തീരം.. 118 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 ജില്ലാ ജയിലിനു മുമ്പിലെ പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന കാറിനുള്ളിൽ നിന്ന് നവമി ഇറങ്ങി ജിഷിൻ വന്ന കാറിനരികിലേക്ക് ചെന്നു. അവൻ കാറിനുള്ളിൽ ഇരുന്ന് മൊബൈലിൽ പ്രവീണയോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കയായിരുന്നു. നവമി വരുന്നത് കണ്ട് അവൻ ഇയർ ഫോൺ കാതിൽ നിന്ന് ഊരി മാറ്റിയ ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് വെളിയിലേക്കിറങ്ങി. "ഇപ്പോൾ വരും.." നവമി അവനോട് അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും നീലയും, ചുവപ്പും ചായം തേച്ച ഗേറ്റിന്റെ വിക്കറ്റ് ഗേറ്റ് തുറന്ന് കൊണ്ട് ആദ്യം ശിവശങ്കരൻ വക്കീലും, അയാൾക്ക് പിന്നിലായി സന്ദീപും വെളിയിലേക്ക് വന്നു. പുതിയ ആകാശം കണ്ട പറവയെ പോലെ സന്ദീപ് ആദ്യം മാനത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. പിന്നെ തനിയ്ക്ക് പിന്നിലായി അടഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ഗേറ്റിലേക്കും. "സന്ദീപ് വരൂ.." ശിവശങ്കരൻ വക്കീൽ അവനെയും കൂട്ടി കാത്തു നിൽക്കുന്നവർക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. നിരാശയുടെ നിറം വീണ അവന്റെ മുഖത്ത്‌ മുൻപെപ്പോഴും കാണും പോലെ തിളക്കമോ ചൊടിയോ ഒന്നും കാണാനില്ലെന്ന് നവമിയ്ക്ക് തോന്നി. ഇനി ജീവിതത്തിൽ ഒന്നും തന്നെ പ്രതീക്ഷിയ്ക്കേണ്ടതില്ലെന്ന വിശ്വാസം അവന്റെ മനസ്സിനെ ബാധിച്ചിരിയ്ക്കണം. അതാവും അവനിങ്ങനെ തലയും താഴ്ത്തി പ്പിടിച്ചു നിൽക്കുന്നത്. "നവമിയും ഇവർക്കൊപ്പം കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നുണ്ടോ.." ശിവശങ്കരൻ വക്കീൽ നവമിയെ നോക്കി തിരക്കി. "ഇല്ല.. സാർ പൊക്കോളൂ. ഞാനിവരെ യാത്രയാക്കിയ ശേഷം മില്ലിലേക്ക് പോവാണ്. മുത്തശ്ശിയോട് ഞാൻ വിളിച്ച് പറഞ്ഞോളാം." നവമി പറഞ്ഞത് കേട്ട് വക്കീൽ തന്റെ കാറിൽ കയറി കോർട്ട് റോഡിലേക്ക് ഓടിച്ചു പോയി. ജിഷിൻ നടന്നു വന്ന് സന്ദീപിന്റെ തോളിൽ കൈ വച്ചു. "സന്ദീപേട്ടാ, മുഖമുയർത്തി നോക്ക്... നമുക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകണ്ടേ... അമ്മയൊക്കെ അവിടെ സന്ദീപേട്ടൻ വരുന്നത് നോക്കിയിരിയ്ക്കുവാ." സന്ദീപ് മെല്ലെ മുഖമുയർത്തി നവമിയെ നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകളെ നേരിടാൻ കരുത്തില്ലാതെയാണ് ഇത്ര നേരവും അവൻ തല താഴ്ത്തിപ്പിടിച്ചു നിന്നത്. അവളുടെ മുഖത്തും കണ്ണുകളിലും തികഞ്ഞ ശാന്തതയാണ് അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്. എത്രത്തോളം ഒരു മനുഷ്യനെ ഉപദ്രവിയ്ക്കാനും, അവനോട് ക്രൂരമായി പെരുമാറാനും കഴിയുമോ അതിന്റെ പരമാവധി തന്നാൽ കഴിയുമ്പോലെ നൽകിയിട്ടുള്ളതാണ് ഇവർക്ക്.. ഒരു പാട് മ്ലേച്ഛമായ പദങ്ങൾ വരെ താൻ ഇവർക്ക് നേരെ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്..സ്ഥാനത്തും, അസ്ഥാനത്തും, ആരൊക്കെ മുമ്പിൽ നിൽപ്പുണ്ടെന്ന് ഓർക്കാതെ പോലും... അന്നൊക്കെ തന്നെ എതിർക്കാനുള്ള കഴിവ് കേടിന്റെ പുറത്താവാം തനിയ്ക്ക് മുൻപിൽ ശബ്ദം നഷ്ടപ്പെട്ട് നിന്നിട്ടുള്ളത് എന്ന് താൻ കരുതി. പക്‌ഷേ ഇപ്പോൾ... സന്ദീപ് മെല്ലെ നടന്ന് നവമിയുടെ മുൻപിലേക്ക് ചെന്നു. "ഒന്നും മനപ്പൂർവമല്ലെന്ന് ഞാൻ പറയുന്നില്ല. പക്‌ഷേ... അറിയില്ലായിരുന്നു.. ഒന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു. അറിവ് കേടിന്റെ പുറത്ത് എന്നിൽ നിന്നും സംഭവിച്ചു പോയ വായ് പിഴകൾക്ക് മാപ്പ് ചോദിയ്ക്കാൻ മാത്രമേ എനിയ്ക്കിപ്പോൾ കഴിയൂ.." അവൻ അവളെ നോക്കി കൈകൾ കൂപ്പി നവമി പെട്ടന്ന് അവന്റെ ഇരു കൈകളും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. "പോട്ടെ.. അതൊക്കെ വിട്ടു കളഞ്ഞേക്ക്. ഞാനതെല്ലാം മറന്നല്ലോ.." അവൾ ഒരു കൈകൊണ്ട് അവന്റെ പുറത്ത്‌ വാത്സല്യത്തോടെ തട്ടി. അവന്റെ നീറുന്ന മനസിന്റെ പുകച്ചിൽ നീർതുള്ളികളായി കണ്ണിൽ നിറഞ്ഞു. "കരയാതെടാ... നീയെന്റെ മുൻപിൽ നിന്ന് കരഞ്ഞാൽ എനിയ്ക്കും സങ്കടമാകുവേ..." അവൾ മെല്ലെ അവന്റെ കവിളിൽ തഴുകി സന്ദീപ് കൈത്തണ്ട കൊണ്ട് തന്റെ കൺ തടങ്ങൾ തുടച്ചു. "ജിഷിന്റെ കൂടെ വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ല്. വീട്ടിൽ നിന്ന് അധികം പുറത്തേക്കെങ്ങും ഇറങ്ങാൻ നിൽക്കണ്ട.. അവിടെ അച്ഛനും, അനുമോളുമൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോഅവിടെ. ഒറ്റയ്ക്ക് റൂമിൽ കയറി വാതിലടച്ചിരിയ്ക്കാതെ അവരുടെ അടുത്ത്‌ പോയിരിയ്ക്കണം. പ്രത്യേകിച്ചും അച്ഛന്റെ അടുത്ത്‌..." നവമി പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവൻ തലയാട്ടി. അവൾ തന്നെ അവനെ കൊണ്ട് പോയി കാറിനുള്ളിൽ കയറ്റിയിരുത്തി. "അമ്മ വരുമ്പോ അമ്മയുടെ കൂടെ ചേലക്കരയ്ക്ക് വരണേ സന്ദീപേ... ഇവിടെയും നീ വന്ന് കുറച്ച് ദിവസം നിൽക്കണം. കേട്ടോ.." അവൻ കാറിനുള്ളിൽ ഇരുന്ന് അവളെ നോക്കി സന്തോഷത്തോടെ ശിരസ്സ് ഇളക്കി. "എന്നാൽ രണ്ട് പേരും വിട്ടോളൂ. ഞാൻതൊട്ട് പിന്നാലെയുണ്ട്.." നവമി ചെന്ന് കാറിൽ കയറി സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തതോടെ ജിഷിൻ കാർ മുന്നോട്ട് എടുത്തു. ഒന്നിന് പിന്നാലേ ഒന്നായി രണ്ട് കാറുകളും കുറെ ദൂരം ഓടി ബൈ പാസ്സിൽ എത്തി. ജിഷിൻ കാർ എം സി റോഡിന്റെ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് ഓടിച്ചപ്പോൾ നവമി വണ്ടി വടക്കാഞ്ചേരിയിലേക്ക് ഓടിച്ചു പോന്നു. ♦️ കൊല്ലങ്കോട് സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രന്റെ ഫാo ഹൗസിലേക്ക് പോകാൻ ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അധികം താൽപ്പര്യം ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. സുഭാഷ് ചന്ദ്രനെക്കാൾ, അവന്റെ മകനെ ഓർത്തായിരുന്നു അവർക്ക് ആ താൽപ്പര്യക്കുറവ്. യദുവിനും അത് മനസിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അവിടേയ്ക്കും നമ്മൾ പോകേണ്ടി വരില്ലേ മുത്തശീ... അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ ആദ്യം തന്നെ നമുക്ക് കൊല്ലങ്കോടിനു പോകാമെന്നു പറഞ്ഞത് " "എനിയ്ക്ക് അത്രയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്തിട്ട് തിരിച്ച് വരുമ്പോൾ നടു വേദനയുണ്ടാകും മോനേ... ഇവിടെ മില്ലിലോ സൈറ്റിലോ പോയിട്ട് വരും പോലാണോ അത്." ഇന്ദുമതിയമ്മ ഒഴിഞ്ഞ് മാറുകയാണെന്ന് അവന് പിടികിട്ടി. അല്ലെങ്കിൽ കോട്ടയത്ത്‌ വരെ പോയിട്ട് വന്നതിന്റെയൊന്നും അത്ര ദൂരം വരില്ലല്ലോ കൊല്ലങ്കോടിനു പോയിട്ട് വരാൻ. നെമ്മാറയിൽ നരേന്ദ്രന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ അധികം താൽപ്പര്യക്കുറവൊന്നും ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു. അവിടെ നിന്ന് വേണമെങ്കിൽ കൊല്ലങ്കോട് വലിയമ്മാന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മുത്തശ്ശിയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാവുന്നതേയുള്ളൂ. ഇന്ദുമതിയമ്മയും, യദുവും, നവമിയും കൂടി നെമ്മാറ യ്ക്ക് പോകാനാണ് പ്ലാനിട്ടത്.. "നമ്മൾ മാത്രം പോയാൽ മതിയോ. നിന്റെ അമ്മ വരുന്നില്ലേടാ.. അവളുടെ കൂടി സഹോദരനല്ലേഅത്.." ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരക്കി. "മുത്തശ്ശി ചോദിയ്ക്ക് അമ്മയോട്. അമ്മയെ ഞാൻ ആകുന്നതും വിളിച്ചതാ.. അമ്മയില്ലേ നിന്റെ കൂടെ,നിങ്ങൾ പോയിട്ട് വന്നാൽ മതിയെന്ന് ഒരേ പല്ലവി മാത്രം." "അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ സുഷമയുടെ വായിലിരിയ്ക്കുന്നത് വല്ലതും കേൾപ്പിയ്ക്കാനാണ് നീയെന്നെ കൊണ്ട് പോകുന്നതെങ്കിൽ, യദൂ... ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തുമ്പോ അതിന്റെ പലിശ ചേർത്ത് നീയെന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് വാങ്ങിച്ചിരിയ്ക്കും.. മറക്കരുത്.." "ഇല്ലെന്നേ.. ഞാൻ കൂടെയുള്ളപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയെ ആര് ആക്രമിയ്ക്കാനാ. എന്നാൽ അതൊന്ന് കാണണമല്ലോ.. വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴല്ല, അതിനുള്ളത് ഞാൻ അവിടെ വച്ച് തന്നെ കൊടുത്തേയ്ക്കാം ആളുക്ക് പങ്ക്.. പോരെ.." അവന്റെ സന്തോഷം എന്തിനുള്ളതാണെന്ന് ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. എല്ലാവരുടെയും അനുഗ്രഹത്തോടെ വേണം അവന് അവന്റെ പെണ്ണിനെ സ്വന്തമാക്കാൻ.. രാവിലെ പത്തുമണിയായപ്പോൾ അവർ നെമ്മാറയ്ക്ക് തിരിച്ചു. ♦️♦️ സുധീഷ് പഴയന്നൂരുള്ള പമ്പിലേക്ക് പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ജ്യോതികയ്ക്ക് ഇന്ന്‌ ക്ലാസ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ അവൾ വീട്ടിലുണ്ട്.. ഇനി കുറച്ച് നേരം നരേന്ദ്രൻ ഫാo ഹൗസിലെ ജോലിക്കാർക്കൊപ്പം ചിലവഴിയ്ക്കും..സുഭാഷ് ചന്ദ്രനെ പോലെയല്ല നരേന്ദ്രൻ..അയാൾക്ക് കൃഷിയിടത്തിന്റെ ഓരോ മുക്കും മൂലയും സുപരിചിതമാണ്. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ കൃഷി ഭൂമിയിലേക്ക് ചെല്ലുന്നത് ജോലിക്കാർക്ക് നിർദേശങ്ങൾ നൽകാനും വിളവെടുത്ത ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ വാഹനത്തിലേക്ക് കയറ്റാനും വേണ്ടിമാത്രമാണ്. രാവിലെ പാടത്തെ കളഎടുക്കാൻ വന്നവർക്കുള്ള നിർദേശങ്ങൾ നൽകിയിട്ട് തിരികെ വീട്ടിലെത്തി കാപ്പി കുടിയ്ക്കുകയാണ് നരേന്ദ്രൻ.. പന്ത്രണ്ട് മണിയോടെ അയാൾ ആലത്തൂരുള്ള റൈസ് മില്ലിലേക്ക് പോയാൽ മൂന്ന് മണിയ്ക്കാണ് ഇനി തിരികെ വീട്ടിലെത്തുക. നല്ല പാലപ്പവും മുട്ടക്കറിയുമാണ് രാവിലത്തെ കാപ്പിയ്ക്ക് സുഷമ ഉണ്ടാക്കിയത്. വീട്ടിൽ ജോലിക്കാരിയുണ്ടെങ്കിലും ആഹാരം വയ്ക്കുന്നത് സ്വന്തം കൈകൊണ്ട് വേണമെന്ന് സുഷമയ്ക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്. "അവൾക്കിന്ന് കോളേജിൽ പോകേണ്ടല്ലോ. എവിടെപ്പോയി ജ്യോതിക.. അവളുടെ ഏതെങ്കിലും കൂട്ടുകാരികൾ വന്നിട്ടുണ്ടോ രാവിലെ..." സുഷമ പാകത്തിനുള്ള ചൂടിൽ പകർന്നുനൽകിയ പാൽചായ കുടിയ്ക്കുന്നതിനിടെ നരേന്ദ്രൻ ഭാര്യയോട് ചോദിച്ചു. "പുറത്ത് കാണും.. അവളുടെ പുതിയ ആക്ടിവ കഴുകുകയോ, തുടയ്ക്കുകയോ വല്ലതും ആയിരിയ്ക്കും." സുഷമ പറഞ്ഞു വായിൽ നാവിട്ടതേയുള്ളൂ.. പെട്ടന്ന് ആകെ പരിഭ്രാന്ത യായതു പോലെ ജ്യോതിക ഓടിക്കിതച്ചു പുറത്ത് നിന്നും അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "എന്താടീ.. എന്താ മോളേ നീ ഭയപ്പെട്ടത് പോലെ." അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് സുഷമ മകൾ വന്ന വഴിയിലേക്ക് നോക്കി തിരക്കി. "അച്ഛാ മുത്തശ്ശി വന്നിരിയ്ക്കുന്നു..." അവൾ ഇരുവരെയും മാറി മാറി നോക്കികൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.. "അമ്മയോ.. എവിടെ.." നരേന്ദ്രൻ ഗ്ലാസ് ടേബിളിന് മേലേയ്ക്ക് വച്ച ശേഷം ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റു. "ഓ.. ഇനി അടുത്തത് ഇവിടുന്നും കുടിയൊഴിപ്പിയ്ക്കാനുള്ള വരവായിരിയ്ക്കും..കൂടെ സൈന്യാധിപനും കാണുവല്ലോ.ചേലക്കരയ്ക്ക് കാൽ കുത്തി പോകരുതെന്നല്ലേ ആദ്യത്തെ ഉത്തരവ്.." സുഷമ അവരുടെ വരവ്അത്ര ദഹിയ്ക്കാത്ത മട്ടിൽ പറഞ്ഞു. "മിണ്ടരുത് നീ.." ശബ്ദിയ്ക്കരുതെന്ന അർത്ഥത്തിൽ അയാൾ ചുണ്ടിൽ വിരൽ വച്ചു. "ആ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് എന്റെ അമ്മയാ. അമ്മ ഇങ്ങോട്ട് വരണമെങ്കിൽ അത് എന്നെ കാണാൻ വേണ്ടിയാകണം. എന്നെ കാണാൻ ഈ വീട്ടിൽ വരുന്നത് ആരായാലും അവർക്ക് അതിനുള്ള മര്യാദ നൽകിയിരിയ്ക്കണം ഈ വീട്ടിലുള്ളവർ. മനസിലായോ." നരേന്ദ്രൻ സുഷമയെ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ തല വെട്ടിച്ചു. "സുഷമേ, നിന്നോടാ ഞാൻ പറഞ്ഞത്. നിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും നിന്നെ കാണാൻ നിന്റെ മാതാപിതാക്കളോ ബന്ധുക്കളോ ഒക്കെ ഇവിടേയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന മര്യാദ എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് എന്നെ കാണാൻ വരുന്നവർക്ക് നിങ്ങളും കൊടുത്തിരിയ്ക്കണം.." ഒരു താക്കീതിന്റെ സ്വരത്തിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു. നരേന്ദ്രൻ പുറത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ തുറന്നിട്ട ഗേറ്റിനപ്പുറം പച്ചപ്പട്ട് വിരിച്ചത് പോലുള്ള പാടത്തിനക്കരെ കാണുന്ന മല നിരകളെ ചൂണ്ടി നവമിയോടും, യദുവിനോടും എന്തോ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ് ഇന്ദുമതിയമ്മ. നരേന്ദ്രൻ തങ്ങളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വരുന്നത് ആദ്യം കണ്ടത് യദുവാണ്. അവൻ ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ തോളിൽ കൈകൊണ്ട് അമർത്തിയപ്പോൾ അവർ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. "നീയിവിടുണ്ടായിരുന്നോ നരാ. ഞങ്ങൾ കരുതിയത് നീ പമ്പിലേക്കോ മറ്റോ പോയിട്ടുണ്ടാവുമെന്നാ..." "ഞാൻ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുവായിരുന്നു അമ്മേ.. പമ്പിൽ സുധീഷ് പോയിട്ടുണ്ട്.. ഞാൻ ആലത്തൂരേയ്ക്കാ പോകുന്നത്..." "ഞാനിവർക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കയായിരുന്നേ, ആ കാണുന്ന മലയ്ക്ക് താഴെ ഒരു കാവില്ലേ മോനേ... കന്നി മാസത്തിലെ ആയില്യം നാളിൽ തോറ്റം പാട്ടൊക്കെ നടക്കുന്ന ഒരു വലിയ കാവ്.." "അതവിടെ ഇപ്പോഴും ഉണ്ടമ്മേ... അതവിടുത്തെ മാടമ്പി മാരൊക്കെ ഏറ്റെടുത്ത്‌ ഒരു ചെറിയ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ രൂപത്തിലാക്കി.. ഇപ്പോൾ അവിടെ ഗംഭീര ഉത്സവമൊക്കെ നടത്തും.." "ഒരിയ്ക്കലോ മറ്റോ ഞാനവിടെ പോയിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. കുറെ നാൾ മുൻപ്..." ഇന്ദുമതിയമ്മ എന്തോ ഓർത്തെടുക്കും മട്ടിൽ പറഞ്ഞു. "അമ്മ വരൂ.. നമുക്ക് അകത്തേയ്ക്ക് പോകാം.." അയാൾ അവരെ അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു കൊണ്ട് നടന്നു. ഇന്ദുമതിയമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം നവമിയും നരേന്ദ്രന് പിന്നാലേ നടന്നു. ഇടയ്ക്ക് നരേന്ദ്രൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ യദു കാറിനരികിൽ നിൽക്കുകയാണ്. "ഇവനെന്താ അവിടെ തന്നെ നിന്ന് കളഞ്ഞത്.. കേറി വാടാ.. നിന്നെയിനി പ്രത്യേകം ക്ഷണിയ്ക്കണോ ഞാൻ.." അത്രയുംകേട്ടാൽ മതിയായിരുന്നു യദുവിന്.അവൻ ഓടി അവർക്കൊപ്പം ചെന്നു. "ഞാൻ കാർ ലോക്ക് ചെയ്തിട്ട് വരാമെന്നു കരുതിയാ.." അവൻ നരേന്ദ്രനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. "കാറ് അടിച്ചും കൊണ്ട് പോകാനുള്ള കള്ളന്മാരൊന്നും ഇവിടെ ഇല്ലെടാ.ഇവിടുള്ളത് ഒരു വാഴക്കുലയോ, രണ്ട് മൂട് ചേമ്പോ മാന്താൻ വരുന്ന അത്യാവശ്യക്കാർ മാത്രം..." അവർ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ സുഷമ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. അവൾ അതിഥികളെ നോക്കി ചിരിച്ചെങ്കിലും അതിനേ ചിരിയെന്നൊന്നും പറയാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു. "അവളില്ലേ മോളേ ഇവിടെ ജ്യോതി.അതോ അവൾക്കിന്ന് ക്ളാസുണ്ടോ." സുഷമയെ നോക്കി ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരക്കി. സുഷമ അകത്തെ മുറിയിൽ തനിയ്ക്കടുത്ത്‌ നിന്ന ജ്യോതികയെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു തന്റെ മുമ്പിലേക്ക് നീക്കി നിർത്തി. അമ്മയോടും മറ്റുള്ളവരോടും ഇരിയ്ക്കാൻ പറഞ്ഞ ശേഷം സുഷമയോട് അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാനുള്ളത് കൊണ്ട് വരാൻ നരേന്ദ്രൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. "നീയെന്താ മോളേ മാറി നിൽക്കുന്നത്.. ഇങ്ങ് അടുത്തുവാടീ.." താൻ ഇവിടെ നിൽക്കണോ അതോ പോകണോ എന്ന സന്ദേഹത്തോടെ നിന്ന ജ്യോതികയെ നരേന്ദ്രൻ അടുത്തേയ്ക്ക് വിളിച്ചു. "നീ ഇവളെ കൊണ്ട് പോയി നമ്മുടെ വീടൊക്കെ കാണിച്ചു കൊടുക്ക് മോളേ... നീയിങ്ങനെ മാറി നിന്നാൽ എങ്ങിനാ.." നരേന്ദ്രൻ ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ ജ്യോതിക അവർക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വന്നിട്ട് നവമിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. ഒരിയ്ക്കൽ താൻ ശത്രുവായിപ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നതാണ് ഇവരെ.. ജ്യോതിക ഓർത്തു. തനിയ്ക്ക് ചന്ദനക്കാവ് തറവാട് കിട്ടില്ലെന്നും അതിന്റെ അവകാശി ഇവർ മാത്രമാണെന്നും മുത്തശ്ശിപറഞ്ഞ ആ നിമിഷം മുതൽ ഇവരോട് തനിയ്ക്ക് തോന്നിയിരുന്ന പക ചെറുതൊന്നും ആയിരുന്നില്ല.. പക്‌ഷേ ഇപ്പോൾ... ആ ആഗ്രഹം എന്ന് മനസ്സിൽ നിന്ന് പോയോ അന്ന് മുതൽ ഇവരോടുള്ള ദേഷ്യം കൂടിയാണ് മനസ്സിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞു പോയത്. ജ്യോതിക ചിന്തിച്ചു നിൽക്കേ നവമി എണീറ്റ് വന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. "വാ.." നവമി അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചതോടെ ജ്യോതികയ്ക്ക് മനസ്സിൽ അവളോട് മനസ്സിൽ ശേഷിച്ചിരുന്ന അവസാനത്തെ പരിഭവത്തിന്റെ കണികയും അലിഞ്ഞു പോയി. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ