തീരം 117 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 താൻ ഇന്നോളം ചിന്തിയ്ക്കാത്ത ഒരു കാര്യമാണ് യദു തനിയ്ക്ക് മുൻപിലേക്ക് ഇട്ടു തന്നിരിയ്ക്കുന്നതെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ ഇന്ദുമതിയമ്മ കുറെ നേരം അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. യദു തന്റെ ബുള്ളറ്റിനരികിൽ നിന്നും നടന്ന് മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. അവൻ അവരുടെ തോളിൽ കൈ വച്ചപ്പോൾ അവർ കയ്യുയർത്തി അവന്റെ വിരലുകളിൽ പിടിച്ചു. "ആറു കോടി രൂപ അടുപ്പിച്ച് മുടക്കി കഴിഞ്ഞു നമ്മൾ അതിന് വേണ്ടി. എഴുപത്തഞ്ച് ശതമാനത്തിൽ കൂടുതൽ പണികളും പൂർത്തിയായിക്കഴിഞ്ഞു. ഇനി എങ്ങിനെയാ മോനേ നമ്മൾ അത്... എന്റെയൊക്കെ കാലം കഴിഞ്ഞാലും നിങ്ങൾക്ക് ജീവിയ്ക്കണ്ടേ മക്കളെ.. അത് നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിനു ഉപകാരപ്പെടും..." "ഉപകാരപ്പെടും മുത്തശീ.. പക്‌ഷേ മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അതുകൊണ്ട് നഷ്ട്ടം മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ... മക്കളും കൊച്ച് മക്കളുമെല്ലാം കണ്ണെത്താ ദൂരത്തേയ്ക്ക് പോയത് മുത്തശ്ശിയുടെ മനസിനെ വേദനിപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നാണോ പറയുന്നത്... അത് വെറുതേ പറയുന്നതാ മുത്തശ്ശി... ഇനിയുള്ള കാലം അവരെല്ലാം മുത്തശ്ശിയുടെ അരികിൽ ഉണ്ടാകണം എന്നൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും അവരൊക്കെ അമ്മേയെന്നും, മുത്തശീ എന്നും എവിടെയെങ്കിലുമൊക്കെ ഇരുന്ന് വിളിയ്ക്കുന്നത് കേൾക്കാൻ മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ആഗ്രഹമില്ലേ... ഉണ്ട്.. മുത്തശ്ശിയുടെ മുഖം പറയുന്നുണ്ട് അത്... മുത്തശ്ശിയെ അടുത്തറിഞ്ഞു മനസിലാക്കിയിട്ടുള്ളവർക്ക് ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് വായിച്ചെടുക്കാം അത്..." "മോനേ നീ..." ഇന്ദുമതിയമ്മ എന്തോ പറയാൻ വന്നതും യദു കയ്യുയർത്തി അത് തടഞ്ഞു. "എനിയ്ക്കറിയാം മുത്തശ്ശി പറയാൻ പോകുന്നത് എന്താണെന്ന്.. ആറു കോടി രൂപ നമ്മൾ അവിടെ മുടക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ നമ്മുടെ കഷ്ടപ്പാടിന്റെയും, അദ്ധ്വാനത്തിന്റെയും, വിയർപ്പിന്റെയും ഫലം ഉൾപ്പെടെ അവർ നമുക്ക് തന്നോളും മുത്തശീ.. അതിൽ കബളിപ്പീര് പറ്റുമെന്ന് മുത്തശ്ശി കരുതുകയേ വേണ്ട." "അത്രയും തുക കണ്ണും പൂട്ടി തരാൻ തയ്യാറാകുന്നെങ്കിൽ അതിനൊരു കാരണമുണ്ടാകില്ലേടാ അവർക്ക്..." "അവര് ബിസിനസ്സ് കാലേ കൂട്ടി കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരിയ്ക്കും മുത്തശീ. അതുകൊണ്ടായിരിയ്ക്കുമല്ലോ അവരുടെ കണ്ണ് അവിടേയ്ക്ക് വീണത്.. പക്‌ഷേ നമുക്ക്നമ്മൾ ചിലവാക്കിയ പണം കിട്ടുന്നതല്ലേ മുഖ്യം..." "നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ എനിയ്ക്ക് എന്തിനാടാ... എനിയ്ക്കങ്ങിനെ വാരിക്കൂട്ടിയെടുത്തേക്കാം എന്നുള്ള ആർത്തിയൊന്നുമില്ല." "എന്നാൽ പിന്നെ നമുക്ക് അതിന്റെ പണി ഇവിടെ വച്ച് നിർത്തുകയല്ലേ മുത്തശീ... അടുത്ത പടിയെന്തോ അതിലേക്ക് കടക്കുക..എന്താ." യദു പറയുന്നത് കേട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ മുഖം തിരിച്ച് നവമിയെ നോക്കി. "നിന്റെ അഭിപ്രായം എന്താ മോളേ.. നിങ്ങൾക്ക് രണ്ടു പേർക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ സ്വരുക്കൂട്ടി കൊണ്ട് വന്നതാ അത്.. ഇവൻ പറയുന്നത് നീയും കേട്ടതല്ലേ.. അതിന്റെ അവകാശം എന്റെ മക്കൾക്കെല്ലാം തുല്യ മായിട്ടുള്ളതാണെന്ന്..." "എനിയ്ക്കറിയില്ല മുത്തശീ.. എന്നാലും എന്നോട് ചോദിച്ചാൽ ഞാൻ പറയും അതെല്ലാം മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്ന്.. അത്രയേ എനിയ്ക്കറിയൂ.. മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അത് ആർക്ക് വേണമെങ്കിൽ കൈമാറ്റം ചെയ്യാം. മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള ആർക്കും." ആർക്കും തന്റെതായ ഒരഭിപ്രായം ഇല്ലെങ്കിലും അവരെല്ലാം ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നത് താൻ മക്കളെല്ലാവരുമായി സ്വരുമയിൽ പോകണം എന്ന് തന്നെയാണ്.. ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അതിന് പിന്നെയൊരു എതിരഭിപ്രായം ഇല്ലായിരുന്നു.. യദു ഇന്ദുമതിയമ്മയോട് പറഞ്ഞത് ഇപ്രകാരമായിരുന്നു. ഷോപ്പിംഗ് മാൾ കൈമാറ്റം ചെയ്തു കിട്ടുന്ന പണം ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ അവകാശത്തിൽ സൂക്ഷിക്കുക. സുഭാഷ് ചന്ദ്രനെയോ,നരേന്ദ്രനെയോഅവരുടെ മക്കളെയോ ആരെയും ഈ വിവരം അറിയിയ്ക്കാൻ പോകുന്നില്ല... അവർ വിവരം അറിഞ്ഞെത്തിയാൽ തന്നെ അതിനൊരു മറുപടി അവർ അർഹിയ്ക്കുന്നുമില്ല.. അമ്മയെന്ന നിലയിൽ അവർക്ക് ഇന്ദുമതിയമ്മയോട് സഹകരിയ്ക്കാൻ താൽപ്പര്യമുണ്ടെങ്കിൽ അതിനേ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്താതിരിയ്ക്കുക മക്കൾ എത്രയൊക്കെ തെറ്റുകൾ ചെയ്താലും അത് ക്ഷമിയ്ക്കാനും, പൊറുക്കാനുമുള്ള ലോകത്തെ ഏക നീതിന്യായ ക്കോടതിയാണല്ലോ പെറ്റമ്മയുടെ മനസ്സ്.. ഇന്ദുമതിയമ്മ പിന്നെ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് പോലും യദുവിനെ എതിർക്കാൻ നിന്നില്ല. ♦️ നവമിയുടെ കോൾ വരുന്നത് കണ്ട് ഫോണെടുത്ത്‌ സുമംഗല കാതോട് ചേർത്തു. "അമ്മേ.. എവിടെയാ.. ഇന്ന് അമ്മ ഓഫീസിലേക്ക് പോയോ..." ആയിരം കാതം ദൂരെ നിന്ന് ഒഴുകിയിട്ടെന്നോണം മകളുടെ ശബ്ദം സുമംഗല ഫോണിലൂടെ കേട്ടു. "ഞാൻ ഇറങ്ങാൻ പോവാ മോളേ.. ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു.." "അവിടെ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലാരുന്നല്ലോ അമ്മയ്ക്ക്.. ആരെങ്കിലും അമ്മയോട് കഴിഞ്ഞ കാര്യങ്ങളേ കുറിച്ച് ചോദിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കുകയോ മറ്റോ..." "ഒന്നുമില്ലെടീ. അവർക്കെല്ലാം എല്ലാം അറിവുള്ളതല്ലേ. അതുമല്ല തെറ്റ് ചെയ്തവർ തന്നെ കുറ്റം ഏറ്റു പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ. ഞാനായിട്ടൊന്നും അവർക്ക് വിശദീകരിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടി വന്നില്ല..." "അമ്മ വീട്ടിലേക്ക് പോവാണോ..." "അതേ. എന്താ മോളേ..." "അമ്മേ ഇന്ന്‌ ശിവ ശങ്കരൻ വക്കീൽ വിളിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. നാളെ സന്ദീപിന്റെ ജാമ്യ ഹർജി പരിഗണിയ്ക്കുന്ന ദിവസമാ.. വക്കീൽ പറഞ്ഞത് ജാമ്യം കിട്ടാൻ നൂറ്‌ ശതമാനവും ഉറപ്പാണെന്നാ.. അങ്ങനെയെങ്കിൽ സന്ദീപ് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോ അവിടേയ്ക്കല്ലേ കൊണ്ട് വരേണ്ടത്..." "ഞാൻ ജിഷിനെ വിളിച്ചു പറയാം മോളേ. അവൻ വരും അവിടേയ്ക്ക്.. നീയോ യദുവോ ആരെങ്കിലും ഒന്ന് ചെല്ലണേമോളേ അവിടേയ്ക്ക്. അവൻ ജിഷിന്റെ കൂടെ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നോളും.. ഞാനിന്ന് ഡ്യൂട്ടിക്ക് കേറിയതെല്ലാ ഉള്ളോ. നാളെ തന്നെ എങ്ങിനാ ലീവെടുത്ത്‌ വരുന്നത് മോളേ.." "അമ്മ വരണ്ട. ജിഷിൻ വന്നാൽ മതി. ഇവിടെ ഞങ്ങളുണ്ടല്ലോ.." "ശരി മോളേ. ഞാൻ രാത്രിയിൽ വിളിയ്ക്കാം.. എനിയ്ക്ക് അമ്മയോടൊന്നു സംസാരിയ്ക്കണം.." "മുത്തശ്ശിയോടോ.. എന്ത് സംസാരിയ്ക്കാനാ അമ്മേ..." "അത് ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞോളാം.. യദു ഇന്നെന്നെ വിളിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ എന്നോടൊരു കാര്യം ആവശ്യപ്പെട്ടു.അത് സംസാരിയ്ക്കാനാ." "യദു വേട്ടന് എന്തെങ്കിലും സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അതുമുത്തശ്ശിയോട് നേരിട്ട് സംസാരിച്ചാൽ പോരെ.." "പോരെന്ന് അവന് തോന്നിക്കാണും.. അതല്ലേ അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞത്.." "എന്താ അമ്മേ കാര്യം.." "കാര്യം ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞോളാമെടീ..!" "അമ്മാ പ്ലീസ്.. ഒന്ന് പറയമ്മേ..ഞാനൊന്ന് കേൾക്കട്ടെ." അവൾ കെഞ്ചി. "പോ പെണ്ണേ നിന്ന് ചിണുങ്ങാതെ.. അത് നിന്നോട് പറയാനുള്ള കാര്യമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ..." "എന്തായാലും അമ്മ മുത്തശ്ശിയോട് പറയുമ്പോ ഞാൻ അറിയാതിരിയ്ക്കില്ലല്ലോ.." "ങാ. അപ്പോൾ അറിഞ്ഞാൽ മതി നീയ്..അമ്മ പറയും നിന്നോട്.." "എന്നാലും അമ്മേ.." "ഒരെന്നാലും ഇല്ല. നീ ഫോൺ വയ്ക്ക് പെണ്ണേ.. ഞാൻ കാറിൽ ഇരിയ്ക്കുവാ.." നവമി മനസ്സില്ലാ മനസോടെ ഫോൺ വച്ച ശേഷം യദു എന്താവും അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതെന്ന് അൽപ്പ നേരം ആലോചിച്ചു നിന്നു. ♦️♦️ രാത്രി.. യദു കൃഷ്ണൻ മടങ്ങി വരാൻ കാത്തിരിയ്ക്കുകയായിരുന്നു ഇന്ദുമതിയമ്മ. അവർ സിറ്റൗട്ടിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഗേറ്റിന് പുറത്ത് അവന്റെ ബുള്ളറ്റ് മോട്ടോർ സൈക്കിൾ വന്നു നിൽക്കുന്നതും, അയ്യപ്പൻ ഗേറ്റ് തുറന്നുകൊടുക്കുന്നതും, യദു മെല്ലെ വണ്ടി ഓടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് മുറ്റത്ത്‌ നിർത്തുന്നതും കണ്ടിരുന്നു. "ഇന്ന്‌ ഒറ്റയ്‌ക്കെയുള്ളോ..മുത്തശ്ശിയുടെ കൂട്ടുകാരെല്ലാം എവിടെ പ്പോയി. അവളെയും കാണുന്നില്ലല്ലോ..." "അവളോ.. ഏത് അവൾ..." "മുത്തശ്ശിയുടെ കൊച്ച് മോള്.." "നരേന്ദ്രന്റെ മകൾ ജ്യോതികയെ ആണോ നീ ഉദേശിച്ചത്.. അവരെല്ലാം ഇവിടുന്ന് എന്നേ താമസം മാറി പോയില്ലേടാ.." "ഓ.. തമാശ.. മുത്തശ്ശിയോടൊപ്പം ഇവിടെ താമസിയ്‌ക്കുന്നത് ജ്യോതികയാണല്ലോ അല്ലേ.. ഞാനുദ്ദേശിച്ചത് നവമിയുടെ കാര്യമാ.." "നവമിയുടെ കാര്യം നീ അവളുടെ അമ്മയോട് ചോദിയ്ക്കെടാ.. സുമംഗലയ്ക്കെല്ലാ അറിയൂ നവമിയുടെ കാര്യം.. അല്ലാതെ എനിയ്ക്കെങ്ങിനെ അറിയാനാ." "ഓ.. ഓ.. ഓ.. മനസിലായി.." യദു ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഇരുന്നു. "എന്ത് മനസിലായെന്ന്.. നിനക്ക് നാണമില്ലാരുന്നോടാ സുമംഗലയെ വിളിച്ച് അങ്ങനൊരു കാര്യം ആവശ്യപ്പെടാൻ.. നിനക്ക് അങ്ങിനൊരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ നീ അത് എന്നോടല്ലേ പറയേണ്ടത്. അല്ലാതെ സുമംഗലയെ വിളിച്ച് നേരിട്ട് ചോദിയ്ക്കുവാണോ വേണ്ടത്. അക്കാര്യം അവരോട് സംസാരിയ്ക്കാൻ ഇവിടെ ഞാനും നിന്റെ അമ്മയുമൊക്കെ ഇല്ലേ.. അതോ ഇനി നിനക്ക് ഞങ്ങളാരും പോരെന്ന് തോന്നി തുടങ്ങിയോ.." അവർ മുഖത്ത്‌ ദേഷ്യം വരുത്തി യദുവിനെ നോക്കി. "മുത്തശ്ശി എന്താ പറഞ്ഞത്, നിനക്ക് അങ്ങിനെ ഒരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്നോ... അപ്പോൾ ഇത്ര നാളായിട്ടും മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അതുമനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ.. ഞങ്ങള് തമ്മിൽ പ്രേമിയ്ക്കാനുള്ള സർവ്വ അവസരങ്ങളും ഉണ്ടാക്കി തന്നിട്ട് ഇപ്പോൾ ചോദിയ്ക്കുവാ നിനക്ക് അങ്ങനൊരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന്... എന്നാൽ മുത്തശ്ശി കേട്ടോ എനിയ്ക്ക് അങ്ങനൊരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു.എനിയ്ക്ക് മാത്രമല്ല അവൾക്കും അങ്ങനെ തന്നെയാ ആഗ്രഹം.." "എന്ന് നിന്നോട് അവൾ പറഞ്ഞോ..." ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് അവൻ അവരെ അന്തിച്ചു നോക്കി. "എടാ നിന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് നവമി നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ എന്ന്..." "അങ്ങനെ എല്ലാ ഇഷ്ടങ്ങളും നമ്മൾ പറഞ്ഞിട്ടാണോ മുത്തശീ അറിയുന്നത്.. ചിലതൊക്കെ കണ്ടാലും കേട്ടാലും നമുക്ക് മനസിലാക്കാൻ കഴിയില്ലേ.." "അങ്ങനെ കണ്ടും, കേട്ടും ഒരാള് മാത്രം തിരിച്ചറിഞ്ഞു മനസ്സിൽ സൂക്ഷിയ്ക്കുന്നതാണോടാ സ്നേഹം..നിനക്ക് അവളോടുള്ളത് പോലെ അവൾക്ക് നിന്നോടും സ്നേഹമുണ്ടോ എന്ന് നിനക്കറിയണ്ടേ... ഉണ്ടാവും എന്ന് നീ തനിയേ അങ്ങ് വിശ്വസിച്ചാൽ മതിയോ... നീയും അവളും ഒരേ വീട്ടിൽ താമസിയ്‌ക്കുന്നതിന്റെ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യമാ അവള് നിന്നോട് കാണിച്ചതെങ്കിലോ..." "എന്ന് മുത്തശ്ശിയോട് അവൾ പറഞ്ഞോ..." "എന്തിനാ പറയുന്നത്.. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പറയാതെ നമ്മൾ മനസിലാക്കണമെന്ന് നീയല്ലേ കുറച്ച് മുമ്പ് എന്നോട് പറഞ്ഞത്.. എന്നിട്ടിപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞോ എന്ന് എന്നോട് ചോദിയ്ക്കുന്നോ..." "മുത്തശീ, വെറുതേ എന്നെ ടെൻഷനാക്കല്ലേ.. ഞാൻനവമിയുടെ അമ്മയെ വിളിച്ചതിനാണെങ്കിൽ ഇത്രയേ ഉള്ളൂ... ആന്റിയ്ക്ക് ഒന്നോ രണ്ടോ ആങ്ങളമാരും അവർക്ക് ആൺമക്കളും ഒക്കെയുള്ളതല്ലേ മുത്തശീ.. ഏതെങ്കിലും ഒരു നേരത്ത്‌ ആന്റിയ്‌ക്കോ, ആന്റിയുടെ ആങ്ങളമാർക്കോ നവമിയെ അവരുടെ മക്കൾക്ക് ആലോചിച്ചാൽ എന്താന്ന് ഒരു തോന്നലൊന്നും വരാതിരിയ്ക്കാനാ ഞാൻ ആന്റിയെ വിളിച്ച് നവമിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞത്... നമ്മളാരും ഇവിടൊന്നും അറിയാതെ അവിടെ അവർ വാക്കാൽ കരാറോ, വാഗ്ദാനങ്ങളോ ഒക്കെ പരസ്പരം കൈമാറി ക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അതിനാവും ലഹള.. വഴക്കായി,അടിയായി,ഒളിച്ചോട്ടമായി പിന്നെഅതിനെ തുടർന്ന് കുടുംബക്കാരു മുഴുവൻ ചേരി തിരിഞ്ഞുള്ള പോരാട്ടമായി... എന്തിനാ അതിനൊക്കെ വെറുതേ നിൽക്കുന്നതെന്ന് കരുതിയാ ഞാൻ ആന്റിയോടൊരു സൂചന കൊടുത്തത്... അത് ഞാൻ മുത്തശ്ശിയെ മറന്നും കൊണ്ടൊന്നുമല്ല കേട്ടോ.." അവൻ അവരുടെ തൊട്ടരികിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവരുടെ ഇരു കൈകളും കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു. "പോട്ടെടാ.. ഞാൻ വെറുതേ പറഞ്ഞതല്ലേ.. ഇനി അവളുടെ അമ്മ എതിർത്താലും, ഈ ഇരിയ്ക്കുന്ന ഞാനോ, അവളെ വളർത്തിയ വിജയ കൃഷ്ണനോ എതിർത്താലും നിന്നെ അവൾ തള്ളി പറയുമെന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോടാ... നീ ഇനി വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പോലും അവൾ പിന്മാറാൻ പോകുന്നില്ല.. അത്രയ്ക്ക് നിന്നോട് അവൾക്ക് സ്നേഹമുണ്ടെടാ.." "എന്ന് മുത്തശ്ശിയോട് അവള് പറഞ്ഞോ.." അവൻ നാണത്തോടെ അവരെ നോക്കി. "എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞിട്ടാണോടാ നമ്മൾ മനസ്സിലാക്കുന്നത്.. നിന്റെ ഡയലോഗാ.." "ദേ മുത്തശീ.. ഇത്‌ മുത്തശ്ശി നേരത്തെ ഒരു തവണ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ ഡയലോഗാ.. എപ്പോഴും എപ്പോഴും പറഞ്ഞാൽ മഹാ ബോറാണേ.." "എന്നാൽ ഞാനത് വിട്ടു. നിന്റെ വായിൽ നിന്നും ഇനിയത് ഇവിടെ കേൾക്കാൻ പാടില്ല. മനസിലായോ.." "ഓ.. സമ്മതിച്ചേക്കുന്നു." അവൻ പിണങ്ങിയ മട്ടിൽ ഇരുന്നു. അവർ അവന്റെ ശിരസ്സിൽ തഴുകിയിട്ട് തല തന്റെ തോളോട് ചേർത്തു വച്ചു. "നീ പിണങ്ങുവൊന്നും വേണ്ട മോനേ.. നമുക്ക് പോകാമെടാ.. അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക്.. അവളെ നിനക്ക് കല്യാണം കഴിച്ച് തരണമെന്ന് നേരിട്ട് ചെന്ന് അവരോട് നമുക്ക് ആവശ്യപ്പെടാം. എന്താ... അവൾ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നു എന്നേ യുള്ളൂ. പക്‌ഷേ അവളുടെ ഏറ്റവും വലിയ അവകാശി അവളുടെ അമ്മയാ... ഞാനും നിന്റെ അമ്മയും ഒക്കെ ചെന്ന് സുമംഗലയോടും, വിജയ കൃഷ്ണനോടും കാര്യം ആവശ്യപ്പെടാം.. ഇനി നമ്മൾ എന്തിനാ വച്ച് താമസിപ്പിയ്ക്കുന്നത്..." അവൻ പെട്ടന്ന് അവരുടെ തോളിൽ നിന്ന് തലയുയർത്തി. "ഇങ്ങനൊരു കാര്യം സംസാരിയ്ക്കാൻ നമ്മൾ മാത്രം പോയാൽ മതിയോ മുത്തശീ" യദു ചോദിച്ചു. "ഇവിടിപ്പോൾ നമ്മളെല്ലാ ഉള്ളോ.. അവർക്കും അറിയാവുന്നതല്ലേ അക്കാര്യം.." "നമ്മുടെ കൂടെ വല്യമ്മാനോ, ചെറിയമ്മാനോ ആരെങ്കിലും ഒരാൾ കാണുന്നത് നല്ലതല്ലേ..." "സുഭാഷോ... അവരാരും വരില്ല മോനേ.. അവരുടെയൊന്നും മക്കളുടെ കാര്യത്തിന് നമ്മളെ കൂട്ടാനും പോകുന്നില്ല.." "അവർ വരികയോ, വരാതിരിയ്ക്കയോ അത് രണ്ടാമത്തെ കാര്യം. അവരെ ഒന്ന് അറിയിയ്‌ക്കേണ്ട കടമ നമ്മൾക്കില്ലേ മുത്തശീ... പ്രത്യേകിച്ച് എന്റെയും നവമിയുടെയും ഭാഗത്ത്‌ അവർ തീർച്ചയായും ഉണ്ടായിരിയ്ക്കേണ്ട ഒരു ചടങ്ങല്ലേ ഇത്‌.." "നീ എന്താ മോനേ പറയുന്നത്. ആദ്യം അത് വ്യക്തമാക്കെടാ." അവർ ഒന്നിളകി ഇരുന്നു. "നമുക്ക് അവരോട് ഫോണിൽ കാര്യങ്ങളൊന്നും പറയേണ്ട. നേരിട്ട് പോകാം.. അന്യരാരും അല്ലല്ലോ മുത്തശീ.. ഒരു പക്‌ഷേ മുത്തശ്ശി അവരെ കാണാൻ ചെല്ലുന്നത് അവർ കാത്തിരിയ്ക്കയാണെങ്കിലോ..." "എന്റെ മക്കളോ.. അവരെ കുറിച്ചാണോ നീയീ പറയുന്നത്... അവരുടെ മനസ്സ് മാറിയാലും അവരുടെ ഭാര്യമാരുടെ മനസ്സ് മാറില്ല മോനേ.. ഭാര്യമാർ വരയ്ക്കുന്ന വരയ്ക്കപ്പുറം ചലിക്കാത്തവരാ എന്റെ ആൺമക്കൾ.." "അത് ഇവിടെ നിൽക്കുമ്പോഴായിരുന്നില്ലേ മുത്തശീ.. അതൊക്കെ ഇപ്പോൾ മാറിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലോ.." "എനിയ്ക്ക് വിശ്വസിയ്ക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല." "നമുക്കൊന്ന് നോക്കാം.. അവർക്ക് നമ്മളോട് സഹകരിയ്ക്കാൻ താൽപ്പര്യമില്ലെങ്കിൽ നമുക്ക് മടങ്ങിപ്പോരാം.. നമ്മൾ അവരോട് വഴക്കിനും വയ്യാവേലിയ്ക്കും ഒന്നും ചെല്ലുന്നതല്ലല്ലോ..." അവൻ പറഞ്ഞതിലും കാര്യമുണ്ടെന്ന് തോന്നിയതിനാൽ ഇന്ദുമതിയമ്മ അതിന് മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.. ''ഒറ്റ മണിയ്ക്കൂറാകുന്നു ഞാനിവിടെ വന്നിട്ട്.. വിശപ്പിപ്പോൾ ഇരട്ടിയായി... മുത്തശ്ശി വരുന്നോണ്ടോ കഴിയ്ക്കാൻ.. " അവൻ കസേരയിൽ നിന്നെണീറ്റു. "ഞാൻ വന്നോളാം മോനേ. നീ പോയി കുളിച്ചിട്ട് വാ.." അവർ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.രണ്ടടി നടന്ന ശേഷം യദു തിരിഞ്ഞു നിന്നു. മുത്തശ്ശിയുടെ മനസ്സ് ആ കെ കലങ്ങി മറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും എന്ന് അവന് മനസിലായി. ഇത്ര നാളും മുത്തശ്ശി മനസ്സിൽ അടക്കിവച്ചിരുന്ന ഒരാഗ്രഹമാകും ചിലപ്പോൾ അത്.. അവൻ അവിടെ നിന്ന് നടന്ന് തന്റെ റൂമിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ