചീകിയ തലമുടിയുള്ള ഒരാൾ. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരുതരം തളർച്ചയുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ ഒരു ചോദ്യചിഹ്നം പോലെ ഒരു ദുരൂഹതയും. അയാൾ ഒരു കട്ടിയുള്ള കമ്പിളി ഷാൾ കഴുത്തിലൂടെ ചുറ്റിയിരുന്നു, അതിന്റെ നിറം പോലും കറുപ്പായിരുന്നു. "മാടായിക്കാവിലേക്ക്..." സജിത്ത് മടിച്ചു നിന്നു. "കയറിക്കോ, ഞാനും അങ്ങോട്ട് തന്നെ." ഡ്രൈവർ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ യാതൊരു സന്തോഷമോ വികാരമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് വെറുമൊരു പ്രതികരണം മാത്രമായിരുന്നു. ……. സജിത്ത് സംശയത്തോടെ മുൻസീറ്റിൽ കയറി. കാറിനകത്ത് ഒരു പ്രത്യേകതരം ഗന്ധം. അത് പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത, എന്നാൽ പരിചിതമായ ഒരു ഗന്ധമായിരുന്നുപഴയ പുകയിലയുടെ മണം, ഉണങ്ങിയ പൂക്കളുടെ നേരിയ സുഗന്ധം, പിന്നെ ഒരുതരം മണ്ണിന്റെ തണുപ്പും. സജിത്ത് ഡോർ അടച്ചപ്പോൾ, കാറിന്റെ ലോക്ക് ഒരു ക്ലിക്കിന് പകരം ഒരു പഴയ ഇരുമ്പ് ശബ്ദം കേൾപ്പിച്ചു. വണ്ടി മുന്നോട്ട് നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. എഞ്ചിൻ ശബ്ദം ഒരു കാലഹരണപ്പെട്ട ശ്വാസം പോലെ തോന്നി. "ഈ റൂട്ടിൽ ഈ വാഹനം പതിവില്ലാത്തതാണല്ലോ?" സജിത്ത് സംസാരം തുടങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു. "പതിവുകളൊക്കെ മാറിപ്പോകും സജിത്തേ. യാത്ര മാത്രമേ മാറാതിരിക്കൂ." ഡ്രൈവർ സൈഡ് മിററിലൂടെ സജിത്തിനെ നോക്കി. "എന്റെ പേരെങ്ങനെ..." സജിത്ത് അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഞെട്ടി. അയാളെ താൻ മുൻപ് ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ല, പേര് പറയാനും ഇടയായിട്ടില്ല. "അതൊക്കെ അറിയാം. നിങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കുമ്പോൾ ഞാൻ വരാതിരിക്കുന്നത് ശരിയല്ലല്ലോ. നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയാണ് ഈ യാത്ര." ഡ്രൈവറുടെ മറുപടി സജിത്തിന്റെ ഭയം വർദ്ധിപ്പിച്ചു. അയാൾക്ക് ഉറപ്പായി, ഇത് ഒരു സാധാരണ ടാക്സി ഡ്രൈവറല്ല. "നിങ്ങൾ ആരാണ്? എന്തിനാണ് എന്നെ കാത്തിരുന്നത്?" സജിത്ത് നേരിട്ട് ചോദിച്ചു. ഡ്രൈവർ ശാന്തമായി ചിരിച്ചു. "ഞാനൊരു ഡ്രൈവർ. നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ഡ്രൈവർ. നിങ്ങളുടെ അവസാനത്തെ യാത്ര സുഗമമാക്കാൻ വന്നവൻ." സജിത്ത് വിറച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പ് ചെവിയിൽ മുഴങ്ങി. "എന്താന്ന് അവസാനത്തെ യാത്രയോ ?" ഡ്രൈവർ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അയാൾ ഡ്രൈവിംഗിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു, എന്നാൽ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ റോഡിലായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ശൂന്യതയിൽ എവിടെയോ ആയിരുന്നു. വഴി നഗരത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഗ്രാമീണ റോഡിലേക്ക് മാറി. റോഡിന് ഇരുവശത്തും ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ ആകാശത്തെ മറച്ചു, ഇരുട്ട് കനത്തു. റോഡിൽ ഒരൊറ്റ വാഹനവുമില്ല. "വഴി മാറിയല്ലോ? ഇത് മാടായിക്കാവിലേക്കുള്ള പ്രധാന റോഡല്ല." സജിത്ത് വീണ്ടും ചോദിച്ചു. "അതെ, ഇത് പഴയ വഴിയാണ്. അഞ്ചു വർഷം മുൻപ് നിങ്ങൾ സഞ്ചരിച്ച അതേ വഴി. അന്ന് നിങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കാത്ത യാത്രയുടെ വഴി." ഡ്രൈവർ മെല്ലെ പറഞ്ഞു. …… സജിത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ ഭയം ഒരു തീവ്രമായ വേദനയായി മാറി. ഈ ഡ്രൈവർക്ക് തന്റെ ഭൂതകാലത്തെക്കുറിച്ച് അറിയാം! അവൻ പിൻസീറ്റിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ ഒരു രൂപം വ്യക്തമല്ലാതെ ഇരിക്കുന്നു. പഴകിയ വെള്ളസാരി ധരിച്ച, അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ മുടിയുള്ള ഒരു സ്ത്രീരൂപം. അവളുടെ ശരീരം കാറിലെ ഇരുട്ടിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്നു. "അതാരാണ്?" സജിത്തിന്റെ ശബ്ദം നേർത്തുപോയിരുന്നു. "നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ഏറെ കാലമായി കാത്തിരിക്കുന്ന സഹയാത്രിക." ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. സജിത്ത് മൊബൈൽ ഫോൺ എടുത്ത് ആ രൂപത്തിന്റെ ചിത്രം പകർത്താൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ ഫോൺ പൂർണ്ണമായും ഡെഡ് ആയിരുന്നു. കാറിനകത്ത് ഒരുതരം നെഗറ്റീവ് ഊർജ്ജം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി അവന് തോന്നി. സജിത്ത് ഭയത്തോടെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. അവന്റെ മനസ്സിൽ മേഘയുടെ ചിത്രം തെളിഞ്ഞു. അവൾ കാത്തിരുന്നതും ഇതേ കവലയിലായിരുന്നു. ആ രാത്രിയിലെ അപകടം അവന്റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു. "അവളാണോ അത്?" സജിത്ത് ചോദിച്ചു. ഡ്രൈവർ ദീർഘമായി ശ്വാസമെടുത്ത് പറഞ്ഞു. "ചില ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി നൽകേണ്ടത് നിങ്ങളാണ് സജിത്തേ. ചില യാത്രകൾ പൂർത്തിയാക്കേണ്ടത് നിങ്ങൾ തന്നെയാണ്." പെട്ടെന്ന് പിൻസീറ്റിൽ നിന്ന് നേർത്തൊരു തേങ്ങൽ കേട്ടു. ആ തേങ്ങൽ സജിത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തറച്ചു. "വേണ്ട സജിത്തേ... തിരിഞ്ഞുപോ... എന്നെ തേടി വരരുത്. നീ ഇവിടെ വരേണ്ടതില്ല!" അത് മേഘയുടെ ശബ്ദമായിരുന്നു. അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ആ ശബ്ദം വേദന നിറഞ്ഞതായിരുന്നു, എന്നാൽ ഒപ്പം ശക്തമായൊരു മുന്നറിയിപ്പും അതിലുണ്ടായിരുന്നു. "അവളെന്നെ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്!" സജിത്ത് മനസ്സിനോട് പറഞ്ഞു. "നിങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് നിങ്ങളെ തിരിച്ചുവിളിക്കാൻ കഴിയില്ല സജിത്തേ. അവർക്ക് നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കാൻ മാത്രമേ സാധിക്കൂ." ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. സജിത്ത് സർവ്വശക്തിയുമെടുത്ത് കാറിന്റെ ഡോറിൽ പിടിച്ചു. അത് തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ ഹാൻഡിൽ കട്ടിയായി, അനങ്ങിയില്ല. "ഡോർ ലോക്കാണ്. നിങ്ങൾ സുരക്ഷിതനായി എത്തണം." ഡ്രൈവർ ചിരിച്ചു. കാർ ഒരു കുന്നിൻ ചെരിവിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. റോഡരികിൽ ഒരു പുരാതനമായ കൽവിളക്ക് കണ്ടു. വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് അപകടം നടന്ന സ്ഥലത്തെ ഏക അടയാളം. ആ കൽവിളക്കിൽ മങ്ങി ഒരു ദീപം കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ഇതാണ് സ്ഥലം." ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. സജിത്തിന്റെ ശരീരം തളർന്നുപോയിരുന്നു. അവന്റെ കൺപോളകൾ അടഞ്ഞുപോയി. മരവിച്ച കൈകളിൽ അവൻ അവസാനത്തെ ശക്തി സംഭരിച്ചു. "എനിക്കിത് പൂർത്തിയാക്കണ്ട! ഞാൻ തിരിച്ചുപോകും!" പെട്ടെന്ന് എവിടെ നിന്നോ ഒരു വലിയ തള്ളൽ വന്നതുപോലെ സജിത്തിന് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒരു അദൃശ്യശക്തി അവനെ തള്ളിമാറ്റുകയായിരുന്നു. അത് മേഘയുടെ അവസാന ശ്രമമായിരുന്നു. സജിത്ത് തന്റെ കൈയ്യിലുള്ള ബാഗെടുത്ത് ശക്തമായി ഡോറിൽ ഇടിച്ചു. പഴയ ഡോർ, ആ ഇടിയിൽ ഒന്ന് ഇളകി. അടുത്ത നിമിഷം, സർവ്വശക്തിയും എടുത്ത് അവൻ ഹാൻഡിൽ വലിച്ച് തുറന്നു. ശരീരം തളർന്നിട്ടും, ചാടി രക്ഷപ്പെടാനുള്ള അതിജീവന വാഞ്ഛ അവന്റെ സിരകളിൽ നിറഞ്ഞു. അവൻ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു വീണു. ശരീരം റോഡരികിലെ ചരലിൽ ഉരഞ്ഞു. വേദന അവന് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. അവൻ വേഗം തിരിഞ്ഞ് കാറിനെ നോക്കി. കറുത്ത അംബാസഡർ കാർ, ഡ്രൈവർ, പിൻസീറ്റിലെ രൂപം... എല്ലാം ഒരു നിമിഷംകൊണ്ട് അപ്രത്യക്ഷമായി. ……… സജിത്ത് മുട്ടിലിഴഞ്ഞ് റോഡരികിൽ നിന്ന് പുൽമേട്ടിലേക്ക് മാറി. അവൻ തലയുയർത്തി നോക്കിയതും, ദൂരെ ഇരുണ്ട വളവിൽ നിന്ന് ഒരു ഭീമൻ ലോറിയുടെ ഹെഡ്‌ലൈറ്റുകൾ അവന്റെ നേർക്ക് പാഞ്ഞുവരുന്നതായി കണ്ടു. അതിഭയങ്കരമായ ഒരു ഹോൺ ശബ്ദം! തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം, അവ്യക്തമായി എന്തോ ഒരു ശബ്ദം അവന് കേട്ടു. ഒപ്പം, കൂട്ടനിലവിളിയും. ലോറി എന്തോ ഒന്നിൽ ഇടിച്ച് നിന്ന ശബ്ദം. സജിത്ത് കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു, എന്നിട്ട് വീണ്ടും തുറന്നു. അവൻ ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലത്തിന് തൊട്ടടുത്ത്, റോഡ് അരികിലായി ചീന്തിയെറിഞ്ഞ തുണികഷണങ്ങൾ കണ്ടു. തകർന്ന കാറിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ പോലെ ചില ഇരുമ്പ് കഷണങ്ങളും. പെട്ടെന്ന്, ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷ അവന്റെ അടുത്തെത്തി നിർത്തി. "സജിത്തല്ലേ? ഞാൻ നിങ്ങളെ ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു കേറ്റിയ ഓട്ടോ ഡ്രൈവറാണ്! നല്ല ഉറക്കമായിരുന്നല്ലോ. ഞാനിവിടെ അടുത്ത് ചായ കുടിക്കാൻ നിർത്തിയതാ. ഇതെന്താ ഇവിടെ നിലത്ത്? വണ്ടിയിടിച്ചോ?" ഡ്രൈവർ പരിഭ്രമത്തോടെ ചോദിച്ചു. ‘ഓട്ടോറിക്ഷയോ? ‘സജിത്ത് ചുറ്റും നോക്കി. അവൻ കണ്ട ആ അംബാസഡർ കാറോ ഡ്രൈവറോ ഇല്ല. അവൻ ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്ന് കയറിയത് ഓട്ടോറിക്ഷയിലായിരുന്നോ? ഓർമ്മകൾ അവ്യക്തമായി. "എന്തോ... ഒരു ദുസ്വപ്നം കണ്ടു..." സജിത്ത് വിയർപ്പിൽ കുളിച്ചുപോയിരുന്നു. "ദുസ്വപ്നം? എന്തായാലും നല്ല തണുപ്പുണ്ടല്ലോ ഇവിടെ. മാടായിക്കാവെത്തി. ഇറങ്ങിക്കോ." സജിത്ത് ഓട്ടോയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി. ഓട്ടോറിക്ഷ തിരിഞ്ഞ് പോകുമ്പോൾ സജിത്ത് ആ വളവിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ പോലീസ് വാഹനങ്ങൾ നിരന്നു കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ വലിയൊരു ആൾക്കൂട്ടം. റോഡ് പണിയുടെ ഭാഗമായി പഴയ അംബാസഡർ കാറിന്റെ പൂർണ്ണമായി തകർന്ന അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഒരു ക്രെയിൻ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കവേ, പിന്നാലെ വന്ന ലോറി നിയന്ത്രണം വിട്ട് അവശിഷ്ടങ്ങളിൽ ഇടിച്ചുണ്ടായ അപകടമായിരുന്നു അത്. തകർന്ന അവശിഷ്ടങ്ങൾക്കൊപ്പം, ആ പഴയ കാറിലുണ്ടായിരുന്ന യാത്രികരുടെ വസ്ത്രങ്ങളും മറ്റും ചിതറിക്കിടന്നു. അതിൽ ഒരു പഴയ വെള്ള സാരിയുടെ കഷണവും ഒരു ചന്ദനമുത്തുമാലയും സജിത്ത് കണ്ടു. സജിത്തിന്റെ ശരീരം വിറച്ചു. ആ യാത്ര ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നില്ല. അത് വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് പൂർത്തിയാകാതെ പോയ ഒരു യാത്രയുടെ വിളി ആയിരുന്നു. ഒരുപക്ഷെ, മേഘയുടെ ആത്മാവോ, അല്ലെങ്കിൽ അവന്റെ അബോധമനസ്സോ അവനെ രക്ഷപ്പെടുത്തി. ആ ഡ്രൈവറുടെ വാക്കുകൾ അവന്റെ കാതിൽ വീണ്ടും മുഴങ്ങി "ചില യാത്രകൾ അവസാനിക്കുന്നത് യാത്രക്കാരൻ നിശ്ചയിക്കുന്നിടത്തല്ല, മറിച്ച് സമയം നിശ്ചയിക്കുന്നിടത്താണ്." ഇപ്പോൾ, ഓരോ രാത്രി യാത്രകളും സജിത്തിനെ ഭയപ്പെടുത്തി. കാരണം, കറുത്ത അംബാസഡർ കാർ അവസാനത്തെ യാത്രക്കാരനു വേണ്ടി എപ്പോഴും കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവാം. ……. End