🐾 சிறுகதை: “கல்லின் வழியே வந்த அன்பு” செங்கல் தெருவின் கடைசிக் குடிசை வீட்டில் சண்முகம் வசித்தான். ஐந்து அடி உயரம்… ஆனால் கோபம் மட்டும் எட்டடி. அவன் வீட்டின் முன் தெரு நாய்கள் வந்தாலே முகம் சுளிப்பான். ச்சீ... இதுங்கள பாத்தாலே அருவருப்பா இருக்கு.. கதவை ஒலியோடு டமால் என்று தாழிடுவான்... அவன் வீட்டு வாசலில் நாய்கள் படுத்து இருந்தால் தண்ணீர் ஊற்றி விரட்டுவான். அவன் கையில் எப்போதும் தயாராக இருக்கும் ஒன்று —கல். அவன் எறிந்த கல்லின் சத்தத்தை பக்கத்து தெருக்கள் கூட அறிந்திருந்தன. மக்கள் “அந்த சண்முகம்னா, நாய்களை பார்த்தாலே கொதிக்குறவன்” என்று சொல்வார்கள். அவரது வாசலில் அடிக்கடி வந்த ஒரு மெலிந்த, மஞ்சள் நிற நாய்— அதனை அனைவரும் மஞ்சள் என்று அழைப்பார்கள். ஆனால் சண்முகத்திற்கு அது ‘நாய்’ மட்டும் தான்; பெயர் என்ன என்றுக்கூட அவனுக்குத் தெரியாது. அவன் கல் எறிந்தாலும், கத்தினாலும், கோபப்பட்டாலும்… மஞ்சள் மட்டும் அவன் வாசலிலிருந்து விலகவில்லை. யாருக்குத் தெரியும்? அவள் ஒரு நாய்தான். ஆனால் மனிதர்களைப் போல ஒரு காரணமில்லாத பற்றுதல் அவளுக்குள் இருந்தது. --- 🕯️ ஒரு இரவு… மின்சாரம் இல்லாத இருள் அந்த இரவு செங்கல் தெருவில் மின்சாரம் இல்லை. மழை வரப்போகும் வாசம் காற்றில். தெருவிளக்குகள் அணைந்ததால் மாறும் ஒளியில் நிழல்கள் பயமுறுத்தின. சண்முகம் அன்றைய தினம் தன்னுடைய கடையை மூடிவிட்டு தாமதமாகவே வீடு திரும்பினான். கையில் இருந்த பணப்பையுடன், அவன் தெருவில் நடந்து வரும்போது இருட்டிலிருந்து இரண்டு ஆட்கள் வெளியே வந்தனர். நன்றாக மது குடித்தவர்கள். மனதில் அக்கிரமம். “ஏய்! பையை குடுடா!” பணத்த எடு, செல்போனை பிடுங்கிக் கொண்டு கத்தியை வைத்து சண்முகத்தை மிரட்டினர். “எதிர்ப்பு காட்டாதே!” என்று கத்தினர். கத்துன இந்த கத்திய சொருகிடுவேன். சண்முகம் பதறினான். உடலில் வயது இருந்தாலும், மனதில் பயம் அதிகமாக இருந்தது. அவன் ஓட முயன்றான். ஒருவன் அவனை தள்ளி தரையில் போட்டான். தொடர்ந்து அடிக்க முயன்றனர். அவனது குரல், ஒரு குழந்தையின் மொத்த பயமாய் மாறியது. "அய்யோ! யாராவது…” என்ன காப்பாத்துங்க.... கத்தக்கூட முடியவில்லை... அவன் குரல் இருளில் மூழ்கும் போல இருந்தது. ஆனால்… அந்த இருளை கிழித்துக் கொண்டே ஒரு ஓசை வந்தது. “வூஃப்! வூஃஃப்!!” மஞ்சள். அவள் மட்டும் அல்ல— அவளுடன் இருந்த இரண்டு நாய்களும். அதற்கு முன்பு சண்முகம் எத்தனை முறை கல் எறிந்தார்— அவள் இன்னும் நினைத்திருந்தாள். ஆனால் அதைவிட பெரியதாக இருந்தது அவனைக் காக்கும் தீர்மானம். நாய்கள் மூவரும் ஒரே நேரத்தில் அந்த ஆட்களிடம் பாய்ந்தன. குரைத்தன. எச்சரித்தன. பின் பக்கமாக அடிக்கடி தாண்டின. அந்த ஆட்கள் நாய்களால் பயந்து, யாரோ மக்கள் வருகிறார்கள் என்று நினைத்து அவசரமாக ஓடி மறைந்தனர். மழை முதற்கட்டி பெய்து, அந்த தெருவில் சண்முகமும் மஞ்சளும் மட்டுமே சண்முகம் தரையில் கிடந்தான். உடல் நடுங்கியது. இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. அவன் வாழ்க்கையில் முதன்முறையாக அவன் வெறுத்த ஒரு நாய்… அவனை நெருங்கி வந்தது. மஞ்சள் மெதுவாக அவன் கையை நக்கியது. அவன் பல முறை அடிக்க கல்லை தூக்கிய அதே கையைத்தான். சண்முகம் மெதுவாக கையை உயர்த்தி அவளைத் தொட முயன்றான். கையை முன்னே நீட்டும் ஒவ்வொரு அங்குலமும் கடந்து வருவது பயமில்லை… பலமுறை அடித்த சொந்த பயத்தின் சுவர். அவன் முதன்முறையாக ஒரு நாய் தலையைத் தொட்டான். அந்த தொடுதல் கண் கலங்க வைத்தது. “நான்… நான் உன்னை… எத்தனை முறை அடிச்சேன்…” அவன் குரல் நடுங்கியது. மஞ்சள் பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவள் கண்களில் இருந்த நம்பிக்கை சண்முகனின் ஆண்மையான இதயத்தை குழந்தையாக மாற்றியது. மழை அவன் உடலை நனைக்கவில்லை… அவன் உள்ளம் நனைந்தது அவன் கண்ணீரில்... ☀️ காலை வெளிச்சத்தில்… மாறிய மனிதன் காலை. சண்முகம் கதவைத் திறந்தான். அவனது வாசலில் மஞ்சள் படுத்திருந்தது. வால் மெதுவாக அசைந்தது. இரண்டு கண்கள் “நீ நல்லா இருக்கியா?” என்று கேட்பது போல. அவன் பேசாமல் உள்ளே சென்று தட்டில் பால் எடுத்துவந்தான். அவன் வாழ்நாளில் முதன்முறையாக ஒரு நாய்க்கு உணவளித்தான். மஞ்சள் மகிழ்ச்சியில் தானாகவே வால் ஆட்ட, சண்முகத்தின் கண்கள் மீண்டும் நனைந்தன. அந்த நாயின் கண்களில் அவன் ஒரு உண்மையைப் புரிந்துக்கொண்டான்: > “நான் கொடுத்த வெறுப்பை விட இவங்க கொடுத்த அன்பு பெரியது…” --- 🪵 **முன்பு கல்லுக்காக வைத்த இடம்… இன்று தண்ணீர் பாத்திரமாகியது** தொடர்ந்து பல நாட்களில் சண்முகம் வீட்டின் முன் ஒரு நீர்பாத்திரம் வைத்தான். உணவுப் பாத்திரமும் வைத்தான். அவன் கதவின் மேல் ஒரு பலகையையும் தொங்கவிட்டான்: “இங்கே நாய்களை அடிக்காதீர்கள். அவை இந்த வீட்டுக்கு காவலர்கள்.” செங்கல் தெருவினர் எல்லாரும் ஆச்சரியப்பட்டனர். வாழ்நாள் முழுக்க நாய்களை துரத்தி வந்த மனிதனே அவைகளின் தந்தை போல மாறியிருந்தான். சண்முகம் சொல்லும் ஒரு வார்த்தையால் தெருவே மாறியது: > “நான் எறிந்த கல் கூட மஞ்சளின் நம்பிக்கையை உடைக்க முடியல. என்னை மனிதனாக்கியது ஒரு நாய்.” இந்தக் கதையில் வரக்கூடிய சண்முகத்தைப்போல நாய்களை வெறுக்கக்கூடியவர்களும் நாய்களின் அன்பைப்புரிந்துக் கொண்டு மாற வேண்டும் 🙏🙏 மாற்றம் உங்களிடம் இருந்து தொடங்கட்டும்🙏 --- ❤️ கதையின் உணர்ச்சி இந்த சிறுகதையின் நெஞ்சை நொடிக்கும் உண்மை: நாய்கள் தீங்கு செய்ய வருவதில்லை; ஆனால் அவைகளுக்கு காத்திடத் தெரியும். மனிதன் கொடுத்த கல்லின் புண்ணை கூட நாய் மறந்து விடும். ஆனால் நாய் கொடுத்த அன்பின் புண்ணை மனிதன் மறக்க முடியாது. மனிதன் மாற்றமடைய ஒரு நொடிதான்; அந்த நொடியைக் கொடுக்க ஒரு உயிரினத்தின் அன்பே போதும். #⏱ஒரு நிமிட கதை📜 #😍குட்டி கதை📜 #💪ஊக்குவிக்கும் கதைகள் #🐶அழகான நாய்க்குட்டி #🐕செல்ல பிராணி