തീരം. 119 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 ജ്യോതിക, നവമിയെയും കൂട്ടി ആദ്യം തന്റെ ബെഡ് റൂമിലേക്കാണ് പോയത്. മുൻപേ നടക്കുകയാണെങ്കിലും ജ്യോതികയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നവമിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാൻ ഒരു ചമ്മലുണ്ടായിരുന്നു. തന്റെ ബെഡ് റൂമിന്റെ, ചാരിയിട്ടിരുന്ന വാതിൽ തള്ളി തുറന്ന ശേഷം ജ്യോതിക നവമിയെ റൂമിനുള്ളിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അതിന് ശേഷം തനിയ്ക്ക് പിന്നിൽ നവമിയെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ജ്യോതിക തിരിഞ്ഞു നോക്കി. നവമി വാതിൽ പടികളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കയറാതെ പാസ്സേജിൽ നിൽക്കുകയാണ്. "ചേച്ചി എന്താ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്. ഇതാ എന്റെ ബെഡ് റൂം. ഇങ്ങോട്ട് കയറി വാ.." അവൾ ഒട്ടൊരു ജാള്യതയോടെ എന്ന വണ്ണം പറഞ്ഞപ്പോൾ നവമി അവളെ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ട് ജ്യോതികയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "നീയന്താ ജ്യോ‌തീ എന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാത്തത്. ഞാൻ വന്നപ്പോൾ മുതൽ ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നതാണല്ലോ നിന്നെ. ഞാനൊന്ന് നോക്കിയാലുടൻ നീ എന്റെ മുഖത്ത്‌ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റിക്കളയും. നരേന്ദ്രൻ അങ്കിൾ നിർബന്ധിച്ചു നിന്നെ കൊണ്ട് വന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ നിർത്തിയതുപോലെയാ നിന്റെ ഓരോ ചലനങ്ങളും, ശരീരഭാഷയും. അതോ നിനക്ക് ഞങ്ങളോ, ഞാനോ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് ഇഷ്ടപ്പെടാഞ്ഞിട്ടാണോ." നവമി അവൾക്ക് നേരെ മുൻപിൽ നിന്ന ശേഷം ജ്യോതികയുടെ താടിയ്ക്ക് പിടിച്ചു മുഖം ഉയർത്തി. ജ്യോതികയുടെ കണ്ണുകൾ ഇത്തവണ നവമിയുടെ മുഖത്തു തന്നെ തറഞ്ഞു നിന്നു. "എന്താ മോളേ.. നിനക്കെന്നോട് പിണക്കമാണോ ഇപ്പോഴും..." നവമി ചോദിച്ചതിനൊപ്പം ജ്യോതിക അവളുടെ ഇരു കയ്യും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. "എനിയ്ക്കൊരു പിണക്കവുമില്ല ചേച്ചീ.. എനിയ്ക്കിപ്പോൾ സ്നേഹം മാത്രമേയുള്ളൂ.. എന്തൊക്കെയോ അരുതാത്തത് ചെയ്തു പോയതിന്റെ കുറ്റബോധമാ എനിയ്ക്ക് ചേച്ചിയോടും, മുത്തശ്ശിയോടും, യദുവേട്ടനോടും എല്ലാം.. ചേച്ചി വരും മുൻപേ ആ വീട്ടിൽ വച്ച് ഞാൻ യദുവേട്ടന്റെ അമ്മയെയും, യദു വേട്ടനെയും എല്ലാം എന്തോരം ദ്രോഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നറിയോ... അന്നെനിയ്ക്ക് ഞാൻ ചെയ്യുന്നതെന്താണെന്ന് തിരിച്ചറിയാനുള്ള ബോധം ഇല്ലാതെ പോയെന്നതാ നേര്.. ചേച്ചിയേ ഞാൻ നമ്മുടെ തറവാട്ടു വീട്ടിൽ വച്ച് എന്റെ ശത്രുവായി തന്നെയാ കണ്ടിട്ടുള്ളത്.. ചേച്ചിയ്ക്കും അറിയാവുന്നതല്ലേ അത്.. ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് തെറ്റാണെന്നോ, അത് തിരുത്തപ്പെടേണ്ടതാണെന്നോ എനിയ്ക്കാരും പറഞ്ഞു തന്നിട്ടില്ല... ഞാനാണെങ്കിൽ ആ വഴിയ്ക്ക് ചിന്തിയ്ക്കാൻ തയ്യാറും അല്ലായിരുന്നു. അവസാനം എനിയ്ക്ക്... അല്ല ഞാൻ കാരണം മുത്തശ്ശിയ്ക്ക്... അതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോ ഇപ്പോഴും എനിയ്ക്ക് പേടി തോന്നും ചേച്ചീ.. മുത്തശ്ശിയുടെ സ്ഥാനത്ത്‌ ഞാൻ എന്നെ സങ്കൽപ്പിയ്ക്കും. എന്നിട്ട് ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോയ എന്നെ മക്കളും മരുമക്കളും എല്ലാം ചേർന്ന് വക വരുത്താൻ ശ്രമിയ്കുന്നതായി ഓർത്തു നോക്കും. ആ രാത്രി മുത്തശ്ശി അനുഭവിച്ച യാതന അപ്പോഴാണ്എനിയ്ക്ക് മനസിലാവുക.. ചിലപ്പോൾ മുത്തശ്ശി അനുഭവിച്ചതിന്റെ നൂറിൽ ഒരംശം മാത്രമേ നമ്മൾക്ക് സങ്കൽപ്പിയ്ക്കാൻ കഴിയൂ. എന്നെ കൊണ്ട് നിർബന്ധിച്ചുo, വ്യാമോഹിപ്പിച്ചും ചെയ്യിച്ചതാണെങ്കിലും ഞാനും അതിൽ ഭാഗഭാക്കായി പോയല്ലോ എന്നോർക്കുമ്പോൾ... എനിയ്ക്ക് നിങ്ങളുടെ ആരുടേയും മുഖത്ത്‌ നോക്കാനല്ല, മുമ്പിൽ പോലും വന്നു നിൽക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല ചേച്ചീ.." ജ്യോതികയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. "കരയാതെ മോളേ. അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യങ്ങളല്ലേടീ.." ജ്യോതികയുടെ തുളുമ്പി തൂവിയ മിഴികൾ ഇരു കയ്യുടെയും തള്ളവിരലുകളാൽ നവമി തുടച്ചു കൊടുത്തു. "കഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യങ്ങളാണെങ്കിലും മുത്തശ്ശിയുടെയും, യദുവേട്ടന്റെയും എല്ലാം മനസ്സിൽ അതൊക്കെ മായാതെ കാണില്ലേ ചേച്ചീ..എനിയ്ക്കറിയാം." "നിനക്കറിയാമോ.. എന്ത് അറിയാമെന്ന്..." നവമി അവളുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ പിടിച്ചുലച്ചു. "എടീ പൊട്ടിക്കാളീ.. നിന്നെ പോലെ അതെല്ലാം മനസിലിട്ടാ ഞങ്ങൾ നടന്നതെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളിവിടെയ്ക്ക് വരുമായിരുന്നോടീ.. എടീ വരുമോന്ന്..." ഇത്തവണ ജ്യോതികയുടെ മുഖത്തൊരു ചിരിയുണ്ടായി. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു പ്രത്യേക തിളക്കം നവമിയ്ക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. "അപ്പോൾ ചേച്ചിയ്ക്ക് എന്നോട് ഒരു പിണക്കവുമില്ല.." അവൾ ഉദ്വേഗത്തോടെ നാവമിയെ നോക്കി. "എനിയ്ക്കോ, മുത്തശ്ശിയ്‌ക്കോ, യദുവേട്ടനോ, യദുവേട്ടന്റെ അമ്മയ്ക്കോ ആർക്കും നിന്നോടോ ഇവിടെ ആരോടെങ്കിലുമൊ ഒരു പിണക്കവുമില്ല മോളേ.. അന്ന് വിധി വൈപരീത്യത്താൽ അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചു പോയി. അങ്ങനെ സംഭവിച്ചേ തീരൂ എന്നായിരിയ്ക്കും വിധി. അല്ലങ്കിൽ നീ എന്റെ കാര്യം തന്നെ നോക്ക് ഇരുപത്തി മൂന്ന് വർഷം ഏതൊക്കെ ദേശങ്ങളിൽമാറി മാറി ജീവിയ്‌ക്കേണ്ടി വന്നു എനിയ്ക്ക് രക്തത്തെ തിരിച്ചറിയാൻ...എന്റെ സ്വന്തം അച്ഛനും അമ്മയും ജീവിച്ചിരിയ്ക്കെ എനിയ്ക്ക് എത്ര പേരെ അച്ഛാ എന്നും അമ്മേയെന്നും വിളിയ്ക്കേണ്ടി വന്നു.. ഇതിനൊക്കെ മനുഷ്യൻ ഇട്ട പേരാവും വിധി എന്ന്.. ആ വിധിയുടെ വിളയാട്ടങ്ങൾ എല്ലാം അവസാനിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്ന് കൂട്ടിക്കൊണ്ടാൽ മതി..." നവമി പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ജ്യോതിക അവളുടെ ശിരസ്സ് പിടിച്ചു തന്റെ മുഖത്തോട് അടുപ്പിച്ച് കവിളിൽ ഒറ്റയുമ്മ കൊടുത്തു. നവമിയ്ക്ക് കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞെങ്കിലും അത് ജ്യോതിക കാണാതിരിയ്ക്കാൻ അവൾ സമർത്ഥമായി മുഖം ചെരിച്ചു. ♦️ ഇന്ദുമതിയമ്മ തങ്ങൾ ഇവിടേയ്ക്ക് വരാനുണ്ടായ സാഹചര്യം വിശദമായി നരേന്ദ്രനോട് പറഞ്ഞു. നരേന്ദ്രനുണ്ടായ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു സുഭാഷേട്ടനുമായി ആലോചിയ്ക്കാതെ അമ്മ തന്റെയടുത്തേയ്ക്കാണല്ലോ ആദ്യം വന്നത് എന്ന ചിന്തയാണ് അവന് ഏറ്റവും കൂടുതൽ സന്തോഷമുണ്ടാക്കിയത്. "നീയെന്താ സുഷമേ മാറി നിൽക്കുന്നത്. നിനക്ക് ഇക്കാര്യത്തിൽ ഒരഭിപ്രായവും പറയാനില്ലേ..." ഇന്ദുമതിയമ്മ സുഷമയെ നോക്കി തിരക്കി. "ഞാനെന്ത് അഭിപ്രായം പറയാനാ അമ്മേ.. അഭിപ്രായം പറയേണ്ടയാൾ നരേന്ദ്രേട്ടനല്ലേ.." സുഷമ എങ്ങും തൊടാതെ പറഞ്ഞു. "എടീ.. നിന്റെ അഭിപ്രായം കൂടി അമ്മയ്ക്ക് കേൾക്കേണ്ടത് കൊണ്ടല്ലേടീ അവരെല്ലാം ഇത്രദൂരം യാത്ര ചെയ്ത് ഇവിടെയ്ക്ക് വന്നത്. എന്നോട് മാത്രമായിട്ട് സംസാരിച്ചാൽ മതിയെങ്കിൽ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ഫോണുണ്ടല്ലോ, അതിൽ എന്നെയൊന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞാൽ തീരാവുന്ന പ്രശ്നമല്ലേ ഇതിലുള്ളൂ. അത് പോലും അറിയാനുള്ള വകതിരിവില്ലാത്തവളോടാഅമ്മ യുടെ ചോദ്യം.." നരേന്ദ്രൻ ഭാര്യയെ നോക്കി എന്താടീ ഇത് എന്ന അർത്ഥത്തിൽ കൈ മലർത്തി കാട്ടി. "ഞാൻ എനിയ്ക്കുള്ള അഭിപ്രായം പറയാതെ മാറി നിന്നതൊന്നുമല്ല അമ്മേ.. നിങ്ങൾ സംസാരിയ്ക്കയല്ലേ, അതിനിടയിൽ കയറി സംസാരിയ്ക്കണ്ടല്ലോ എന്ന് കരുതി.. എനിയ്ക്ക് പറയാനുള്ളത് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു നിർത്തിയിട്ട് പറയാമല്ലോ.." "അയ്യോ.. എന്തോര് മര്യാദയാണെന്ന് നോക്കിയേ അമ്മേ സുഷമയ്ക്ക്.. ഇത്ര നല്ല മനസുള്ള ഇവളെയാണല്ലോ അമ്മ കുറച്ച് നേരത്തേയ്ക്കെങ്കിലും തെറ്റിദ്ധരിച്ചു പോയത്..' "അമ്മയ്ക്ക് ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണയുമില്ല നരേന്ദ്രേട്ടാ, നരേന്ദ്രേട്ടൻ ആയിട്ട് അത് ഉണ്ടാക്കാതിരുന്നാൽ മതി." "എന്ന് വച്ചാൽ യദൂന്റെ കല്യാണക്കാര്യത്തിൽ നിനക്കും എന്തോ പറയാനുണ്ടെന്ന് അല്ലേ..അതല്ലേനീ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം." "അതേ.. എനിയ്ക്കും പറയാനുണ്ട്... നമ്മുടെ കുടുംബത്തിൽ ആദ്യമായിട്ട് നടക്കാൻ പോണ ഒരു കല്യാണച്ചടങ്ങാ.. അതിന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടാകാതെ എത്രത്തോളം ഗംഭീരം ആക്കാവോ അത്രത്തോളം ഗംഭീരമായി നടക്കണം.." സുഷമ ഇതാണ് തനിയ്ക്ക് പറയാനുള്ളതെന്ന മട്ടിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തിയ ശേഷം സാരിത്തുമ്പ് എടുത്തു എളിയിൽ കുത്തി. "കല്യാണക്കാര്യത്തിൽ നീ അപ്പറഞ്ഞത് ഓക്കേ.. അതിന് മുൻപൊരു ചടങ്ങുണ്ടല്ലോ സുഷമേ.. കല്യാണ നിശ്ചയം.. അതിനും മുമ്പേ വേണം നമുക്ക് പെണ്ണ് ചോദിച്ചു അവളുടെ അമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോകാൻ.. അതൊക്കെ മറന്നോ നീയ്.. അവൾ ഹർഷന്റെ മകൾ എന്നതിലുപരി സുമംഗല പ്രസവിച്ച മകൾ കൂടിയാണ്. അവളിപ്പോൾ അച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ താമസിയ്‌ക്കുന്നു എന്നേയുള്ളൂ. പക്‌ഷേ ഈ ലോകത്ത്‌ അവളിൽ ഏറ്റവും അധികാരം ഉള്ളത് സുമംഗലയ്ക്കാണ്... നമ്മൾ സുമംഗലയോട് വേണം സംസാരിച്ചു അനുവാദം മേടിയ്ക്കേണ്ടത്.. അതിന് വേണ്ടിയാണ് അമ്മയും, യദുവും, നവമിയും കൂടി വന്നിരിയ്ക്കുന്നത്.." നരേന്ദ്രൻ വിശദമാക്കി. "അതിന് ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകളല്ലല്ലോ നരേന്ദ്രേട്ടാ വരേണ്ടത്.. പുരുഷന്മാരല്ലേ. നിങ്ങൾ ചേട്ടനും അനിയനും കൂടി പോകാം.. അമ്മയ്ക്കും കൂടെ വരാം..." "സ്ത്രീകൾ കൂടെ വന്നെന്ന് കരുതി അവിടാരും നിങ്ങൾക്കെതിരെ കേസെടുക്കാനൊന്നും പോകുന്നില്ല കേട്ടോ.. സുമംഗലയെ കാണണ്ടേ നിനക്ക്.. നീ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ സുമംഗലയെ..." സുഷമ പക്‌ഷേ അപ്പോഴാണ് അങ്ങനെ ഒരു കാര്യം ചിന്തിയ്ക്കുന്നത്. "ഞാനുണ്ട് നരേന്ദ്രേട്ടാ... എനിയ്ക്കൊന്ന് കാണണം... ഞാനൊക്കെ പറഞ്ഞു കേട്ടുള്ള അറിവ് വച്ചു മനസ്സിൽ ഒരു രൂപം മെനഞ്ഞ് വച്ചിരിയ്ക്കുന്നതാ.. നേരിട്ടൊന്നു കാണാമല്ലോ അപ്പോൾ." "നേരിട്ട് കാണാനൊന്നുമില്ല. നവമിയെ കണ്ടില്ലേ.. അവൾക്കൊരു നാൽപ്പത്തേഴോ, നാൽപ്പത്തെട്ടോ വയസ്സ് വന്നാൽ എങ്ങനിരിയ്ക്കും... അതേപോലെ." "എന്നാലും ഒന്ന് നേരിൽ കാണാല്ലോ..." അവർ സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കെ നരേന്ദ്രന്റെ ഫോണിലേക്ക് ഒരു കോൾ വന്നു. അവൻ ഡിസ്‌പ്ലെയിലേക്ക് നോക്കിയ ശേഷം'ആലത്തൂർ നിന്നാണ്. ഇന്ന് നാല് ലോഡ് നെല്ല് വരാനുണ്ട് ആലപ്പുഴ നിന്നും'എന്ന് പറഞ്ഞശേഷം ഫോണിൽ സംസാരിയ്ക്കാനായി എണീറ്റ് പുറത്തേക്ക് പോയി. അപ്പോഴാണ് അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ജോലിക്കാരി കല്യാണിക്കുട്ടി വന്ന് സുഷമയെവിളിച്ചത്. "ഞാനിപ്പോൾ വരാവേ അമ്മേ"എന്ന് പറഞ്ഞ ശേഷം സുഷമ കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു. "മുത്തശീ, നമുക്ക് തിരിച്ച് പോകുമ്പോ കൊല്ലങ്കോട് വഴി പോകാം. നമ്മളിവിടെ വന്ന വിവരം എന്തായാലും ചെറിയമ്മാൻ വിളിച്ചു വലിയമ്മാനോട് പറയില്ലേ." "പറയട്ടെ. അതിന് നിനക്കെന്താ... നിന്റെ നിർബന്ധത്തിന്വഴങ്ങി ഞാൻ ഇവിടെ വരെ വന്നെന്ന് കരുതി നീ പറയുമ്പോ അവിടേയ്ക്കും ഞാൻ വരണോ. മനസില്ലെടാ എനിയ്ക്ക്.." "വേണ്ട.. വരേണ്ട.. ഞാൻ നിർബന്ധിയ്ക്കുന്നില്ല. പക്‌ഷേ വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് അവിടിരുന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് തനിയേ തോന്നും., യദു പറഞ്ഞത് നേരായിരുന്നല്ലോ. ഒന്നുമല്ലേലും സുഭാഷും എന്റെ തന്നെ വയറ്റിൽ പിറന്നതല്ലേ... അവനെ ഞാനിങ്ങനെ മാറ്റി നിർത്തിയത് ശരിയാണോ.. പ്രത്യേകിച്ചും രണ്ട് പേരും എന്നോട് ഒരേ പോലെ തെറ്റ് ചെയ്തവരാ.. അതിൽ ഒരാളോട് മാത്രം ക്ഷമിച്ചു മാപ്പ് കൊടുത്തിട്ട് മറ്റേയാൾക്ക് അയിത്തം കല്പിയ്ക്കുന്നതിൽ എന്ത് ന്യായം എന്ന്. അപ്പോൾ വിളിയ്ക്കണേ മുത്തശ്ശി എന്നെ"യദൂ നമുക്ക് കൊല്ലംകോട് വരെ പോകാമെടാ, സുഭാഷിന്റ വീട്ടിൽ ഒന്ന് പോകണം എന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ട്." "വിളിച്ചാൽ നീ വരണം.. ഞാനിവിടെ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് ആർക്ക് വേണ്ടിയാണെന്നാടാ നീ കരുതിയിരിയ്ക്കുന്നത്.. എനിയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണെന്നോ.. നിനക്കുവേണ്ടിയാ.. അതങ്ങു മറന്നോ എന്റെ മോൻ.." "എന്നാൽപ്പിന്നെ അത് ഇപ്പോഴങ്ങു പൊയ്ക്കൂടേ എന്നാ ഞാൻ ചോദിയ്ക്കുന്നത്. അതോടെ ആ ജോലിയും തീരും ഇവരെല്ലാം നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്കും വരും. എന്താ.." "ആ.. എനിയ്ക്കൊന്നും അറിയില്ല. എന്താന്നു വച്ചാൽ നീ ചെയ്തോ.. ഇപ്പോൾ നീയാണല്ലോ അവിടെ ഓരോ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നത്... ഞാൻ അതെല്ലാം അനുസരിച്ചോണം. അല്ലേ.. എന്നാൽപ്പിന്നെ ഇതും അ ങ്ങിനെ തന്നെ ആയ്ക്കോട്ടെ. കൊല്ലങ്കോട്ടോ, ചിറ്റൂരോ എവിടാന്ന് വച്ചാൽ വിട്ടോ..." "ഓ.. മോനേ കാണാൻ പോകുന്നതിന്റെ സന്തോഷം മനസ്സിൽ ഉണ്ട്. എന്നാലത് പുറമെ കാണിയ്ക്കുന്നില്ലെന്നേ ഉള്ളൂ... എനിയ്ക്കറിയൂല്ലേ മുത്തശ്ശി നെ.." "മതിയെടാ നിന്റെ വാചകം.. ഞാനിനി എത്ര എതിർത്താലുംനീയെന്നെ അവിടെ എത്തിച്ചേ അടങ്ങൂന്ന് എനിയ്ക്കറിയരുതോ." ഇന്ദുമതിയമ്മ ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്ന് എണീറ്റു. "അവിടിരുന്നോ നീ. ഞാൻ അതുങ്ങള് അടുക്കളയിൽ പോയി എന്താ ചെയ്യുന്നതെന്ന് ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് വരട്ടെ." സുഷമ പോയ വഴിയേ ഇന്ദുമതിയമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. "ദാ ഇത്‌ തേങ്ങാ ചേർത്ത്‌ നന്നായിട്ട് അരച്ചെടുത്തോ. എന്നിട്ട് കടുക് താളിച്ചു തൈര് ചേർത്താൽ മതി.. അമ്മയ്ക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട കറിയാ ഇത്. അതുണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ മോരോ തോരനോ, അവിയലോ ഒന്നും വേണ്ട അമ്മയ്ക്ക്." സുഷമ, വേലക്കാരി കല്യാണിക്കുട്ടിയ്ക്ക് വേണ്ട നിർദേശങ്ങൾ കൊടുക്കുന്നത് കണ്ടാണ് ഇന്ദുമതിയമ്മ അവിടേയ്ക്ക് ചെല്ലുന്നത്. ഇന്ദുമതിയമ്മചെന്ന് അരപ്പിന് എടുത്തു വച്ചിരിയ്ക്കുന്നത് എന്തൊക്കെയെന്ന് നോക്കി. "ഇത്രയും വെളുത്തുള്ളിയൊന്നും വേണ്ട മോളേ.. കുറച്ച് ജീരകം കൂടി ചേർത്ത് അരച്ചേക്ക്." നാലോ അഞ്ചോ കഷ്ണം വെളുത്തുള്ളി ഇന്ദുമതിയമ്മ എടുത്തു മാറ്റിയപ്പോൾ സുഷമ അതിലേക്ക് ഒരു സ്പൂൺ ജീരകം എടുത്തു ചേർത്തു. ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണ് കഴിഞ്ഞതോടെ ഇന്ദുമതിയമ്മ അവരോട് യാത്രപറഞ്ഞു. ജ്യോതിക ഡ്രസ്സ്‌ മാറി ഇറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ട് സുഷമ അവളോട് ചോദിച്ചു: "നിനക്ക് ട്യൂഷൻ വൈകിട്ടല്ലേ.. ഇപ്പോഴേ നീ എവിടെപ്പോവാ മോളേ." "നവമി ചേച്ചിയ്ക്ക് ഒരേ പിടിവാശി. ഞാനും കൂടെ ചെന്നേ തീരൂന്ന്.. ഞാനും ചേലക്കരയ്ക്ക് പോവാ." "നിനക്ക് തിങ്കളാഴ്ച കോളേജിൽ പോകണ്ടേ മോളേ.." "അത് തിങ്കളാഴ്ചയല്ലേ അമ്മേ.. ട്യൂഷന് രണ്ട് ദിവസം ഞാൻ പോകുന്നില്ലെന്ന് വച്ചു." "എടീ അവര് ചേലക്കരയ്ക്കല്ല. കൊല്ലങ്കോടിനു പോവാ സുഭാഷേട്ടന്റെ അടുത്ത്‌." "അത് കഴിഞ്ഞു ചേലക്കരയ്ക്കല്ലേ അമ്മേ... അല്ലാതെ വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ താമസിയ്‌ക്കാൻ പോവല്ലല്ലോ.." "നീയെങ്ങനെ തിരിച്ച് വരും മോളേ. നീ തനിയേ യാത്ര ചെയ്തു വരുവോ.." "അവളെ തടയേണ്ട സുഷമേ. അവള് നിൽക്കില്ല.. പോയിട്ട് വരട്ടെ..അവൾകൊതിച്ചതല്ലേ. നാളെ വൈകിട്ട് സുധീഷ് പോയി കൊണ്ട് വന്നോളും അവളെ.. അവൻ പഴയന്നൂർ നിന്ന് ചേലക്കര ചെന്ന് ജ്യോതിയെയും കൂട്ടി വന്നോളും.." നരേന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു. "അങ്ങനിപ്പോ സുധീഷേട്ടന്റെ കൂടെ ഞാൻ വരുന്നില്ല. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും അങ്ങോട്ട് വന്നാലെന്താ... നിങ്ങൾ രണ്ട് പേരുകൂടി ചേലക്കരയ്ക്ക് വാ. നിങ്ങൾക്കൊപ്പം ഞാൻ മടങ്ങി വന്നോളാം." നരേന്ദ്രനും, സുഷമയ്ക്കും മകൾക്ക് മുൻപിൽ കീഴടങ്ങാതെ തരമില്ലായിരുന്നു. ♦️ കൊല്ലങ്കോടിന്റെ വശ്യ സുന്ദരമായ കാഴ്ചകളെ കീറി മുറിച്ച് കൊണ്ട് കാർ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പെരുമഴ വരും പോലെ മലയിറങ്ങി ചൂളം വിളിച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് റോഡിനിരുവശവും തഴച്ചു നിൽക്കുന്ന നെൽപ്പാടങ്ങളെ തഴുകി പോകുന്ന കാഴ്ച. ഒരു വെൽ വെറ്റ് പുടവയെടുത്തു കുടയും പോലെ യാണ് നെല്ലോലകളിൽ കാറ്റ് പിടിയ്ക്കുന്നത്. പുന്നെല്ലിൻ മണമുള്ള കാറ്റിന് കുളിരേറെ ആയിരുന്നു. സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ വന്നു ഊണ് കഴിച്ചിട്ട് മായന്നൂരെ ഫുഡ്‌ പ്രൊഡക്ട് കമ്പനിയിലേക്ക് പോയതോടെ ജോലിക്കാരിയ്ക്കുള്ള നിർദേശങ്ങൾ നൽകിയിട്ട് ബെഡ് റൂമിൽ വന്നു ടി വി ഓൺ ചെയ്തതേയുള്ളൂ കനക പ്രഭ. അപ്പോഴാണ് വാതിലിൽ തട്ടുന്ന ഒച്ച കേൾക്കുന്നത്. ബെഡിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് തന്നെ അവർ "എന്താണ് ചിന്നമ്മാ"എന്ന് തിരക്കി. "അമ്മാ.. പുറത്ത് ഒരു കാർ വന്ന് നിൽക്കുന്നു. അത് ഉങ്കളെ കാണാൻ വന്നവർ എന്ന് തോന്നുന്നു..." തമിഴും മലയാളവും കലർത്തി ചിന്നമ്മാൾ പറഞ്ഞു. കനക പ്രഭ എണീറ്റ് പുറത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. വെളിയിൽ, കാറിന് പുറത്തിറങ്ങി ഇന്ദുമതിയമ്മ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ കനക പ്രഭയുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽഒരു കടന്നൽ കൂടിളകി. തന്റെ മകനെ യാതൊരു ദയാ ദാക്ഷിണ്യവും കൂടാതെ മുഖത്തടിച്ചറക്കി വിട്ടവരാണ് ഈ വന്ന് നിൽക്കുന്നത്... ഇതാണ് തനിയ്ക്കുള്ള അവസരം.. കനക പ്രഭ മനസ്സിൽ കണക്ക് കൂട്ടലുകൾ നടത്തിക്കൊണ്ട് സിറ്റൗട്ടിൽ നിന്ന് പടവുകൾ ഇറങ്ങവേ ഇന്ദുമതിയമ്മ വന്ന കാറിന് പിന്നിലായി മറ്റൊരു കാർ കൂടി വന്ന് നിന്നു. അതിൽ നിന്നും ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ അമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ