#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 55 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ സൂപ്രണ്ട് പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ടെന്ന് ശ്രീക്ക് തോന്നി. താൻ സുനിലിനെ കുറിച്ചറിയാൻ ജയിലിൽ വന്നിട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് എന്തായാലും തമ്പി അറിയും. ആ അറിവാണ് തന്റെ കയ്യിലെ ഈ കെട്ട്..തമ്പി ഉദ്ദേശിച്ചത് ഇതായിരിക്കില്ല.. അതുറപ്പാണ്. അയാൾക്കറിയാമല്ലോ തന്റെ അച്ഛനും ഇവിടെ ഉണ്ടെന്ന്. അങ്ങനെ അറിവുള്ള സ്ഥിതിക്ക് തീർച്ചയായും താൻ തിരിച്ചു പോയെന്ന് ഉറപ്പിച്ചിട്ട് അച്ഛൻ ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ടെന്നും താനും അച്ഛനും തമ്മിൽ കണ്ടിട്ടില്ലെന്നും നേരിട്ടറിയാൻ വേണ്ടി അയാളിങ്ങോട്ട് തന്നെ വരും. അതും ഉറപ്പാണ്. സൂപ്രണ്ടിന് പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ പരിമിതികൾ ഉണ്ടാവും. പ്രതേകിച്ചും തമ്പി നീട്ടിയ പണം എണ്ണി വാങ്ങിയത് കൊണ്ട്. അതിനാൽ ജയഗോപൻ ഒരാഴ്ച കൂടി ഇവിടെ നിൽക്കട്ടെ എന്ന് കാര്യകാരണസഹിതം അയാൾ പറയുമ്പോൾ ശ്രീ ഒന്നാലോചിച്ചു. അതും ശരിയാണ്. എന്തായാലും ഇത്രേം കാലം ഒന്നുമറിയാതെ പോയി.. എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടിനി അച്ഛനെ ഇവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുന്നത് അതിനി ഉടനെ കൂടെ കൊണ്ട് പോകാം എന്നുള്ള ഉറപ്പോട് കൂടി ആണേലും അവന് വേദന തന്നെയാണ്. എന്ന് കരുതി ആവേശം കാണിച്ചിട്ടിപ്പോ കൊണ്ട് പോയാൽ തമ്പി അമ്മക്കൊപ്പം കൂടി പുതിയ പദ്ധതികൾ പ്ലാൻ ചെയ്യും. അതിന് അവസരം കൊടുക്കരുത്. ഇനി നേരിൽ കാണുന്ന അന്ന് തമ്പിയുടെ കൊമ്പൊടിക്കണം. തനിക്കും ഒന്നു രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്. എല്ലാം കൂടി ഓർത്തപ്പോൾ സൂപ്രണ്ട് പറഞ്ഞ ആ ഒരാഴ്ച കൂടി ക്ഷമിക്കാൻ ശ്രീ തീരുമാനിച്ചു. അതിന് മുന്നേ അവൻ രോഹിതിനെ വിളിച്ചിട്ട് സൂപ്രണ്ട് പറഞ്ഞ കാര്യം പറഞ്ഞു. എങ്കിൽ പിന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്യാനാണ് അവനും പറഞ്ഞത്. അതിനിടയിൽ തമ്പിയോട് ചേർന്നിട്ട് ഇനിയും അയാൾ നീട്ടി കൊടുക്കുന്ന കാശ് വാങ്ങിച്ചു കൊണ്ട് സൂപ്രണ്ട് സർ ചെറ്റത്തരം കാണിക്കുമോ എന്നൊരു ഭയമായിരുന്നു ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ. നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് കരുതിയിരുന്ന ആളെ.. ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ തിരിച്ചു കിട്ടിയതിന്റെ സന്തോഷം പോലും ഇപ്പോഴും ആസ്വദിച്ചു തീർന്നിട്ടില്ല. ഇനിയുമൊരു വേർപാട് സഹിക്കാനും വയ്യ.. പക്ഷേ അതിന്റെ കാര്യം താൻ ഏറ്റന്നും നീ ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോൾ നിന്റെ അച്ഛനൊരു പോറൽ പോലും ഉണ്ടാവില്ലെന്നും രോഹിത് വാക്ക് കൊടുക്കുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ ആ ആശങ്കയും അവിടെ തീരുകയായിരുന്നു. സൂപ്രണ്ടിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞിട്ടിറങ്ങിയിട്ട് ശ്രീ ജയഗോപനെ പോയി കണ്ടു. അവനെക്കാൾ ധൈര്യം അയാൾക്ക് തന്നെയായിരുന്നു. ഒരാഴ്ചയല്ലേ.. നീ പോയിട്ട് വാ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടയാൾ മകനെ ഗാഡമായൊന്ന് പുണർന്നു. "ശ്രദ്ധിക്കുക... അതിൽ കൂടുതലൊന്നും എനിക്ക് പറയാനില്ല.നിനക്ക് ചുറ്റും ശത്രുക്കളുണ്ട്.." ബാന്റെജ് ചുറ്റിയ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചുയർത്തി കൊണ്ട് അയാൾ പറയുമ്പോൾ ആ മുഖം കടുത്തു പോയിരുന്നു. സഹായിക്കാൻ ഒരാളില്ലാതെ തനിക്ക് ബൈക്ക് ഉയർത്താനും ഇവിടെ നിന്നും പോകാനും കഴിയില്ലെന്ന് തോന്നിയ ശ്രീ കുറച്ചു നേരം ആ വഴി ആരെങ്കിലും വരുമെന്ന് കരുതി കാത്തു നിന്നെങ്കിലും ഒരു സൈക്കിൾ പോലും വന്നില്ല. ഒടുവിൽ അവൻ രോഹിത്തിന്റെ നമ്പറിൽ തന്നെ വിളിച്ചു. കൂടെ കൂടെ അവനെ വിളിച്ചു ബുദ്ധി മുട്ടിക്കാൻ ഒരു വല്ലായ്മ യുണ്ടായിരുന്നു ശ്രീക്കും. പക്ഷേ അവിടെ അവനെ സഹായിക്കാൻ വേറെ ആരും ഇല്ലെന്നുള്ളത് കൊണ്ട് അവനെ വിളിക്കുകയല്ലാതെ വേറൊരു വഴിയുമില്ല.. അവൻ ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ സ്ഥലതില്ലാഞ്ഞിട്ടും രോഹിത്തിന്റെ ഫ്രണ്ട്സ്‌ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് വന്നവർ ശ്രീയേ സഹായിച്ചു. അവർ തന്നെയാണ് അവനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് പോയതും. കാര്യമായി ഒന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല. കയ്യിൽ ബാന്റെജ് ചുറ്റി പറഞ്ഞു വിട്ടു. ശ്രീ അത് രോഹിതിനോട് പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്നാൽ അവൻ പറഞ്ഞു വിട്ടവർ ചെന്നിട്ട് പറഞ്ഞ ആ നിമിഷം തന്നെ രോഹിത് ശ്രീയെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു. ഇതിനുള്ളത് തെളിവ് സഹിതം തമ്പിയെ പിടിച്ചു പൂട്ടാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാണ് രോഹിത് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു പോയത്.. 💜💜 അർജുൻ ചോദിച്ച അതേ ചോദ്യം തന്നെ ദേവികയും തങ്കമണിയും ബാലയോട് ചോദിച്ചു. അവനോട് പറഞ്ഞ ഉത്തരം തന്നെ ബാല അവരോടും പറഞ്ഞു. വിശ്വാസനീയമായൊരു ഉത്തരമായത് കൊണ്ടും ഇത് വരെയും ഇങ്ങനൊരു ആവിശ്യം പറഞ്ഞിട്ട് പുറത്ത് പോയിട്ടില്ല എന്നതിനാലും കൂടുതലായി അവരൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. "വൈഗ മോളോട് പറഞ്ഞാൽ അവൾ കൊണ്ട് വിടും. ഓട്ടോ പിടിച്ചൊക്കെ പോണോ" അവൾക്കൊപ്പം ചെന്നിട്ട് ദേവിക ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല അവരെയൊന്നു നോക്കി. തങ്കമണി ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. അത് മനഃപൂർവമാണെന്ന് ബാലക്കറിയാം. താൻ വിളിച്ചാൽ സ്‌പൈ വർക്കിനെങ്കിലും വൈഗ തന്റെ കൂടെ പോരുമെന്നും അവൾക്കറിയാം. അത് കൊണ്ട് തന്നെ മുറിയുള്ള അവൾ പുറത്തേക്ക് വരും മുന്നേ അവിടെ നിന്നും പോകണമെന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ബാലയങ്ങോട്ട് ഒരുങ്ങിയിറങ്ങി ചെന്നത് തന്നെ.. "വേണ്ട... ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം.." കൂടുതലൊന്നും പറയാതെ ബാല പെട്ടന്നിറങ്ങി.. "അവിടുന്ന് പോരുമ്പോൾ അജുവിനെ വിളിച്ചേക്ക്.. അവൻ വന്നു കൂട്ടിക്കോളും.. ഒരുപാട് വൈകാൻ നിൽക്കണ്ട.. അത് അവനിഷ്ടമാവില്ല." പിന്നിൽ നിന്നും ദേവിക പറയുന്നതിനൊന്നും ഉത്തരം കൊടുക്കാതെ ഗേറ്റ് കടന്നു റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങിയത് മുതൽ ബാലയുടെ പരവേശം കൂടി.. എതിരെ വന്നൊരു ഓട്ടോക്ക് കൈകാണിച്ചിട്ട് അതിലേക്ക് കയറി ഇരുന്നു കൊണ്ടവൾ സ്ഥലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അവിടെ നിന്നും ഇരുപതു മിനിറ്റ് നേരത്തെ ഓട്ടം കാണും.. അവളൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു.. അവിടെത്തുന്ന നിമിഷവും ഡെവിച്ചായനെ കാണുന്ന നിമിഷവും വീണ്ടും ഉള്ളിലിട്ട് താലോലിച്ചു കൊണ്ടവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.. 💜💜 ഭയമാണ്.. അല്ല.. വെപ്രാളമാണ്.. അതുമല്ല.. ആകെക്കൂടി പരവേശമാണ്. ശ്വാസമെടുക്കാൻ കൂടി കഴിയാത്ത വിധമത് അവനെ വട്ടം ചുറ്റിച്ചു. ബൈക്കിൽ ചാരിയിരുന്നു കൊണ്ട് ഗേറ്റിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടു കൊണ്ടാണ് വന്നത് മുതൽ ഡെവിയിരിക്കുന്നത്. സമയമങ്ങോട്ട് നീങ്ങി പോണില്ലെന്ന് അവനു തോന്നുന്നുണ്ട്.. ബാല കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞു വിളിച്ചത് മുതൽ അങ്ങനെയാണ്.. ഒടുവിൽ, ഗേറ്റിനരികിൽ ഒരു ഓട്ടോ വന്നു നിൽക്കുന്നതും അതിൽ നിന്നും ബാലയിറങ്ങി നിന്നിട്ട് കാശ് കൊടുത്തു തിരിയുന്നതും നോക്കിയിരിക്കെ അവന്റെ ചങ്കിടിപ്പ് കൂടി.. ഗേറ്റിന്റെ അരികിൽ വന്നിട്ട് അവൾ അവനെയൊന്നു നോക്കി. എപ്പോഴത്തെയും പോലെ നേർത്തൊരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടാ ചുണ്ടിൽ.. ചുവപ്പ് കളർ സാരിയിൽ മനോഹരമായി ഒഴുകി വരും പോലെ ബാല ഡെവിയുടെ അരികിൽ വന്നു നിന്നു. അന്നവൾ കുറച്ചു കൂടുതൽ സിന്ദൂരം ചുവപ്പിച്ചിട്ടിട്ടുണ്ട്.. ഡെവിയുടെ നോട്ടമാ കടും വർണത്തിലുടക്കി..നിന്നു. "കുറേ നേരമായോ വന്നിട്ട്..?" അരികിലേക്ക് വന്നു കൊണ്ടവൾ ചോദിക്കുമ്പോൾ ചിരിയോടെ ഡെവി ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി.. അവന്റെയാ നോട്ടം.. അതവൾക്ക് നേരെയാണ്.. അവളും അവനെയാണ് നോക്കുന്നത്. നോക്കി നോക്കി നിൽക്കെ രണ്ടു പേർക്കും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. ഉള്ളിൽ നഷ്ടബോധം നിറഞ്ഞു.. വാ.. ഡെവി തന്നെയാണ് ആദ്യം നോട്ടം മാറ്റിയതും തിരിഞ്ഞു നടന്നതും. "അർജുന് അറിയാമോ...?" "പുറത്ത് പോണമെന്നുള്ളത് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. ഇങ്ങോട്ടാണെന്നും ഡെവിച്ചായൻ കൂടെ ഉണ്ടെന്നും ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ല.." അവളുടെ മറുപടി കേട്ടിട്ട് ഡെവിയൊന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി എന്നല്ലാതെ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. അവൻ നേരെ ചെന്നിട്ട് പുറത്തേക്കുള്ള സ്റ്റെപ്പിൽ പോയിരുന്നു. "അകത്തു കയറുന്നോ നീ.. കീ എടുത്തിട്ട ഞാൻ വന്നത്.." ഡെവി ശ്രീ ഏൽപ്പിച്ചിട്ട് പോയ വീടിന്റെ കീ എടുത്തിട്ട് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. ഒന്നും മിണ്ടാതെ.. അത് വാങ്ങി മുൻവശത്തെ വാതിൽ തുറന്നു കൊണ്ടവൾ അകത്തേക്ക് കയറി പോകുന്നത് നോക്കി ഡെവി അവിടെ തന്നെയിരുന്നു.. അകത്തേക്ക് കയറിയ ബാലയുടെ കണ്ണുകൾ ആർത്തിയോടെ ഓരോന്നിലും പാഞ്ഞു നടന്നു. കരച്ചിൽ വരുന്നുണ്ടവൾക്ക്. അത്ര മാത്രം പ്രിയപ്പെട്ടയിടം.. പ്രിയപ്പെട്ടവർ മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നയിടം.. പ്രിയഓർമകൾ എല്ലാം ഇവിടായിരുന്നു.. എല്ലായിടത്തും കയറി ഇറങ്ങി നടന്നവൾ ഒടുവിൽ തന്റെ മുറിയുടെ മുന്നിലെത്തി.. ഇടയ്ക്കിടെ വൃത്തിയാക്കി ഇടാൻ ഡെവി ഒരാളെ ഏർപാടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. നന്നായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കൊണ്ട് അവിടെയെല്ലാം പെരുമാറ്റമുള്ളത് പോലെ തന്നെയാണ്... ഏറെ നേരം ബലയാ മുറിയിൽ ഒറ്റക്കിരുന്നു. നെഞ്ചിൽ തടം കെട്ടി നിൽക്കുന്നു കണ്ണീർ ഒഴുക്കി കളയാൻ സ്വസ്ഥമായൊരിടം കിട്ടിയ ആശ്വാസത്തിൽ പുറത്തിരിക്കുന്നവനെ അവൾ മറന്നു പോയിരുന്നു. കല്ലിച്ചു കിടക്കുന്ന വേദനകൾ പലതും കവിളിൽ കൂടി ഒഴുകിയിറങ്ങി.. ഇതിന് വേണ്ടിയാണോ ബാല.. നീ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.." ഡെവിയുടെ ആർദ്രത നിറഞ്ഞ ചോദ്യം.. ഏറെ നേരത്തിനു ശേഷവും അവളെ പുറത്തേക്ക് കാണാതെ.. വിളിച്ചു നോക്കിയിട്ടും വിളി കേൾക്കാഞ്ഞതോടെ ഡെവി തേടി ചെന്നതാണ്. തിരഞ്ഞു കണ്ടു പിടിക്കുമ്പോൾ അവൾ ഹൃദയം പൊടിഞ്ഞു കരയുന്നു.. "ബാല.." ഡെവി വീണ്ടും വിളിക്കുമ്പോൾ.. അവളൊന്നു മുഖം ഉയർത്തി നോക്കി. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ.. അതേ വേദന ഡെവിയിലേക്കും പടർന്നു പിടിച്ചു.. "എന്തേ.. എന്തിനാ ഇങ്ങനെ കരയുന്നേ..." ഡെവി അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നിട്ട് ചോദിച്ചു.. സ്വയമറിയാതെ ബാല അവനെ ചുറ്റി പിടിച്ചു കൊണ്ടാ വയറിലേക്ക് മുഖം ചേർത്ത് വെച്ച് കൊണ്ട് വിങ്ങി കരഞ്ഞു.. ഒന്ന് വിറച്ചു പോയെങ്കിലും ശ്വാസമടക്കി പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി അവളുടെ തലയിൽ തലോടി.. ആ കരച്ചിലടങ്ങുവോളം..അവനവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. ബാല.. ഡെവി വീണ്ടും വിളിക്കുമ്പോൾ സ്വബോധം വന്നത് പോലെ അവൾ പിടഞ്ഞു മാറി.. "സോറി..." പതറി കൊണ്ടവനെ നോക്കുമ്പോൾ തന്റെ വേദന അത്രയും അവളാ കണ്ണിലും കണ്ടു.. "പോയി മുഖം കഴുകി വാ.." അതും പറഞ്ഞിട്ടവൻ പുറത്തെക്കിറങ്ങി പോയി.. ഒരു നിമിഷം കൂടിയാ നിൽപ്പ് നിന്നിട്ട് മുഖം കഴുകി തുടച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരുകിൽ പോയി നിൽക്കുമ്പോൾ ബാല വീണ്ടും വിറച്ചു.. കുറച്ചു മുന്നേ അവനോട് ചേർന്നു നിന്നതിന്റെ ചൂട് തന്നിലിപ്പോഴും ബാക്കിയുണ്ടെന്നവൾക്ക് തോന്നി. "ഇവിടിരിക്ക്..." തനിക്കരികിലേക്ക് കണ്ണ് കാണിച്ചിട്ട് ഡെവി വിളിക്കുമ്പോൾ ബാല മുഖം കുനിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ പോയിരുന്നു. "ഇനി പറയ്യ്.. എന്തിനാ എന്നെ വിളിച്ചത്.. എന്തേലും പ്രശ്നണ്ടോ" ഡെവി അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു.. ബാല ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. എന്നാ കാര്യം പറയെന്നുള്ള ഭാവത്തിൽ ഡെവി അവളെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. ബാലയുടെ പരവേശം കൂടി.. "ഡെവിചായ.." "മ്മ്.." "എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാൻ.. "പറയ്യ്.. അത് കേൾക്കാൻ വന്നതല്ലേ ഞാൻ.." "ഡെവി ച്ചായൻ എതിര് പറയരുത്.." "മ്മ്.." "എനിക്ക് വാക്ക് താ.." ബാല അവനു മുന്നിലേക്ക് കൈ നീട്ടി.. "എനിക്ക് ദോഷമുണ്ടാക്കുന്ന ഒന്നും ബാല ചെയ്യില്ല.. എനിക്കറിയാം.." ഡെവിയാ കൈകളിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു. "പറഞ്ഞോ.." വീണ്ടും ശ്വാസമടക്കി പിടിച്ചിരിക്കുന്നവളെ നോക്കി അവനൊന്നു കണ്ണ് ചിമ്മി. "ഡേവിച്ചായൻ സാന്ദ്രയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് സമ്മതിക്കണം.." അവനെ നോക്കിയത് പറയുമ്പോൾ ഡെവി വിറച്ചു പോയത് ബാല അവന്റെ കയ്യിൽ അമർന്നു പോയ തന്റെ കൈകൊണ്ടു തൊട്ടറിഞ്ഞു. "ഡെവിച്ചായ.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ കൈകൾ പിൻവലിച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നവനരികിലേക്ക് ബാല കുറച്ചു കൂടി നീങ്ങിയിരുന്നു. "മ്മ്.." "എത്ര നാളായി ഇങ്ങനെ..ഒറ്റയ്ക്ക്. ഇത് കാണുമ്പോ എനിക്ക് കൂടിയല്ലേ നോവുന്നത്. അന്നത്തെയൊരു പൊട്ടാ ബുദ്ധി.. അത് കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയതാ.. പിന്നെയത് വേണ്ടായിരുന്നു എന്ന് എനിക്കെന്ത് മാത്രം തോന്നിയിരുന്നു ന്നറിയോ.." ബാല പതിയെ പറഞ്ഞു.. ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെയിരിപ്പാണ്. "ഡെവിച്ചായനും വേണ്ടേ ഒരു ജീവിതം.. ഞാനെല്ലാം മറന്നിട്ട് ജീവിക്കുന്നില്ലേ.. ഇന്നാ ഇഷ്ടം എന്റെ മനസ്സിൽ പോലുമില്ല.. പക്ഷേ ഞാൻ കാരണം ഡെവിച്ചായൻ.." ഡെവി തലചിരിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ബാല പറയാൻ വന്നത് പാതിയിൽ നിർത്തി. "അമ്മ.. അമ്മ വിളിച്ചോ നിന്നെ.." ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല മുഖം കുനിച്ചു.. ഡെവിയുടെ മുഖത്ത് ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു.. "നീയിപ്പോ പറഞ്ഞ ജീവിതം.. അത് നിനക്ക് വേണ്ടേ..?" ഡെവി വീണ്ടും അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു.. അവൾ അവനെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു.. "ഞാൻ.. എന്റെ ജീവിതം.. "അർജുനെ കുറിച്ച്.. എല്ലാം.. എല്ലാം എനിക്കറിയാം.." അവളെ പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ വിടാതെ, കണ്ണിലേക്കു നോക്കി ഡെവിയത് പറയുമ്പോൾ ബാലയുടെ മുഖം വീണ്ടും കുനിഞ്ഞു. "അന്നത്തെ പൊട്ടാ ബുദ്ധിക്ക് നീ പറഞ്ഞു പോയ ആ ഇഷ്ടം.. അത് മറക്കാൻ കഴിയില്ലേലും ഹൃദയത്തിന്റെ ഒരു കോണിൽ ഞാനത് ഒളിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് മറ്റൊരു ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്തേനേ..നിനക്കൊരു ജീവിതം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിൽ.. നിന്നെ കൂടെ കൂട്ടിയവൻ നിന്നെ അർഹിക്കുന്ന വനായിരുന്നു എങ്കിൽ..നീ നീ സന്തോഷമായി ജീവിക്കുന്നുണ്ട് എന്നെനിക്ക് ആശ്വാസിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നെങ്കിൽ... " ഡെവി അവളുടെ കയ്യിൽ പതിയെ വിരൽ കോർത്തു പിടിച്ചു.. ഈ ലോകത്തിലെ സകല കൊള്ളരുതാഴ്മകളും അവന്റെ കയ്യിലുണ്ട് ബാല.. അവനെ പോലെ ഒരുത്തന്റെ കൂടെ നീ ജീവിക്കുമ്പോൾ..നരകിച്ചു ജീവിക്കുമ്പോൾ ഞാനെങ്ങനെ.. എനിക്കറിയില്ല.. എനിക്ക് കഴിയില്ല.. സത്യം...നിനക്കെങ്കിലും എന്നെ മനസ്സിലാവുമോ " ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല കരഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവനോട് പറയാൻ കരുതിയതൊക്കെ അവൾ മറന്നു പോയി. "ആ വീട്ടിൽ നീയെങ്ങനെയാവും ജീവിക്കുന്നത് എന്നെനിക്കറിയാം.. ഒരായുസ്സ് മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ ഉരുകി തീരാൻ വിട്ടു കൊടുക്കാൻ വയ്യാഞ്ഞിട്ടാ ഞാനന്ന് തമ്പിയുടെ കാലുപിടിച്ചു പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ പേരിലുള്ളത് മുഴുവനും അയാൾക്ക് കൊടുത്തേക്കാം.. നിന്നെ മാത്രം എനിക്ക് തന്നേക്കാം.. കേട്ടില്ല.. കേൾക്കില്ല.. നാശം പിടിച്ചവൻ..." ഡെവി കലിപ്പോടെ പറയുന്നത് കേട്ടതും ബാല അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി.. അപ്പൊ അന്ന്.. അന്ന് ഡെവിച്ചായൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല എന്ന് താൻ കരുതിയത് തെറ്റായിരുന്നോ..? തമ്പി അങ്കിളോട് വന്നു പറഞിരുന്നോ.? അതായിരിക്കും പെട്ടന്ന്.. അർജുനുമായിട്ട് അയാൾ തന്റെ കല്യാണത്തിന് തിടുക്കം കാണിച്ചത്.. അവന്റെയാ വെളിപ്പെടുത്തലിനു മുന്നിൽ ബാല തീർത്തും തളർന്നു പോയി.. ഇത് വരെയും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത സത്യം അവളെയപ്പോൾ കൊല്ലാതെ കൊന്നു. ബാല തളർച്ചയോടെ ഡെവിയുടെ തോളിൽ ചാരി... "അവിടെ വന്നിരുന്നു ഞാൻ... നീ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല അല്ലേ...?" ഡെവി പതിയെ ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല ഇല്ലെന്ന് മൂളി. "പറയാഞ്ഞതാവും മനഃപൂർവം. പക്ഷേ തമ്പിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ അർജുനും അറിയാമായിരിക്കും. എന്നിട്ടും..." ഡെവിയുടെ സ്വരം താഴ്ന്നു. ബാലയുടെ മനസിലെ കുറെയേറെ സംശയങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരം കൂടിയായിരുന്നു അവന്റെയാ തുറന്നു പറച്ചിൽ.. "കരയല്ലേ...." തന്റെ തോളിൽ ചാരിയിരുന്നു. കരയുന്നവളെ ഡെവി ആശ്വാസിപ്പിച്ചു. "അന്ന് തോന്നിയ ആ പൊട്ടാ ബുദ്ധിക്ക് അത്രേം എനിക്ക് മുന്നിൽ വന്നു നിന്നിട്ട് നീ പറഞ്ഞപ്പോൾ പെട്ടന്ന് അങ്ങനൊക്കെ കേട്ടതിന്റെ ഷോക്ക്.. എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. നീ പറഞ്ഞിട്ട് പോയ ഇഷ്ടമെന്റെ ചങ്കിൽ കൊളുത്തി പിടിച്ചത് പോലായിരുന്നു പിന്നെയുള്ള ഓരോ നിമിഷവും.. തിരഞ്ഞോടി ഞാൻ വന്നപ്പോ.. നീ.. നീ അർജുന്റെ സ്വന്തമായിരിക്കുന്നു.. അന്ന് തൊട്ടിന്നോളം.. ഞാൻ.. സമാധാനം എന്തെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടില്ല...എനിക്കറിയില്ല ബാല ഞാനെങ്ങനെ നിന്നോടത് പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിക്കും എന്നുള്ളത്.." ഡെവിയുടെ ശബ്ദവും ഇടറി.. ബാല കൂടുതൽ നോവോടെ അവനിലേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു.. "മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണിൽ തെറ്റായിരിക്കാം.. പക്ഷേ എനിക്കതാ ശെരി.. എന്റെ ഉള്ള് മുഴുവനും ഇപ്പോഴും നീ മാത്രമാണ്.. അങ്ങനെ ഒരിടത്തേക്ക്.. ഞാനെങ്ങനെ മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിയെ ചേർത്ത് വെക്കും..നീ തന്നെ പറഞ്ഞു താ എനിക്ക്.. ഡെവിയുടെ സ്വരം കൂടുതൽ ദയനീയമായി.. തുടരും.. ഇവിടല്ല ഞാൻ നിർത്താൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്.പക്ഷേ ഇപ്പൊ നിർത്തിയില്ലേൽ ഇന്നും പോസ്റ്റ്‌ നടക്കില്ല.. അത് കൊണ്ട് ബാക്കി നാളെ.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ..ഇല്ലേൽ പരിപാടി നടക്കില്ല ട്ടാ😌 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ