സമർപ്പണം.52 Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫 കവലയിലേക്ക് ബസ് കയറാനായി നടന്നു പോകവേ വിജിതയ്ക്ക് പുളിയ്ക്കലെ ബെറ്റിയെ കൂട്ടിന് കിട്ടി. ബെറ്റിയുടെ വീടിന് മുമ്പിലൂടെയാണ് വിജിതയ്ക്ക് കവലയിലേക്ക് പോകേണ്ടിയിരുന്നത്.വിജിത ചെല്ലുമ്പോൾ ബെറ്റി ഗേറ്റ് തുറന്നു പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി വരികയാണ്. ബെറ്റി ടൗണിൽ ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ നഴ്‌സ് ആയി ജോലി ചെയ്യുന്നു. "വിജിത എവിടേയ്ക്കാ ഇത്ര രാവിലെ..." ബെറ്റി അവളെ നോക്കി സൗഹൃദ പൂർവ്വം ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തിരക്കി. വിജിത തനിയ്ക്ക് ഒരു ജോലി ശരിയായ വിവരവും ഇന്ന്‌ മുതൽ താൻ ഡ്യൂട്ടിയ്ക്ക് കയറുകയാണെന്നും അവളെ അറിയിച്ചു. മുരളീകൃഷ്ണൻ ആക്സിഡന്റ് പറ്റി കിടപ്പിലായിപ്പോയ കാര്യമെല്ലാം ബെറ്റിയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. "ആ സൂപ്പർ മാർക്കറ്റ് നമുക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ. അതിന്റെ നേരെ മുന്നിലാ ബസ് സ്റ്റോപ്പ്. അവിടെ ബസ് ഇറങ്ങിയാൽ നേരെ റോഡ് മുറിച്ചു കടന്ന് ചെന്ന് കയറുന്നത് സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിലേക്കാ.. അത് സൂപ്പർ മാർക്കറ്റ് മാത്രമല്ലല്ലോ., ഒരു മിനി ഷോപ്പിംഗ് മാൾ കൂടിയല്ലേ.. അതേതോ ഒരു ലണ്ടൻ കാരി സ്ത്രീയുടേതാണെന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ സ്റ്റാഫുകൾ പറയുന്നത് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഞാനൊക്കെ അവിടുന്നാ മിക്ക സാധനങ്ങളും വാങ്ങുന്നത്. ഇനി ഏതായാലും വിജിത അവിടെ ഉള്ള സ്ഥിതിയ്ക്ക് തിരക്കിൽ നിന്നും ഒഴിവായി കിട്ടുമല്ലോ..." "ഞാനിന്ന് ആദ്യമായി അങ്ങോട്ട് പോകുന്നതേ ഉള്ളേ..." അവൾക്കൊപ്പം നടന്നെത്തുന്നതിനിടയിൽ വിജിത പറഞ്ഞു. അവർ സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തുമ്പോൾ അഞ്ചോ എട്ടോ പേർ അവിടെ വന്നു ബസ് കയറാനായി നിൽപ്പുണ്ട്. അവർക്കെല്ലാം സ്ഥിര യാത്രക്കാരിയായ ബെറ്റിയെ പരിചിതമായിരുന്നു. അവർ ബെറ്റിയോട് സംസാരിയ്ക്കവേ വിജിതയെയും പരിചയപ്പെട്ടു. വിദ്യാർത്ഥിനികളും, ടൗണിലെ കടകളിലോ മറ്റോ ജോലിയ്ക്കായി പോകുന്നവരുമൊക്കെയാണ് അത്. "സമയമായിട്ടും ബസിന്റെ ഇരമ്പം കേൾക്കുന്നില്ലല്ലോ ചേച്ചീ..." ഒരു വിദ്യാർത്ഥിനി കയ്യിലെ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് അസ്വസ്ഥതയോടെ പറഞ്ഞു. അവൾക്ക് എട്ടരയ്ക്ക് മുമ്പ് ട്യൂഷൻ സെന്ററിൽ എത്തേണ്ടതാണ്. അതല്ലെങ്കിൽ രാവിലത്തെ ട്യൂഷൻ ക്ലാസ് മിസ്സായി പോകും. സമയം എട്ടു പത്ത്‌ കഴിഞ്ഞതോടെ വിജിതയ്ക്കും ആധിയായി. സമയമായിട്ടും ബസ് കാണാതായതോടെ അവരെല്ലാം തമ്മിൽ തമ്മിൽ അന്വേഷണമായി. ഇതിനിടെ പ്രൈവറ്റ് ബസിന്റെ ഡ്രൈവറുടെ നമ്പർ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ആരോ ഒരാൾ ഡ്രൈവറെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു നോക്കി. "പത്ത്‌ പതിനഞ്ചു മിനിറ്റെടുക്കും. വണ്ടിയുടെ ടയർ പഞ്ചറായി വഴിയിൽ കിടക്കുവാ.. അവർ ജോലി തുടങ്ങിയിട്ടേയുള്ളൂ.." ഫോൺ ചെയ്തയാൾ എല്ലാവർക്കും കേൾക്കാൻ പാകത്തിൽ പറഞ്ഞു. "അടുത്ത ബസ് എത്രാമണിയ്ക്കാ ബെറ്റി.." വിജിത ആധിയോടെ തിരക്കി. ആദ്യത്തെ ദിവസം തന്നെ ഇങ്ങനെ ഒരു ദുരവസ്ഥ വന്നതിൽ അവൾക്ക് വിഷമമായി. ഇന്ന് താമസിച്ച് കയറി ചെല്ലുക എന്ന് വച്ചാൽ തന്നെ അത് താൻ അവിടുത്തെ നോട്ടപ്പുള്ളി ആകുന്നതു പോലെയാണ്. "വിജിത ഇന്ന് ആദ്യമായി ജോലിയ്ക്ക് ചെല്ലുന്നതല്ലേ. അവിടെ എട്ടരയ്ക്ക് എത്തണമെങ്കിൽ ഇനി ഏതെങ്കിലും ഓട്ടോ വിളിച്ചു പോവുകയേ നിർവാഹമുള്ളൂ.. അടുത്ത ബസ് ഇനി ഏട്ടരയ്ക്കാ.. അത് അവിടെ ചെല്ലുമ്പോ തന്നെ ഒമ്പതു മണി അടുപ്പിച്ചാകും.." വിജിത എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ നിൽക്കേ ബെറ്റി ചെന്ന് കുറച്ചപ്പുറത്ത്‌ കിടന്ന ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചു കൊണ്ട് വന്നു. ഓട്ടോ വിജിതയ്ക്ക് മുമ്പിൽ നിർത്തിയിട്ട് അവൾ കയറിക്കോളാൻ നിർദേശിച്ചു. "നാളെയോ മറ്റന്നാളോ ആയിരുന്നെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ലായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം പത്തോ ഇരുപതോ മിനിറ്റ് താമസിച്ച് ചെന്നാൽ സൂപ്രണ്ട് തരുന്ന സമ്മാനം സ്ഥിരം വാങ്ങിയ്ക്കുന്നയാളാ ഞാൻ. അപ്പോൾ ആദ്യത്തെ ദിവസം തന്നെ വിജിത തോന്നും പോലെ കയറിചെന്നാൽ എന്താ കിട്ടാൻ പോകുന്നതെന്ന് പറയേണ്ടല്ലോ..." വിജിതഓട്ടോയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് കയറിയിരുന്നപ്പോൾ ബെറ്റി പറഞ്ഞു. "രമേശാ, എട്ടരയ്ക്ക് അഞ്ച് മിനിട്ടുള്ളപ്പോൾ ഞങ്ങളെ സേവ്യേഴ്‌സിന്റെ മുമ്പിൽ ഒന്നിറക്കണേ.. അത്യാവശ്യമാ.. വേണ്ടുന്ന സ്പീഡിൽ വിട്ടോ.." ബെറ്റി പറയുന്നത് കേട്ട് ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ തല തിരിച്ച് നോക്കി. "നടക്കില്ല ചേച്ചീ. ഇപ്പോൾ തന്നെ എട്ട് ഇരുപതായി. നമ്മുടെ ഈ റോഡിലൂടെ അഞ്ച് മിനിറ്റ് കൊണ്ട് എട്ട് കിലോമീറ്റർ സഞ്ചരിയ്ക്കുന്ന മന്ത്രവിദ്യയൊന്നും എനിയ്ക്കറിയില്ല.." "എന്നാലും ഒന്ന് ശ്രമിച്ചു നോക്കരുതോ.. ഒരു നല്ലകാര്യത്തിന് വേണ്ടിയല്ലേ..." "ചേച്ചി പറഞ്ഞ സമയത്തിന് നിങ്ങളെ എനിയ്ക്കവിടെ എത്തിയ്ക്കാൻ പറ്റില്ല. എന്നാലും ഞാൻ മൂലം ഒരു സെക്കന്റ് പോലും വൈകാനിടയാകില്ല. പോരേ..." ബെറ്റി അതിന് മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. ഓട്ടോ അതിന്റെ പരമാവധി സ്പീഡിൽ സഞ്ചരിച്ചിട്ടും വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി അതിനുവേഗത പോരെന്ന്. അവസാനം വാച്ചിന്റെ മിനിറ്റ് സൂചി ആറിൽ നിന്നും തെന്നി നീങ്ങുന്നത് മിടിയ്ക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ അവൾ നോക്കിയിരുന്നു. ഓട്ടോ നിന്ന ശേഷം ബെറ്റി അവളുടെ കയ്യിൽ തൊടുമ്പോഴാണ് വിജിത സ്ഥലമെത്തി എന്ന് അറിയുന്നത്. വിജിത കാശ് എടുക്കാനായി ബാഗ് തുറക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ബെറ്റി തടഞ്ഞു. "പെട്ടന്ന് ചെന്ന് കയറാൻ നോക്ക്. കാശിന്റെ കണക്കൊക്കെ പിന്നെ പറയാം..." പിന്നീട് ബെറ്റി ഡ്രൈവറോട് തന്നെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വിട്ടേക്കാൻ പറഞ്ഞു. ഓട്ടോ നീങ്ങി മാറും മുമ്പേ വിജിത അതിന്റെ പിന്നിലൂടെ നടന്ന് റോഡ് ക്രോസ്സ് ചെയ്ത് സൂപ്പർമാർക്കറ്റിന്റെ മുന്നിലേക്ക് ചെന്നു. നീളത്തിലുള്ള പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ ഷട്ടറുകൾ തുറന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അകത്തെ തിളങ്ങുന്ന ഗ്ലാസ്സിനുള്ളിലൂടെ ആൾക്കാർ നടക്കുന്നത് കാണാം. പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ ഒന്നോരണ്ടോ കാറുകൾ കിടപ്പുണ്ട്. അതിലൊരെണ്ണം വിലയേറിയ വിദേശ നിർമ്മിത കാറായിരുന്നു. മെയിൻ വാതിലിന് പുറത്ത്‌ എന്തൊക്കെയോ സാധനങ്ങൾ എടുത്ത്‌ വച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന രണ്ട് പെൺകുട്ടികൾ അവളെ കണ്ട് അമ്പരപ്പോടെ നോക്കി.അവർ രണ്ടുപേരും ഭംഗിയായി യൂണിഫോം ധരിച്ചിട്ടുള്ളവരായിരുന്നു. "വിജിത ചേച്ചിയാണോ...ഇന്ന്‌ ജോയിൻ ചെയ്യാൻ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്ന..." അതിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി അവളെ നോക്കി വിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "അതെ മോളേ..എനിയ്ക്കിവിടെ എങ്ങിനാണെന്നൊന്നും അറിയില്ല.. ബസ് ഇത്തിരി താമസിച്ചത് കൊണ്ട് ലേറ്റാവുകയും ചെയ്തു.." "ഫ്ലോർ മാനേജർ ദീപക് സാറിനെ പോയി കാണ് ചേച്ചീ.. അത് കഴിഞ്ഞു രെജിസ്റ്ററിൽ സൈൻ ചെയ്യണം.. അത് ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിലാ.. അവിടെ മാഡം കാണും.." അവർ വിജിതയോട് പറഞ്ഞശേഷം ജോലി തുടർന്നു. ഭംഗിയായി വസ്ത്ര ധാരണം ചെയ്ത, ജോലിക്കാർക്ക് നിർദേശങ്ങൾ നൽകികൊണ്ട് നിന്ന മധ്യവയസ്കനായ ആളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്ന് വിജിത സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. "ഇവിടുത്തെ ഡ്യൂട്ടി ടൈം പത്ത്‌ മണിയല്ല. ഇതൊരു സർക്കാർ ഓഫീസും അല്ല.. ഇവിടെ ഡ്യൂട്ടി തുടങ്ങുന്നത് എട്ടര മണിയ്ക്കാണ്. അതറിയില്ലേ നിങ്ങൾക്ക്." വിജിത താൻ താമസിയ്‌ക്കാനുണ്ടായ സാഹചര്യം അയാളോട് വിശദമാക്കി. "അതൊന്നും ഒരു എസ്ക്യുസ് അല്ല വിജിതാ.. നിങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ നിന്ന് ഇവിടേയ്ക്ക് വരാൻ ആകെ ഒരു ബസ് മാത്രമല്ലല്ലോ ഉള്ളത്... ആണോ.. താങ്കൾ ഈ പറഞ്ഞ ബസിനു മുൻപും ടൗണിലേക്ക് അവിടെ നിന്നും ബസ് പോന്നിട്ടുണ്ട്... എന്താ...ഇല്ലേ.." "സാർ.." ശരി എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ അത് മരിയാ മാഡത്തോട് പറഞ്ഞേക്ക്. മാഡം ഓഫീസിലുണ്ട്.. ഓഫീസ് മുകളിലാണ്.. ജ്വല്ലറി ഷോപ്പിനോട് ചേർന്ന്. മാഡം സമ്മതിച്ചാൽ വന്നു ജോയിൻ ചെയ്യാം" അയാൾ ഇനി തനിയ്ക്കൊന്നും പറയാനില്ലെന്ന മട്ടിൽ അവിടെ നിന്നും നടന്നു മാറി. വിജിത ആരെയും ശ്രദ്ധിയ്ക്കാതെ മുകൾ നിലയിലേക്കുള്ള പടവുകൾ കയറി പോയി. ആ ഫ്ലോർ മുഴുവൻ ശീതീകരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഇരുണ്ട ചില്ല് വാതിലുകൾ മറ തീർത്ത വിശാലമായ ഓഫീസ് റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് വിജിത അകത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ലാപ് ടോപ്പിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്തി മരിയ സേവ്യർ അവളെ ഒന്ന് നോക്കി. പിന്നീട് യാതൊന്നും ശ്രദ്ധിയ്ക്കാത്ത മട്ടിൽ അവർ താൻ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലി തുടർന്നു. രണ്ട് മിനിറ്റോളം സമയം വിജിത കാത്ത്‌ നിന്നു. വെളുത്ത്‌ തുടുത്ത സുന്ദരിയായ ഒരു യുവതിയായിരുന്നു മരിയ. സ്‌ട്രെയിറ്റൻ ചെയ്ത നീൾ മുടി അവർ കഴുത്ത്‌ വെട്ടിയ്ക്കുമ്പോൾ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ചിതറി വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. വില കൂടിയ, നിറയെ അലങ്കാരപ്പണികൾ ചെയ്ത ഒരു ആകാശ നീല സിൽക്ക് സാരിയായിരുന്നു അവരുടെ വേഷം. കഴുത്തിൽ ഒരു വജ്രമാല മാത്രം. ഇരു കയ്യിലും കല്ലുകൾ പതിച്ച ഓരോ സ്വർണ്ണ വള കിടപ്പുണ്ട്. ലാപ് ടോപ്പ് അടച്ച് വച്ച ശേഷം അവർ ഫോണെടുത്ത്‌ ആരെയോ വിളിച്ചു. "മിന്നൂ.. നീ എവിടെയാ മോളേ..." അവർ ചോദിയ്ക്കുന്നു. "ഇവിടെ വാ. മമ്മ ഇറങ്ങുകയാണ്. അല്ലെങ്കിൽ നീ അവിടെ നിന്നോളൂ. മമ്മ അങ്ങോട്ട് വരാം.." അവർ കോൾ കട്ട് ചെയ്തിട്ട് മൊബൈൽ എടുത്ത്‌ ബാഗിലേക്ക്‌ വച്ച് പോകാൻ തുടങ്ങുകയാണെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ വിജിത അവരെ 'മാഡം 'എന്ന് വിളിച്ചു. "നീ പോയില്ലേ.. എന്താ കാര്യം..." മരിയാ സേവ്യർ തിരക്കി. "ദീപക് സാർ പറഞ്ഞു മാഡത്തെ വന്നു കാണാൻ..." വിജിത വിനയത്തോടെ പറഞ്ഞു. തന്റെ മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്ന,ആരിലും അസൂയ ജനിപ്പിയ്ക്കുന്ന ആ സൗന്ദര്യത്തെ ഒരു തവണ കൂടി മരിയ നോക്കി. "ഇവിടെ ജോലിയ്ക്ക് വരുമ്പോ കൃത്യ സമയത്ത്‌ എത്തിയ്ക്കോളണം.. ബുദ്ധിമുട്ടാണെങ്കിൽ വേറേ ഇടം നോക്കാം. സിറ്റിയിൽ ഇപ്പോൾ ജോബ് വേക്കൻസികൾ ധാരാളമുള്ളതല്ലേ.. നിനക്ക് തോന്നുന്ന സമയത്തിന് വന്നു ചെയ്തിട്ടുപോകാൻ ഇവിടെ ജോലിയില്ല..." "മാഡം.. ഞാൻ..." "മിണ്ടരുത് എന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന്. നിനക്ക് എന്ത് പറയാനുണ്ടെങ്കിലും അത് നിന്റെ വീട്ടിൽ.. ഇവിടെ വേണ്ട ഇവിടുത്തെ അവസാന വാക്ക് ഞാനാണ്. മനസിലായോടീ... പൊയ്ക്കോളാൻ പറഞ്ഞാൽ പൊയ്ക്കോണം..." അവർ ദേഷ്യത്തോടെ അവളെ നോക്കി. വീണ്ടും അവർ ഫോണെടുത്ത്‌ മിന്നുവിനെ വിളിച്ചതും വിജിത ആ റൂമിൽ നിന്ന് തിരിച്ചിറങ്ങി. ഇനി ഇവിടെ നിന്നിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ലെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഇവിടുത്തെ ജോലി തനിയ്ക്ക് വിധിച്ചിട്ടില്ല. തിരികെ പോവുക തന്നെ. എന്നാലും ഇത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് ഇവിടെ വരെ വന്നിട്ട് ഇതാണല്ലോ ഗതി. അവൾക്ക് മക്കളെ കുറിച്ചും, മുരളീകൃഷ്ണനെ കുറിച്ചും ഓർക്കേ സങ്കടം വന്നു. എല്ലാം പതിയെ ഒരു കരയ്ക്ക് അടുപ്പിയ്ക്കാം എന്ന് മനസ്സിൽ കൊതിച്ച് വന്നതാണ്. . നിരാശയും, വെറും കയ്യുമായി ഇവിടെ നിന്നും മടങ്ങേണ്ടി വന്നല്ലോ ദൈവമേ. തന്റെ കണ്മുമ്പിലൂടെ , തന്റെ നിറ കണ്ണുകൾ ആരും കാണാതിരിയ്ക്കാനായി ശിരസ്സ് കുനിച്ചു നടന്ന് പോകുന്ന വിജിതയെ ദീപക്ക് വിളിച്ചു. "അവിടെ നിൽക്ക്.." വിജിത നിന്നെങ്കിലും അയാളെ മുഖമുയർത്തി നോക്കിയില്ല. "മരിയാ മാഡത്തെ കണ്ടില്ലേ നിങ്ങൾ.." അയാൾ ചോദിച്ചു. അവൾ കണ്ടെന്നോ, ഇല്ലെന്നോ തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത വിധം തലയാട്ടി. "മാഡം എന്ത് പറഞ്ഞു..." "ഞാൻ പൊയ്ക്കോട്ടെ സാർ.." വിജിതപെട്ടന്ന് മുഖമുയർത്തി അയാളെ നോക്കി. അവളുടെ കൺപീലികളിൽ നനവുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും മുഖത്ത്‌ ഒരു വരുത്തി തീർത്ത ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു "അവിടെ നിൽക്ക്.." അയാൾ പറഞ്ഞു. വിജിത മടങ്ങിപ്പോയാൽ എപ്പോഴെങ്കിലും സോമശേഖരനെ കാണുമ്പോൾ തനിയ്ക്ക് ഇവിടെ വലിയ വിലയൊന്നും ഇല്ലെന്ന് അവന് തോന്നരുതല്ലോ എന്നാണ് ദീപക് കരുതിയത്. അഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ ദീപക് ചെന്ന് മരിയയെ കണ്ടശേഷം തിരികെ വന്നു.അപ്പോൾ അയാളുടെ മുഖം വല്ലാതെ മുറുകിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. "വിജിത... ഇവിടെ ഈ ബിൽഡിങ്ങിൽ പത്തോളം സ്ഥാപനത്തിലായി എത്ര സ്റ്റാഫുകൾ ഉണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് അറിയാമോ...അവർക്കാർക്കും നൽകാത്ത ഒരു ആനുകൂല്യവും നിങ്ങൾ ഇവിടെ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചേക്കരുത്. കേട്ടല്ലോ... കൃത്യനിഷ്ട്ടയാണ് എല്ലാത്തിന്റെയും മുഖമുദ്ര എന്ന് നിർബന്ധമുള്ള ആളാണ്‌ മേഡം... ഇനി ഒരു തവണ കൂടി ഇത് ആവർത്തിക്കരുത്.. നിങ്ങളുടെ രക്ഷയ്ക്ക് ഞാനല്ല, പിന്നെ ആരും വരില്ല. മനസിലായോ..." വിജിത തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് അയാളെ നോക്കി തൊഴുതു. അയാൾ പോയി ഒരു പെൺകുട്ടിയെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് വന്നശേഷം വിജിതയെ കൊണ്ട് പോയി ജോലി ചെയ്യേണ്ട സെക്ഷൻ കാണിച്ചു കൊടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. ബില്ലിംഗ് സെക്ഷനിൽ തന്നെ ആറു കൗണ്ടറുകൾ ഉണ്ട്. അതിൽ നാലാമത്തെ കൗണ്ടർ ഒഴിഞ്ഞ് കിടക്കുകയായിരുന്നു. ആപെൺകുട്ടി അവളോട് ഇവിടെയാണ്‌ ചേച്ചി ജോലി ചെയ്യേണ്ടത് എന്ന് പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചു. അപ്പോഴേയ്ക്കും തൊട്ടടുത്ത കൗണ്ടറിൽ നിന്നും മാലിനി എന്ന പെൺകുട്ടി എണീറ്റ് വന്ന് അവൾക്ക് എല്ലാം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. മനസ്സിൽ കരുതിയത് പോലെ അത്രയൊന്നും ബുദ്ധിമുട്ട് ഇതിനില്ല എന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി. മറ്റൊരു കൗണ്ടറിൽ ബില്ലടിയ്ക്കാൻ നിന്ന ഒരു കസ്റ്റമറിന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ബാസ്ക്കറ്റ് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്ന് മാലിനി, വിജിതയ്ക്ക് മുമ്പിൽ വച്ചു കൊടുത്തു. "ഒന്ന് നോക്ക് ചേച്ചീ...".മാലിനി തന്നെ ബാസ്ക്കറ്റിൽ നിന്നും ഓരോ ഐറ്റംസ് എടുത്ത്‌ വിജിതയ്ക്ക് മുമ്പിൽ മേശപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വച്ചു. ബാക്കിയുള്ളവർ ചെയ്യും പോലെ അത്ര വലിയ സ്പീഡ് ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും പെട്ടന്ന് തന്നെ വിജിത ജോലി തീർത്തു. "അത്രേയുള്ളൂ.." വിജിതയെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ച ശേഷം മാലിനി തന്റെ കൗണ്ടറിലേക്ക് പോകും മുമ്പ് വിജിത അവൾക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞു. "നന്ദി വേണ്ട. ചിലവ് ചെയ്‌താൽ മതി. ശമ്പളം കിട്ടുമ്പോ. ഒരു ചായയും, കടിയും. പുറത്ത് നിന്ന്.. കേട്ടോ..." മാലിനി തന്റെ സീറ്റിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോന്നു. ഉച്ചയ്ക്ക് ഒരു സ്ത്രീവന്നു വിജിതയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി അവൾക്കുള്ള യൂണിഫോമിന്റെ ബ്ലൗസ് തൈയ്ക്കാനുള്ള അളവെടുത്തു. വൈകിട്ട് ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ ഇവിടെ വന്ന് സാരിയും ബ്ലൗസും വാങ്ങിക്കൊണ്ട് പൊയ്ക്കൊള്ളണമെന്ന് അവർ അവളോട് പറഞ്ഞു. അവൾക്കുള്ള ഐഡന്റിറ്റി കാർഡും വൈകുന്നേരം തന്നെ അവളുടെ കയ്യിൽ കിട്ടി. ഉച്ചയ്ക്ക് അവിടെ നിന്നും ആഹാരം കഴിയ്ക്കാൻ മാലിനി വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ താൻ കൊണ്ട് വന്ന ചോറ് എടുത്തുകൊണ്ട് പോയി അവർക്കൊപ്പമിരുന്നു കഴിച്ചു. ആരൊക്കെയോ വന്ന് തന്റെ പാത്രത്തിൽ നിന്നും തോരനും, അവിയലും, ചമ്മന്തിയും ഒക്കെ നുള്ളി പകുത്തെടുക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ വിജിതയ്ക്ക് സന്തോഷം തോന്നി. മാലിനി കൊടുത്ത മോര് കറിയും അച്ചാറും കൂട്ടിയാണ് അവൾ ഊണ് കഴിച്ചത്. ആഹാരം കഴിച്ച ശേഷം അവൾ ദേവികയെ വിളിച്ചു വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞു. വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും തിരക്കിയില്ലെങ്കിലും അവൾ മുരളീകൃഷ്ണനെ കുറിച്ച് അവളോട് ചോദിച്ചു. "ഞാനില്ലേ ഏട്ടത്തീ ഇവിടെ. ഏട്ടത്തി ധൈര്യമായിട്ട് ഇരുന്നോ.." ദേവിക പറഞ്ഞു. വീണ്ടും വന്ന് തന്റെ സീറ്റിൽ ഇരിയ്ക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് തോന്നി തന്റെ മനസ്സ് ഇപ്പോൾ വല്ലാത്ത ആഹ്ലാദത്തിലാണെന്ന്. ജീവിതത്തെ കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ ഇപ്പോൾ ഒരു ധൈര്യമൊക്കെ തോന്നുന്നുണ്ട്. ആരുടേയും മുമ്പിൽ കൈനീട്ടാതെ, അന്യന്റെ പോക്കറ്റിനെ ആശ്രയിയ്ക്കാതെ തനിയ്ക്ക് തന്റെ കുടുംബം പോറ്റാം. വൈകുന്നേരമൊക്കെ ആയതോടെ അവിടുത്തെ സാഹചര്യവുമായി അവൾ നന്നായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. നാല് മണിയ്ക്ക് ആരോ നേരത്തെ പോയതിനാൽ അതിന് ശേഷം അവൾക്ക് ഡ്യൂട്ടി നോക്കേണ്ടി വന്നത് സെക്കന്റ് ഫ്ലോറിലെ ടെക്സ്റ്റയിൽ ഷോപ്പിലാണ്. അവിടെയും അവൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടേതും ഉണ്ടായില്ല. സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിനെ അപേക്ഷിച്ച് അവിടെ എല്ലാം ഗൂഗിൾ പേ വഴിയായിരുന്നു ഇടപാടുകൾ നടത്തേണ്ടത്. ഏഴു മണി ആയപ്പോഴാണ് അവൾക്ക് ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞിറങ്ങാൻ പറ്റിയത്. (തുടരും) രചന,:: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ