സമർപ്പണം..9 Aniprasad ============ കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞ് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വന്ന് നോക്കുമ്പോഴും ദേവിക അവിടെ തന്നെ ഇരിപ്പുണ്ട്.. അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് തെറിച്ചു വീണ സ്കൂൾ ബാഗ് എടുത്ത്‌കൊണ്ട് വന്ന് അവർ അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. "ഇത് വാങ്ങിച്ച് അകത്ത്‌ കൊണ്ട് വയ്ക്ക് മോളേ... എന്നിട്ട് വന്നു വല്ലതും കഴിയ്ക്ക്.. എത്ര നേരം നീ ഇവിടിങ്ങനെ തപസിരിയ്ക്കും പെണ്ണേ.. " കാൽമുട്ടുകൾക്ക് മീതെ മുഖം വച്ചിരുന്ന ദേവിക ഒന്ന് ചലിച്ചത് കൂടിയില്ല. "അവനോട് തറുതല പറയാൻ നിന്നിട്ടല്ലേ അവൻ നിന്റെ മുഖത്തടിച്ചത്.. അങ്ങനാണോ മോളേ തലയ്ക്ക് മൂത്തവരോട് സംസാരിയ്ക്കുന്നത്..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഇരുന്നിട്ട് അവളുടെ മുടിയിൽ തഴുകാൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ ദേവിക അവരുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റിക്കളഞ്ഞു. "തൊട്ട് പോകരുത് എന്നെ.. അമ്മയുടെ മകൻ എന്റെ മുഖത്തടിയ്ക്കുന്നത് മാത്രേ അമ്മ കണ്ടൊള്ളോ... എവിടുന്നോ എടുത്ത ഒരു വടികൊണ്ട് എന്റെ പുറത്തടിച്ചത് അമ്മ കണ്ടില്ലേ..." ദേവികയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നു. "പോട്ട് മോളേ.. പറ്റിപ്പോയില്ലേ. അമ്മയ്ക്ക് തടയാൻ കഴിയുന്നതിനു മുമ്പായിരുന്നു അവൻ വടി വീശിയത്.. നീ എന്തോ കുരുത്തക്കേട് ഒപ്പിച്ചിട്ട് നിൽക്കുവാണെന്നോ, നിന്നേ ശിക്ഷിയ്ക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് അവൻ കമ്പെടുത്ത്‌ പിടിച്ചിരുന്നതെന്നോ അമ്മയ്ക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു മോളേ.. മോളെണീറ്റ് വാ.. വന്ന് വല്ലതും കഴിയ്ക്ക്...'' "എനിയ്ക്കിനി ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് പച്ചവെള്ളം പോലും വേണ്ട.." അവൾ മുഖം വീർപ്പിച്ചു എതിർ സൈഡിലേക്ക്തിരിച്ചു പിടിച്ചു. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ എണീറ്റ് അവളുടെ സ്കൂൾ ബാഗും തൂക്കി അകത്തേയ്ക്ക് പോയി. സ്കൂൾ വിട്ട് വന്ന് അനാമികയും, കണ്ണനുണ്ണിയും ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുകയാണ് അവർ ചെല്ലുമ്പോൾ. "ഇവരെന്താടീ ഇന്ന്‌ വരാൻ താമസിച്ചത്.. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇതിലും നേരത്തെ സ്കൂൾ വിട്ട് വരുന്നതല്ലേ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ തിരക്കി. "ഇങ്ങോട്ട് വരും വഴി ഓട്ടോയുടെ ടയർ പഞ്ചർ ആയി പോയമ്മേ. ഡ്രൈവർ അപ്പോൾ തന്നെ എന്നെ വിളിച്ച് പറയുകയും ചെയ്തു." "നീ ഇവർക്ക് മാത്രേ ചായ ഇട്ടൊള്ളോ വിജീ.. ദേവിയ്ക്ക് കൂടി ഒരു ചായയിട്ട് കൊടുക്കാൻ വയ്യേ നിനക്ക്..'' "അവൾക്കുള്ള ചായ ഞാൻ ടേബിളിന് മേൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് അമ്മേ.." "അത് അവിടെ വച്ചിരുന്നാൽ മതിയോ.. അവള് പുറത്തിരിയ്ക്കുവല്ലേ... ഇനി നിന്റെ കാല് പിടിയ്ക്കണോ അത് അവൾക്ക് കൊണ്ട് കൊടുക്കാൻ..." വിജിത ചായ ഗ്ലാസും എടുത്ത്‌ ദേവികയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോയി. വിജിത മുമ്പിൽ വന്ന് നിൽക്കുന്നത് കണ്ടെങ്കിലും ദേവിക മുഖമുയർത്തി നോക്കിയില്ല. "ഇത് കുടിയ്ക്ക് മോളേ.. അല്ലെങ്കിൽ എണീറ്റ് വാ.. കണ്ണന്റെ അടുത്ത്‌ വന്നിരുന്നു കുടിയ്ക്ക്.." വിജിത പറഞ്ഞു. ദേവിക മുഖമുയർത്തി അവളെ രൂക്ഷഭാവത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കി. "തൃപ്തിയായല്ലോ അല്ലേ.." അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് തീ പറക്കുന്നുണ്ടെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി.. "അന്ന് നിങ്ങൾ എന്നെ ഉപദേശിയ്ക്കാൻ വന്ന ആ നിമിഷം ഞാൻ ഓർത്തതാ.. പക്ഷേ ഇത്ര വേഗം അത് നിങ്ങൾ ഏട്ടന്റെ ചെവിയിലെത്തിയ്ക്കുമെന്ന് ഞാൻ ഓർത്തില്ല..." അവൾ മുഖം വെട്ടിച്ചു. "ഞാൻ എന്ത് ചെയ്തെന്നാ ദേവീ നീ പറയുന്നത്.. നീ ആരുടെയോ ബൈക്കിൽ ഇരുന്നു യാത്രചെയ്യുന്നത് ജയകൃഷ്ണൻ കണ്ടതിന് ഞാൻ എന്ത് പിഴച്ചു.." "ഞാൻ ആരുടേയും ബൈക്കിൽ കയറുന്നത് ജയേട്ടൻ കണ്ടിട്ടൊന്നുമില്ല.. വെറുതേ എന്റെ മുമ്പിൽ നാടകം കളിയ്ക്കല്ലേ ഏട്ടത്തി.. എനിയ്ക്കറിയരുതോ.. ജയേട്ടൻ അതറിയണമെങ്കിൽ നിങ്ങളല്ലാതെ മാറ്റാരുമല്ല അതിന്റെ കാരണക്കാരി.. ഇനി രാത്രി വല്യേട്ടൻ വരുമ്പോ അവിടെയും ചെന്ന് ചെവിയിൽ ഓതി ക്കൊട്. അപ്പോൾ കൂടുതൽ സമാധാനം കിട്ടുവല്ലോ..." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ദേവിക എണീറ്റ് തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. യാതൊരു ഭാവഭേദവുമില്ലാതെ അവൾ പോകുന്നത് വിജിത നോക്കിനിന്നു. താൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്ന് അംഗീകരിയ്ക്കാനോ, അത് സ്വയം ഏറ്റെടുക്കാനോ അവളുടെ മനസ്സ് തയ്യാറാകുന്നില്ല. അതാണ്‌ അവൾ ആ കുറ്റമെല്ലാം കൊണ്ട് വന്ന് തന്റെ ശിരസ്സിലേക്ക് വച്ചു തന്നത്.. ഇതിൽ നിന്നും മനസിലാക്കാനുള്ളത് മറ്റൊന്നാണ്. ഞാൻ ഇതിൽ നിന്നും പിന്തിരിയുന്നില്ല എന്നുള്ള അവളുടെ പ്രഖ്യാപനം കൂടിയാണ് അത്. ഇത് എവിടെ ചെന്ന് നിൽക്കുമെന്ന് എത്ര ചിന്തിച്ചിട്ടും വിജിതയ്ക്ക് മനസിലാക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ♦️♦️ ഞായറാഴ്ചയാണ്.. വിജിതയ്ക്ക് പിടിപ്പത് പണിയുള്ള ദിവസം.. അന്നാണ് വീടിനകമെല്ലാം തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കേണ്ടത്. അടുക്കള ജോലികൾ എല്ലാം തീർത്ത്‌ എല്ലാവരുടെയും തുണികൾ കഴുകിപ്പിഴിഞ്ഞ് ഉണക്കാനിട്ട് കഴിഞ്ഞാണ് വീടിനുള്ളിൽ തുടച്ചുവൃത്തിയാക്കുന്ന ജോലി തുടങ്ങുക.. ദേവിക വീട്ടിലുള്ള ദിവസമാണെങ്കിൽ കൂടി അവൾ വിജിതയെ ഒന്ന് സഹായിയ്ക്കാനായി അങ്ങോട്ട് എത്തുകയേയില്ല. വിജിത വീടിനകമെല്ലാം വൃത്തിയാക്കി കഴിയും വരെ അവൾ തന്റെ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങില്ല. വിജിത ഒന്നോ രണ്ടോ റൂമുകൾ തുടച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് പുറത്ത് ഒരു ബൈക്ക് വന്നുനിൽക്കുന്ന ഒച്ച കേട്ടത്. ആര് വന്നാലും അവിടെ അമ്മയുണ്ടല്ലോ എന്ന ചിന്തയിൽ വിജിത തന്റെ പണി തുടർന്നു. വിജിത ആ റൂം വൃത്തിയാക്കി പുറത്ത് വരുമ്പോൾ വാതിലിന് വെളിയിൽ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ നിൽപ്പുണ്ട്. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കയ്യിൽ തൂക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്ന കിറ്റ് വിജിതയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. എന്താ അമ്മേ ഇത്.. " അവൾ തിരക്കി. "കുറച്ച് കപ്പയും ഇറച്ചിയുമാ.. മുരളി വാങ്ങിച്ച് കവലയിലെ ബാബുക്കുട്ടന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു വിട്ടതാ. ഇന്ന്‌ ഞായറാഴ്ചയല്ലേ. ഇത്തിരി ഇറച്ചി ഇരുന്നോട്ടെ എന്ന് അവൻ കരുതി കാണും.." "അമ്മ ഇതെന്തിനാ എന്റെ നേരെ നീട്ടുന്നത്. ഞാൻ ഇവിടൊരു ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് അമ്മയ്ക്ക് കാണാൻ വയ്യേ.. അമ്മ അത് അടുക്കളയിൽ കൊണ്ടുപോയി വച്ചിട്ട് ദേവികയെ കൂടി വിളിയ്ക്ക്. അവളോട് പറയ് ഇറച്ചി കഴുകി വാരി വയ്ക്കാൻ.. അമ്മ കപ്പ തോല് കളഞ്ഞും വയ്ക്ക്. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഞാൻ ഈ ജോലി തീർത്തിട്ട് വന്നേക്കാം.." "പരീക്ഷ അടുത്തിരിയ്ക്കുന്ന നേരത്ത്‌ കുത്തിയിരുന്നു പഠിയ്ക്കുന്ന പെണ്ണിനെ വിളിച്ചെണീൽപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പോയി ഇറച്ചി കഴുവിയ്ക്കാനോ.. അങ്ങനിപ്പം അവൾ കഴുകുന്നില്ല. നീ ഈ ജോലി അവിടെ നിർത്ത്‌. ബാക്കി നാളെ ചെയ്യാം. നാളെയും നിനക്ക് ചെയ്യാൻ എന്തെങ്കിലും ജോലി മിച്ചം വേണ്ടേ.. ഇതങ്ങോട്ട് പിടിയ്ക്ക്. എന്നിട്ട് കൊണ്ടുപോയി കറി വയ്ക്കാൻ നോക്ക്. കൊതി മൂത്ത്‌ കെട്ടിയോനെ കൊണ്ട് ചീനിയും ഇറച്ചിയും വാങ്ങിപ്പിച്ചിട്ട് ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി നിന്റെ മുമ്പിൽ വച്ചു തരണോ... ഉം.. പിടിയ്ക്ക്..." വിജിത ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലി മാറ്റിവച്ചിട്ട് അവരുടെ കയ്യിൽ നിന്നും കിറ്റും വാങ്ങി അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. " ഗ്യാസ് അടുപ്പിൽ വച്ച് അതിന്റെ രുചി കളയല്ലേ വിജിതേ. എല്ലാം വിറകടുപ്പിൽ വച്ചാൽ മതി കേട്ടോ.. " വിജിത പോകും മുമ്പ് അവൾക്ക് അവർ നിർദേശം കൊടുത്തു. അരമണിയ്ക്കൂറിനുള്ളിൽ തന്നെ മസാല ചേർത്ത്‌ ഇറച്ചിക്കറി വിറകടുപ്പിൽ തിളച്ചു തുടങ്ങി. അതിനിടയിൽ തന്നെ അവൾ കപ്പ വേവിച്ച് ഉടച്ചെടുത്തു. വിജിത കറിയുടെ ഉപ്പ് നോക്കാനായി ഇത്തിരി ചാറ് കൈവെള്ളയിൽ ഇറ്റിച്ചു രുചിച്ചു നോക്കുമ്പോഴാണ് കണ്ണനുണ്ണിയുടെ വിളി കേൾക്കുന്നത്.. "അമ്മേ ചിറ്റ... കുഞ്ഞാന്റിയും ഉണ്ടേ..." വിജിത പെട്ടന്ന് കൈകഴുകി സാരിത്തുമ്പിൽ തുടച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. മുറ്റത്ത്‌ നിന്ന് ചിറ്റ കണ്ണനുണ്ണിയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു നെറുകയിൽ ഉമ്മ കൊടുക്കുകയാണ്. അനുവാകട്ടെ ശ്രീവിദ്യയോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുന്നു. അനുവിന്റെ കയ്യിൽ ചെറിയൊരു പൊതി ഇരിപ്പുണ്ട്. ചിറ്റ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നതാകാം അതെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി. "എന്തൊരു കോലമാ ഗീതചിറ്റേ ഇത്. കഴിഞ്ഞ തവണ കണ്ടതിന്റെ പകുതിപോലുമില്ലല്ലോ രണ്ട് പേരും..." വിജിതയ്ക്ക് അവരുടെ രൂപം കണ്ട് സങ്കടം വന്നു. ആ വീട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാട് എന്തെന്ന് അറിയണമെങ്കിൽ ഇവരുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയാൽ മതി എന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി. "ധന്യ മോൾ എവിടെ ചിറ്റേ.. അവളെ കൂടി കൊണ്ട് വരാതിരുന്നതെന്താ... എനിയ്ക്ക് അവളെ ഒന്ന് കാണാൻ കൊതിയാകുന്നു..." "അപ്പോൾ ആന്റിയ്ക്ക് എന്നെ കാണാൻ കൊതിയില്ലേ..." ശ്രീവിദ്യ അവളോട് ചോദിച്ചു. "പിന്നെ ഇല്ലാതിരിയ്ക്കുവോടീ.. എന്നാലും നീയിപ്പോൾ എന്റെ മുമ്പിൽ ഉണ്ടല്ലോ..വാ, രണ്ടുപേരും അകത്തേയ്ക്ക്..." വിജിത അവരെ വീടിനുള്ളേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി.വെയിലേറ്റ് വന്നതിനാൽ അവൾ അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാൻ തണുത്ത നാരങ്ങാ വെള്ളം ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തു. പിന്നെ വിജിത അവരോട് വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. ധന്യയ്ക്ക് ആഴ്ചയിൽ രണ്ട് ഡയാലസിസ് ഉണ്ട്.. ഇന്നലെ ഒരെണ്ണം കഴിഞ്ഞതിന്റെ ക്ഷീണത്തിൽ ആണ് അവൾ. അവൾക്കും വിജിതയെ കാണാൻ അതിയായ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ മുരളീ കൃഷ്ണന് ഓട്ടമില്ലാത്ത ഒരു ദിവസം ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് വരുന്നുണ്ടെന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞേരെ എന്ന് വിജിത അവരെ പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചു. ശ്രീവിദ്യ കേൾക്കാതെ വിജിത അവളുടെ അസുഖത്തെ കുറിച്ച് ഗീതചിറ്റയോട് ചോദിച്ചു. "അതിനൊരു മാറ്റവും ഇല്ല മോളേ. എന്തെങ്കിലും ചികിത്സ ചെയ്യാൻ ആവതുണ്ടെങ്കിലല്ലേ അസുഖം കുറയുന്നത്.. ആ.. ഒടെയ തമ്പുരാൻ ശിരസ്സിൽ വച്ച് തന്നതല്ലേ.. ചുമക്കാതെ പറ്റുവോ എന്റെ കൊച്ചുങ്ങൾക്ക്.." അവർ ഒരു ദീർഘ ശ്വാസം വിട്ടു. ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയേറെ നിരാശയും, ദുഖവുമൊക്കെ അനുഭവിച്ച മറ്റൊരാൾ ഈ ലോകത്തുണ്ടാവുമോ എന്ന് തന്നെ സംശയമാണ്. "ഞങ്ങളെന്നാൽ പോട്ടെ മോളേ.. നിന്നേ ഒന്ന് കാണാനുള്ള കൊതികൊണ്ട് വന്നതാ.. ഇനി അങ്ങ് ചെന്നിട്ട് വേണം എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വച്ചുണ്ടാക്കാൻ..." അവർ തിരിഞ്ഞു, കണ്ണനുണ്ണിയോടൊപ്പം ഇരുന്ന് കളിയ്ക്കുന്ന ശ്രീവിദ്യയെ നോക്കി. "ആഹാരം കഴിച്ചിട്ട് പോയാൽ മതി ചിറ്റേ.. വല്ലപ്പോഴുമാ ഇങ്ങോട്ടൊന്നു വരുന്നത്, വന്നാലോ, അതിനേക്കാൾ വേഗത്തിൽ തിരിച്ചോടും..ഇവിടെല്ലാം റെഡിയായി..വാ കഴിയ്ക്കാം.." വിജിത അവരെ കൊണ്ടുവന്ന് ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഇരുത്തിയിട്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. അപ്പോഴാണ് മയക്കം കഴിഞ്ഞു കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ എണീറ്റ് വരുന്നത്. ഡൈനിങ് ടേബിളിന് മുമ്പിൽ അതിഥികൾ ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് അവർ അമ്പരന്നു പോയി. "ഓ.. നിങ്ങളാരുന്നോ വന്നത്... എപ്പോഴേ ഇവിടെ ഒരു കുശു കുശുപ്പ് ഞാൻ കേട്ടാരുന്നു... അത് നിങ്ങളാണെന്ന് അറിഞ്ഞില്ല... മക്കടെ അസുഖമൊക്കെ എങ്ങനുണ്ട് ഗീതേ.. എളുപ്പമൊന്നും പൊറുത്തു കിട്ടുന്ന അസുഖമല്ല ഇതെന്ന് ആരൊക്കെയോ പറയുന്ന കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. ങാ.. കഷ്ടകാലം. അല്ലാതെന്താ പറയുക.അല്ലെങ്കിൽ തന്ത കളഞ്ഞിട്ട് പോയ രണ്ട് പെങ്കൊച്ചുങ്ങൾക്ക് ഒരേ പോലെ ഇങ്ങനെ മാരക രോഗം വരുവോ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവരുടെ പ്രതികരണമൊന്നും ശ്രദ്ധിയ്ക്കാൻ നിൽക്കാതെ വിജിതയുടെ അടുത്തോട്ട് പോന്നു. വിജിത അടുക്കളയിൽ അവർക്കുള്ള ചോറും കറികളും പകർന്നെടുത്തു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. "ഇതാർക്കാടി വിജിതേ എല്ലാം കൂടി കോരിയിട്ട് കൊണ്ട് പോകുന്നെ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വിജിതയുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന കപ്പയിലേക്കും ഇറച്ചിക്കറിയിലേക്കും നോക്കികൊണ്ട് തിരക്കി. ''അവർക്ക് രണ്ടുപേർക്കും മാത്രം വാരി വിഴുങ്ങിയാൽ മതിയോടീ. ഇവിടെ വേറെയും ഉണ്ട് മൂന്നാലെണ്ണം.. അവര് കഴിയ്ക്കാൻ വരുമ്പോ നീ എന്തോ കോരിയിട്ട് കൊടുക്കും.." "അമ്മേ.. ഒന്ന് പതുക്കെ പറ.. ചിറ്റ കേൾക്കും.. ഇവിടെ ഏവർക്കും ഉള്ളത് ഉണ്ടമ്മേ..." " എന്തോ ഉണ്ടെന്ന്... " കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കപ്പ വേവിച്ച കലത്തിന്റെ മൂടി തുറന്നു നോക്കി. "ഇതാണോടീ നീ ഇവിടെ ഇഷ്ട്ടം പോലെ മല മറിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്.. ഒരു പൂച്ചക്കുഞ്ഞിന് തിന്നാനുള്ളത് ഇതിലില്ലല്ലോ.." അവർ ഇറച്ചിക്കറി വച്ചിരുന്ന പാത്രത്തിന്റെ മൂടി തുറന്നു നോക്കിയിട്ട് ഒച്ചയോടെ അതിന്റെ മൂടി അവിടെത്തന്നെ ഇട്ടു. "കോരി വച്ചുകൊടുക്കുന്നതിനൊക്കെ ഒരു മര്യാദ വേണ്ടേ.. ഇറച്ചി വേവിയ്ക്കാൻ വയ്ക്കും മുമ്പ് അവൾ ആദ്യം ചെയ്തത് വീട്ടിൽ നിന്ന് ജാഥ ജാഥയായി ആൾക്കാരേ ഇങ്ങോട്ട് എത്തിയ്ക്കുകയായിരുന്നു.. നല്ല പണിയായിപ്പോയി ഇത്.." വിജിത അവർക്ക് മുമ്പിൽ നിന്ന് വിയർത്തുപോയി. ഒരു വാതിലിനപ്പുറം ചിറ്റ ഇരിപ്പുണ്ട്. ഇപ്പറഞ്ഞതെല്ലാം ചിറ്റ കേട്ടിട്ടുണ്ടെന്നുറപ്പാണ്. "എന്താടീ മിഴിച്ചു നിൽക്കുന്നെ. കൊണ്ട് ചെന്ന് കോരിയിട്ട് കൊട്.. ആർത്തി തീരട്ടെ അതുങ്ങടെ.. വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെയല്ലേ ഇങ്ങനെ ഒത്തു കിട്ടുന്നത്. അത് മുതലാക്കിച്ചിട്ട് വിട്ടാൽ മതി." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അടുക്കള വാതിൽ തുറന്ന് വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോയി. വിജിത ധൃതിയിൽ അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ചിറ്റ ആരോടോ ഫോണിൽ സംസാരിയ്ക്കുകയാണ്. വിജിതയെ കണ്ടതോടെ സംസാരം നിർത്തി അവർ ഫോൺ തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ചെറിയ പേഴ്സിലേക്ക് വച്ചു. "മോളേ, ധന്യയാ വിളിച്ചത്. ഞങ്ങള് പെട്ടന്ന് അങ്ങോട്ട് ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു. പഞ്ചായത്തിൽ നിന്നും ആരാണ്ടൊക്കെ വന്നേക്കുന്നെന്ന്.. കഴിയ്ക്കുന്നതൊക്കെ ഇനി വരുമ്പോ ആകാം മോളേ.. ഞങ്ങൾ പോട്ടേടീ..." ചിറ്റയെ തടയാൻ പറ്റില്ലെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് മനസിലായി. "പോട്ടെ ആന്റി..." ശ്രീവിദ്യ അവളുടെ കയ്യിൽ തൊട്ടു. വിജിത കയ്യിലിരുന്ന ചോറും കറികളുമെല്ലാം മേശപ്പുറത്തു വച്ചിട്ട് അവർക്ക് പിന്നാലേ ചെന്നു. തൊടിയിലേക്കുള്ള പടവുകൾ ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഗീതാകുമാരി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. വിജിത കണ്ണുകൾ തുടയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് അവർക്കും സങ്കടം വന്നു. "സാരമില്ലെടീ. നീ കരയല്ലേ മോളേ.. ഒന്നും തിന്നാനും കുടിയ്ക്കാനും ഒന്നും അല്ലേടീ ഞങ്ങൾ വന്നത്.. നിന്നെ ഒന്ന് കാണാൻ.. നീയെങ്കിലും സന്തോഷമായി ഇരിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ എന്ന് കൺ നിറയെ ഒന്ന് കാണാൻ..." അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും വിജിത പെട്ടന്ന് അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ശബ്ദമില്ലാത്ത തേങ്ങലുകളാൽ വിജിതയുടെ പുറം ഉയർന്നു താണുകൊണ്ടിരുന്നു. "കരയല്ലേ മോളേ. നിന്റെ സന്തോഷം കണ്ടിട്ട് വേണം ചിറ്റയ്ക്ക് പോകാൻ.." അവർ തന്റെ തോളിൽ നിന്ന് വിജിതയുടെ മുഖം പിടിച്ചടർത്തി അവളുടെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു കൊടുത്തു. പിന്നെ അവളുടെ തൂവെള്ള നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ കൊടുക്കുമ്പോൾ ചിറ്റയുടെ കണ്ണുകളും തുളുമ്പി തൂവി. (തുടരും) വായിക്കുന്നവർ അഭിപ്രായം അറീക്കണേ 🥰 രചന :: അനി പ്രസാദ് #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ