"ശപിക്കരുതെന്നെ.. വെറുക്കയുമരുത്...!" പതിവായി കേൾക്കുന്ന തേങ്ങൽ, ഒരശരീരിയായി കാതിൽ മുഴങ്ങിയതും ഏതോ ഗർത്തത്തിൽ വീണ ഭീതിയിൽ അഗസ്ത്യ കണ്ണ് തുറന്നു. കൺസ്ള്റ്റിംഗ് റൂമിലെ ഏ സി യുടെ ശീതളിമയെ വകവയ്ക്കാതെ ഉടൽ ചൂട് അവനെ നേർമ്മയിൽ പുതച്ചിട്ടുണ്ട്. പേഷ്യൻറ്സ് കുറവായതു കാരണം അറിയാതൊന്നു കണ്ണടച്ചു പോയി .. അല്ലത്തൊരു ഉച്ചയുറക്കം ഒന്നും പതിവില്ലവന്. കണ്ണ് തിരുമ്മി ചതുരകൃതിയിലുള്ള സ്പെക്‌സ് മുഖത്തേക്ക് ഉറപ്പിച്ചു വച്ചതും റീസെപ്ഷനിസ്റ് മായയുടെ കോൾ വന്നു. "രോവിൻ സാറിന്റെ സിസ്റ്റർ വന്നിട്ടുണ്ട് സർ.. ഇന്ന് അല്ലയ്നർ ഇടാൻ വരാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു...!" "വരാൻ പറയ്‌..!" മുഖമൊന്നു തുടച്ചെഴുന്നേറ്റതും ഡോർ തുറന്ന് രണ്ട് പെൺകുട്ടികൾ വന്നു. ഉറ്റ സുഹൃത്ത്‌ രോവിന്റെ കസിൻ സിസ്റ്റർ തൻവിയും കൂട്ടുകാരിയും..തൻവിയുടെ ഓർത്തോഡോണ്ട്ടിക് ട്രീറ്റ്മെന്റ്ന്റെ ഭാഗമായി രണ്ടാളും ഇവിടെ വരാറുള്ളതാണ്... കൂട്ടുകാരി തൻവിയുടേതാണെങ്കിലും ആ ആളിനെ എവിടെയോ കണ്ടൊരു മുഖപരിചയമുണ്ട് അഗസ്ത്യയ്ക്ക്. ഈ നാട്ടുകാരി ആവാനേ തരമുള്ളൂ. അവളുടെ കുറുമ്പുള്ള മുഖം കാണുമ്പോൾ വരാറുള്ള ചിരി അന്നും പുറത്തു കാട്ടാതെ അഗസ്ത്യ ടേബിളിലെ ഫ്ലവർ വേസ് ശെരിയാക്കി എഴുന്നേറ്റു. തൻവിയെ ഡെന്റൽ ചെയറിലേക്ക് മാറ്റി അവിടുത്തെ procedures ചെയ്യുമ്പോൾ അഗസ്ത്യക്കു cctv വഴി തന്റെ കാബിൻ കാണാം. അവിടുത്തെ കസേരയിലിരുന്നു പേപ്പർ വെയിറ്റ് ഉരുട്ടി കളിച്ചു കൊണ്ട് ആ റൂം ആകമാനം വീക്ഷിക്കുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയെയും കാണാം. "കഴിഞ്ഞു.... ഇനി ഉടനെ ഒന്നും ഇങ്ങോട്ട് വരേണ്ടി വരില്ല..!" തൻവിയോട് പറഞ്ഞു അഗസ്ത്യ ഗ്ലൗസ് ഊരി മാറ്റി തന്റെ ചെയറിലേക്ക് ചെന്നതും നിവി അച്ചടക്കത്തോടെ നിവർന്നിരുന്നു. തന്റെ ഒരു നോട്ടം ആ കുട്ടി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ അഗസ്ത്യ അവന്റെ മുഖം മാറ്റി ഏതോ പേപ്പർ തേടി. "നിവി.....!" തൻവി വന്നവളെ വിളിച്ചതും നിവി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. "പോകാം.. വാ.." വിളിച്ചതെ ഉള്ളൂ... നിവി തലയനക്കി എഴുന്നേറ്റ് തൻവിക്ക് പിന്നാലെ ചെന്നു. "ഇങ്ങേർ എവിടുത്തെ പല്ല് ഡോക്ടറ.. ഒന്ന് ചിരിക്കാൻ പോലുമറിയാത്ത സാധനം. എന്നിട്ട് ക്ലിനിക്ന്റെ പേരോ.. ഷ്മയിൽ ഡെന്റൽ ക്ലിനിക്..." നിവി അക്ഷരം തെറ്റിച്ചു പറഞ്ഞത് ഇഷ്ടപ്പെട്ട തരത്തിൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തൻവി ആ ക്ലിനിക്ന്റെ ബോർഡിലേക്ക് നോക്കി. "സ്‌മൈൽ ഡെന്റൽ ക്ലിനിക്... Dr. അഗസ്ത്യ വിശ്വനാഥവർമ്മ " മൗനമായി വായിച്ചു തൻവി നിവിയുടെ കൈ പിടിച്ചു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. 🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒 "ശ്ശെടാ..... ഇന്നുമുണ്ടോ?" വൈകുന്നേരം ബിന്നിലെ വേസ്റ്റ് തട്ടുന്നതിനിടയിൽ കണ്ട നിറകടലാസ് പൊതി എടുക്കാൻ കുനിഞ്ഞതും മായയുടെ പിന്നി കെട്ടിയ മുടി കൂടെ മുന്നിലേക്ക് വീണു. കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് മാസങ്ങളിലായി ഇതുപോലെ എഴെട്ടണ്ണം വന്നിട്ടുണ്ടാവും.. എല്ലാം ഡോക്ടർക്ക് വേണ്ടിയാണു. അല്ലെങ്കിൽ കൃത്യം ഡോക്ടറുടെ കാറിലും കേബിനിലും ഫയലിലും മാത്രം ഈ സാധനം കിട്ടുമോ. പക്ഷേ അയക്കുന്നതാരെന്നറിയില്ല.. ആണെന്നോ പെണ്ണെന്നോ ഒന്നും അറിയില്ല... ആദ്യത്തെ കത്തിൽ ഒരു കവിതയായിരുന്നെന്ന് മാത്രം അറിയാം... അന്നത് ആ കടുവ ഡോക്ടർ പൊട്ടിച്ചു കാണിച്ചു എന്നെ ഫയർ ചെയ്തത് കൊണ്ട് മാത്രം അറിഞ്ഞതാണ്. പിന്നൊന്നുണ്ട്... എഴുത്തിന്റെ മേലെ "ശ്രീ....!" കൂടി കാണും. അതെന്തെന്നു അറിയില്ല. അവളതെടുത്തു തിരിച്ചും മറിച്ചും വെറുതെ നോക്കിയ ശേഷം പാർക്കിങ്ങിലേക്ക് ഓടി. റിവേഴ്സ് എടുക്കുന്ന കാറിന്റെ സൈഡിൽ ചെന്നതും അവൻ ഗ്ലാസ്സ് താഴ്ത്തി മായയെ നോക്കി. അവളാ പൊതി കിതച്ചു കൊണ്ട് അഗസ്ത്യക്കായി നീട്ടി. "ഡോക്ടർ..." പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ വിളിച്ചവൾ ആ നിറകടലാസിന്റെ പൊതി നീട്ടിയതും അഗസ്ത്യ പല്ലിറുമ്മി. "തന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ ഇങ്ങനെന്തെങ്കിലും കിട്ടിയാൽ വേസ്റ്റ് ബിന്നിൽ ഇടണമെന്ന്..." "ഇത് ബിന്നിൽ നിന്നു കിട്ടിയതാണ് സാർ.." അവൻ മായയെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. "എങ്കിൽ അതങ്ങു കത്തിക്കണം.. " സ്റ്റിയറിങ്ങിൽ കൈ ബലം കാണിക്കുന്നവന്റെ ദേഷ്യം മായയ്ക്കും മനസ്സിലായി. "എവിടെയോ ഇരുന്നു ആരോ ഡോക്ടറിന് വേണ്ടി സന്തോഷത്തോടെ അയക്കുന്നതല്ലേ ഇത്... ഏതെങ്കിലും ആശയങ്ങൾ ആവില്ലേ ഈ പങ്കു വയ്ക്കുന്നത്...ഒരു കാര്യവും കൂടാതെ തുടർച്ചയായി ഇങ്ങനെ കത്തയക്കേണ്ട കാര്യമാർക്കുമില്ലല്ലോ... എനിക്കത് കളയാൻ മനസ്സ് വരില്ല സാർ..!" അവളത് ഒഴിഞ്ഞ വിൻഡോ ഗ്ലാസ്സിലൂടെ അകത്തേക്ക് ഇട്ടു കൊടുത്തു തിരിഞ്ഞ് നടക്കുമ്പോൾ അവൻ കാണാതെ കൊഞ്ഞനം കുത്തി. "കാണാൻ ആണെങ്കിൽ ചുള്ളൻ. പേരിനാണെങ്കിൽ വാല് പോലെ നീളുന്ന കുടുംബ പേര്... പെൺപിള്ളേരെ കുറ്റം പറയാനൊക്കുമോ? ഇങ്ങേർ ഇങ്ങനെ എത്ര കാലം സിഗ്മ കളിച്ചു നടക്കാനോ എന്തോ?" പിന്നിയിട്ട മുടി ആട്ടി ആട്ടി പോകുന്ന മായ കണ്ണിൽ നിന്നു മാഞ്ഞപ്പോൾ അഗസ്ത്യ മേൽ ചുണ്ടിന്റെ തുമ്പ് കടിച്ചു കൊണ്ട് സീറ്റിൽ കിടക്കുന്ന പൊതിയിലേക്ക് നോക്കി. തീർത്തും അനിഷ്ടം കാണിച്ചു നഗര തിരക്കിലേക്ക് കാർ ഓടിച്ചു കയറി അവൻ. വൈകുന്നേരത്തെ ട്രാഫിക്കിൽ കുരുങ്ങി പിടലി തടവുമ്പോഴും അതിനുള്ളിലിന്നും ഒരു പ്രണയ കവിതയാകുമോയെന്ന സംശയം ഹൃദയം ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. ഒടുവിൽ ആളൊഴിഞ്ഞോരോരത്തു കാർ ഒതുക്കി അതെ കവർ അവൻ പൊട്ടിച്ചു. പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ ഇന്നും അതിനുള്ളിൽ പിങ്ക് നിറത്തിലെ കട്ടിയുള്ളൊരു പേപ്പർ ആണ്. " ശ്രീ........, കാതങ്ങളോളം നടന്നു തീർത്തെങ്കിലും.. കായൽ പരപ്പുകൾ തുഴഞ്ഞു തീർത്തെങ്കിലും.. കടലിന്റെയലകളെ കീറി മുറിച്ചെങ്കിലും.. കാലങ്ങളോളം കൈകൾ കൊരുത്തു നാം, കാണാത്ത കാഴ്ചകൾ കണ്ടു നടക്കണം.. പകലുമീ .... വെയിലും.. ഇരവുമീ...നിലാവും.... മഴയുമീ... കാറ്റും.. മഞ്ഞുമീ...കുളിരും.. എല്ലാം നമുക്കുള്ള പ്രണയത്തെ ഊട്ടുവാൻ.. എത്രയോ മഴവില്ലിലൂഞ്ഞാല് കെട്ടി നാം.. എത്രയോ ഋതുക്കളെ ഹൃദയത്തിലേറ്റി നാം.. എത്രയോ കിളികൾ തൻ പാട്ടേറ്റു പാടി നാം.. എത്രയോ പുഴകൾ തൻ ഓളങ്ങൾ എണ്ണി നാം.. എത്രയോ മഴകളിൽ ചെറു തോണി ഒഴുക്കി നാം.. എത്രയോ വാക്കുകൾ ചൊല്ലാതെ ചൊല്ലി നാം.. എത്രയോ സ്വപ്‌നങ്ങൾ കരളിൽ പകുത്തു നാം.. എങ്കിലും മമ സഖീ.. നമുക്കിനിയും നടക്കണം.. ജനിമൃതികൾ താണ്ടി നാം വീണ്ടും പിറക്കണം.. ജനിമൃതികൾ താണ്ടി നാം വീണ്ടും പിറക്കണം....!" (കടപ്പാട് :പ്രശാന്ത് പാങ്കാവിൽ. ) ആ കവിത നാലായി മടക്കുമ്പോഴും പേപ്പറിലെ ആപ്പിൾ ചെറികളിൽ അവന്റെ കണ്ണും കരളും കുരുങ്ങി കിടന്നു. വിസ്‌മൃതിയിൽ നിന്നും സ്മൃതിപഥം തേടി അലയുന്ന ചെറികിനാക്കളിൽ .. രോവിന്റെ വീട്ടിലെ ടെറസിൽ, ചാരുകസേരയിൽ കിടന്നു അതിന്റെ കൈ തട്ടിൽ കാൽ നീട്ടി വച്ചു വിശ്രമിക്കുകയാണ് അഗസ്ത്യ. യാതൊരു പിരിമുറുക്കവും കൂടാതെ മിഴികൾ പൂട്ടി, ശരീരം അയഞ്ഞു സുഖകരമായൊരു കിടത്തം.. "Who's it.. അജോ?" രോവിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കി അവൻ. അടുത്തറിയാവുന്നവർക്കൊക്കെ അഗസ്ത്യ അജുവാണ്. അഗസ്ത്യക്കെതിരെ ആയി സ്വിങ് ചെയറിൽ വന്നിരുന്ന രോവിന്റെ കയ്യിൽ ഇന്നത്തെ കത്തും ഉണ്ട്. അത് തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കുന്നതു കണ്ട് അഗസ്ത്യ വീണ്ടും കണ്ണടച്ചു. "ഇതിപ്പോ കുറേയായല്ലേ ഈ ദൂത്. എന്താണ് ഇതിന്റെയൊക്കെ അർത്ഥം.." അവസാന വരിയിലെ താളം ഒരു കളിയാക്കലിന്റെതായപ്പോൾ അഗസ്ത്യ കണ്ണ് തുറന്നു കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി. "എനിക്കറിയാമെങ്കിൽ ഞാൻ നിന്നോട് ചോദിക്കുമോ?" "ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ മുൻപേ ഒന്നന്വേഷിക്കാമെന്നു. അപ്പൊ നിനക്ക് വേണ്ടാ.. ഇതയക്കുന്നയാൾ അതാണ്‌ ആഗ്രഹിക്കുന്നതെങ്കിലോ?" രോവിൻ ആ സ്വിങ്ങിൽ ഇരുന്നു പയ്യെ ആടി. "എങ്കിൽ അവൾക്ക് അതങ്ങു നേരിട്ട് വന്നു പറഞ്ഞാൽ പോരെ.." അഗസ്ത്യ നിവർന്നിരുന്നു ഷർട്ടിന്റെ മടക്കുകൾ കുറച്ചു കൂടി തെരുത്ത് വച്ചു. "അവളോ.. അവളെന്നങ്ങു ഉറപ്പിച്ചോ സർ.." രോവിന്റെ കളിപറച്ചിൽ ഇഷ്ടപ്പെടാതെ അഗസ്ത്യ അപ്പോഴും അവനെ ഒറ്റ നോട്ടം നോക്കി മിഴി മാറ്റി കളഞ്ഞു. "ഇന്നത്തെ കാലത്തെ ഏതെങ്കിലും പെണ്ണ് പ്രേമവും പറഞ്ഞു നിന്റെ മുന്നിൽ വരുവോ? ഇനി അങ്ങനെ പെണ്ണാണെങ്കിൽ നിന്റെ മുരട്ട് സ്വഭാവം അറിയാത്ത ഏതെങ്കിലും പൈതലാവും." പൊതുവെ പാവമാണെങ്കിലും എപ്പോഴും ഗൗരവത്തിന്റെ മറ അണിയുന്ന അഗസ്ത്യയെ, ഇന്നത്തെ പെങ്കിടാങ്ങൾക്ക് പിടിക്കുമോയെന്ന് രോവിന് സംശയമാണ്. "ഹാ.. ക്ലിനിക്ൽ വരുന്നവരുടെയെല്ലാം രക്തം ഊറ്റി കുടിച്ചല്ലേ ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത്. ഇതാരോ കളിപ്പിക്കാൻ ചെയ്യുന്നതാണ്, അതും എന്നെ അറിയുന്ന ആരോ ഒരാൾ.." അനിഷ്ടം കാട്ടി അഗസ്‌ത്യ എഴുന്നേറ്റു മുഖം കഴുകി നേരെ മുന്നിലുള്ള മിററിലേക്ക് നോക്കി. "എന്തിനു?" രോവിന്റെ ചോദ്യവും അഗസ്ത്യയ്ക്ക് ആ കണ്ണാടിയിലൂടെ കാണാം. "ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു കാലം ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിയാത്തവനെ baffoon ആക്കാൻ..!" മുഖത്തെ വെള്ളത്തുള്ളികൾ വടിച്ചെടുത്തു കൈ കുടഞ്ഞവൻ വീണ്ടും തന്റെ പ്രതിബിംബത്തിലേക്ക് നോക്കി. കട്ടിയുള്ള പുരികത്തും വെള്ളം രഹസ്യമായി കയറി ഇരിപ്പുണ്ട്. അത് പയ്യെ ഒഴുകി ഇറങ്ങാനുള്ള അവസരം നിഷേധിക്കാതെ അവൻ തിരിഞ്ഞതും രോവിൻ ആ പറഞ്ഞതൊന്നും ഇഷ്ടപ്പെടാതെ അനിഷ്ടം കാണിച്ചു ചാഞ്ഞു ഇരിപ്പാണ്. "പിന്നേ... ഞാനാണോ 'ശ്രീ...' എന്നെയാര അങ്ങനെ വിളിക്കുന്നത്?" ടവൽ കൊണ്ട് കവിൾ ഒപ്പി അത് തിരികെ യഥാ സ്ഥാനത്തു വച്ചു കൊണ്ട് അവൻ റൈലിംഗിൽ കൈ ഊന്നി പുറത്തെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു. "ഇതൊരുപക്ഷെ മാറ്റാർക്കോ വേണ്ടി അയക്കപ്പെടുത്താണെങ്കിലോ? ഏതെങ്കിലും ഒരു ശ്രീയ്ക്കു വേണ്ടി.. നിന്ററിവിൽ ഏത് ശ്രീ ഉണ്ട്..!" അഗസ്ത്യ തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതിനാൽ അവന്റെ മുഖം രോവിന് കാണാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. "ഹരിശ്രീ...." അഗസ്ത്യ അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ചുണ്ടിന്റെ കോണിൽ ഒരു ചിരി ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കണ്ടു രോവിൻ. "നമ്മളിതൊക്കെ എത്ര ചർച്ച ചെയ്തതാ രോ.. അങ്ങനെ മാറ്റാർക്കെങ്കിലും ഉള്ളതാണെങ്കിൽ ഞാൻ പോകുന്ന വഴിയിലൊക്കെ ഇതെന്നെ തേടി വരുമോ? ക്ലിനിക്ൽ... ഹോസ്പിറ്റലിൽ.. മാളിൽ.. റെസ്ട്രോങ്ങ്ൽ.. ഒകെ... എന്തെങ്കിലും ആകട്ടെ... ഉപദ്രവമൊന്നുമില്ലല്ലോ.. എത്രാന്നു വച്ചാൽ വരട്ടെ..." മുഖത്ത് സ്പെക്സ് ശെരിയാക്കി വച്ചു അഗസ്ത്യ. "നിനക്കിതാരെന്നു അറിയാനൊരു curiosity യുമില്ലെടെ.." "ഇല്ല...!" "മറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഏതെങ്കിലും മിസ്സ്‌. വേൾഡ് ആണെങ്കിലോ?" അതിഷ്ടപ്പെട്ട മട്ടിൽ അഗസ്ത്യ ഊറി ചിരിച്ചു.. "ഉം... ഉം...".. കൂടെ മൂളി. "പറയാൻ പറ്റില്ല സർ... ഇപ്പൊ പെൺപിള്ർക്ക് കലിപ്പൻമാരെയാണിഷ്ടം.. കണ്ടാൽ ഒരു കലിപ്പൻ ലുക്ക്‌ ഒക്കെ തോന്നുമെങ്കിലും നീ ഒരു ഇന്റോവേർട്ട് ആണെന്ന് ഞങ്ങൾക്കല്ലേ അറിയൂ.." പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഫോണിലേക്ക് വന്ന നോട്ടിഫിക്കേഷൻ നോക്കി രോവിൻ ഇപ്പൊ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞു മാറിയ നേരത്താണ് അഗസ്ത്യയ്ക്കും കോൾ വന്നത്. 'അനന്യ സഞ്ജയ്‌ 'എന്ന പേര് കണ്ടതും അഗസ്ത്യ ഉത്സാഹത്തോടെ കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു. "ഏട്ടത്തി...!" ഫോൺ കാതിലെക്ക് വച്ചു കണ്ണടച്ചവൻ കിടക്കുമ്പോൾ മനക്കണ്ണിൽ ഏട്ടത്തി അമ്മയുടെ വാത്സല്യ രൂപം തെളിഞ്ഞു. "എവിടെയാണ് സർ..?" "രോവിന്റെ കൂടെയുണ്ട് ഏട്ടത്തി...!" "ഓണം ഇങ്ങെത്തിയത് അറിഞ്ഞോ ആവോ?" മറുതലയ്ക്കൽ അമ്മയെന്ന പോലെയാണ് ചോദ്യം. അമ്മ പോയ സ്ഥാനത്തേക്ക് ആകെയുള്ളത് ഈ അമ്മയാണേന്നോർമ്മയിൽ അഗസ്ത്യ മിണ്ടാതെ കിടന്നു. "വന്നേക്കണം ഇങ്ങടേക്ക്..." അതൊരുത്തരവ് ആയിരുന്നു. "ഓണം കേരളത്തിന്റെ ദേശീയോത്സവം അല്ലേ ഏട്ടത്തി. അല്ലാണ്ട് ഡെല്ലിടെ അല്ലല്ലോ.. നിങ്ങൾ ഇങ്ങട് പോരെന്നെ.. നമുക്ക് ഇവിടെ ആഘോഷിക്കാം ഇക്കൊല്ലം." അമ്മയും അച്ഛനും ഉറങ്ങുന്ന മണ്ണിൽ ഏട്ടനും കുടുംബവുമായി ഒന്നൊത്തു കൂടണമെന്ന് അവനും ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു. "നിന്റെ ഏട്ടന് അതിനായി മാറ്റി വയ്ക്കാൻ സമയം എവിടെ? നിനക്കല്ലേ ഓണം ഹോളിഡേയ്‌സ് ഉള്ളത്..വിശ്രമവേളകൾ ആനന്ദകരമാക്കണം ന്നാ. കേറി പോര് ചെക്കാ..." ""മധുവും വിധുവും എവിടെ?" അതിനു മറുപടി പറയാത്തെ അഗസ്ത്യ അവിടുത്തെ കുട്ടി കുറുമ്പികളെ തേടി. "സ്കൂൾ കഴിഞ്ഞു വന്നില്ല... വരുമ്പോൾ വിളിക്കാൻ പറയാം ഞാൻ.... രോവിൻ എവിടെ..? കൊടുക്ക്‌?" അഗസ്ത്യ ഫോൺ ചെവിയിൽ നിന്നു മാറ്റാതെ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. രോവിൻ അവിടെ ഫോണിൽ എന്തോ വലിയ ചർച്ചയിലാണെന്ന് തോന്നുന്നു. "സർ ഫോണിൽ ആണ്..!" "ഓഹ്... Pass my greetings to him..വരുമ്പോൾ അവനെയും കൂട്ടിക്കോ .." "ഓക്കെ.." കോൾ കട്ടായി തിരിഞ്ഞു കിടന്നൽപ നേരം കഴിഞ്ഞതും കാൽ തുടയിൽ ഒരടി കിട്ടി അഗസ്ത്യ തെറിച്ചെഴുന്നേറ്റു. "ഡാ.... ഇക്കുറി ഓണത്തിന് ഒരു ട്രിപ്പ്‌ പോയാലോ?" "ഉം.. ഇപ്പൊ ഒരാൾ വിളിച്ചു വച്ചതെ ഉള്ളൂ...അങ്ങടേക്ക് ചെല്ലാൻ.." കാൽ തുട തടവി എരിവ് വലിച്ചു കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞു. "ആരാ... Delhi ന്നാ?" "Yes.. അല്ലാണ്ട് എനിക്കാര ഉള്ളെ..!" "നീ അത് ക്യാൻസൽ ചെയ്യ്. നമ്മൾ ഒന്നിച്ചു ഒരു യാത്ര പോയിട്ട് കുറച്ചായില്ലേ.. ഒരു refreshment നു സമയായ പോലുണ്ടിപ്പോ..." "ആദ്യം സാറിന്റെ പ്ലാൻ പറയ്.." അഗസ്ത്യ രോവിനെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി. "ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിൽ ഒരു പേജ് ഉണ്ട്..."പോക്കുവെയിൽ .." അതിന്റെ അഡ്മിൻസ് ആയിട്ട് ഒരു ട്രിപ്പ്‌ അറേഞ്ച് ചെയ്യുന്നുണ്ട്.. കൂട്ടത്തിൽ നമുക്കും കൂടി പോകാം.. " "എന്നെക്കൊണ്ടൊന്നും പറ്റില്ല.. ഊരും പേരും അറിയാത്തവർക്കൊപ്പം ഒന്നും യാത്ര ചെയ്യാൻ.." അപരിചിതരോട് ഒപ്പം ഒരു മണിക്കൂർ തികച്ചു സമയം പങ്കു വയ്ക്കാൻ കഴിയാത്തവനാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു യാത്ര. "എടാ പൊട്ടൻ പല്ല് ഡോക്ടറെ.. ഇതൊക്കെ ലൈഫ് എക്സ്പീരിയ്ൻസ് ചെയ്യുന്നതിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഒരുപാട് മനുഷ്യരെ അറിയാനും അവരുടെ രീതികൾ അറിയാനും ഇങ്ങനെ മനുഷ്യന്മാരുമായി ഇടകലരണം. അല്ലാതെ എപ്പോഴും എയർ പിടിച്ചിരുന്നിട്ട് , ലോക കാര്യം മാത്രം വായിച്ചിരുന്നിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ല... നീ പുസ്തകത്തിൽ പഠിച്ചിട്ടുള്ള ഇന്ത്യ അല്ലേടാ ഈ ഇന്ത്യ..." രോവിന്റെ ദേഹത്തു ജോസഫ് അലക്സ്‌ കയറിയെന്നു തോന്നുന്നു.. പിടലിയിലെ മുടിയൊക്കെ സ്റ്റൈലിൽ തൂത്തു എറിയുന്നു. "തള്ളൊക്കെ കൊള്ളാം.. അങ്ങനെ ഏതോ ഒരു പേജിൽ കണ്ട ട്രിപ്പ്‌ ഡീറ്റൈൽസും നോക്കി, സാറിനും പോകാൻ താല്പര്യം വരണമെങ്കിൽ അതി ഗൂഢമായ എന്തോ ലക്ഷ്യം ഉണ്ടാവണമല്ലോ..? Am I Right Sir...?" അഗസ്ത്യ രോവിന്റെ കണ്ണിലെ കള്ളത്തരം കയ്യോടെ പിടികൂടി. "ഡാ.. ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ അനീറ്റയെ കുറിച്ച്... എന്റെ വൈബിന് പറ്റിയ ഒരാളെ കണ്ട് കിട്ടി എന്ന്. പക്ഷേ അവൾക്കത് എങ്ങനെ ആണെന്ന് അറിയില്ല.. ഈ ട്രിപ്പ്നു പോയാൽ കുറച്ചു കൂടി അടുത്ത് ആളിനെ മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റും അളിയാ..?" അഗസ്ത്യയുടെ കാൽ തുടയിൽ മുഖം അമർത്തി കെഞ്ചുന്ന രോവിനെ കണ്ടു അഗസ്ത്യയ്ക്ക് കണ്ട് ചിരി വന്നു. പുറത്തു പഠിക്കാൻ പോയെന്നെ ഉള്ളൂ.. സ്വഭാവത്തിനിപ്പോഴും മാറ്റമൊന്നുമില്ല. "കാള വാല് പൊക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോഴേ തോന്നി.... ഇങ്ങനെന്തെങ്കിലും ആവുമെന്ന്.. ഇതിപ്പോ എത്രാമത്തെ ആളെയാ വൈബ് ടെസ്റ്റ്‌ pass ആയിട്ട് കാണാൻ പോകുന്നെ.?" രോവിൻ വിരൽ എണ്ണി. "ആ.. അതൊന്നും correct count ചെയ്യാനൊക്കില്ല.. നീ വരുവോ " "നീ എന്നെ എന്തിനേടെ കൂട്ട് വിളിക്കുന്നെ..?" "ഒരു കമ്പനിയ്ക്ക്...പ്ലീസ്‌.. പ്ലീസ്...! വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റിയ വേറാരെങ്കിലും വേണ്ടേ ബ്രോ..!" "ആലോചിക്കട്ടെ ".. രോവിനടുത്തു നിന്നും യാത്ര പറഞ്ഞു അഗസ്ത്യർമഠത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ തനിക്ക് ഇന്ന് വന്ന കത്തും കൈയിൽ കരുതിയിരുന്നവൻ. മഠത്തിലേക്ക് കയറിയതും കണ്ണൊന്നു പോയത് അച്ഛനുമമ്മയും ഉറങ്ങുന്നിടത്തേക്കാണ്. വേലു ചേട്ടൻ ഇന്നും ആകെ വൃത്തിയാക്കിയിട്ടിട്ടുണ്ട് എന്ന് പരിസരം ആകെ കണ്ണോടിച്ചു ഉറപ്പു വരുത്തി. ഒന്ന് കുളിച്ചു അന്നത്തെ കത്തും ഭദ്രമായി സൂക്ഷിക്കുന്ന മറ്റു കത്തുകൾക്കൊപ്പം വയ്ക്കുമ്പോൾ വെറുതെയെങ്കിലും ആവണോന്നോര്ക്കാതിരുന്നില്ല. "തന്നെ അത്രയറിഞ്ഞ ആരെങ്കിലും ആവുമോ?" എന്ന്. ഉറങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ ഇൻസ്റ്റ ഓപ്പണാക്കി നോക്കി. ഉറ്റ സുഹൃത്ത്‌ പറഞ്ഞ " പൊക്കുവെയിൽ " തേടി പിടിച്ചു ഫോള്ളോ ചെയ്തു അന്നത്തെ സ്റ്റോറി നോക്കി. "കേരളത്തിന്റെ കാശ്മീരിലേക്ക്... കുംകുമപ്പൂവ് വിളഞ്ഞ കാന്തല്ലൂരിലേക്ക്.. വട്ടവട വഴി മറയൂരും കയറി ഒരു യാത്ര.... പോരുന്നേൽ കൂടിക്കോ കൂട്ടരേ.... പൊക്കുവെയിൽ കൂട്ടത്തിൽ ഒന്നിച്ചിരിക്കാം.. ഒന്നിച്ചു പാടാം... ഒന്നിച്ചൊരായിരം ഓർമ്മകൾ നെയ്യാം.....!" "മീശപ്പുലിമലയിൽ മഞ്ഞു വീഴുന്നത് കാണാനൊരാശ.... എന്തായാലും അവനൊരു കൂട്ട് വേണ്ടേ .. കൂടെ പോകാം എന്നുറപ്പ് പറഞ്ഞു ഞാൻ.." ലഞ്ച് കഴിച്ചു കൈ കഴുകിയപ്പോൾ വന്ന കോൾ ആണ് അഗസ്ത്യയ്ക്ക്. മറുപ്പുറത്തു മധുവന്തിയും വിധുബാലയും മാറി മാറി പരിഭവം പറച്ചിലാണ്..., ഇളയച്ഛൻ വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു ആഘോഷിക്കാനിരുന്ന ഓണം വെള്ളത്തിൽ ആയി പോയെന്ന് ചൊല്ലി. "അപ്പൊ ഇളയച്ഛൻ ഇവിടെ വരില്ലേ ?" "വരും.. ആ യാത്ര കഴിഞ്ഞു നേരെ അങ്ങോട്ടേക്ക് തന്നെ വരാമെന്നേ.. Sure..!" ഉറപ്പു പറഞ്ഞു കൈ വൃത്തിയാക്കി മായയ്ക്ക് കോൾ ചെയ്തു അടുത്ത patient നോട്‌ വരാൻ പറഞ്ഞു. വാതിൽ തുറന്ന് വന്നത് തൻവിയും നിവിയും ആയിരുന്നതിനാൽ അഗസ്ത്യ തൻവിയെ സംശയത്തോടെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണ് ആ ഗ്ലാസിനിടയിലൂടെ കാണുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും നിവിയ്ക്ക് വരുന്ന അവജ്ഞ ഇക്കുറി ഉണ്ടായില്ല. കവിളിൽ കൈ ചേർത്തു പിടിച്ചു നിവി അവനു മുന്നിലേക്കിരുന്നപ്പോൾ അഗസ്ത്യ അറിയാതെ ചിരിച്ചു പോയി. എപ്പോഴും കയ്യിലൊരു ചോക്ലേറ്റൊ ലോലിപൊപ്പോ ആയി നടക്കുന്നവൾക്ക് ഇത് വരനെന്തേ ഇത്ര വൈകി എന്ന സംശയം മാത്രമേ അവനുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഒരിക്കലും കാണാത്ത അഗസ്ത്യയുടെ ചിരി കാണെ നിവിയ്ക്ക് പെരു വിരലിൽ നിന്നും ഇരച്ചു കയറി. അതറിഞ്ഞെന്നോണം തൻവി അവളുടെ തോളിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു കണ്ണ് അടച്ചു കാണിച്ചു. "പറയു.. എന്താ പ്രശ്നം..?" പൊന്തി വരുന്ന ചിരി അടക്കി അഗസ്ത്യ ചോദിച്ചപ്പോൾ മറുപടി നൽകിയത് തൻവിയാണ്. "പല്ല് വേദന.. കുറച്ചു നാളായിട്ടുണ്ട്.. ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ meftal കഴിച്ചിട്ട ഉറങ്ങിയേ " "എവിടെ? ഏതു പല്ലാണ്.. നോക്കട്ടെ.." ഡെന്റൽ ചെയറിലേക്ക് നിവിയോട് കിടക്കാൻ കൈ കാണിച്ചതും അവൾ അതിലേക്ക് ഇരുന്നു. അങ്ങേ അറ്റത്തെ മേൽ പല്ലിന്റെ x-ray എടുക്കാൻ വായ തുറന്നു പിടിച്ചപ്പോൾ തന്നെ നിവി കുഴഞ്ഞു. 📖 കഥയുടെ ബാക്കി ഭാഗങ്ങൾ ഇവിടെ വായിക്കാം: 👉 https://app.aksharathalukal.in/series/46677/view വായിച്ചിട്ട് അഭിപ്രായം പറയണേ 🥰 #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ