തീരം. 112 Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫 സുമംഗലയും മക്കളും രാവിലെ തിരിച്ച് പോരികയാണ്. ഉച്ച കഴിഞ്ഞു തിരികെ പോയാൽ മതി എന്ന് പ്രവീണയും ജിഷിനും അവരോട് ആകുന്നതും പറഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും കൊല്ലത്ത്‌ പോയിട്ട് ആ വഴിയ്ക്ക് തിരികെ പോകുന്നത് കൊണ്ട് തിരികെ ചേലക്കരയിൽ എത്തുമ്പോൾ ഒരു പാട് വൈകും എന്ന് പറഞ്ഞു അവർ പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായി. "നീ അങ്ങോട്ട് വരണേ മോളേ.. നിന്നെ അച്ഛന് കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.." സുമംഗല ഡ്രസ്സ്‌ മാറുന്നതിനിടയിൽ പ്രവീണയോട് പറഞ്ഞു. പ്രവീണയുടെ അടുത്തെത്തി അവളെ കാണുന്നത് വരെ സുമംഗലയുടെ മനസ്സ് വല്ലാതെ പിടഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് ഇരുന്നത്. ജിഷിനോടൊപ്പം അവൾ സുഖമായിരിയ്ക്കുന്നു എന്ന് നവമി പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും അവർക്ക് വിശ്വാസം വരുന്നില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇവിടെ വന്ന് മകളുടെ ജീവിതം കണ്ടതോടെ സുമംഗലയുടെ മനസ് തണുത്തു. അത്യാഡമ്പരം എന്നൊന്നും പറയാൻ പറ്റില്ലെങ്കിലും ഒന്നിനും മകൾക്ക് ഇവിടെ ഒരു കുറവും ഇല്ലെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. "എടീ.. നിന്നോട് ഒരു കാര്യം ചോദിയ്ക്കാൻ മറന്നു.." അവിടേയ്ക്ക് കടന്നു വന്ന നവമി പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്തേ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ പ്രവീണ അവളെ മുഖം തിരിച്ച് നോക്കി. "ജിഷിന്റെ അമ്മയും സഹോദരിയും ഒന്നുമിങ്ങോട്ട് വന്നില്ലേ നിങ്ങളെ കാണാൻ... ജിഷിന്റെ അമ്മയ്ക്കാണെങ്കിൽ നിങ്ങൾ നല്ലൊരു വീട്ടിലേക്ക് മാറിയിട്ട് അവർക്കും അവിടെ വന്ന് താമസിയ്‌ക്കണം എന്നായിരുന്നല്ലോ ആഗ്രഹം." "കൊള്ളാം.. വന്നില്ലേന്ന്. അക്കാര്യം പറയാൻ ഞാൻ വിട്ടുപോയി. ജിഷിനെ വിളിച്ചു തള്ള എന്നും കരച്ചിലും പിഴിച്ചിലുമാ എന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ട് വയ്യെന്നും പറഞ്ഞ്.. എനിയ്ക്ക് ചില മരുന്നുകളൊക്കെ ഉണ്ടാക്കി തരണം നീ എന്നെ അങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് പോ മോനേ എന്നും പറഞ്ഞ് ശല്യം തുടർന്നതോടെ ഒരു ദിവസം ജിഷിൻ പോയി അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വന്നു. ഇങ്ങോട്ട് കേറുന്ന അതേ നേരത്തിലാ തൊട്ടടുത്ത ഫ്ലാറ്റിലെ, അവര് രണ്ടു പേരും ബാങ്ക് ജോലിക്കാരാ, ചേച്ചി ജോലികഴിഞ്ഞു വന്നത്. അവർ ഫ്ലാറ്റിന്റെ വാതിൽ തുറന്നതും ഇവിടേയ്ക്ക് കയറാനുള്ള അമ്മ 'ഞാനിപ്പോ വന്നേക്കാം. നീ കേറി പൊക്കോ മോനേ എന്നും പറഞ്ഞ് ആ ചേച്ചിയുടെ പിന്നാലേ അവരുടെ ഫ്ലാറ്റിൽ കയറി. അവർ അമ്മയോട് പുറത്തിറങ്ങി പോകാൻ പറയുകയും പിന്നവിടെ ഭരണിപ്പാട്ടായിരുന്നു അമ്മേടെ... ഞാൻ പറയേണ്ടല്ലോ ബാക്കി.. ഞങ്ങൾ ശരിയ്ക്കും പേടിച്ചുപോയി, അവര് പോലീസിനെ വിളിയ്ക്കും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്.. പിടിച്ച പിടിയാലേ ജിഷിൻ അമ്മയെ കൊണ്ട് പോയി ചങ്ങനാശേരിയിൽ വിടുകയായിരുന്നു. അതിൽ പിന്നെ ജിഷിൻ, അമ്മ വിളിച്ചാൽ ഫോൺ പോലും എടുക്കാറില്ലായിരുന്നു..അമ്മയുടെ തെറി കേട്ട്എത്ര ആളാ ഇവിടെ കൂടിയതെന്നറിയോ.ഒക്കത്തിനേം തള്ള തെറി പറഞ്ഞു. കുറച്ച് ദിവസത്തേയ്ക്ക് ആരും ഞങ്ങളോട് അധികം അടുപ്പമൊന്നും കാണിയ്ക്കാറേ ഇല്ലായിരുന്നു. അവർക്കിതൊക്കെ ആദ്യമായിട്ടുള്ള അനുഭവം ആയതിന്റെ പിണക്കമായിരുന്നു. " "അമ്മേ കഴിഞ്ഞില്ലേ..." വാതിൽക്കൽ നിന്ന് അവരുടെ സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ച അനു റാണി ചോദിച്ചു. അവൾ ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് മാളിൽ പോയി എടുത്ത ഏറ്റവും പുതിയ ചുരീദാർ ആയിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്. പ്രവീണയ്ക്കും, ജിഷിനും വേണ്ടത് എന്തൊക്കെയോ, അതെല്ലാം അവർക്ക് നവമി വാങ്ങി കൊടുക്കുകയുണ്ടായി. "യദു എവിടെ മോളേ.." സുമംഗല അനുവിനോട് തിരക്കി. "അപ്പുറത്ത്‌ ജിഷിൻ ചേട്ടന്റെ അടുത്ത്‌.." "അവൻ റെഡിയായില്ലേ.." "ആയില്ലേന്ന്... എപ്പോഴേ.." സുമംഗലയും അവർക്ക് പിന്നാലേ മക്കളും ഹാളിലേക്ക് ചെന്നു. "പോട്ടേടീ.." നവമി തിരിഞ്ഞു നിന്ന് അനിയത്തിയുടെ കവിളിൽ തഴുകി. പ്രവീണ മെല്ലെ, അനുവാദം കൊടുക്കും മട്ടിൽ ശിരസ്സ് ഇളക്കി. "പോട്ടെ മോളേ. നീ ജിഷിനെയും കൂട്ടി അച്ഛനെ കാണാൻ വരണം..." സുമംഗല അത് പറയുമ്പോൾ പ്രവീണ അവരെ വട്ടം ചുറ്റി പിടിച്ചു. "നീ ചുമ്മാ ഇവരുടെയൊക്കെ മുമ്പിൽ വച്ച് എന്നെ കരയിയ്ക്കല്ലേ പെണ്ണേ..." സുമംഗല അവളുടെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞതോടെ കൈത്തണ്ട കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ തുടച്ച് പ്രവീണ പിൻവാങ്ങി. എല്ലാവരും ലിഫ്റ്റിന് അടുത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നത് പ്രവീണ പുറത്ത് നോക്കി നിന്നു. ലിഫ്റ്റിലേക്ക് കയറും മുൻപ് ഒരിയ്ക്കൽ കൂടി നവമി അവളെ കൈ കാണിച്ചു. ഓരോരുത്തരായി ലിഫ്റ്റിലേക്ക് കയറുന്നതും, ലിഫ്റ്റിന്റെ വാതിൽ ചേർന്നടയുന്നതും,അതിനേ തുടർന്ന് നേർത്ത ഒരിരoബവും പ്രവീണ കേട്ടു. അവൾ വാതിലടച്ച ശേഷം കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്ന് താഴെ പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ നിന്ന് കാർ ഗേറ്റ് കടന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി നിന്നു. പക്‌ഷേ രണ്ടോ മൂന്നോ കാറുകൾ പുറത്തേയ്ക്ക് പോയതിൽ അമ്മ വന്ന കാർ ഏതാണെന്ന് അവൾക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ♦️ പത്തര മണിയായപ്പോൾ അവർ രാമൻ കുളങ്ങരയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. "കൊല്ലം ടൗണിലേക്ക് പോകാൻ ഇനി ഇവിടെ നിന്നും കുറച്ച് ദൂരമേ ഉള്ളൂ അമ്മേ...'' മെയിൻ റോഡിൽ നിന്ന് രാമചന്ദ്രൻ മാഷിന്റെ വീടിരുന്ന സ്ഥലത്തേയ്ക്കുള്ള വഴി അവൾ യദുവിന് പറഞ്ഞ് കൊടുത്തു. അവസാനം നിരനിരയായി ഭംഗിയുള്ള വീടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ഏരിയയിൽ കാർ നിർത്താൻ അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു. രത്നമ്മ ടീച്ചറോടൊപ്പം താൻ അവസാനമായിഇവിടെ വന്നപ്പോൾ വീട് പൂട്ടി എല്ലാവരും ബാഗ്ലൂർക്ക് പോയി എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. എന്നാലിപ്പോൾ അവിടെ കാണുന്ന കാഴ്ച നവമിയെ അമ്പരപ്പിച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു. താൻ ഇരുപത് വർഷം ജീവിച്ച ആ വീടിന്റെ സ്ഥാനത്ത്‌ ഇന്ന്‌ നാല് ഏരിയകളായി തിരിച്ച് ഒരു ചെറിയ ഫ്ലാറ്റ് സമൂച്ഛയം ഉയർന്ന് നിൽപ്പുണ്ട്. താഴെ രണ്ട് കുടുംബത്തിനും മുകൾ നിലയിൽ രണ്ട് കുടുംബങ്ങൾക്കും താമസിയ്‌ക്കാൻ ഉതകുന്ന രീതിയിലാണ് അതിന്റെ നിർമാണം. രണ്ടാം നിലയുടെ കോൺക്രീറ്റ് കഴിഞ്ഞിട്ടേ ഉള്ളൂ എന്ന് അതിന്റെ മുകളിൽ നിന്ന് ഊറി താഴേയ്ക്ക് പതിയ്ക്കുന്ന വെള്ളം സൂചിപ്പിയ്ക്കുന്നുണ്ട്. മുറ്റത്തെ പടർന്നു പന്തലിച്ച മാവും, താൻ വെള്ളമൊഴിച്ചു വളർത്തിയ നന്ത്യാർ വട്ടവും, പാരിജാതവും, കുടമുല്ലയും, അരി മുല്ലയും, അടുക്കു മുല്ലയും എല്ലാം നശിപ്പിയ്ക്കപ്പെട്ടു പോയിരിയ്ക്കുന്നു. ഗേറ്റിനോട് ചേർന്നു നിന്നിരുന്ന ആര്യ വേപ്പിന്റെ കുറ്റി മാത്രം അവിടെ കാണാം. അതാകട്ടെ സിമന്റും, പാറപ്പൊടിയും ഒക്കെ വീണ് മണ്ണിൽ ആണ്ടു പോയത് പോലെ നിൽക്കുകയാണ്. കിഴക്ക് ഭാഗത്തുണ്ടായിരുന്ന കിണർ എന്തൊക്കെയോ പാഴ് വസ്തുക്കൾ കൊണ്ട് മൂടപ്പെട്ടു കിടക്കയാണ്. നവമി ഗേറ്റിന് വെളിയിൽ നിന്ന് ഓരോന്നും എവിടെയൊക്കെയാണ് ഉണ്ടായിരുന്നതെന്ന് സുമംഗലയ്ക്കും, അനുവിനും വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തു. "ഇവിടായിരുന്നു മാവ്. അതിൽ ഓണമാവുമ്പോ അച്ഛൻ ഞങ്ങൾക്ക് ഊഞ്ഞാൽ കെട്ടി തരും.. അടുത്തൊക്കെയുള്ള കുറെ കുട്ടികൾ വരും അതിലിരുന്നു ആടാൻ.. ഓണത്തിന് രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് ഊഞ്ഞാലിട്ടാൽ ഈ ഗേറ്റ് പിന്നെ അടയ്ക്കണമെങ്കിൽ രാത്രി പത്ത്‌ മണിയെങ്കിലും കഴിയണം.. അതുവരെ ഈ മുറ്റത്തിരുന്നു ഞങ്ങളെല്ലാം ഓരോ കളികളാ..." നവമി അൽപ്പ നേരം അതെല്ലാം ഓർത്തെടുക്കും മട്ടിൽ നിന്നു. "അവരീ പ്രൊപ്പർട്ടി വിറ്റതാണോമോളേ. അതോ അവര് തന്നെ പണിയുന്ന പ്രൊജക്റ്റ്‌ ആണോ ഇത്.." "ശ്രീകുമാർ ഏട്ടനും, സൗമ്യ ചേച്ചിയ്ക്കും, സൗമിനി ചേച്ചിയ്ക്കും തുല്യമായ മൂന്ന് ഓഹരിയായിരുന്നു അമ്മേ ഇത്.. ചേച്ചിമാരുടെ ഓഹരി ശ്രീകുമാറേട്ടൻ വില നൽകി വാങ്ങിയെന്നാണ് അന്ന് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞത്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഇവിടെ പണി നടത്തുന്നത് ശ്രീകുമാറേട്ടൻ ആയിരിയ്ക്കും... അമ്മ ശ്രീകുമാറേട്ടന്റെ ബാംഗ്ളൂരിൽ ഉള്ള ഫ്ലാറ്റിലാവും..." "ഇനിയെന്തിനാ നമ്മൾ ഇവിടെ നിന്ന് വെയിലു കൊള്ളുന്നത്. ഒരു പണിക്കാരനെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ കാര്യം തിരക്കാമായിരുന്നു. ഇവിടെങ്ങും ആരെയും കാണാനില്ലല്ലോ.." യദു ചുറ്റിനും നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "ഇവിടെ നിന്നും കുറച്ചപ്പുറത്ത്‌ കാവനാട് എന്ന് പറയുന്ന സ്ഥലത്ത്‌ അച്ഛന്റെ ഒരു അനിയത്തി താമസമുണ്ട്. ശ്രീദേവിക്കുട്ടി. അച്ഛന്റെ ഏക സഹോദരിയാ... അവിടെ കൂടി ഒന്ന് കയറി നമുക്കവരെ കണ്ട ശേഷം മടങ്ങിപ്പോകാം യദുവേട്ടാ.." "അവിടെ ചെല്ലുമ്പോ അവരും വീട് വിട്ട് കർണ്ണാടകയിലോ, തമിഴ് നാട്ടിലോ പോയിട്ടുണ്ടാവുമോ..." "ശ്രീദേവിയപ്പച്ചിയെ കൊണ്ട് പോകാൻ അവർക്ക് വേറേ മക്കളില്ല. ഒരൊറ്റ മകനേയുള്ളൂ.അജയേട്ടൻ. അജയേട്ടൻ അവിടെ ഓട്ടോ ഓടിയ്ക്കുവാ.. ഇനി അവരും പോയെങ്കിൽ പൊയ്ക്കോട്ടെ. നമ്മൾ തിരികെ തൃശൂർക്ക് പോകുന്നു... എന്താ." അവർ തിരികെ കാറിൽ കയറി. നവമിയാണ് കാറോടിച്ചത്. കാവനാടിനു പോകുന്ന വഴി അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു. കാർ മെയിൻ റോഡിൽ നിന്ന് കോൺക്രീറ്റ് റോഡിലേക്ക് കയറി ഒരു കിലോമീറ്ററോളം ഓടിയ ശേഷം ഇടത്തേയ്ക്ക് കയറുന്ന ചെറിയൊരു ഇടവഴിയുടെ ഓരം പറ്റി നിന്നു. ഓട്ടോയ്ക്ക് മാത്രം പോകാനുള്ള വീതിയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ ആ വഴിയ്ക്ക്. അമ്പതു മീറ്ററോളം ഉള്ളിലായി ഓടിട്ട ഒരു വീട് അവിടെ നിന്നാൽ കാണാമായിരുന്നു. "അതിന്റെ വാതിലൊക്കെ അടഞ്ഞു കിടക്കുവാണല്ലോ. അവിടെയും ആളുള്ള ലക്ഷണം കാണുന്നില്ല." യദു കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയിട്ട് ചുറ്റിനും നോക്കി. "ഞാൻ ചെന്ന് നോക്കാം. അവിടെ ആളുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങൾ വന്നാൽ മതിയല്ലോ." യദു ധൃതിയിൽ ഇടവഴിയിലൂടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു ചെന്നു. മുറ്റത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേ അവന് മനസിലായി അവിടെ ആൾ താമസമില്ലെന്ന്. മുറ്റത്തടിഞ്ഞു കൂടിയിട്ടുള്ള കരിയിലകളും, മുട്ടൊപ്പം വളർന്നു നിൽക്കുന്ന പുൽച്ചെടികളും അതിന്റെ സൂചനയാണ് നൽകുന്നത്. മുൻ വാതിലിനടുത്തായി ഭിത്തിയിൽ ഒരു നോട്ടീസ് ഒട്ടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് യദു ചെന്ന് അത് വായിച്ചു നോക്കി. പിന്നെ നിരാശയോടെ അവൻ തിരികെ കാറിനടുത്തേയ്ക്ക് പോന്നു. "ആ വീടും അഞ്ച് സെന്റ് വസ്തുവും ബാങ്ക് കാര് ജപ്തി ചെയ്തിട്ടിരിയ്ക്കുന്നതാണ്. അവിടെ അവരുടെ നോട്ടീസ് പതിച്ചിട്ടുണ്ട്.ഏകദേശം ഒരു മാസം മുൻപ്... അവിടെ മനുഷ്യൻ പോയിട്ട് ഒരു ഈച്ച പോലും ഇല്ല... തകർന്നടിഞ്ഞ ഒരു ഓട്ടോ വടക്കു ഭാഗത്തായിട്ട് കിടപ്പുണ്ട്. അതിലും വള്ളിച്ചെടി പടർന്നു കിടക്കയാ." യദു പറയുന്നത് കേട്ട് നവമി കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. "അങ്ങോട്ട് പോകണ്ട. മുറ്റത്തൊക്കെ വല്ല ഇഴ ജന്തുക്കളും കാണും. ഞാൻ അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോ തന്നെ എന്തൊക്കെയോ ഇഴഞ്ഞു പോകുന്ന ഒച്ച കേട്ടു." നവമി അവിടേയ്ക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ യദു തടഞ്ഞു. നവമി അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് റോഡിന് എതിർവശത്തുള്ള വീട്ടിലേക്ക് നോക്കി. അതിന്റെ മുറ്റത്ത്‌ നിന്ന് ഒരു സ്ത്രീയും, ആറോ ഏഴോ വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിയ്ക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയും തങ്ങളെ ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. നവമി നേരെ റോഡ് മുറിച്ച് കടന്ന് അവർക്ക് മുൻപിലേക്ക് ചെന്നു. അവരും അത് തന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ച് നിൽക്കുകയായിരുന്നു. താൻ ആരാണെന്ന് പറഞ്ഞ ശേഷം നവമി അവരോട് ഈ വീട്ടിലുള്ളവരൊക്കെ എവിടെയാണ് ഇപ്പോൾ താമസിയ്‌ക്കുന്നതെന്ന് അന്വേഷിച്ചു. "ഒന്നര മാസത്തോളം ആകുന്നു അവർ അമ്മയും മകനും ഇവിടെ നിന്നും പോയിട്ട്. അവരിപ്പോൾ താമസിയ്‌ക്കുന്നത് നീണ്ടകരയ്ക്ക് അപ്പുറം പരിമണം എന്ന സ്ഥലത്താണ്. ഇവിടെ ജപ്തിയാകും മുൻപേ അവര് വലിയ ദുരിതത്തിൽ ആയിപ്പോയി. ശ്രീദേവിചേച്ചി തൊഴിലുറപ്പ് ജോലി ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ കയ്യാലപ്പുറത്ത്‌ നിന്നും തെന്നി വീണ് കയ്യൊടിയുന്നതോടെയാ ദുരിതം തുടങ്ങുന്നത്. അതിന് മുൻപേ വീട് പണിയാൻ വേണ്ടി ബാങ്കിൽ നിന്നെടുത്ത തുക അജയൻ ആദ്യമൊക്കെ കൃത്യമായി തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പിന്നെ പിന്നെ ഓട്ടം കുറഞ്ഞതോടെ അവൻ ആക്കാര്യമങ്ങു മറന്നു. ശ്രീദേവി ചേച്ചിയുടെ കൈക്ക് രണ്ട് ഒടിവുണ്ടായിരുന്നു. അതിന് കമ്പിയിടാനുള്ള ഓപ്പറേഷന് തന്നെ നല്ലൊരു തുക ചിലവായി. അജയൻ ഓട്ടോ വിറ്റിട്ടാ അമ്മയുടെ ചികിത്സ നടത്തിയത്. പിന്നെ അജയൻ കൂലിയ്ക്ക് ഓട്ടോ ഓടാൻ പോയി തുടങ്ങി. അതിനിടയിൽ അവൻ രണ്ട് ആട്ടിൻകുട്ടി കളെയും വാങ്ങി വളർത്തി. വീട്ടിലിരിയ്ക്കുവായിരുന്നെങ്കിലും ശ്രീദേവി ചേച്ചി ഒരു കൈകൊണ്ട് വീട്ടു ജോലികളൊക്കെ ചെയ്യും. അജയൻ എത്ര പറഞ്ഞാലും ചേച്ചി കേൾക്കില്ല. അജയന് കൂലിയ്ക്ക് ഓട്ടോ ഓടുകയായത് കൊണ്ട് എന്നും ജോലി കാണില്ല. ആഴ്ചയിൽ മൂന്നോ നാലോ പണി. രണ്ട് മാസം കഴിഞ്ഞു ശ്രീദേവി ചേച്ചിയുടെ കയ്യിലെ പ്ലാസ്റ്റർ വെട്ടാൻ ആശുപത്രിയിൽ ചെന്നപ്പോഴാ കളി മാറിയത്. ഇടയ്ക്കിടെ ചേച്ചി ഞങ്ങളോടെല്ലാം പറയും കൈക്ക് വേദനയുണ്ട് കൈക്ക് വേദനയുണ്ട് എന്ന്. അജയനോട് പറഞ്ഞു ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയി കാണിയ്ക്ക് ചേച്ചീ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ചേച്ചി പിന്നെ മിണ്ടില്ല.. ചേച്ചിയ്ക്കറിയാം അജയന്റെ അവസ്ഥ.. ഓട്ടോ വിറ്റത് പോരാഞ്ഞ് ആരോടോ കടം വാങ്ങി കൂടാ അവൻ അമ്മയുടെ ചികിത്സ നടത്തിയത്. അതുകൊണ്ടൊക്കെയാകും തന്റെ അവസ്ഥ ചേച്ചി അജയനോട് പറയാതിരുന്നത്. ഹോസ്പിറ്റലിൽ വച്ച് പ്ലാസ്റ്റർ വെട്ടിയ കൈകണ്ടു എല്ലാവരും അമ്പരന്നു പോയി. കൈക്കുഴയ്ക്കും, കൈമുട്ടിനും ഇടയിലുള്ള ഒടിവിൽ അസ്ഥികൾ തമ്മിൽ കൂടി ചേരാതെ പുറത്തേയ്ക്ക് വളർന്നു നിൽക്കുന്നു. അവിടെ കൈതണ്ടയ്ക്ക് വലിയൊരു വളവു വന്ന് നിൽപ്പുണ്ട്. തോൾ പലകയ്ക്കും, കൈമുട്ടിനും ഇടയിലുള്ള ഒടിവിൽ കമ്പിയിട്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനാൽ അവിടം കുഴപ്പമില്ല. ശ്രീദേവി ചേച്ചി കൈ ഭേദമായി എന്നുള്ള ധാരണയിൽ എന്തൊക്കെയോ ഭാരം കൈകൊണ്ട് എടുത്തതിനാൽ വന്ന പിഴവാണ് അതെന്ന് അവരെ പരിശോധിച്ച ഡോക്ടർ മാർ പറഞ്ഞു. വലിയൊരു തുക ഓപ്പറേഷന്വേണ്ടി വരും. അതും ഉടൻ നടത്തുകയും വേണം.. മാത്രമല്ല കാശ് പൂർണ്ണമായും കെട്ടി വച്ചാലേ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കൂ. അന്നാണ് അജയൻ ആട്ടിൻ കുട്ടികളെ വിറ്റത്.. ഏതെങ്ങും കൊണ്ട് ഒന്നും നടക്കില്ലെന്ന് അവന് തന്നെ അറിയാം.. കിട്ടാവുന്നിടത്തു നിന്നെല്ലാം കടം വാങ്ങിയും, കൈനീട്ടിയും സ്വരുക്കൂട്ടിയിട്ട് ഓപ്പറേഷന് വേണ്ട പകുതി തുകയേ ലഭിച്ചുള്ളൂ. എവിടൊക്കെയോ ചില സംഘടനകളുടെ സഹായം തേടിയാണ് അജയനും അവന്റെ കൂട്ടുകാരും ചേർന്ന് പൈസ ഉണ്ടാക്കിയത്.. അതിനു ആ ചെറുക്കൻ കഷ്ടപ്പെട്ട കഷ്ടപ്പാട് ചെറുതൊന്നും അല്ല... ഓപ്പറേഷനും കഴിഞ്ഞു അജയനും അമ്മയും തിരിച്ച് വരുമ്പോഴാ കാറ്റിലും മഴയിലും പെട്ട് മുറ്റത്ത്‌ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന ഓട്ടോയുടെ മുകളിലേക്ക് മരക്കൊമ്പ് ഒടിഞ്ഞു വീണ് ഓട്ടോ തകരുന്നത്.വലിയൊരു കൊമ്പ് ആയതിനാൽ അതിന്റെ കേസോ, ചേസോ ഏതാണ്ടൊക്കെ ഒടിഞ്ഞെന്ന് ഇവിടുത്തെ പിള്ളേര് പറയുന്ന കേട്ടു. ആ പേര് ശരിയ്ക്കും എന്തുവാന്നു ഞാൻ ഓർക്കുന്നില്ല. ആ ഓട്ടോയാ ഇപ്പോഴും മുറ്റത്ത്‌ കിടക്കുന്നത്. ഓട്ടോ, അജയന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ ബന്ധുവിന്റേതായിരുന്നു. വലിയ പാങ്ങൊന്നും ഇല്ലാത്തവരായിരുന്നു അവർ. അതുപിന്നെ കേസായി വഴക്കായി.. അവസാനം അതിന്റെ പണവും ആ ചെക്കന്റെ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ വരെ വെള്ളം നിറഞ്ഞത് പോലെയായി. അതിനിടയിലാ ജപ്തി നടപടി വരുന്നത്.. മൂക്കറ്റം കടത്തിൽ മുങ്ങി കിടക്കുന്ന ഈ നാട്ടിൽ നിന്ന് പോകുന്നതായിരിയ്ക്കും നല്ലതെന്ന് അജയന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവും.. അതുകൊണ്ടൊക്കെയാവും ജപ്തിയെ എതിർത്തവരെയെല്ലാം അജയൻ പിന്തിരിപ്പിച്ചത്.. എടുക്കാനുള്ളതെല്ലാംഎടുത്തും കൊണ്ട് അവരിറങ്ങി പോയത് ഇന്നും ഞങ്ങൾ ഓർക്കുന്നു.. അജയൻ തന്നാ പരിമണത്തുള്ള വീട് കണ്ടെത്തിയത്... കുറച്ച് ദിവസം മുൻപ് അജയനെ ഇവിടുത്തെ ചേട്ടൻ നീണ്ടകര വച്ച് കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവനിപ്പോൾ ഓട്ടോ ഓടാനൊന്നും പോകുന്നില്ല. ഏതോ കൺട്രാക്കിന്റെ കൂടെ വീട് പണിയ്ക്കൊക്കെ പോവാണ്.. ദിവസവും പണിയുണ്ടെന്നും, ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ പോകുന്നെന്നുമാ അജയൻ പറഞ്ഞത്... എത്ര പണിയുണ്ടെങ്കിലും വാടകയൊക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ട് എന്തോ മിച്ചം വയ്ക്കാനാ.. ഒരാടെ ചികിത്സ നടക്കണം.. വീട്ടുകാര്യം നോക്കണം... വേറൊരു വരുമാനവും ഇല്ലാത്തവർ നിലയില്ലാ കയത്തിൽ പെട്ടതുപോലായിരിയ്ക്കും ജീവിയ്ക്കുന്നത്.." ഒരു ദീർഘ ശ്വാസം വിട്ടും കൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു നിർത്തി. കുറച്ച് നിശബ്ദ നിമിഷങ്ങൾക്കൊടുവിൽ നവമി തല തിരിച്ച് അമ്മയെ നോക്കി. അവളുടെ കൂടെ വന്ന് സുമംഗലയും എല്ലാം കേട്ടു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "നിങ്ങള് തൃശൂർന്നു വരുവാണെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്. തിരിച്ച് പോകുമ്പോ പരിമണം വഴിയാണല്ലോ പോകുന്നത്. അപ്പോൾ അവിടെ കയറി ശ്രീദേവി ചേച്ചിയേ കണ്ടിട്ട് പോകാല്ലോ.." അവർ അജയൻ താമസിയ്‌ക്കുന്ന വീട്ടിലേക്ക് പോകേണ്ട വഴി കൂടി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "പോട്ടെ ചേച്ചീ.. വളരെ നന്ദി. കേട്ടോ." നവമി അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു കാറിനടുത്തേയ്ക്ക് പോന്നു. "യദുവേട്ടാ, കാർ ഓടിച്ചോണെ. എനിയ്ക്ക് അപ്പച്ചിയുടെ കാര്യം കേട്ടിട്ട് വല്ലാത്തത് പോലെ.. പാവം. അച്ഛനുള്ളപ്പോൾ എന്നോട് വല്യ കാര്യമൊക്കെയായിരുന്നു. ഞാൻ അവിടുത്തെ ആരുമല്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോഴാ അപ്പച്ചിയ്ക്ക് മാറ്റം വന്നത്.ഇവിടെ വര വന്നതല്ലേ. എന്നാലും നമുക്കൊന്ന് കണ്ടിട്ട് പോകാം." നവമി കാറിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു. അവളുടെ മനസ്സ് ആകെ അസ്വസ്ഥമായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നീണ്ടകര എത്തിയപ്പോൾ ഒരു ബേക്കറിയിൽ കയറി അവർ കുറെ പലഹാരങ്ങളും തൊട്ടടുത്ത കടയിൽ നിന്നും കുറെ ഫ്രൂട്സും വാങ്ങിച്ചു. പിന്നെ പരിമണത്തേയ്ക്ക് വണ്ടിയോടിച്ചു പോയി. (തുടരും) Nxt ശനിയാഴ്ച 🥰 രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ