പ്രളയം. 36 aniprasad 🎫🎫🎫🎫 കാറ്റും, നേർത്ത ചാറ്റൽ മഴയും, ആകാശക്കോണിൽ നിന്ന് ചിതറി വീഴുന്ന വിളറിയ നിലാവും. വെളിച്ചം കുറഞ്ഞ നിലാവിന്റെ നിഴൽ പോലെ മഴ കല്ലാറിന് മീതെ ഒരു വെള്ള വിരി വിരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പിയ്ക്കും. കടത്തു വള്ളം യാതൊരു ചലനവുമില്ലാതെ കല്ലാറിന് മദ്ധ്യേ എത്തുമ്പോൾ ലോപ്പസ് മുഖം തിരിച്ച് അമ്പിളിയെ നോക്കി. പേടിച്ചരണ്ട ഒരു മാൻ പേടയെ പോലെ അവൾ വള്ളത്തിന്റെ മുൻ ഓരത്തായി നിൽക്കുകയാണ്. വള്ളം കരയോടടുത്താലുടൻ ചാടിയിറങ്ങി കരുണൻ നിൽക്കുന്ന ഇടത്തു നിന്നും എത്ര ദൂരേയ്ക്ക് പോകാമോ അത്രയും ദൂരേയ്ക്ക് പോകണം എന്നായിരിയ്ക്കും അവളുടെ മനസ്സിൽ. മഴ നനയാതിരിയ്ക്കാനായി ചുരീദാറിന്റെ വെളുത്ത നിറമുള്ള ഷാൾ അവൾ തലയിലൂടെ ചുറ്റി കഴുത്തിനു പിന്നിലേക്ക് ഇട്ടരിയ്ക്കുകയാണ്. കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ബാഗ് അവൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അതിനിടയിൽ ഫോണെടുത്ത്‌ അവൾ ആരെയോ വിളിയ്ക്കുന്നതും, പിന്നെ നിരാശയോടെ ഫോൺ ബാഗി ലേക്ക്‌ തിരികെ വയ്ക്കുന്നതും ലോപ്പസ് കണ്ടു. എതിർ വശത്തിന്റെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന കരുണനാകട്ടെ അവൾ നിൽക്കുന്ന ഇടത്തേയ്ക്ക് നോക്കുന്നു പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വള്ളം കരയോട് അടുക്കവേ ലോപ്പസ് അമ്പിളിയോട് ചോദിച്ചു : "മോളെ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചാൽ അച്ഛനോ ആരെങ്കിലും വരില്ലേ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാൻ... ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാഞ്ഞതെന്താ.." "വിളിച്ചു ലോപ്പസേട്ടാ. അച്ഛന്റെ ഫോൺ സ്വിച്ചോഫാ.ചിലപ്പോ അച്ഛന്റെ ഫോണിന് ചാർജ് തീർന്നു പോയിട്ടുണ്ടാകും." "ഒറ്റയ്ക്ക് പോകുമ്പോ സൂക്ഷിയ്ക്കണേ മോളെ.. കു റച്ചു ദൂരം നടക്കാനുള്ളതല്ലേ." അമ്പിളി അത് കേട്ടെങ്കിലും അതിന് മറുപടി പറയാൻ നിന്നില്ല. അവൾക്ക് മനസ്സിൽ ചെറിയൊരു ഭയമുണ്ടായിരുന്നത് തനിയ്ക്ക് പിന്നാലേ കരുണൻ വന്നാലോ എന്ന ഒറ്റ ചിന്ത മാത്രമാണ്. റോബിച്ചനെ ഒന്ന് വിളിച്ചാലോ എന്നാണ് പെട്ടന്ന് അവൾക്ക് തോന്നിയത്. എന്നാൽ പെട്ടന്ന് തന്നെ അവൾ അത് വേണ്ടെന്ന് വച്ചു. ഈ രാത്രിയിൽ, അതും മഴയത്ത്‌ റോബിച്ചന് അതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടായാലോ എന്നാണ് അവൾ ഓർത്തത്. ചെറിയൊരു ഉലച്ചിലോടെ വള്ളം തീരത്തോട് അടുത്തപ്പോൾ അമ്പിളി ബാലൻസ് കിട്ടാനായി വള്ള പ്പടിയിൽ പിടിച്ചു നിന്നു. ലോപ്പസ് വെള്ളത്തിലേക്ക് ചാടിയറങ്ങിയ ശേഷം വള്ളം ഉന്തി തീരത്തോട് ചേർത്തു. അമ്പിളിയെ വള്ളത്തിൽ നിന്നിറങ്ങാൻ സഹായിച്ചത് ലോപ്പസാണ്. "വളരെ നന്ദിയുണ്ട് ലോപ്പസേട്ടാ. ഞാൻ പൊക്കോട്ടെ." അവൾ യാത്രപറഞ്ഞു. "ഇന്ന്‌ പോസ്റ്റിലെ ലൈറ്റ് ആരും ഇട്ടിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ മോളെ. വഴിയിലാണെങ്കിൽ ഒരിറ്റ് വെളിച്ചമില്ല. എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ടോർച്ച് ആണെങ്കിൽ അക്കരെ എന്റെ മാടത്തിൽ ഇരിയ്ക്കുവാ. കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അതെങ്കിലും തരാമായിരുന്നു." അയാൾ അനന്തതയിലേക്ക് നീണ്ടു കിടക്കുന്ന റോഡിന്റെ ഒരറ്റം ഇരുണ്ട ഗുഹയിലേക്ക് കടന്നു പോകുന്നത് നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "സാരമില്ല ലോപ്പസേട്ടാ. എന്റെ കയ്യിൽ മൊബൈലുണ്ട്. അതിന്റെ വെളിച്ചം തന്നെ ധാരാളം. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ അതിനും വേണ്ടി സമയമൊന്നും ആയില്ലല്ലോ. റോഡ് സൈഡിലുള്ള വീടുകളിലൊക്കെ ആളുള്ളതല്ലേ.." "മോളെ.. കരുണൻ ആ വഴിയ്ക്ക് വരുവല്ലേ. അവന്റെ കൂടെ പൊയ്ക്കോ. മഴയും, നേരം ഒരുപാട് ഇരുട്ടിയതും കൊണ്ടാ ലോപ്പസേട്ടൻ പറയുന്നത്.. ഈ രാത്രി ഒരു തുണയില്ലാതെ പോയാൽ..." "എനിയ്ക്കില്ലാത്ത പേടിയാണോ ലോപ്പസേട്ടന്. ഞാനൊക്കെ ഓടി നടന്ന മണ്ണല്ലേ ലോപ്പസേട്ടാ ഇത്. ഈ കൊടുവത്തൂർ കാൽ കുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആരുടേയും സഹായമില്ലാതെ വീട് പിടിയ്ക്കാൻ അമ്പിളിയ്ക്ക് പറ്റും. അതോർത്ത്‌ ലോപ്പസേട്ടൻ പേടിയ്ക്കണ്ട." "എന്നാലും മോളെ... നമ്മള് സൂക്ഷിയ്ക്കാനുള്ളത്..." "ഒരെന്നാലുമില്ല ലോപ്പസേട്ടാ. എനിയ്ക്കില്ലാത്ത ഭയമാണല്ലോ ലോപ്പസേട്ടന്.. ഏതായാലും അയാളോടൊപ്പം പോകുന്നതിൽ കൂടുതൽ പേടിയൊന്നുമില്ല എനിയ്ക്കീ രാത്രി തനിയെ പോയി വീട് പിടിയ്ക്കാൻ. എന്നാലിനി ലോപ്പസേട്ടൻ തിരിച്ച് പോവല്ലേ..." അവൾ അയാളുടെ മറുപടിയ്ക്ക് കാത്ത്‌ നിൽക്കാതെ മുമ്പോട്ട് നടന്നു. അവൾ മഴയിലൂടെ ഇടം വലം നോക്കാതെ മുമ്പോട്ട് പോകുന്നത് കണ്ട് അയാൾ പിന്തിരിഞ്ഞു. "എന്നാലിനി നീയും പൊക്കോ മോനേ.. നീ ഗോപിയാശാന്റെ വീട്ടിൽ കൂടുന്നോ.. അതോ സ്കൂളിലേക്ക് പോകുമോ." "രാത്രി ഇനി ഞാൻ മോളെ കാണാൻ ചെന്ന് അവരെ കൂടി ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കണോ ലോപ്പസേട്ടാ. വെളുപ്പിനെ അവരെണീറ്റ് കട തുറക്കില്ലേ. അപ്പോൾ വന്ന് കണ്ടോളാം ഞാൻ. ലോപ്പസേട്ടൻ വള്ളം കൊണ്ട് തിരിച്ച് പൊയ്ക്കോ." "നീ നടക്കെടാ.. ഞാൻ പൊക്കോളാം." ലോപ്പസ് അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. "ആ പെണ്ണങ്ങു പൊക്കോട്ടെ ലോപ്പസേട്ടാ. ഞാൻ പിന്നാലേ ചെല്ലുകയാണെന്ന് കരുതി അവളിനി പേടിച്ച് ബഹളം വച്ചു ആളേ കൂട്ടാൻ നിൽക്കണ്ട." ലോപ്പസ് വള്ളം കെട്ടിയിടാറുള്ള ആൽ മരത്തിലേക്ക് ചാരി കരുണൻ നിന്നു. "നീയാകെ നനഞ്ഞു കുതിർന്നല്ലോടാ. നിനക്ക് മാറാൻ ഡ്രസ്സ്‌ എന്തെങ്കിലും കയ്യിലുണ്ടോ.. കുളിയ്ക്കാനോ നനയ്ക്കാനോ സോപ്പോ, തോർത്തോ എന്തെങ്കിലും കരുതിയിട്ടുണ്ടോ.." കരുണൻ തന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക് കിറ്റ് അയാളെ കാട്ടി. "അത്യാവശ്യത്തിനുള്ളതെല്ലാം ഇതിലുണ്ട് ലോപ്പസേട്ടാ." അവൻ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങിയ മഴവെള്ളം കൈകൊണ്ട് തുടച്ചു. വെള്ളച്ചാലുകൾ ഒഴിവാക്കി നടന്നാൽ തറ മുഴുവൻ തൊഴുമ്പാണ്.ചെരിപ്പ് ചെളിയിൽ പൂണ്ടതിനാൽ അമ്പിളിയ്ക്ക് നടക്കാൻ തന്നെ പ്രയാസം തോന്നി. റോഡിലെ കോൺക്രീറ്റ് ഇളകി പോയിരിയ്ക്കുന്നിടത്ത്‌ വെള്ളം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു അടുത്ത പറമ്പുകളിലേക്ക് ഒഴുകി പോകുന്നു. അവിടെ നിന്നു കൊണ്ട് അമ്പിളി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. കരുണൻ പിന്നാലേ വരുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഇരുട്ടിൽ, മഴയിൽ തനിയ്ക്ക് പിന്നിൽ ഒരു നിഴൽ തിളക്കവും കാണുന്നില്ലെന്നായതോടെ അവൾക്ക് ആശ്വാസമായി. രാത്രി വഴിയരുകിലെ പോസ്റ്റുകളിലെ വെളിച്ചവും ഇല്ലാത്തതാണ് കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടായതെന്ന് അമ്പിളിയ്ക്ക് തോന്നി. മഴയായതിനാൽ ആരുംതെരുവ് വിളക്കിന്റെ ഫ്യൂസ് കുത്താതിരുന്നതാവും. ഇനിയുള്ള കുറച്ച് ദൂരം വിജനമാണ്. അവിടെ ആകെയുള്ളത് ലോട്ടറി വിൽപ്പനക്കാരി തങ്കമണിയുടെ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വീടാണ്. അതും കടന്നാൽ അമ്പതു മീറ്റർ അപ്പുറം മുതൽ ധാരാളം വീടുകൾ ഉണ്ട്. അമ്പിളി മുമ്പോട്ട് നടന്ന് തങ്കമണിയുടെ വീടിനോട് അടുക്കവേ ഒരു ചെറുകാറ്റടിച്ചു. അവളുടെ കൈകളും മുഖവുമൊക്കെ കുളിർന്ന് വിറയ്ക്കാൻ ആ കാറ്റ് ധാരാളമായിരുന്നു. കാറ്റിൽ സിഗരറ്റ് പുകയുടെ ഗന്ധമുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞതോടെ അവളുടെ നെഞ്ച് പടപടാ മിടിച്ചു. ആൾ താമസമില്ലാത്ത ഈ വീടിന്റെ പരിസരത്ത് നിന്നാണോ സിഗരറ്റ് പുകയുടെ ഗന്ധം എന്നോർത്ത്‌ അവൾ തങ്ക മണിയുടെ വീടിന് നേർക്ക് നോക്കിയെങ്കിലും പേടികൊണ്ട് പെട്ടന്നവൾ നോട്ടം പിൻവലിച്ചു കളഞ്ഞു. കുറച്ച് കൂടി നടന്ന് അവൾ വീടിന് നേരെ മുൻപിലെത്തിയതും അവിടെ, റോഡിലുള്ള വൈദ്യുത പോസ്റ്റിൽ ചാരി ആരോ ഒരാൾ നിൽപ്പുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. അയാൾ കറുത്ത കോട്ടോ, മഴക്കുപ്പായമോ ആണ് ധരിച്ചിട്ടുള്ളത്. അമ്പിളിയ്ക്ക് ആ കാഴ്ച കണ്ട് കാലുകൾ വിറച്ചു.അയാളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ചെറിയൊരു കനൽ കുത്ത്‌ മുഖത്തിന്‌ നേർക്ക് ഉയർന്നു പോകുന്നു. അൽപ്പ നേരത്തിനുള്ളിൽ വീണ്ടും അന്തരീക്ഷമാകെ സിഗരറ്റ് പുകയുടെ ഗന്ധം പരക്കുന്നു. മുമ്പോട്ട് നടക്കാൻ ആഞ്ഞെങ്കിലും അമ്പിളിയ്ക്ക് കാലുകൾ ചലിപ്പിയ്ക്കാൻകഴിഞ്ഞില്ല "ആ.. ആരാ അത്.." അവൾ മൊബൈലിന്റെ ടോർച്ച് വെളിച്ചം ആ നിൽക്കുന്ന രൂപത്തിന് നേർക്ക് തിരിച്ചു. കണ്ണിന് താഴെ വച്ചു മുഖം പകുതി തൂവാല കൊണ്ട് മറച്ചു കെട്ടിയിരുന്നആ രൂപത്തിന്റെ കണ്ണിൽ വെളിച്ചം തട്ടി തിളങ്ങി അമ്പിളി നോക്കി നിൽക്കേ അയാൾ മുഖം മറച്ചിരുന്ന തൂവാല ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് അഴിച്ചു മാറ്റി. എസ്തപ്പാൻ ചിരിച്ചപ്പോൾ അതിനൊരു കഴുകന്റെ വന്യ ഭാവമുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഭയത്താൽ അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പേറ്റാൻ പര്യാപ്തമായ ഒരു കാഴ്ചയായിരുന്നു അത്. അമ്പിളി പെട്ടന്ന് മുമ്പോട്ട് ഓടാൻതുനിഞ്ഞെങ്കിലും എസ്തപ്പാൻ ഒരൊറ്റ കറക്കത്തിന് അവളുടെ മുൻപിലെത്തി ഒരു കോട്ട പോലെ നിന്നു. അമ്പിളി രണ്ടടി പിന്നോട്ട് മാറിയിട്ട് മൂന്നാമത്തെ ചുവട് വച്ചത് മഴവെള്ളം നിറഞ്ഞു കിടന്ന ഒരു കുഴിയിലേക്കാണ്. അവൾ നില തെറ്റി ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് വീഴാൻ പോയപ്പോൾ എസ്തപ്പാൻ ഒറ്റക്കൈ കൊണ്ട് അവളെ താങ്ങി നിർത്തി. "വിട്.. തൊട്ടു പോകരുതെന്നെ.." അവൾ അവന്റെ പിടിവിടുവിയ്ക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവളുടെ ഇടുപ്പിലൂടെ കയ്യിട്ട് അവനവളെ തന്നോട് ചേർത്തു നിർത്താനാണ് നോക്കിയത്. "മാറി നിൽക്ക്... എന്നേ തൊടരുതെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്." അവൾ ചീറിക്കൊണ്ട് അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈ കുത്തി പിന്നോട്ട് തള്ളി. അവനാ കൈ പിടിച്ചടക്കി കയ്യിൽ ഒറ്റ ഉമ്മ നൽകി. നൊടിയിടയിൽ അമ്പിളി കൈ വീശി അവന്റെ മുഖത്തടിച്ചു. "തെമ്മാടിത്തരം കാണിയ്ക്കുന്നോടാ നായേ..." അവൾ വീണ്ടും അവനെ അടയ്ക്കാനായി കൈ വീശിയപ്പോൾ അവനാ കൈക്ക് പിടിച്ച് അവളെ ഒറ്റ കറക്ക് കറക്കി. "അമ്പിളിയുടെ ഇരുകയ്യും പിന്നിലേക്ക് വളച്ചു പിടിച്ച് തന്നോട് ചേർത്തു നിർത്തിയ ശേഷം അവൻ വലതുകൈ കഴുത്തിന് കീഴിലൂടെ ഇട്ട് ശിരസ്സ് പിന്നോട്ട് ചായ്ച്ചു തന്റെ തോളിലേക്ക് വച്ചു. അമ്പിളി അവന്റെ പിടി വിടുവിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി ഒന്ന് കുതറി പ്പിടഞ്ഞെങ്കിലും ശരീരം മുഴുവൻ ചങ്ങലയിട്ട് പൂട്ടിയ മാതിരി ഒന്ന് അനങ്ങാൻ പോലും അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല "രക്ഷയില്ല മോളെ.. ഈ രാത്രി നീ എന്റേതാ.. എന്റേത് മാത്രം..." "സമ്മതിയ്ക്കില്ലെടാ ഞാൻ.. ജീവനോടിരുന്നാ ഞാൻ നിന്റാഗ്രഹം നടത്താൻ പോകുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ നിനക്കെന്നെ കൊല്ലേണ്ടി വരുമെടാ പട്ടീ.." അവൻ കഴുത്തിലൂടെ ചേർത്തു പിടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതിനാൽ കാറ്റൂതും പോലുള്ള ഒച്ചയേ അവളിൽ നിന്നും പുറത്ത് വന്നുള്ളൂ. "ചത്താലും നിന്നെ ഞാൻ വിടില്ലെടീ.. ഇതെന്റെ പ്രതികാരമാ.. നിന്നോടല്ല, നിന്റെ മാറ്റവനില്ലേ, റോബിച്ചൻ.. ആ തെണ്ടിയ്ക്ക് ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന സമ്മാനം... അവനെന്റെ ജീവനെടുക്കാൻ ഒരു പറ്റം ചെന്നായ്ക്കളെയും കൂട്ടി വന്നപ്പോൾ ഓർത്തു കാണില്ല എസ്തപ്പാനും ഒരു സുദിനം വരുമെന്ന്.. എന്നേ വേട്ടയാടിയതിനു പലിശയും, പിഴപ്പലിശയും കൂട്ടി എസ്തപ്പാൻ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.. അവന്റെ ഓരോരുത്തരെയായി ഞാൻ നുള്ളി നുള്ളി എടുക്കുന്നത് കണ്ട് അവൻ നെഞ്ച് പൊട്ടി കരയണം. അവസാനം മതി എനിയ്ക്കവന്റെ ജീവൻ." പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും എസ്തപ്പാൻ അമ്പിളിയെ കോരിയെടുത്ത്‌ ചുമലിൽ ഇട്ടു. അവസാനമായി ഒന്ന് കൂടി അവൾ പ്രതിഷേധിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവന്റെ കൈക്കരുത്തിനു മുമ്പിൽ അതെല്ലാം വൃഥാവിലായിപ്പോയി. ഒരു പുഷ്പം നുള്ളിയെടുത്ത ലാഘവത്തോടെ അവൻ അവളെയും ചുമലിലിട്ടുകൊണ്ട് തങ്കമണിയുടെ വീട്ടിലേക്കുള്ളപടവുകൾ ഇറങ്ങി പോയി. ♦️ ഗോപിയാശാന്റെ കടയ്ക്ക് മുമ്പിൽ എത്തിയിട്ട് കരുണൻ അവിടേയ്ക്ക് നോക്കി. തന്റെ കയ്യെത്തും ദൂരത്ത്‌ തന്റെ മകളുണ്ടെന്ന ചിന്തയിൽ അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പേറി. താൻ ശ്വസിയ്ക്കുന്ന ഉച്വാസ വായുവിൽ അവളുടെയും ശ്വാസ ഗന്ധമുണ്ട്. അഞ്ചോ ആറോ മണിയ്ക്കൂറിനപ്പുറം തനിയ്ക്ക് തന്റെ മകളോടൊപ്പം ഇരിയ്ക്കാമെന്ന ചിന്തയുണ്ടായതോടെ അവൻ അവിടെ നിന്നും മുമ്പോട്ട് നടന്നു. ആറോ ഏഴോ വർഷത്തിന് ശേഷം താൻ വീണ്ടും ഇവിടേയ്ക്ക് വരുമ്പോഴും അതേ പ്രകൃതിയും, അതേ ആകാശവും... അന്ന് താനിവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോൾ മീനചൂടിൽ കത്തിയുരുകുന്ന പകലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന്‌ വൃശ്ചികത്തിലെ തണുത്ത രാമഴയാണ്. രാത്രിയായതിനാൽ ഇവിടെ ആരെയും അഭിമുഖീകരിയ്ക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും നാളെ പകൽ അതൊക്കെ മാറിയേക്കാം.. ഓരോന്നോർത്തു കൊണ്ട് മുമ്പോട്ട് നടന്ന കരുണന്റെ കാലിൽ റോഡിന് കുറുകെ കിടന്ന ഒരു വള്ളി ചുറ്റി അവൻ വേച്ചു വീഴാൻ പോയി. കുനിഞ്ഞു കാലിൽ തപ്പി നോക്കിയപ്പോഴാണ് അതൊരു തുണിയാണെന്ന് അവനറിഞ്ഞത്. തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന സിഗരറ്റ് ലൈറ്റിന്റെ ടോർച്ച് വെട്ടം അവൻ താഴേയ്ക്കടിച്ചു നോക്കി. കുറച്ചപ്പുറത്ത്‌ ഒരു ബാഗ് കിടക്കുന്ന കാഴ്ചയും അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. അവൻ വെളിച്ചം അവിടെമ്പാടും വീശിയടിച്ചു. വീണ്ടും റോഡിൽ ഒരു മൊബൈൽ കൂടി കിടക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ കരുണൻ അപകടം മണത്തു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ