പ്രളയം. 14.. 🎫🎫🎫🎫 പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഷെറിന്റെ മനസമ്മത ചടങ്ങ് നടക്കുന്ന ഇടത്ത്‌ എന്തോ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ പുറത്ത് നിന്ന നാട്ടുകാരിൽ ചിലർ അകത്തേയ്ക്ക് കയറി ചെന്നു. ഗൗരിയുo,രാധമ്മയും, അമ്പുജാക്ഷിയുമൊക്കെ പള്ളിമുറ്റത്തെ മാവിൻ തണലിൽ മാറി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. റോബിച്ചനും കൂട്ടുകാരും പള്ളിമുറ്റത്തു നിന്നും സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിൽ ഒരുക്കിയിരുന്ന പന്തലിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് അകത്ത്‌ ഒരു ബഹളം കേൾക്കുന്നത്... അവരെല്ലാം എന്താണ് സംഭവം എന്നറിയാനായി തിരികെ വന്നു. "എന്താ ചേച്ചീ അവിടെ.. അവിടെന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ."റോബിച്ചൻ ഗൗരിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു തിരക്കി. "അറിയില്ല.. അവിടെ ചടങ്ങുകൾ തുടരുന്നതിനിടയിൽ ഒരു ആരവം കേട്ടത് പോലെ തോന്നി. പുറത്ത്‌ നിന്നവരെല്ലാം പെട്ടന്ന് അകത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നതും കണ്ടു." ഗൗരി പറഞ്ഞു. റോബിച്ചൻ ആൾതിരക്കിലൂടെ വഴിയുണ്ടാക്കി നടന്ന് ചെന്നത് എസ്തപ്പാന്റെ പിന്നിലേക്കാണ്.. എസ്തപ്പാൻ പിന്തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതിനാൽ റോബിച്ചന് അവനെ മനസിലായില്ല. ഫാദർ ഗീവർഗീസ് എസ്തപ്പാന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയിട്ട് തിരിഞ്ഞു ഷെറിനെ നോക്കി. മുഖം കുനിച്ച് നിന്ന അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് നീർത്തുള്ളികൾ അടർന്ന് പള്ളിയങ്കണത്തിലേക്ക് വീഴുന്നത് അയാൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. "കണ്ടില്ലേ അവൾ മുഖം കുനിച്ച് നിൽക്കുന്നത്.. ചോദിയ്ക്കച്ചോ, അവളോട് ചോദിയ്ക്ക്.. ഞാൻ പറഞ്ഞതിൽ എന്തെങ്കിലും കള്ളമുണ്ടെങ്കിൽ അതവൾ ഇവിടെ വച്ച് പറയണം... പറഞ്ഞാൽ മാത്രം പോരാ.. അവൾ എന്റെ കൂടെ വരികയും വേണം.. അവളെ കൊണ്ട് പോകാനാണ് ഈ പുഴയിലെ അടിയൊഴുക്ക് നീന്തി കടന്നു ഞാൻ ഇവിടേയ്ക്ക് വന്നത്. ഇവൾ, ഈ നിൽക്കുന്ന എന്റെ കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചവൾ, ഇവൾ എന്റെ കൂടെയാണച്ചോ ജീവിയ്‌ക്കേണ്ടത്. അല്ലാതെ തൊലിവെളുപ്പും, പണക്കിലുക്കവും കണ്ട് ഏതെങ്കിലും ഒരുത്തന്റെ കൂടെ പോയി പൊറുത്തേക്കാം എന്ന് കരുതിയാൽ എസ്തപ്പാൻ അത് സമ്മതിച്ചു തരാൻ പോകുന്നില്ല അച്ചോ.. അതിനി ഏത് കൊമ്പത്തെ മുതലാളിയുടെ മകളാണെങ്കിലും.." ഒരു തീച്ചൂളയ്ക്കുള്ളിൽ നിന്ന് താൻ വെന്തുരുകി കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്ന അനുഭവമായിരുന്നു ഷെറിന്. തന്റെ കയ്യെത്താ ദൂരത്തേയ്ക്ക് മാത്യുവിന്റെ കയ്യും പിടിച്ച് അയാളുടെ അമ്മ നടന്നിറങ്ങി പോകുന്നത് ചങ്ക് പൊട്ടുന്ന വേദനയോടെ, നിസ്സഹായയായി അവൾക്ക് നോക്കി നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. അവർ ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറുകയാണെന്ന് ഫാദറിന് തോന്നി. ഫാദർ ഗീവർഗീസ് ധൃതിയിൽ നടന്ന് അവർക്കടുത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേയ്ക്കും അമ്മയും, മകനും മുറ്റത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "മാത്യു... ചടങ്ങുകൾ തീർന്നിട്ടില്ല...അതിനും മുമ്പ് നിങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി പോവുകയാണോ." ശാന്തമായ സ്വരത്തിൽ ഫാദർ ഗീവർഗീസ് ചോദിച്ചു. മകന്റെ കയ്യിലെ പിടിവിടാതെ ലീലാമ്മ തരകൻ തിരിഞ്ഞു നിന്ന് ഫാദറിനെ കത്തുന്ന ഒരു നോട്ടം നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണുകളിലും മനസിലും പടർന്ന തീ ശരീരത്തെമ്പാടും ആളിപ്പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "ചടങ്ങുകൾ തീർന്നിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഫാദർ എന്തിനാ ഞങ്ങൾക്ക് പിന്നാലെ വരുന്നത്.. ഈ ചടങ്ങ് തുടർന്ന് പോകാൻ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല അച്ചോ.. അച്ഛന് ചടങ്ങ് പൂർത്തിയാക്കിയേ കഴിയൂ എന്ന് നിർബന്ധമാണെങ്കിൽ അവിടേയ്ക്ക് വന്നിട്ടില്ലേ ഒരു ഗജ പോക്രി.. അവനെ വച്ചു ഇനിയുള്ള ചടങ്ങ് അങ്ങ് നടത്തിയാൽ മതി.. ഇതുപോലെ നെറികെട്ട കൂട്ടരുമായി ഒരു ബന്ധം ഇനി ഈ ജന്മത്തിൽ എന്റെ മോന് വേണ്ട." "മാഡം.. എനിയ്ക്കും നിങ്ങൾക്കും ഇവിടെ നിൽക്കുന്ന ആർക്കും ആ എസ്തപ്പാൻ എന്നവൻ പറഞ്ഞതിനപ്പുറം സത്യമെന്താണെന്നേ അറിയില്ല.. അത് കൃത്യമായി ചോദിച്ചറിയാതെ നിങ്ങൾ ഈ പള്ളിയ്ക്ക് പുറത്തേക്ക് പോകരുതെന്നാ എന്റെ അഭ്യർത്ഥന.." അയാൾ അവർക്ക് നേരെ കൈകൂപ്പി. "നാറാവുന്നതിന്റെ പരമാവധി നാറി അച്ചോ.. നാറിയതല്ല നാറ്റിച്ചു എന്നതാ നേര്. ഇതിൽ കൂടുതൽ അപമാനിയ്ക്കപ്പെടാൻ ഞാനെന്റെ കുഞ്ഞിനെ ആർക്കും വിട്ടു കൊടുക്കില്ല. അച്ഛനല്ല ഇനി ആര് പറഞ്ഞാലും.തമ്മിലടിയും കുത്തും കൊലപാതകവും വരെ നടന്നേക്കാവുന്ന ഒരിടത്തുനിന്നുമാ ഞാനെന്റെ മോനെയും കൂട്ടി മടങ്ങി പോകുന്നത്... ഇതുപോലൊരുഅലമ്പ് നാട്ടിൽ വന്ന് പെണ്ണെടുക്കേണ്ടെന്ന് ഞാൻ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞതാ അച്ഛനോടും മോനോടും. അതൊക്കെ ആര് കേൾക്കാൻ...തൃപ്തിയായല്ലോ നിനക്ക്.. വാടാ വന്ന് വെള്ളത്തിൽനീന്തിയോ, വള്ളത്തിൽ കയറിയോ എങ്ങിനെങ്കിലും നമുക്ക് മറുകര പിടിയ്ക്കാം." ചെറുക്കൻ കൂട്ടരായി വന്നിട്ടുള്ളവർ എല്ലാം തന്നെ തിരികെ കടവത്തേയ്ക്ക് പോന്നോളാൻ തരകന്റെ നിർദേശമുണ്ടായതോടെ പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഇരുന്നവരെല്ലാം എണീറ്റ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി തുടങ്ങി. ഫാദർ ഗീവർഗീസ് അകത്തേയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ പീലിപ്പോസ് മുതലാളി ഓടി അയാളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "ഫാദർ, എന്റെ മകളുടെ മനസമ്മത ചടങ്ങ്..." അയാളുടെ വാക്കുകൾക്ക് സങ്കടത്തിന്റെ വിറയലുണ്ടായിരുന്നു. "വിഷമിയ്ക്കരുത് പീലിപ്പോസ്. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മകളെയും കൂട്ടി മടങ്ങി പോയേ തീരൂ.. അവർ തിരിച്ച് പോകയാണെന്ന്..." "എന്താ ഫാദർ ഈ പറയുന്നത്.. എവിടെയോ കിടക്കുന്ന ഒരുത്തൻ വന്ന് എന്തോ വേണ്ടാതീനം വിളിച്ച് പറഞ്ഞു എന്ന് വച്ച് എല്ലാം മതിയാക്കി അവർ മടങ്ങി പോവുകയാണെന്നോ.. എവിടെ അവർ.. അവർ പോകാൻ പാടില്ല... എന്റെ മോളുടെ ജീവിതം.." പീലിപ്പോസ് നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് ഓടി.. ദൂരെ ഒരാൾക്കൂട്ടം നടന്നു മറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനു നേർക്ക് അയാൾ ഓടി ചെന്നു. "തരകാ.. നിങ്ങൾ എന്താണ് ഈ കാണിയ്ക്കുന്നത്... സത്യം എന്താണെന്ന് അറിയുന്നതിന് മുൻപേ എന്തെങ്കിലും ഒരാരോപണത്തിന്റെ മാത്രം പുറത്ത് നിങ്ങളീ ബന്ധം ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് മടങ്ങിപോവുകയാണോ.. എന്റെ മകളെ കണ്ണീർക്കയത്തിൽ ആക്കല്ലേ നിങ്ങൾ.." തരകന്റെ മുന്നിലേക്ക് കയറി നിന്ന് അയാൾ കെഞ്ചി. "നിങ്ങൾ കണ്ടതും കേട്ടതുമൊന്നും സത്യമല്ല. അവനാരാണെന്നും എന്തിന് വന്നതാണെന്നും എനിയ്ക്കോ എന്റെ മക്കൾക്കോ അറിയില്ല. എന്റെ മോളൊരു പാവമാ. അവളുടെ മനസും ജീവിതവും തകർത്തിട്ട് നിങ്ങൾമടങ്ങി പോകല്ലേ. പാപം കിട്ടും നിങ്ങൾക്ക്.." അയാളുടെ ഒച്ച ഇടറി. "ആ പാപം എത്ര കിലോയുണ്ടെങ്കിലും അത് ഞാനും എൻറെ മകനും ചുമന്നോളാം.. നിങ്ങളുടെ മകളുടെ ജീവിതം തകർക്കാനല്ല ഞങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്, അവൾക്കൊരു ജീവിതം കൊടുക്കാനാ.. ഇനി നിങ്ങളുടെ മകൾക്കൊരു ജീവിതം വേണമെങ്കിൽ ഇരു ചെവി അറിയാതെ നിങ്ങളുടെ മകൾക്ക് വയറ്റിലുണ്ടാക്കി കൊടുത്ത ഒരുവൻ അവിടെ നിൽപ്പില്ലേ. അവനോട് പറയ്‌. അവൻ കൊടുത്തോളും നിങ്ങളുടെ മകൾക്ക് ഒരു ജീവിതം. അതിന് വേണ്ടിയിട്ടാണല്ലോ അവൻ വന്ന് ഈ പരാക്രമമായ പരാക്രമം എല്ലാം കാണിച്ചത്. ഇപ്പോഴാണേൽ പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയ്ക്ക് ഒറ്റ ചിലവും വരില്ല.മകളെപിടിച്ചു ആ ചെകുത്താന്റെ കയ്യിൽ ഏൽപ്പിച്ചാൽ മതി.പിന്നാലേ വന്നു നിന്ന് നാടകം കളിയ്ക്കാതെ എന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന് മാറ്." ലീലാമ്മ തരകൻ മകനെയും കൂട്ടി മുമ്പോട്ട് നടന്നു പോയി. അവർക്ക് പിന്നിലായി ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ വന്നവരും നടന്നു മറയുന്നത് ഒരു നിസ്സഹായതയോടെ അയാൾ നോക്കി നിന്നു. ആളും ആരവവും തന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു പോയതോടെ പീലിപ്പോസിന്റെ വിശ്വസ്തനായ അനുചരൻമാർ ആന്റപ്പനും, മുരു കേശനും അവിടേയ്ക്ക് ഓടി വന്നു. അവർ രണ്ടു പേരും സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിലെ, ചടങ്ങിന്റെ സൽക്കാരം നടക്കേണ്ട പാചകപ്പുരയിലായിരുന്നു. "മുതലാളീ.. എന്താ ഇത്.. അവരൊക്കെ തിരിച്ച് പോവുകയാണോ.." ഒത്ത തണ്ടും തടിയുമുള്ള ആന്റപ്പൻ തിരക്കി. "കഴിഞ്ഞു...ഇനിയിവിടെ ഒരു കോപ്പുമില്ല..എവിടെയോ കിടക്കുന്ന ഒരുത്തൻ വന്ന് എല്ലാം നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞെടാ.." "അവനെ കൊല്ലാൻ വയ്യാരുന്നോ മുതലാളീ. ഇപ്പോഴും അവൻ ജീവനോടിരിപ്പുണ്ടോ.. ഷാജൻമോനില്ലാരുന്നോ അവിടെ." മുരുകേശൻ രോഷം കൊണ്ട് കൈകൾ കൂട്ടി തിരുമ്മി. "അവനെവിടെ. പുല്ലാട്ടെ പെണ്ണിന്റെ മുൻപിൽ ആളാവാൻ വന്ന അവനിനി ജീവനോടെ ഈ ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടാകരുത്." "പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഉണ്ട് അവൻ. ഇവിടെ വച്ച് അവനെ ഒന്നും ചെയ്തേക്കരുത്.. മാത്രവുമല്ല അവൻ പറഞ്ഞത് സത്യമാണെങ്കിലും കള്ളമാണെങ്കിലും എനിയ്ക്കവനെ ജീവനോടെ എന്റെ മുമ്പിൽ കിട്ടണം... കൊടുവത്തൂരിലെ സർവ്വ കടവുകളിലും ഈ നിമിഷം മുതൽ ആളുണ്ടാവണം.. കല്ലാറ്നീന്തിക്കടന്നോ കടത്തിൽ കയറിയോ അവൻ രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ ഇടയാകരുത്.കടവുകളിൽ മാത്രമല്ല തകർന്ന് കിടക്കുന്ന റോഡിന് സമീപവും, അങ്ങേയറ്റത്തും വരെ ആളേ നിർത്തിയ്ക്കോണം. അത് വഴിയും അവൻ കടന്നു കളയാൻ ഇടയാകരുത്.. നേരത്തോട് നേരം തികയും മുൻപേ ചെമ്പൻ മലയിൽ ഒരു കുഴിയെടുത്തിട്ടേക്കണം. ജീവനോടെ വേണം എനിയ്ക്ക് ആ കുഴിയിലിട്ട് അവനെ മണ്ണിട്ട് മൂടാൻ.എത്ര ആളേ വേണമെങ്കിലും കൂട്ടിയ്ക്കോ." പീലിപ്പോസിന്റെ കണ്ണുകളിൽ പകയുടെ തിളക്കം കാണാമായിരുന്നു. പീലിപ്പോസ് തിരികെ പള്ളിയിലേക്ക് വരുമ്പോഴേയ്ക്കും സർവരും കാര്യങ്ങളെല്ലാം അറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "ഇത് എസ്തപ്പാനാണ് മുതലാളീ. ഇവനെ തിരക്കിയാണ് അന്നുപോലീസ് വന്നത്.ഗോപിയാശാന്റെ കടയിൽ രാത്രി മഴയത്ത്‌ വന്ന് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയതുംഇവനാണ്.." പീലിപ്പോസ് വന്നത് കണ്ട് റോബിച്ചൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു. "എന്നിട്ട് നീയെല്ലാം അവനെ വിട്ടു കളഞ്ഞു അല്ലേടാ...ഗോപിയാശാന്റെ കടയിൽ വന്ന് അവൻ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയ വിവരം നിങ്ങളാരും എന്നെ വിളിച്ച് പറയാഞ്ഞതെന്താ.." "മുതലാളി ഈ ചടങ്ങിന്റെ തിരക്കിലാണല്ലോ എന്നോർത്താണ് ഞങ്ങൾ വിളിയ്ക്കാതിരുന്നത്.." "അവനെവിടെയാ താമസമെന്ന്അറിയുവോ നിങ്ങൾക്ക്.." "ഞങ്ങളെല്ലാം ചേർന്ന് കുറെ ശ്രമിച്ചതാ മുതലാളീ. പക്‌ഷേ അത് മാത്രം കണ്ടെത്താൻ പറ്റാത്ത ഒരു അത്ഭുത പ്രതിഭാസമാ അവൻ. നമ്മുടെ തൊട്ടു മുൻപിലൂടെ പോകുന്ന അവൻ പെട്ടന്ന് അപ്രത്യക്ഷം ആയിപ്പോകുന്നു." "ഊം.." പീലിപ്പോസ് ഒന്ന് മൂളിയ ശേഷം അകത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. അവിടെ ഷെറിനും മേരിയമ്മയ്ക്കും ചുറ്റും കുറെ പേർവട്ടമിട്ടു നിൽപ്പുണ്ട്. അവരെല്ലാം ഓരോരോ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു അവരിൽ നിന്നും കിട്ടാവുന്നത്ര വിവരങ്ങൾ ചോദിച്ചറിയുകയാണ്. കുറച്ചപ്പുറത്തുള്ള ഒരുകസേരയിൽ കൈകൾ ഇരു വശത്തേയ്ക്കും നീട്ടി തല പിന്നിലേക്ക് ചായ്ച്ചു ഇരിയ്ക്കുകയാണ്. പീലിപ്പോസ് അവിടെ നിന്നവരോടും, പുറത്ത്‌ നിന്ന നാട്ടുകാരോടും സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിൽ തയ്യാറാക്കിയിട്ടുള്ള പന്തലിൽ ചെന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടേ പോകാവൂ എന്ന് നിർദേശിച്ചു. അമ്പതോളം പേർമാത്രമേ അവിടെ ശേഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവരിൽ തന്നെ നല്ലൊരു ശതമാനം പേർ ചടങ്ങ് നടക്കാത്തതിനാൽ ആഹാരം കഴിയ്ക്കാൻ പോകാൻ വൈമനസ്യം കാണിച്ചു. "എന്നാലും അതിനേ കണ്ടാൽ ആരെങ്കിലും പറയോ ഇതാണ് കയ്യിലിരിപ്പെന്ന്. ഇനി മുതലാളി മകളെപിടിച്ചുആ പോക്രിയ്ക്ക് കെട്ടിച്ച് കൊടുക്കട്ടെ. അതോടെ തീരുമല്ലോ ആ പെണ്ണിന്റെ അഹങ്കാരം." രാധമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് ഗൗരി അവരെ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി. "കാര്യമറിയാതെ ആ കൊച്ചിനെ വിധിയ്ക്കല്ലേ ചേച്ചീ.. നമ്മൾക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ ഷെറിനെ. എനിയ്ക്ക് തോന്നുന്നത് ഇതിലെന്തോ ചതിയുണ്ടെന്നാ.. അല്ലാതെ ഷെറിന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നും ഇങ്ങനൊരു തെറ്റ് വരാൻ സാധ്യതയില്ല." "ങാ.. എന്നാൽപുകിലായി. നിന്റെ വീട്ടിൽ ആ തെണ്ടി കേറി കളിച്ചതു പോലെ ഇത് തീരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല... പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയെ ദ്രോഹിച്ചാൽ ദൈവം തമ്പുരാനാണെങ്കിൽ പോലും അവരെ വെറുതേ വിടില്ല അദ്ദേഹം." "വെറുതെ വിടരുത്.. തലനാരിഴയ്ക്കാ എന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് അവൻ രക്ഷപ്പെട്ടു പോയത്. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ.." ആ രാത്രി കണ്മുമ്പിൽ കണ്ടത് പോലെ ഗൗരിയുടെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി. "ഏത് പാതിരാവിലും ഒരു സ്ത്രീ ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിയ്‌ക്കുന്ന വീട്ടിൽ പോലും ആരെയും പേടിക്കാതെ വാതിൽ തുറന്നിട്ട്കിടന്നുറങ്ങാവുന്ന സ്ഥിതിയിൽ നിന്നും സന്ധ്യയായാലുടൻ വാതിലടച്ചിടേണ്ട ഗതികേടിലേക്ക് നമ്മളെ പറഞ്ഞു വിട്ട അവൻ ഈ കൊടുവത്തൂരിൽ വേണ്ട." അവനോടുള്ള പക അ വളുടെ കണ്ണുകളിൽ വൈരക്കല്ലുകൾ പോലെ തിളങ്ങി. പീലിപ്പോസ് ഭാര്യയോടും ബന്ധുക്കളോടും ഷെറിനെ വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പൊക്കോളാൻ പറഞ്ഞു. "അപ്പോൾ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മനസമ്മത ചടങ്ങ് ഇനി നടക്കില്ലേ." മേരിയമ്മ നെഞ്ചത്ത്‌ കൈ വച്ച് പോയി. "അവരെല്ലാം തിരികെപ്പോയിക്കഴിഞ്ഞു. കടത്ത്‌ കയറി അവർ മറുകര പിടിച്ച് കാണും. ഇനി അതങ്ങു മറന്നാൽ മതി." "ഇത്രത്തോളം എത്തിയിട്ട് അവരെ അങ്ങനങ്ങു വിടാൻ പാടുണ്ടായിരുന്നോ. നമ്മുടെ ഭാഗത്തു തെറ്റുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന് പോലും അവരൊന്നുതിരക്കാൻ മുതിർന്നില്ലല്ലോ." മേരിയമ്മയുടെ അനിയത്തി ആനി പറഞ്ഞു. "നമ്മുടെ ഭാഗത്തെ എന്ത് ശരിയാ അവർ തിരക്കേണ്ടത്. മലപോലെ ഒരുത്തൻ മുൻപിൽ വന്നു നിന്ന് കുറെ ആരോപണങ്ങൾ തൊടുത്തു വിട്ടപ്പോൾ അതിൽ ഒന്നെങ്കിലും അവൾനിഷേധിച്ചോ.. പിന്നെ അവരെ അങ്ങനങ്ങു വിടാൻ പാടുണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് ചോദിച്ചില്ലേ.. എന്ത് വേണമായിരുന്നു ഞാൻ.. പിണങ്ങി ഇറങ്ങിപ്പോയ അവനെ കയ്യും കാലും കൂട്ടിക്കെട്ടി ഈ പള്ളിയങ്കണത്തിൽ കൊണ്ട് നിർത്തി നമ്മുടെ മോളേ ഭാര്യയായി സ്വീകരിച്ചോളാം എന്ന് പറയിപ്പിയ്ക്കണമായിരുന്നോ.. അങ്ങനെ പറയിപ്പിച്ചാൽ മാത്രം മതിയാരുന്നെങ്കിൽ അത് ചെയ്യ്യ്ക്കാമായിരുന്നു.. പക്‌ഷേ അതുപോരല്ലോ... അവർ രണ്ട് വ്യക്തികളുടെ ജീവിതമല്ലേ." പീലിപ്പോസ് അവിടെ നിന്നിറങ്ങി ഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കുന്ന ഇടത്തേയ്ക്ക് പോയി. ഷെറിനെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് കൊണ്ട് മേരിയമ്മയും മറ്റുള്ളവരും പുല്ലാട്ട് വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. ഇനി നടക്കാൻ പോകുന്നത് എന്താണെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ തന്നെ മേരിയമ്മയുടെ ശരീരംകിടുങ്ങി. അച്ഛനും, മകനും ഒറ്റക്കാര്യം ഇത് വരെ ഷെറിനോട് തിരക്കിയിട്ടില്ല. ഇവിടെ വച്ചൊരു ചോദ്യംചെയ്യൽ വേണ്ടെന്ന്കരുതിയിട്ടാകും അത്.. പക്‌ഷേ വീട്ടിലെത്തിയാൽ... അനിഷ്ടമായതൊന്നും സംഭവിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കാൻ മേരിയമ്മ കുരിശ് വരച്ചു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ