മിഴിയോരങ്ങളിൽ.10 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 രാത്രിയിൽ ആശാലത നിരവധി തവണ വിൻസന്റിനെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവന്റെ ഫോൺ സ്വിച്ച്ഓഫ് ചെയ്യപ്പെട്ട നിലയിലായിരുന്നു. അവസാനം ദേഷ്യത്തോടെ ആശാലതയും തന്റെ ഫോൺ ഓഫാക്കി വച്ച ശേഷം ഉറങ്ങാനായി കിടന്നു. കണ്ണടച്ചു മനസ്സിനെ എത്ര ശാന്തമാക്കി കിടന്നിട്ടും അവളുടെ കൺ പോളകളിലേക്ക് ഉറക്കം അരിച്ചെത്തിയില്ല..കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ജീവിതത്തെ കുറിച്ചൊരു ഉറച്ച തീരുമാനം കൈക്കൊള്ളേണ്ടത് എങ്ങിനെയെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഇന്നോളം തോന്നാത്ത ഒരു ഭയം മെല്ലെ മെല്ലെ വന്നു കയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അടുത്ത ദിവസവും, അതിനടുത്ത ദിവസവും വിൻസന്റിനെ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവനെ അവൾക്ക് ഫോണിൽ ബന്ധപ്പെടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കല്യാണ നിശ്ചയത്തിനുള്ള വീട്ടിലെ ഒരുക്കങ്ങൾ പൂർത്തിയാകുന്നത് കണ്ട് ആശാലതയുടെ നെഞ്ചിൽ വല്ലാത്ത മിടിപ്പുകളുണ്ടായി ഓഫീസിൽ നിന്ന് മൂന്ന് ദിവസത്തെ ലീവെടുത്ത്‌ മടങ്ങിപ്പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോളുംനാളെ കഴിഞ്ഞാൽ തന്റെ വിവാഹ നിശ്ചയ ചടങ്ങാണെന്ന് അവൾ തന്റെ സഹ പ്രവൃത്തകർ ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞാലും താൻ വിൻസന്റിനൊപ്പം പോകുമെന്നിരിയ്ക്കെ കൂടെജോലിചെയ്യുന്നവർക്ക് മുൻപിൽ പിന്നീട് താൻ അപഹാസ്യ ആയി പോകരുതല്ലോ എന്ന് കരുതിയാണ് അത് അവൾ ആരെയും അറിയിയ്ക്കാതിരുന്നത്. കൊല്ലം സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും അഞ്ച് മുപ്പതിന് പുനലൂരേക്ക് പോകേണ്ട മെമു പുറപ്പെടാൻ പത്ത്‌ മിനിറ്റ് ശേഷിയ്ക്കേ ആശാലതയുടെ ഫോണിലേക്ക് ഫോണിലേക്ക് വിൻസന്റിന്റെ കോൾ വന്നു. ഫോണിന്റെ ഡിസ്‌പ്ലെയിലേക്ക് നോക്കിയ ആശാലത സീറ്റിൽ നിന്നെണീറ്റു. "വിൻസന്റാ.." അവൾ തൊട്ടടുത്തിരുന്ന ആവണിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ട്രെയിനിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി വിൻസന്റിന്റെ കോൾ അറ്റന്റ് ചെയ്തു. ആശാലതയ്ക്ക് പിന്നാലേ ആവണിയും ട്രെയിനിൽ നിന്നിറങ്ങി. "എവിടായിരുന്നു വിന്നിച്ചാ... ഞാൻ എത്ര വിളിച്ചെന്നറിയോ.." ആശാലത തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ഒരു തൂണിന്റെ നിഴലിലേക്ക് മാറി നിന്നു. അവൾക്ക് സങ്കടം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "എനിയ്ക്കറിയാo എന്നെ വിളിച്ചു കാണുമെന്ന്. സോറി ആശേ.." വിൻസന്റ് ഒരു ക്ഷമാപണം പോലെ പറഞ്ഞു. ആശാലതയിൽ നിന്നും മറുപടി ഒന്നും ഉണ്ടാകാതായപ്പോൾ അവൻ അവളെ വിളിച്ചു. "എനിയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നിട്ട്..." ആശാലതയുടെ ഒച്ച പതറി. "സങ്കടമോ.. ഇനി എന്തിനാ സങ്കടം. ഞാൻ വന്നില്ലേ..." അവൻ പറഞ്ഞു. "വിന്നിച്ചൻ എവിടാ.. എനിയ്ക്കൊന്നു കാണണം.. ഒന്ന് കണ്ടാൽ മതി..." "നീ ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യുവല്ലേ ആശേ.. " "ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് വിട്ടിട്ടില്ല. ഇന്ന്‌ പത്ത്‌ മിനിറ്റ് താമസിയ്‌ക്കും എന്ന അറിയിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നിങ്ങോട്ട് വരുവോ വിന്നിച്ചാ. എനിയ്ക്കൊന്നു കണ്ടാൽ മാത്രം മതി." "ശരി, ദാ ഞാൻ വന്നു." വിൻസന്റ് കോൾ കട്ട് ചെയ്തിട്ട് അപ്പോൾ തന്നെ റെയിൽവെ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് ചെന്നു. അവൻ ചിന്നക്കടയിൽ ഉഷ തീയേറ്ററിന് അടുത്ത്‌ നിന്നായിരുന്നു അവളെ ഫോണിൽ വിളിച്ചത്. ബൈക്ക് സ്റ്റേഷന് പുറത്ത് വിൻസന്റിന്റെ ഒരു പരിചയക്കാരന്റെ കടയ്ക്ക് സമീപം വച്ച ശേഷം അവൻ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ പ്ലാറ്റ് ഫോമിന് സമീപം പൊളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വേലി ചാടി പുനലൂർ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് പോകുന്ന ട്രെയിൻ നിർത്തിയിടുന്ന പ്ലാറ്റ് ഫോമിലേക്ക് ചെന്നു. ട്രെയിൻ ലേറ്റാണെന്ന അറിയിപ്പ് വന്നതോടെ കുറെ യാത്രക്കാരൊക്കെ ട്രെയിന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങി നിൽപ്പുണ്ട്. ആശാലത സാധാരണ കയറാറുള്ള മധ്യഭാഗത്തെ കോച്ചിന് സമീപത്തേയ്ക്ക് അവൻ ചെല്ലുമ്പോൾ ആവണി സൈഡ് സീറ്റിലിരുന്നു അവനെ കൈ കാട്ടി. വിൻസന്റ് കോച്ചിനുള്ളിലേക്ക് കയറി ചെന്നു. ആവണിയും, ആശാലതയും ഇരിയ്ക്കുന്നതിന്റെ എതിർ വശത്തുള്ള സീറ്റ് കാലിയായിരുന്നെങ്കിലും അതിൽ ആരുടെയോ ഒരു ബാഗ് ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. വിൻസന്റ് ആ സീറ്റിലേക്ക് ഇരുന്നു. "നിങ്ങള് സംസാരിയ്ക്ക്.. ഞാനിപ്പോൾ വരാം. ആകെ പത്ത്‌ മിനിറ്റ് സമയമേ ഉള്ളേ ചേച്ചീ.." ആവണി അവരെ ഓർമിപ്പിച്ച ശേഷം ഇറങ്ങി പുറത്തേയ്ക്ക് പോയി. ആശാലതയുടെ മുഖം വീർത്തു കെട്ടി ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ വിൻസന്റ് അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് കുസൃതിയോടെ നോക്കി. "ഇങ്ങനെ വീർത്തു കെട്ടി ഇരിയ്ക്കുമ്പോഴാ ആശേ നിന്നെ കാണാൻ കൂടുതൽ ഭംഗി... പക്‌ഷേ ഇവിടെ വച്ച് അത് വേണ്ട കേട്ടോ.. യാത്രക്കാർ ആരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിച്ചാൽ അവർക്ക് കാര്യം മനസിലായെന്നിരിയ്ക്കും..." അവൻ അവളുടെ മുഖത്ത്‌ നിന്നുംകണ്ണെടുക്കാതെ പറഞ്ഞു. "വിന്നിച്ചൻ എന്ത് പണിയാ കാണിച്ചത്. ഞാൻ വിളിച്ചിട്ടെന്താ വിന്നിച്ചൻ കോൾ എടുക്കാതിരുന്നത്... ഞാൻ ഇനി ഇതുപോലെ പേടിയ്ക്കാൻ വേറൊന്നില്ല... നാളെ വീട്ടില് നിന്നും എന്തെങ്കിലും കാരണം പറഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങി ഞാനും, ആവണിയും മയ്യനാട് വരാനിരുന്നതാ. വിന്നിച്ചന്റെ വീട്ടിലേക്ക്." "എന്റെ വീട് എവിടാണെന്നറിയോ നിങ്ങൾക്ക്..." വിന്നിച്ചൻ തിരക്കി. "അരിവാൾ മുക്കെന്നല്ലേ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്.. വിന്നിച്ചന്റെ പപ്പയുടെ പേര് പറഞ്ഞാൽ ആരും കാണിച്ചു തരില്ലേ നിങ്ങളുടെ വീട്.." "ആം.. വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ പറയ്‌.." വിൻസന്റ് ഒന്നിളകി ഇരുന്നു. "എനിയ്ക്കാണോ വിന്നിച്ചാ വിശേഷം.. കരിക്കോട്എടുക്കാനിരുന്ന വീടിന്റെ കാര്യം എന്തായി വിന്നിച്ചാ.. അവർ ഒഴിഞ്ഞു പോകുമെന്ന് പറഞ്ഞ തീയതി കഴിഞ്ഞില്ലേ... ഇനി എന്താ താമസം.." "ആശേ അവര് പോയി. പക്‌ഷേ അവരുടെ വീട്ടുപകരണങ്ങളൊക്കെ അവിടെയിട്ട് പൂട്ടിയിട്ട് ചാവി ഉടമസ്ഥനെ ഏൽപ്പിച്ചിട്ടാ പോയത്. ഇപ്പോൾ അവർ വിളിച്ചു പറയുന്നു അവർക്ക് ഒരാഴ്ച സമയം കൂടി വേണം വീട്ടു സാധനങ്ങളൊക്കെ കൊണ്ട് പോകാൻ എന്ന്... അവർ അതിന് വീട്ടുടമയ്ക്ക് രണ്ടോ മൂന്നോ ഇരട്ടി വാടക കൊടുത്തുകൊള്ളാം എന്നും പറഞ്ഞു." "ഇനിയും ഒരാഴ്ചയോ... വിന്നിച്ചൻ തമാശപറയുകയല്ലല്ലോ. അല്ലേ..." "ആശേ നീ കരുതും പോലെ ഞാനിക്കാര്യത്തിൽ അലസത കാണിയ്ക്കുന്നതല്ല. അതൊരു നല്ല വീടാ.. നമുക്ക് അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ തന്നെ അത് നമ്മുടെ സ്വന്തം വീട് പോലെയാ തോന്നുക.. അതാഞാൻ ഒരാഴ്ച താമസിച്ചാലും അത് തന്നെ മതിയെന്ന് വച്ചത്.." "അതേതായാലും നന്നായി വിന്നിച്ചാ. അതിനിടയിൽ എന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ എനിയ്ക്കും അയാൾക്കും കൂടി ആവീട്ടിൽ വന്നു താമസിയ്‌ക്കാല്ലോ അല്ലേ. അപ്പോഴും അത് ഞങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം വീട്ടിലെ ഫീൽ ആയിരിയ്ക്കുമല്ലോ പ്രദാനം ചെയ്യുക" "ആശേ.. നീയെന്താ പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ കല്യാണമോ..." "അതേ.. എന്താ കേട്ടിട്ടില്ലേ കല്യാണമെന്ന്.. വിന്നിച്ചനാ എനിയ്ക്ക് പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുള്ളത് വീട്ടുകാർ എന്ത് പറഞ്ഞാലും അനുസരിച്ചോണമെന്നും മറ്റുള്ളവർക്ക് പിടികിട്ടും മട്ടിൽ യാതൊന്നും ചെയ്തേക്കരുതെന്നും. മറന്നിട്ടുണ്ടാവില്ലല്ലോ. അല്ലേ. വിന്നിച്ചൻ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ചനുസരിച്‌ നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ എന്റെ കല്യാണ നിശ്ചയമാണ്.. പിന്നെ വിന്നിച്ചന് വാടകവീട് കിട്ടുന്ന കൃത്യം അതേ ദിവസം എന്റെ കല്യാണവും.. തൃപ്തിയായി കാണുമല്ലോ വിന്നിച്ചന്. അല്ലേ.." അവൾ സർവ്വ ദേഷ്യവും തീർക്കുന്ന മട്ടിൽ അവനെ ഒറ്റ നോട്ടം നോക്കി. വിന്നിച്ചന്റെ കണ്ണുകളിലൂടെഅവിശ്വസനീയതയുടെ ഒരു നടുക്കം പാഞ്ഞു പോകുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. "എന്തിനാ വിന്നിച്ചാ എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കുന്നത്. എനിയ്ക്കിപ്പോൾ, സത്യം പറഞ്ഞാൽ വിന്നിച്ചനിലുള്ള സർവ്വ വിശ്വാസവും നഷ്ടപ്പെട്ട് കഴിഞ്ഞു.എന്നെ പെണ്ണ് കാണാൻ വന്ന ആളുമായി തന്നെ എന്റെ നിശ്ചയവും, കല്യാണവും നടന്നിരിയ്ക്കും.. അപ്പോഴും വിന്നിച്ചന് പറയാൻ ഒരു വാചകം കാണും, അടുത്തയാഴ്ച കേരള പുരത്തോ, ചന്ദന തോപ്പിലോ ഒരു വീടൊഴിഞ്ഞു കിട്ടും എന്ന്... ശരിയ്ക്കും പറഞ്ഞാൽ വിന്നിച്ചൻ എന്നെ പറ്റിയ്ക്കുവാണോ എന്നാ എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ സംശയം.." അവൾ പരിഭവിച്ചിട്ടെന്ന മട്ടിൽ അവന്റെ മുഖത്ത്‌ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റി ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്കാക്കി. "എന്നിട്ട് ഇപ്പോഴാണോ ആശേ നീ ഈ വിവരം എന്നോട് പറയുന്നത്." അവൻ എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാൻ പാടില്ലാത്ത മട്ടിൽ നെഞ്ച് തടവി. "ഇരുപത്തിനാല് മണിയ്ക്കൂറും വിന്നിച്ചൻ ഫോൺ ഓഫ്‌ ചെയ്തു വച്ചിരുന്നാൽ ഞാൻ ആരോട് പോയി പറയും വിന്നിച്ചാ എന്റെ സങ്കടങ്ങൾ... വിളിച്ചു വിളിച്ച് അവസാനം എനിയ്ക്ക് മനസിലായി എന്റെ വിധിയ്ക്ക് ഞാൻ കീഴടങ്ങുന്നതാണ് വൃത്തിയെന്ന്..." "ആശേ.. നീ കരുതും പോലെ ഞാൻ മനഃപൂർവം ഫോൺ ഓഫ്‌ ചെയ്തു വച്ചതല്ല..നീ വിളിയ്ക്കുമെന്നും എനിയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. പക്‌ഷേ ഫോണിന്റെ ചാർജ് തീർന്നുപോയി." "ആദ്യമായിട്ടൊന്നും അല്ല വിന്നിച്ചാ ഈ ലോകത്ത്‌ ഒരാളുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഫോണിന്റെ ചാർജ് തീർന്നു പോകുന്നത്.. വിന്നിച്ഛന്റെ കയ്യിൽ ചാർജർ ഇല്ലായിരുന്നോ ഫോൺ ചാർജ്ജ് ചെയ്യാൻ. എന്റെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഈ ഫോണിന്റെയും ചാർജ് തീർന്നു പോകാറുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ ഞാനത് അലമാരയിൽ വച്ച് പൂട്ടാതെ ചാർജ് ചെയ്യുകയാ പതിവ്.." "ആശേ.. ഞാനീ നാട്ടിലേ ഇല്ലായിരുന്നു. നീ കരുതും പോലെ ഫോണിന്റെ ചാർജ്തീർന്നപ്പോൾ ആരും വിളിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കാനായി മാറ്റി വച്ചതല്ല." വിൻസന്റ് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിയ്ക്കേ ആശാലത മുഖം തിരിച്ച് അവനെയൊന്നു നോക്കി. "സത്യം.. ഞാൻ നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ വീടിനടുത്തുള്ള, ബാങ്കിൽ ജോലിചെയ്യുന്ന രമേശൻ സാറിനെ കുറിച്ച്. അദ്ദേഹവും ഭാര്യയും ചെന്നൈയിലുള്ള മകളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോകവേ അവരുടെ കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്യാൻ വരാമോ എന്ന് എന്നോട് ചോദിച്ചു. നമുക്ക് ആ വീടിന്റെ അഡ്വാൻസ് കൊടുക്കാനുള്ള പകുതി തുകയെങ്കിലും കിട്ടുമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ ഞാൻ കയറി കൈ കൊടുത്തു. ഒരു രാത്രിയും പിന്നൊരു പകലും. അതോടെ ഇവിടെ തിരിച്ചെത്താമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ ഫോണിന്റെ ചാർജർ എടുക്കാൻ പോലും ഞാൻ മറന്നു പോയിരുന്നു. പക്‌ഷേ അങ്ങോട്ടുള്ള യാത്രയിൽ ട്രിച്ചിയിൽ വച്ച് അവരുടെ ഒരുബന്ധു വീട്ടില് ഒരു ദിവസം തങ്ങേണ്ടി വന്നു. അതോടെ സമയത്തിന് തിരിച്ചെത്താമെന്നുള്ള എല്ലാ പ്ലാനും തെറ്റി..അല്ലാതെ മനഃപൂർവം അല്ല ആശേ" "ശരി. സമ്മതിച്ചു. പക്‌ഷേ ഇത്ര ദൂരം യാത്ര ചെയ്തിട്ടും, എവിടെയൊക്കെ തങ്ങിയിട്ടും വിന്നിച്ചന് ഫോൺ ചാർജ് ചെയ്യാൻ ആരുടെയെങ്കിലും കയ്യിൽ നിന്ന് ഒരു ചാർജർ സംഘടിപ്പിയ്ക്കാൻ പറ്റിയില്ലേ...അരമണിയ്ക്കൂർ നേരത്തേക്ക് മതിയായിരുന്നല്ലോ. അതിന്പോലും വിന്നിച്ചൻ മുതിർന്നില്ല എന്ന് പറയാം. അല്ലേ വിന്നിച്ചാ." വിൻസന്റിന്റെ മുഖം കണ്ടാൽ അറിയാമായിരുന്നു അവൻ ടെൻഷൻ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു എന്ന്. ആശാലത തന്നോട് പറയുന്നത് അവളുടെ മനസിന്റെ ആകുലതകളാണ്.. അവൾക്ക് അതുപറയാൻ താനല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ല താനും.. വിൻസന്റ് നെറ്റിയിൽ കൈ താങ്ങി കുനിഞ്ഞിരിയ്ക്കവേ ആദ്യം ആവണി അവരുടെ മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. അവൾക്ക് പിന്നാലേ പുറത്ത് നിന്ന മറ്റു യാത്രക്കാരുംഒന്നൊന്നായി കോ ച്ചിലേക്ക് കയറി വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. "വണ്ടി വിടാൻ പോവാ.." ആവണി രണ്ട് പേരോടുമായി പറഞ്ഞതും പതിയെ തുടങ്ങിയ ഒരു ചൂളം വിളികാറ്റിലൂടെ ഒഴുകി പോയി. തുടർന്ന് തീവണ്ടിയിൽ ഒരു ചലനമുണ്ടായതും വിൻസന്റ് ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റു. അവൻ എണീറ്റപ്പോൾ അവിടെ ഇരുന്ന ബാഗിന്റെ ഉടമസ്ഥയായ പെൺകുട്ടി ഇടതു ചെവിയിൽ മൊബൈൽ അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് ആശാലതയ്ക്ക് എതിരെ ഇരുന്നു. അവൾക്ക് പോലും കേൾക്കാൻ പറ്റാത്ത ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു അവൾ മറു വശത്തുള്ള ആളോട് ഫോണിൽ സംസാരിച്ചത്. ട്രെയിൻ നീങ്ങിതുടങ്ങിയപ്പോൾ വിൻസന്റ് ആശാലതയെ നോക്കി തല ഒന്ന് ചലിപ്പിച്ച ശേഷം വാതിലിന് നേർക്ക് നടന്നു. ആശാലത ജനാലയിലൂടെ നോക്കുമ്പോൾ കാണുന്നത് പ്ലാറ്റ് ഫോമിൽ നിൽക്കുന്ന വിൻസന്റിന്റെ രൂപം പിന്നോട്ട് ഓടി മറയുന്ന കാഴ്ചയാണ്. അവൾ കുറച്ച് കൂടി തല, ജനലിനോട് ചേർത്തെങ്കിലും ട്രെയിൻ അതിനും മുൻപേ വേഗതയാർജ്ജിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വിൻസന്റ് പറഞ്ഞ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ആശാലത കൂട്ടുകാരിയെ അറിയിച്ചു. "കല്യാണ നിശ്ചയം അപ്പോൾ നടക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. അല്ലേ ചേച്ചീ.." "അത് നടന്നുകഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ..."ആശാലത പിറു പിറുത്തു. ആശാലത അവിടെ ഇരിയ്ക്കുന്നെങ്കിലുംഅവളുടെ മനസ്സ് മറ്റെങ്ങോ മേഞ്ഞു നടക്കുകയാണെന്ന് ആവണിയ്ക്ക് തോന്നി. "അയാളുടെ നമ്പർ ഉണ്ടോ ചേച്ചിയുടെ കയ്യിൽ.." ആവണി തിരക്കി. 'ആരുടെ'എന്ന അർത്ഥത്തിൽ മുഖം തിരിച്ച് ആശാലത അവളെ നോക്കി. "രതീഷിന്റെ.. രതീഷ് എന്നല്ലേ ചേച്ചിയേ പെണ്ണുകാണാൻ വന്ന ആളുടെ പേര്." "ഞാൻ എന്തിന് അയാളുടെ നമ്പർ വാങ്ങിച്ചു വയ്ക്കണം.." "അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ള വഴി ചേച്ചി എനിയ്ക്കൊന്നു പറഞ്ഞു തരാവോ..." "അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക്പോകാനുള്ള വഴിയറിഞ്ഞിട്ട് നീ എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു.." "അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു. അയാളെ കണ്ട് സംസാരിയ്ക്കുന്നു. അയാളെ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ഒരു പെണ്ണിനെ തന്നെ വേണോ അയാൾക്ക് ജീവിതകാലം മുഴുവൻ കൂടെ കൂട്ടാൻ എന്നൊന്ന് ചോദിയ്ക്കണ്ടേ ചേച്ചീ. വിവരവും, ബുദ്ധിയുമൊക്കെ വേണ്ടുവോളം ഉള്ള ആളല്ലേ.. മറ്റൊരാളെ മനസ്സിൽ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണിനെ കല്യാണം കഴിച്ചിട്ട് അയാൾ എന്തുനേടാൻ പോകുന്നു എന്ന് നമുക്കറിയണ്ടേ ചേച്ചീ. മനുഷ്യപ്പറ്റുള്ള ആളാണെങ്കിൽ പിന്നെ അയാൾ ഈ വഴി വരാനേ പോകുന്നില്ല." "നീ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ പോവാണോ ആവണീ.. വേണ്ട. അത് കൂടുതൽ പ്രശ്നമായേക്കും.." "പ്രശ്നമാകട്ടെ. അതോടെ അയാൾ ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്ന് പിന്മാറില്ലേ. അതല്ലേ നമുക്കും വേണ്ടത്... വീടറിയില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട. കൊടുമണിൽ എത്തിയാൽ ആരോട് ചോദിച്ചാലും അറിയാൻ കഴിയില്ലേ.. നാളെ ഒറ്റ ദിവസമെല്ലാ ഉള്ളോ ചേച്ചീ. കല്യാണ നിശ്ചയം നടന്നു കഴിഞ്ഞാൽ അയാൾ പിന്മാറാൻ തയ്യാറായില്ലെങ്കിലോ.."" "അയാൾ അപ്പോൾ തന്നെ വിവരം അശോകേട്ടനെ അറിയിച്ചെന്നിരിയ്ക്കും" "അറിയിയ്ക്കട്ടെ.. അതോടെ ഇതിനൊരു പരിഹാരം ആകുമല്ലോ.. ഞാനിപ്പറഞ്ഞ കാര്യം ചേച്ചി വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അയാളുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് ചേച്ചി തയ്യാറായിക്കോണം. അതേയുള്ളു ചേച്ചിയുടെ മുൻപിലുള്ള മറ്റ് വഴി.." ആവണി പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ ഒരു നടുക്കത്തോടെ ആശാലത അവളെ നോക്കി. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ