ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 പാർട്ട് 76 ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ "എന്താടാ നിനക്കൊരു കള്ളലക്ഷണം.." വന്നിരുന്ന പോലീസുകാർക്ക് മുന്നിൽ പതറി നിൽക്കുന്ന അർജുന്റെ നേരെ നോക്കി അവരിൽ ഒരാൾ ചോദിച്ചു. "ഒന്നും.. ഒന്നുമില്ല സർ.. പെട്ടന്ന് നിങ്ങളെ കണ്ടപ്പോഴുള്ള ടെൻഷൻ.." അർജുൻ വിളറിയ ഒരു ചിരിയോടെ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടു കൊണ്ടാണത് പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചത്. സത്യത്തിൽ വളരെ വലിയൊരു നുണയായിരുന്നു അത്. എപ്പോ വേണെമെങ്കിലും പോലിസ് വരുമെന്ന് ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ തന്നെ തമ്പി അവനെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചിരുന്നു. വീട്ടിലെത്തിയ ഓരോ നിമിഷവും അവനും തങ്കമണിയും അത് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പോരും വഴി അവന് അറിയാവുന്ന.. മനസ്സിലായ കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ തങ്ക മണിയെ അറിയിച്ചിരുന്നു. അവൻ പറയാതെ തന്നെ ഭർത്താവ് ചെയ്യുന്ന ക്രൂരതകളിൽ പലതും അവർക്കറിയാം.. പോലിസ് വന്നാൽ ചോദിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള ചോദ്യങ്ങളും അവരോട് പറയാനുള്ള ഉത്തരങ്ങളും ഓർത്തു വെച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ അവർ വന്ന നിമിഷം മുതൽ അർജുൻ അങ്ങേയറ്റം പരവേശത്തിലാണ്. ഇത് വരെയും അവന് എല്ലാത്തിനും, അതിനി എന്തായാലും സംരക്ഷണം നൽകിയിരുന്ന അച്ഛൻ കൂടെയില്ല എന്നത് തന്നെ അവന്റെ വെപ്രാളം കൂട്ടി. എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്ന് കൃത്യമായി അറിയില്ല. വീട്ടിലെത്തിയ നിമിഷം മുതൽ കാണുന്ന ഓരോ വാർത്തയിലും സുനിലും അയാളുടെ ചെങ്ങാതി വർഗീസും നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്. അതിന് പിന്നിലുള്ള ഒരു ചതിയുടെ കഥയും മീഡിയ അവർക്ക് തോന്നും വിധം പടച്ചുണ്ടാക്കി വിടുന്നുണ്ട്. അതിൽ അവർ പറയുന്ന പലതും മനസ്സിലായില്ല എന്നാലും സുനിലിനെ കുറിച്ച് അർജുനും അറിയാം. ശ്രീ ദേവിന്റെ കാമുകി അർച്ചനയെ അവനിൽ നിന്നക്കറ്റി മാറ്റാൻ അച്ഛനും അർച്ചനയുടെ രണ്ടാനച്ഛനും കൂടി കണ്ട് പിടിച്ച സുനിൽ തന്നെയാണ് ഇപ്പോഴാ വാർത്തകളിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന സുനിലെന്നുള്ളതും അവനറിയാം. അങ്ങനെയുള്ള അറിവുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ അതിൽ തീർച്ചയായും അച്ഛന്റെ വളരെ വലിയ പങ്കുണ്ടാവും. അവനും വളരെ ഏറെ ആശങ്കയിലാണ്. തീർച്ചയായും സുനിലിൽ കൂടി തന്നെ അച്ഛനെ കുറിച്ചും ലോകം അറിഞ്ഞു തുടങ്ങുമെന്നും അർജുൻ ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. അച്ഛനെ രക്ഷപ്പെടുത്തി എടുക്കണമെന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ അതിന് എന്ത് ചെയ്യാണമെന്നോ ആരെ കാണണമെന്നോ അവനറിയില്ല. അച്ഛനെ വിളിച്ചിട്ട് അതിനെ കുറിച്ചൊന്നു ചോദിക്കാൻ അയാളുടെ ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് ആയിട്ട് കുറേ സമയമായി. എവിടെ പോയെന്നോ.. ഇപ്പോൾ സേഫ് ആണെന്നോ പോലും അറിയില്ല. വാർത്ത കണ്ടിട്ട് വിളിക്കുന്നതാവും.. അറിയുന്ന പലരുടെയും ഫോൺ കോൾ അവൻ എടുത്തിട്ടില്ല. അവരോട് പറയാൻ ഒരു ഉത്തരമില്ല എന്നത് തന്നെയായിരുന്നു കാരണം. ഇങ്ങനൊരു അവസ്ഥ വരാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് അച്ഛൻ ശ്രമിച്ചത്. ഇന്നിപ്പോൾ അതേ കാര്യംതന്നെ അച്ഛനെ വെട്ടിലാക്കി.. "ഇവിടെ താനും ഇവരും മാത്രമേ ഒള്ളോ " രൂക്ഷ മായൊരു നോട്ടത്തോടെ si വീണ്ടും അർജുനോട് ചോദിച്ചു. ബാലയെ കുറിച്ച് അവരോട് പറയണോ എന്നായിരുന്നു അർജുൻ അപ്പോൾ ഓർത്തത്. മറച്ചു പിടിച്ചാൽ അതായിരിക്കും ചിലപ്പോൾ കൂടുതൽ അബദ്ധം.. ഇത്രേം പോപ്പുലർ ആയൊരു കേസിൽ ഉൾപ്പെട്ടത് കൊണ്ട് ഇവരെന്തായാലും കാര്യമായി തന്നെ അന്വേഷിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്. അന്ന് എന്തിന് അങ്ങനൊരു കള്ളം പറഞ്ഞു എന്നൊരു ചോദ്യം വന്നാൽ പിന്നെ മുഖം കുനിച്ചു നിൽക്കേണ്ടി വരും.. "ടോ.." Si ഒന്നുകൂടി ശബ്ദം കൂട്ടി വിളിക്കുമ്പോൾ അർജുനൊന്നു ഞെട്ടി. "തനിക് ചെവി കേൾക്കില്ലേ..' "കേൾക്കും.. സർ.." "പിന്നെന്താ ഉത്തരം പറയാൻ ഇത്രയും താമസം.. എന്തെങ്കിലും ഉടായിപ്പ് ഇറക്കാനാണ് ഉദ്ദേശിച്ചതെങ്കിൽ പൊന്നു മോനെ.. തന്തക്ക് മുന്നേ നിന്നേ കൊണ്ട് പോയി ജയിലിടും. പറഞ്ഞേക്കാം.." Si അവന് നേരെയൊരു ചാട്ടം. തങ്കമണി ഞെട്ടി കൊണ്ട് കൂടുതൽ ചുവരോട് ചേർന്നു നിന്നു. "ഇവിടെ എന്റെ വൈഫും അവളുടെ അമ്മയും കൂടിയുണ്ട് സർ.." "എന്നിട്ട് അവരെവിടെ.. വിളിക്ക്.." Si ആക്ഞ്ഞ പോലെ പറഞ്ഞു. "അവര് ഇവിടില്ല.." "താനെന്താടോ ആളെ കളിയാക്കുന്നോ.. താനല്ലേ ഇപ്പൊ പറഞ്ഞത് വൈഫും അമ്മയും കൂടിയുണ്ടെന്ന്.." Si അവനെ കനപ്പിച്ചു നോക്കി. "അയ്യോ അതല്ല സർ.. ഇവിടെ അവർ കൂടി ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം താമസമുണ്ട്. പക്ഷേ ഇപ്പൊ ഇവിടില്ല. അവൾ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ്.. " ബാക്കി പറയാൻ അർജുനൊന്ന് മടിച്ചു. "എന്താ അസുഖം..' Si ചോദിക്കുമ്പോൾ എത്ര കരുതലോടെ നിന്നിട്ടും അർജുൻ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അവൾ.. അവൾ പെഗ്നെന്റ് ആയിരുന്നു.. ഇന്നലെ.. ഇന്നലെ ഇവിടൊന്നു വീണു.. അത് അബോർഷനായി.." വിക്കി കൊണ്ടാണ് അർജുൻ അത് പറഞ്ഞു തീർത്തത്. "ഉള്ളത് തന്നെ ആണല്ലോ ല്ലേ..?" "അതേ.. സർ.." "ആഹ്.. ഇനി അല്ലെങ്കിലും സത്യം ഞങ്ങൾ കണ്ടു പിടിച്ചോളാം " അർജുനെ കൂടുതൽ സംഘർഷത്തിലാക്കി അയാളുടെ ആ പറച്ചിലും നോട്ടവും. "നിന്റെ കുഞ്ഞ് തന്നെയല്ലേ അബോർഷൻ ആയെന്ന് പറഞ്ഞത്.. അതിൽ നിനക്കെന്തെങ്കിലും സംശയമുണ്ടായിരുന്നോടാ...?" S I യുടെ ചോദ്യം. അർജുൻ ഞെട്ടി വിറച്ചു.. "അതെന്താ.. സർ.. അങ്ങനെ ചോദിച്ചേ..?" അവന്റെ സ്വരം പോലും വിറച്ചു. "ഏയ്..അങ്ങനെ പ്രതേകിച്ചു കാര്യമൊന്നുമില്ല.. പക്ഷേ ആരായാലും തന്നോട് ഇത് തന്നെ ചോദിക്കും.. ഗർഭം അബോർഷനായൊരു പെണ്ണിനെ ഒറ്റയ്ക്ക് ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടിട്ട് ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്ന സ്നേഹനിധിയായ ഭർത്താവല്ലേ നീ.. ചോദിച്ചു പോകും..."S I യുടെ വാക്കിലും നോക്കിലുമെല്ലാം പരിഹാസം മാത്രമാണ്. "ഞാൻ.. ഇത്രയും നേരം അവിടെ തന്നെയായിരുന്നു.. ഇപ്പൊ വന്നിട്ടുള്ളൂ.." അർജുന്റെ മുഖം കുനിഞ്ഞു പോയി.. "ദിവാകരൻ തമ്പി വിളിച്ചിരുന്നോ നിന്നേ..." "ആഹ്.. ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും വിളിച്ചു ഒരുപ്രാവിശ്യം.." അർജുൻ സത്യം പറയാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.. "എന്ത് പറഞ്ഞു.." "ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്..മാറി നിൽക്കുകയാണ് എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞിട്ട് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.." "നീ ഒന്നും തിരിച്ചു ചോദിച്ചില്ലേ.." "പിന്നീട് അങ്ങോട്ട് വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടിയില്ല.. ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് എന്നാണ് ഉത്തരം കിട്ടിയത്.." അപ്പോഴേക്കും മുകളിൽ പോയ പോലീസുംകാർ താഴേക്ക് വന്നു. "ഇവിടെങ്ങും ഇല്ല സർ.." അവർ siയോടായി പറഞ്ഞു. അർജുനെ നോക്കി കൊണ്ട് അയാളൊന്നു അമർത്തി മൂളി.. "ഇനി നിന്റെ തന്ത വിളിക്കുകയയെങ്കിൽ പറഞ്ഞേക്ക്.. എവിടെ ഒളിച്ചാലും അയാളെ ഞങ്ങൾ കണ്ടു പിടിക്കുമെന്ന്. അതിന് മുന്നേ സ്റ്റേഷനിൽ വന്നു സറണ്ടറയാൽ ഇച്ചിരി മയമുണ്ടാവും. അതല്ല ഞങ്ങൾ ചുറ്റി കണ്ടു പിടിച്ചാൽ അതിന് കൂടിയുള്ളത് കിട്ടും എന്നും.." പോകും മുന്നേ അയാൾ അർജുനെ നോക്കി ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. അർജുൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തല കുലുക്കി കാണിച്ചു.. "ആവിശ്യ മെങ്കിൽ വിളിക്കും. അപ്പോൾ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് വന്നേക്കണം.." അത് കൂടി പറഞ്ഞിട്ട് അയാൾ ഇറങ്ങി പോയി.. തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം അർജുന്റെ ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചു.. അച്ഛൻ... നടുക്കത്തോടെ അവനതിലേക്ക് നോക്കി വിറച്ചു നിന്നു. 💜💜 കൊണ്ട് പോവാണ്...തേടി വന്നേക്കരുത്.. ദേവികയുടെ മുന്നിൽ നിന്നിട്ടത്പറയുമ്പോൾ ഈ ലോകത്തിലെ എല്ലാ വെറുപ്പിന്റെയും ഭാരമുണ്ടായിരുന്നു അവന്റെ വാക്കുകൾക്ക്. ദേവിക അവന്റെ നേരെ ദയനീയമായൊന്നു നോക്കി. "എന്റേതാക്കി.. എന്റെ ജീവനെ പോലെ സ്നേഹിക്കാൻ.. എന്റെ പാതിയാക്കി എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകാൻ സമ്മതം ചോദിച്ചു കൊണ്ടൊരിക്കൽ ഞാൻ നിങ്ങളുടെ സഹോദരന്റെയും മകന്റെയും മുന്നിൽ ചെന്നിരുന്നു.. അറിഞ്ഞിരുന്നോ അത്..?" മൂർച്ചയുള്ള ചോദ്യം.. ദേവികയ്ക്ക് നെഞ്ച് മുറിഞ്ഞു.. മുറിവിൽ നിന്നും രക്തം കിനിഞ്ഞു.. അറിഞ്ഞില്ല എന്നവർ തലയാട്ടി കാണിച്ചു.. "നന്നായി.. അല്ല. അറിഞ്ഞിട്ടും വല്ല്യ കാര്യമൊന്നും ഉണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല.. നിങ്ങൾക്ക് സ്വന്തം മക്കളുടെ ജീവനേക്കാൾ.. ജീവിതത്തേക്കാൾ.. സന്തോഷത്തേക്കാൾ സമാധാനത്തേക്കാൾ വലുത് സഹോദരനും അയാളുടെ പണത്തിനോടുള്ള ആർത്തിയുമായിരുന്നു. അപ്പൊ പിന്നേ അന്ന് നിങ്ങൾ എന്റെ സ്നേഹം അറിഞ്ഞിട്ടും പ്രതേകിച്ചു കാര്യമൊന്നും ഉണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല.." ഡെവി പുച്ഛത്തോടെ ദേവികയെ നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. തല കുനിച്ചു കൊണ്ടുള്ള ആ നിൽപ്പ് കണ്ടിട്ടും അവന് പ്രതേകിച്ചു അലിവൊന്നും തോന്നിയതുമില്ല. അതിനേക്കാൾ അവനോർത്തതും വേദനിച്ചതും തനിക്ക് പിന്നിൽ ശില പോലെ നിൽക്കുന്നവളെ കുറിച്ച് മാത്രമാണ്. "ശ്രീ പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഞാനിവളെ കൊണ്ട് പോകുന്നത്.. ഒരിക്കൽ എന്റേതാക്കി കൊണ്ട് പോണമെന്നു ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോൾ ശ്രീ ദേവിന്റെ പെങ്ങളെ.. അങ്ങനെ കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ഞാൻ കൂടെ കൊണ്ട് പോകുന്നത്." പിന്നിലെ അടക്കി പിടിച്ചുള്ള കരച്ചിലിന്റെ അലകൾ.. ഡെവിയുടെ നെഞ്ചിലാണ് വീണു ചിതറി തെറിക്കുന്നത്. "അർജുനോട് പറഞ്ഞത് തന്നെയേ എനിക്ക് നിങ്ങളോടും പറയാനൊള്ളു.. ഒരിക്കൽ ഏട്ടനും മോനും വേണ്ടി നിങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കിയ ഈ സന്തോഷം..അതില്ലാക്കാൻ തിരഞ്ഞു വരരുത്.ഇനിയെങ്കിലും അവളൊന്നു ശ്വാസം വിടട്ടെ.. ജീവിക്കട്ടെ.. അവിടേക്കൊരു അപശകുനം പോലെ നിങ്ങൾ ഇനി വരരുത്.. ശ്രീ തിരികെ വരും വരെയും അവന് പകരം ഞാനുണ്ടാകും.. അതിന് ശേഷം അവനും..അവൾക്കീ ഭൂമിയിൽ ഇനിയുള്ള ബന്ധം അവനാണ്. ഇനി ആരില്ലെങ്കിൽ കൂടിയും നിങ്ങൾ ഇവളെ തിരഞ്ഞ് വരരുത്.. നിങ്ങളായി ഇല്ലാതാക്കിയ ഈ പാവത്തിന്റെ ജീവിതത്തിൽ അത്രയെങ്കിലും ചെയ്തു കൊടുത്തേക്ക്.. അത് നിങ്ങളുടെ കടമയാണ്.. ഇത് വരെയുമുള്ള കടമകളൊന്നും തന്നെ ചെയ്യാത്ത നിങ്ങൾ ഇതങ്കിലും ചെയ്യ്.. അങ്ങനെയെങ്കിലും ചെയ്തു കൂട്ടിയ പാപം ഒരിത്തിരി കുറയട്ടെ.." പറഞ്ഞു തീർക്കുമ്പോൾ ഡെവി വല്ലാതെ കിതക്കുന്നുണ്ട്. "ഡെവിച്ചായ.." മതിയെന്നുള്ള അർഥത്തിൽ പിന്നിൽ നിന്നും ബാലയുടെ വിളിയെത്തി. തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ തന്നെ അവൻ ശ്വാസമെടുത്തു. "ഇത്രയും കാലം നിങ്ങൾ ആങ്ങൾക്കും കുടുംബത്തിനും വേണ്ടിയല്ലേ ജീവിച്ചത്. ഇനിയും അത് അങ്ങനെ തന്നെ മതി.നിങ്ങളെ കാണുമ്പോൾ ഇവൾക്കും ശ്രീക്കും അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ച നഷ്ടങ്ങളെ ഓർമ വരും.. അത് ഉണ്ടാവരുത്.. അതുങ്ങളെ കൺവെട്ടത് പോലും നിൽക്കാൻ അർഹതയില്ലാത്ത ഒരാളാണ് നിങ്ങൾ.." എത്രയൊക്കെ വേണ്ടന്ന് വെച്ചിട്ടും ഉള്ളിലെ അമർഷം.. ഡെവിയെ കൊണ്ട് അതെല്ലാം പറയിപ്പിക്കുന്നതാണ്. ബാലക്കും അതറിയാം. പക്ഷേ കണ്മുന്നിൽ മുഖം കുനിച്ചു നിൽക്കുന്ന അമ്മയല്ല.. അമ്മയോട് അമർഷം കൊണ്ടാണെങ്കിൽ പോലും ഓരോന്നു വിളിച്ചു പറയുന്നവന്റ പിടയുന്ന നെഞ്ച് അവൾക്കപ്പോഴും അറിയാൻ കഴിയുമായിരുന്നു.. അവൻ വേദനിക്കാതിരിക്കാൻ കൂടി വേണ്ടിയാണ് അവൾ ഡെവിയെ അതിൽ നിന്നും തടയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. "ഇതൊന്നും ഒന്നുമല്ല.. നിങ്ങൾ വേദനിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടേ ഒള്ളു.. ചെയ്തു പോയ ഓരോന്നും ഓർത്തു നിങ്ങൾ വാവിട്ട് കരയും അതിവളും എന്റെ ചെക്കനും കാണും. കാരണം ഇത്രയും നാൾ നിങ്ങൾ കാരണം അവർ കരഞ്ഞതൊന്നും നിങ്ങൾ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.. കണ്ടിട്ടില്ല.." ദേവിക മുഖം ഉയർത്തി നോക്കുന്നത് കൂടിയില്ല. എന്നിട്ടും ഡെവിക്ക് കലി അടങ്ങുന്നുമില്ല. "നിങ്ങളുടെ ട്ടെട്ടൻ ഇങ്ങോട്ട് കയറാൻ കൂടി നിൽക്കാതെ ഓടി പാഞ്ഞത് പോയത് കണ്ടായിരുന്നോ പുന്നാര അനിയത്തി കുട്ടി.." പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി ചോദിച്ചു. അപ്പോഴും ദേവിക മിണ്ടിയില്ല.. അവനെ നോക്കിയതുമില്ല. "അതെന്റെ ചെക്കൻ കൊടുത്ത പണിയാ..അത്. അവൻ ഒരറ്റത്തു നിന്നും തുടക്കമിട്ടപ്പോൾ തന്നെ ട്ടേട്ടന് നിലത്തു നിൽക്കാൻ സമയമില്ലാതായി.. ഇനിയും അത് തുടരും.. ഓടി ഓടി പിടഞ്ഞു വീഴുന്നവൻ പറയുന്ന വാക്കുകൾ.. അത് നിങ്ങളെ കൊല്ലതെ കൊല്ലും..എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.. നിങ്ങൾക്കതൊരിക്കലും താങ്ങാൻ കഴിയില്ല..കാത്തിരുന്നോ..അനുഭവിക്കാൻ..നടുക്കുന്ന.. സത്യങ്ങൾ ഓരോന്നായി മുഖമൂടി അഴിഞ്ഞു വീഴും. സഹിക്കാൻ കഴിയണേ എന്ന് നന്നായി പ്രാർത്ഥിച്ചോ..." തീരാത്ത കലിയോടെ ഡെവി ദേവികക്ക് നേരെ വിരൽ ചൂണ്ടി... "ദേവികയും അർജുനും അവന്റെ കുടുംബവുമെല്ലാം ശ്രീ ബാലയുടെ ജീവിതത്തിലെ അടഞ്ഞ അദ്ധ്യായമാണ്.. അതോർമിപ്പിക്കാൻ ഇനി നിങ്ങളുട നിഴൽ പോലും ഇവളിൽ പതിയരുത്.. അതിനു എനിക്ക് ജീവനുണ്ടെങ്കിൽ ഞാനും സമ്മതിച്ചു തരില്ല.. വാശി പോലെ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് തറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ദേവികക്ക്. മുന്നിൽ കൂടി തന്നെ ഡെവി ബാലയുടെ കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഇറങ്ങി പോയി.... ❤️❤️ സന്ധ്യമായും മുന്നേ ശ്രീയും കൂട്ടരും വീട്ടിലെത്തി ചേർന്നു. അവരന്നു വരും എന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ടാവും കുറച്ചധികം ആളുകൾ വീടിനടുത്തു തന്നെയുണ്ട്. അത് കണ്ടതും ശ്രീയുടെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി.. "അംഗൻ വാടിയിലെ ആ കുരുന്നുകൾക്ക് വിഷം കലക്കി കൊടുത്തത് നിങ്ങളുടെ മകളാണ് എന്ന് പറഞ്ഞവരും ആ കൂട്ടത്തിൽ കാണും. അത് ഓർത്തു കൊണ്ട് വേണം അവരോട് ഇടപെടാൻ.." കടുപ്പത്തിൽ അവനരികിൽ ഇരിക്കുന്ന. കാർത്യായിനിയോടായി ശ്രീ പറഞ്ഞെങ്കിലും പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ പിന്നിലിരിക്കുന്ന അച്ചുവിന് നേരെ കൂടി നീണ്ടു.. കാർത്യമായിനി ഒന്നും പറയാതെ ഡോർ തുറന്നു.. "നാളെ.. നമ്മൾ ഇവിടെ നിന്നും പോകും.. അത്യാവശ്യം വേണ്ടത് മാത്രം റെഡിയാക്കി വെച്ചേക്കണം.." ശ്രീ പറയുന്നത് കേട്ടതും ഇറങ്ങാൻ തുനിഞ്ഞ അവർ ശ്രീയെ തന്നെ നോക്കി. "ഇനി ഇവിടെ വേണ്ട.. ബാക്കിയുള്ള കളികൾ...അതിന് നമ്മൾ നാട്ടിൽ വേണം.." അവന്റെ മുഖത്തൊരു ചിരിയുണ്ട്. അച്ചുവും അപ്പോഴാണ് അതറിയുന്നത്. ഒരിക്കൽ ഹൃദയം ഉപേക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് ഓടി പോന്നയിടം. തിരിച്ചങ്ങോട്ട്തന്നെ ഒരു മടക്കം.. അതീ ജന്മം ഇനി ഉണ്ടാവില്ല എന്നാൽ കരുതിയത്. "വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാം എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ.. അത് ചെയ്തിട്ട്.." കാർഥ്യയിനിക്ക് അതാണ് ആദ്യം വേണ്ടത്. ഇനിയാരും അവകാശം പറയാനില്ലാതെ അവൾ അവന്റേതാവണം.. അതിൽ കൂടുതൽ ഒന്നും വേണ്ടാന്നുള്ള ഭാവമായിരുന്നു അവർക്ക്. "പേടിക്കേണ്ട.. അതിന്റെ കാര്യമെല്ലാം ചെയ്തു തീർത്തു. ഇനി ഞാനും അച്ചുവും ഒന്ന് ഒപ്പിട്ടാൽ മതി.. നാട്ടിൽ എന്റെയൊരു കൂട്ടുകാരൻ ഉണ്ട്.. അവൻ ഹൈകോർട്ടിൽ അഡ്വകേറ്റാണ്. അതിന് വേണ്ടതെല്ലാം അവനവിടെ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു...നമ്മൾ അവിടെത്തിയാൽ മാത്രം മതിയിനി" ശ്രീ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ പിന്നിലിരിക്കുന്ന അച്ചു വിറയലോടെ അവനെ നോക്കി. അതറിഞ്ഞത് പോലെ.. ശ്രീ ഒന്ന് കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു.. "പിന്നേയ്.." അവനെ നോക്കി സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി കൊണ്ട് വീണ്ടും ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്ന കാർത്യമായിനിയെ അവൻ കൈ പിടിച്ചു നിർത്തി.. "ഞാനും അച്ചുവും മാത്രമല്ല.. അവളുടെ അമ്മയും അനിയനും കൂടി ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വരുന്നുണ്ട്.. കേട്ടല്ലോ" ചിരിയോടെ ശ്രീ പറയുമ്പോൾ കാർത്യായിനി അവനെ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ട് നോക്കി. "ഒരുങ്ങിയിരിക്കണം.." ശ്രീ അവരുടെ കൈകളിൽ ഒന്നാമർത്തി പിടിച്ചു. "ഇറങ്ങിക്കോ.." പിന്നിലുള്ള കുട്ടാപ്പിയോടും അച്ചുവിനോടും കൂടെയായി ശ്രീ പറഞ്ഞു.. കുട്ടാപ്പിക്ക് ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു കൊണ്ട് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്ന അച്ചുവിനെ കാർത്യായിനിയെ ഒന്ന് ഒളി കണ്ണിട്ട് നോക്കി കൊണ്ട് ശ്രീ പിന്നിലേക്കാഞ്ഞു കൈ പിടിച്ചു. "എന്താ.." അവൾ ഞെട്ടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.. "ഫ്രഷ് ആയിട്ട് മുകളിലേക്ക് വാ.. എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്..." കണ്ണ് ചിമ്മി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ പറഞ്ഞു. "ഞാനെങ്ങും വരൂല.." അച്ചു ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തല വിലങ്ങനെ ആട്ടി. "നീ വരും.." അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ അതേ ചിരിയോടെ തന്നെ അവളുടെ കൈ വിട്ടു. അച്ചു വീണ്ടുമെന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങും മുന്നേ കാർത്യാ യിനി അവർക്ക് നേരെ വന്നു.. അതോടെ അച്ചുവും പുറത്തേക്കിറങ്ങി.. അവന് നേരെ കുനിഞ്ഞു. "വരണം.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ശ്രീ കാറെടുത്തുപോയി.. തുടരും. #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ