മിഴിയോരങ്ങളിൽ.. 24. aniprasad 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 ആവണീശ്വരം ജങ്ഷനിൽ ബസ് ഇറങ്ങുമ്പോൾ ആശാലതയ്ക്ക് തോന്നിയത് താൻ മറ്റേതോ ലോകത്ത്‌ ചെന്ന് പെട്ട മാതിരിയാണ്. എന്നും താൻ കൊല്ലത്തേക്ക് പോയി വരുന്ന കണ്മുമ്പിൽ കാണുന്ന റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ കണ്ടിട്ട് ആദ്യം അവൾക്ക് അതൊരു ചന്ത ആണെന്നാണ് തോന്നിയത്. തെങ്കാശിയിൽ നിന്നും കൊല്ലത്തേക്ക് പോകാനുള്ള ട്രെയിൻ വന്നു നിന്നപ്പോൾ അതിൽ നിന്നിറങ്ങി ആൾക്കാർ പുറത്തേക്ക് വരുന്നത് ഏതോ ചന്തയിൽ നിന്നും ഒരു പാട് ആൾക്കാർ എന്തൊക്കെയോ സാധന സാമിഗ്രികളും വാങ്ങി മടങ്ങുന്നു. സ്ഥിരം താൻ കവലയിൽ കാണാറുള്ള പരിചിത മുഖങ്ങൾ കണ്ടിട്ട് അവൾക്ക് ആരെയും തിരിച്ചറിയാൻ സാധിയ്ക്കുന്നില്ല.. ആരൊക്കെയോ എതിരെ വരുന്നു.. കല്യാണപ്പെണ്ണിനോടുള്ള സ്നേഹത്തോടെ സന്തോഷം പങ്കു വയ്ക്കുന്നു,സംസാരിയ്ക്കുന്നു.. അവർക്കൊക്കെ എന്ത് മറുപടിയാണ് താൻ കൊടുക്കുന്നതെന്നും അവൾക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റുന്നില്ല. മനസിന്റെ പിടിവള്ളിയോ, കടിഞ്ഞാണോ ഒക്കെ തന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ ഒരവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു ആശാലത. ഒരു ഓട്ടോയിൽ കയറി വീട്ടിലേക്ക് പോകേണ്ട അവൾ തനിയ്ക്ക് പോകേണ്ട ദിശയോ, ദിക്കോ അറിയാതെ മുൻപോട്ട് നടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. ♦️ ഉച്ചയ്ക്ക് രണ്ട് മണിയായിട്ടും ആശാലത തിരിച്ചെത്താതായതോടെ ഭാനുമതിയമ്മ വൃന്ദയോട് ഒരു തവണ കൂടി അവളുടെ ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചു നോക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ആശാലതയുടെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ബെല്ലടിച്ചു നിന്നതോടെ വൃന്ദയ്ക്കും മനസ്സിൽ ഒരാശങ്ക തോന്നി. "നീ അശോകനെ ഒന്ന് വിളിച്ചു പറയ്‌ മോളേ.. അവൾ ഓഫീസിലേക്ക് ചെന്നിട്ടില്ലെന്നല്ലേ അവിടേയ്ക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ അവിടെയുള്ളവർ പറഞ്ഞത്... ദൈവമേ.. എന്റെ കുഞ്ഞിത് എവിടെപ്പോയതാണോ.." ഭാനുമതിയമ്മയുടെ മുഖം കണ്ടാൽ ഇപ്പോൾ കരഞ്ഞു പോകുമെന്ന മട്ട് ആയിട്ടുണ്ട്. "അമ്മേ. അശോകേട്ടൻ ഇപ്പോൾ വരും. ഇന്നുഉച്ച മുതൽ ലീവല്ലേ അശോകേട്ടൻ.. വെറുതെയെന്തിനാ അശോകേട്ടനെ വിളിയ്ക്കുന്നത്.." "വെറുതേ ആണോടീ.. ആശയെ കുറിച്ച് ഒരു വിവരവും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടല്ലേ.. അവളിത് നമ്മളോട് പറയാത്ത ഏതോ ഒരിടത്തേയ്ക്കാ പോയിരിയ്ക്കുന്നത് എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് പറയുന്നു. ദൈവമേ.. അനിഷ്ടങ്ങളൊന്നും തന്നേക്കല്ലേ നീ ഈ സാധുക്കൾക്ക്..." അവർ നെഞ്ചത്ത്‌ കൈ വച്ചു കൊണ്ട് ഒരു കസേരയിലേക്ക് തളർന്നിരുന്നു. അശോകൻ യൂണിഫോം മാറിയത് ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കവറിൽ പൊതിഞ്ഞെടുത്ത്‌ തന്റെ ബാഗിലേക്ക്‌ വച്ച ശേഷംഅവന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളായ പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. "നാളെ കഴിഞ്ഞ്... ഓർമയുണ്ടല്ലോ... പറ്റുമെങ്കിൽ നാളെ വൈകിട്ട് ഓഡിറ്റോറിയത്തിലേക്കും വന്നേക്കണേ..." അശോകൻ കൂട്ടുകാരോട് ആശാലതയുടെ കല്യാണത്തെ പറ്റി ഒരു തവണ കൂടി ഓർമിപ്പിച്ചു. ഇന്ന്‌ ഉച്ചമുതൽ ഇനി മൂന്ന് ദിവസത്തേയ്ക്ക് അശോകൻ ലീവ് എടുത്തിയ്ക്കുകയാണ്. "നാളത്തെ കാര്യം പറയാൻ പറ്റില്ലെടാ.. അറിയാല്ലോ നമ്മുടെ ഇവിടുത്തെ സ്ഥിതി.. മറ്റന്നാൾ ഓക്കേ.." അവർക്ക് കൈകൊടുത്ത ശേഷം അശോകൻ നടന്ന് തന്റെ ബൈക്കിന് അടുത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴാണ് ഫോണിലേക്ക് വൃന്ദയുടെ കോൾ വരുന്നത്. അശോകൻ കോൾ അറ്റന്റ് ചെയ്ത ശേഷം കാര്യം തിരക്കി. ഭാര്യ പറഞ്ഞത് കേൾക്കവേ അശോകന്റെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു. "അവൾ വേറേ എവിടെ പോകാൻ. അവൾക്ക് പോകാനുള്ള ഇടത്തിപ്പോൾ ആരുമില്ലല്ലോ.. അവൾ ചിലപ്പോ ട്രെയിനിൽ വരികയായിരിയ്ക്കും. അതുകൊണ്ട് റേഞ്ചില്ലാതെ കോൾ കട്ടായി പോകുന്നതാ.." "റേഞ്ചില്ലാഞ്ഞിട്ടാണോ അശോകേട്ടാ ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചു നിൽക്കുന്നത്. അശോകേട്ടൻ ഒന്നിങ്ങോട്ട് വാ. അമ്മ ഇവിടിരുന്നു നിലവിളി തുടങ്ങി." അശോകൻ പെട്ടന്ന് കോൾ കട്ട് ചെയ്ത ശേഷം ബൈക്കോടിച്ചു വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു. വീട്ടിൽ ബൈക്ക് കൊണ്ട് നിർത്തി അതിൽ നിന്നിറങ്ങാതെ തന്നെ അശോകൻ ആശാലതയുടെ ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചു നോക്കി. ബെല്ലടിച്ചു നിന്നെങ്കിലും ആശാലത കോൾ അറ്റന്റ് ചെയ്യുന്നില്ല. "എന്താടാ മോനേ ചെയ്യുക... കല്യാണ വീടായതുകൊണ്ട് അവിടുന്നും ഇവിടുന്നും ഒക്കെ കേറി വന്ന ഓരോരുത്തരോട് മറുപടി പറഞ്ഞു ഞാൻ മടുത്തു.. അവസാനം വന്നവരോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത് ആശ മുഖം മിനുക്കാൻ ബ്യുട്ടി പാർലറിൽ പോയേക്കുവാണെന്നാ.. വൈകിട്ട് ബന്ധുക്കാരൊക്കെ ആരെങ്കിലും വന്നാൽ ഞാനെന്ത് പറയുമോ എന്തോ... എവിടാണെങ്കിലും അവൾക്ക് ആ ഫോണൊന്നെടുത്ത്‌ രണ്ട് വാക്ക് സംസാരിയ്ക്കാൻ വയ്യേ.." അശോകനോടാണ് സംസാരിയ്ക്കുന്നതെങ്കിലും ഭാനുമതിയമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നിട്ട ഗേറ്റിന് വെളിയിലേക്കായിരുന്നു. "അവളുടെ കൂട്ടുകാരെയൊക്കെ വിളിച്ചു നോക്കിയിരുന്നോ അമ്മേ... ഓഫീസിൽ അവൾ ചെന്നിട്ടില്ലെന്നാണോ പറഞ്ഞത്.." "അവൾപറഞ്ഞ പേരിൽ ആ ഓഫീസിൽ ഒരു സ്റ്റാഫ് ജോലി ചെയ്യുന്നേയില്ല മോനേ. അവൾ നമ്മളെ കബളിപ്പിയ്ക്കുകയായിരുന്നെടാ. കൊല്ലത്തു പോകാൻ വേണ്ടി അവൾ നമ്മളോട് പറഞ്ഞ കള്ളമാണ് അത്." അശോകൻ ഇനി എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന വേപഥു വോടെ അമ്മയെ നോക്കി.. പകൽ നേരമാണെന്നും, ആശാലതയുടെ മൊബൈൽ റിംഗ് ചെയ്യുന്നു എന്നതും മാത്രം ആയിരുന്നു അവന്റെ ഒരേ ഒരാശ്വാസം.. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഇത് സൂക്ഷിച്ച് കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ട ഒരു വിഷയമാണ്. നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ കല്യാണം നടക്കേണ്ട പെണ്ണാണ് ആശാലത.. അവൾ കൊല്ലത്ത്‌ പോയിട്ട് തിരിച്ച് വരാൻ വൈകുന്നെന്നും,ഫോണിൽ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നില്ല എന്നും പറഞ്ഞു ആരോടും സഹായത്തിന് ചെല്ലാൻ വയ്യ.. വിവാഹാനന്തരം അത് ചിലപ്പോൾ അവളുടെ ജീവിതത്തെ ആകമാനംബാധിച്ചേക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. "അമ്മ വിഷമിയ്ക്കാതിരിയ്ക്ക്.. നാലേ മുക്കാലിനുള്ള ട്രെയിനിൽ അവളുണ്ടോ എന്ന് നോക്കാം. ഇല്ലെങ്കിൽ നമ്മൾക്ക് വേണ്ടത് പോലെ എന്താണെന്ന് വച്ചാൽ അപ്പോൾ ചെയ്യാം." "അതുവരെ കാത്തിരിയ്ക്കണോ മോനേ.. അവൾ താമ്പരം ട്രെയിനിൽ ഇല്ലെങ്കിലോടാ... അത്രേം നേരം വെറുതേ പോകില്ലേ..." അന്തരീക്ഷത്തിന് അധികംചൂടില്ലാഞ്ഞിട്ടും ഭാനുമതിയമ്മ പുളിയിലക്കരയന്റെ തുമ്പ് ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു മുഖത്തിന്‌ ചുറ്റും വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ഇല്ലെന്ന് ഉറപ്പിയ്ക്കാൻ വരട്ടെ.. നമുക്ക് നോക്കാം അമ്മേ. വെറുതേ നാട്ടുകാരെക്കൊണ്ട് പറയിപ്പിയ്ക്കാൻ ഇപ്പോഴേ ആരോടും സഹായമൊന്നും ആവശ്യപ്പെടണ്ട." അശോകൻ തന്റെ ബാഗ് എടുത്ത്‌ അകത്തേയ്ക്ക് കൊണ്ട് പോയ ശേഷം വേഷം മാറി പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. അശോകൻ വെളിയിൽ എത്തി ഫോൺ കയ്യിലെടുക്കുമ്പോഴാണ് ഗേറ്റ് കടന്ന് ഒരു വെളുത്ത ആൾട്ടോ കാർ മുറ്റത്തേയ്ക്ക് വന്നു നിൽക്കുന്നത്. അതിന്റെ നമ്പർ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അത് തൃപ്പാളൂരെ ദേവരാജൻ മാഷിന്റെ കാറാണെന്ന് അശോകന് മനസിലായി. ദേവരാജൻ സാർ വില്ലേജ് ഓഫീസിൽ നിന്ന് വില്ലേജ് ഓഫീസറായി റിട്ടയർ ചെയ്ത ആളാണ്‌. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ നഗരത്തിൽ സ്കൂളുകൾക്ക് സമീപത്തായി ഒന്നാന്തരം ഒരു ട്യൂട്ടോറിയൽ കോളേജ് നടത്തുകയാണ്. അദ്ദേഹം ഇവിടേയ്ക്ക് വരേണ്ട ആവശ്യമില്ലല്ലോ എന്നോർത്തു കൊണ്ട് അശോകൻ കാറിന് അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. മുടിയിൽ പകുതിയിലേറെ നരച്ച ദേവരാജൻ സാർ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്ന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങി വന്നു എതിർ വശത്തെ ഡോർ തുറന്നു. അവിടെ ആശാലത ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് അശോകൻ അമ്പരന്നു പോയി. "ആശാലതാ.. ഇറങ്ങിയ്ക്കോ. വീടെത്തി." ദേവരാജൻ സാർ പറയുന്നത് കേട്ട് ആശാലത പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. അവിടെ തന്നെ തന്നെ നോക്കി, പണ്ടെപ്പോഴോ അർദ്ധമയക്കത്തിൽ താൻ കണ്ട സ്വപ്നത്തിലേതു പോലെ ഒരാൾ നിൽക്കുന്നു. "ആശേ.ഇറങ്ങിവാ മോളേ..." ആശാലത പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ അശോകൻ അവളുടെ കൈക്ക് പിടിച്ചു. അപ്പോൾ അവൾ അശോകനെ ഒരു നോട്ടം നോക്കി. അവൻ പെട്ടന്ന് തന്നെ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന തന്റെ പിടി വിട്ടു. ഭാനുമതിയമ്മയും വൃന്ദയും വീട്ടിനുള്ളിൽ നിന്നിറങ്ങി അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "ഞാൻ കാണുമ്പോ ആശാലത തലവൂർ റോഡിലൂടെ നടന്നു വരികയാണ്. പൊരി വെയിലത്ത്‌ ഒരു കുട പോലും കയ്യിലില്ലാതെ.. നടന്നു നടന്ന് ക്ഷീണിച്ച ലക്ഷണമാരുന്നു ഞാൻ കാണുമ്പോ.. കുരയിൽ ഉള്ള ഏതോ കൂട്ടുകാരിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോവാണെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ.. ഞങ്ങൾ അവിടൊരു കടയിൽ നിന്ന് ഒരു നാരങ്ങാവെള്ളം കുടിച്ചതിൽ പിന്നെയാ ആശയുടെ തല ഒന്ന് നിവർന്നു നിന്നത് തന്നെ.." "അവളുടെ കൂടെ സ്ഥിരം കൊല്ലത്തേക്ക് ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരിയുണ്ട് സാറേ കുരയിൽ.. അവിടേയ്ക്ക് പോയതാ.. ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങുമ്പോഴേ ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചു പോയിട്ട് വാ മോളേ എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞാ വിട്ടത്.." "ഞാനും ചോദിച്ചു ഒരു ഓട്ടോയിൽ പോയാൽ പോരായിരുന്നോ എന്ന്.. അവിടെ സ്റ്റാന്റിൽ ഓട്ടോയൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നെന്നാ ആശ പറഞ്ഞത്.. എന്നാലും ഇത്ര ദൂരം ഈ വെയിലും കൊണ്ട് വാടി തളർന്നു വന്നത് ഓർക്കുമ്പോഴാ... മറ്റന്നാൾ കല്യാണം നടക്കേണ്ട കുട്ടിയല്ലേ.കൂട്ടുകാരിയെ കാണണമെങ്കിൽ ഫോണിൽ വിളിച്ചു വീട്ടിലേക്ക് വരാൻ പറയുന്നതല്ലേ നന്ന്.." "പറഞ്ഞാൽ കേൾക്കണ്ടേ സാറേ... ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് അശോകൻവരുമ്പോ ഇവളെ കാറിൽ കൊണ്ട് പോകാം എന്ന് ഞാൻ ആവുന്നതുംപറഞ്ഞതാ. എന്നിട്ടും കേട്ടില്ല അവൾ.. നോക്ക് പെണ്ണിന്റെ കോലം." ഭാനു.മതിയമ്മ, ആശയെയും കൂട്ടി അകത്തേയ്ക്ക് പോകവേ ദേവരാജൻ സാറിന് സംശയമൊന്നും തോന്നാത്ത വിധം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു. അൽപ്പസമയം സംസാരിച്ച് നിന്നിട്ട് അദ്ദേഹത്തോട് നന്ദി പറഞ്ഞ ശേഷംഅശോകൻ വീട്ടിനുള്ളിലേക്ക് ചെന്നു. അടുക്കളയിൽ വൃന്ദയും, അമ്മയും സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കുന്നിടത്തേക്കാണ് അശോകൻ ചെന്നത്. വാതിൽക്കൽ നിന്നുകൊണ്ട് അവൻ ആശാലത എവിടെ എന്ന് നോക്കി. അവിടെ അവർക്കൊപ്പം ആശാലതയെ കാണാനില്ലായിരുന്നു. "അവൾ അവളുടെ മുറിയിലുണ്ട്. കുറച്ച് നേരം അവിടിരിയ്ക്കട്ടെ അവൾ. അവളുടെ മനസ് ഒന്ന് തണുക്കട്ടെ മോനേ.." അമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയ അശോകനെ പിന്നിൽ നിന്ന് വൃന്ദ വിളിച്ചു. അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് അവൻ തോളിന് മുകളിലൂടെ തല ചെരിച്ച് അവളെ നോക്കി. "അശോകേട്ടനിപ്പോൾ അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോകല്ലേ. അവളുടെ മുഖം കണ്ടാലറിയാം മനസ്സ് ആകെ കലങ്ങി കിടക്കയാണെന്ന്... ആ മനസ്സ് ഒന്ന് ശാന്തമായിക്കോട്ടെ അശോകേട്ടാ." "ആയിക്കോട്ടെ. വേണ്ടെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ. പക്‌ഷേ അവളെങ്ങോട്ടാ ഈ പോയതെന്ന് നമുക്കൊന്ന് അറിയണ്ടേ..." "വേണം. അത് പക്‌ഷേ ഇപ്പോൾ വേണ്ടെന്നേ ഞാൻ പറഞ്ഞുള്ളൂ. അവളോട് സമാധാനമായിട്ട് അതൊക്കെ ചോദിച്ചറിയാൻ ഇനിയും സമയമുണ്ടല്ലോ അശോകേട്ടാ." "ഞാൻ അവളെ തല്ലാനോ, ഉപദേശിയ്ക്കാനോ ഒന്നും പോവല്ല. പക്‌ഷേ അവളെന്തിനാ നമ്മളോട് കള്ളം പറഞ്ഞിട്ട് ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിപ്പോയതെന്ന് നമുക്കൊന്ന് അറിയണ്ടേ. അത് കുറച്ച് കഴിഞ്ഞല്ല, ഇപ്പോൾ തന്നെ എനിയ്ക്കറിയണം." അശോകൻ'ആശാലതയുടെ മുറിയ്ക്ക് നേർക്ക് നടന്നു പോകവേ വൃന്ദയും, ഭാനുമതിയമ്മയും തമ്മിൽ തമ്മിൽ നോക്കി. കസേരയിൽ ഇരുന്ന് മേശപ്പുറത്തേക്ക് കൈകൾ പിണച്ച് വച്ച് അതിന്മേൽ മുഖം താഴ്ത്തി ഇരിയ്ക്കുകയായിരുന്നു ആശാലത. തനിയ്ക്ക് പിന്നിൽ ആരോ വന്നു നിൽക്കുന്ന കാലൊച്ച കേട്ടെങ്കിലും അവൾ ശിരസ്സുയർത്തി നോക്കിയില്ല. "നിനക്കെന്താ ആശേ.. തല വേദനയുണ്ടോ.. നമുക്ക് ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോണോ.." അശോകൻ അവൾക്കടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന് ആശാലതയ്ക്ക് അഭിമുഖമായി മേശയിലേക്ക് ചാരി നിന്നു. "ആശേ.. നിന്നോട് ഞാൻ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ.." അവൾ ചലിയ്ക്കുക പോലും ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവൻ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു. ആശാലത മെല്ലെ മുഖമുയർത്തി കൂടപ്പിറപ്പിനെ നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ കലങ്ങി ചുവന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു. കൺ പോളകളിലോ, കവിള്കളിലോ കണ്ണീർ നനവ് കാണാനില്ലെങ്കിലും അവളുടെ മനസ്സ് പിടയുന്നുണ്ടായിരിയ്ക്കും എന്ന് അശോകന് തോന്നി. തൽക്കാലം അത് കണ്ടില്ലെന്ന് നടിയ്ക്കുകയേ തനിയ്ക്ക് തരമുള്ളൂ. "അശോകേട്ടാ.. അശോകേട്ടന്റെ കാല് ഞാൻ പിടിയ്ക്കാം. ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്നും എന്നേ ഒന്നൊഴിവാക്കി തരുവോ അശോകേട്ടാ.. ദയവ് ചെയ്ത്...' അവൾ കസേരയിൽ നിന്നെണീറ്റ് അവന്റെ കാലിൽ തൊടാൻ നേരം അവൻ അവളുടെ ഇരു ചുമലുകളിലും പിടിച്ചു നിർത്തി. അവളിൽ നിന്നും അങ്ങിനെ ഒരു പ്രതികരണം അവൻ പ്രതീക്ഷിച്ചതേയില്ല. "ആശേ..." അശോകന് പെട്ടന്ന് എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. "നമ്മുടെയെല്ലാം നല്ലതിന് വേണ്ടിയാ അശോകേട്ടാ ഞാനിതു പറയുന്നത്. നമ്മുടെ മാത്രമല്ല ഒരുപാട് പേരുടെ നല്ലതിന് വേണ്ടി... ഈ കല്യാണം നടന്നാൽ കുറെ മനുഷ്യർ കണ്ണീർഒഴുക്കുന്നത് അശോകേട്ടന് കാണേണ്ടി വരും.. അതിൽ ഏറെയും നിരപരാധികളായിരിയ്ക്കും അശോകേട്ടാ.." "നീ എന്താ ആശേ ഈ പറയുന്നത്.. നിനക്കെന്താടീ സമനില നഷ്ടപ്പെട്ടോ.." അശോകൻ അവളുടെ ഇരു ചുമലുകളിലും പിടിച്ചുലച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. ആശാലതയുടെ കണ്ണുകൾ തുളുമ്പി തൂവുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവനൊരു വല്ലായ്മ തോന്നി. "എനിയ്ക്ക് വയ്യ.. എനിയ്ക്ക് വയ്യ അശോകേട്ടാ... ഒരു മനുഷ്യന്റെ ചിതയിലൂടെ കാൽ കുത്തി അതിനു കാരണക്കാരനായവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് പോകാൻ എന്നേ കൊണ്ടാകില്ല." ആശാലത ഇരു കൈകളും കൊണ്ട് വായ പൊത്തി. നെഞ്ച് പൊട്ടി വന്ന ഒരേങ്ങലിൽഅവളുടെ ശരീരം അപ്പാടെ ഉലയുന്നത് അവന് കാണാമായിരുന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ