തീരം. 110 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 എണ്ണയുടെയും, കുഴമ്പിന്റെയും നറുമണം ഇളം കാറ്റിൽ ഊർന്നെത്തുന്ന നീണ്ട ഇട നാഴി. ഇടയ്ക്കിടെ കടന്നു പോകുന്ന യുണിഫോം ധാരികളായ ട്രെയിനികൾ. നവമിയ്ക്ക് പിന്നാലേ പേ വാർഡിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ സുമംഗലയ്ക്ക് തോന്നി തന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് തനിയ്ക്ക് തന്നെ കേൾക്കാൻ പറ്റുമെന്ന്.. താൻ ചെയ്യേണ്ട ഒരു കടമയാണ് ഇവിടെ പൂർത്തിയാകാൻ പോകുന്നത്.. അത് ഏറ്റെടുത്ത്‌ ചെയ്തത് തന്റെ മകളാണെന്ന് മാത്രം. നീണ്ട ഇട നാഴിയുടെ കിഴക്കേയറ്റത്തുള്ള റൂമിന്റെ അടഞ്ഞ വാതിലിന് മുൻപിൽ നിന്ന് നവമി ചുറ്റിനും നോക്കി. വാതിൽ പുറത്ത് നിന്നും ഓടാമ്പൽ ഇട്ടിരുന്നതിനാൽ അവൾക്ക് തോന്നി റൂമിനുള്ളിൽ ആരുമില്ലെന്ന്. അടുത്ത റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് ഒരു സിസ്റ്റർ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നപ്പോൾ നവമി അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്ന് ഈ റൂമിലുള്ളവർ എവിടെപ്പോയി എന്ന് അന്വേഷിച്ചു. സിസ്റ്റർ വാച്ചിലേക്ക് സമയം നോക്കിയ ശേഷം കുറച്ചപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. മുറ്റത്തിനപ്പുറം നിരനിരയായി വളർന്നു നിൽക്കുന്ന മാവുകൾക്ക് ചുവട്ടിൽ വളച്ചു കെട്ടിയ കൽക്കെട്ടിനരികെ നിന്ന് ശശിധരനും വിജയ കൃഷ്ണനും മെല്ലെ മെല്ലെ ചുവടുകൾ വച്ചു മുൻപോട്ട് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിജയകൃഷ്ണൻ വാക്കറിന്റെ സഹായത്തോടെയാണ് ഓരോ ചുവടും മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്. ഒരു പിഞ്ചു കുഞ്ഞ് നടക്കാൻ പഠിയ്ക്കുന്നതിന്റെ ഇരട്ടി ശ്രദ്ധയോടെയാണ് വിജയകൃഷ്ണന്റെ ഓരോ ചലനവും. തനിയ്ക്ക് ഒരു വിശാസത്തിനു വേണ്ടിയെന്നോണം ശശിധരൻ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്നമട്ടിൽ അയാളുടെ വലതു കയ്യിൽ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.. വിജകൃഷ്ണൻ,സുമംഗലയെ കണ്ടതും അടുത്ത ചുവട് അയാൾക്ക് നില തെറ്റിപ്പോയി. സുമംഗല 'വിജയേട്ടാ 'എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഓടി ചെന്ന് അയാളെ താങ്ങി പിടിച്ചു. "സാരമില്ല സാറേ.. ഇന്ന്‌ മുതൽ പതിയെ ഇവിടൊക്കെ ഒരു റൗണ്ട് നടക്കണമെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. നടന്നേ തീരൂ എന്ന വാശി നമ്മളെക്കാൾ കൂടുതൽ സാറിനാ ഉള്ളത്.." ശശിധരൻ ആത്മ വിശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു. സുമംഗല അയാളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചതോടെ ശശി ധരൻ മാറിക്കൊടുത്തു. വിജയ കൃഷ്ണൻ ഇപ്പോൾ നിർത്തി നിർത്തിയാണ് സംസാരിയ്ക്കുന്നതെങ്കിലും കേൾക്കുന്നവർക്ക് അത് മനസിലാക്കാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. സുമംഗല തന്റെ അടുത്തെത്തിയതോടെ വിജയകൃഷ്ണൻ ഒരു പുതിയ മനുഷ്യൻ ആയത് പോലെ നവമിയ്ക്ക് തോന്നി. "വളരെ മാറ്റമുണ്ടല്ലോ മോളേ വിജയന്.. ഈ സ്ഥിതി തുടർന്നാൽ ഉടൻ തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നു. അല്ലേ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ അവളോട് തിരക്കി. നവമി സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി. വാക്കർ മാറ്റിയിട്ട് രണ്ട് പടവുകൾ കയറി വരാന്തയിലേക്ക് കയറാൻ നവമിയും, സുമംഗലയുമാണ് ഇരു വശത്ത്‌ നിന്നും അയാളെ സഹായിച്ചത്. "വാക്കറിന്റെ സഹായമില്ലാതെനടക്കാൻ പറ്റുവോ അച്ഛാ.. ഒന്ന് നോക്കിയ്ക്കേ..." നവമി ചോദിച്ചു. "വേണ്ട.. കുറച്ച്.. കഴിയട്ടെ.." വിജയ കൃഷ്ണൻ വാക്കറിനു കൈനീട്ടി. നവമി അത് അയാൾക്ക് മുൻപിൽ വച്ചു കൊടുത്തു. എല്ലാവരും റൂമിൽ എത്തി ഇരുന്നപ്പോൾ ശശിധരൻ ഫ്ലാസ്ക് എടുത്തുകൊണ്ട് കാന്റീനിൽ ചെന്ന് ചായയും ഉഴുന്ന് വടയും വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നു. അവരെല്ലാം അവിടെയിരുന്നു ചായ കുടിയ്ക്കവേ യദു കൃഷ്ണൻ അവിടേയ്ക്ക് വന്നു. "നീ എളനാടിനുപോയില്ലേ മോനേ.. അങ്ങോട്ട് പോകാനല്ലേ നീ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങിയത്." യദുവിനെ കണ്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരക്കി. "പോയി... അവിടെ ആളുണ്ടല്ലോ മുത്തശീ..അതാ ഞാൻ തിരികെ പോന്നത്" "എത്ര ആളുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാലും നീ അവിടെ ചെന്ന് കുറച്ച് നേരം ഇരിയ്ക്കേണ്ടതല്ലേടാ. അതെങ്ങിനെ, നമ്മളെല്ലാം ഇങ്ങോട്ട് പോരുമ്പോ അവന വിടെ ഇരിയ്ക്കപ്പൊറുതികിട്ടുവോ... അല്ലേടാ." "ചായ തീർന്നോടീ.. അതെന്താ ഉഴുന്ന് വടയോ." ഇന്ദുമതിയമ്മ പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലെന്ന മട്ടിൽ അവൻ നവമിയോട് ചോദിച്ചു. അവൾ തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന വട പകുതി മുറിച്ച് അവന് നീട്ടിയപ്പോൾ മുഴുവനും അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് തട്ടിയെടുത്തു. "ചായ നീ കുടിച്ചോ. എനിയ്ക്ക് ഇതുമതി." ശശി ധരൻ നീക്കിയിട്ട് കൊടുത്ത പ്ലാസ്റ്റിക് കസേരയിലേക്ക് അവൻ ഇരുന്നു. അനു റാണി അവന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന് തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ചായ അവന് നീട്ടി. "ഞാൻ കുടിച്ചില്ല യദുവേട്ടാ. യദു വേട്ടൻ കുടിച്ചോ.." "വേണ്ടെടീ. നീ കുടിച്ചോ..." അവൻ പറഞ്ഞു. "പിന്നെന്തിനാ യദുവേട്ടൻ ചേച്ചിയോട് ചായ തീർന്നോ എന്ന് തിരക്കിയത്.. ചേച്ചിയുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ചായ ആയിരുന്നെങ്കിൽ വാങ്ങിച്ചു കുടിച്ചേനെ അല്ലേ.." അവൾ അവനെ കുസൃതിയോടെ നോക്കി. "പോടീ. ഞാൻ ചുമ്മാ ചോദിച്ചതാ എനിയ്ക്കെങ്ങും വേണ്ടിയിട്ടല്ല. ഞാനിപ്പോ വടക്കാഞ്ചേരിയിൽ നിന്നൊരു ചായ കുടിച്ചതേയുള്ളൂ." "ഉവ്വ്.. ഉവ്വ്.. ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു." മറ്റാരും കേൾക്കാതെ അവനു മാത്രം കേൾക്കാൻ പാകത്തിൽ അവൾ ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു. യദു അവളുടെ ചെവിയ്ക്ക് പിടിയ്ക്കാനായി കൈ നീട്ടിയപ്പോൾ അവൾ എണീറ്റ് നവമിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോയി. "ഇവളുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം എടുക്കണ്ടേ. എത്ര ക്ലാസാ ഇവൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത്.." ഇന്ദുമതിയമ്മ അനു റാണിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു. "തിങ്കളാഴ്ച കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പൊയ്ക്കോണം. അവിടെ സ്കൂളിൽ തന്നെയുള്ള ഹോസ്റ്റലിൽ താമസിച്ച് ക്ലാസിന് പോകാം. കേട്ടോ അനൂ..ഈ വർഷം ഇനി ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നാൽ മതി." നവമി ഒരു തീരുമാനം എടുത്ത മട്ടിൽ അറിയിച്ചു. "ഹോസ്റ്റലിൽ നിൽക്കാനോ. എനിയ്ക്കെങ്ങും വയ്യ.." "വയ്യേ.. നീ പിന്നെന്താ അനൂ.. പഠിത്തം നിർത്താൻ പോണോ... ഇനിയും ക്‌ളാസിൽ പോകാതിരുന്നാൽ നീ പരീക്ഷയ്ക്ക് ചെന്നിരുന്ന് എന്ത് എഴുതി വയ്ക്കും മോളേ.." "അതിന് ഞാൻ പഠിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ ചേച്ചീ. അന്നന്നത്തെ പാഠം ഞാൻ കൂട്ടുകാരികളോട് ഫോണിൽ ചോദിച്ചു മനസിലാക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.." "അങ്ങിനെ പഠിച്ചാൽ എത്രത്തോളം മനസ്സിൽ ആകുമെടീ.. എല്ലാരും അങ്ങിനെയാണോ പഠിയ്ക്കുന്നത്." "മനസിലാകാത്തത് ഞാൻ ടീച്ചർ മാരേ വിളിച്ചു ചോദിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.അതിലും വലിയ എന്ത് സഹായമാവേണ്ടത് ടീച്ചർമാരിൽ നിന്നും.." അവൾ ഒരു സഹായത്തിന് എന്ന വണ്ണം എല്ലാവരെയും നോക്കി. "അവൾ അപ്പറഞ്ഞത് ശരിയാ.." യദു അവളുടെ സഹായത്തിന് വന്നു. "ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളതാ. അവൾ ഓൺലൈനിൽ എന്ത് സംശയം ടീച്ചർ മാരോട് ചോദിച്ചാലും അവർ വിശദമായി അനുവിന്പറഞ്ഞു മനസിലാക്കി കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.ടീച്ചർമാർക്കും അറിയാമെന്നുതോന്നുന്നു ഇവളുടെ കഴിവ്." "കഴിവ്.. പിന്നേ...യദുവേട്ടൻ എന്തറിഞ്ഞിട്ടാ ഈ പറയുന്നത്.. യദുവേട്ടൻ അങ്ങിനെ ആയിരുന്നോ പഠിച്ചത്.." "ഞാൻ അങ്ങിനെയല്ല.എന്നാലും അനു എക്‌സാമിനൊന്നും ഒട്ടും പിന്നിലല്ലല്ലോ.." "അങ്ങനങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു കൊടുക്കു യദുവേട്ടാ.. ചേച്ചി കേട്ടല്ലോ.. എന്തായാലും എല്ലാവർക്കും ഒപ്പമേയുള്ളൂ ഞാനും കോട്ടയത്തേയ്ക്ക്. അതുവരെ ഞാൻ ഇവിടെ നിന്ന് പഠിച്ചോളാം.." അവൾ നവമിയെ നോക്കി. "എടീ ദുഷ്ടേ.. കുറച്ച് മുമ്പ് നീ ഇവരുടെയെല്ലാം മുമ്പിൽ വച്ച് എന്റെ കാല് വാരിയതാ. മറക്കില്ല ഞാനത്. എന്നിട്ടും നിന്നെ രക്ഷിയ്ക്കാൻ ഞാനേ ഉണ്ടായുള്ളൂ. കണ്ടല്ലോ." യദു അവളുടെ കാതിലേക്ക് മുഖം അടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. "താങ്ക്സ്. ഇതിന് ഞാൻ പ്രത്യുപകാരം ചെയ്തേക്കാം. കേട്ടോ..ചെയ്തേക്കാം എന്നല്ല ചെയ്തിരിയ്ക്കും." അവളും തിരികെ അവന്റെ ചെവിയിലേക്ക് പറഞ്ഞു. "പ്രത്യുപകാരമോ. എന്ത് പ്രത്യുപകാരം. നീയെന്താ ഉദ്ദേശിയ്ക്കുന്നത്." അവൾ പറഞ്ഞത് തനിയ്ക്ക് മനസിലായില്ലെന്ന മട്ടിൽ അവൻ അവളെ നോക്കി "ഓ.. പിന്നേ.. ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരുപഞ്ച പാവം.. യദുവേട്ടൻ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ പിന്നാലേ ഇങ്ങോട്ട് ഓടി വന്നത് എന്തിനാണെന്നൊക്കെഎനിയ്ക്ക് മനസിലായി..എന്നെ വെറുതേ പൊട്ടിയാക്കല്ലേ യദുവേട്ടാ. ചേച്ചിയേ സെറ്റ് ആക്കാനല്ലേയദുവേട്ടൻ ഓടിപ്പാഞ്ഞു വന്നത്..... ഒന്നുമറിയാത്ത കൊച്ച് കള്ളൻ. ഞാൻ ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നതാ രണ്ടിനെയും..." അവൾ തന്റെ കാതിൽ പറഞ്ഞത് കേട്ട യദുചൂളിപ്പോയി. യദു അവളെ കൺ കോണിലൂടെ നോക്കി. "ശരിയ്ക്കും സെറ്റാക്കി തരാം യദുവേട്ടാ.." "എന്തോന്നാടീ അടക്കം പറയുന്നത്. യദുവേട്ടന്റെചെവി നീ കടിച്ചു പറിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നേരം കുറെയായല്ലോ. എന്തെങ്കിലും പറയുന്നെങ്കിൽ ഉറക്കെ പറയ്‌. ഞങ്ങൾക്കും കേൾക്കാല്ലോ." നവമിപറയുന്നത് കേട്ട് അനു അവന്റെ അരികിൽ നിന്ന് നടന്നു മാറി. "ദാ.. ഞാൻ മാറി. ഇനി വേണങ്കിൽ ചേച്ചി വന്നിരുന്നു കടിച്ചു പറിച്ചോ യദുവേട്ടന്റെ ചെവി.." "കണ്ടോ അമ്മേ പെണ്ണിന്റെ നാക്കിന്റെ നീളം... എന്താ ഏതാ എപ്പോഴാ, എവിടെ വച്ചാ പറയേണ്ടത് എന്നൊന്നും അവൾക്കറിയില്ല..." "പോട്ടെടീ.. വിട്ടു കള.. അവളെ നീ ഹോസ്റ്റലിൽ കൊണ്ട് നിർത്തും എന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ കലിപ്പാ അവൾക്ക്.ഇത്രേം പേർക്കിടയിൽ നിന്ന് അവളൊറ്റയ്ക്ക് കോട്ടയത്ത്‌ പോയി നിൽക്കുവോ. ഏതായാലും ക്ലാസൊന്നും വിടാതെ പഠിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ അവൾ" ഇന്ദുമതിയമ്മ അനു റാണിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു. കുറച്ച് നേരം കൂടി സംസാരിച്ചിരുന്ന ശേഷം ഇന്ദുമതിയമ്മ പോകാം മക്കളേ എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് എണീറ്റു. നവമി എണീറ്റ് പുറത്ത് വരാന്തയിൽ ചെന്ന് നിൽക്കുന്ന ശശി ധരന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. "ചേട്ടാ.. ചേട്ടന് വീട്ടിൽ പോകണമെന്നുണ്ടോ.." അവൾ മുഖവുരയൊന്നും കൂടാതെ അയാളോട് ചോദിച്ചു. "വീട്ടിൽ പോകാനോ. എന്താ മോളേ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞത്.. എന്റെ ഇവിടുത്തെ ജോലി തീർന്നോ.." അയാൾ വേപഥുവോടെ അവളെ നോക്കി. "ജോലി തീരാനോ. ചേട്ടൻ ഇവിടെ നിന്നും പൊയ്ക്കൊള്ളാനല്ല പറഞ്ഞത്.. ചേട്ടന് വേണെങ്കിൽ ഇന്ന് ചേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയിട്ട് നാളെ തിരികെ വരാം.. ഇന്നിവിടെ അച്ഛന്റെ കൂടെ അമ്മ നിന്നോളാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ചേട്ടൻ നാളെ ഇതേ സമയം ഇവിടേയ്ക്ക് തിരികെ വന്നാൽ മതി..ഇവിടെ അമ്മയുള്ളത് കൊണ്ട്ചേട്ടന് വീട്ടിൽ പോയിട്ട് വരണമെങ്കിൽ വരാം. നിർബന്ധമൊന്നുമില്ല.." "ഇന്നിവിടെ സാറ് നിൽക്കുമെങ്കിൽ ഞാനൊന്ന് വീട്ടിൽ പോയി തല കാണിച്ചിട്ടും പോന്നേക്കാം. വീട്ടിൽ എന്നെ കാത്തിരിയ്ക്കാനൊന്നും ആരുമില്ല. എന്നാലും കുറച്ച് നാളത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞു ചെല്ലുന്നത് കൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും കിട്ടുമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ കാണുന്നവരൊക്കെ ഒന്ന് ചിരിയ്ക്കാൻ മടിയ്ക്കില്ല. അത്രേയുള്ളൂ എന്റെ വീട്ടിലെ രക്തബന്ധങ്ങൾ... ഭാര്യയും മക്കളുമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങനൊക്കെ തന്നെയാ മോളേ.അത് എന്റെ മാത്രം കാര്യമൊന്നും ആയിരിയ്ക്കില്ല.." അയാൾ ചെന്ന് വേഷം മാറി വിജയകൃഷ്ണനോട് യാത്രപറഞ്ഞു വന്നു. അയാൾ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ നവമി അയാളുടെ പിന്നാലെ ചെന്ന് പോക്കറ്റിലേക്ക് താൻ കയ്യിൽ മടക്കി വച്ചിരുന്ന അഞ്ഞൂറിന്റെ കുറെ നോട്ടുകൾ വച്ച് കൊടുത്തു. അയാൾ പോക്കറ്റിൽ തപ്പി നോക്കിയപ്പോൾ കനം കണ്ടിട്ട് അയാൾക്ക് വീണ്ടും സംശയമായി. "എന്നെ പറഞ്ഞു വിടുവൊന്നും അല്ലല്ലോ. അല്ലേ മോളേ..." അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. "ഇന്ന്‌ ഒരൊറ്റ ദിവസത്തേയ്ക്ക് അവധി തന്നു പറഞ്ഞു വിടുവാ.. നാളെ ഇതേ നേരം മറക്കാതെ ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തിയേക്കണം. പോയിട്ട് വാ ചേട്ടാ." അയാൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് നവമിയ്ക്ക് തോന്നി. നവമി തിരികെ റൂമിലേക്ക് കയറും മുൻപേ ഇന്ദുമതിയമ്മ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "പോകാമെടീ... ഇനി അവരിവിടെ ഇരിയ്ക്കട്ടെ കുറച്ച് നേരം..." "ഞാൻ അമ്മയോട്പറഞ്ഞിട്ട് വരട്ടെ മുത്തശീ.നിങ്ങൾ നടന്നോ.." നവമി സുമംഗലയോടും, വിജയകൃഷ്ണനോടും യാത്ര പറഞ്ഞു. "സന്തോഷമായില്ലേ അച്ഛാ." അവൾ കുനിഞ്ഞ് ബെഡിൽ ഇരിയ്ക്കുന്ന വിജയ കൃഷ്ണന്റെ ഇരു തോളിലും പിടിച്ചു. അയാൾ ഒന്ന് കണ്ണുകൾ അടച്ചു കാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു. "എത്രയും പെട്ടന്ന് നമുക്ക് ഇവിടെ നിന്നും കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പോകാൻ പറ്റും അച്ഛാ.. സന്തോഷമായിട്ട് ഇരിയ്ക്ക്.. നാളെ വരാം കേട്ടോ.." അവൾ അമ്മയെയും ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അവൾക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോകാൻ യദു വാതിൽ തുറന്ന് കൊടുക്കുന്നതും. അവർ രണ്ടുപേരും എന്തോ പറഞ്ഞു ചിരിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങുന്നതും സുമംഗല ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൾ അവർക്ക് പിന്നാലേ ചെന്ന് എല്ലാവരും വരാന്തയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തേയ്ക്ക് നടന്നു മറയുന്നത് നോക്കി നിന്നു. സുമംഗല തിരികെ റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കയറി വാതിലടച്ചു ഓടാമ്പലിട്ടു. സുമംഗലയ്ക്ക് വിജയ കൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാൻ മടി തോന്നി. താൻ കാരണമല്ല തന്റെ ഭർത്താവ് ഇന്ന്‌ ഇവിടെ നിവർന്നു നിൽക്കുന്നത് എന്ന ചിന്ത അവരുടെ ബോധ മണ്ഡലത്തിൽ ഒരു വണ്ടിനെ പോലെ മൂളിപ്പറന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. "സുമേ.. എന്താ.. അവിടെ.. നിൽക്കുന്നത്.. ഇവിടെ.. ഇരിയ്ക്ക്.." അയാൾ അവളെ തന്റെ അരികിൽ വന്നിരിയ്ക്കാൻ തല കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാട്ടി. സുമംഗല രണ്ടടി നടന്ന് അയാൾക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. സുമംഗലയുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് നീർത്തുള്ളികൾ അടർന്ന് അയാളുടെ കാൽ ചുവട്ടിലേക്ക് വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. ആദ്യം സുമംഗല കുനിഞ്ഞ് അയാളുടെ കാൽപ്പാദങ്ങളിൽ തൊട്ടു. പിന്നെ അവർ അയാളുടെ കാൽചുവട്ടിലേക്ക് ഇരുന്നു. സുമംഗല ഇരു കൈകൊണ്ടും അയാളുടെ കാൽ തണ്ടയിൽ മുറുകെ പിടിച്ച ശേഷം വിജയകൃഷ്ണന്റെ കാൽ മുട്ടിലേക്ക് മുഖം ചേർത്തു വച്ചു. തേങ്ങലിൽ അവരുടെ ഉടൽ ഉലയുന്ന കാഴ്ച അയാൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. അയാൾ മെല്ലെ വലതു കയ്യുയർത്തി അവളുടെ ശിരസ്സിൽ വച്ചു. സുമംഗല മുഖമുയർത്തി വിജയകൃഷ്ണന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. "എനിയ്ക്ക് അറിയില്ലാരുന്നു വിജയേട്ടാ.. വിജയേട്ടനെങ്കിലും എന്നോടൊന്നു പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.." സുമംഗലയുടെ മുഖം വിതുമ്പി പൊടിയുന്ന ദൃശ്യം അയാളുടെ നെഞ്ചിലും നീറ്റലുണ്ടാക്കി. "എന്റെ മകളാണെന്നറിയാതെ ഞാനവളെ എന്തോരം ദ്രോഹിച്ചുദൈവമേ.. അത് കണ്ടിട്ടെങ്കിലും വിജയേട്ടന് എന്നോടൊന്നു പറയാമാരുന്നല്ലോ... ഏത് ഗംഗയിൽ കൊണ്ട് പോയി ഒഴുക്കും ദൈവമേ ഞാനീ പാപങ്ങൾ... ഒരു ജന്മം മുഴുവൻ ഞാൻ വിജയേട്ടനെയും തെറ്റിദ്ധരിയ്ക്കാൻ ഇടയായല്ലോ ഭാഗവാനേ... പൊറുത്തേക്കണേ വിജയേട്ടാ.. ഇതിനപ്പുറമൊന്നും ഇനിയെനിയ്ക്ക് കഴിയില്ല.." സുമംഗലയുടെ കണ്ണീർ തുള്ളികൾ വീണ് അയാളുടെപാദം നനഞ്ഞു. പശ്ചാതാപത്തിന്റെ തീച്ചൂടുണ്ടായിരുന്നു അവരുടെ കണ്ണീർ തുള്ളികൾക്ക്. കാറ്റിൽ കെടാതിരിയ്ക്കാനായി ഒരു കൈത്തിരി നാളം കൈകൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു പിടിയ്ക്കും പോലെ അയാൾ സുമംഗലയുടെ മുഖം ഇരു കൈകൊണ്ടും ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു. സർവ്വ പാപ ബോധങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തി തേടി വന്ന അവർക്കൊരു നെഞ്ചിന്റെ തണൽ കൂടിയേ തീരുമായിരുന്നൂ. തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ കാൽ ചുവട്ടിലാണ് ആ തണൽ എന്ന് അവരിപ്പോൾ തിരിച്ചറിയുന്നു. ആലംബ ഹീനയായി താൻ ഒറ്റപ്പെട്ടു നിന്ന അവസരങ്ങളിൽ തനിയ്ക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയതെന്തോ, അതാണിപ്പോൾ തനിയ്ക്ക് തിരിച്ച് കിട്ടിയിരിയ്ക്കുന്നത്.. വിജയ കൃഷ്ണന്റെ മടിയിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു വച്ച് താൻ എത്ര നേരമിരുന്നെന്ന് സുമംഗലയ്ക്ക് തന്നെ അറിയുമായിരുന്നില്ല. ഇരുട്ടിന്റെ കോട്ട കൊത്തളങ്ങൾക്ക് അപ്പുറം ജീവന്റെ, പുതു ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു കൈത്തിരി വെട്ടം തെളിയുന്നത് സുമംഗലയ്ക്ക് കാണാമായിരുന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ