#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _63 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഉറക്കെ തന്നെയാരോ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടാണ് ശ്രീ കണ്ണ് തുറന്ന് കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കിയത്. ആദ്യം അവനൊന്നും തന്നെ മനസിലായില്ല. ഉച്ച ഊണും കഴിഞ്ഞു ഒന്ന് കയറി കിടന്നതാണ്. വൈകുന്നേരം അച്ചുവിനെ കൂട്ടാൻ പോണം. ആ ഓർമ നൽകുന്ന കുളിരിൽ തന്നെയാണ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നതും. "മോനെ.. ശ്രീ..." പുറത്ത് നിന്നും കരച്ചിലോടെ വിളിക്കുന്നത് കാർത്യായിനി ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞതും ശ്രീ പിടഞ്ഞു കൊണ്ടെഴുന്നേറ്റു.. നിമിഷനേരം കൊണ്ടവന്റെ ഉള്ളിൽ അനേകം അനാവശ്യ ചിന്തകൾ പാഞ്ഞു കളിച്ചു. നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ദേഹം വെട്ടി വിറച്ചു..വിയർത്തു നനഞ്ഞു.. ധൃതിയിൽ ചെന്നിട് വാതിൽ തുറന്നു കൊടുക്കുമ്പോൾ കരഞ്ഞു വിളിച്ചു കൊണ്ട് കാർത്യായിനി അവിടുണ്ട്. "എന്താ.. എന്ത് പറ്റി.." ശ്രീ വെപ്രാളത്തോടെ ചോദിച്ചു. പക്ഷേ അവനെ കണ്ടതും അവരുടെ കരച്ചിൽ ഒന്നൂടെ ശക്തമാവുകയാണ് ചെയ്തത്. അതോടെ ശ്രീയുടെ ടെൻഷനും കൂടി. "കാര്യം പറയ്യ്.." അവൻ അവരെ പിടിച്ചുലച്ചു. "അച്ചു..." കരച്ചിലിനിടയിൽ അവരുടെ ശബ്ദം പതിഞ്ഞു. പക്ഷേ അത് കേട്ടതോടെ ശ്രീ നടുങ്ങി പോയി. "അച്ചു.. അവൾക്കെന്താ.." അവന്റെയും സ്വരം വിറച്ചു. "അംഗൻ വാടിയിൽ... എന്തോ..പ്രശ്നം.കുട്ടികൾക്കും അവൾക്കും വയ്യെന്ന്.. ഛർദി.. അവരെ ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോയെന്ന്.." കാർത്യായിനി വിക്കി കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു. താൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതല്ല അപകടം എന്നോർത്ത് കൊണ്ടൊരു കുഞ്ഞശ്വാസം.. പക്ഷേ അപ്പോഴും ഹൃദയമിടിപ്പ് പൂർണ്ണ മായിട്ടില്ല.. "ആരാ. ആരാണ് പറഞ്ഞത്.." "അപ്പുറത്തെ.. ശങ്കരൻ. അയാളുടെ മകൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതാണ്.. അവിടെന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന്.." അത്രയും കേട്ടപ്പോഴേക്കും ശ്രീ പിന്നവിടെ നിൽക്കാതെ അകത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.. "നിങ്ങൾ വരുന്നുണ്ടോ...?" ഒരു ബനിയൻ എടുത്തിട്ട് സ്പീഡിൽ ഓടി വന്നിട്ട് വാതിൽ അടച്ചു പൂട്ടി കൊണ്ടവൻ ചോദിക്കുമ്പോ കാർത്യായിനി അതേയെന്ന് തലയാട്ടി. "എങ്കിൽ വാ.." ശ്രീ അവരെയും പിടിച്ചു കൊണ്ട് മുറ്റത്തേക്കിയിറങ്ങി. ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തു കൊണ്ടവൻ അവരോട് കയറി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. ആദ്യമായിട്ട് അങ്ങനൊരു യാത്ര ചെയ്യുന്നതിന്റെയും പിന്നെ ഉള്ളിലെ ഭയത്തിന്റെയും വിറയൽ.. കാർത്യമായിനി അവന് പിന്നിലേക്ക് കയറാൻ ഒരുപാട് ബുദ്ധിമുട്ടി.. കയറി ഇരുന്നു കൊണ്ടവർ ശ്രീയെ അള്ളി പിടിച്ചിരുന്നു. പരമാവധി സ്പീഡിൽ തന്നെയാണ് ശ്രീ വണ്ടി ഓടിച്ചത്. എന്താവും അവിടെ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക എന്നതിയാതെ അവനുള്ളം പിടയുണ്ട്. കുറച്ചു മണിക്കൂറുകൾക്ക് മുന്നേ ഏറെ സ്നേഹത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ അച്ചുവിനോട്‌ യാത്ര പറഞ്ഞു പോന്നതവന്റെ നെഞ്ചിൽ വിങ്ങൽ നിറച്ചു.. അവരങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോൾ കുറേ ആളുകൾ കൂടി നിൽക്കുന്നു. അതോടെ രണ്ടു പേർക്കും വീണ്ടും ചങ്കിലെ പിടപ്പ് കൂടി. "ഭക്ഷണത്തിൽ എന്തോ ഉണ്ട്.. കുട്ടികൾക്കും പിന്നെയാ ടീച്ചർ കൊച്ചിനും ഛർദി.. സംഗതി സീരിയസ് തന്നെയാണ് " വിചാരിച്ചത്തിലും വലുതാണ് അവിടെ സംഭവിച്ചത്.. ശ്രീയുടെ പരവേശം കൂടി. അവരെത്തുമ്പോഴേക്കും അച്ചുവിനെയും കുട്ടികളെയും ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. സമയം കളയാതെ ശ്രീ കാർത്യായിനിയെയും കൊണ്ട് അങ്ങോട്ട്‌ കുതിച്ചു. അങ്ങോട്ടെത്തുവോളം രണ്ടാളും ഹൃദയം നിറുങ്ങിയുള്ള പ്രാർത്ഥനയിൽ തന്നെയായിരുന്നു കാരണം നാട്ടുകാരിൽ ചിലരുടെ വാക്കുകൾ.. അത് ശ്രീയുടെ നെഞ്ചിൽ ഇടി മുഴക്കം പോലെഅങ്ങനെ നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്. എന്താണ് സത്യത്തിൽ സംഭവിച്ചത് എന്നറിയാതൊരു പകപ്പ്... പക്ഷേ ആശുപത്രിയിൽ എത്തുമ്പോൾ അവന്റെ ഉള്ള ഉണ്ടായിരുന്ന സമാധാനം കൂടെ പോവുകയാണ് ചെയ്തത്. വിചാരിച്ചതിനേക്കാൾ ഗൗരവമുള്ളതാണ് വിഷയം. ഛർദി കൊണ്ട് ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോയി എന്നതായിരുന്നു അവിടെത്തുവോളം മനസ്സിൽ കരുതിയിരുന്നത്. പക്ഷേ സംഗതി വിചാരിച്ചതിലും ഭീകരമാണെന്ന് അവിടെത്തിയ ആദ്യനിമിഷം തന്നെ അവന് മനസ്സിലായി. ആശുപത്രി വരാന്തയിൽ കരഞ്ഞും വിളിച്ചും നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോൾ ശ്രീയെയും അവൻ ഒതുക്കി പിടിച്ച കാർത്യായിനിയെയും ആളുകൾ തുറിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ട്. "എന്റെ കുഞ്ഞിനെന്തേലും പറ്റിയ....കൊല്ലും ഞാനവളെ.." പെട്ടന്ന് ഏതോ ഒരുത്തൻ കാർത്യായിനിയുടെ നേരെ നോക്കി ഉറക്കെ ചീറി. ഉള്ളിൽ പ്രിയപ്പെട്ടവളെ ഓർത്തിട്ടൊരു മിന്നൽ പാഞ്ഞു കയറിയെങ്കിലും ആ അവസരത്തിൽ ഒന്നും പറയതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നിയിട്ട് ശ്രീ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി.. അത് പറഞ്ഞവനെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് ശ്രീ മുന്നോട്ട് നടന്നു.. കാർഥ്യയിനിയെ അവിടെ എവിടെയെങ്കിലും ഇരുത്തി.. നേരെ ഡോക്ടറെ പോയി കാണാനായിരുന്നു അവന്റെ പ്ലാൻ. പക്ഷേ അത്രയും രോഷത്തോടെ നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ അവരെ ഒറ്റയ്ക്ക് നിർത്തി പോകാൻ തോന്നാഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ അവരെയും കൊണ്ടാണ് ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോയത്. ഫുഡ്‌ പോഴ്സൺ.. അവർ കഴിച്ച ഭക്ഷണത്തിൽ നിന്നും. രണ്ടു കുട്ടികളുടെ നില അൽപ്പം ഗുരുതരമാണ്. ബാക്കിയുള്ളവരുടെയും കാര്യത്തിൽ ആശങ്ക തന്നെയാണ്. അവർ ഉച്ചക്ക് കഴിച്ച ഭക്ഷണം പരിശോധനക്ക് അയച്ചിട്ടുണ്ട്.. റിപ്പോർട്ട് ഫലം വന്നാൽ മാത്രമേ കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും പറയാൻ കഴിയൂ.. " ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് കേട്ടതും ശ്രീയുടെ ബാക്കിയുള്ള സമാധാനം കൂടി പോയി. അച്ചുവിനെ കയറി കാണാനുള്ള പെർമിഷൻ അവൻ ചോദിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ അതിന് അനുവാദമില്ലെന്ന് കൂടി ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ട് പോയതോടെ ശ്രീ തളർന്നു പോയി. കാർത്യായിനി അത് കേട്ടത് മുതൽ തീർത്തും പിടി വിട്ടു കൊണ്ട് കരഞ്ഞു തുടങ്ങി.. ആരെ വിളിക്കണമെന്നോ ആരോട് പറയണമെന്നോ അറിയാതൊരു ധർമ്മസങ്കടം കൊണ്ടവൻ നട്ടം തിരിഞ്ഞു. കൂടി നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ അച്ചുവിനെ ഒരു നോക്ക് കാണാനും താൻ പോന്നതിന് ശേഷം അവിടെന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നറിയാനും അവന്റെ ഉള്ളിൽ വല്ലാത്ത കൊതിയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കാത്തിരിക്കുകയെ നിവൃത്തിയൊള്ളു അപ്പോഴും ഹെൽപർ ഇല്ലാത്ത അംഗൻവാടിയിൽ ടീച്ചർ ചെയ്ത അനീതിക്കെതിരെ ചുറ്റും കൂടി നിൽക്കുന്നവരുടെ രോഷം പിടിവിട്ട് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. കാർത്യമായിനി കരഞ്ഞും പ്രാർത്ഥന നടത്തിയും അവനരികിൽ തന്നെയുണ്ട്. ശ്രീയും കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു മനസ്സിന്റെ പിടി വിട്ടു പോകാതെ പ്രിയപ്പെട്ടവളെയും അകത്തു ജീവന് വേണ്ടി മല്ലിട്ട് കിടക്കുന്ന ആ കുരുന്നുകളെയും കുറിച്ചോർത്തു.. അവർക്ക് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചു... "💜💜 അടക്കാൻ കഴിയാത്ത ആഹ്ലാദത്തോടെ തമ്പി ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അയാൾക്കരികിലെ രാഘവന്റെ മുഖത്തുള്ളതും സന്തോഷം തന്നെയാണ്. തന്നെ ഏല്പിച്ച ജോലി.. അത് ആരും അറിയാതെ ആർക്കുമൊരു സംശയതിനിടയും.കൊടുക്കാതെ ചെയ്തു തീർത്തൊരു ചാരിതാർദ്യത്തോടെ സുനിലും. "നീ പറ സുനിലേ.. നിനക്കെന്തു വേണം.." ഉള്ളിലെ സന്തോഷം.. തമ്പി ഫോണിൽ കൂടി സുനിലിനോട് ചോദിച്ചു. "അതിപ്പോ തമ്പി സർ പെട്ടന്ന് ചോദിച്ചാ... ഇപ്പൊ എന്തായാലും എനിക്കൊന്നും വേണ്ട.. വേണ്ട സമയമാകുമ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം" ഗൂഢമായൊരു ചിരിയോടെ സുനിൽ തമ്പിയെ പറഞ്ഞടക്കി. "മതിയെടാ.. നീ നിന്റെ സൗകര്യം പോലെ ചെയ്യ്.." അച്ചുവിനും അവൾക്കൊപ്പം അവിടെ കുരുങ്ങി പോകുന്ന ശ്രീ യെയും ഓർക്കുമ്പോൾ അയാൾക്ക് ഉള്ളിലെ സന്തോഷം അടക്കാനും കഴിയുന്നില്ല.. പകയോടെ അയാൾ ശ്രീയുടെ മുഖം ഓർത്തു.. അതോടെ സ്വന്തം വിജയത്തിന്റെ ലഹരി ഒന്നുകൂടി വർദ്ധിച്ചു... തമ്പി വീണ്ടും വീണ്ടും ചിരിച്ചു.. 💜💜 എത്ര ഒതുക്കി പിടിച്ചിയിട്ടും അടക്കി പിടിക്കാൻ പറ്റാവുന്നത്രേം അത് ചെയ്തിട്ടും അർജുൻ അടുത്തേക്ക് വന്നതും അവന്റെയാ ഗന്ധം മൂക്കിലേക്കിടിച്ചു കയറി കൊണ്ട് ബാല ബാത്റൂമിലേക്ക് ഓടി കയറി. വലിയൊരു ശബ്ദത്തിൽ ഒക്കാനിച്ചു കുനിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നവളെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു കൊണ്ട് അർജുൻ ചുവരിൽ ചാരി നിന്നു. അവൻ അവിടെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതും ബാല ഞെട്ടലോടെ വാതിൽ അടച്ചു പൂട്ടി.. "നീയും എന്നെ തോല്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കല്ലേ കുഞ്ഞേ....." ആ അവശതയിലും ബാലയുടെ ഉള്ളിൽ നിന്നുമാ പരിഭവം പുറത്ത് ചാടി.. കൈകൾ വയറിൽ ചുറ്റി പിടിച്ചു. ഉച്ചക്ക് കഴിച്ചതൊന്നും അവശേഷിക്കാതെ ഛർദിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ബാലയാകെ കുഴഞ്ഞു കൊണ്ടാ ചുവരിൽ അള്ളി പിടിച്ചു. പുറത്തേക്കിറങ്ങി അർജുനെ അഭിമുഖികരിക്കുന്ന നിമിഷം ഓർത്തു കൊണ്ടവൾ വിറകുന്നുണ്ട്. ഇന്നോളം മറച്ചു പിടിച്ചതെല്ലാം... ഇന്നവന് മുന്നിൽ വെളിവാകും. താൻ ഇത്രേം കഷ്ടപ്പെട്ടു സഹിച്ചതെല്ലാം ഇന്നത്തോടെ യാതൊരു അർഥവും ഇല്ലാതായി മാറും.. അവളൾക്കതോർക്കാൻ കൂടി വയ്യായിയരുന്നു. കാലിൽ നിന്നും അരിച്ചു കയറി വന്ന ഭയം ആ നിമിഷം മുതൽ അവളെ അപ്പാടെ വിഴുങ്ങി കളഞ്ഞത് പോലെ ബാലക്ക് ശ്വാസം മുട്ടി.. ബാല... അർജുന്റെ ഗൗരവം നിറഞ്ഞ വിളിക്കൊപ്പം വാതിലിൽ മുട്ട് കൂടി കേട്ടതോടെ, ബാല വീണ്ടും വിറച്ചു.. കൈകൾ കുറച്ചു കൂടി ശക്തമായി ഉദരത്തെ പൊതിഞ്ഞമർന്നു. വിളിയുടെയും തട്ടി വിളിക്കുന്നതിന്റെയും ശക്തി കൂടിയതോടെ ബാലക്ക് പിന്നെ അവിടെ നിൽക്കാൻ വയ്യായിരുന്നു. വിളറി വെളുത്തു കൊണ്ടവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. സ്വാഭാവികതയോടെ അവന് മുന്നിൽ പോയി നിൽക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അവൾ തീർത്തും പരാജയപ്പെട്ടുപോയി. ഉള്ളിലെ ഭയവും ആശങ്കയും അവൾക്ക് മുഖം ഉയർത്തി നോക്കാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ല. അതിനിടയിൽ... അർജുൻ അരികിൽ വന്നു നിൽക്കുന്നതറിഞ്ഞു. അതോടെ അവളിലെ പരവേശം ഒന്ന് കൂടി വർദ്ധിച്ചു. "എന്ത് പറ്റി നിനക്ക്.?" ആ സ്വരത്തിലെ കടുപ്പം. ബാല അറിയാതെ തന്നെ മുഖമുയർത്തി നോക്കി. ഒന്നും.. ഒന്നുമില്ല.. " വിക്കി കൊണ്ടവൾ പറയുമ്പോൾ അർജുന്റെ മുഖത്തൊരു ഗൂഡമായ ഭാവമാണ്. "പിന്നെന്താ ഛർദി.. വയറിന് സുഖമില്ലേ..?" ആ ചോദ്യം.. ബാല വിറയലോടെ വയറിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ച് അവനെ നോക്കി ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. "നിനക്കെന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്. അത് ആന്റിയും പറയുന്നത് കേട്ടു..." വിടാനുള്ള ഭാവമില്ലാത്തത് പോലെ അർജുൻ അവളെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊന്നുല്ല.. നല്ല തലവേദന.. അതാവും ഛർദി..വേറൊന്നും.. ഇല്ല." നിലനിർത്തി പോകാൻ കഴിയാതൊരു കള്ളം പറയുമ്പോൾ ബാലക്ക് നന്നേ ഭയമുണ്ടായിരുന്നു. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊന്നു കിടക്കാൻ.. തല ചുറ്റുന്നത് പോലെ..." അവന്റെ രൂക്ഷത് നിറഞ്ഞ നോട്ടത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ തിരിഞ്ഞവൾക്ക് എതിർ സൈഡിലായി അർജുൻ കൈ വെച്ചു കൊണ്ട് തടസ്സം തീർത്തു. അവന്റെ മുഖത്തൊരു വല്ലാത്ത ചിരി.. ബാലയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി.. "അവന്റെ കൂടെ കിടന്നു കിട്ടിയ സമ്മാനത്തിനെ കുറിച്ചറിയിക്കാനാണോ അതോ അത് ഒന്നുകൂടി ആഘോഷിക്കാനോ..നീ രണ്ടൂസം മുന്നേ ഡെവിഡിനെയും വിളിച്ചു കൊണ്ട് നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയത്.. കണ്ണിലേക്കു തുറിച്ചു നോക്കി.. കൊല്ലുന്ന ചിരിയോടെ ആ ചോദ്യം.. ബാല തീർത്തും തകർന്ന് കൊണ്ടാ ചുവരിൽ ചാഞ്ഞു പോയി.. തുടരും.. എന്നാലും.. എനിക്കാ ചെക്കനെ ഓർക്കുമ്പോഴാ.. ന്റെ ഡെവിയെ.. 😢 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif