#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _56 ✍️ രചന -ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ എതിരെ നിൽക്കുന്നവന്റെ മുഖമടച്ചു കൊണ്ട് തമ്പി കൈ വീശി അടിക്കുമ്പോൾ ഉളിലെ സംഘർഷങ്ങളും അയാളുടെ ദേഷ്യവും കൂടി ചേർന്നിട്ട് അതിന്റെ കനം വല്ലാതെ കൂടിയിരുന്നു. "വെറുതെ നീ എനിക്ക് ചെയ്യുന്ന ഔദാര്യമൊന്നും അല്ലല്ലോ.. ചുള പോലെ കാശ് കൈ നിറച്ചും എണ്ണി വാങ്ങിച്ചിട്ട് തന്നെയല്ലേ ജോലിക്കിറങ്ങുന്നത്. അപ്പൊ പിന്നെ അതിന്റെതായ ഉത്തരവാദിത്തം കാണിച്ചേ മതിയാവൂ.. " തമ്പി ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറക്കുന്നുണ്ട്. "പറഞ്ഞതല്ലേ ഞാൻനന്നായി ശ്രദ്ധിക്കണം ശ്രദ്ധിക്കണമെന്ന്. എതിരെ ഉള്ളവൻ അത്ര നിസ്സാര കാരനല്ല. എന്നിട്ട് അവനെ കിടത്തരാമെന്ന് വാക്ക് പറഞ്ഞു പോയിട്ട് ഒന്ന് തോണ്ടി പോന്നിരിക്കുന്നു. ഇനി ഇതിനുള്ളത് കൂടി അവന്റെ കണക്കിൽ എഴുതി ചെയ്തിട്ടുണ്ടാവും.. തമ്പിക്ക് അതായിരുന്നു വേവലാതി. ശ്രീ വിചാരിച്ചത് പോലെ തന്നെ അയാൾ സൂപ്രണ്ടിനെ വിളിച്ചിട്ട് അവൻ തിരിച്ചു പോയോ എന്നും ജയ ഗോപനെ അവൻ കണ്ടോ എന്നുള്ളതും തമ്പി നയത്തിൽ അന്വേഷിച്ചു മനസ്സിലാക്കി.. സൂപ്രണ്ട് അതപ്പോൾ തന്നെ ശ്രീയേ വിളിച്ചറിയിക്കുകയും ചെയ്തു.. തിരികെ.. മടക്കയാത്രയിലായിരുന്നു അവനപ്പോൾ 💜💜 ബാല... ഡെവി വിളിക്കുമ്പോൾ അവളൊന്നു മൂളി കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "ചോദിക്കുന്നത് തെറ്റായിരിക്കാം.. പക്ഷേ പറഞ്ഞില്ലേ ഞാൻ.. ഇതെനിക്ക് ശരിയാണ്. എന്റെ മാത്രം ശെരി.. മറ്റാർക്കും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിൽ കൂടിയും എന്റെ മനസ്സ് നിനക്കറിയാമല്ലോ. ആ ധൈര്യത്തിൽ ചോദിക്കുകയാണ് ഞാൻ.." ചേർത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഡെവിയുടെ കൈകൾ വിറക്കുന്നുണ്ട്.. ബാല അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി പകച്ചിരുന്നു. "കഴിഞ്ഞു പോയതെല്ലാം നമ്മുക്ക് മറന്നു കളഞ്ഞാലോ.. അന്നിവിടെ വെച്ചു എന്നോട് ഇഷ്ടം പറയാൻ വന്ന അതേ ആള് തന്നെയാണ് നീ എനിക്ക് മുന്നിൽ. അതിന് ശേഷം നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ നടന്നതിനെല്ലാം ഞാൻ കൂടി ഉത്തരവാദിയെന്നിരിക്കെ മറന്നു കളയാം ബാല നമുക്കത്.. എന്നിട്ട്.. ഇത്രേം കാലമായി എല്ലാവരേം സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ നമ്മൾ മാറ്റി വെച്ചൊരു നമ്മളില്ലേ... നമുക്കത് തിരിച്ചു പിടിച്ചാലോ.. വരുവോ.. എന്റെ കൂടെ. ആർക്കും വേദനിപ്പിക്കാനിട്ട് കൊടുക്കാതെ ഞാനെന്റെ ജീവനെ പോലെ സംരക്ഷിച്ചു കൊള്ളാം.." ഡെവിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. ബാലയുടെയും.. "ഡെവിച്ചായ..." അവൾ വിറച്ചു കൊണ്ടവനെ അള്ളി പിടിച്ചു. വേണ്ടന്ന് തലയാട്ടി.. "ഒരുപ്രാവിശ്യം നീയെനിക്കൊരു അവസരം തന്നതാണ്.. എനിക്കറിയാമത്. അന്നെനിക്കത്.. അന്നെനിക്ക് അതിന് വേണ്ടിയൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല..ഇന്നും അത് തന്നെയാണ് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സങ്കടം.. കുറ്റബോധം.. പകരം നീ എനിക്കൊരു അവസരം കൂടി താ.. ഈ നിമിഷം ഞാനെന്റെ സ്വന്തമാക്കി കൊള്ളാം.. ആരുമറിയാതെ.. ആരെയും അറിയിക്കാതെ ഈ ഭൂമിയുടെ ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിൽ... നീയും ഞാനും... " ഡെവി വീണ്ടും അവളെ നോക്കി. ബാല കരഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ നിഷേധർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു മാറി. "അർജുൻ... അവനെ ഭയന്നിട്ടാണോ..?" ഡെവിയും എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ടവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. അല്ലെന്ന് ബാല തലയാട്ടി. "അവനോ തമ്പിയോ പിറകെ വരില്ല ബാല.. അവർക്ക് വേണ്ടത് നിന്നെയല്ല..നിന്നെ സ്വന്തമാക്കിയാൽ കിട്ടുന്ന നിന്റെ പേരിലുള്ള സ്വത്തുക്കളാണ്.. അതെല്ലാം ഞാൻ വിട്ടു കൊടുത്തേക്കാം.. പകരം നിന്നെ മാത്രം മതിയെനിക്ക്..അത് കിട്ടിയാൽ അവർ ഒരിക്കലും നമ്മളെ തിരഞ്ഞു വരില്ല.." ഡെവി ബാലയെ നോക്കി. "ആരെയും പേടിച്ചിട്ടല്ല ഡെവിച്ചായ..." കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് ബാല ശാന്തമായി പറഞ്ഞു. "എന്നോടിപ്പോ ഇഷ്ടമില്ലെന്നും എന്നെ നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ലെന്നും കള്ളം പറയാൻ ശ്രമിച്ചു തോൽവി ഏറ്റു വാങ്ങല്ലേ നീ.. നിന്റെ കണ്ണുകൾ സാക്ഷികളാണ്.." ഡെവി പറയുമ്പോൾ ബാല വെറുതെ ചിരിച്ചു. "ഇല്ലെന്ന് പറയുന്നില്ല.. അന്നത്തെ അതേ ഇഷ്ടം.. സ്നേഹം.. അതെല്ലാം ഇന്നും നിങ്ങളോടെനിക്കുണ്ട്.. നിങ്ങളോട് മാത്രമേ ഒള്ളു.. പക്ഷേ.. പക്ഷേ നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് കൊണ്ടൊരു ജീവിതം പിന്നെയെന്റെ ചിന്തകളിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.. ഡെവച്ചായനെ മോഹിക്കാൻ ഇനിയെനിക്കൊരു അർഹതയുമില്ല.." "അത് ഞാനല്ലേ ബാല തീരുമാനിക്കേണ്ടത്.. പറഞ്ഞില്ലേ ഞാൻ.. ഇത് വരെയുമുള്ളതെല്ലാം നമ്മുക്ക് മറന്നു കളയാം.." "കഴിയില്ല.. നമ്മളെ കൊണ്ടതിനു കഴിയില്ല.. ഡെവച്ചായനെ കൊണ്ടതിനു ഒട്ടും കഴിയില്ല.. കാരണം എന്റെ കാര്യത്തിലുള്ളതെല്ലാം മറന്നു കളയാൻ കഴിഞ്ഞാലും... ഇന്ദിരാന്റിയെ.. ആന്റിയെ എങ്ങനെ മറക്കും..എങ്ങനെ മാറ്റി നിർത്തും നമ്മൾ.." ഡെവിക്ക് പെട്ടന്നൊരു ഉത്തരം കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം മൂർച്ചയുള്ള ബലയുടെ ചോദ്യം. "അതാണ്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞത്... നമ്മൾക്ക് ഓർമിക്കാൻ മാത്രമേ വിധിയുള്ളൂ.. ഒരുമിക്കാൻ അടുത്ത ജന്മം വരെയും കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരും.." ബലയുടെ ചിരിക് കൂടുതൽ വിഷാദമേറി..അത് പറയുമ്പോൾ "എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഞാനൊരു കാരണം കണ്ടു വെച്ചിട്ടുണ്ട്..." ബാലയുടെ കൈകൾ അവളുടെ വയറിൽ അമർന്നു.. ഡെവിയുടെനോട്ടവും അങ്ങോട്ടെത്തി നിന്നു.. വിശ്വാസമാവാത്ത പോലെ.. അവൻ അവളെ നോക്കി. "സത്യമാണ്.. അർജുനേട്ടന് പോലും അറിയില്ല.. ഇത് വരെയും പറഞ്ഞിട്ടില്ല ഞാൻ..അയാളിൽ നിന്നും ഒരാൾ കൂടി പിറവി എടുത്തെന്നുള്ള കാര്യം.. ഇങ്ങനെയൊന്നു സംഭവിക്കാതിരിക്കാൻ അയാൾ പരമാവധി ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. എനിക്കറിയാം അതും.. പിന്നെ എങ്ങനെ.. എന്നൊരു ചോദ്യം എനിക്ക് നേരെയുണ്ടാവും.. ഇതിന്റെ പിറകിൽ ഇനിയും ഒരുപാട് പ്രശ്നങ്ങളും ഉണ്ടായേക്കാം. പക്ഷേ അതൊന്നും എന്നെ തോല്പിക്കാൻ മതിയായ കാരണങ്ങളല്ല.." ബാലായൊരു മന്ദഹാസത്തോടെ പറയുമ്പോൾ അവൾക്കരികിലായി ഡെവിയാ ചുവരിൽ ചാരി. "അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കാനുള്ള കാരണമായിട്ടല്ല.. എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണം വേണമായിരുന്നു. അതാണ്‌ എനിക്കീ കുഞ്ഞ്.. ഡെവിച്ചായൻ പറഞ്ഞത് പോലെ ലോകത്തുള്ള സകല ചെറ്റത്തരവും കാണിച്ചു കൂട്ടുന്ന ആളാണ്‌ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛൻ എന്നെനിക്കറിയാം.. അനേകം പ്രാവശ്യം എനിക്ക് മുന്നിൽ വെച്ചു തന്നെ അവൻ..." ബാക്കി പറയാൻ കഴിയാത്തൊരു അറപ്പോടെ ബാല ഡെവിയിൽ നിന്നും മുഖം തിരിച്ചു. അവൾ പറഞ്ഞില്ലങ്കിലും അത് എന്തെക്കെയാവാമെന്ന് അവനും ഊഹിക്കാം.. "ഈ കുഞ്ഞുള്ളത് കൊണ്ടാണോ.. നീ.. നീ എന്റെ കൂടെ പോരാത്തത്.." ഡെവി വീണ്ടും അവൾക്ക് മുന്നിലേക്ക് നിന്നു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "അതിന്റെ അവകാശി നീ മാത്രമെന്നിരിക്കെ എനിക്കെങ്ങനെ അതൊരു ഭാരമാവും ബാല...പൊന്ന് പോലെ നോക്കി കൊള്ളാം ഞാൻ..." ഡെവിയുടെ സ്വരമിടറി.. "ഡെവച്ചായന് നല്ലൊരു ജീവിതമുണ്ട്.. ഞാനെന്ന ചതുപ്പിലേക്കെടുത്തു ചാടി വെറുതെ ചെളിയിൽ പുരണ്ടു കൊണ്ടൊരു..ജീവിതം. വേണ്ട ..അത് വേണ്ട.. എനിക്കതാണ് സങ്കടം.. അപ്പഴാ എന്റെ സ്നേഹം തോൽക്കുന്നത്.." ബാല അവന്റെ കൈ പിടിച്ചെടുത്തു.. "ഈ ജന്മം ഞാൻ സാന്ദ്രക്ക് വിട്ട് കൊടുത്തോളം.. പക്ഷേ ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കിൽ.. എനിക്കിത് പോലെ തന്നെ തിരിച്ചു തരാൻ അവളോട് പറഞ്ഞേക്കണം.." ചിരിയോടെയാണ് ബാല അതെല്ലാം പറയുന്നത്. പക്ഷേ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു നിന്നു. നിസ്സഹായമാവുന്ന അനേകം പ്രണയങ്ങൾ.. ഈ ജന്മത്തിൽ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നറിയുമ്പോൾ അടുത്ത ജന്മത്തിലേക്കൊരു സീറ്റ് റിസേർവ് ചെയുന്നത് പോലെ.. ബാലയും അവരിൽ ഒരാളായി മാറി.. ആ നിമിഷം മുതൽ. ഡെവിയുടെ ചങ്കിലും ഒരു കരച്ചിൽ തിളച്ചു.. "ഒന്നും വേണ്ട.. എനിക്കറിയാലോ എന്നോട് ഇഷ്ടമുണ്ടെന്ന്.. സ്നേഹമുണ്ടെന്ന്.. അത് മാത്രം മതി എനിക്ക് ഇനിയും ജീവിക്കാൻ.. സാന്ദ്രയോട് അനീതി കാണിക്കരുത്.. ഡെവിച്ചായന് കഴിയും.. ഇന്ദിരാന്റിക്കും അതാണ്‌ താല്പര്യം.. ഞാൻ.. ഞാൻ വന്നിട്ടൊരു ഇഷ്ടം പറഞ്ഞിട്ട് പോന്നെന്ന് കരുതി.. നിങ്ങളുടെ ജീവിതം പോയെന്നുള്ള കുറ്റപ്പെടുത്തൽ കേൾക്കാൻ എനിക്കിനി വയ്യാഞ്ഞിട്ടാ ഡെവിച്ചായ... അത് പോലെ തന്നെ.. ഡെവച്ചായൻ കാരണം.. ആ കുട്ടിയുടെ ജീവിതത്തിൽ വന്നു ചേർന്നു ദുരിതംങ്ങൾ.. എല്ലാത്തിനും ഇതാണ് പരിഹാരം.. പറയുന്നത് അനുസരിച്ചോളാമെന്ന് എനിക്ക് വാക്ക് തന്നതാണ്.. ഇനി പറഞ്ഞു പറ്റിക്കരുത്... നിങ്ങളത് ചെയ്താൽ എനിക്ക്.. എനിക്ക് വേദനിക്കും..." ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ട് ബാലയെ നോക്കി. "ചെയ്യുവോ.." വീണ്ടും അവളുടെ ആവിശ്യം.. "ബാല.. നീ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ പറയുന്നതെന്റെ ജീവനെയാണ്.. നീയില്ലെങ്കിൽ.. നിന്റെ ഓർമകളില്ലങ്കിൽ ശൂന്യമായി പോകുന്നൊരു ഞാനുണ്ട്.. അതിനെ സാന്ദ്രക്ക് കൈ മാറിയിട്ട് ആ പഴി കൂടി.. വേണോ അത്.. നിന്നോട് കാണിക്കാൻ കഴിയാത്ത നീതി.. എനിക്കിനി അവളോട് കാണിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന്..." "എനിക്കുറപ്പുണ്ട്..." ബാല അവനെ പറയാൻ അനുവദിച്ചില്ല.. "എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന.. പരിഗണിക്കുന്ന ഒരാളായിരുന്നു അർജുണെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ ഞാനിപ്പോ ഡേവിച്ചായനെ ഓർക്കുന്നു കൂടി ഉണ്ടാവില്ലാ.." നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ബാല പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ഡെവി കണ്ണിമ ചിമ്മാതെ അവളെ നോക്കി നിന്നു. "പറഞ്ഞില്ലേ ഡെവിച്ചായ ഞാൻ. ഈ ജന്മം ഇങ്ങനെയൊക്കെ അങ്ങോട്ട്‌ പോട്ടെ.. ആരുടേയും വെറുപ്പോ ദേഷ്യമോ ശാപമോ ഒന്നും നമുക്ക് വേണ്ട..." ബാല അവന്റെ കയ്യിൽ വീണ്ടും അമർത്തി പിടിച്ചു.. "ഫോണിൽ കൂടി പറയാനാ ഞാനാദ്യം കരുതിയത്.. നമ്മൾ തമ്മിൽ കാണുന്ന നിമിഷത്തെ കുറിച്ചേനിക്ക് ഓർക്കാൻ കൂടി വയ്യായിരുന്നു.. ആ ഞാൻ ഈ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നില്ലേ.. നാളുകളായി എന്റെ ഉള്ളിൽ വീർപ്പ് മുട്ടി നിൽക്കുന്ന പലതും പറഞ്ഞു തീർന്നില്ലേ.. എന്റെ ഉള്ളിലെ പല സംശയങ്ങൾക്കും ഉത്തരം കിട്ടിയില്ലേ.. അതാണ്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. നമ്മളെ കൊണ്ട് പറ്റും. പറ്റില്ലെന്ന് തോന്നിയാലും മനസ്സുറപ്പിച്ചു ശ്രമിച്ചാൽ നമ്മൾക്കേത് സാഹചര്യത്തെയും തോല്പിക്കാൻ കഴിയും.." "നിനക്കൊട്ടും സങ്കടമില്ലേ..ബാല" " ഞാൻ.. എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണത്തെ ഞാനായി കൂടെ കൂട്ടിയിട്ടുണ്ടെന്ന്.." ബാലയുടെ കൈ കൾ വീണ്ടും ഉദരത്തെ പൊതിഞ്ഞു.. "ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ കാണാൻ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയത്.. എനിക്ക് തിരിച്ചു പോണം.. അർജുനേട്ടൻ ഓഫീസിൽ നിന്നും തിരിച്ചു വരും മുന്നേ.." ഡെവി മുഖമൊന്നമർത്തി തുടച്ചു..അവന്റെ കണ്ണുകളും മുഖവും ചുവന്നു വിങ്ങിയാണ്. "തീരുമാനത്തിൽ മാറ്റമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ...?" ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. "ഞാൻ.. ഞാനെന്ത് വേണമിനി.. "ഇന്ദിരാന്റി പറയുന്നത് പോലെ സാന്ദ്രയെ പാതിയായി സ്വീകരിക്കണം.. "മ്മ്... ചെയ്യാം.നിനക്ക് വേണ്ടി.." നെഞ്ചിൽ കയ്യമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി അവൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തു. "സന്തോഷമായി ജീവിക്കണം..." "മ്മ്.. ശ്രമിക്കാം.." അതിലവനും ഉറപ്പൊന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... ഇനി ഇന്ദിരാന്റി എന്നെ വിളിക്കാൻ ഇടവരരുത്.. " "മ്മ്.." സ്നേഹത്തിന്റെ സ്വർത്ഥത അവളിൽ ലവലേശം പോലുമില്ലായിരുന്നു ആ നിമിഷം.. അവൻ നന്നായി ജീവിക്കണം എന്ന് മാത്രം ചിന്തിച്ചു... "പോയിക്കോട്ടെ ഞാൻ..." ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവളെ തന്നെ നോക്കി. "ഞാൻ.. ഞാൻ കൊണ്ട് വിടട്ടെ.." "വേണ്ട.. അത്.. അതൊക്കെ വലിയ പ്രശ്നമാവും. വെറുതെയെന്തിനാ.." ബാല നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. ഡെവി തലയാട്ടി.. "അങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങി നിന്നാ ഓട്ടോ കിട്ടും.." ബാല പുറത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.. അവൾക്ക് മുന്നേ ഡെവി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.. അവനു പിറകെ ബാഗുമെടുത്തിട്ട് ഇറങ്ങിയ ബാല വെറുതെ വീടിനു നേരെ ഒന്ന് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അവൾക്കവിടം വിട്ടു പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല.. അവനെയും.. കുറച്ചു നേരം കൂടി അവിടെ നിന്നാൽ..അവനോട് സംസാരിച്ചാൽ.. ആ സ്നേഹതണലിൽ സ്വയം മറന്നാൽ.. പിന്നെ ഒന്ന് കൂടി അവൻ കൂട്ട് വിളിച്ചാൽ താൻ കൂടെയിറങ്ങി പോയേക്കുമോ എന്നൊരു ഭയമായിരുന്നു അവൾക്കുള്ളിൽ.. പക്ഷേ പോയല്ലേ പറ്റൂ.. വന്നതിനേക്കാൾ ഭാരം തൂങ്ങിയ മനസ്സുമായി ബാല ഡെവിക്ക് പിറകെ ചെന്നു. "എന്നെ.. എന്നെ കല്യാണത്തിന് വിളിക്കണേ.." ചിരിയോടെ ബാല പറയുമ്പോൾ ഡെവിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ തെളിച്ചം കെട്ടു.. "ഇന്ദിരാന്റിയോട് ചെന്നിട്ട് വഴക്കുണ്ടാക്കാൻ നിൽക്കരുത്.. ഏതൊരമ്മയും ചെയ്യുന്നതേ.. ആന്റിയും ചെയ്തിട്ടുള്ളു.." അതിനും അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.. "ഡെവിചായന് എന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ..?" ആ ചോദ്യം.. അത് വരെയും മുഖം തിരിച്ചു നിന്നവൻ അതോടെ അവൾക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു.. തിളക്കം കുറഞ്ഞൊരു ചിരിയിൽ അവന്റെ ഉള്ളിലെ പിടപ്പുണ്ട്.. "ഇല്ല.. സ്നേഹം മാത്രമൊള്ളു.. ഇന്നും.. എന്നും.." അവനാ പറഞ്ഞു പോയ സ്നേഹം ആ വാക്കുകളിലും പറ്റി പിടിച്ചു നിൽപ്പുണ്ട്.. ബാല പിന്നൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. "ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുകയല്ല ഞാൻ.. സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത എന്ത് സങ്കടമുണ്ടെങ്കിലും എന്നെ വിളിക്കണം.. കൂടെ കൂട്ടാതെ തന്നെ വേറെയും മാർഗമുണ്ട്.. നിന്നെ സംരക്ഷിക്കാൻ.." ഹൃദയം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞൊരു ഫീലോടെബാല ഡെവിയെ നോക്കി. അവനാ നോട്ടം നേരിടാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ മുഖം തിരിച്ചു നിന്നു.. ഒന്നോ രണ്ടോ മിനിറ്റുകൾക്കുള്ളിൽ അതിലെ വന്നൊരു ഓട്ടോക്ക് നേരെ ഡെവി കൈകാണിച്ചു നിർത്തുമ്പോൾ മുറുകിയ ഹൃദയമിടിപ്പോടെ ബാല അവനെ നോക്കി.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഡെവി പിന്നിലേക്ക് മാറി കൊടുത്തു.. അവനെ നോക്കി കൊണ്ടാണ് ബാല അതിലേക്ക് കയറിയിരുന്നത്.. "പോയി.." കൈ വീശി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെയും അവൾക്ക് നേരെ തിരിച്ചു കൈ വീഴുമ്പോൾ അവന്റെയും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. പരസ്പരം കാണാതാവുന്ന ദൂരത്തോളം രണ്ടു പേരും നോക്കി... ഒടുവിൽ കണ്മുന്നിൽ നിന്നും അവന്റെ രൂപം മറഞ്ഞതും ബാല കൈകൾ കൊണ്ട് മുഖം പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. ഉള്ളൂലയുന്നൊരു കരച്ചിൽ അവളെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു.. ഓട്ടോക്കാരൻ പിന്നിലേക്കൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. വീടിന് മുന്നിൽ ഓട്ടോയിറങ്ങി അകത്തേക്കു നടക്കുമ്പോൾ എവിടെയെങ്കിലും ഒന്ന് വീണിട്ട് പൊട്ടി കരയാൻ വെമ്പി കൊണ്ടാണ് ബാല മുന്നോട്ടു നടന്നത്... അവളകത്തു കയറി ഒന്ന് രണ്ടു സെക്കൻഡ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവരെയും അവൾക്ക് പിറകെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്ന അർജുന്റെ കാറും അകത്തേക്ക് കയറി.. ഗൂഡമായൊരു ചിരിയോടെ അർജുൻ... അതിലിരുന്ന് കൊണ്ട് തന്നെ.. അകത്തേക്ക് നോക്കി.... തുടരും.. "ശ്രീയുടെ കഥയല്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഡെവിയുടെ കഥ കൂടിയാണ്.. ഡെവിയുടെ കഥയാണോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ശ്രീയുടെ കഥയും പറയുന്നുണ്ട്.." എന്നാണ് എന്റെ ഉത്തരം.. ഡെവിയുടെയും ബാലയുടെയും അവിഹിതം വെളുപ്പിക്കുകയല്ല കേട്ടോ ഞാൻ.. ബാല ഒരു ഭാര്യയായതിനു ശേഷം തോന്നിയ ഇഷ്ടമല്ല രണ്ടാൾക്കും..അതല്ലേ അവിഹിതം... ഡെവിയെ ഇഷ്ടമായതിനു ശേഷമാണ് ബാല അർജുനന്റെ ഭാര്യയായത്. അത് പ്രണയനഷ്ടമാണല്ലോ... "😢 മനസ്സിലായോ.. അപ്പൊ പറഞ്ഞത് പോലെ.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ