അത്രമേൽ പ്രിയമുള്ളൊരാൾ 14 "ഞാനെറങ്ങാ ചേച്ചീ..." മുറ്റത്തു നിന്നു തന്നെ വിളിച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടു. വാതിലും തുറന്ന് വെച്ച് അകത്ത് കയറാതെ ഹോസ്പിറ്റലിലെ വിശേഷങ്ങൾ അമ്മയോട് പറയുകയായിരുന്നു സതിച്ചേച്ചിയപ്പോൾ. അവരെ കേട്ടു കൊണ്ട് ചേച്ചിയും അടുത്ത് തന്നെ നിൽപ്പുണ്ട്. "മോൻ കയറി ഇരിക്ക്... ഞാൻ കുടിക്കാൻ എന്തേലും എടുക്കാം.." "ഇപ്പോ വേണ്ട ചേച്ചി.. സായി ചേട്ടനോട് ആവശ്യമെന്തേലും ഉണ്ടേൽ വിളിക്കാൻ മടിക്കേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞേക്ക്..." നകുലേട്ടൻ യാത്ര പറയുമ്പോഴേക്കും ഞാനും അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. "പോട്ടെടാ..." നന്ദുവിന്റെ മുടിയൊന്ന് കശക്കി വിട്ട് പറയുമ്പോൾ നോട്ടം എന്റെ നേർക്കാണ്. കൂടെ ചെറു ചിരിയും. ഇതിപ്പോൾ എനിക്കാണോ വട്ട് അതോ അങ്ങേർക്കാണോ? എങ്ങനെ നടന്നിരുന്ന മനുഷ്യനാണ്? ഒന്ന് ചിരിച്ചു കാണിക്കാൻ പോലും പിശുക്ക് പിടിച്ചു നടന്നയാളാണ്! വേലി കടന്ന് പോകുന്നവനെ നോക്കി നിൽപ്പാണ് എല്ലാവരും. "ഓമനേടെ സ്വഭാവം ആണ് ചെക്കനും. പൂമംഗലക്കാരുടെ യാതൊരു സ്വഭാവവും കിട്ടീട്ടില്ല.. ആൾക്കാരെ സഹായിക്കാൻ ഒരു മടിയും ഇല്ല..." ആളുടെ കുടുംബത്തെ കുറിച്ച് സതിചേച്ചിക്കും വല്ല്യ മതിപ്പില്ല. എന്നാലും നകുലേട്ടനെ നന്നേ ബോധിച്ചിട്ടുണ്ട്. "ഞങ്ങളും പറയേരുന്നു.. നല്ലോരു ചെക്കനാ.." അമ്മയും അതംഗീകരിച്ചു. സതിച്ചേച്ചിയുടെ സ്വഭാവത്തിന്റെ ഇരിപ്പു വശം വെച്ച് ചേച്ചിടെ കുടുംബത്തിലെ ആർക്കാണ്ടൊക്കെയോ ചേർത്ത് മനസ്സിൽ പൊരുത്തം വെച്ച് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും. "പ്രിയേ, നീയിന്നിവിടെ സതിക്കൊപ്പം കെടന്നോ..." അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ ചേച്ചി മറുത്തൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചേച്ചിയെ സതിച്ചേച്ചിക്ക് കൂട്ട് നിർത്തി ഞങ്ങൾ മൂന്നും വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. അമ്മയുടെ സീമന്ത പുത്രൻ അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പമാണ് കിടന്നത്. അത് കൊണ്ടെന്താ ഇന്നീ റൂമും ഇന്നീ ബെഡും എനിക്ക് സ്വന്തം. ഹയ്യട ഹയ്യാ... നല്ല രസം. രണ്ടു കൈയ്യും നിവർത്തിപ്പിടിച്ച് കൃസ്തുവിനെ കുരിശിൽ തറച്ചത് കണക്കിന് ഞാനൊന്ന് നിവർന്നു കിടന്നു. മനസ്സ് നിറയെ നകുലേട്ടനാണ്.. ആ മനുഷ്യനോടുള്ള ഇഷ്ടമാണ്.. ഒരു വാശിപ്പുറത്ത് മീനുവിനോട് എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ആളോടെനിക്ക് ഒരു തരിമ്പ് പോലും പ്രണയം തോന്നിയില്ലെന്നത് സത്യമാണ്. പക്ഷെ, അതിന് ശേഷം എപ്പോഴാണെന്നോ എങ്ങനെയാണെന്നോ അറിയില്ല. മൂപ്പരോടെനിക്ക് പ്യാർ.. ഇഷ്‌ക്ക്... മുഹബ്ബത്ത്.. കാതൽ.. അങ്ങനെ ഏതാണ്ടൊക്കെയോ കയറിക്കൂടിയിട്ടുണ്ട്.. ഇവിടെ നിന്നും തിരിച്ചു പോകുന്നതിനു മുന്നേ നന്ദുവിന്റെ മുടിയും കശക്കിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കിയ നോട്ടവും ചിരിയും മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നുണ്ട്. മനസ്സിന്റെ കള്ളത്തരം സ്വയം മനസ്സിലാക്കിയതും ചമ്മിയ ചിരിയോടെ തലയിണ വലിച്ചെടുത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്നു. പക്ഷെ, ആ സന്തോഷം അധികം നീണ്ടു നിന്നില്ല. തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നിട്ടും ഉറക്കം ഏഴയലത്തു പോലും വന്നില്ല. കൂടാതെ എവിടെ നിന്നെന്നില്ലാത്ത പല ശബ്ദങ്ങളും കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ ചെവി കൂർപ്പിച്ചു. കട്ടിലിന് അടിയിൽ നിന്നാണോ? പേടിച്ചിട്ട് പുതപ്പെടുത്ത് തല വഴി മൂടി. തനിയെ കിടന്ന് ശീലമില്ലാത്തത് കൊണ്ടാകും പുതപ്പിട്ടിട്ടും ആ വിറയലങ്ങട് മാറുന്നില്ല. ലൈറ്റ് ഓൺ ചെയ്തിട്ട് കട്ടിലിനടിയിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. ഇല്ല.. ആരുമില്ല..ഒക്കെയും തോന്നലാണ്. ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു. ലൈറ്റ് അണച്ച് വീണ്ടും ചെന്ന് കിടന്നു. ജനാലയിൽ കൂടിയൊരു വെള്ളി വെളിച്ചം റൂമിലടിക്കുന്നുണ്ട്. നല്ല നിലാ വെളിച്ചമുണ്ട്. അതൊരു ആശ്വാസമാണ്. കണ്ണുമടച്ചു പ്രാർത്ഥനയോടെ കിടന്നു. വീണ്ടും അപശബ്ദങ്ങൾ കേട്ടു തുടങ്ങി. ഒറ്റക്കണ്ണ് തുറന്ന് ജനാലയിലേക്ക് പാളി നോക്കി. അതാ പുറത്തൊരു നിഴലനക്കം.. ഭൂത പ്രേത പിശാചുക്കൾ വല്ലതുമാണോ ഭഗവാനേ? ഒന്നുകൂടി സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ ചെറു കാറ്റിൽ മാവിന്റെ ഇലകൾ അനങ്ങുന്നതാണെന്ന് മനസ്സിലായി. പക്ഷെ, ഉള്ളിലെ ഭയം അടങ്ങിയില്ല. പുതപ്പുമെടുത്ത് അപ്പുറത്തെ മുറിയിലേക്ക് ഒരോട്ടം വെച്ചു കൊടുത്തു. അമ്മയുടെ അരികിൽ കിടന്നവനെ ചുമരിനോട് ചേർന്നുള്ള അരികിലേക്ക് പതിയെ തള്ളി മാറ്റി അവരുടെ ഇടയിലേക്ക് നൂർന്നു കയറി. അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ അമ്മയൊന്ന് അനങ്ങി. പിന്നെ എന്നെയും പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച് ഉറക്കം പിടിച്ചു. ആ മാറിൽ പറ്റിച്ചേർന്ന് അമ്മച്ചൂടിന്റെ സുഖത്തിൽ ഞാനും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. “മേലാകെ നൊന്തിട്ട് മേലാ.. അതെങ്ങനെയാ.. രണ്ടിന്റേം ഇടയിൽ ഖബറിൽ കിടക്കുന്ന പോലല്ലേ കിടന്നത്..” രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു വരുമ്പോൾ പാട്ടിനു പകരം കേട്ടത് അമ്മയുടെ പരാതി പറച്ചിലാണ്. രാത്രിയിലെപ്പോഴോ നന്ദു എഴുന്നേറ്റ് അമ്മയുടെ മറുവശത്ത് ചെന്ന് കിടന്നിരുന്നു. രണ്ടാളും അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും കിടന്ന് അമ്മയെ ഞെരുക്കിക്കളഞ്ഞെന്നാണ് പരാതി. “മനുഷ്യനവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് പേടിച്ചു ചാകാനായ കാര്യം അമ്മയ്ക്ക് അറിയമ്പാടുണ്ടോ?” ബ്രഷും പേസ്റ്റുമെടുത്ത് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങാൻ നേരം ഞാൻ കെറുവോടെ ചോദിച്ചു. “ഓ... ഇങ്ങനൊരു പേടിത്തൊണ്ടി..” അമ്മ തലയിൽ കൈവെക്കുന്നുണ്ട്. സതി ചേച്ചി എഴുന്നേറ്റില്ലേ ആവോ? ഇന്നേരത്തൊരു മുറ്റമടി പതിവുണ്ടേ. വെറുതേ ആ മുറ്റത്തേക്കൊന്ന് എത്തി നോക്കിയപ്പോൾ പ്രിയ ചേച്ചിയുണ്ട് ഒരു ടിഫിനുമായി അവിടെ നിന്നും കയറി വരുന്നു. “ചിക്കൻ കറിയും ചപ്പാത്തിയുമാണ്.. ചോദിക്കേണ്ട... തരില്ല...” “ഓ അല്ലെങ്കിലും ആർക്കു വേണം? അമ്മയുണ്ടാക്കിയ ചോറും ഉപ്പേരിയും ഓംലറ്റും നെല്ലിക്കാ ഉപ്പിലിട്ടതും അതിനൊപ്പം നല്ല മോര് ഒഴിച്ച് കറിയും.. ആ ടിഫിനോളം പോരുമോ ഇത്?” ലഞ്ച് ബ്രേക്കിനു നല്ല വിശന്നിരിക്കുന്ന സമയത്ത് ആ ടിഫിൻ ബോക്സ്‌ തുറക്കുമ്പോൾ ഒരു മണമടിക്കാനുണ്ട് സാറേ.. ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ വായിൽ കപ്പലോടും. അപ്പോഴാണ് ചേച്ചീടെ ഈ ചിക്കൻ കറിയും ചപ്പാത്തിയും. ഒരു ലോഡ് പുച്ഛം വാരി വിതറി ഞാൻ പല്ലു തേപ്പ് തുടങ്ങി. സതി ചേച്ചി രാവിലെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കുള്ള ആഹാരം ഉണ്ടാക്കുന്ന തിരക്കിലാണ്. അതാണ് പുറത്തോട്ടൊന്നും കാണാത്തത്. "കുറച്ച് കറി മാത്രം മതി ചേച്ചീ.." പല്ല് തേപ്പും കഴിഞ്ഞ് അകത്തോട്ടു കയറിയപ്പോൾ ഒരുത്തനവിടെ കെഞ്ചി നിൽപ്പുണ്ട്. ഉളുപ്പില്ലാത്തവൻ! "കുറച്ച് കറി മാത്രല്ലേ കുഞ്ഞി ചോദിച്ചുള്ളൂ.. ആവശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ അതിലുണ്ടല്ലോ.. കൊടുക്കങ്ങോട്ട്.. " അമ്മ പുന്നാര പൈതലിന്റെ സൈഡ് പിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവർ ആദ്യത്തേതിന്റെയും അവസാനത്തിന്റെയും ഇടയിൽ മധ്യത്തിന് എന്ത് വില? എല്ലെങ്കിലും വേണോന്നൊരു ചോദ്യം? ഏഹേ.. മൂന്നിനേയും അവരുടെ പാട്ടിന് വിട്ട് അമ്മയുണ്ടാക്കി വെച്ച ഉപ്പുമാവൊരു പ്ലേറ്റിലേക്ക് തട്ടി രണ്ട് കാന്താരി ഉപ്പിട്ട വെള്ളത്തിൽ പൊടിച്ച് സതിച്ചേച്ചി ഉണ്ടാക്കിയ ചിക്കൻ കറിയെയും മനസ്സിൽ ധ്വാനിച്ചങ്ങ് മുണുങ്ങി. ഇന്ന് സ്വർണ്ണ ചേച്ചിയും സായി ചേട്ടനും കൂടെയില്ലാത്തത് കൊണ്ട് അഞ്ചു മിനിറ്റ് നേരത്തെ ബസ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ പറ്റി. അതുകൊണ്ട് തന്നെ വഴിയിൽ കണ്ട പുൽനാമ്പിനോട്‌ പോലും മിണ്ടിക്കൊണ്ട് പതിയെയാണ് നടത്തം. ഇടവഴിയിൽ നിന്നും റോഡിലേക്ക് കടന്നതും ഒരു ബൈക്ക് മുന്നിൽ സഡൻ ബ്രേക്കിട്ടു. നകുലേട്ടനാണ്.. പിന്നിൽ മീനൂട്ടിയുമുണ്ട്. അവൾ ബൈക്കിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങുമ്പോൾ എന്റെ നോട്ടം ആ ഹെൽമെറ്റിനുള്ളിലെ വിടർന്ന കണ്ണുകളിലേക്കാണ്. ഹെൽമെറ്റ്‌ നീക്കിയതുമില്ല. എന്നെ നോക്കിയതുമില്ല.. എന്തോ കാര്യമായി ആലോചിച്ച് എങ്ങാണ്ടോ നോട്ടമിറപ്പിച്ചിരിപ്പാണ്. ഇങ്ങേർക്കിതെന്താണ് പല നേരത്ത് പല സ്വഭാവം? ഇന്നലെ ആളൊരു പഞ്ചാര ചിരിയൊക്കെ ചിരിച്ച് പഞ്ചാര കുഞ്ചുവായിരുന്നു. ഇന്നാണെങ്കിൽ ആലുവാ മണപ്പുറത്ത് വെച്ച് കണ്ട പരിചയം പോലുമില്ല. ഓഹ്... ഇങ്ങേരെന്നെ നോക്കിയില്ലെങ്കിൽ എനിക്കെന്ത്? അല്ലെങ്കിലും ഇത്രയും തങ്കമാണ പെണ്ണിനെയൊന്നും ഈ മണകുണാഞ്ചന് വിധിച്ചിട്ടില്ല.. അത്രന്നെ!! അൾട്ടിമേറ്റ് പുച്ഛം വാരി വിതറി ഞാനും നിന്നു. “പോകാ ദർശി.. ബസ്സിപ്പോ എത്തും..” മീനു കൈയ്യും പിടിച്ച് വലിച്ച് നടന്നപ്പോൾ ഞാനും കൂടെ നടന്നു. മീനു ആമീടെ വീട്ടിൽ പോകേണ്ടുന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ വിളമ്പുന്നുണ്ട്. അതങ്ങനെ കേൾക്കുന്നുണ്ട് എന്നല്ലാതെ ഉള്ളിലേക്കൊന്നും പോകുന്നില്ല. മനസ്സിൽ നിറയെ നകുലേട്ടനോടുള്ള പരിഭവമാണ്. ഇത്രയും അടുത്ത് കണ്ടിട്ടും എന്നെ നോക്കിയില്ലല്ലോ! എന്നോട് ചിരിച്ചില്ലല്ലോ! പിറകിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ലെന്ന വാശിയിലാണ് മുന്നോട്ട് നടന്നതെങ്കിലും ഉളിന്റെയുള്ളിൽ പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ വല്ലാത്തൊരു ത്വര. ദേഷ്യമൊക്കെ നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് നീരാവിയായി. എന്ത് പറഞ്ഞാലും എന്റെ നകുലേട്ടനല്ലേ! എന്റെ പ്രണയമല്ലേ! ഞാൻ നോക്കുക തന്നെ ചെയ്തു. ബൈക്കിന് അപ്പുറവും ഇപ്പുറവുമായുള്ള കാലുകൾ ഭൂമിയിൽ അമർത്തി വെച്ച് ഇരു കൈകളും മാറിൽ പിണച്ചു കെട്ടി ഞങ്ങൾ പോകുന്നതും നോക്കി നിൽപ്പുണ്ട്. ഹെൽമെറ്റ്‌ അഴിച്ചു മാറ്റി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്റെ നോട്ടം കണ്ടാകണം എനിക്കായി കരുതിയൊരു കുഞ്ഞു പുഞ്ചിരി പെട്ടെന്നാ മുഖത്ത് പ്രത്യക്ഷമായത്. ആ ചിരി കണ്ടതേ ഞാൻ മയങ്ങിപ്പോയെന്നതാണ് നേര്. ഇന്നത്തെ ദിവസം മുഴുവനും ആ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു മനസ്സിനെ മദിച്ചത്. കാത്തിരിക്കണേ.. #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ