#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _64 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ശ്രീ നടുക്കത്തോടെ ഫോൺ ചെവിയിൽ നിന്നെടുത്തു നോക്കി. ശെരിയാണ്. അമ്മയെന്ന നമ്പറിൽ നിന്നുമാണ് വിളി വന്നത്. അജയോട് അച്ചുവിന്റെ കാര്യം പറയുന്നതിനിടെ ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുമ്പോൾ ആരെന്ന് കൂടി നോക്കാതെ എടുത്തതായിരുന്നു. പക്ഷേ കാതിൽ വന്നലച്ച ആ സ്വരം.. കരച്ചിൽ. തോന്നലല്ലെന്നുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി.. "ശ്രീ..." വീണ്ടും വിളി കേൾക്കാം. ദേഹം മുഴുവൻ എന്തോ അരിച്ചു കയറി ചൊറിയുന്നത് പോലാണ് ശ്രീക്കത് കേട്ടപ്പോൾ തോന്നിയത്. "മോനെ... അമ്മയാടാ.." വീണ്ടും....വീണ്ടും അവനെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന അതേ സ്വരം. പുച്ഛത്തോടെ അവനത് കട്ട് ചെയ്യാൻ തുനിഞ്ഞു.. "ബാല..." അതിനിടയിൽ കേട്ടൊരു വാക്ക്. ശ്രീയുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു.. അവനൊന്ന് വിറച്ചു. "അവൾക്കെന്തു പറ്റി.." ചോദിക്കുമ്പോൾ പോലും അൽപ്പം ദയയോ അലിവോ ഇല്ലാത്ത അവന്റെ സ്വരം. മറുവശം.. ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദമായി. "എന്റെ പെങ്ങളെ കൊന്ന് തിന്നോ എല്ലാവരും കൂടി . ഏഹ്.." അന്ന് വരെയും അവരുടെ ചെയ്തികളോടുള്ള മുഴുവൻ ദേഷ്യവും വെറുപ്പും നിറഞ്ഞ ആ വാക്കുകൾ. ശ്രീയുടെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന അജയ് പോലും ഞെട്ടി വിറച്ചു കൊണ്ടൽപ്പം നീങ്ങി നിന്നു. അത്രയും ദേഷ്യത്തിൽ ശ്രീയെ അവനൊരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ല. മുഖമൊക്കെ വലിഞ്ഞു മുറുകി.. കവിളുകൾ വിറച്ചു.. കണ്ണിൽ ദേഷ്യത്തിന്റെ ചുവപ്പ് പടർന്നു.. അജയ്ക്ക് തീർത്തും അപരിചിതനായൊരു ശ്രീ.. "എന്റെ ക്ഷമയെ പരീക്ഷിക്കാതെ പറയുന്നുണ്ടോ നിങ്ങള്.. ബാലക്കെന്തു പറ്റി.. അതോ ഇനിയെന്നെ കൂടി കൊന്ന് തിന്നാൻ നിങ്ങളുടെ പുന്നാര ഏട്ടന്റെ ഒത്തശാ ഏറ്റെടുത്തു കൊണ്ടുള്ള വിളിയാണോ ഇത്.. വാ തുറന്നു പറയ്യ്.." ചുറ്റും കൂടി നിൽക്കുന്നവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് പോലും ഓർക്കാതെ ശ്രീ വീണ്ടും ഒച്ചയിട്ടു. അജയ് അവനെയും അവനെ നോക്കി കൊണ്ട് പോകുന്നവരെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നുണ്ട്. ശ്രീയേ ഇനിയും പരീക്ഷിക്കാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ ദേവിക ബാലയെ കുറിച്ചും അവളോട് അർജുൻ കാണിച്ച ദ്രോഹത്തെ കുറിച്ചും പറയുമ്പോൾ ശ്രീ ശ്വാസം പിടിച്ചു നിന്നു. കണ്മുന്നിൽ അനിയത്തിയുടെ അലിവാർന്ന ചിരിയും മുഖവും തെളിഞ്ഞു. ഇടനെഞ്ചു തകർത്തു കൊണ്ടൊരു കരച്ചിൽ വന്നവന്റെ ചങ്കിൽ തടഞ്ഞു. "കരയണ്ടാ.. അവൾക്ക് വേണ്ടി ഇനിയൊരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ പോലും പൊഴിക്കണ്ട നിങ്ങള്.. നിങ്ങൾക്ക് അതിനുള്ള അവകാശമില്ല.." ശ്രീയുടെ ശബ്ദമുയർന്നു. "അവിടെയുള്ള ഡോക്ടറേ പോയെന്നുക്കാണ്.. എന്നിട്ട് അൽപ്പം ജീവൻ അവൾക്ക് ബാക്കി ഉണ്ടെങ്കിൽ.. ഇനിയും അവളെ അവന് വേദനിപ്പിക്കാൻ ഇട്ട് കൊടുക്കാതെ അതൊന്ന് തീർത്തു തരാൻ പറയ്യ് നിങ്ങൾ.. അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു ഉപകാരം ഇനി അവളോട് നിങ്ങൾക്ക് ചെയ്യാനില്ല...' ശ്രീ കിതച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു നിർത്തി... "ഒരമ്മയാണോ നിങ്ങൾ.. എന്ത് തെറ്റി ചെയ്തിട്ടാ ദൈവം ഞങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളെ അമ്മയായി തന്നത് എന്നെനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ ഒന്നറിയാം.. ഞാനും ബാലയും ചെയ്ത് കൂട്ടിയ പാപങ്ങളൊക്കെ ഈ ലോകത്ത് തന്നെ തീരും.. നിങ്ങളെ ഞങ്ങൾ സഹിക്കുന്നില്ലേ.. ക്ഷമിക്കുന്നില്ലേ..അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു ശിക്ഷ ഇനി വേറെന്താ എനിക്കും എന്റെ.. പെങ്ങൾക്കും.." ശ്രീക്കാവന്റെ ദേഷ്യം നിയന്ത്രണം വിട്ട് പോയിട്ടുണ്ട്. അന്നുച്ച മുതൽ അവൻ അനുഭവിക്കുന്ന മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾക്ക് പുറമെയാണ് ബാലയുടെ അവസ്ഥയും. ഇനിയിത് കൂടി.. വായിൽ തോന്നിയതെല്ലാം അവൻ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്... ദേവിക ഒരക്ഷരം മിണ്ടുന്നില്ല എന്നതവന്റെ കലി കൂട്ടുകയാണ് ചെയ്തത്.. "ഒരുപകാരം ചെയ്യുവോ.. അവളെ ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം.. ആണ് പാവം പെണ്ണ് കണ്ണ് തുറക്കും മുന്നേ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തക്കാരെ മുഴുവൻ വിളിച്ചോണ്ട് ഒന്നവിടെ നിന്നും പോകുമോ.. നിങ്ങള്. അങ്ങേയെങ്കിലും ഇത്തിരി സമാധാനം കൊടുക്കുമോ നിങ്ങള് അതിന്. അമ്മ.. ഭർത്താവ്.. ഈ വക അവകാശങ്ങളൊന്നും ഇനിയെന്റെ പെങ്ങൾക്ക് വേണ്ട.. അവൾക്കിനി ഒരേട്ടൻ മാത്രമുള്ളു.. ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം.. എനിക്ക് കഴിയും.. ഒരൊറ്റ നാറിയും അവളുടെ നിഴൽ വെട്ടത്തു പോലും വരാത്ത വിധം എന്റെ പെങ്ങളെ ഇനി ഞാൻ നോക്കും..." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ മറുപടി പോലും കാക്കാതെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് കസേരയിലേക്ക് വീണു പോയ്.. കിതപ്പും വിറയലും.. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാത്ത വേവലാതിയും സ്വന്തം പെങ്ങളെയും പെണ്ണിനേയും ഓർത്തു കൊണ്ടവൻ ഒരുപോലെ നീറി.. "ശ്രീ.. യേട്ടാ.." അജയ് അറച്ചു കൊണ്ടാണ് വിളിക്കുന്നത് മാത്രം ശ്രീ കണ്ണ് തുറക്കാതെ തന്നെ മൂളി. "എന്താ.. പ്രശ്നം വല്ലതും." "പെങ്ങൾക്ക്.. വയ്യെടാ. ഹോസ്പിറ്റലിൽ.." അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ശ്രീയുടെ തൊണ്ടയിടറി.. ബാലയെ ഓർക്കുമ്പോൾ അവന് സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു വേദനയാണ്. അത് പോലെ തന്നെ അച്ചുവും.. അവളെ ഇവിടെ ഇട്ട് താനെങ്ങനെ നാട്ടിലേക്ക് പോകും. രണ്ടു പേർക്കും ഇപ്പൊ താൻ മാത്രമാണ് ആശ്രയം. തനിക്കും.അവർ മാത്രമേ ഒള്ളു. താൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുമെന്നും സംരക്ഷിക്കുമെന്നും രണ്ടു പേരുടെ ഉള്ളിലും കാണും. ശ്രീ തളർച്ചയോടെ പിന്നിലേക്ക് ചാരി.. "ഇനിയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും ശ്രീയേട്ടാ..?" അവന്റെ അവസ്ഥയിൽ അജയ്ക്കും അങ്ങേയറ്റം സങ്കടമാണ്. "എനിക്കറിയില്ലടാ.." ശ്രീ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ്.ഇനിയെന്ത് വേണമെന്ന് അവനപ്പോൾ യാതൊരു ഊഹവുമില്ല. ഒരാൾക്കു വേണ്ടി മറ്റൊരാളെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ കഴിയാത്ത ധർമ്മസങ്കടം അവനെ അപ്പാടെ തകർത്തു കളഞ്ഞു. "ശ്രീയേട്ടന്.. നാട്ടിൽ പോണോ..?" അജയ് ചോദികുമ്പോൾ ശ്രീ അവനെയൊന്ന് നോക്കി. അച്ചുവിന് നേരെയുള്ള ചതിയാണോ ഈ സംഭവമെന്ന് അവനൊരു തോന്നലുണ്ട്. അങ്ങനെ ഒരു സംശയം ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ.. അവർക്കിടയിൽ അവളെ തനിച്ചാക്കി പോയാൽ പിന്നെയൊരിക്കലും തനിക്കവളെ കാണാൻ പോലും കഴിയില്ലേ എന്നൊരു ആശങ്ക.. "എടാ.. ഞാനിപ്പോ പോയാല്.. അച്ചു.." ശ്രീ അജയുടെ കയ്യിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു. "ഇവിടുത്തെ കാര്യം ഓർത്തിട്ട്.. അച്ചു ചേച്ചിയുടെ കൂടെ ആരുമില്ല എന്നോർത്ത് കൊണ്ടാണെങ്കിൽ ശ്രീയേട്ടൻ പേടിക്കേണ്ട.. ധൈര്യമായിട്ട് പെങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് പോയിട്ട് വായോ.. അച്ചു ചേച്ചിയുടെ കൂടെ ഞാനുണ്ട്.. വേണമെങ്കിൽ അവന്മാരെയും വിളിക്കാം.." അജയ് പറയുമ്പോൾ ശ്രീ അവനെയൊന്ന് നോക്കി. ഹൃദയം നിറയുന്നത് പോലെ... അവനെ ഒന്നാഞ്ഞു പുണരുമ്പോൾ അറിയാതെ തന്നെ ഹൃദയത്തിനൊപ്പം ശ്രീയുടെ കണ്ണ് കൂടി നിറഞ്ഞു.. 💜💜 ദേഹം കുഴഞ്ഞു കൊണ്ട് ദേവിക ആ ചുവരിൽ ചാരി. ശ്രീ പറഞ്ഞതെല്ലാം ഈയം ഉരുക്കി ഒഴിച്ചത് പോലെ അവരുടെ കാതിൽ പറ്റി പിടിച്ചു കിടപ്പുണ്ട്.. അവൻ.. അവൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം ശെരിയായിരുന്നു. എന്നും അവൻ പറയുന്നതായിരുന്നു ശെരി. അന്ധമായ സഹോദരസ്നേഹം കൊണ്ട് താൻ തിരിച്ചറിയാത്ത പലതും അവൻ വളരെ മുന്നേ തന്നെ കണ്ടു പിടിച്ചിരുന്നു.. അതെല്ലാം പലതവണ.. പലവിധത്തിൽ തന്നെ അറിയിക്കാനും ശ്രമിച്ചിരുന്നു.. പക്ഷേ അന്നൊന്നും താൻ അവനെ കേട്ടില്ല.. ആ മനസ്സ് കണ്ടില്ല. അവനെ കൊണ്ടാവും വിധം പ്രതിരോധം തീർക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ താൻ അവനൊപ്പമല്ല.. മറിച്ച് തന്നെയും തന്റെ കുടുംബതെയും നശിപ്പിക്കാൻ കള്ളസ്നേഹവും ഒളിപ്പിച്ചു നടന്നവരെയാണ് വിശ്വാസിച്ചത്.. കൂടെ നിർത്തിയത്.. ദേവികയുടെ കണ്ണുകൾ രണ്ടും കയങ്ങൾ പോലായി.. അതങ്ങനെ നിറഞ്ഞു തൂവി.. ഇടയ്ക്കിടെ നോട്ടം ബാലയുടെ നേരെ നീളും.. അപ്പോഴെല്ലാം ഉള്ളിലെ വേദനയുടെ ആഴവും കൂടും.. "എന്റെ അച്ഛനെ തുരത്തി വിട്ടു.. എന്റെ പെങ്ങളെ കൊല്ലാ കൊല ചെയ്യാൻ കൂട്ട് നിന്നു.. എന്നെന്നേക്കുമായി എന്റെ സമാധാനം കളയാൻ സഹോദരന്റെ കൂടെ നിന്നു.. ഇതിനേക്കാൾ ഭേദം...നിങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളെ യങ്ങ് കൊന്ന് കളഞ്ഞൂടായിരുന്നോ.. അതാവും നിങ്ങളുടെ സഹോദരനും കുടുംബത്തിനും കൂടുതൽ സൗകര്യം.. സന്തോഷം.. അതിന് വേണ്ടുന്ന എന്ത് സഹായവും അയാൾ തന്നെ മുന്നിൽ നിന്നിട്ട് ചെയ്തു തരുമായിരുന്നു.. ഇങ്ങനെ ഉരുകി തീരാൻ വിടാതെ അങ്ങ് കൊന്ന് കളഞ്ഞിട്ട് ഞങ്ങളോട് ഒരിത്തിരി സ്നേഹം കാണിച്ചൂടായിരുന്നോ.." ശ്രീ പറഞ്ഞു തീർത്ത വാക്കുകൾ. കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം... ദേവിക തന്റെ കുടുംബത്തെ കുറിച്ചോർത്തു.. തന്നെയും മക്കളെയും പൊന്ന് പോലെ നോക്കിയ.. സ്നേഹിച്ച.. ഭർത്താവിനെ കുറിച്ചോർത്തു.. നെഞ്ചിൽ സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത വേദന... കണ്ണുകൾ നിർത്താതെ പെയ്യുന്നു. എന്നിട്ടും ഉളിലെ കുറ്റബോധം കൂടിയതല്ലാതെ അൽപ്പം പോലും കുറവ് വന്നില്ല.... ❣️❣️ ശ്രീ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത് കേട്ടതും ഡെവി ഒരു നിമിഷം മിണ്ടിയില്ല.. നെഞ്ചിൽ അടക്കി പിടിച്ചൊരു കരച്ചിൽ.. കണ്മുന്നിൽ തനിക് നേരെ നോക്കിയൊരു ചിരിയോടെ പ്രിയപ്പെട്ടവളുടെ രൂപം.. അവൾ അനുഭവിച്ച വേദനയാണ് ശ്രീ പറയുന്നത്.. ഡെവിയുടെ നെഞ്ച് നീറി. എന്നിട്ടും ഒരിറ്റ് കണ്ണുനീർ പോലും വരാതെ അവനങ്ങനെ നിശ്ചലമായി നിന്നു പോയി.. "ഡെവി.. നീ കേൾക്കുന്നില്ലേ.." ഇടക്കെപ്പഴോ ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അവനൊന്നു മൂളി.. "ഞാനിനി എന്ത് ചെയ്യുമെടാ.. എനിക്കിവിടെ വിട്ട് പോരാനും അങ്ങോട്ട് പോരാതിരിക്കാനും കഴിയുന്നില്ല.." ശ്രീ ഡെവിയോട് ഹൃദയം നുറുങ്ങി കൊണ്ടാണത് പറയുന്നത്. അവിടെയുണ്ടായ കാര്യങ്ങൾ അവൻ അപ്പോഴാണ് ഡെവിയെ അറിയിച്ചത്.. "ബാലയെ... ബാലയെ ഓർത്തു വേവലാതി വേണ്ട.. ശ്രീ. അവൾ.. അവളെ ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം..ഇനി അവളെ ആരും ഒന്നും ചെയ്യില്ല.. ഒന്നും.. നീ അച്ചുവിനെ സേഫ് ആക്കാൻ ശ്രദ്ധിക്ക്.." ഒടുവിൽ ഉറപ്പോടെ ഡെവി പറയുമ്പോൾ ശ്രിയാണ് മൗനമായത്. തന്നപ്പോലെ.. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെക്കാൾ അവൾക്ക് വേണ്ടി അവന്റെ മനസ്സ് വേദനിക്കുന്നത് അവിടെയിരുന്നു കൊണ്ട് തന്നെ ശ്രീക്കറിയാം.. "വെക്കുവാ ശ്രീ.. ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയിട്ട് വിളിച്ചോളാം നിന്നെ.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡെവി ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു.. തൊട്ട് പിന്നിൽ ഇന്ദിരാമ്മ. അവരെല്ലാം കേട്ട് കഴിഞ്ഞെന്ന് ആ മുഖം കാണുമ്പോൾ തന്നെ അറിയാം. അതേ ഭാവത്തിൽ തന്നെ ഡെവി അവർക്ക് മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. "ബാലക്ക് വയ്യ.. ഹോസ്പിറ്റലിലാണ്. ശ്രീക്ക് ഇപ്പൊ ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ കഴിയില്ല.." ഇന്ദിരാമ്മയെ തന്നെ നോക്കി അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ മുഖം വല്ലാതെ വലിഞ്ഞു മുറുകി.. സ്വരവും. "എനിക്ക് പോണം..." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി പോയവനെ നോക്കി അവരാ നിൽപ്പ് തുടർന്നു.. തുടരും.. വലിയ സന്തോഷങ്ങൾക് വേണ്ടി ചെറിയ കുറച്ചു സങ്കടങ്ങൾ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നാലും.. അത് നല്ലതല്ലേ... 😎🫣 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ... സ്നേഹത്തോടെ j❣️f #📔 കഥ