യുഗാന്തരങ്ങൾ ഭാഗം 03 കാറിനെ ഇടിച്ചിട്ടിട്ട് ലോറി നിർത്താതെ മുന്നോട്ടുപോയി. അധികം വാഹനങ്ങൾ വരുന്ന വഴിയല്ലാത്തതുകൊണ്ട്, അതുവഴി വന്ന കാറുകാരനാണ് അപകടം നടന്നത് മറ്റുള്ളവരെ അറിയിച്ചത്.ആളുകൾ ഓടിക്കൂടിയപ്പോഴേക്കും അവിടമാകെ ര **ക്ത മയമായിരുന്നു. ഇടിയുടെ ശക്തിയിൽ പിന്നിലിരുന്ന ഉത്തരയും, ഉത്തരയുടെ അമ്മയും പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു വീണു കിടപ്പുണ്ട്. ഉത്തരയുടെ അച്ഛനെ ആളുകൾ വാഹനം പൊളിച്ചാണ് പുറത്തെടുത്തത്. അയാൾ അപ്പോൾ തന്നെ മരിച്ചിരിക്കുമെന്ന് ആരോ പറയുന്നത് കേട്ടു. ഉത്തരയുടെ അമ്മയുടെ ശരീരത്തിലും ജീവന്റെ തുടിപ്പ് ശേഷിച്ചിരുന്നില്ല. ഉത്തര മരണപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് കരുണയുള്ള ആരൊക്കെയോ ചേർന്നവളെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ച ഉടനെ അവളെ അത്യാഹിതവിഭാഗത്തിലേക്ക് മാറ്റി. വിവരമറിഞ്ഞ് കിരണും അവളുടെ മറ്റു ബന്ധുക്കളും ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കിരണിന്റെ കരച്ചിൽ കണ്ടാൽ ആർക്കും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതല്ലായിരുന്നു. ബന്ധുക്കളുടെ നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി പിറ്റേദിവസം ഉത്തരയുടെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കർമ്മങ്ങൾ ഒരു മകന്റെ സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ചെയ്തത് കിരൺ ആയിരുന്നു. വിങ്ങിപൊട്ടിയുള്ള അയാളുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടിട്ട് കരയാത്തവർ പോലും കരഞ്ഞുപോയി. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് നിറകണ്ണുകളോടെ അയാൾ ഉത്തരയുടെ അരികിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തി. ഉറക്കമുപേക്ഷിച്ച്‌, കരഞ്ഞു തളർന്ന് ഉത്തരയ്ക്കരിയിൽ ഇരിക്കുന്ന അയാളെ ബന്ധുക്കൾ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അയാളെ ആ അവസ്ഥയിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് ഉത്തരയുടെ അടുത്ത് നിർത്താൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു.അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഉത്തരയുടെ അടുത്ത ബന്ധുക്കൾ മാറി മാറി ആശുപത്രിയിൽ നിന്നു. ഉത്തര കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ ആദ്യം അന്വേഷിച്ചത് അവളുടെ കുഞ്ഞിനെയാണ്. അവളോട് എന്തു മറുപടി പറയണം എന്നറിയാതെ കിരൺ കുഴങ്ങി. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ലല്ലോ എന്നാ അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ആരും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവരുടെ മൗനത്തിൽ നിന്നും അവൾ ഉത്തരം കണ്ടെടുത്തു. എന്റെ കുഞ്ഞ്... അവളെങ്കിലും.... ഉത്തര വിതുമ്പി... കിരൺ അവളുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു. അവളുടെ കൈകൾ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. നമുക്കിനി നമ്മളെ ഉള്ളൂ, സഹിച്ചേ പറ്റൂ... അയാളുടെ കണ്ണുനീർ അവളുടെ കൈകളിൽ വീണ് ചിതറി. എനിക്ക് അവരെ ഒന്ന് കാണണം അവൾ പറഞ്ഞു. ഇല്ല മോളെ, ഇനി നമുക്ക് അവരെ കാണാൻ കഴിയില്ല....എല്ലാം കഴിഞ്ഞു. ഉത്തര പൊട്ടിപ്പൊട്ടി കരഞ്ഞു... എന്റെ മോൾ.... എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണണം...എന്നോട് ചോദിക്കാതെ എന്റെ മോളെ കൊണ്ടുപോകാൻ ആരു പറഞ്ഞു... അവൾ കട്ടിലിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. പിന്നെ അതികഠിനമായ വേദന താങ്ങാൻ ആവാതെ അവർ കട്ടിലിലേക്ക് തന്നെ വീണു.. ഇതെന്താ ഈ കാണിക്കുന്നത് ഒരു നേഴ്സ് ഓടി വന്നവളെ പിടിച്ചു. രോഗി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടും നിങ്ങൾ നോക്കിനിൽക്കുകയാണോ? നേഴ്സ് കിരണനെയും മറ്റു ബന്ധുക്കളെയും ശകാരിച്ചു. അവർ കണ്ണുനീർ തുടച്ച്‌, ഉത്തരയുടെ അരികിലേക്ക് വന്നവളെ പിടിച്ചു. അവൾ പൊടുന്നനെ ചാടി എഴുന്നേൽക്കുമെന്ന് ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ. എനിക്കും പോണം എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും പോയ ഇടത്തേക്ക് എനിക്കും പോകണം.ഞാൻ ഇനി ജീവിച്ചിരിക്കില്ല... അയ്യോ എന്റെ കുഞ്ഞ്..... എന്നാലും എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എങ്കിലും ഒന്ന് കാണിക്കാമായിരുന്നില്ലേ കിരൺ. മോളെ..നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ കിട്ടിയില്ല. കിരൺ അവളുടെ നെറുകയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. താഴെ കൊക്കയിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണേക്കാം എന്നാണ് കരുതുന്നത്. തിരഞ്ഞിട്ടും കണ്ടെത്താനായില്ല. കൊക്കയുടെ താഴെയുള്ള ചെറിയ വിള്ളലുകളിലേക്ക് ചാടിപ്പോയാൽ പിന്നെ കിട്ടുകയില്ലെന്നാണ് അവിടെ ഉള്ളവർ പറഞ്ഞത് അയ്യോ... എന്റെ ദൈവമേ.... എന്റെ മോൾ... കിരണും, ഉത്തരയും കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അവരെ എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്ന് അറിയാതെ ബന്ധുക്കൾ പരസ്പരം നോക്കി. എന്നാലും എന്തിനാ ഉത്തരേ,നിങ്ങൾ അത് വഴി വന്നത്? എളുപ്പമാണല്ലോ എന്ന് കരുതി ആ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തതുകൊണ്ടല്ലേ ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചത്. ട്രാഫിക് ബ്ലോക്കിൽ കിടന്നു മടുത്തപ്പോഴാണ് അച്ഛൻ അതുവഴി പോകാമെന്ന് പറഞ്ഞത്. ഇങ്ങനെയൊക്കെ വരുമെന്ന് ഓർത്തില്ല കിരൺ. എന്നെ മാത്രം എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ബാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നത്.. എനിക്കും മരിച്ചാൽ മതി.... പിന്നെയും എഴുന്നേറ്റോടാൻ ശ്രമിച്ച അവളെ അവർ ബലമായി പിടിച്ചു വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀 വിവേക് ഒരു തുണിക്കെട്ടും കയ്യിൽ പിടിച്ച് ഓടുകയാണ്. ഇരുൾ പടർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദിവസം മറ്റാരും അറിയാതെ, തന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലായിരുന്നു അയാൾ ആരുടെയൊക്കെയോ പറമ്പിലൂടെ തന്റെ വീടിന്റെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യം വച്ച് അയാൾ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അയാൾ വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും നന്നായി ഇരുട്ടിയിരുന്നു. വിയർത്തു കുളിച്ച്, ശ്വാസം എടുക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇരുന്നു. ഏട്ടാ... ഇതെവിടെ ആയിരുന്നു. വിളിച്ചിട്ട് എന്താ എടുക്കാതെ ഇരുന്നത് ചിന്നു ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾക്കരുകിലേക്ക് ചെന്നു. എന്താടാ മോനേ... ?നീ എവിടെ ആയിരുന്നു. അയാളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും അവിടേക്ക് വന്നു. വിളിച്ചിട്ട് എടുക്കാതിരിക്കുമ്പോൾ വീട്ടിലുള്ളവർ എന്ത് മാത്രം പേടിക്കും എന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ? അച്ഛൻ ശാസനയോടെ ചോദിച്ചു. വിവേക് മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അപ്പോഴാണ് വിവേകിന്റെ കയ്യിലിരുന്ന പൊതിക്കെട്ട് അവർ ശ്രദ്ധിച്ചത്. എന്താടാ ഇത്? അയാൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ച തുണിക്കെട്ട് വിടർത്തി. ഒരു പിഞ്ചുകുഞ്ഞ്.... ഇത് ആരുടെയാടാ.. ? ഈ രാത്രിയിൽ ഈ കുഞ്ഞെങ്ങനെ നിന്റെ കയ്യിൽ വന്നു? ഒക്കെ പറയാം അച്ഛാ... എനിക്കിത്തിരി വെള്ളം വേണം. ചിന്നു ഓടിപ്പോയി വെള്ളം എടുത്തുകൊണ്ട് വന്നു. അവൾ കൊണ്ടുവന്ന വെള്ളം അയാൾ കുടിച്ചു. എന്താടാ... എന്താ നീ ഇങ്ങനെ പരിഭ്രമിക്കുന്നത്? അച്ഛാ... ഒരു ആക്സിഡന്റ് നടക്കുന്നത് ഞാൻ എന്റെ കൺമുമ്പിൽ കണ്ടു. എന്നിട്ട്.... അത് വെറുമൊരു ആക്സിഡന്റ് അല്ലച്ഛാ. കരുതിക്കൂട്ടി ആരോ അവരെ അപകടത്തിൽ പെടുത്തിയതാണ്. ഒരു ലോറി അവരുടെ കാറിനെ ഇടിച്ചിട്ടിട്ട് മുന്നിലേക്ക് പോയി, ആ ലോറി മനപ്പൂർവ്വം ഇടിപ്പിച്ചതാണെന്ന് കണ്ടാൽ അറിയാം. ഞാൻ അതുവഴി വളവ് തിരിഞ്ഞ് കയറി വരുന്നത് അവർ കണ്ടില്ല. ആ കാറിൽ നിന്നും തെറിച്ചു വീണതാണ് ഈ കുഞ്ഞ്.നോക്കിയപ്പോൾ ജീവനുണ്ടെന്ന് കണ്ടു, അപ്പോൾ ഞാനിതിനെ എന്റെ വണ്ടിയിൽ എടുത്ത് കിടത്തി. എത്രയും പെട്ടന്ന് അപകടവിവരം മറ്റുള്ളവരെ വിവരം അറിയിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. ഈ കുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാൻ മാത്രേ എനിക്കപ്പോൾ തോന്നിയുള്ളൂ...അതുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് പെട്ടന്ന് ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പോന്നു. അയ്യോ... എന്നിട്ട്. കുഞ്ഞിന് ബോധം ഇല്ലായിരുന്നു അച്ഛാ. ഹോസ്പിറ്റലിൽ കാണിച്ചാൽ, കുഞ്ഞ് അവിടെയുണ്ടെന്ന് അവർ അറിയുമെന്ന് കരുതി. ഞാൻ നമ്മുടെ റീത്ത സിസ്റ്ററിന്റെ അരികിലേക്ക് കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടുപോയി.അവിടെ ആയിരുന്നു രണ്ടു ദിവസം. ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞിന് കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ല. അവർ അന്വേഷിക്കില്ലേ കുഞ്ഞിനെ കാണാതാകുമ്പോൾ? അച്ഛൻ ചോദിച്ചു. ഇല്ല. കുഞ്ഞ് താഴേക്ക് വീണ് പോയെന്ന നിഗമനത്തിലാണ് എല്ലാവരും. മോനേ... ഇത് നമുക്ക് ദോഷം ചെയ്യും. ശരിയാണച്ഛാ. പക്ഷെ ഈ കുരുന്നു ജീവനെ കണ്ടിട്ടും കാണാത്ത മട്ടിൽ പോരാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. ഒരു ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ അത് ചെയ്യുന്നതല്ലേ അച്ഛാ നല്ലത്. അല്ലാതെ സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കി ജീവിക്കണമെന്ന് അച്ഛൻ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ. നീ ചെയ്തത് നല്ല കാര്യമാണ് മോനേ, പക്ഷെ... ഇതിന്റെ പേരിൽ എന്റെ മകന് ദോഷം ഒന്നുമിണ്ടാകരുത്. ഇല്ലച്ച. ഉള്ളിലായിട്ടല്ലേ നമ്മുടെ വീട്, കുഞ്ഞ് കരഞ്ഞാലും ആരും കേൾക്കില്ലല്ലോ. കുഞ്ഞിവിടെ സേഫ് ആയിരിക്കും. കുഞ്ഞിന്റെ വീട്ടുകാരെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കട്ടെ അച്ഛാ... എന്നിട്ട് ബാക്കി തീരുമാനിക്കാം. അയ്യോടാ.. പാവക്കുട്ടി പോലെ ഇരിക്കുന്നു. ചിന്നു കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുത്തു. ഓഹ്... എന്ത് സോഫ്റ്റാ... അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ കവിളിൽ തൊട്ട് നോക്കി. പിന്നെ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് അവൾ അകത്തേക്ക് പോയി. 🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ