ഒട്ടും ഇഷ്ടമല്ലാതെയാണ് നന്ദന അമ്മയോടൊപ്പം ആ വിവാഹത്തിന് പോയത്. താൻ വരുന്നില്ല എന്ന് പരമാവധി അവൾ പറഞ്ഞു നോക്കി.അമ്മയുടെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്തിന്റെ മകളുടെ വിവാഹമായതുകൊണ്ട് അമ്മ അവളെ നിർബന്ധിച്ചു കൊണ്ടു പോയി.പിന്നെ പുതുതായി വാങ്ങിയ വയലറ്റ് സാരി ഇതുവരെയും എവിടേക്കും ഉടുത്തിട്ടും ഉണ്ടായില്ല.മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ ആണെങ്കിലും കല്യാണത്തിന് അല്ലേ പോകുന്നത് സുന്ദരിയായി തന്നെ അവൾ കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്ത് അമ്മയോടൊപ്പം പോയി.കല്യാണ വീട് എത്തിയപ്പോൾ അമ്മയുടെ സ്വഭാവം മാറി നന്ദനയെ മറന്ന് സുഹൃത്തുക്കളോടൊപ്പം അമ്മ പാറി നടന്നു.ഇതുതന്നെയാണ് അമ്മയ്ക്കൊപ്പം എവിടെയും പോകാൻ തനിക്കിഷ്ടമില്ലാത്തത് അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. പിന്നെ പരിചയക്കാരുടെ സ്ഥിരം ചോദ്യങ്ങളും.കല്യാണമായില്ലേ.. കല്യാണം കഴിക്കുന്നില്ലേ.. ഈ ചോദ്യം കേൾക്കുന്നത് നന്ദനയ്ക്ക് ചതുർത്തിയ. വിവാഹം കഴിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ല! കല്യാണ വീട്ടിലെ തിരക്കിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞ് ഒരു മൂലയ്ക്ക് അവൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. പെട്ടെന്ന് പിന്നിൽ നിന്നും ആരോ തലമുടി പിടിച്ചു വലിച്ചപ്പോൾ ആണ് അവൾ ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത്. രണ്ട് വയസ്സ് പ്രായമുള്ള ഒരു കുഞ്ഞിക്കൈ തനിക്ക് നേരെ നീളുന്നതാണ് അവൾ കണ്ടത്. നല്ല ഓമനത്തമുള്ള പെൺകുഞ്ഞ്. ആ കുഞ്ഞു കവിളിൽ നുള്ളി അവൾ വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നിന്നു. പക്ഷേ എന്തോ അവ്യക്തമായി പറഞ്ഞു വീണ്ടും ആ കുഞ്ഞ് അവളിലേക്ക് ചായുകയായിരുന്നു. സ്വതവേ കുഞ്ഞുങ്ങളെ എടുക്കാറില്ലെങ്കിലും അമ്മൂമ്മയുടെ കയ്യിലിരുന്ന് തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ എടുക്കാതിരിക്കാൻ അവൾക്കായില്ല. നന്ദന കൈനീട്ടിയതും പരിചയ ഭാവത്തിൽ അവളുടെ മാറിലേക്ക് ആ കുഞ്ഞ് ചേർന്ന് കിടന്നു. ഈ കാഴ്ച കണ്ട ആ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മൂമ്മ അത്ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു "അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും ആരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാത്ത കുഞ്ഞാണ്...സോറി മോളെ സാരി ഒന്നും ചുളുങ്ങണ്ട കുഞ്ഞിനെ ഇങ്ങു തന്നേക്ക് " "സാരമില്ല ആന്റി ഞാൻ എടുത്തോളാം" തന്റെ മാലയിലെ ലോക്കറ്റ് പിടിച്ചു കളിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ ഒന്നൂടെ ചേർത്തുപിടിച്ച് അവൾ പറഞ്ഞു. "വാവയുടെ പേരെന്താ?" "ഇതൾ. ഞങ്ങൾ അമ്മു എന്ന് വിളിക്കും അല്ലേ അമ്മൂട്ടിയെ. " പെട്ടെന്ന് മുഹൂർത്തസമയം ആയെന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരു തിക്കും തിരക്കും ആയിരുന്നു. കുഞ്ഞിനെ വേഗം എടുത്തു കൊണ്ട് ആ സ്ത്രീ അവിടെ നിന്നും പോയി. അപ്പോഴേക്കും നന്ദനയുടെ അമ്മ അവളെ തേടിയെത്തി അമ്മയെ പരിഭവ ഭാവത്തിൽ അവൾ നോക്കി. അതിനിടയിൽ അവിടെ നിന്നും ഇവിടെ നിന്നും ചോദ്യങ്ങൾ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു "ഭാനുമതി മോൾക്ക് വിവാഹമൊന്നും അന്വേഷിക്കുന്നില്ലേ..എന്നാ ഞങ്ങളെ വിളിച്ചു ഒരു സദ്യ തരുന്നത്"എന്നൊക്കെ.വെറുതെ ഓഫീസിലെ ലീവ് കളഞ്ഞ് കല്യാണം കൂടാൻ വരണ്ടായിരുന്നു എന്ന് നന്ദനക്ക് തോന്നി. തിരക്കിനിടയിലും അമ്മുക്കുട്ടിയെ കണ്ടതും എടുത്തതും എല്ലാം വാതോരാതെ അവൾ അമ്മയോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.എന്താ ചെയ്യാ നിന്റെ കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു താലോലിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് യോഗം ഇല്ലാതായില്ലേ.ദുഃഖത്തോടെ ഭാനുമതി മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. സദ്യ കഴിക്കാൻ നേരം വീണ്ടും ആ കുട്ടിക്കുറുമ്പിയെ അവൾ കണ്ടു കുഞ്ഞു പൂമ്പാറ്റയെ പോലെ അവൾ അവിടെ എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രമായി മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് ക്യാമറമാന്റെ കേബിൾ തട്ടി മുഖമടിച്ച് കുഞ്ഞു വീണു! "അയ്യോ" എന്ന് പറഞ്ഞ് എല്ലാവരും ഓടിക്കൂടി.അമ്മൂമ്മ കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു ഒരേ കരച്ചിൽ.നന്ദു വേഗം കൈ കഴുകി ഓടിയെത്തി. കുഞ്ഞിന്റെ നെറ്റി അല്പം മുറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് നമുക്ക് കുഞ്ഞിനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വേഗം കൊണ്ടുപോകാം എന്ന് പറഞ്ഞ് നന്ദന കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത് കാറിൽ കയറി. "പേടിക്കേണ്ട ഇപ്പോൾ ഹോസ്പിറ്റൽ എത്തും. "കാർ റോഡിലേക്ക് ഇറക്കുന്നതിനിടെ അവൾ പറഞ്ഞു. കരഞ്ഞുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മൂമ്മ ആരെയൊക്കെയോ ഫോണിൽ വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു." മോളെ നമുക്ക് സിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം. അമ്മുവിന്റെ അച്ഛൻ അവിടെ വരാം എന്നാണ് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്." തല കുലുക്കിക്കൊണ്ട് വേഗത്തിൽ അവൾ കാർ എടുത്തു..ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയതും നന്ദു തന്നെയാണ് കുഞ്ഞിനെ ചേർത്തുപിടിച്ച് കാഷ്വാലിറ്റിയിലേക്ക് ഓടിയത്.ഒപ്പം അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്തോ ഈ കുഞ്ഞ് തന്റെ ആരൊക്കെയാണെന്ന് ഒരു തോന്നൽ. അമ്മുവിനെ ഡോക്ടർ വന്ന് പരിശോധിച്ചു സ്റ്റിച്ച് ഇടേണ്ട മുറിവില്ല. മുറിവ് ഡ്രസ്സ് ചെയ്ത് വീട്ടിലേക്ക് പോയിക്കൊള്ളാൻ പറഞ്ഞു. നന്ദന അമ്മയെ ഫോണിൽ വിളിച്ച് വിവരങ്ങളെല്ലാം അറിയിച്ചു.അപ്പോഴാണ് തന്റെ അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനെ അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്.ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ അത് കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛൻ ആണെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. അപ്പോഴേക്കും ആ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മൂമ്മ ഓടിവന്ന് തന്റെ മകനെ നന്ദനക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി. "മോനേ ഇത്...അയ്യോ മോളുടെ പേര് എന്താ? " " 'നന്ദന' അടുപ്പമുള്ളവർ നന്ദു എന്ന് വിളിക്കും" "ആ, നന്ദു ഇത് എന്റെ മോനാ... അമ്മുന്റെ അച്ഛൻ. മോനെ..നമ്മുടെ അമ്മൂട്ടിയെ കറക്റ്റ് സമയത്ത് ഇവിടെ എത്തിച്ചത് ഈ മോളാ.രാവിലെ ചെന്നപ്പോൾ തൊട്ട് കുഞ്ഞ് ഈ മോളുമായി ഒത്തിരി അടുപ്പത്തിലായി" "ഉം " ഒന്ന് ഇരുത്തി മൂളി അവളെ ഒന്നു നോക്കുകപോലും ചെയ്യാതെ അയാൾ നടന്ന് അകന്നു.ആരും നോക്കിപ്പോകുന്ന സുന്ദരമുഖം. വെട്ടി ഒതുക്കാത്ത താടി രോമങ്ങളും തലമുടിയും അവളെ അലോരസപ്പെടുത്തി. കുഞ്ഞിനെ ഒന്നുടെ കണ്ട് അമ്മയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു നന്ദന അവിടെ നിന്നും യാത്രയായി. രാത്രി അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഒപ്പം ഭക്ഷണത്തിൽ ഇരുന്നെങ്കിലും അവൾക്ക് ഒന്നും കഴിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. മനസ്സ് നിറയെ ആ കുഞ്ഞു മാലാഖ ആയിരുന്നു." നന്ദു മോനെ,നിനക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള മീൻ കറി ഉണ്ടാക്കിയിട്ടും എന്താ ഒന്നും കഴിക്കാതെ ഇരിക്കുന്നേ" " വിശപ്പില്ല അച്ഛാ " ആർക്കും മുഖം കൊടുക്കാതെ മറുപടി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ എഴുന്നേറ്റ് പോയി. "എന്താടി മോൾക്ക് പറ്റിയേ? കല്യാണവീട്ടിൽ നിന്നും വന്നപ്പോൾ മുതൽ അവളുടെ മുഖം വല്ലാതെ ഇരിക്കുവാണല്ലോ?അവൾക്കിഷ്ടമില്ലാത്ത ഇടത്ത് നീ എന്തിനാ അവളെ കൊണ്ടുപോകുന്നേ?" " ഓ എന്റെ മനുഷ്യാ.. കാരണം അതൊന്നുമല്ല" അന്നത്തെ എല്ലാ വിശേഷങ്ങളും ഭാനുമതി ഭർത്താവിനോട് പറഞ്ഞു. സാധാരണ അവൾ കുഞ്ഞുങ്ങളോട് അങ്ങനെ അടുപ്പം ഒന്നും കാണിക്കാറില്ലല്ലോ എന്തുപറ്റി ആവോ " അച്ഛൻ കൈകഴുകുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു. നന്ദനയ്ക്ക് കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വന്നില്ല തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്ന് അവൾ നേരം വെളുപ്പിച്ചു.അമ്മുവിനെ കാണാൻ, മുറിവ്കരിഞ്ഞോ എന്ന് അറിയാൻ അവളുടെ മനസ് വെമ്പൽ കൊണ്ടു. നേരം വെളുത്ത ഉടൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയി തലേന്നത്തെ പേഷ്യന്റ് ഹിസ്റ്ററി സ്റ്റാഫിനോട് ചോദിച്ചു. "കുഞ്ഞിന്റെ പേര് എന്താ" " അമ്മു..അല്ല ഇതൾ" " ഇതൾ ശ്രീരാഗ് ആണോ " "യെസ്.അവരുടെ കോൺടാക്ട് നമ്പർ ഒന്ന് തരാമോ" " സോറി മാം.ഹോസ്പിറ്റൽ റൂൾ പ്രകാരം മറ്റൊരാൾക്ക് ഞങ്ങൾ പേഷ്യൻസിന്റെ ഡീറ്റെയിൽസ് കൊടുക്കാറില്ല." തലേദിവസം ഡ്യൂട്ടിയിൽ ഉണ്ടായ ഒരു നേഴ്സിന്റെ സഹായത്തോടെ നന്ദന അമ്മുവിന്റെ കോൺടാക്ട് നമ്പർ മേടിച്ചു. നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്ത് അവൾ കാത്തിരുന്നു "ഹലോ ഞാൻ നന്ദനയാ.." മറുതലക്കൽ പരുക്കൻ പുരുഷ ശബ്ദം "ഏത് നന്ദന റോങ് നമ്പർ" " മോനേ ഫോൺ വയ്ക്കല്ലേടാ, അത് ഇന്നലെ നമ്മൾ കണ്ട കുട്ടിയാണ് "അമ്മ പറഞ്ഞു. "ബുദ്ധിമുട്ടാവില്ലേൽ അഡ്രസ്സ് ഒന്നു പറയാമോ.. എനിക്ക് ഒന്ന് കുഞ്ഞിനെ ഒന്ന് കാണാനാ..." " അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല " അയാൾ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.നന്ദനയുടെ മുഖത്ത് നിരാശ നിഴലിട്ടു. " മോനേ എന്താ അവൾ പറഞ്ഞേ? " "ആ പെണ്ണ് അഡ്രസ്സ് ചോദിച്ചതാ.അവൾക്ക് കുഞ്ഞിനെ കാണണമെന്ന് "അയ്യോ! പാവം പെൺകൊച്ച് വന്നോട്ടെ. അമ്മുവിനെ ഇഷ്ടം ആയിട്ടല്ലേ " ശ്രീരാഗ് നന്ദനയുടെ നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്തു അമ്മയ്ക്ക് കൊടുത്തു. "മോളെ നീ ഇങ്ങു പോരെ.ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ അമ്പലം എത്തുമ്പോൾ ഒന്നുടെ വിളിച്ചാൽ മതി. " നന്ദന വേഗം ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് വണ്ടിയെടുത്ത് യാത്ര ആരംഭിച്ചു.ക്ഷേത്രം എത്തിയപ്പോൾ വീണ്ടും അവൾ ആ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു.കോൾ എടുത്തത് അവൻ തന്നെയായിരുന്നു.വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്ത് ശ്രീരാഗ് വീടിന്റെ ഗേറ്റിൽ കാത്തുനിന്നു. "ഞാനാ നന്ദന. ഇന്നലെ കണ്ട... " "ഉം"അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാത്ത മട്ടിൽ ശ്രീരാഗ് ഒന്നും മൂളി. അപ്പോഴേക്കും അമ്മ വന്ന് അവളെ വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. നന്ദനയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അമ്മു അവിടേക്ക് ഓടിയെത്തി. "അമ്മുക്കുട്ടാ...ഇങ്ങു വന്നേടാ " അടക്കിപ്പിടിച്ച സ്നേഹത്തോടെ അവൾ കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുത്തു ഉമ്മ വച്ചു. "മോൾ ഇരിക്ക്. ഞാൻ എന്തേലും കുടിക്കാൻ എടുക്കാം " " ഒന്നും വേണ്ട ആന്റി ഞാൻ കുഞ്ഞിനെ കാണാൻ വേണ്ടി മാത്രം വന്നതാ.." ബാഗിൽ നിന്നും ഒരു ചോക്ലേറ്റ് കുഞ്ഞിനെ നേരെ നീട്ടി അവൾ പറഞ്ഞു., "പിന്നെ വേദന ഉണ്ടായോ അമ്മുവിന്. " "ഇല്ല മോളെ. പിന്നെ ശ്രീമോൻ പറഞ്ഞതൊന്നും കാര്യമാക്കേണ്ട അവൾ പോയതിൽ പിന്നെ എന്റെ മോൻ ഇങ്ങനെയാ " ചുമരിലെ ഒരു ഫോട്ടോ നോക്കി ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ കണ്ണുതുടച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു. ഒരു ആന്തലോടെ മാല ഇട്ടുവച്ച ആ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നന്ദന നോക്കി. തന്റെ പ്രായം വരുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടി.അവൾക്ക് വിശ്വസിക്കാനായില്ല. അമ്മുവിനോട് അവൾക്ക് കൂടുതൽ വാത്സല്യം തോന്നി. "എന്ത് പറ്റിയതാ അമ്മുവിന്റെ അമ്മയ്ക്ക് " " ശ്രീമോൻ സ്നേഹിച്ച് കല്യാണം കഴിച്ചതാ ആരതി മോളെ. അവളുടെ വീട്ടുകാർക്ക് ഒട്ടും ഇഷ്ടമില്ലാതെ..എനിക്ക് അവൾ സ്വന്തം മോള് തന്നെയായിരുന്നു. അവൾക്ക് വിശേഷമായപ്പോൾ ഈ വീട്ടിൽ ഉത്സവപ്രതീതിയായിരുന്നു. കുഞ്ഞുണ്ടായപ്പോഴാണ് ആരതിയുടെ വയറ്റിൽ ഒരു ട്യൂമർ ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞത്!ക്യാൻസർ ആയിരുന്നു.ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒത്തിരി വൈകിപ്പോയി.അമ്മിഞ്ഞ പോലും കൊടുക്കാനാകാതെ ചങ്കുപൊട്ടിയ അവൾ പോയത് " സാരി തലപ്പ് കൊണ്ട് കണ്ണ് തുടച്ച് അമ്മ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ നന്ദനയും കരഞ്ഞുപോയി. പെട്ടെന്ന് ശ്രീരാഗവിടേക്ക് കടന്നുവന്നു. " അമ്മേ" " ഒന്നൂല്ലടാ മോനേ " അവൻ അവിടെ നിന്നും പോയപ്പോൾ അമ്മ തുടർന്നു. " ഇതൊന്നും ആരോടും പറയുന്നത് അവന് ഇഷ്ടമല്ല" "ആന്റി...പിന്നെ വിവാഹം ഒന്നും നോക്കിയില്ലേ?" " മോളെ... അവനോട് കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കാനെങ്കിലും ഒരു വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു.പക്ഷേ ആ വരുന്നവൾക്ക് ഒരു കുഞ്ഞു ഉണ്ടായാൽ അമ്മുവിനെ വേണ്ടാതാകും എന്നൊക്കെ ശ്രീമോൻ പറയണേ. അതൊക്കെ ശരിയാണെന്ന് എനിക്കും തോന്നി. പിന്നെ ഞാൻ ഒരു വിവാഹത്തിന് അവനെ നിർബന്ധിച്ചിട്ടില്ല.എനിക്ക് പ്രായമായികൊണ്ട് ഇരിക്കുവാ.. " "അമ്മേ..." പെട്ടെന്നുള്ള നന്ദനയുടെ വിളിയിൽ അമ്മ ഒന്ന് അത്ഭുതപ്പെട്ടു. അവൾ തുടർന്നു "ചില ശാപങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ അനുഗ്രഹം ആകാറുണ്ട്" " എന്താ മോളെ നീ പറഞ്ഞു വരുന്നേ?" "എനിക്ക് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഉള്ള വയറുവേദന ശക്തിയായപ്പോൾ നടത്തിയ ഒരു സ്കാനിംഗിൽ ആണ് ഭാവിയിൽ എനിക്ക് ഗർഭം ധരിക്കാനോ അമ്മയാവാനോ കഴിയില്ല എന്നറിഞ്ഞത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അറിഞ്ഞ് കൊണ്ട് ഒരു പുരുഷനെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാവാഞ്ഞത്. എന്നാൽ ഇന്നലെ അമ്മുവിനെ കണ്ടത് മുതൽ എന്റെ ഹൃദയം എന്നോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഈ കുഞ്ഞ് എന്റെ ആരെല്ലാം ആണെന്ന്. ഞാൻ, ഞാൻ...അമ്മൂന്റെ അമ്മ ആയിക്കോട്ടെ?" അത് പറഞ്ഞ് തീർന്നപ്പോഴേക്കും നന്ദനയുടെ മിഴികൾ പെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. " ഞാൻ എന്താ പറയാ... ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് വരട്ടെ.. മോളുടെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കാണാൻ. മോളെ കണ്ടപ്പോൾ മുതൽ എന്റെ മനസ്സിൽ തോന്നിയിരുന്നു,ഇങ്ങനെ ഒരു അമ്മയെ എന്റെ അമ്മു മോൾക്ക് കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന്.എന്റെ കുഞ്ഞിന് നല്ല അമ്മയാവാൻ നിനക്ക് കഴിയും.. എന്റെ ശ്രീ മോന്റെ ഭാര്യയായി,എന്റെ മകളായി ഞാൻ നിന്നെ സ്വീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞു ." നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ അമ്മ പറഞ്ഞു നിർത്തി.ഇതെല്ലാം പറയുമ്പോൾ അവൾ തെല്ലു നാണത്തോടെ ശ്രീരാഗിനെ നോക്കി.അവളുടെ കൈകളിൽ തന്റെ കുഞ്ഞ് സുരക്ഷിതയാണെന്നതിന്റെ അടയാളമായി ചെറുപുഞ്ചിരി അവൻ നന്ദനക്ക് സമ്മാനിച്ചു. #📔 കഥ