മൂവന്തി....20 മണിക്കൂറുകൾ നൂറ്റാണ്ടുകൾ പോലെ കടന്നുപോയി. ഉള്ളിലെന്താണ് നടക്കുന്നതെന്നോ നേത്രയുടെ അവസ്ഥയെന്തെന്നോ അറിയാതെ വീർപ്പുമുട്ടി പുറത്ത് കാത്തിരുന്നവരുടെ മുന്നിലേക്ക് ആ വാതിൽ തുറക്കുമ്പോൾ ഡോക്ടർ നയനയുടെ മുഖത്തൊരു പുതുപുലരിയുടെ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു. " ഡോക്ടർ.... " ഓടിയരികിലെത്തിയ നീരജിനെ നോക്കി അവർ വീണ്ടും പുഞ്ചിരിച്ചു. " നേത്ര പ്രസവിച്ചു. രണ്ട് ഇരുപത്തിമൂന്നിനായിരുന്നു. പെൺകുഞ്ഞാണ്. കുറച്ചു കഴിയുമ്പോൾ പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുവരും. പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല രണ്ടാളും സുഖമായിരുന്നു. " ഡോക്ടർ നയനയിൽ നിന്നും ആ വാക്കുകൾ കേൾക്കെ നീരജിന്റെയും അമ്മമാരുടെയും കണ്ണുകൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. വീണ്ടും നീണ്ടുപോയ കാത്തിരുപ്പുകൾക്കൊടുവിൽ തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ ഒരു മാലാഖ കുഞ്ഞിനെ കൈകളിലേറ്റ് വാങ്ങുമ്പോൾ അവൾക്കൊപ്പം തന്നെ പിറന്ന നീരജ് എന്ന അച്ഛന്റെ ഹൃദയം വിവേചിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്തൊരു വികാരത്താൽ തുള്ളിത്തുളുമ്പുകയായിരുന്നു. നോർമൽ ഡെലിവറിയായിരുന്നത് കൊണ്ടുതന്നെ മൂന്നുദിവസത്തെ ആശുപത്രി വാസത്തിനൊടുവിൽ നേത്രയെയും കുഞ്ഞിനേയും ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്ത് വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. മുറ്റത്തേക്ക് കാർ വന്ന് കയറിയത് കണ്ടതും ഉമ്മറത്ത് തന്നെയുണ്ടായിരുന്ന നന്ദൻ വേഗമെണീറ്റ് അകത്തേക്ക് പോയി. അവന്റെയാ പ്രവർത്തി എല്ലാവരും കണ്ടെങ്കിലും അതൊന്നും അവരെയാരെയും ബാധിക്കുന്നതേയായിരുന്നില്ല. അവർ അകത്തേക്ക് വന്നതും നേത്രയ്ക്കും കുഞ്ഞിനുമുള്ള സൗകര്യങ്ങളൊരുക്കുന്നതും തന്റെ മുറിയിൽ നിന്ന് നന്ദൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവിടേക്കൊന്ന് ചെല്ലാനോ തന്റെ ചോരയിൽ പിറന്ന കുരുന്നിനെയൊന്ന് നോക്കാനോ അവൻ ധൈര്യപ്പെട്ടില്ല. പക്ഷേ അതൊക്കെ അവന്റെ മനസിനെ വല്ലാതെ വീർപ്പുമുട്ടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ജനൽപ്പാളികൾക്കിടയിലൂടെ മറഞ്ഞുനിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ കുഞ്ഞിനെയെടുത്ത് വച്ച് കൊഞ്ചിക്കുന്ന നീരജിനോടുള്ള വെറുപ്പ് അവനിൽ ഏറിവന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. " എന്റെ.... എന്റെ കുഞ്ഞല്ലേ..... ഞാനല്ലേ അച്ഛൻ..... അവൻ..... " സമനില തെറ്റിയത് പോലെ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അവൻ ആ മുറിയിലാകെയൊരു വെരുകിനെ പോലെ നടന്നു. സമയം കടന്നുപോകുന്നതിനിടയിൽ ആ വീടാക്കെ വല്ലാത്തൊരു ആനന്ദം കളിയാടി നിന്നു. അതുവരെ മൗനം മാറാല കെട്ടിയിരുന്ന ആ വീട്ടിൽ ഒരു പിഞ്ചോമനയുടെ ചിണുങ്ങലുകളും അവൾക്കായ് പിറന്ന താരാട്ടിൻ ഈരടികളും പുതിയൊരു അനുഭൂതി നിറച്ചു. ആ സന്തോഷം നീരജിലേക്കും നേത്രയിലേക്കും ഒഴുകിയെത്തി. അച്ഛനമ്മമാർ എന്ന അനുഭൂതി അവരെയും ഒരുപാട് മാറ്റിമറിച്ചു. രാവേറെ ചെന്നിട്ടും തങ്ങളുടെ കണ്മണിയ്ക്കായ് അവർ ഉണർന്നിരുന്നു. അവളുടെ കൊഞ്ചലിൽ നിറഞ്ഞ മനം അവളൊന്ന് ചിണുങ്ങുമ്പോൾ വിങ്ങിപ്പിടഞ്ഞു. ദിവസങ്ങൾ അതിവേഗമോടി മറയുന്നതിനിടയിൽ കുഞ്ഞിന്റെ ഇരുപത്തിയേഴും പേരിടലും എല്ലാം ഭംഗിയായി നടന്നു. നീരജിന്റെ ആഗ്രഹം പോലെ തംബുരു എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു മോൾക്ക് പേരിട്ടത്. പക്ഷേ ഇതെല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും ഭ്രാന്ത് പിടിച്ച അവസ്ഥയിൽ മറ്റൊരാൾ കൂടി ആ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. നന്ദൻ. തന്റെ ചോരയിൽ പിറന്ന കുഞ്ഞിന്റെ പിതാവിന്റെ സ്ഥാനത്ത് അനുജൻ നിൽക്കുന്നതും നേത്ര കുഞ്ഞിനെക്കൊണ്ട് അവനെ അച്ഛനെന്ന് വിളിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതുമെല്ലാം കണ്ട് അവന്റെ നെഞ്ച് നീറി. ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോകവേ മദ്യത്തിന്റെ കൂട്ടില്ലാതെ നന്ദനെ കാണാൻ പോലും കഴിയാത്ത അവസ്ഥയായി. വീട്ടിലേക്കുള്ള വരവ് തന്നെ അവൻ കുറച്ചു. മദ്യപിച്ച് ബോധം മറയുമ്പോൾ റോഡരികിലോ കടത്തിണ്ണകളിലോ പോലും അവൻ അഭയം കണ്ടെത്തിത്തുടങ്ങി. ഇതെല്ലാം പലരും പറഞ്ഞ് ഭാരതിയമ്മയും അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മൂത്തമകന്റെ ഈ അവസ്ഥ അവരെയും മാനസികമായി വല്ലാതെ നോവിച്ചിരുന്നു. " മോനെ..... നീയിനിയും നന്ദനെയിങ്ങനെ അവഗണിക്കരുത്. നീയവനോടൊന്ന് മിണ്ടിയിട്ട് നാളെത്രയായി. ബോധത്തോടെയൊന്ന് കാണാനെങ്കിലും കിട്ടുന്നുണ്ടോ അവനെയിപ്പോ. കണ്ണിൽ കണ്ടവരോട് ഇരന്നിട്ടാണേലും കള്ളും കുടിച്ച് കണ്ടിടത്ത് കിടക്കുന്നത് നിന്റെ ചേട്ടനാണ്. എന്തൊക്കെയാണേലും അതെന്റെ മോൻ മറക്കരുത്.... " രാത്രി നീരജ് അത്താഴം കഴിച്ചെണീറ്റ് പോകാൻ നേരം ഭാരതിയമ്മയത് പറഞ്ഞ് വിങ്ങിപ്പൊട്ടി. പെട്ടന്ന് നീരജിന്റെ മുഖവുമൊന്ന് മങ്ങി. " ഞാൻ മനഃപൂർവം ഒന്നുമല്ലമ്മേ..... ഞങ്ങളുടെ കല്യാണശേഷം അവനിൽ നിന്നുണ്ടായ ചില സംസാരങ്ങളാ എന്നെ അവനിൽ നിന്നും കൂടുതൽ അകറ്റിയത്. പിന്നെ അതൊക്കെ ഞാനുമവനും മറന്നിട്ടു പോലും ആ അകൽച്ച മാത്രം കുറഞ്ഞില്ല. പരസ്പരം കണ്ടാൽ മിണ്ടാൻ പോലും മടിച്ച് അങ്ങനങ്ങായിപ്പോയി. അല്ലാതെനിക്ക്..... എന്നോടും പലരും പറഞ്ഞിരുന്നു അവനെയിങ്ങനെ വിട്ടാൽ പറ്റില്ലെന്ന്. ഞാനുമത് ആലോചിക്കാതിരുന്നില്ല. അവനെ ഏതെങ്കിലുമൊരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടുപോയി ഈ കുടിയൊന്ന് നിർത്തണം. എന്തായാലും നേരം വെളുക്കട്ടെ..... രാവിലെ സേവയ്ക്ക് പോകും മുന്നേ ഞാൻ സംസാരിക്കാം.... " നീരജിൽ നിന്നും അത്രയും സൗമ്യമായിട്ടൊരു മറുപടി പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലെങ്കിലും അവനങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഭാരതിയമ്മയുടെ നെഞ്ചിലെ പകുതി ഭാരമിറങ്ങിയിരുന്നു. " ഇപ്പൊ അമ്മ ചെന്ന് കിടക്ക്... രാവിലെ നോക്കാം..... " അവൻ പറഞ്ഞിട്ട് തങ്ങളുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി. നീരജ് മുറിയിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ബെഡിൽ കുഞ്ഞിനെ കിടത്തി കളിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു നേത്ര. അവനെ കണ്ടതും അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ എണീറ്റിരുന്നു. " എന്തെ മുഖത്തൊരു വാട്ടം.....??? " അമ്മയുമായി എന്തെങ്കിലും സംസാരമുണ്ടായതാകുമെന്ന് കരുതി ചോദിക്കുമ്പോഴും നേത്രയുടെ മുഖം പ്രസന്നമായിരുന്നു. " ഓ ഒന്നുല്ല..... അമ്മ പറയാരുന്നു നന്ദനെ ഇങ്ങനെ വിട്ടാൽ പറ്റില്ല ഏതേലും ഹോസ്പിറ്റലിൽ കാണിച്ച് കുടി നിർത്തിക്കണമെന്ന്. ഞാനും അതേക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുവായിരുന്നു. കൂടപ്പിറപ്പായിപോയില്ലേ.... " " ഓഹ്,.. ഓഹ്.... അമ്മേടെ പൊന്നിന് ഇഞ്ഞ വേണോടാ കണ്ണാ.... " നന്ദന്റെ പേര് കേട്ടതും പിന്നീട് നീരജിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ കുഞ്ഞിന്റെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ കിടന്നവളുടെ കുഞ്ഞിക്കയ്യിൽ പിടിച്ച് കൊഞ്ചിച്ചുകൊണ്ട് നേത്ര പറഞ്ഞു. അവളിലെ മാറ്റം തിരിച്ചറിഞ്ഞതും നീരജ് പിന്നീടൊന്നും പറയാൻ നിന്നില്ല. " പെണ്ണാണ്..... അവൾ ഭൂമിയോളം ക്ഷമിക്കും.... ആകാശത്തോളം സ്നേഹിക്കും പക്ഷേ വെറുത്താൽ...." നേത്രയെ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ നീരജിന്റെ മനസ് മന്ത്രിച്ചു. പിറ്റേദിവസം രാവിലെ നീരജ് ഉമ്മറത്തിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു നന്ദൻ പുറത്തേക്ക് പോകാൻ വന്നത്. പരസ്പരമൊരു സംസാരമിപ്പോൾ പതിവില്ലാത്തത് കൊണ്ടുതന്നെ അവൻ നീരജിനെയൊന്ന് പാളി നോക്കിയിട്ട് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. " നന്ദാ..... " അനിയനിൽ നിന്നും ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആ നീക്കത്തിൽ നന്ദൻ മനസിലാകാത്തത് പോലെ തിരിഞ്ഞുനിന്നവനെയൊന്ന് നോക്കി. " എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട് നീ വാ..... " മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങിയ നീരജ് അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞിട്ട് മുറ്റത്തെ ബദാമിന്റെ ചുവട്ടിലേക്ക് നീങ്ങി നിന്നു. ഒപ്പം അവനെന്താണ് തന്നോട് പറയാനുള്ളതെന്ന ചിന്തയിൽ നന്ദനും. " നിന്റെ പോക്കിനിയുമിങ്ങനെയായാൽ ശെരിയാവില്ല നന്ദാ..... " " ഓ എപ്പോഴും കുടിച്ച് കൂത്താടി നടക്കുന്ന ചേട്ടൻ കുടുംബമായി ജീവിക്കുന്ന നിനക്ക് നാണക്കേടാവുമല്ലേ....?? ഞാനതോർത്തില്ല..... നീ വിഷമിക്കണ്ട. ഞാൻ എങ്ങോട്ടേലും മാറിക്കോളാം. " നീരജ് പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും നന്ദനിടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു. അതുകേട്ട് നീരജൊന്ന് ചിരിച്ചു. " കൂടപ്പിറപ്പിനെ ഒഴിവാക്കി സന്തോഷിക്കുന്നവനാണ് ഞാനെങ്കിൽ നീയിപ്പോ ഈ വീട്ടിൽ കാണില്ലായിരുന്നു...." അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് നന്ദൻ പുരികം ചുളുക്കിക്കൊണ്ട് ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. " പിന്നെന്താ നിനക്ക് വേണ്ടത്.....??? " " എനിക്ക് വേണ്ടത് നിന്നെയാണ്. ഇപ്പോഴത്തെ നിന്നെയല്ല..... പഴയ നന്ദനെ...." പെട്ടന്ന് എന്തോ തമാശ കേട്ടത് പോലെ നന്ദൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. " പഴയ നന്ദൻ ഒരു തിരുത്താൻ കഴിയാത്ത തെറ്റാണ്. ഞാൻ വീണ്ടും അവനിലേക്ക് മടങ്ങണമെന്നാണോ എന്റനിയൻ പറയുന്നത്.....??? " " ചെയ്തുപോയതിനൊക്കെ പകരമായി നീയൊരുപാട് അനുഭവിച്ചില്ലേ നന്ദാ.... സ്വയം ശിക്ഷിച്ചില്ലേ.... ഇനി മതി..... നമുക്ക് നല്ലൊരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം. ഈ കുടിയൊക്കെ മതിയാക്കി വീണ്ടുമൊരു ജീവിതം തുടങ്ങിക്കൂടെ നിനക്ക്....??? " നീരജ് അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അപ്പോഴും നന്ദനൊന്ന് ചിരിച്ചു. പിന്നെ അവന്റെ തോളിൽ മെല്ലെയൊന്ന് തട്ടി. " അതിനൊക്കെയുള്ള സമയം കടന്നുപോയെടാ..... ഇനിയും പഴയ നന്ദനിലേക്ക് ഒരു മടങ്ങി വരവ് എനിക്ക് കഴിയില്ല. നീയും ആ ആഗ്രഹമങ്ങ് മറന്നേക്ക്. " തന്റെ പുറത്ത് തട്ടിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറയുന്നവനെ നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ നീരജിന് മറുപടിയൊന്നും പറയാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവൻ അകത്തേക്ക് തന്നെ തിരികെ പോകാൻ തുടങ്ങി. " ഡാ..... " "....??? ..... " " ന്..... നിന്റെ ..... മോളെ എന്റെ കയ്യിലൊന്ന് തരുമോ....??? " പ്രതീക്ഷ നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെയുള്ള നന്ദന്റെയാ ചോദ്യവും നിൽപ്പും കണ്ടപ്പോൾ നീരജിന്റെ ഉള്ളിലെവിടെയോ ഒരു കൊളുത്തി വലി പോലെ തോന്നി. അവൻ മൗനമായി നന്ദന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിന്നു. " ഞാൻ..... സോറീഡാ ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചതാ.... " അവന്റെ നിൽപ്പ് കണ്ടപ്പോ താൻ ചോദിച്ചത് അവനിഷ്ടമായില്ലെന്ന് കരുതി പറയുമ്പോൾ നന്ദന്റെ സ്വരമിടറി. എങ്കിലും അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. നീരജ് പെട്ടന്ന് അകത്തേക്ക് പോയി. കുറച്ചുകഴിഞ്ഞവൻ പുറത്തേക്ക് വരുമ്പോൾ കയ്യിലാ അമ്പോറ്റിപ്പെണ്ണുമുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടുചെന്ന് നന്ദന്റെ കയ്യിലേക്ക് കൊടുത്തു. എന്തോ ഒരു പ്രതീക്ഷയിൽ വെറുതേയങ്ങ് ചോദിച്ചെങ്കിലും അപ്രതീക്ഷിതമായി നീരജ് കുഞ്ഞിനെ കയ്യിലേക്ക് കൊടുത്തപ്പോ നന്ദന്റെ കണ്ണുകളറിയാതെ നിറഞ്ഞു. നീരജത് കണ്ടെങ്കിലും കാണാത്തത് പോലെ പെട്ടന്ന് അകത്തേക്ക് തന്നെ കയറിപ്പോയി. " ക്.... യീ..... മ്മ..... " കയ്യിലിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞ് തന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി മീശയിൽ പിടിച്ചുവലിച്ചുകൊണ്ട് ചിണുങ്ങിയതും അതുവരെ സ്തംഭിച്ച് നിൽക്കുകയായിരുന്ന നന്ദൻ പൊടുന്നനെ ആ കുരുന്നിനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ച് ആ കുഞ്ഞി മുഖത്തും തലയിലുമെല്ലാം ഉമ്മകൾ കൊണ്ട് മൂടി. " പൊന്നെ.... അച്ഛന്റെ പൊന്നെ.... " അവന്റെ കണ്ണുനീരിൽ ആ കുഞ്ഞിന്റെ കവിൾതടങ്ങൾ നനഞ്ഞു. അവൻ എത്ര ചുംബിച്ചിട്ടും മതിയാകാത്തത് പോലെ വീണ്ടും വീണ്ടും ആ കുഞ്ഞിമുഖത്ത് ഭ്രാന്തമായി ചുംമ്പിച്ചു. " പൊന്നിന്റെ അച്ഛനാ.... വിളിച്ചേ അച്ഛാന്ന് വിളിച്ചേ..... ഒരു..... ഒരു തവണ വിളിക്കെടാ പൊന്നെ..... " നന്ദൻ തേങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അപ്പോഴെല്ലാം ആ കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണ് അവന്റെ മുഖത്തടിക്കുകയും നെഞ്ചിൽ കാൽ കൊണ്ട് കുതിച്ചു ചവിട്ടുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. " എന്റെ മോളെയൊന്നെടുക്കാൻ അച്ഛനെത്ര കൊതിച്ചെന്നറിയോ വാവേ നിനക്ക്....??? എന്റെ..... എന്റെ പ്രാണനാ നീ..... ഈ ഭൂമിയിലുള്ള നന്ദന്റെ ഏക പുണ്യം.... " ആ കുഞ്ഞിനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ വിങ്ങിക്കരഞ്ഞു. " ച്ച.... ച്.... ച്ചാ .... " പൊടുന്നനെ ആ കുഞ്ഞിചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചതും നന്ദനൊന്ന് പൊള്ളിപ്പിടഞ്ഞു. " മതിയെടാ പൊന്നെ.... ഈ ജന്മം അച്ഛന് ശാപമോക്ഷം കിട്ടാൻ ഇതുമതി. എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ നാവുകൊണ്ട് അച്ഛാന്നൊരു വിളി കേൾക്കാൻ പറ്റിയല്ലോ..... പക്ഷേ പൊന്നെ ഇതുവരെ മോക്ഷം കിട്ടാത്ത ഒരാത്മാവിനെ പോലെ നിന്റെ അച്ഛൻ ജീവിച്ചു. നിന്നെയൊന്ന് തൊടാൻ , നിന്റെ നാവ് കൊണ്ട് അച്ഛാന്നൊരു വിളി കേൾക്കാൻ. ഇന്നത് കേട്ടു. പക്ഷേ.... ഇനി..... ഇനിയും നിന്റെ ആരുമല്ലാതെ ദൂരെ നിൽക്കാൻ വയ്യ ഈ പാപിയായ അച്ഛന്. ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ നീ മറ്റൊരാളെ അച്ഛാന്ന് വിളിക്കുന്നത് കണ്ട് ആത്മാവ് പോലും മുറിഞ്ഞ് നിൽക്കാൻ വയ്യെനിക്ക്..... " കുഞ്ഞിനെയൊരിക്കൽ കൂടി മാറോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട് നന്ദനവളുടെ നെറുകയിൽ മുത്തി. നേത്ര കുളികഴിഞ്ഞ് വരുമ്പോൾ നീരജ് മുറിയിലുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ മോളെ കിടത്തിയിരുന്ന തൊട്ടിൽ ശൂന്യമായിരുന്നു. " കുഞ്ഞെന്തിയെ നീരജ് ....?? " അവൾ ചോദിച്ചു. " അത്..... " അവൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ കഴിയാതെ നിന്ന് വിക്കി. " അമ്മയെടുത്തോണ്ട് പോയോ....??? " ചോദിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പുറത്തേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങിയതും നീരജവളെ തടഞ്ഞു. " നീരജിനിതെന്ത് പറ്റി.....???? എന്താ ഒരു ടെൻഷൻ പോലെ.... കുഞ്ഞെന്തിയെ.....??? " അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു. " അത് നേത്ര..... മോള്.... മോള് നന്ദന്റെ കയ്യിലുണ്ട്.... " ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് നേത്രയുടെ മുഖത്തെ ഭാവം മാറി. അവളുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് വലിഞ്ഞുമുറുകി. " ആരോട് ചോദിച്ചിട്ടാ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ അയാളുടെ കയ്യിൽ കൊണ്ടുകൊടുത്തത്.....??? " അവളൊരു പെൺപുലിയെ പോലെ അലറി. " നേത്ര.... ഞാനൊന്ന് പറയട്ടെ. " " വേണ്ട..... എനിക്കൊന്നും കേൾക്കണ്ട.... " അനുനയിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ച അവന്റെ കൈകൾ തട്ടിയെറിഞ്ഞിട്ട് അവളൊരു കൊടുങ്കാറ്റുപോലെ പുറത്തേക്ക് പോയി. പിന്നാലെ നന്ദനും. പക്ഷേ പുറത്തെവിടെയും നന്ദനെയോ കുഞ്ഞിനെയോ കാണാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. " നീരജ് എന്റെ കുഞ്ഞെവിടെന്ന്.....??? " അവളൊരു ഭ്രാന്തിയെപ്പോലെ ചോദിച്ചു. " മ്മ്ഹ്... മ്മ.... ഇമ്മ.... " പെട്ടന്നാണ് നന്ദന്റെ മുറിയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിന്റെ ഒച്ച കേട്ടത്. അത് കേട്ടപാടെ നേത്രയങ്ങോട്ടോടി. അടഞ്ഞുകിടന്ന വാതിൽ തട്ടിത്തുറന്നകത്തേക്ക് നോക്കിയതും നേത്രയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് പോലും നിലച്ചുപോയി. അവൾ പിന്നിലേക്കാഞ്ഞ് നീരജിന്റെ നെഞ്ചിൽ തട്ടി നിന്നു. അകത്തെ കാഴ്ച കണ്ട് നീരജും വിറങ്ങലിച്ച് നിന്നുപോയി. മുറിയിലെ ഹൂക്കിൽ ഒരു ലുങ്കിയിൽ തൂങ്ങിയാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു നന്ദനപ്പോൾ. നിലത്ത് തന്നെ കുഞ്ഞിനെ ഇരുത്തിയിട്ടുമുണ്ടായിരുന്നു. പൊടുന്നനെ സ്വബോധം വന്നത് പോലെ നേത്രയോടി ചെന്ന് കുഞ്ഞിനെ വാരിയെടുത്തു. അപ്പോൾ ആ കുഞ്ഞിക്കയ്യിൽ നിന്നും ഒരു പേപ്പർ താഴെ വീണു. നീരജത് കയ്യിലെടുത്ത് അതിലെ അക്ഷരങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു. മാപ്പ്..... ആ രണ്ടക്ഷരങ്ങൾ വായിച്ചതും നീരജിന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നുമൊരിറ്റ് കണ്ണുനീർ ആ കടലാസ്സിലേക്കിറ്റുവീണു. അവസാനിച്ചു... #📔 കഥ #📙 നോവൽ