#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _59 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ. "ആരാ മോളെ.." തങ്ക മണി വൈഗയുടെ അരികിലേക്കിരുന്നു. വിനോദേട്ടൻ.. അവളുടെ മുഖമിരുണ്ട് കൂടി. "അവനെന്തു പറഞ്ഞു.. കട്ട് ചെയ്‌തോ..? തങ്കമണി അവളുടെ കയ്യിലുള്ള ഫോൺ നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "മ്മ്.." "നീ അവനോട് വഴക്കിട്ടോ..?" തങ്ക മണി മകളെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി. "ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. വിനോദേട്ടൻ ഇന്ന് വൈകുന്നേരം വരാമെന്ന് പറഞ്ഞു.." വൈഗ അമ്മയെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു. "ഏഹ്.. എന്നിട്ടാണോടി നീ അത് പറയാത്തത്.." തങ്കമണി ചാടി എഴുന്നേറ്റു. മരുമകനെ സൽക്കരിക്കണമല്ലോ..അതാണാ പരവേശം. അതിന് ഞാനും ഇപ്പഴല്ലേ അറിഞ്ഞത്.." വൈഗ മുഖം വീർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അവനെങ്ങനെ.. വഴക്ക് വല്ലതും പറഞ്ഞോ.. "രണ്ടു വഴക്ക് പറയുവാണേൽ അങ്ങനെ കരുതാമായിരുന്നു.. ഇതൊരുമാതിരി.." വൈഗക്ക് വീണ്ടും ദേഷ്യം വന്നു. "നീ അവനോടൊരു തഞ്ചത്തിൽ നിൽക്ക് പെണ്ണെ. ഇപ്പൊ തന്നെ അവനെ നിന്റെ ചൊൽപ്പടിക്ക് നിർത്താനൊന്നും ശ്രമിക്കണ്ട. അത് നടക്കില്ല. ആദ്യം അവന്റെ മനസ്സിൽ നീ നല്ല കുട്ടി എന്നൊരു ഇമേജ് ഉണ്ടാക്കി എടുക്കണം. സ്നേഹിച്ചു കൊല്ലുന്നുണ്ടെന്ന് അവന് തോന്നണം. പതിയെ പതിയെ നിന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ അടിമയാക്കി മാറ്റണം. പിന്നെയങ്ങോട്ട് നിനക്ക് നീ ഉദ്ദേശിച്ചത് നടത്താൻ വളരെ എളുപ്പമാണ്.." തങ്കമണി മകളുടെ അരികിലേക്കിരുന്നു കൊണ്ടവളെ നോക്കി. വൈഗ അമ്മയെ സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി. "നീ നോക്കി പേടിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടെന്തു കാര്യം. എന്റെയത്ര ജീവിതം നീ കണ്ടിട്ടില്ല. ഇതിനൊക്കെയൊരു സമയമുണ്ട്. ചെന്നതേ അവനെ കേറി ഭരിക്കാനും ചൊറിയാനും പോയ ആ ചെറുക്കൻ എടുത്തു വെളിയിൽ കളയും. അതിനിട കൊടുക്കരുത്. എല്ലാത്തിനും ഒരു ക്ഷമ വേണം.. കേട്ടിട്ടില്ലേ നീ.. പതിയെ തിന്നാ പനയും തിന്നാമെന്ന്." തങ്ക ത്തിനൊരു ചിരിയുണ്ട്. പതിയെ ആ ചിരി വൈഗയിലേക്കും പടർന്നു പിടിച്ചു. "സ്നേഹിക്കുമ്പോ അതൊരു ചതിയാണെന്നും തന്റെ കാര്യസാധ്യത്തിനു വേണ്ടിയാണെന്നും അത് സ്വീകരിക്കുന്നവർക്ക് നേരിയൊരു സംശയം പോലും തോന്നരുത്.. ആ കാര്യത്തിൽ നീ നിന്റെ അച്ഛനെ മാതൃകയാക്കിക്കോ." തങ്കമണിക്ക് ഭർത്താവിനെ കുറിച്ചോർത്ത് അഭിമാനം തോന്നി.. അത് പറയുമ്പോൾ. "കൊല്ലമെത്രയായി ഇല്ലാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെയും സംരക്ഷണത്തിന്റെയും പേരും പറഞ്ഞിട്ട് അങ്ങേര് പെങ്ങളെ പറ്റിക്കുന്നു. അവളും അവളുടെ മക്കളും മാത്രം അനുഭവിക്കേണ്ട സ്വത്തുക്കൾ എല്ലാം നിന്റെ അച്ഛന്റെ കൈവശമല്ലേ.. അത് വെച്ച് നമ്മൾ നമ്മുടെ ഇഷ്ടം പോലെ ജീവിക്കുന്നില്ലേ" വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ തങ്കം മകളെ നോക്കി.. വൈഗയുടെ ചുണ്ടിലും പുച്ഛം മാത്രം നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയെ നോക്കി അവളൊന്നു തലയാട്ടി. "അത് കൊണ്ട ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ ദേഷ്യവും വാശിയുമൊന്നും ഇപ്പൊ നീ അവിടെ ഇറക്കരുത്. അവനിഷ്ടം എന്താണോ അത് മാത്രമാണ് നിനക്കും ഇഷ്ടമെന്ന് ഭാവിക്കണം. എങ്കിൽ കുറച്ചു കഴിയുമ്പോൾ നിനക്ക് നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിലേക്ക് അവനെ കൂടി കൊണ്ട് വരാം. മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടോ നിനക്ക്.." വൈഗക്കും ആവേശമായി. അവളമ്മയെ നോക്കി തലയാട്ടി.സമ്മതിച്ചു. "എങ്കിൽ അവനെ ഒന്ന് വിളിക് നീ. എന്നിട്ട് സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ ചോദിക്ക്.. വരുമ്പോഴേക്കും എന്താ ഉണ്ടാക്കി വെക്കേണ്ടാതെന്നുള്ളത്.. ഇതോടെ നിന്നോട് മിണ്ടാതിരിക്കാൻ തോന്നിയ നിമിഷമോർത്തു കൊണ്ടാവന് സങ്കടം തോന്നണം.. തങ്ക മണിയുടെ കയ്യിൽ സൂത്രപണികൾ ഏറെയുണ്ട്. അമ്മയെ കുറിച്ചും വൈഗക്ക് അഭിമാനം തോന്നിയിരുന്നു ആ നിമിഷം മുതൽ. 💜💜 "നേരമിത്രേം ഇരുട്ടും വരെയും എവിടെ ഇരിപ്പായിരുന്നു.." ശ്രീ ചെന്നതേ, കാർത്യയിനി കണ്ണുരുട്ടി. "അത് ഞങ്ങളാ കോളനിയിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയിലെ പുഴ കാണാൻ.." ശ്രീ എന്തെങ്കിലും പറയും മുന്നേ അച്ചു ചാടി കയറി പറഞ്ഞു. അത് കേട്ടതും അവന്റെ ചുണ്ടിലൊരു ചിരി പാഞ്ഞോളിച്ചു. "ഒടുവിൽ നീ അവിടെ എത്തിയല്ലേ.." കാർത്യായിനി ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു വിജയചിരിയോടെ പുരികം പൊക്കി. അവിടെയൊരു പുഴയുണ്ടെന്നും അത് കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ടെന്നും ആരോ പറഞ്ഞറിഞ്ഞ അവൾ കാർത്യായിനിയെയും കൂട്ടി അങ്ങോട്ട്‌ പോകാൻ ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചിരുന്നു പക്ഷേ അവർ ഒട്ടും സമ്മതിക്കാഞ്ഞത് കൊണ്ട് അവളുടെ ആ ആഗ്രഹം അങ്ങനെ തന്നെ ബാക്കി കിടന്നു. ഈ അച്ചു എന്നാ സുമ്മാവാ.. " ഇല്ലാത്ത കോളർ വലിച്ചു പൊക്കി അവളൊരു ഗമയോടെ പറയുന്നത് കേട്ടതും ശ്രീ യും കാർത്യായിനിയും ഒരുപോലെ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ഇറങ്ങി വാ.. ച്ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോയിക്കോ" കാർത്യായിനി ശ്രീയേ വിളിച്ചു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയി. "ആ പുഴ കാണാൻ എനിക്കും ആഗ്രഹം.. നമ്മുക്ക് നാളെ അങ്ങോട്ട്‌ വിട്ടാലോ.." ചുണ്ട് കടിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ടൊരു കള്ളത്തരത്തോടെ ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. "അയ്യടാ.. എന്തിനാ ആ കൊതിയെന്ന് എനിക്കിപ്പോ നന്നായി അറിയാം. അത് കൊണ്ട് ഞാനെങ്ങും വരില്ല.. ഉമ്മച്ചൻ ഒറ്റക്കങ്ങോട്ട് പോയ മതി.." അവളവന്റെ കയ്യിലൊരു പിച്ചു കൊടുത്തു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "എങ്കിൽ ഞാൻ വരാം.." അരികിൽ നിന്നിരുന്ന കുട്ടാപ്പി പറയുമ്പോഴാണ് രണ്ടാളും അവനെ കണ്ടത്. "നീ മതിയെടാ.. ഇവളോട് പോകാൻ പറ.. നമ്മള് പോകും.. അല്ലേടാ.." അവനെ എടുത്തു പൊക്കി കവിളിൽ ഉമ്മ വെച്ചു കൊണ്ട് അച്ചുവിന്റെ നേരെയൊന്ന് പുച്ഛത്തോടെ നോക്കിയിട്ട് ശ്രീ അകത്തേക്ക് നടന്നു. അപ്പോഴേക്കും കാർത്യായിനി മേശയിൽ ചായയും കടിയും എടുത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. കുട്ടാപ്പിയെ അരികിൽ ഇരുത്തി കൊണ്ട് ശ്രീയും അവിരുന്നു. കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയ്ക്ക്.. അച്ചുവും താനും വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ശ്രീ പറയുമ്പോൾ അച്ചു ടെൻഷനോടെ അവരെ നോക്കി. "നന്നായി മോനെ.. നിങ്ങൾ തന്നെ തീരുമാനിക്കട്ടെ എന്ന് കരുതി പറയാഞ്ഞതാ ഞാൻ. ഇവളെ നിന്റെ കയ്യിൽ ഏല്പിച്ചാൽ എനിക്ക് പിന്നെ ഒന്നും പേടിക്കാനില്ല. എന്നെയും ഇവനെയുമൊന്നും അവനൊന്നും ചെയ്യില്ല.. അവന്റെ കണ്ണിൽ പെടാതെ ഞങ്ങൾ എവിടെയെങ്കിലും ജീവിക്കും.." അച്ചുവിനെ നോക്കി വാത്സല്യത്തോടെ അവരത് പറയുമ്പോൾ അച്ചു കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടാ ചൂടിലേക്ക് പതുങ്ങി. "കല്യാണം എന്നല്ല. ലീഗൽ ആയിട്ട് ഒരുറപ്പ് വരുത്തി വെക്കുന്നു.. എന്റെ.. എന്റെ അച്ഛനുണ്ട് നാട്ടിൽ.. അച്ഛന്റെ കൂടെ ചേർന്നിട്ട് ഇവളെ താലി കെട്ടി എന്റെതാക്കണം എന്നാ എന്റെ മനസ്സിൽ.." ശ്രീ പറഞ്ഞതിനെല്ലാം അവർക്ക് സമ്മതമായിരുന്നു. അച്ചു സുരക്ഷിതമാവണം എന്നതിൽ കവിഞ്ഞൊന്നും തന്നെ അവർക്കറിയേണ്ടതില്ല.. "ഇവിടെ നിന്നും പോകുമ്പോൾ അവൾ മാത്രമല്ല.. അവളെ എനിക്ക് വീണ്ടും തിരികെ കിട്ടാൻ കാരണമായ നിങ്ങളെ കൂടി ഞാൻ കൊണ്ട് പോകും.. എതിരൊന്നും പറയരുത്.. അതിപ്പോ എന്റെ കടമ യാണ്.. ശ്രീ കാർത്യായിനിയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നിട്ടാ കൈ പിടിച്ചു.. അവരൊരു ചിരിയോടെ അവന്റെ നേരെ നോക്കി എന്തല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. "നാളെ.. അല്ലെങ്കിൽ മറ്റന്നാൾ കൂടുതൽ വൈകിക്കാൻ വയ്യ.. എന്തൊക്കെ വേണമെന്ന് അന്വേഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് ഞാൻ അറിയിക്കാം.. " പോവാനിറങ്ങും മുന്നേ ശ്രീ പറഞ്ഞു. 💜💜 ഡെവി... ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ മൂളൽ മാത്രമുള്ളു. "എന്താടാ.." "എന്ത്.... ഒന്നുല്ല.. നീ പറയ്യ്.." വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ വേണ്ടുന്നതെല്ലാം രോഹിതിനോട് ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി അതിനെ കുറിച്ച് ഡെവിയോട് പറയാൻ വിളിച്ചതാണ് ശ്രീ. "ഞാൻ. ഞാനൊരു കല്യാണം കഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു ഡെവി.." ശ്രീ യത് പറയുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷത്തെ നിശബ്ദത.. "ഞാനും..." ഡെവി ഇടറി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ശ്രീയൊന്നു ഞെട്ടി പോയി. "എടാ... ഡെവി.. നീ പറയുന്നത് ഇത്ര പെട്ടന്ന്.." "ശുഭകാര്യങ്ങളൊന്നും വൈകിക്കരുത് എന്നല്ലേ ശ്രീ.. പക്ഷേ എന്റെ കാര്യത്തിൽ അത് കൊണ്ടാവാം എന്ന് കരുതാൻ വയ്യ.. മകന്റെ മനസ്സ് മാറി പോകും മുന്നെ കെട്ടി മുറുക്കി കുരുക്കിയിടാനാണ് എന്റെ അമ്മയുടെ പരിപാടി..അതിനൊപ്പം കട്ടക്ക് ആങ്ങളയും കുടുംബവും. അവരെന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടാണ് പോലും ശ്രീ.. ഇങ്ങനെ ഒരാളെ ജീവിതക്കാലം മുഴുവനും ഉമി തീയിലെന്നത് പോലെ നീറാൻ വിടുന്നതിനും പേര് സ്നേഹം എന്ന് തന്നെയാണോടാ.. എനിക്കതാ മനസ്സിലാവാത്തത്.." ഡെവി പറയുമ്പോൾ ശ്രീക്ക് പിന്നെന്ത് പറയണം എന്നറിയില്ലായിരുന്നു. ഇതിങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ നടക്കും എന്നറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും ഇത്രയും പെട്ടന്നൊരു നീക്കം.. അതും ഡെവി സമ്മതിച്ചു കൊണ്ട്.. അത് ശ്രീ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിന്റെയൊരു പകപ്പുണ്ടവനും. "നാളെ വൈകുന്നേരം നിച്ഛയം.. അത് കഴിഞ്ഞു ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ച കൊണ്ട് കല്യാണം.. എല്ലാം വളരെ ഫസ്റ്റാ ശ്രീ.. അവരുടെ ആഗ്രഹമെങ്കിലും നടക്കട്ടെ.." ആത്മനിന്ദ കലർന്ന ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ. ശ്രീ ശ്വാസമെടുത്തു മിണ്ടാതെ നിന്നു.. "നിന്നെ ഞാൻ വിളിക്കുന്നില്ല ശ്രീ.. ഡേവിഡ് തരകനെ കൊന്ന് കൊല വിളിക്കുന്നത് നീ കാണണ്ട..നീ വരേണ്ട ഡാ.. "ഡെവി.." "ഒന്നും പറയേണ്ട ശ്രീ.. ഞാൻ ഒക്കെയാണ്.. അവരെന്നെ കെട്ടിയിട്ട് കൊണ്ടൊന്നുമല്ല ഇത് നടത്തുന്നത്. ഞാൻ സമ്മതിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് തന്നെയാ.. അതിൽ നിനക്ക് സംശയങ്ങൾ ഒന്നും വേണ്ട.." "അല്ലേടാ എന്നാലും.." "ഒരേന്നാലും ഇല്ല.. നീ ഇപ്പൊ നിന്റെ കല്യാണകാര്യം പറയാൻ വിളിച്ചതല്ലേ.. അതിനെ കുറിച്ച് പറ.." ഡെവി ശ്രീയോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ശ്രീക്കൊന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. തൊട്ട് മുന്നേ കേട്ട കൂട്ടുകാരന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടിയ നോവിന്റെ അലകൾ അവനെ അത്രമാത്രം വേദനിപ്പിച്ചു... "ഞാൻ.. ഞാൻ നാളെ വിളിച്ചോളാം ഡെവി.." ഒടുവിൽ ശ്രീ അതാണ് പറഞ്ഞത്. "ഒക്കെടാ.. എന്നാ പിന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്യ്.." ഡെവിയും സമ്മതിച്ചു. "ശ്രീ.. പിന്നെ.." ഡെവിയെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. "പറയെടാ..." ശ്രീ ആവിശ്യപ്പെടുമ്പോൾ ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു. "നീ.. നീ ബാലയെ ഒന്ന് വിളിച്ചേക്കണേ..." അറച്ചറച്ചു കൊണ്ടാണ് ഡെവി അത് ആവിശ്യപ്പെട്ടത്. പറയാനും പറയാതിരിക്കാനും തോന്നിയ ഒരു കാര്യമായിരുന്നു അവനത്. "നീ.. നീ അവളെ കണ്ടിരുന്നോ ഡെവി..?" ശ്രീ യിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ചോദ്യം തന്നെയായിരുന്നു അത്. "കണ്ടിരുന്നു.." "നിങ്ങൾ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചോ..?" "മ്മ് സംസാരിച്ചു..' "അവൾ.. അവൾ പറഞ്ഞിട്ടാണോ ഡെവി നീ.. ഇത്രയും പെട്ടന്ന്..." ശ്രീക്ക് അതായിരുന്നു അറിയേണ്ടത്. "ഞാനിങ്ങനെ ജീവിതമില്ലാതായി പോയത് അവൾ കാരണമെന്ന് കേൾക്കുന്നത് എനിക്കാണ് ശ്രീ കൂടുതൽ വേദന.. തേനിൽ വീണു മരിച്ചൊരു ഉറുമ്പിന്റെ കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ നീ.. അതായിപ്പോ എന്റെ അവസ്ഥ.. ചിലതെല്ലാം അങ്ങനെയാ ശ്രീ.. നമുക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.. കാണണ്ടായിരുന്നു.. അറിയണ്ടായിരുന്നു.. എന്നൊക്കെ വെറുതെ.. വെറും വെറുതെ മോഹിക്കാം എന്നല്ലാതെ ഒന്നിനും കഴിയില്ല... ബാലയെ.. ബാലയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക്... എനിക്ക് കഴിയില്ലെടാ.. നീ കൂടുതൽ ഒന്നും എന്നോട് ചോദിക്കല്ലേ.. നിന്നോട് നുണ പറയാനും സത്യം പറയാനും എനിക്ക് വയ്യെടാ ശ്രീ.." ഡെവിയുടെ ആവിശ്യം.. അത് അംഗീകരിച്ചു എന്നത് പോലെ ശ്രീ പിന്നെയൊന്നും ചോദിക്കാതെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. അത് വരെയും ഉണ്ടായിരുന്ന ശാന്തത പതിയെ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നും പോയി മറഞ്ഞു.. പകരം തിളച്ച ലാവ പോലെയുള്ള ഡെവിയുടെ ഉള്ളം അവനെയും പൊള്ളി പിടയിപ്പിച്ചു.. ആ പിടച്ചിലോടെ തന്നെയാണ് ശ്രീ ബാലയുടെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചതും.. 💜💜 യാതൊരു അനിഷ്ടവുമില്ലാത്ത അമ്മയും മകളും. അവർ മത്സരത്തിലാണ് വിനോദിനെ സത്കരിക്കാൾ. ദേവിക അമ്പരപ്പോടെയാണ്‌ അത് നോക്കി കണ്ടത്. ഇതൊക്കെ ഇത്രയേ ഒള്ളായിരുന്നോ..? കുടുംബജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങളെ ഇത്രയും പെട്ടന്ന് പരിഹരിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നോ..? എന്നൊക്കെ അത്ഭുതപ്പെട്ട ദേവിക അപ്പോഴും ഓർത്തില്ല, വൈഗ അവളുടെ കുടുംബജീവിതത്തിലേക്ക് ആരെങ്കിലും ഇടപെടാൻ അനുവാദം കൊടുത്തിട്ടില്ല എന്നും അത് കൊണ്ടാണ് അവരുടെ ഇടയിലെ ആ പിണക്കം അത്രയും വേഗം പരിഹരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതെന്നും.. വിനോദ് കൂട്ടാൻ വരുമ്പോൾ വൈഗ പിണക്കം കാണിക്കുമെന്നും തന്നോട് അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞെങ്കിൽ കൂടിയും മകളുടെ വിഷമം കണ്ട തങ്കമണി അവനോടത് ചോദിക്കുമെന്നുമുള്ള ദേവികയുടെ മുൻവിധികളെ തകർത്തു കൊണ്ടായിരുന്നു അവിടെയുള്ള പ്രകടനം മുഴുവനും. ആർക്കും ദേഷ്യമോ വഴക്കോ ഒന്നുമില്ല.. വിനോദ് പോലും ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവരോട് ഓരോന്നു പറയുന്നത്. അവൾക്കറിയാവുന്ന തങ്കമണിയും വൈഗയും അങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല. ദേവിക അവരെ നോക്കുമ്പോഴൊക്കെയും അത് തന്നെയായിരുന്നു ഓർത്തത്.. അപ്പോഴൊക്കെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ അസ്വസ്ഥതയുടെ കടലിരമ്പമുണ്ട്. എത്ര അടക്കി പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നേരെയാവാത്ത ഹൃദയമിടിപ്പോടെ ദേവിക അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടാ സോഫയിലിരുന്നു.. തുടരും.. തിരിച്ചറിവിന്റെ പാത പലപ്പോഴും ദുർഘടമായേക്കാം.. അല്ല.. ഒന്ന് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു ന്ന് മാത്രം 😁 #📔 കഥ