തെരുവുകൾ കഥപറയുമ്പോൾ വിജനമായ ആ തെരുവിലൂടെ ഞാൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു. സമയം സായാഹ്നമാവാറായി. ഇടയ്ക്കിടെ വഴിതെറ്റി വരുന്ന വാഹനങ്ങളും കൽനടയാത്രക്കാരും ഒഴിച്ച് വേറെ ഒരു ശബ്ദംപോലും ഇല്ലാതെ നിശ്ശബ്ദമായ ആ തെരുവിലൂടെ കുറച്ചു നടന്നു. വെറുതെ ഒന്ന് ചുറ്റും നോക്കി വിജനമാണിവിടം. പണ്ട് ആളുകളെക്കൊണ്ട് തിങ്ങിനിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന തെരുവോരം. പല പല ശബ്ദങ്ങൾ, കച്ചവടക്കാരുടെ വിളികൾ, വാഹനങ്ങളുടെ ഹോണടികൾ, കാൽനടയാത്രക്കാരുടെ സംസാരം തുടങ്ങി ശബ്ദംകൊണ്ട് മുഖരിതമായിരുന്നിടം, പലപല ഭക്ഷണസാധങ്ങളുടെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നയിടം, പൂക്കച്ചവടക്കാരുടെ പൂക്കളുടെ മാദകഗന്ധങ്ങൾ നിറഞ്ഞു നിന്നയിടം, പലവിധ ലഹരികൾ അഴിഞ്ഞാടിയിരുന്നയിടം അങ്ങനെ എല്ലാവിധ തിരക്കുകളും ഇവിടുണ്ടായിരുന്നു. ഓരോന്നോർത്ത് ഞാൻ മന്ദമാരുതന്റെ തലോടലേറ്റ് പതുക്കെ നടന്നു നീങ്ങി. പെട്ടെന്നൊരു തേങ്ങിക്കരച്ചിൽ കാതിൽ മുഴങ്ങുന്നു! വേദനകൊണ്ട് വിങ്ങുന്ന ഒരു ദയനീയമായ കരച്ചിൽ! ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. ആരെയും കാണുന്നില്ല. എന്റെ തോന്നലാവാമെന്ന് നിനച്ച് മുന്നോട്ട് വീണ്ടും പതുക്കെ നടക്കാൻ തുടങ്ങി. രണ്ടടി വെച്ചതും വീണ്ടും ആ രോദനം മുഴങ്ങുന്നു. “ഹേയ് ആരാണ് നീ? എന്തിനിങ്ങനെ തേങ്ങുന്നു?” “ഞാൻ… ഞാൻ ഈ തെരുവ്…നിനക്കെന്നെ കേൾക്കാൻ പറ്റുന്നില്ലേ? “ “ഉണ്ട്,പക്ഷേ തീരെ നേർത്ത ശബ്ദമാണല്ലോ. എന്തിനാണ് കരയുന്നത്?” “എനിക്കും പറയാനുണ്ട്, നിനക്ക് കേൾക്കാൻ സമയമുണ്ടോ? നിന്റെ തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ എന്നെ കേൾക്കാൻ നേരമുണ്ടോ?” “തീർച്ചയായും… ഞാൻ കേൾക്കും. “ ഞാനാ തെരുവോരത്തെ ഒരു മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഇരുന്ന് തെരുവിന്റെ വാക്കുകൾക്ക് കാതോർത്തു. ‘ഒരാൾ വല്ലാതെ സങ്കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന സമയങ്ങളിൽ അയാളെ കേൾക്കാൻ ആളുണ്ടാവുന്നത് ഒരുപക്ഷെ അയാൾക്കൊരു സമാധാനം ആയാലോ?’ എനിക്കങ്ങനെ ഒരു ഭാഗ്യം കിട്ടിയിട്ടില്ലെങ്കിൽപോലും. ഞാൻ കണ്ണുകൾ അടച്ചു പതുക്കെ മരത്തിൽ ചാരിയിരുന്നു. വീണ്ടും നേർത്തൊരു തേങ്ങൽ തെരുവിൽ കേൾക്കുന്നു. വിങ്ങി വിങ്ങിയൊരു കരച്ചിൽ. ഞാൻ ഒന്നുകൂടി കാതോർത്തു. “നീയെന്തിനാ ഇപ്പോളും ഇങ്ങനെ കരയുന്നത്? എന്തുണ്ടായി?” “പണ്ടൊക്കെ എന്റെ ശബ്ദം ഉച്ചത്തിലായിരുന്നു. കാൽനടയാത്രക്കാർക്കുള്ള എന്റെ കൈകാലുകൾ എന്നും സജീവമായിരുന്നു. ഇഷ്ടം പോലെ വാഹനങ്ങൾ എന്റെ വിരിമാറിലൂടെ നിർബാധം ഒഴുകി നടന്നു. കച്ചവടക്കാരുടെയും കാൽനടക്കാരുടെയും വാഹനങ്ങളുടെയും ശബ്ദം ഉച്ചത്തിൽ എന്റെ ശബ്ദമായി മുഴങ്ങി. പാതിരാവരെയും പലതരത്തിലുള്ള ആളുകൾ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞിരുന്നു.” ഞാനവന്റെ വാക്കുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. “പിന്നീടെന്തുപറ്റി നിനക്ക്…ഇങ്ങനെ ആവാൻ…ശബ്ദംപോലും നശിച്ചു പോയല്ലോ…” ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ അവൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. “കൊറോണയെന്ന മാരകവിപത്ത് ലോകമാകെ പടർന്നപ്പോൾ എന്റെ നെഞ്ചിലും അത് പടർന്നു. കൂട്ടംകൂടുന്ന ആളുകൾ രോഗം ബാധിച്ചു എന്നിൽ തളർന്നു വീഴുന്നത് കണ്ടു നിസ്സഹായതയോടെ നിന്നു ഞാൻ. പതിയെ പതിയെ എന്നിലൂടെയുള്ള തിരക്കൊഴിഞ്ഞു തുടങ്ങി. എന്റെ ശബ്ദം അതോടെ നിലച്ചു. ഇപ്പൊ മൗനമായി നിശ്ശബ്ദമായി എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും നിൽക്കുന്നു ഞാൻ.” നിരാശയോടെയുള്ള തെരുവിന്റെ വാക്കുകൾ എന്നിലും ഒരു സങ്കടം പടർത്തി. “അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ടിപ്പോ വർഷംകുറേ ആയില്ലേ! എന്നിട്ടും ഇപ്പോളും വിജനമാണിവിടം! അതൊരു അദ്‌ഭുതംപോലെ തോന്നുന്നു” “മാരകവ്യാധിയുടെ പിടിയിൽ നിന്ന് മോചിതരായെങ്കിലും ജനം ഇന്ന് ഇന്റർനെറ്റ്‌ യുഗത്തിലല്ലേ? എന്തും ഓർഡർ ചെയ്ത് വരുത്തുന്ന യുഗം.അവർക്കെന്തിന് തെരുവോരക്കച്ചവടം! ഇനിയഥവാ എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ വലിയ വലിയ ഷോപ്പിങ്ങ്മാളുകളിൽ ആഘോഷമാക്കും. അതുമൂലം എന്റെ ഓരത്തിരുന്നു കച്ചവടം ചെയ്തിരുന്ന പാവം ചെറിയ ചെറിയ കച്ചവടക്കാർ…അവർക്ക് അവരുടെ അന്നം മുട്ടിയില്ലേ? ഇന്നാരാണ് കാൽനടയാത്ര ചെയ്യുന്നത്? എല്ലാവരും സ്വന്തം വാഹനങ്ങളിൽ പോകും. അതും അത്യാവശ്യ യാത്രകൾ മാത്രം. എല്ലാം കൊണ്ടും വിജനമായി ഇവിടം. അതുമൂലം എന്തെല്ലാം ഞാൻ കാണുന്നു കേൾക്കുന്നു. ശബ്ദമില്ലാത്ത ഞാൻ എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കും? വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നുന്നു.” “ങ്‌ഹേ! ആരുമില്ലാത്തിടത്ത് എന്ത് കാണാൻ? എന്ത് കേൾക്കാൻ? എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല. തെളിച്ച് പറയൂ നീ.” “ഞാൻ വിശദമായിത്തന്നെ പറയാം.” എന്നോട് അങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കൂടുതൽ വിശദീകരിക്കാൻ വേണ്ടി അവൻ ഓർമ്മകളിൽ മുഴുകി പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. “അന്നൊരു നട്ടുച്ച നേരം. അനാഥമായ എന്റെ കൈകാലുകളെ നോക്കി അസാധ്യമായ ചൂടിന്റെ പൊള്ളൽ സഹിക്കാതെ നിശ്ശബ്ദമായി ഞാൻ ഒന്നു മയങ്ങിപ്പോയി. പെട്ടെന്നതാ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ. ഞെട്ടലോടെ കണ്ണുകൾ വലിച്ചുതുറന്നു ഞാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു പിഞ്ചുപെൺകുഞ്ഞിനെ അയാൾ ആ കാപാലികൻ വിജനമായ എന്റെ ഓരത്തുവെച്ച് നിഷ്കരുണം പിച്ചിചീന്തി. ഞാൻ ഉറക്കെ നിലവിളിച്ചു, ബഹളം കൂട്ടി. പക്ഷേ ശബ്ദമില്ലാത്ത എന്റെ കരച്ചിൽ ആരു കേൾക്കാൻ? അന്ന് മനം തകർന്നു തളർന്നു വീണു ഞാൻ. കണ്മുന്നിൽ നടന്ന അക്രമം തടുക്കാനായില്ലെനിക്ക്. അതുപോലെ എത്ര എത്ര കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ട് ഹൃദയം നുറുങ്ങി. മരിക്കാൻ ആഗ്രഹം തോന്നുന്നു. വിജനമായ വഴിയിലൂടെ നടക്കുന്നവരെ ഉപദ്രവിക്കുന്ന പിടിച്ചുപറിക്കുന്ന ക്രൂരത എന്നും എന്നപോലെ കാണുന്നുണ്ട് ഞാൻ. സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ ലഹരികൊണ്ടു നിറയുന്ന ഇടമാണിവിടം. ലഹരി വിറ്റും ശരീരം വിറ്റും ജീവിക്കുന്നവർ. ലഹരി നുണഞ്ഞു അന്ധമായി നരഭോജികളായ മനുഷ്യരെ സ്ഥിരമായി കാണുന്നുണ്ട് ഞാൻ. ഒന്നിനും പ്രതികരിക്കാനാവാതെ. മുൻപൊക്കെ പാതിരാവരെ ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് എനിക്ക് ശബ്ദം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോൾ നിങ്ങൾ തന്നെയല്ലേ എന്നെ നിശ്ശബ്ദനാക്കിയത്? നിങ്ങൾ തന്നെയല്ലേ എന്റെ കൈകാലുകൾ വെട്ടിയരിഞ്ഞത്? അതിന്റെ ഫലമോ എന്തെല്ലാം അക്രമങ്ങൾ കണ്ടും കേട്ടും അനുഭവിച്ചും ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ ശബ്ദമുയർത്താനാവാതെ ഞാനിങ്ങനെ ഇവിടെ നീണ്ടു നിവർന്നു കിടക്കുന്നു. ജീവച്ഛവംപോലെ അനാഥമായി.” തെരുവിന്റെ കണ്ണുകൾ നീർച്ചാലുകളായി ഒഴുകിത്തുടങ്ങി. വളരെ വലിയ സങ്കടത്തോടെ ഹൃദയഭാരത്തോടെ ഞാൻ അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടു. ആ കണ്ണുനീര് കണ്ടു. ഒന്നും ചെയ്യാൻ സാധിക്കാത്ത വേപഥുവോടെ നിന്നു. അവന്റെ കണ്ണുനീരിനെ മറക്കാനെന്നവണ്ണം കാലം തെറ്റിയൊരു പേമാരി പെട്ടെന്ന് പെയ്തു തുടങ്ങി. ആ മഴപ്പെയ്ത്തിൽ അവന്റെ കണ്ണുനീരും കുത്തിയൊലിച്ചു പോകുന്നത് കണ്ടുകൊണ്ട് ഞാനും മഴനനഞ്ഞങ്ങനെ…. ✍🏻പവിഴമല്ലി #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ