സമർപ്പണം..27. Aniprasad. V. സോമശേഖരൻ ഓടിച്ചിരുന്ന കാർ നഗരത്തിരക്കിലേക്ക് കടന്നതും പിൻ സീറ്റിൽ ഇരുന്ന കമലമ്മ പറഞ്ഞു, "ഏതെങ്കിലും ഒരു ബേക്കറിയുടെ മുമ്പിൽ നിർത്തണേ മോനേ... ഒരു രോഗിയെ കാണാൻ പോവല്ലേ. എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിക്കൊണ്ടും പോകാമെടാ..." വണ്ടിയോടിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ സോമശേഖരൻ മുഖം തിരിച്ച് നോക്കി. "ഈ ഇരിയ്ക്കുന്ന സാധനങ്ങൾ ഒന്നും കൊണ്ടും അമ്മയ്ക്ക് മതിയാകില്ലേ അമ്മേ. ഇതെല്ലാം പോരാഞ്ഞിട്ടാണോ ഇനി ബേക്കറി പലഹാരം കൂടി വാങ്ങിച്ച് കൂട്ടുന്നത്..." "ഈ ഇരിയ്ക്കുന്നതോ... ഇതെന്തുണ്ടെടാ... ആകെ നാല് ഉള്ളിവടയും ഉണ്ട്, രണ്ട് പൊതിച്ചോറും ഉണ്ട്... പിന്നെ ആ പഴക്കടയിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ച ഒരു കിലോ ഏത്തപ്പഴവും, അര കിലോ ഓറഞ്ചും ഉണ്ട്.. ഇതും കൊണ്ടാണോടാ ആശുപത്രിയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെ കാണാൻ പോകുന്നത്..." "അര കിലോ ഓറഞ്ചും, ഒരു കിലോ ഏത്തപ്പഴവുമോ.." സോമശേഖരൻ അത്ഭുതം കൂറി. കമലമ്മ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ പുറം കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടിരിയ്ക്കയാണ്. അവൻ പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അധികം തിരക്കില്ലാത്ത നല്ല വൃത്തിയും ഭംഗിയുമുള്ള ഒരു ബേക്കറിയുടെ മുമ്പിൽ വണ്ടി ഒതുക്കി. "അമ്മ പോയിട്ട് വാ. എന്താ വേണ്ടതെന്ന് വച്ചാൽ വാങ്ങിച്ചോ.. ജലജേ.. നീ കൂടി അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം ചെല്ല്..ഇത് വച്ചോ.." അവൻ അമ്മയുടെ അടുത്തിരുന്ന ജലജയെ നോക്കികൊണ്ട് ഒരു അഞ്ഞൂറിന്റെ നോട്ടെടുത്ത്‌ അമ്മയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. "അത് നീ കയ്യിൽ വച്ചോടാ. എന്റെ കയ്യിൽ പൈസയുണ്ട്..." കമലമ്മ അവന്റെ കയ്യിലേ പൈസയിലേക്ക് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ തന്റെ പേഴ്സും എടുത്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി ബേക്കറിക്കുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. വലിയൊരു കിറ്റ് നിറയെ സാധനങ്ങൾ തൂക്കിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് പത്തു മിനിറ്റിനുള്ളിൽ തന്നെ അവർ തിരിച്ചെത്തുകയും ചെയ്തു. "ഇനി എന്തെങ്കിലും അമ്മയ്ക്ക് വാങ്ങിയ്ക്കാനോ മറ്റോ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞോണം. വണ്ടി ഇനി ഇടയ്ക്കെങ്ങും ഞാൻ നിർത്തില്ല. കേട്ടല്ലോ..." സോമശേഖരൻ പറഞ്ഞു. "ഇനിയൊന്നും വാങ്ങിയ്ക്കാനില്ല. എനിയ്ക്ക് മുരളീടെ വീട്ടിൽ ചെന്ന് ആ കുഞ്ഞുങ്ങളേ കൂടി നമ്മുടെ കൂടെ കൊണ്ടുവരണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എങ്ങിനെ കൊണ്ടുവരാനാ... അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി എന്തെങ്കിലും ചൊറിയുന്ന വർത്തമാനം പറയും ഞാനത് പലിശ ചേർത്ത്‌ അപ്പോൾ തന്നെ മറുപടിയും കൊടുക്കും.. വീട്ടിൽ ചെന്ന് കേറി അവളെ ആക്ഷേപിച്ചു എന്നൊരു പേരുദോഷം നമുക്ക് വരരുതല്ലോ എന്ന് കരുതിയാ ഞാനത് നിന്നോട് പറയാതിരുന്നത്..." "അത് വേണ്ടമ്മേ. അവന്റെ ഓപ്പറേഷൻ കഴിയട്ടെ. അവർ പിന്നെ കണ്ടാൽ മതി അത്. വിജിതയും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അങ്ങനെ. ഇപ്പോൾ അവന്റെ കാൽ നീര് വച്ചു വീർത്തിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടാൽ അവരും ഭയന്നു പോകും... കുഞ്ഞുങ്ങളേ കാണാൻ അവന് വലിയ കൊതിയുണ്ടെന്ന് അവന്റെ സംസാരത്തിൽ നിന്നേ ഞാൻ മനസിലാക്കിയതാ.അത് ഇനി നമുക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാകുവോ എന്ന് കരുതി അവൻ പറയുന്നില്ലെന്നേയുള്ളൂ..." കമലമ്മ അതിനുള്ള മറുപടി ഒരു ദീർഘശ്വാസത്തിൽ ഒതുക്കി. അവർ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയിട്ട് ലിഫ്റ്റിൽ കയറി മൂന്നാം നിലയിലേക്ക് പോയി. മുരളീകൃഷ്ണൻ കിടന്ന റൂമിന്റെ വാതിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയായിരുന്നു. സോമശേഖരൻ വാതിലിൽ മെല്ലെ തട്ടി വിളിച്ചു. വിജിത വന്നു വാതിൽ തുറന്ന് നോക്കിയിട്ട് അവരെ അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. കമലമ്മ തന്റെ കയ്യിൽ ഇരുന്ന കിറ്റ് വിജിതയെ ഏൽപ്പിച്ചു. മുരളീകൃഷ്ണൻ കുറച്ച് ശോഷിച്ചു പോയിട്ടുണ്ടെന്ന് കമലമ്മയ്ക്ക് തോന്നി. "ഇവനെന്താ മോളേ.. ആഹാരമൊന്നും കഴിയ്ക്കാറില്ലേ... അതോ നീ ഒന്നും വാങ്ങി കൊടുക്കാറില്ലേ ഇവന്. ആകെ ക്ഷീണമാണല്ലോ മുരളീ..." "അമ്മ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ മുരളിയേട്ടാ... അതിന്റെ മറുപടി പറയ്... അല്ലെങ്കിൽ അമ്മ കരുതും ഞാൻ മുരളിയേട്ടന് ആഹാരമൊന്നും തരുന്നില്ലെന്ന്." അവനെ നോക്കി വിജിത പറഞ്ഞു. "പോടീ അവിടുന്ന്. അമ്മ അങ്ങനൊന്നും ഉദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞതല്ല... അല്ലെങ്കിലും കുറെ ദിവസം കാണാതിരുന്നിട്ട് അമ്മമാർക്ക് മക്കളേ പെട്ടന്ന് മുമ്പിൽ കാണുമ്പോൾ വായിൽ ആദ്യം വരുന്ന വാചകം ഇതാ... അത് ഞാൻ ക്ഷീണിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതൊന്നും കൊണ്ട് പറയുന്നതല്ലെടീ.. സ്നേഹം കൊണ്ട് പറയുന്നതാ.." എല്ലാവരെയും കൂടി ഒരുമിച്ച് കണ്ടതിന്റെ സന്തോഷം മുരളീകൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. "കമലമ്മ അപ്പറഞ്ഞത് നേരാ. കേട്ടോടാ മുരളീ......" ബാത് റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് പെട്ടന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്ന കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പറഞ്ഞു. അവർ അപ്പോഴാണ് അറിയുന്നത് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് തന്നെ.. "ഞാൻ വന്ന് ഇവനെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞതേയില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ വിശ്വസിയ്ക്കുവോ..ആദ്യം ഞാൻ കരുതിയത് എനിയ്ക്ക് റൂമു മാറി പോയതാരിയ്ക്കുമെന്നാ.. അത്രയ്ക്കും ശോഷിച്ചു പോയില്ലേ എന്റെ കുഞ്ഞ്... ഞാൻ തിരിച്ചിറങ്ങിപ്പോകാൻ നേരം മുരളി അവിടെ കിടന്ന് അമ്മേ എന്ന് വിളിയ്ക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടാണ് എനിയ്ക്ക് ഇവനെ മനസിലാക്കാൻ പറ്റിയത് തന്നെ ..." "അതേതായാലും കൊള്ളാമല്ലോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്‌മി.. എത്ര നാള് കൂടി കാണുവാ ഞാൻ മുരളിയെ. എനിയ്ക്ക് അത്രയ്ക്കങ്ങോട്ട് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തത്ര മാറ്റമൊന്നുമില്ല മുരളിയ്ക്ക്... കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയ്ക്ക് മുരളിയെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റിയില്ലെങ്കിൽ വിജിതയില്ലാരുന്നോ ഇവിടെ.. അതോ അവളെയും കണ്ടിട്ട് നിങ്ങൾക്ക് ആളറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ..." "അവളിങ്ങനെ പിന്നെ എവിടായാലും ഒരുങ്ങികെട്ടിയെല്ലാ നിൽക്കൂ... പോരാത്തതിന് ഇപ്പോൾ വെയിലും, കാറ്റും ഒന്നും കൊള്ളേണ്ട കാര്യവുമില്ലല്ലോ... വെറുതെയിരുന്നു തിന്നു ചീർക്കുക എന്നുള്ള ഒറ്റ ജോലിയെല്ലാ ഉള്ളോ അവൾക്ക്.. അതവൾ ഭംഗിയായി ചെയ്യുന്നതിന്റെ മാറ്റം മുഖത്ത് കണ്ടറിയാമേ ." "എങ്കിൽ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് പോരാൻ വയ്യാരുന്നോ...എന്തിനാ വെറുതേ വീട്ടിൽ കേറി അടയിരുന്നത്..മകനെ ശുശ്രൂഷിയ്ക്കുകയും ചെയ്യാം, വിജിത ചെയ്ത ജോലിയും ചെയ്യാമാരുന്നല്ലോ.." "നമ്മക്ക് വയ്യേ ഇങ്ങനെ തീറ്റയും കുടിയുമായി മാത്രം മുറിയുടെ മൂലയ്ക്ക് ഇരിയ്ക്കാൻ.. എനിയ്ക്ക് പത്ത്‌ മിനിറ്റ് ഒരിടത്ത്‌ അടങ്ങിയിരുന്നാൽ അപ്പോൾ തുടങ്ങും കാലിനു കഴപ്പ്... എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ജോലിചെയ്തു ചെയ്തുഇപ്പൊ എനിയ്ക്കതൊരു ശീലമായി കമലമ്മേ.. വീട്ടിലിപ്പോൾ മുരളീടെ കൊച്ചുങ്ങളും ഉള്ളത് കൊണ്ട് പറയുകയും വേണ്ട... ഇന്ന് ഈ നേരം വരെ ഒരിടത്ത്‌ ഞാനൊന്നിരുന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ദാ ഇപ്പോഴാ..." അവർ ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് അവർക്കടുത്തായി ഇരുന്നു. "നിങ്ങൾ സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കെ. എനിയ്ക്കൊന്ന് ഫോൺ ചെയ്യാനുണ്ട്... ഞാനിപ്പോ വന്നേക്കാം..." സോമശേഖരൻ ഫോണും കയ്യിലെടുത്ത്‌ മകളെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്കിറങ്ങിപ്പോയി. "ഞാൻ പോയി ചായ വാങ്ങിച്ച് കൊണ്ട് വരാം അമ്മേ.. കാന്റീൻ ഈ വാർഡിന് തൊട്ടു താഴെയാ..." വിജിത ചെന്ന് ഫ്ലാസ്ക്എടുത്തപ്പോൾ കമലമ്മ അവളെ തടഞ്ഞു. "അത് അവിടെ വച്ചേക്ക് നീ. ഇവിടാരും ചായകുടിയ്ക്കാനല്ല വന്നത്..ചായ വേണ്ടവർ വേണമെന്ന് തോന്നുമ്പോ കാന്റീനിൽ പോയി കുടിച്ചോളും." കമലമ്മ അവളുടെ കയ്യിലിരുന്ന ഫ്ലാസ്ക് വാങ്ങി മേശപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വച്ചു. തങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന പായ്ക്കറ്റുകൾ എല്ലാം വേർതിരിച്ചു വയ്ക്കുകയായിരുന്നു ജലജ. രാത്രിയിൽ അവർക്ക് കഴിയ്ക്കാനായി കൊണ്ട് വന്ന ചോറ് ഇരുന്ന കിറ്റ് അവൾ മാറ്റി വച്ചിട്ട് വിജിതയോട് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "നമ്മള് ചോറ് കൊണ്ട് വന്നത് വെറുതെയായോ മോളേ.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി വന്നപ്പോൾ അവരും കൊണ്ടുവന്ന് കാണുമല്ലോ അല്ലേ..." കമലമ്മ വിജിതയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി കൊണ്ടുവരാൻ ആരിരിയ്ക്കുന്നു കമലമ്മേ വീട്ടിൽ എന്നേ ഒന്ന് സഹായിയ്ക്കാനായി.. ഇപ്പോൾ തന്നെ അവിടെ നാലഞ്ച് എണ്ണത്തിന് നാല് നേരം വച്ചു വിളമ്പി എന്റെ നടു ഒടിഞ്ഞിരിയ്ക്കുവാ.. അതിന്റെ കൂടാ ഇനി ഇവർക്കുള്ളതും വച്ചുണ്ടാക്കി ചുമന്നു കെട്ടിക്കൊണ്ട് വരുന്നത്... ഇവിടുത്തെ കാന്റീനിൽ കിട്ടാത്ത എന്ത് ആഹാരമാ നമ്മൾ വീട്ടിലുണ്ടാക്കുക... സമയാ സമയത്തിന് പോയി വാങ്ങിച്ചും കൊണ്ട് വന്ന് രണ്ടിനൂടെ തിന്നാൽ പോരേ... അതിനും ഇനി നമ്മൾ ബുദ്ധിമുട്ടാണോ..." "മുരളി ഈ അവസ്ഥയിൽ ആയി പോയിട്ടല്ലേ കുഞ്ഞിലക്ഷമീ.. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവരെ കൊണ്ട് ആർക്കെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകുവോ... ആർക്കാ.. എന്താ... ഏത് നേരത്താ എന്നൊന്നും ഇക്കാലത്ത്‌ പ്രവചിയ്ക്കാൻ പറ്റത്തില്ല.. നമ്മളെല്ലാം അതൊന്ന് ഓർക്കുന്നത് നന്നായിരിയ്ക്കും." ഒരു താക്കീതിന്റെ സ്വരത്തിൽ കമലമ്മ പറഞ്ഞു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി എപ്പോൾ വന്നു.. ഉച്ചയ്ക്കേ പോന്നതാണോ ഇങ്ങോട്ട്..." കമലമ്മ അവരോട് വിശേഷങ്ങൾ തിരക്കി തുടങ്ങി. "ഞാനിപ്പം വന്നു കേറിയതേയുള്ളൂ.. വന്നിട്ട് ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞതാ തൊണ്ട നനയ്ക്കാൻ പോയി ഒരു കാപ്പി വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരാൻ...അവള് കാപ്പിയ്ക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാ നിങ്ങള് വരുന്നത്..." "നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ മുരളിയ്ക്ക് ഒപ്പറേഷനല്ലേ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ... നാളെ ഉച്ചയ്ക്ക് മുമ്പ് കാശടയ്ക്കണമെന്ന് സോമൻ പറയുന്നത് കേട്ടു... കാശൊക്കെ റെഡിയായോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ.. ഒന്നും രണ്ടും രൂപയൊന്നും പോരല്ലോ.. രണ്ട് ലക്ഷം രൂപ വേണ്ടേ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ചുണ്ടിന്റെ കോണുകൾ ഇരുവശത്തേയ്ക്കും നീട്ടിയിട്ട് കൈകൾ മലർത്തിക്കാട്ടി.. "ഞാൻ എവിടെപ്പോയി ഉണ്ടാക്കാനാ കമലമ്മേ അത്രയും പണം..." "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി ജയകൃഷ്ണനോട് പറയ്. അവൻ വിചാരിച്ചാൽ എവിടുന്നെങ്കിലുമൊക്കെ മറിക്കാൻ പറ്റില്ലേ. പതിയെ തിരിച്ച് കൊടുത്താൽ മതിയല്ലോ..." "അവൻ പോയി കടം വാങ്ങിച്ചോണ്ട് വന്ന് ചേട്ടന്റെ ചികിത്സ നടത്തിയാൽ എവിടുന്നെടുത്ത്‌ തിരികെ കൊടുക്കും. പതിയെ കൊടുത്താൽ മതിയെന്ന് കമലമ്മ പറഞ്ഞില്ലേ.. അതിനും നമുക്ക് ഒരു വഴി വേണ്ടേ കമലമ്മേ..." "വഴിയൊക്കെ അവൻ കണ്ടു പിടിച്ചോളും. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി പറ അവനോട് പെട്ടന്ന് കാശുണ്ടാക്കി കൊണ്ട് വന്ന് മുരളീടെ സർജറി നടത്താൻ. എത്രദിവസമെന്ന് കരുതിയാ അവൻ വേദന തിന്നും കൊണ്ട് ഈ കിടപ്പിൽ കിടക്കുന്നത്... ഓപ്പറേഷൻ നടത്താൻ വൈകും തോറും അവന്റെ കാലിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ മോശമാകുമെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്..." "ഡോക്ടർക്ക് അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം പറയാം... അവർക്ക് പറഞ്ഞാൽ മാത്രം മതിയല്ലോ.. മുറ്റത്ത്‌ നിൽക്കുന്ന മരം പിടിച്ച് കുലുക്കിയാൽ നമുക്ക് കാശ് കിട്ടുവോ... കാശിന് കാശ് തന്നെ വേണ്ടേ... ഞാൻ പറയുന്നത് നാളെ കഴിഞ്ഞു മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കട്ടെ... കാശ് പിന്നായാലും കൊടുത്താൽ മതിയല്ലോ. വേണമെങ്കിൽ അതുവരേയ്ക്കും നമ്മൾ ഇവിടെ കിടക്കുവേം ചെയ്യാം... നമ്മുടെ ഗതികേട് കൊണ്ടല്ലേ... നമുക്ക് ആശുപത്രി സൂപ്രണ്ടിനോട് ഒന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കിയാലോ... അങ്ങനൊക്കെ എത്രയോ ആശുപത്രികൾ നിർധനരായ രോഗികൾക്ക് സൗജന്യമായി ചികിത്സ ചെയ്തുകൊടുക്കുന്നു.. ഞാൻ പറയുന്നത് നമുക്ക് ആ വഴിയൊന്നു നോക്കാമെന്നാ..." "ഇതെന്തായാലും കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽ കുരുത്ത ബുദ്ധിയല്ല.. മകൻ പറഞ്ഞുതന്നതാവും ഈ വക്രബുദ്ധി. അല്ലേ... ജയകൃഷ്ണനെ ഇങ്ങനൊക്കെ ചുഴിഞ്ഞ് ചിന്തിയ്ക്കാനുള്ള കുബുദ്ധിയുള്ളൂ..." "ആര് പറഞ്ഞു തന്നതായാലും ഉള്ളവനല്ലേ ഇല്ലാത്തവന്റെ ചികിത്സ നടത്തി കൊടുക്കേണ്ടത്... നമ്മൾ ചെന്ന് അവരോട് അക്കാര്യമൊന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നതിൽ തെറ്റില്ലല്ലോ..." "ഹേയ്.."കമലമ്മ പരിഹാസത്തോടെ ചിരിച്ചു. "ഒരു തെറ്റുമില്ല...മറിച്ച് അത് നമ്മുടെ അവകാശം എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. പക്ഷേ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മേ... നമ്മൾ ആ അവകാശവും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ അതവർ നടപ്പാക്കി തരണമെന്ന് നിയമമൊന്നുമില്ല.. അക്കാര്യത്തിൽ വല്ല ബോധവുമുണ്ടോ നിങ്ങൾക്ക്..." "എന്റെ അറിവ് വച്ചു ഞാനൊന്ന് പറഞ്ഞതാ കമലമ്മേ.. പിന്നെ നിങ്ങള് പറയും പോലെ മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷനുള്ള പണമുണ്ടാക്കാൻ അവന്റെ കൂടപ്പിറപ്പിനും, പെറ്റ തള്ളയ്ക്കും മാത്രമല്ല ബാധ്യതയുള്ളത്.. മുരളിയുടെ ഭാര്യക്കും ഉണ്ട് ബാധ്യത.. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ഞങ്ങളെക്കാളും ഒരു ഭാര്യയെന്ന നിലയ്ക്ക് അവളാണ് അതിന് വേണ്ടി ഓടി നടക്കേണ്ടതും, കാശുണ്ടാക്കേണ്ടതും... ... സത്യം പറഞ്ഞാൽ അത് പറയാൻ വേണ്ടി കൂടിയാ ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.. വിജിത പോയി അവളുടെ ചിറ്റയുടെ അടുത്ത്‌ ആവശ്യം അറിയിച്ചു കുറച്ച് കാശ് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരട്ടെ. വേറെ വഴിയില്ലാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ.." യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് കമലമ്മ വായിൽ കൈവച്ചു പോയി. വിജിതയും ജലജയും പരസ്പരം നോക്കി. മുരളീ കൃഷ്ണനാകട്ടെ കേട്ടതങ്ങോട്ട് വിശ്വസിയ്ക്കാൻ പറ്റാത്ത മട്ടിൽ കിടക്കുകയാണ്. "ഇത്തിരിയെങ്കിലും ബോധമുണ്ടോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ നിങ്ങൾക്ക്... രണ്ട് അസുഖക്കാരികളായ പെണ്മക്കളുമായി ജീവിയ്ക്കുന്ന അവർ എന്തടിസ്ഥാനത്തിന്റെ പുറത്താ നിങ്ങളുടെ മകന്റെ ചികിത്സയ്ക്കുള്ള കാശ് തരേണ്ടത്... മനുഷ്യരായി പിറന്ന ആരെങ്കിലും മനസ്സിൽ പോലും ചിന്തിക്കുന്ന കാര്യമാണോ ഇത്‌.. കഷ്ടം.. ആ കുഞ്ഞുങ്ങടെ ചികിത്സ നടത്താൻ അവര് കിടന്ന് നെട്ടോട്ടം ഓടിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുവാ... അതിനിടയിൽ ഇതുപോലെ ചിന്തിയ്ക്കാൻ നീച മനസ്സ് ഉള്ള മനുഷ്യർക്ക് മാത്രമേ കഴിയൂ..." "എങ്കിൽ പിന്നെ നിങ്ങളൊരു വഴി പറഞ്ഞു താ കമലമ്മേ.. നിങ്ങളിപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് എന്നോട് പോരടിയ്ക്കാനോ അതോ മുരളിയുടെ വിശേഷം അറിയാനോ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ സ്വരം മാറി തുടങ്ങി. "അമ്മേ.. നിർത്ത്‌.." ജലജ പറഞ്ഞു. "നമ്മൾ ഇവിടെ വന്നത് മുരളിയെ കാണാനല്ലേ. അതിനിടയിൽ വെറുതെയെന്തിനാ വേണ്ടാത്ത കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നത്..." കമലമ്മ ഒന്നുകൂടി കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് പാളി നോക്കി. താൻ പറഞ്ഞ ഒറ്റ വാക്കും അവർക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് ആ വീർത്ത മുഖത്ത്‌ നിന്നും വായിച്ചെടുക്കാം.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പെട്ടന്ന് ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റ് നേരിയത് ശരിയ്ക്ക് വലിച്ചിട്ട ശേഷം വിജിതയുടെ മുമ്പിൽ ചെന്ന് നിന്നു. "എനിയ്ക്ക് നിന്നോട് പറഞ്ഞു തരാനേ പറ്റൂ. ചെയ്യേണ്ടത് നീയാ... നിന്റെ കെട്ടിയോൻ അവിടെ നിന്ന് എണീൽക്കണമെങ്കിൽ നീ തന്നെ മനസ്സ് വക്കണം. നീ പോയ് നിന്റെ ഗീത ചിറ്റയെ കണ്ട് കുറച്ച് പൈസ സംഘടിപ്പിച്ചു തരാൻ പറയ്... ആരോടെങ്കിലും പലിശയ്ക്കെങ്കിലും എടുത്ത്‌ തന്നേ പറ്റൂ എന്ന് നിർബന്ധം പറയ്. അല്ലാതെ എന്നേ കൊണ്ടോ ജയനെ കൊണ്ടോ ഇത്രയും വലിയൊരു തുകയുണ്ടാക്കാൻ പറ്റില്ല.. അതല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഉപദേശക കൂട്ടത്തിൽ ആരെങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽ അവരോട് പറ നിന്നേ സഹായിയ്ക്കാൻ.. നേരം വൈകി.. ഞാനിറങ്ങുവാ.. നിന്റെ പിള്ളേര് വന്നുകാണും..." അവർ യാത്ര പോലും ചോദിയ്ക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ വാതിൽ തനിയേ ചേർന്നടഞ്ഞു. (തുടരും ) . രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ