#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _58 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഏറെ നേരമായി അവനാ വെറും നിലത്ത് മലർന്ന് കിടപ്പാണ്. ഹൃദയമുരുകിയോലിച്ച പാടുകൾ കവിളിലും അടക്കാൻ കഴിയാത്ത പിടച്ചിൽ നെഞ്ചിലും പതിഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്. വിട്ടിട്ട് പോകാമെന്നവൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തത് മുതൽ താനൊന്നകെ ശൂന്യമായി പോയെന്ന് ഡെവിക്ക് തോന്നി. ഇനിയുള്ള താൻ.. ആത്മാവ് നഷ്ടം വന്നൊരു വെറും ശരീരം മാത്രമയെക്കാം.. അരികിൽ കിടന്നു കൊണ്ടവന്റെ ഫോൺ കുറച്ചു നേരമായി വിളിച്ചുണർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അവനതൊന്നും അറിയുന്നില്ല.. നേരത്തേ ഒരൊട്ടോയിൽ കയറ്റി വിട്ടതവന്റെ മനസ്സ് കൂടിയായിരുന്നു. ഓർക്കുമ്പോൾ ഒക്കെയും ഹൃദയം കടയാൻ പാകത്തിന് അവളകന്നു പോയി.. അവൾക്ക് വേണ്ടി.. അവൾ കാരണം തന്റെ ജീവിതം പോയെന്നുള്ള പഴി.. തന്റെ പ്രണയം തോൽക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഡെവി നിന്നിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു.. നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ് ബാല.. നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം.. ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തിട്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു വേദന അവനെ ചുറ്റി പറ്റി നിൽപ്പുണ്ടപ്പോഴും. വീണ്ടും ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നു... തല ചെരിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ അമ്മയാണ് വിളിക്കുന്നത്. ഉച്ചക്കിറങ്ങി പോന്നിട്ട് ഇതു വരെയും തിരികെ ചെല്ലുന്നത് കാണാഞ്ഞിട്ട് വിളിക്കുകയാണ്. അവനറിയാം അത്.. പക്ഷേ അതെന്നെടുക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ ഡെവി വീണ്ടും അതേ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു. തൊട്ടരികിൽ ഇപ്പോഴും ഉള്ളുലക്കുന്നൊരു നോട്ടം കൊണ്ട്.. മനം നിറക്കുന്നൊരു ചിരി കൊണ്ട് അവളുണ്ടെന്നവന് തോന്നി. കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചും.. ചുറ്റും നോക്കിയും അവനപ്പോൾ തിരഞ്ഞ് നോക്കിയതത്രയും അവളെയാണ്. അവളെ മാത്രമാണ്. എന്ത് ചെയ്തിട്ടും.. എന്തോർത്തിട്ടും ശാന്തമാവാത്ത ഉള്ളം.. ഡെവി കാലിലൊരു തരിപ്പ് കയറി കടയുവോളം വീണ്ടും അവിടെ തന്നെയിരുന്നു. കയ്യും കാലും കുടഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കുമ്പോൾ തല വെട്ടി പൊളിയുന്ന വേദനയാണ്. അതിനേക്കാൾ വേവ് ഉള്ളിലും.. വീണ്ടും അകത്തേക്ക് കയറി വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു കൊണ്ട് അവൻ കീയിട്ട് പൂട്ടി.. തിരിച്ചു പോരുന്നില്ലെന്ന് വാശി പിടിക്കുന്നത് പോലെ മനസ്സവിടെ തന്നെ ഉറച്ചു നിൽപ്പാണ്. നിലത്ത് നിന്നും ഫോണെടുത്തു കൊണ്ട് പോക്കറ്റിലിട്ട് കൊണ്ട് ഡെവി തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നിട്ട് കാറിലേക്ക് കയറി. അവിടെയിട്ട് തന്നെ അത് തിരിച്ചിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സിനൊരു മരവിപ്പ് വന്നു നിറഞ്ഞത് പോലെ. യാത്രയിലുടനീളം കുത്തി നോവിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ കൂടെ ബാലയും ഉണ്ടായിരുന്നു. "എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഞാൻ തന്നെയൊരു കാരണം കണ്ടു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.." അവൾ പറഞ്ഞിട്ട് പോയ ആ കുറച്ചു വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു തരും അർജുനൊപ്പമുള്ള ശ്രീബാലയുടെ ജീവിതം. സമ്മതം ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല.. നെഞ്ചിൽ പിടിച്ചോതുക്കി ഈ ലോകത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകാമായിരുന്നു.. അവളാ പറഞ്ഞു പോയ തടസ്സങ്ങളെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു. കാലക്രമേണ എല്ലാത്തിനും മാറ്റം വരുമെന്ന് മാത്രം ചിന്തിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു.. കടുത്ത മനപ്രയാസത്തോടെ ഡെവി വീണ്ടും വീണ്ടും ഓർത്തു വേദനിച്ചതത്രയും ആ നഷ്ടപ്പെടലിനെ തന്നെയായിരുന്നു.. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അവനത് ഉൾക്കൊള്ളാൻ സാധിക്കാത്തത് പോലെ.. വീട്ടിലേക്കെത്തുമ്പോഴേക്കും പിന്നെയും അവന്റെ ഫോണിൽ വിളി എത്തിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അവനത് കേട്ടതായി പോലും നടിച്ചില്ല.. ഗേറ്റ് കടക്കും മുന്നേ ഉമ്മറത്തു തന്നെ നിൽക്കുന്ന അമ്മയും അമ്മയുടെ അരികിൽ സാന്ദ്രയും. ഡെവിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ കടുത്തു. മകന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ പേരിൽ ഒരു പാവം പെണ്ണിനെ നിഷ്കരുണം വായിൽ തോന്നിയത് മുഴുവനും വിളിച്ചു പറയാൻ തോന്നിയ അമ്മയോട് ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഡെവിക്ക് ദേഷ്യം തോന്നി..അതവന്റെ മുഖത്തും മനസ്സിലും നിറഞ്ഞു.. "ഇനി പോയിട്ട് അമ്മയോട് ദേഷ്യം കാണിക്കരുത്.. മക്കളുടെ ജീവിതം നന്നായി കാണാൻ ഏതൊരമ്മയും ചെയ്യുന്നതേ ഇന്ദിരാന്റിയും ചെയ്തിട്ടൊള്ളു.. വഴക്ക് വേണ്ടന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കും പോലെ അവന്റെ മനസ്സിൽ വീണ്ടും ബാലയുടെ വാക്കുകൾ വന്നു നിറഞ്ഞു. 'ഇല്ല.. ഞാനൊരു വഴക്കിനുമില്ല.. അതും നിനക്ക് വേണ്ടി..." എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കി ശാന്തമാക്കിയിട്ടാണ് ഡെവി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്.. "എവിടെ ആയിരുന്നെടാ.. നിന്റെ ഫോണിനെന്തു പറ്റി. വിളിച്ചാൽ എടുക്കാൻ പറ്റിലെൽ പിന്നെ നീയെന്തിനാ അത് കൊണ്ട് നടക്കുന്നത്.." അത് വരെയും വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടാത്ത ദേഷ്യം മുഴുവനുമുണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മയിൽ. ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ മുഖം കുനിച്ചു കൊണ്ടവൻ അകത്തേക്ക് കയറി. "നീ എവിടെ പോയതാടാ.. എന്താ നിന്റെ മുഖമിങ്ങനെ.. വയ്യേ നിനക്ക്.." ഡെവിയെ കണ്ടതും അത് വരെയുമുള്ള ദേഷ്യം മറന്നിട്ട് അവരിൽ ആകുലത നിറഞ്ഞു.. എനിക്കൊന്നമില്ല.. " മയപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും അങ്ങേയറ്റം പരുഷമായിരുന്നു അവന്റെ സ്വരമപ്പോൾ. "പിന്നെന്താ.. നീ ഇങ്ങനെ..." ഇന്ദിരമ്മ അവന്റെ കൈപിടിച്ച് നിർത്തി.. "എങ്ങനെ..?" ഡെവി തിരിഞ്ഞു ചോദിച്ചു. അതിനവർക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. അവനൊരു മാറ്റമുണ്ട്.. അതെന്താണ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ അവർക്ക് കഴിയുന്നില്ല . "കഴിക്കാൻ വേണ്ടേ.. നിനക്ക്.." ആ ചോദ്യത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ അവരൊരു മറുചോദ്യം ചോദിച്ചു. 'എനിക്ക് വേണ്ട.. ഞാൻ.. ഞാൻ പുറത്ത് നിന്നും കഴിച്ചു.. " വീണ്ടും നിർബന്ധം പറയാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഡെവി നുണ പറഞ്ഞു. മടിയിൽ കിടത്തി ഊട്ടിയാൽ പോലും ഒരു വറ്റു പോലും ഉള്ളിലേക്കിറക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം തകർന്ന് നിൽപ്പാണ്.. "നല്ല തല വേദന.. ഞാനൊന്ന് കിടക്കട്ടെ..." ഡെവി അകത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുനിഞ്ഞു.. വാതിൽക്കലോളം ചെന്നിട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നിന്നിട്ട് അമ്മയെ നോക്കി. "നിങ്ങളൊക്കെ പറയുമ്പോലെ.. നിങ്ങളുടെയൊക്കെ ആഗ്രഹം പോലെ.. സാന്ദ്രയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് ഞാൻ ഒരുക്കമാണ്..എനിക്ക്.. എനിക്ക് സമ്മതമാണ്" പതിഞ്ഞതെങ്കിലും ഉറപ്പോടെ ഡെവി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ തലക്കടി കിട്ടിയത് പോലെ ഇന്ദിരാമ്മയും സാന്ദ്രയും വെട്ടി വിറച്ചു. അത്ര പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനം അവന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും അവരോരിക്കാലും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കുറച്ചു കാത്തിരുന്നാൽ.. നിരന്തരം നിർബന്ധം പിടിച്ചാൽ.. കുറ്റപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് സംസാരിച്ചാൽ അവൻ സമ്മതിച്ചേക്കും എന്നൊരു നേരിയ പ്രതീക്ഷ മാത്രമായിരുന്നു ആകെയുള്ള ധൈര്യം.. "എന്ന് വേണമെന്നും എപ്പോൾ വേണമെന്നും എങ്ങനെ വേണമെന്നുമൊക്കെ നിങ്ങൾക്ക് തീരുമാനിക്കാം.. ഞാൻ റെഡിയാണ്.. എല്ലാത്തിനും.. അമ്മാവനോട് കൂടിയൊന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞേക്ക്." അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ അമ്മയുടെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന സാന്ദ്രയേയാണ് നോക്കിയത്. അവൻ നോക്കുന്നത് കണ്ടതും അവൾ മുഖം കുനിച്ചു. "ഈ ജന്മം ഞാൻ സാന്ദ്രക്ക് വിട്ടു കൊടുക്കുന്നു.. അടുത്ത ജന്മം എനിക്ക് തിരികെ വേണമെന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞേക്കണേ.." പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടവൻ ഓർത്തതും ബാലയുടെ വാക്കുകളാണ്. ഈ ജന്മത്തിലെ പാതി അവളായേക്കും.. അപ്പോഴും ഈ ഡേവിഡ് തരകന്റെ പ്രണയം നീ മാത്രമായിരിക്കും ബാല.. താലി കെട്ടിയവളോട് അനീതി കാണിക്കാതെ തന്നെ നിന്നെ ഞാൻ മനോഹരമായി എന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒളിപ്പിക്കും.. നെഞ്ച് വിങ്ങി അകത്തേക്ക് കയറി ആ ഇരുട്ടിൽ ഉറക്കം നടിച്ചു കണ്ണടച്ച് കിടക്കുമ്പോഴും അവൻ അവളെയോർത്താണ് കരഞ്ഞതും പിടഞ്ഞതും... നിനക്ക് വേണ്ടി ബാല.. അപ്പോഴൊക്കെയുംഅവൻ അവനെ തന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 💜💜 ഡീ.. ശ്രീ കുസൃതിയോടെ വിളിച്ചിട്ടും അച്ചു മുഖം മറച്ചു പിടിച്ച കൈകൾ മാറ്റിയില്ല. അവനിലപ്പോഴും കള്ളത്തരം മാത്രമാണ്. "കൈ മാറ്റിയില്ലേൽ ഞാനിനിയും പിടിച്ചുമ്മ വെക്കും കേട്ടോ.." ആ ഭീക്ഷണി ഏറ്റു. കൈ മാറ്റി.. പക്ഷേ അവനെ നോക്കുന്നില്ല. "ച്ചെ.. ഒരുമ്മ തന്നതിനാണോ എന്റെ അച്ചു നീ ഈ കാണിച്ചു കൂട്ടുന്നത്..അയ്യേ.. ശ്രീ ബലമായി അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചുയർത്തി. അച്ചു അവനെ നോക്കാതെ കണ്ണുകൾ മുറുകെ ചിമ്മി.. "നമ്മുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ..?" വീണ്ടുമാ ആർദ്ര നിറഞ്ഞ ചോദ്യം. അച്ചു അറിയാതെ തന്നെ കണ്ണ് തുറന്നു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "എനിക്കിനിയും വയ്യച്ചു.. കാത്തിരിക്കാൻ.." അവന്റെ മുഖം വീണ്ടും പ്രണയം നിറഞ്ഞു. ആ അരികിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങി മാറിയിരിക്കാൻ അച്ചു ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശ്രീ അവളെ വട്ടം കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ തന്നെയിരുത്തി. "പറയ്യ്.. കല്യാണം കഴിച്ചാലോ..?" അവനപ്പോഴൊരു വാശിക്കാരൻ കുട്ടിയുടെ ഭാവമാണെന്ന് തോന്നി അച്ചുവിന്. "ഇതെന്താ പെട്ടന്നിങ്ങനെയൊരു തോന്നൽ.." അച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "പെട്ടന്നൊന്നുമല്ല.. നിന്നെ കണ്ടു കിട്ടിയ ആ നിമിഷം തന്നെ പിടിച്ചു കെട്ടി കൂടെ കൂട്ടാമെന്ന് കരുതിയാ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നതെല്ലാം.." "അപ്പൊഴെന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞെന്ന് കേട്ടിട്ടും.. അങ്ങനെ തോന്നിയോ.." "മനസ്സോടെ എന്നെയല്ലാതെ നീ ആരെയും സ്വീകരിക്കില്ലന്ന് എനിക്കറിയാലോ" അവളുടെ തോളിലേക്ക് മുഖം ചേർത്ത് വെച്ചു കൊണ്ടവൻ പറയുമ്പോൾ അച്ചു ഒന്ന് കൂടി അവന്റെ നെഞ്ചിലൊതുങ്ങി.. "പെട്ടന്നൊരു കല്യാണം ന്നൊക്കെ പറയുമ്പോ.. സുനിൽ.." "അവനെ വിട്ടേക്ക്.. അത് ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം.." "അതല്ല ശ്രീയേട്ടാ.. അമ്മയും കുട്ടാപ്പിയും. അവരെ എനിക്കങ്ങനെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ കഴിയില്ല.." അത് പറയുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖത്തു നിറയെ സങ്കടമാണ്. "നിനക്ക് മാത്രമല്ലടി.. എനിക്കും അവരെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാനൊക്കുമോ.. അവരില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ.. ഇന്നിങ്ങനെ എന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേർന്നു നിൽക്കാൻ നീ ഉണ്ടാവില്ലാന്ന് നിന്നോളം തന്നെ എനിക്കും അറിയാലോ.. ആ നന്ദി എന്റെ ഉള്ളിലും ഉണ്ടല്ലോ.. അങ്ങനെയുള്ള ഞാൻ അവരെ ഇവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളഞ്ഞിട്ട് നിന്നെ കെട്ടി നാട് വിട്ടു പോകുമെന്ന് നീ കരുതിയോ.." ശ്രീ അവളെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. "അങ്ങനല്ല ശ്രീയേട്ടാ.." അച്ചു വീണ്ടുമെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. "എങ്ങനെ ആയാലും വേണ്ടില്ല.. എനിക്കുടനെ കല്യാണം കഴിക്കണം.. എന്നിട്ട് നാട്ടിലേക്ക് പോണം.. എന്റെ അച്ഛനെ കൂടെ കൂട്ടണം.. നിന്നെയും അച്ഛനെയും കൊണ്ടെന്റെ വീട്ടിൽ പോണം.. അവിടേക്ക് തമ്പിയെ വരുത്തണം... ആഹാ.. അന്തസ്.." ശ്രീയുടെ മുഖം തിളങ്ങി. "ഓഹോ.. അത് പറ.. കല്യാണം കല്യാണം ന്ന് പറഞ്ഞത് മോന് പ്രതികാരം ചെയ്യാനാണല്ലേ.. ഞാനോർത്തു എന്നോടുള്ള സ്നേഹം മൂത്തിട്ട് കല്യാണത്തിനു തിടുക്കം കാണിക്കുന്നതാണെന്ന്.. അച്ചു ചൊടിയോടെ പറഞ്ഞിട്ട് അവനെ തള്ളി മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. "അത് കൂടിയുണ്ട്.. കല്യാണം കഴിച്ച കൂടെ കൂട്ടിയ എനിക്കൊരു കിസ്സടിക്കാൻ തോന്നിയ ഇത് പോലെ കാട് കയറേണ്ടി വരില്ലല്ലോ." ശ്രീ ഒറ്റ കണ്ണിറുക്കി ഒരു ചിരിയോടെ പറയുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖം കൂർത്തു. "അപ്പൊ അതിന് വേണ്ടിയാണോ കല്യാണം കഴിക്കുന്നേ..?" നടുവിന് കൈ കുത്തി നിന്നിട്ടവൾ അവനെയൊന്ന് ചിറഞ്ഞു നോക്കി. "അതിന് കൂടി വേണ്ടിയിട്ടെന്ന് പറ.." "മനഃപൂർവം കരുതി കൂട്ടി കാട് കയറിയത അപ്പൊ.." "പോടീ.. ഞാൻ നിന്നോട് സ്വസ്ഥമായിട്ടൊന്ന് സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി വന്നതാ.. അപ്പഴല്ലേ എന്റെ മുന്നിലിങ്ങനെ എന്നോട് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ട് കൊഞ്ചിയും ചുവന്നും നീയെന്നെ പ്രലോഭപ്പിച്ചത്..." ശ്രീക്ക് കള്ളത്തരം തന്നെയാണ്. "ഏഹ്.. ഞാനോ.. എപ്പോ.. ശ്രീയേട്ടനല്ലേ.. എന്നെ.." അച്ചു അവനെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. ശ്രീ അവളുടെ ഭാവം കണ്ടിട്ട് ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "എന്നാലേ.. എനിക്കിപ്പോ മനസ്സില്ല പെട്ടന്ന് കല്യാണത്തിന്.. ഞാനൊരു... രണ്ടു.. മൂന്ന് കൊല്ലം കൂടി.." "നടന്നത് തന്നെ.." അച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് ശ്രീ തലയാട്ടി ചിരിച്ചു. "തിരിച്ചു പോവണ്ടേ.. വീട്ടിൽ കാത്തിരിക്കില്ലേ.." അച്ചു വീണ്ടും ചിരിച്ചു അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. "നിന്റെ കാർത്തുവിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടാ വന്നത്. ഞാൻ കാര്യമായിട്ട് പറഞ്ഞതാ അച്ചു.. നമ്മുക്കുടനെ കല്യാണം കഴിക്കണം.. എന്നിട്ട് ഇവടം വിടണം.. ഇനിയുള്ള കളികൾ അങ് നാട്ടിൽ.." ശ്രീ പറയുന്നതെല്ലാം അച്ചു അവനോട് ചേർന്നിരുന്ന് കൊണ്ട് കേട്ടു.. നേരം ഇരുട്ടി വരുന്നത് കണ്ടതോടെ ശ്രീ തന്നെ പോകാമെന്നു പറഞ്ഞു. വന്നതിനേക്കാൾ അവനോട് ചേർന്നിരുന്നിട്ട് ആ തോളിൽ മുഖമമർത്തി അവന്റെ ഗന്ധവും ചൂടും ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ അവളുടെ ഉള്ളിലും അത് തന്നെയായിരുന്നു.. എത്രയും പെട്ടന്നവന്റെ സ്വന്തമാവാൻ.. 💜💜 ഇന്നെന്താ നിനക്കൊരു താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ.." ആ കാര്യത്തിൽ അവൾക്കങ്ങനെ പ്രതേകിച്ചു താല്പര്യമൊന്നും ഉണ്ടാവാറില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും അന്ന് അർജുൻ മനഃപൂർവം ചോദിച്ചു. ബാല അവനിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറി കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. അപ്പോഴും അവളുടെ കൈകൾ വയറിന് ചുറ്റും കരുതൽ തീർത്തിരുന്നു. "ഇന്ന് നിന്റെ ആഗ്രഹമൊക്കെ തീർന്ന് പോയോ.." എന്നത്തേയും പോലെയുള്ള ഒരു വർത്താനം.. അത്രയുമേ ബാല അതിനെ കണ്ടോള്ളു. പക്ഷേ അർജുൻ കൃത്യമായും കൊള്ളിച്ചു പറയുന്നതാണ്. മങ്ങിയ ഇരുട്ടിൽ അവന്റെ മുഖത്തുള്ള ക്രൂരത നിറഞ്ഞ ചിരിയെ അവൾ കണ്ടതുമില്ല. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊരു തലവേദന.." അന്ന് വരെയും അവന്റെ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് നേരെ.. അതിനി എത്ര മോശമായ അവസ്ഥയിൽ ആണെങ്കിൽ കൂടിയുംമുഖം തിരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ബാല അന്ന് പക്ഷേ തീർത്തും തളർന്നു പോയിരുന്നു. അടഞ്ഞു പോയ അവളുടെ ശബ്ദവും കരഞ്ഞു വിങ്ങിയമുഖവും കണ്ടിട്ടും അർജുൻ ഒന്നും ചോദിക്കുകയോ പറയുകയോ ചെയ്തില്ല.. അവന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പതിവുപോലെ തന്നെ ചെയ്തു.... ഒരു മാറ്റവും അവൻ അവൾക്ക് മുമ്പിൽ പ്രകടമാക്കിയില്ല.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ.. അവളിൽ നിന്നും അർജുൻ തിരിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോഴും അവനുള്ളിൽ വളരെ വ്യക്തമായ പ്ലാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.. അതിന്റെ ലഹരിയുണ്ടായിരുന്നു.. "പോരുന്നോ എന്റെ കൂടെ.. ഈ ലോകത്തിലെ ആർക്കും വേദനിപ്പിക്കാനിട്ട് കൊടുക്കാതെ എന്റെ നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചിട്ട് പൊന്ന് പോലെ നോക്കി കൊള്ളാം ഞാൻ.. " എതിർ സൈഡിലേക്ക് കിടക്കുമ്പോഴും ബാലയുടെ നെഞ്ചിൽ ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ മുഴങ്ങി.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊലിച്ചു.. ശബ്ദം പുറത്ത് വരാതിരിക്കാൻ അവൾ തലയിണയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി.. അവനിൽ നിന്നും തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നതിൽ പിന്നെ ആ വാക്കുകളും അത് പറഞ്ഞവനും അവളെ കുറച്ചൊന്നുമല്ല കരയിച്ചത്.. നോവിച്ചത്... തുടരും.. ചിലതൊക്കെ അങ്ങനെയാണ് ഗയ്‌സ്.. വേണ്ടന്ന് വെക്കാനും വിട്ടിട്ട് പോകാനുമൊക്കെ തോന്നും. പക്ഷേ അതിനൊന്നും കഴിയാതെ നീറിയും പിടഞ്ഞും നമ്മൾ അതിൽ തന്നെ വീണു പോകും..😢 വിധിയാണോ.?😔 അല്ല..അല്ല.. അത് വികൃതിയാണ്..🥹 ജീവനോടെ നമ്മളെ എരിയിച്ചു കളയുന്ന വികൃതി.. സമാധാനമായിരിക്കൂ...😀 എന്നെ വെറുതെ ചീത്ത വിളിക്കാതിരിക്കൂ..😎 സ്നേഹിച്ചവരെ ആരെയും ഞാൻ ഇന്ന് വരെയും പിരിച്ചിട്ടില്ല എന്ന സത്യം മനസ്സിലാക്കൂ..🥰 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ j💜f #📔 കഥ