"മാഷേ... എ.. എനിക്ക് പേടിയാവുന്നു, നമ്മടെ കുഞ്ഞൻ.." ആശുപത്രി വരാന്തയിലേക്കുള്ള പടികൾ തന്റെ നല്ലപാതിയെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തുപിടിച്ചു കയറുമ്പോൾ പതിവിലും വേഗമായിരുന്ന കാലടികൾക്ക്. "മാഷേ... എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പറ്റിയാലും നമ്മടെ കുഞ്ഞനെ പൊന്നുപോലെ നോക്കണേ.." ലേബർ റൂമിലേക്ക് കയറ്റുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പ് അവസാനമായി പാറു പറഞ്ഞതതായിരുന്നു. താൻ പേടിക്കേണ്ടടോ പാറു, തനിക്കും കുഞ്ഞനും ഒന്നും പറ്റില്ല. രണ്ടുപേരും വേഗം വായോ, ഞാൻ ഇവിടെ പുറത്ത് നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്. തന്റെ പാതിയുടെ നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചുകൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ശബ്ദം ഇടരാതിരിക്കാൻ മാഷാന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നെങ്കിലും കൺകോണിൽ പൊടിഞ്ഞ കണ്ണുനീർ മാഷിന്റെ പാറു കണ്ടിരുന്നു . മണിക്കൂറുകളോളം ആ വരാന്തയിൽ അക്ഷമനായി നടക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ഒരു കടലിരമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു, പാറുവിനും കുഞ്ഞനും ഒരാപത്തും വരുത്തരുതെന്ന് ആദ്യമായന്ന് ഈശ്വരനെ വിളിച്ച് മനമുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു. കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ ലേബർ റൂം വാതിൽ തുറന്ന് ഒരു മാലാഖ വെള്ളത്തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ തന്റെ കുഞ്ഞനുമായി പുറത്തുവന്നപ്പോൾ അനുഭവിച്ച സന്തോഷം എത്രയാണെന്ന് ഇന്നുമറിയില്ല അതിലുപരി ഭയത്തോടെയാണ് പുറകിലെ അടഞ്ഞ വാതിലിലേക്കും മലാഖയുടെ മുഖത്തെക്കും നോക്കിയത് "അമ്മ സുഖമായിരിക്കുന്നു, ചെറിയ മയക്കത്തിലാ ഉടനെ റൂമിലേക്ക് മറ്റും" തന്റെ മനസ് വായിച്ചെന്നപ്പോൽ അവരുടെ ഉത്തരത്തിന് നിറഞ്ഞപുഞ്ചി നൽകി വിറക്കുന്ന കൈകളോട് കുഞ്ഞനെ ഏറ്റുവാങ്ങി ആ കുഞ്ഞികവിളിൽ ആദ്യമായി മുത്തിയപ്പോൾ ആ കുഞ്ഞി കണ്ണുകൾ ഒന്ന് ചിമ്മി തുറന്ന നിമിഷം കൊണ്ടുതന്നെ ഒറ്റയാനായിരുന്ന തന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് പാറുവിലൂടെ സന്തോഷങ്ങൾ കടന്നുവന്നതും, നിറങ്ങൾ എന്നോ നഷ്ട്ടമായിടത്ത് അവൾ പുതുവർണ്ണങ്ങൾ പകർന്നുതന്നതും ചെറിയ ചെറിയ പിണക്കങ്ങളും, പരിഭാവങ്ങളെ മഴച്ചുകളഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള ഇണക്കങ്ങളും, എല്ലാം മനസ്സിൽ ഓടിയെത്തി. റൂമിൽ കുഞ്ഞനെ ചേർത്തുപിടിച്ചു തളർന്നു കിടന്നുറങ്ങുന്ന പാറുവിന്റെ നെറ്റിയിൽ അന്ന് നൽകിയ ചുംബനത്തിന് അർഥങ്ങൾ പലതായിരുന്നു, അസ്സഹനീയമായ വേദന സഹിച്ച് തന്റെ കുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകിയവളോടുള്ള അടങ്ങാത്ത സ്നേഹവും ബഹുമാനവുമായിരുന്നു അതിൽ മുന്നിൽ. പിന്നീട് സന്തോഷങ്ങളുടെ ദിനങ്ങളായിരുന്നു. മാഷും മാഷിന്റെ പാറുവും അവരുടെ കുഞ്ഞനും. കുഞ്ഞികരച്ചിലിൽ തുടങ്ങുന്ന, അവസാനിക്കുന്ന കുറെ ദിനങ്ങൾ. കുഞ്ഞി പൊട്ടിച്ചിരികൾ, അവന്റെ കാൽത്തളകളുടെ ശബ്ദം ഓരോ ചുമരികളിലും പ്രതിധ്വനിച്ചിരുന്നു. അമ്മയുടെയും മകന്റെയും കുറുമ്പുകളും കള്ളപരിഭവങ്ങളും എല്ലാത്തിനും മൂകസാക്ഷിയായി പുഞ്ചിരിയോടെ അവരെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചുകൊണ്ടു താനും. കാലം പിന്നെയും മുന്നോട്ടുപോയി,പാറു തന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്നപോലെ കുഞ്ഞന്റെ പാതിയായി ഒരു സ്ത്രീ കൂടി ആ വാതിൽപടികടന്നു വന്നു,കുഞ്ഞന്റെ കുഞ്ഞിപ്പൊട്ടിച്ചിരികൾക്ക് വേദിയായിടം അവന്റെ മാലാഖകുഞ്ഞിന്റെ കളിചിരികളിൽ വീണ്ടും വസന്തം വിരിയിച്ചു .മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയുമായി കാലം തനിക്കും പാറുവിനും പുതിയ വേഷപകർച്ച നൽകി. ജീവിതത്തിന് നിറം നൽകിയവൾ ഒരുനാൾ മൗനമായി വിടവാങ്ങി,വീണ്ടും ജീവിതത്തിന് ഇരുൾ നിറം പടർന്നു. പതിയെ കുഞ്ഞന്റെയും പാതിയുടെയും മാലാഖകുഞ്ഞിന്റെയും ശബ്ദങ്ങൾ ചുമരുകളെ പ്രകമ്പനംകൊള്ളിച്ചപ്പോൾ തന്റെ സ്വരം നാലുച്ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ പതിഞ്ഞുപോയി. കുറെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം ഇന്ന് പുറംലോകത്തെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് അവർ എന്നെയും കൂടെകൂട്ടി. നിറഞ്ഞപുഞ്ചിരിയോടെ കുഞ്ഞനും അവന്റ പാതിയും മാലാഖകുഞ്ഞും എന്നോടൊപ്പം സമയം ചിലവഴിച്ചു. പാറുവിന്റെ കൈകളോട് കൈ ചേർത്ത് കുഞ്ഞനെ പിച്ചവെച്ചുനടത്തിയ വഴികളിലൂടെ കുഞ്ഞന്റെ കൈപിടിച്ച് ഞാൻ പിച്ചവെച്ചു. "മാഷേ...." പാറുവിന്റെ ശബ്ദമാണ് ചിന്തകളിൽ നിന്ന് പുറത്ത് കൊണ്ടുവന്നത്. വാഹനം അപ്പോഴും മുന്നോട്ട് പോയികൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്, മുൻ സീറ്റിൽ കുഞ്ഞനും പാതിയും മാലാഖകുഞ്ഞും സന്തോഷത്തോടെയാണിരിക്കുന്നത് പക്ഷെ അവർ പാറുവിനെ കണ്ടിട്ടില്ല . പുഞ്ചിരിയോടെ തന്നെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്ന പാറുവിനെ ഒരു നിമിഷം എല്ലാം മറന്ന് നോക്കിയിരുന്നു പോയി, എന്തോ ഓർമവന്നപോലെ പെട്ടെന്ന് മുഖം തിരിച്ചിരുന്നു കള്ളച്ചിരിയോട് തന്റെയടുത്തേക്കുവരുന്ന പാറുവിനെ കൺകോണിൽ കണ്ടെങ്കിലും മുഖം തിരിച്ചു തന്നെയിരുന്നു "മാഷേ.. മാഷേ... എന്നോട് പിണക്കണോ? ഒന്നും പറയാതെ പോയതിന്?" പാറുവിന്റെ മധുരമായ സ്വരം അടുത്ത് കേൾക്കുമ്പോൾ താൻ പഴയ കാമുകനായി മാറുന്നതെങ്ങനെയെന്ന് അതിശയം തോന്നിപോയെങ്കിലും മുഖം കൊടുക്കാതെ തന്നെയിരുന്നു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ പോയതല്ലേ എന്നിട്ട് ഇപ്പോഴാ വരുന്നത് എത്ര നാളായന്നോ ഞാൻ കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങിട്ട് , അതിന് ഇനി എന്താ പറയാനുള്ളതെന്ന് കേൾക്കട്ടെ എന്നിട്ടേ ഞാൻ മുഖം കൊടുക്കൂ. "മാഷേ... വേണ്ടാട്ടോ ഈ കള്ള പരിഭവം, എനിക്കറിയാലോ എന്റെ മാഷിന് പാറുവിനോട് പിണങ്ങിയിരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന്. ഇനി കുഞ്ഞു പരിഭവം ഉണ്ടെങ്കിലും മാറ്റാൻ മാഷിന്റെ പാറുവിനറിയാം, മാഷിനെ കൂടെ കൂട്ടത്തതിനുള്ള പരിഭവമല്ലേ ഇത്,അത് തീർക്കാനാണ് ഞാൻ വന്നേ, ഇനി ഒന്ന് നോക്കിയേ നല്ലകുട്ടിയായി എന്നെ." എന്നിട്ടും മുഖം നൽകില്ലെന്ന് ആയപ്പോൾ പാറു തന്നെ ഒരു കൈകൊണ്ട് മാഷിന്റെ മുഖം പിടിച്ചു തിരിച്ചു. പതിയെ പരിഭവം മാഞ്ഞുകൊണ്ടാമുഖത്ത് പുഞ്ചിരി സ്ഥാനം പിടിച്ചു. "പോകാം മാഷേ..." മ്മ് പതിഞ്ഞതായിരുന്നെങ്കിലും ആ ശബ്ദം ഉറച്ചതായിരുന്നു. ദീർഘനാളത്തെ ഇടവേളയ്ക്ക് ശേഷം മാഷ് തന്റെ പാറുവിനെ നെഞ്ചോടണച്ചു പിടിച്ച് നെറ്റിയിൽ സ്നേഹചുംബനം നൽകി, പാറു മാഷിന്റെ "നെഞ്ചോരം" ഒന്നുകൂടി ചേർന്നിരുന്ന് മാഷിന്റെ കൈകളിൽ മുറുകെപിടിച്ചു ഇനി ഒരിക്കലും തനിച്ചാകില്ലെന്ന് ഉറപ്പുനൽകും പോലെ . അതേ സമയം കുഞ്ഞന്റെ വാഹനം "തണൽ "old age home എന്ന പേരുകൊത്തിയ മതിൽ കടന്നുള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #✍️ വട്ടെഴുത്തുകൾ