ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 പാർട്ട് 75 ജിഫ്ന നിസാർ ❤‍🔥 കയ്യിലിരുന്നാ ഫോൺ ചുവരിലേക്ക് നീട്ടി എറിയാനാണ് വൈഗക്ക് തോന്നിയത്. അവൾക്കപ്പോൾ അത്രയും ദേഷ്യം തോന്നുണ്ടായിരുന്നു. തമ്പിയുടെ ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ്.. അർജുനെ വിളിച്ചിട്ട് ബെല്ലടിക്കുന്നുണ്ട് എന്നല്ലാതെ അതവൻ അറ്റന്റ് ചെയ്യുന്നുമില്ല. പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ടവൾ മുടിയൊന്നു വലിച്ചു കൊണ്ട് ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിച്ചു. ഒരൊറ്റ വിളിയിൽ ഓടി വരുമെന്ന് കരുതിയ രണ്ടു പേരും അവളെയപ്പോൾ വല്ലാതെ നിരാശപ്പെടുത്തി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ അച്ഛനും സഹോദരനും അകപ്പെട്ടു കിടക്കുന്ന അപകടമോ അതിന്റെ ആഴമോ അവൾ അറിഞ്ഞതുമില്ല. അൽപ്പം നേരം കൂടി അങ്ങനെ ഇരുന്നെങ്കിലും വൈഗ പോകാൻ തന്നെയുറച്ചു. വിനോദിന്റെ കൂടെ ഇനി വയ്യെന്ന് അവൾ ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞതാണ്. അവൾ ഉദ്ദേശിച്ചത് പോലെ അവനിലൊരു മാറ്റം, അതൊരിക്കലും സംഭവിക്കാൻ സാധ്യതയില്ലാത്തതാണെന്ന് വൈഗ ഏറെക്കുറെ മനസ്സിലാക്കി കഴിഞ്ഞതാണ്. വീട്ടിലേക്കാണല്ലോ പോകുന്നത്.. അവിടെ ചെന്നിട്ട് അവരോട് നേരിട്ട് എല്ലാം പറയാനും വിനോദിന്റെ കാര്യത്തിലൊരു തീരുമാനമുണ്ടക്കണം എന്നൊക്കെയുള്ളത് മനസ്സിലോർത്തു കൊണ്ടാണ് വൈഗ എഴുന്നേറ്റത്. ഷെൽഫിൽ നിന്നും ഹാൻഡ് ബാഗും ഫോണും മാത്രമായിട്ടാണ് അവൾ താഴെക്കിറങ്ങി ചെന്നത്. വിനോദും അവന്റെ അച്ഛനും അമ്മയുമെല്ലാം അവളെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് പോലെ സോഫയിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്. വിനോദ് അവരോടെല്ലാം കാര്യം പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞെന്ന് ആ ഭാവം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ വൈഗക്ക് മനസ്സിലായി. അതോടെ അവളുടെ മുഖം കൂടുതൽ കടുത്തു. അവരെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് ദേഷ്യത്തോടെ മുഖം വെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് വൈഗ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. "അവളോട് പറയണ്ടേ ഡാ..?' അമ്മയുടെ ചോദ്യം കേട്ടിട്ട് വിനോദ് വേണ്ടന്ന് തലയാട്ടി. "നമ്മളായിട്ട് ഒന്നും പറയേണ്ടമ്മേ. പിന്നെ അതിനു കൂടിയുള്ളത് അവൾ ഇവിടെ നിന്ന് തുള്ളും. വിനോദൊരു ചിരിയോടെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു. "അവൾ വീട്ടിലേക്ക് തന്നെയാവും പോകുന്നത്. അവളുടെ അച്ഛനെയും ഏട്ടനെയും വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടി കാണില്ല. എന്നിട്ടും പോയത് എനിക്ക് മുന്നിൽ തോൽക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ്.." വിനോദ് ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ വൈഗ പോയ വഴിയേ നോക്കി.. "ഈ കുട്ടി എന്താടാ ഇങ്ങനെ..." ഏറെ സങ്കടത്തോടെ തന്നെ നോക്കി ചോദിക്കുന്ന അച്ഛന്റെ നേരെ വിനോദ് അലിവോടെ നോക്കി. അവർ രണ്ടു പേരും വൈഗയേ എത്ര സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്നും താനും അവളും സന്തോഷമായി ജീവിക്കാൻ വേണ്ടി അവർ എത്രമാത്രം അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തിരുന്നു എന്നും വിനോദിനറിയാം. "അതിന്റെ ഉത്തരം സിംപിൾ അല്ലേ അച്ഛാ.." വിനോദ് അച്ഛന്റെ അരികിലേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ടാ കയ്യിൽ വിരൽ ചേർത്തു.. "ചെറുപ്പത്തിൽ അച്ഛനും അമ്മയും എന്നോടും ഏട്ടനോടും പറഞ്ഞു തന്നിരുന്നൊരു കാര്യമില്ലേ.. ജനിക്കുന്ന ഓരോ കുട്ടിയും ഒഴിഞ്ഞൊരു ബോട്ടിൽ പോലാണ്.. ആ ബോട്ടിലിൽ നന്മ നിറച്ചാൽ അതും തിന്മ നിറച്ചാൽ അതും നിറഞ്ഞു നിൽക്കും..ഈ ലോകത്തിലെ ഒരു മനുഷ്യന് കിട്ടാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ഗിഫ്റ്റ്.. അതവരുടെ നല്ല പേരൻസ് ആണ് എന്നൊക്കെ." കുഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ വിനോദ് അച്ഛനെയും അമ്മയെയും മാറി മാറി നോക്കി. "വൈഗയുടെ കാര്യത്തിലും അത് തന്നെയാണ് സംഭവിച്ചത്.. അവളെന്ന ഒഴിഞ്ഞ ബോട്ടിലിൽ അവളുടെ പേരന്റസ് നിറച്ചു വെച്ചതത്രയും അസൂയ. കുശുമ്പ്. അഹങ്കാരം എന്നീ സാധനങ്ങളാണ്.. നന്മയുടെ നേർത്തൊരു അംശം പോലും അവളിൽ കാണാൻ കഴിയാത്തത് അതവൾക്ക് കിട്ടാതെ പോയത് കൊണ്ടാണ്‌.." അവനും നല്ല സങ്കടമുണ്ടെന്ന് തെളിച്ചമില്ലാത്ത ആ ചിരി കാണുമ്പോൾ തന്നെ അറിയാം. അരികിൽ വന്നിരുന്നു തലോടുന്ന അമ്മയുടെ ചുമലിലേക്ക് വിനോദ് ചാഞ്ഞു കിടന്നു.. "വിഷമിക്കല്ലേ മക്കളെ.. വൈഗ മോൾക്ക് നിന്നോട് സ്നേഹം തന്നെയാണ്.. അതെനിക്കറിയാം. ആ കുട്ടി തിരിച്ചു വരുമെടാ.." അവർ വിനോദിന്റെ കവിളിൽ ചുണ്ട് ചേർത്തു. "എനിക്കറിയാം അമ്മേ.. എനിക്കും അവളോട് ദേഷ്യമില്ല..ഉള്ള ദേഷ്യം അവളോടല്ല.. അവളിലെ വൃത്തികെട്ട സ്വഭാവത്തിനോടാ.. എനിക്കിപ്പോഴും അവളെ ഇഷ്ടം തന്നെയാണ്. ഞാൻ മോഹിച്ചു താലി കെട്ടിയ എന്റെ പെണ്ണാണ്.. അവളേ നഷ്ടപെടരുത് എന്ന് തന്നെയാണ് എന്റെ ആഗ്രഹവും.." വിനോദ് രണ്ടു കൈകൾ കൊണ്ടും അമ്മയെ ചുറ്റി പിടിച്ചു. "അവളുടെ അച്ഛനും ഏട്ടനും അമ്മയും.. അവർക്കൊപ്പം അവളും കൂടി ചേർന്നിട്ട് ചെയ്തു കൂട്ടുന്ന തെറ്റുകളുടെ ആഴം വൈഗ തിരിച്ചറിയണം. അത് ആരും പറയാതെ തന്നെ.. തെളിവുകൾ കൊണ്ട് അവൾക്ക് മനസ്സിലാവും.. ഇപ്പോൾ അവളുടെ അച്ഛനെതിരെ നടക്കുന്ന ഈ കേസ് അതിനൊരു തുടക്കം മാത്രമാവട്ടെ എന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം.. മിഡിയാസ് പറയും പോലെ.. ഇതല്ല. ഇതിനേക്കാൾ വലിയ ചതിയുടെ വിവരങ്ങൾ കൂടുതൽ പുറത്ത് വരും എന്ന് തന്നെയാണ് എന്റെ വിശ്വാസം. അത് അങ്ങനെ തന്നെ ആവട്ടെ എന്ന് ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. കാരണം എന്റെ ഭാര്യയുടെ കുടുംബം കാരണം ഇനിയാർക്കും യാതൊരു ഉപദ്രവവും ഉണ്ടാവരുത് എന്ന് ഞാൻ അതിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്നു.." കണ്ണടച്ച് കൊണ്ടാണ് വിനോദ് പറയുന്നത്.. ❤‍🔥❤‍🔥 ഡിസ്ചാർജ് ഷീറ്റ് എഴുതി വാങ്ങി ശ്രീ തിരികെ വരുമ്പോഴേക്കും പൂനിലാവ് പോലൊരു ചിരിയോടെ ആ അവശതയിലും അച്ചു ഓടി പാഞ്ഞു ചെന്നിട്ടവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു. സുനിലിനെ പൂട്ടി എന്നുള്ളത് അവൾക്ക് ചില്ലറ സന്തോഷമുള്ള കാര്യമൊന്നുമല്ല. പക്ഷേ അതിനേക്കാൾ അവളെ സന്തോഷിപ്പിച്ചത്.. ഇനി തമ്പി കൂടി കുടുങ്ങും എന്നുള്ള അറിവ് തന്നെയാണ്.. ശ്രീയുടെ കൈകളും അവളെ ചേർത്ത് പുണർന്നു. കയ്യിലുള്ള ഷീറ്റ് കാർത്യയിനിക്ക് നേരെ നീട്ടി കൊണ്ടവൻ ചിരിയോടെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു. തലയാട്ടി ചിരിച്ചു കൊണ്ടവർ അതുമായി കുട്ടാപ്പിയുടെ അരികിൽ പോയിരുന്നു. അവനും നാണം വരുന്നുണ്ട് അച്ചുമ്മ ആ ചേട്ടനെ കെട്ടിപിടിച്ചു നിൽക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ. "ഇപ്പൊ നിന്റെ അമ്മ കാണുന്നത് നിനക്ക് പ്രശ്നമില്ലേ അച്ചുവേ..." ശ്രീ അൽപ്പം ഉറക്കെ തന്നെ ചോദിക്കുമ്പോഴാണ് അച്ചു സ്ഥലകാലം ബോധം വന്നത് പോലെ ഞെട്ടി പിടഞ്ഞു മാറിയത്. "അത് ഞാൻ. സന്തോഷം കൊണ്ട്.." ചമ്മി നാശമായ മുഖത്തോടെ അവൾ നിന്ന് വിക്കി കളിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ ശ്രീയും കാർത്യായിനിയും ഒരു പോലെ ചിരിച്ചു. "സന്തോഷം സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ ചെയ്തു പോയതാ.. അതിനിത്ര കിണിക്കാൻ എന്താ.." ഒടുവിൽ അച്ചു അവസാന ആയുധം പോലെ കലിപ്പ് പുറത്തെടുത്തു. "അതിന് ഞങ്ങൾ വല്ലതും പറഞ്ഞോ..?" കാർത്യായിനി കണ്ണുരുട്ടി. എന്തിനാ ഇനിയിപ്പോ പറയുന്നത്.. ഈ ചിരി തന്നെ പോരെ.. മുഖം വീർപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അച്ചു തിരിഞ്ഞു നിന്നു. "പെട്ടന്ന് ഇറങ്ങാം അച്ചു..നിങ്ങളെ വീട്ടിലാക്കിയിട്ട് എനിക്ക് കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാനുണ്ട്." ശ്രീ അവളെ നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞതോടെ അവരെല്ലാം പോകാൻ റെഡിയായി. അച്ചുവിന് വീണ്ടും എന്തൊക്കെയോ അവനോട് ചോദിക്കാനുണ്ട്. പക്ഷേ അവൻ പറഞ്ഞത് പോലെ ഇനിയാണ് അവന് മുന്നിൽ ചെയ്യാനുള്ളത്. ഇത് വരെയും തമ്പി കളിച്ചു.. അവൻ അനുഭവിച്ചു. ഇനിയങ്ങോട്ട് അതിന്റെ പലിശയും കൂട്ട് പലിശയും ചേർത്ത് കൊണ്ട് അവൻ കളിക്കും.. തമ്പിയും മകനും അനുഭവിക്കും. ശ്രീ പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ തന്നെ.. മാധ്യമങ്ങൾ അച്ചുവിനെ കണ്ടതും അവരുടെ അരികിലേക്ക് ഓടി ചെന്നു. "ഞാൻ പറഞ്ഞതിൽ കൂടുതൽ ഈ വിഷയത്തിൽ അർച്ചനക്കൊന്നും പറയാനില്ല. പിന്നെ നിങ്ങൾക്കറിയേണ്ട കാര്യം.. അത് ഞങ്ങളുടെ പേഴ്സ്നൽ കാര്യങ്ങളാണ്. അത് മാറ്റാരുമായും ചർച്ച ചെയ്യാൻ തത്കാലം ഞങ്ങൾ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല.. സഹകരിക്കണം..പ്ലീസ്. അവൾക്ക് വയ്യ." അച്ചുവിനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു,കാർഥ്യയിനിയുടെ കയ്യിലും പിടിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ അവർക്കു നടുവിലൂടെ കാറിനരികിലേക്ക് ചെന്നു. ബുള്ളറ്റ് അജയെ ഏല്പിച്ചിട്ട് അവന്റെ കാറുമായി ആണ് ശ്രീ അങ്ങോട്ട്‌ വന്നത് തന്നെ. അത് വരെയും കാത്ത് നിന്നിട്ടും അച്ചു ഒന്നും പ്രതികരിക്കാതെ പോയതിൽ നിരാശയുണ്ടെങ്കിലും ശ്രീയേ കുറിച്ച് ശെരിക്കും മനസ്സിലാക്കി വെച്ചിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവരുടെ പിറകെ ഒരു ശല്യമായി ക്യാമറ തൂക്കി പോകാൻ പിന്നെ അവിടാർക്കും ധൈര്യമില്ലായിരുന്നു. ❣️❣️ എത്ര ചിന്തിച്ചിട്ടും എന്ത് വേണമെന്നൊരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ തമ്പിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. കാറുമായി അയാളാ സിറ്റിയിൽ കറങ്ങി നടക്കാൻ തുടങ്ങീട്ട് കുറച്ചധികം സമയമായിട്ടുണ്ട്. സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്ത ഫോൺ അരികിൽ തന്നെയുണ്ട്. അത് വെച്ചു കൊണ്ട് പോലിസ് കണ്ടു പിടിക്കരുത് എന്ന് കരുതിയാണ് അത് ഓഫ് ചെയ്തു വെച്ചത്. ഇതിനോടകം കാര്യങ്ങൾ കാട്ട് തീ പോലെ പടർന്നു കാണും എന്നുറപ്പുണ്ട്. വല്ലാതെ ദാഹം തോന്നിയിട്ടും ആരെങ്കിലും തിരിച്ചറിഞ്ഞാലോ എന്ന് കരുത്തിയിട്ടാണ് പുറത്തേക്ക് പോലും ഇറങ്ങാത്തത്. ഓഫ് ചെയ്യും മുന്നേ രക്ഷിക്കും എന്നുറപ്പുള്ള മൂന്നാലു പേർക്കു വിളിച്ചെങ്കിലും അവരാരും ഫോൺ എടുത്തില്ല എന്നതും തമ്പിയെ ആശങ്കയിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്. എത്ര നേരം ഈ വണ്ടിയിൽ തുടരും എന്നയാൾക്കും അറിയില്ല. പക്ഷേ രക്ഷപ്പെട്ടു പോകണമെന്നും തന്നെ ഇത്രയും നേരം ബുദ്ധിമുട്ടിച്ച ശ്രീദേവിന് മറുപണി കൊടുക്കണം എന്നും തന്നെയായിരുന്നു അയാളുടെ മനസ്സിലപ്പോഴും.. ❤️❤️ ഗാഡമായൊരു ഉറക്കത്തിലാണ്..താനിപ്പോഴും. കണ്ടതും അറിഞ്ഞതും അനുഭവിച്ചതുമെല്ലാം ഒരു പേടി സ്വപ്നം മാത്രം.. അതങ്ങനെ കാണാനായിരുന്നു ദേവികക്കിഷ്ട്ടം. മറിച്ചു ചിന്തിക്കാൻ അവർ ഭയന്നു പോയി. നടു കടലിൽ ഒറ്റ പെട്ടത് പോലൊരവസ്ഥ.. മരണത്തിനും ജീവിതത്തിനും ഇടയ്ക്ക് പെട്ടത് പോലെ.. ചെയ്തതും പറഞ്ഞതും പ്രവർത്തിച്ചതുമെല്ലാം അങ്ങനെ അല്ലെന്ന് മനസ്സിലിരുന്നു നിലവിളിക്കുന്നു.. അതിനേക്കാൾ ഭയവും വേദനയുമാണവർക്ക് ബാലയെ നോക്കാൻ. താൻ കാരണമാണ്.. തനിക്ക് വേണ്ടിയാണ് അവൾക്കീ ദുർവിധി വന്നത് മുഴുവനും. ഒന്ന് കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കിയാൽ പോലും അറിയാൻ കഴിയുമായിരുന്നു തനിക് തന്റെ മകളുടെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്ന താളപിഴകൾ.. പക്ഷേ അന്തമായ സ്നേഹം മൂടി കെട്ടിയ തന്റെ കണ്ണിലും മനസ്സിലും സഹോദരനും അയാളുടെ നന്മ നിറഞ്ഞ കുടുംബവും മാത്രമേ അപ്പോഴെല്ലാം അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.. അതിനേക്കാൾ നടുക്കം തോന്നിയത്.. ഡെവിയും ബാലയും തമ്മിൽ ഇഷ്ടമായിരുന്നു എന്നുള്ള തിരിച്ചറിവാണ്. ബാലയെ സ്വന്തമാക്കാൻ വേണ്ടി അവൻ ചെന്നു കണ്ടതും അപേക്ഷിച്ചതുമൊന്നും ആരും തന്നെ അറിയിച്ചിട്ടില്ല. അല്ല.. അന്ന് അതൊക്കെ അറിയിച്ചാലും അതന്ന് ഒരിക്കലും താൻ അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്യില്ലായിരുന്നു.. എനിക്കീ കല്യാണം വേണ്ടമ്മേ.. ദയവായി എന്നെ കൊലക്ക് കൊടുക്കല്ലേ.. " അന്ന് അർജുനുമായി അവളുടെ കല്യാണം ഉറപ്പിച്ച ശേഷം നെഞ്ച് പൊട്ടി കൊണ്ട് ബാല കണ്മുന്നിൽ വന്നു നിന്നത് അവർക്കപ്പോൾ ഓർമ വന്നു. ദേവികയൊന്നു പിടഞ്ഞു.. അന്നീ ഇഷ്ടം മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിട്ടാവും അവളെങ്ങനെ നെഞ്ച് വിങ്ങി തന്നേ തേടി വന്നത്. അന്നും പക്ഷേ താൻ ഏട്ടനെയും അർജുനെയും പുകഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.. അവരുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ മഹത്വം പറഞ്ഞു.. അച്ഛൻ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയിട്ടും പൊന്ന് പോലെയുള്ള ഏട്ടന്റെ കരുതൽ പറഞ്ഞു.. അവളെ അടക്കി.. അല്ല.. കൊന്ന് കളയാൻ അറവ് ശാലയിൽ ഏല്പ്പിക്കും പോലെ അർജുനെ ഏൽപ്പിച്ചു.. ഒന്നുറക്കെ കരയാൻ കൂടി അവകാശമില്ലാതെ അതെല്ലാം ഇപ്പൊ തന്നേ അടക്കി നിർത്തിയിരിക്കുന്നു. ഉണരുമ്പോൾ മാഞ്ഞു പോകുന്ന സ്വപ്നമായിരിക്കണേ എന്നുള്ള പ്രാർത്ഥനയോടെ ദേവിക നിന്നുരുകുന്ന സമയം തന്നെയാണ് അതൊന്നും സ്വപ്നമല്ലെന്നും കണ്മുന്നിലേ പൊള്ളുന്ന യാഥാർഥ്യമാണെന്നും തെളിയിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി വാതിൽ തുറന്നു കൊണ്ടകത്തേക്ക് വന്നത്. ദേവിക എന്നൊരാൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ടെന്ന് പോലും ഭാവിക്കാതെ അവൻ ബാലയുടെ അരികിലേക്കാണ് ചെന്നത്.. "ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്തു.. ഇനി ഇറങ്ങിയാലോ" ബാലയെയും ദേവികയേയും ഒരുപോലെ ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് അടഞ്ഞു പോയ ശബ്ദമൊന്നു നേരെയാക്കി ഡെവി ചോദിച്ചു.. തുടരും.. #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ