அன்னதானத்தின் உண்மைப் பெருமை – ஒரு ஆழமான சிறுகதை பழமையான சிவன் கோவில் இருந்த ஒரு கிராமத்தில் அருண் என்ற ஒருவர் வாழ்ந்தார். மிகுந்த பக்தி கொண்டவரான அவர், ஒவ்வொரு மாதமும் கோவிலுக்குச் சென்று அன்னதானம் செய்வது வழக்கம். பலர் வருவார்கள், அருண் அளிக்கும் சாப்பாட்டைப் பெற்றுக் கொண்டு நன்றி கூறுவார்கள். அவனும் பெருமகிழ்ச்சியுடன் இயற்க்கையை நோக்கி பார்த்து, “இது தான் பெரிய புண்ணியம்” என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். --- ஒரு நாள் நடந்த மாற்றம் ஒரு மாலை, அன்னதானத்திற்கான உணவு சாமான்களை எடுத்து கொண்டு கோவிலுக்குச் செல்லும் போது, வழியிலே ஒரு நாய்க்குட்டி சாலையோரம் நடுங்கிக் கொணடிருந்தது. உடல் முழுவதும் நடுங்கி… கண்களில் பயமும் பசியும் கலந்த பார்வை… அருகில் அதன் தாய் பலவீனமாக சாய்ந்தபடி கிடந்தாள். அருணின் மனம் ஒரு நொடிக்கு பதறியது. ஆனால் உடனே மனத்தில் ஒரு எண்ணம் வந்தது: “இப்போ நிறுத்தினால் அன்னதானத்துக்கு நேரம் ஆகிவிடும்… மக்கள் காத்திருக்கிறார்கள்.” அவன் நடையைத் தொடர்ந்தான். ஆனால் அந்த நாய் லேசாக பசியால் குரைத்திருக்கும் துயர ஒலி அவன் மனதில் ஒரு காயம் போலப் பதிந்தது. --- கோவிலில் அன்னதானம் அருண் கோவிலில் பெரிய ஆயத்தத்துடன் பலப்பேருக்கு அன்னதானம் செய்தான். மக்கள் மகிழ்ச்சியுடன் சாப்பிட்டனர், அவனுக்கு நன்றி சொல்லினர். அருண் மனதில் ஒரு திருப்தியும் இருந்தது… ஆனால் அந்த நாயின் குரல் ஏதோ உள்ளத்தில் முள் போல் இழுத்தது. அந்த சமயம் கோவிலின் வெளிப்புறத்தில் ஒரு முதிய சந்நியாசி அமர்ந்து இருந்தார். அருணைக் காணும் பொழுது அவர் மெதுவாகக் கூப்பிட்டார். “மகனே, இன்று நீ அன்னதானம் செய்தாய்… ஆனால் அது முழுமை அடையவில்லை.” அருண் அதிர்ந்து, “ஐயா, ஏன் அப்படிச் சொல்கிறீர்கள்? நூற்றுக்கும் மேற்பட்டவர்களுக்கு உணவளித்தேன்…” சந்நியாசி மெதுவாகத் தலை அசைத்தார். --- சந்நியாசியின் அருளுரைகள் “மனிதர்களுக்கு பசிக்கலாம், ஆனால் அவர்கள் பசியைச் சொல்லத் தெரியும் மகனே… அவர்களுக்கு யாராவது உணவு தருவார்கள்.” அருண் திக்குமுக்காடியவாறு பார்த்தான். சந்நியாசி தொடர்ந்தார்: **“ஆனால் வழியோரம் கிடந்த அந்த நாய்… அது பசியைச் சொல்ல முடியாது. அது வேதனையை வெளிப்படுத்த முடியாது. அந்தக் குட்டிகள் தாயிடமிருந்தும் பால் பெற முடியவில்லை. அவர்களின் பசியை நீ கேட்டு இருந்தும், உதவி செய்யாமல் சென்றாய். அவர்களின் வயிறு நிறைந்து இருந்தால் – அது புண்ணியத்தின் புண்ணியம் ஆகும்.”** இந்த நூறுப்பேருக்கு நீ செய்த புண்ணியத்தை விட அது பல மடங்காக உன்னை வந்து சேர்ந்திருக்கும். அருணின் கண்களில் நீர் பெருகியது. --- உண்மையின் உணர்வு அவன் ஓடிச்சென்று, அந்த தாய் நாய்க்கும், அதன் குட்டிகளுக்கும் உணவு அளித்தான். அவற்றின் கண்களில் தெரிந்த நன்றி பார்த்த உடன், அருணின் உள்ளத்தில் ஒரு புதிய அமைதி பிறந்தது. அவன் புரிந்துக்கொண்டான்: “அன்னதானம் என்பது வயிற்றை நிரப்புவது மட்டுமல்ல… உதவி கேட்க முடியாத ஒரு உயிரின் பசி என்னும் துன்பத்தை நீக்குவதுதான் உண்மையான புண்ணியம்.” --- #🙏ஆன்மீகம் #🙏🏼பக்தி மோஷன் வீடியோ #ஆன்மீகம்....பக்தி.... #🙏🌹🕉️பக்தி❤️பரவசம்🔱🌹🙏 #🙏ஆன்மீக குருக்கள்🧘🏿‍♂️ அருணின் மாற்றம் அந்த நாளில் இருந்து அருண் கோவிலில் அன்னதானம் செய்வதை நிறுத்தவில்லை. ஆனால் அதைவிட முக்கியமாக, தினசரி தெரு நாய்கள், பூனைகள், பறவைகள் — வாயில்லா ஜீவன்கள் — அவர்களின் பசியைத் தீர்ப்பதையே தனது முதன்மை கடமையாக மாற்றிக் கொண்டான். அதை பார்த்த கிராமத்தார் சொல்வார்கள்: “கோவிலில் அன்னதானம் செய்வது புண்ணியம்… ஆனால் வாழ முடியாமல், வாயில்லாமல் தவிக்கும் ஜீவன்களுக்கு உணவளித்தால் கிடைக்கும் புண்ணியம் — அது தெய்வம் நேரடியாக எழுதும் புண்ணியம்.” நீங்களும் இதுப்போன்ற வாயில்லா ஜீவன்களுக்கு உணவளித்து இறைவனிடம் இருந்து நேரடியாக புண்ணிய பலனை பெறுங்கள் 🙏🙏