. പാർട്ട്‌ 07 സൈബർ സെല്ലിൽ നിന്നുള്ള റിപ്പോർട്ട്‌ കിട്ടുവാൻ കാത്തിരിക്കവേയാണ്, ​അയാളുടെ പേഴ്സണൽ ഫോണിൽ ഒരു ന്യൂസ് അലേർട്ട് പോപ്പ്-അപ്പ് ചെയ്യുന്നത്. ​"LIVE: അലൻ നിരപരാധി; പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് മാർച്ച് നടത്തുമെന്ന് ബന്ധുക്കൾ. വൻ പ്രതിഷേധം." ​ജയദേവന്റെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു. അയാൾ ആ ലൈവ് സ്ട്രീം തുറന്നു. ​ഫോണിന്റെ ചെറിയ സ്ക്രീനിൽ ആകെ ബഹളമായിരുന്നു. ആദർശിന്റെ വീടിന് മുന്നിൽ മാധ്യമങ്ങൾ തടിച്ചുകൂടിയിരിക്കുന്നു. ഒരു റിപ്പോർട്ടർ ക്യാമറയ്ക്ക് മുന്നിൽ നിന്ന് അലറുകയായിരുന്നു, ​"...അലൻ കുറ്റക്കാരനല്ലെന്ന് വീട്ടുകാർ തറപ്പിച്ചു പറയുന്നു. പോലീസിന്റെ പക്കൽ വ്യക്തമായ തെളിവുകളില്ലെന്നും, കേസ് ക്ലോസ് ചെയ്യാൻ വേണ്ടി പോലീസ് അലനെ ബലിയാടാക്കുകയാണെന്നും പിതാവ് മാധ്യമങ്ങളോട് പറഞ്ഞു..." ​ക്യാമറ ആദർശിന്റെ അച്ഛനിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. "എന്റെ മകനെ കൊന്നവനെയാണ് ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടത്! അല്ലാതെ എന്റെ ഇളയമകനെ പിടിച്ചു കസ്റ്റഡിയിൽ വെക്കുകയല്ല വേണ്ടത്…!! ജയദേവൻ എന്ന ആ ഓഫീസർ ഞങ്ങളെ കബളിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു! എന്റെ മകനെ അവർ കസ്റ്റഡിയിൽ വെച്ച് മർദ്ദിക്കുകയാണ്!" ​അതിനിടയിൽ, ആദർശിന്റെ അമ്മയുടെ കരച്ചിൽ കേൾക്കാം. "എന്റെ കുഞ്ഞിനെ വിട്ടുതരൂ! അവനത് ചെയ്യില്ല!" ​"ഞങ്ങൾ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പോവുകയാണ്!" കൂട്ടത്തിൽ നിന്നൊരു ബന്ധു അലറി. "അവനെ വിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ആ സ്റ്റേഷൻ കത്തിക്കും!" ​"ഛെ!" ജയദേവൻ ദേഷ്യത്തിൽ ഫോൺ മേശയിലേക്കെറിഞ്ഞു. ​കൊലയാളികൾ പുറത്ത് ചിരിക്കുമ്പോൾ, ഇവിടെ നിരപരാധിയായ ഒരുവന്റെ പേരും പറഞ്ഞ് ജനക്കൂട്ടം തനിക്കെതിരെ തിരിയുന്നു. തന്റെ പ്ലാനുകളെല്ലാം താളം തെറ്റുകയാണ്. അലനെ ഒരു 'ഇര'യായി ഉപയോഗിക്കാനുള്ള നീക്കം, ഇപ്പോൾ തനിക്ക് നേരെ തന്നെയുള്ള ആയുധമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ​അയാൾ ബേസിലിനെ വിളിക്കാൻ ഫോൺ എടുക്കുന്നതിന് മുൻപ്, അയാളുടെ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ഒഫീഷ്യൽ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തു. ​സ്ക്രീനിൽ ആ പേര് തെളിഞ്ഞു: IG സക്കറിയ. ​ജയദേവന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞുമുറുകി. അയാൾ ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്തു. ഇനി വരാൻ പോകുന്ന കൊടുങ്കാറ്റിനായി അയാൾ തയ്യാറെടുത്തു. ​അയാൾ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു. ​"സാർ…” ​"ജയദേവൻ! What the HELL is this circus I'm seeing on TV?" ​സക്കറിയയുടെ ശബ്ദം ഫോണിലൂടെ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. "സ്റ്റേഷൻ കത്തിക്കും എന്നാണോ അവർ പറയുന്നത്? Are you losing control of your city? നീ എന്ത് കോപ്പിലെ അന്വേഷണമാണ് അവിടെ നടത്തുന്നത്?" ​"സാർ," ജയദേവൻ ശാന്തനായിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. "ഞാൻ അത് ഹാൻഡിൽ ചെയ്തോളാം. വീട്ടുകാർ ഇമോഷണലാണ്..." ​"ഇമോഷണലോ? അതോ നീ ഒരു നിരപരാധിയെ പിടിച്ച് അകത്തിട്ട് ടോർച്ചർ ചെയ്യുകയാണോ?" സക്കറിയ അലറി. "മീഡിയ പറയുന്നത് കേട്ടില്ലേ? കേസ് ക്ലോസ് ചെയ്യാൻ നീ അലനെ ബലിയാടാക്കുകയാണെന്ന്! എനിക്കിപ്പോൾ മിനിസ്റ്ററുടെ ഓഫീസിൽ നിന്ന് കോൾ വന്നതേയുള്ളൂ. This is a PR nightmare, Jayadevan!" ​"സാർ, നമ്മുടെ കയ്യിൽ തെളിവുണ്ട്. അലൻ അതേ ബ്രാൻഡ് ചോക്ലേറ്റ് ബാംഗ്ലൂരിൽ നിന്ന് വാങ്ങി. അവൻ അത് ഞങ്ങളോട് മറച്ചുവെച്ചു. അവൻ ഞങ്ങളോട് കള്ളം പറഞ്ഞു," ജയദേവൻ പ്രതിരോധിച്ചു. ​"കള്ളം പറഞ്ഞാൽ അവൻ കൊലയാളിയാകുമോ, ജയദേവാ?" സക്കറിയയുടെ ശബ്ദം താഴ്ന്നു, പക്ഷെ കൂടുതൽ അപകടകരമായി. "നിന്റെ കയ്യിൽ അവനെതിരെ വേറെ എന്ത് തെളിവുണ്ട്?. അവന്റെ വിരലടയാളം ആ മുറിയിൽ നിന്ന് കിട്ടിയോ? അവൻ വിഷം കലർത്തിയത് നീ കണ്ടോ? ഇല്ലല്ലോ! ഇപ്പോൾ ആ കുടുംബം മൊത്തം നമുക്കെതിരെ തിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇത് മനുഷ്യാവകാശ കമ്മീഷൻ വരെ എത്തും!" ​"സാർ, എനിക്ക് കുറച്ച് സമയം തരണം. ഞാൻ ഒരു ബ്രേക്ക്ത്രൂവിന്റെ വക്കിലാണ്. അലൻ ഒരു താക്കോൽ മാത്രമാണ്..." ​"What breakthrough? എന്ത് താക്കോൽ? നീ എന്താണ് എന്നിൽ നിന്ന് മറച്ചുവെക്കുന്നത്? നിന്റെ കയ്യിൽ വ്യക്തമായ തെളിവില്ലാതെയാണ് നീ അവനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തതെങ്കിൽ..." ​"സാർ, പ്ലീസ്!" ജയദേവൻ ഇടയിൽ കയറി. "എനിക്കൊരു ലീഡ് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അത് ഇപ്പോൾ ഫോണിലൂടെ പറയാൻ കഴിയില്ല. അതിന് അലൻ കസ്റ്റഡിയിൽ ഇരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. അതൊരു കെണിയാണ്. Just give me 24 hours, sir. വെറും 24 മണിക്കൂർ." ​ഫോണിൽ മറുതലയ്ക്കൽ കനത്ത നിശബ്ദതയായിരുന്നു. ​"Fine!" "24 മണിക്കൂർ! Not a minute more! നാളെ ഈ നേരമാകുമ്പോഴേക്കും, എനിക്ക് യഥാർത്ഥ കൊലയാളികളെ കിട്ടണം. അല്ലെങ്കിൽ, അലന്റെ കുറ്റസമ്മത മൊഴി എന്റെ ടേബിളിൽ എത്തണം. ആൻഡ്... ആ സ്റ്റേഷന് മുന്നിൽ കൂടാൻ പോകുന്ന ആൾക്കൂട്ടത്തെ, അത് അങ്ങോട്ട് എത്തുന്നതിന് മുൻപ് നീ ഒതുക്കിയിരിക്കണം. Do you understand me?" ​"Yes, sir!" ​"And Jayadevan," സക്കറിയ തുടർന്നു, "ഈ കളിയിൽ നീ തോറ്റാൽ, ഈ തൊപ്പി തലയിൽ കാണില്ല. ഓർത്തോ." ​കോൾ കട്ട് ആയി. ​ജയദേവൻ ഒരു നിമിഷം ആ ഫോണും പിടിച്ചു നിന്നു. അയാൾ വിയർക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു വശത്ത്, തനിക്കെതിരെ വരുന്ന ജനക്കൂട്ടം. മറുവശത്ത്, തന്നെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന അതിബുദ്ധിശാലികളായ കൊലയാളികൾ. അതിന് നടുവിൽ, ഐ.ജി. നൽകിയ 24 മണിക്കൂർ സമയം. ​ജയദേവന് ഭ്രാന്ത്‌ പിടിച്ചു. അയാൾക്ക് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. ​"Fu–ck! എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നെ കിട്ടിയാൽ...!!" ​ദേവന്റെ അലർച്ചയിൽ വാർ റൂം കുലുങ്ങി. മുഷ്ടി ചുരുട്ടി അയാൾ ഭിത്തിയിലെ ഇൻവെസ്റ്റിഗേഷൻ ബോർഡിലേക്ക് തന്റെ വലതു കൈ വലിച്ചിടിച്ചു. ആദർശിന്റെയും അഞ്ജലിയുടെയും ചിത്രങ്ങൾ ആ ഇടിയിൽ വിറച്ചു. അയാളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ നിന്ന് രക്തം പൊടിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ​അയാൾ ചതഞ്ഞ കൈകൊണ്ട് തന്നെ ഇന്റർകോം ബട്ടൺ അമർത്തി ഞെരിച്ചു. ​"ബേസിൽ! Get in my office! NOW!" ​വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് ബേസിൽ അകത്തേക്ക് ഓടിവരുമ്പോൾ കണ്ടത് കലിതുള്ളി നിൽക്കുന്ന ജയദേവനെയും, അയാളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ഇറ്റുവീഴുന്ന രക്തത്തുള്ളികളെയുമാണ്. ​"സാർ... ആ ന്യൂസ്... ഞാൻ കണ്ടു... ജനക്കൂട്ടം..." ​"Shut up about the crowd!" ജയദേവൻ അലറി. "സൈബർ സെൽ! എവിടെ ആ റിപ്പോർട്ട്? എന്തായി ബേസിൽ? എന്തെങ്കിലും വിവരം കിട്ടിയോ?" ​"Yes സാർ," ബേസിൽ തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ഫയൽ വേഗത്തിൽ തുറന്നു. "അവർ ആ 'രുദ്രൻ' എന്ന പേടിഎം അക്കൗണ്ട് ട്രേസ് ചെയ്തു. അത് ലിങ്ക് ചെയ്ത മെയിൽ ഐഡി ഫൈൻഡ് ചെയ്തു. സാർ... ആ മെയിൽ ഐഡി നിലവിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഫോണിന്റെ IP അഡ്രസ്സ്, ആ ഫോൺ നമ്പർ... എല്ലാം കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്!" ​ഒരു നിമിഷം മുറി നിശ്ചലമായി. ജയദേവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഭ്രാന്തമായ ദേഷ്യത്തിന് മുകളിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു നേരിയ തിളക്കം വന്നു. ​"എന്നിട്ട്?" ജയദേവൻ അവന്റെ നേരെ നോക്കി. "Why the bloody hell did it take so long? എനിക്കിത് ഒരു മണിക്കൂർ മുൻപ് കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ..." ​"സാർ... അത് മൾട്ടിപ്പിൾ ഫയർവാൾ വെച്ച് മാസ്ക് ചെയ്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. സൈബർ സെൽ ശരിക്കും പണിപ്പെട്ടു..." ബേസിൽ വിക്കി. ​"Give me the address!" ജയദേവൻ അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് ആ ഫയൽ തട്ടിപ്പറിച്ചുവാങ്ങി. "ആ IP അഡ്രസ്സ്! എവിടെയാണത്?" ​ബേസിൽ ഫയലിലെ ഒരു വരിയിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. "സാർ... ഫോർട്ട് കൊച്ചി. ഒരു ഹോംസ്റ്റേ. 'സീക്രട്ട് ഗാർഡൻ'." ​ജയദേവൻ ആ പേര് വായിച്ചു. അയാളുടെ മുഖത്ത്, ഇരയെ കണ്ടെത്തിയ വേട്ടക്കാരന്റെ ക്രൂരമായ ചിരി വിടർന്നു. "രുദ്രൻ... ഗായത്രി... നിങ്ങൾ കുടുങ്ങി." ​"ബേസിൽ! ടീമിനെ റെഡിയാക്ക്!" അയാൾ തന്റെ സർവീസ് റിവോൾവർ എടുത്ത് ഹോൾസ്റ്ററിലിട്ടു. "രണ്ട് ജീപ്പ് മതി.. മീഡിയ അറിയരുത്. We move NOW!" ​അയാൾ വാതിൽ തുറക്കാൻ ഭാവിച്ചതും, പുറത്തുനിന്ന് ഒരു ഇരമ്പൽ കേട്ടു. ഒരു ജനക്കൂട്ടത്തിന്റെ അലർച്ച. ​"സാർ!" ഒരു കോൺസ്റ്റബിൾ വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് വന്നു. "അവർ എത്തി! ആൾക്കൂട്ടം സ്റ്റേഷന്റെ ഗേറ്റ് വരെ എത്തി. അവർ ബാരിക്കേഡ് തള്ളിമറിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്!" ​ജയദേവൻ ഒരു നിമിഷം നിശ്ചലനായി. കയ്യിൽ കൊലയാളികളുടെ അഡ്രസ്സ്. പടിവാതിൽക്കൽ തന്നെ തടയാൻ ജനക്കൂട്ടം. അയാൾ പല്ലിറുമ്മി. ​"യഥാർത്ഥ കൊലയാളികളെ പിടിക്കാൻ പോകുന്നതിന് മുൻപ്, ഈ നാടകം തീർക്കണം." ​അയാൾ മുറിവിട്ടിറങ്ങി, സ്റ്റേഷന്റ പുറത്തേക്ക് എത്തി. ജയദേവൻ കവാടത്തിലേക്ക് നടന്നടുത്തു. നൂറുകണക്കിന് ആളുകൾ. ചാനൽ ക്യാമറകൾ. "പോലീസ് ഗുണ്ടായിസം അവസാനിപ്പിക്കുക!" "അലനെ പുറത്തുവിടുക..!" എന്ന മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ. ആ നഗരത്തിലെ കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നു… ​“എല്ലാത്തിനേം അടിച്ചോടിക്കട്ടെ സാർ, ബേസിൽ അടുത്ത് നിന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. ​"വെയിറ്റ് ," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. അയാൾ തന്റെ യൂണിഫോം ഒന്നുകൂടി വലിച്ചു മുറുക്കി. തൊപ്പിയെടുത്ത് തലയിൽ വെച്ചു. അയാളുടെ മുഖം കല്ലുപോലെ ഉറച്ചിരുന്നു. അലർച്ചകൾ ഉച്ചസ്ഥായിലായി. ​ജയദേവൻ ഗേറ്റിന് കാവൽ നിന്ന പോലീസുകാരനോട് എന്തോ പതുക്കെ പറഞ്ഞു. ആ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ ഞെട്ടലോടെ ജയദേവനെ നോക്കി. ​"സാർ... അത്...?" ​"തുറക്ക്," ജയദേവന്റെ ശബ്ദം കനത്തു. ​ആൾക്കൂട്ടം മുഴുവൻ നോക്കിനിൽക്കെ, പോലീസുകാർ ബാരിക്കേഡിന്റെ ഒരു ഭാഗം തുറന്നു. ​ജയദേവൻ മാത്രം, ഒറ്റയ്ക്ക്, ആ ജനരോഷത്തിന്റെ നടുവിലേക്ക് ശാന്തനായി ഇറങ്ങിച്ചെന്നു. ​ഒരു നിമിഷം. ആൾക്കൂട്ടം സ്തംഭിച്ചു. അവർ അലറിക്കൊണ്ട് വന്നത് ഈ മനുഷ്യന് നേരെയായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ അയാൾ അവരുടെ മുന്നിൽ, കൈകൾ പിന്നിൽ കെട്ടി, നിസ്സംഗനായി നിൽക്കുന്നു. ​മാധ്യമപ്രവർത്തകർ മൈക്കുകളുമായി അയാളെ പൊതിഞ്ഞു. "സാർ, നിരപരാധിയെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തോ?" "അലനെ മർദ്ദിച്ചോ?" "ഐ.ജി. രാജി ആവശ്യപ്പെട്ടോ?" ​ജയദേവൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ആൾക്കൂട്ടത്തെ അരിച്ചുപെറുക്കുകയായിരുന്നു. ആദർശിന്റെ അച്ഛൻ മുന്നിൽ നിന്ന് അലറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ​"സമാധാനപരമായി വിഷയം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു ജയദേവൻ. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ തന്നെ അധിക്ഷേപിച്ച ആദർശിന്റെ അച്ഛനിലായിരുന്നു." ​പെട്ടെന്ന്, ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ പിന്നിൽ നിന്ന്, ഒരു പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തകൻ, ഈ അവസരം മുതലെടുക്കാൻ അലറി. ​"പോലീസ് നായേ! @#$..." ​ആരും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതിന് മുൻപ്, അയാൾ നിലത്തുനിന്ന് ഒരു കരിങ്കൽ ചീള് വലിച്ചെടുത്തു. അത് ജയദേവന് നേരെ ആഞ്ഞെറിഞ്ഞു! ​സമയം ഒരു നിമിഷം നിലച്ചതുപോലെ. ​ആ കല്ല് വായുവിൽ പാഞ്ഞുവരുന്നത് ജയദേവൻ കണ്ടു. അയാൾ ഒഴിഞ്ഞുമാറിയില്ല. അനങ്ങിയില്ല. ​ ​കല്ല് കൃത്യമായി അയാളുടെ നെറ്റിയിൽ, പുരികത്തിന് മുകളിലായി വന്നിടിച്ചു.ജയദേവൻ ഒരടി പിന്നിലേക്ക് മാറി…..!! ​അയാളുടെ തലയ്ക്ക് മുകളിലിരുന്ന പോലീസ് തൊപ്പി തെറിച്ച് നിലത്തേക്ക് വീണു. ​ഒരു നിമിഷം അവിടെ സമ്പൂർണ്ണ നിശബ്ദത പടർന്നു. ​ജയദേവൻ കണ്ണുകൾ അടച്ചു പിന്നെ പതിയെ തുറന്നു….. ര.ക്തം അണപൊട്ടി ഒഴുകും പോലെ കണ്ണിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങി. അയാൾ സാവധാനം തന്റെ നെറ്റിയിൽ കൈവെച്ചു. വിരലുകളിൽ രക്തം പടർന്നു. ​അയാൾ ആ രക്തം പുരണ്ട വിരലുകൾ നിലത്തേക്ക് കുടഞ്ഞു. എന്നിട്ട്, കല്ലെറിഞ്ഞവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നേരിട്ട് നോക്കി. ​ആ നോട്ടം. അതൊരു പോലീസുകാരന്റേതായിരുന്നില്ല. അതൊരു വേട്ടമൃഗത്തിന്റെതായിരുന്നു. ആ നോട്ടത്തിൽ, കല്ലെറിഞ്ഞവൻ ഭയന്നോടി. ​"സാആആർ!!!!" ​ബേസിലിന്റെ അലർച്ചയാണ് ആ നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചത്. ​"ചാർജ്ജ്!!!" ​പോലീസ് ബാരിക്കേഡുകൾ തള്ളിമാറ്റി ആൾക്കൂട്ടത്തിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറി. ലാത്തികൾ വായുവിൽ ഉയർന്നുതാണു. ആളുകളുടെ അലർച്ച, ക്യാമറകളുടെ ഫ്ലാഷുകൾ, തെറികൾ... സ്റ്റേഷൻ മുറ്റം ഒരു യുദ്ധക്കളമായി. ​ബേസിലും മറ്റ് രണ്ട് പോലീസുകാരും ജയദേവന് ചുറ്റും ഒരു കവചം തീർത്തു. ​"സാർ! ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകണം!" ​"വേണ്ട!" ജയദേവൻ രക്തം തുടച്ചുകൊണ്ട് അലറി. "എനിക്ക്... ആ ഹോംസ്റ്റേയിൽ..." ​"ഇതൊന്റെ ഓർഡറാണ് സാർ!" ബേസിൽ തിരികെ അലറി. "ആദ്യം ഹോസ്പിറ്റലിൽ! ജീപ്പിൽ കയറ്!" ​അവർ ജയദേവനെ നിർബന്ധിച്ച് പിടിച്ച്, ​"സാർ, വരൂ!" ബേസിൽ അയാളെ ബലമായി പിടിച്ച് ജീപ്പിലേക്ക് തള്ളി. ജീപ്പിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ അയാളുടെ നോട്ടം, ആ ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ ബഹളത്തിനിടയിൽ, നിലത്ത് വീണുകിടന്ന തന്റെ തൊപ്പിയിലായിരുന്നു. ​ആളുകൾ ഭയന്ന് ചിതറി ഓടുമ്പോൾ, ബൂട്ടുകൾ ആ തൊപ്പിയെ ചവിട്ടിമെതിച്ചു. ആരോ അതിൽ തുപ്പി. ചെളിയും മണ്ണും പുരണ്ട്, ഒരു പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ അഭിമാനത്തിന്റെ ചിഹ്നം... അത് നിലത്ത് അനാഥമായി കിടന്നു. ​നെറ്റിയിൽ നിന്ന് രക്തം കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നത് ജയദേവൻ അറിഞ്ഞില്ല. പക്ഷെ, തന്റെ ആത്മാഭിമാനം നിലംപതിക്കുന്നത് അയാൾക്ക് തോന്നി. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ​മാധ്യമപ്രവർത്തകർ ആ അക്രമം ചിത്രീകരിക്കുന്നതിനിടയിൽ, ചിലരുടെ ക്യാമറകൾ നിലത്തുവീണ ആ തൊപ്പിയിലേക്ക് സൂം ചെയ്തു. ഒരു പോലീസുകാരന്റെ പതനത്തിന്റെ ക്ലോസ്-അപ്പ് ഷോട്ടുകൾ പകർത്താൻ അവർ ധൃതികൂട്ടി. ​ജീപ്പ് സൈറൺ മുഴക്കി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കുതിച്ചു. ​ബഹളമെല്ലാം ഒരുവിധം ഒതുങ്ങി. പോലീസ് എല്ലാവരെയും അടിച്ചോടിച്ചിരുന്നു. സ്റ്റേഷൻ മുറ്റത്ത് ചെരുപ്പുകളും കല്ലുകളും പിന്നെ ആ തൊപ്പിയും മാത്രം ബാക്കിയായി. ​അപ്പോഴാണ്, ആരും ശ്രദ്ധിക്കാതെ, ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിൽ നിന്ന് ഒരു പത്തു വയസ്സുകാരൻ ബാലൻ അവിടേക്ക് ഓടിവന്നത്. ഭയവും അത്ഭുതവും കലർന്ന കണ്ണുകളോടെ അവൻ ആ തൊപ്പിക്കടുത്തേക്ക് വന്നു. ​അവൻ കുനിഞ്ഞു. ചവിട്ടേറ്റും, മണ്ണും ചളിയും പുരണ്ട്, നനഞ്ഞുകുതിർന്ന ആ തൊപ്പി അവൻ ഭയഭക്തിയോടെ കയ്യിലെടുത്തു. ​തന്റെ ഷർട്ടിന്റെ കോന്തല കൊണ്ട് അവൻ അതിലെ ചെളി തുടയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ​അവൻ ആ തൊപ്പിയും നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ച് നിന്നു. ദൂരെ, പോലീസ് ജീപ്പ് ഒരു ചുവന്ന പൊട്ടുപോലെ അകന്നു മറയുന്നത് വരെ, അവൻ ആ തൊപ്പിയിലേക്കും നോക്കി ആ സ്റ്റേഷൻ മുറ്റത്ത് തനിച്ചുനിന്നു… ************ ​സ്ഥലം: ഐ.ജി. സക്കറിയയുടെ ഓഫീസ്. സമയം: രാവിലെ 11:50 AM. ​വിശാലമായ, എയർ കണ്ടീഷൻഡ് മുറി. മേശപ്പുറം വൃത്തിയായി അടുക്കിവെച്ചിരിക്കുന്നു. ഭിത്തിയിലെ വലിയ ടിവി സ്ക്രീനിൽ, ജയദേവന്റെ സ്റ്റേഷന് മുന്നിലെ ലൈവ് ദൃശ്യങ്ങൾ നിശബ്ദമായി ഓടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ​സക്കറിയ തന്റെ കസേരയിൽ അസ്വസ്ഥനായി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. 24 മണിക്കൂർ അന്ത്യശാസനം നൽകിയതിന്റെ ദേഷ്യം അപ്പോഴും മാറിയിട്ടില്ല. ​"അവരേ ഒതുക്കാൻ പറഞ്ഞാൽ, അവൻ ജനക്കൂട്ടത്തെ ഉണ്ടാക്കുകയാണ്..." സക്കറിയ പിറുപിറുത്തു. ​അപ്പോഴാണ് ആ ദൃശ്യം സ്ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞത്. ജയദേവൻ ബാരിക്കേഡ് തുറന്ന് ഒറ്റയ്ക്ക് ജനക്കൂട്ടത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്നു. ​"ഇവനെന്താ ഭ്രാന്താണോ?" സക്കറിയ അറിയാതെ കസേരയിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു. ​പിന്നാലെ ആ കല്ലേറ്. ജയദേവന്റെ തൊപ്പി തെറിച്ചുവീഴുന്നത്. രക്തം പൊടിയുന്നത്. തുടർന്നുണ്ടായ പോലീസ് ലാത്തിച്ചാർജ്ജ്. ​ഐ.ജി. സക്കറിയയുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് വലിഞ്ഞുമുറുകി…. ​"ഇവനെന്ത് മൈ.രാണ് കാണിക്കുന്നത്....!" ​അയാൾ ടേബിളിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. ടിവിയുടെ ശബ്ദം റിമോട്ട് ഉപയോഗിച്ച് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ അലറി. "ഷോ കാണിക്കാൻ ഇറങ്ങിയതാണോ @#$%. ഹീറോ! അവനോട് ആരാടാ ആ ജനക്കൂട്ടത്തിലേക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് ഇറങ്ങാൻ പറഞ്ഞത്?" ​അയാൾ മുറിയിലൂടെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു. ​"അവന്റെ അമ്മേടെ ഒരന്വേഷണം!" അയാൾക്ക് രോഷം അടക്കാനായില്ല. ​"ഇപ്പോൾ കണ്ടില്ലേ? ലാത്തിച്ചാർജ്ജ്! കല്ലേറ്! നാളെ എല്ലാ പത്രത്തിന്റെയും തലക്കെട്ട് ഇതായിരിക്കും! 'പോലീസ് ഭീകരത!' @#$%. എല്ലാം അവന്റെ അഹങ്കാരം കൊണ്ടാ! ഡിപ്പാർട്ട്‌മെന്റ് മുഴുവൻ നാണം കെടുത്തി!" ​സക്കറിയ ഇന്റർകോം എടുത്ത് തന്റെ പി.എ. യെ വിളിച്ചു. "വേണു! Get me his file! ആ ജയദേവന്റെ സർവീസ് ഫയൽ എടുക്കാൻ പറയ്!" ​അയാൾ ഫോൺ വലിച്ചെറിഞ്ഞു. ടിവിയിൽ, നിലത്ത് ചെളിയിൽ പുരണ്ടുകിടക്കുന്ന ആ പോലീസ് തൊപ്പിയുടെ ക്ലോസ്-അപ്പ് ദൃശ്യങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുകയായിരുന്നു. മാധ്യമപ്രവർത്തകർ അത് സൂം ചെയ്ത് കാണിക്കുന്നു. ​സക്കറിയ ആ ദൃശ്യത്തിലേക്ക് നോക്കി പല്ലിറുമ്മി. ​"അഭിമാനം! @#$%. ഡിപ്പാർട്ട്‌മെന്റിന്റെ മുഴുവൻ അഭിമാനമാണ് അവൻ ആ ചളിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞത്!" ​അയാൾ തിരിഞ്ഞു. "അവൻ ആശുപത്രിയിൽ പോയിട്ട് വരട്ടെ. ആ മുറിവ് വെച്ചുകെട്ടി ഇങ്ങോട്ട് വരും മുൻപ്, ഞാൻ അവന്റെ സസ്പെൻഷൻ ലെറ്റർ അടിച്ചു വച്ചേക്കാം. ഇനി കുറച്ചു നാൾ വീട്ടിലിരിക്കട്ടെ….!!” Get him out! Get him out of my case!” ************ പോലീസ് ജീപ്പ് സൈറൺ മുഴക്കി നഗരത്തിലൂടെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പാഞ്ഞു. പിന്നിലെ സീറ്റിൽ ജയദേവൻ നെറ്റിയിൽ നിന്ന് ഒലിക്കുന്ന രക്തം ഒരു തൂവാല കൊണ്ട് അമർത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ പക്ഷെ, റിയർ വ്യൂ മിററിലായിരുന്നു. ​"സാർ, നല്ലോണം മുറിവുണ്ട്. സ്റ്റിച്ച് ഇടേണ്ടിവരും..." ബേസിൽ ആശങ്കയോടെ പറഞ്ഞു. ​ജയദേവൻ അവനെ നോക്കിയില്ല. അയാളുടെ നോട്ടം പിന്നാലെ വരുന്ന വാഹനങ്ങളിലായിരുന്നു. ​"ബേസിൽ," ജയദേവന്റെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു. "നമ്മുടെ പിന്നാലെ, ഒരു ബ്ലാക്ക് സ്കോർപിയോ. നീ കാണുന്നുണ്ടോ?" ​ബേസിൽ പെട്ടെന്ന് മിററിലേക്ക് നോക്കി. "ഉവ്വ് സാർ. കുറേ നേരമായി... ഞാൻ കരുതി..." ​"അത് നമ്മളെ ഫോളോ ചെയ്യുകയാണ്," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. “സാർ എന്തെങ്കിലും ഇഷ്യൂ..!!” ഒരു ഞെട്ടലോടെ ബേസിൽ അയാളെ നോക്കി. "അടുത്ത വളവ് തിരിയുമ്പോൾ, ജീപ്പ് സൈഡാക്ക്." ​"സാർ! ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകണം!""ബ്ലഡ്‌ പോകുന്നുണ്ട്..." ബേസിൽ കടുപ്പിച്ചു…. “ shut up, ഞാൻ പറയുന്നത് നീ കേട്ടാൽ മതി…!!” ദേവന്റെ ഉറച്ച ശബ്ദം, ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന ജീപ്പ് നിയന്ത്രണം വിട്ടപോലെയായി… ​"ഈ ലോകം മൊത്തം," ജയദേവൻ പല്ലിറുമ്മി, "മാധ്യമങ്ങളും, ഐ.ജി. സക്കറിയയും, ആ കൊലയാളികളും... എല്ലാവരും ഇപ്പോൾ വിചാരിച്ചിരിക്കുന്നത് നമ്മൾ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കാണ് പോകുന്നതെന്നാണ്. ആ ജനക്കൂട്ടവും അതാണ് കണ്ടത്." ​"So what സാർ?" ​"നമ്മളിപ്പോ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകുന്നില്ല…!!” നീ വണ്ടി സൈഡാക്ക്…!!” ​ജയദേവൻ നിർത്തി. ബേസിലിന് കാര്യം മനസ്സിലായി. ​"ടേൺ ഹിയർ! നൗ!" ​തിടുക്കത്തിൽ ബേസിൽ ജീപ്പ് ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ഇടറോഡിലേക്ക് വെട്ടിച്ച് സൈഡാക്കി നിർത്തി. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന എസ്കോർട്ട് ജീപ്പ് മുന്നോട്ട് പാഞ്ഞുപോയി. ​"സാർ!" ആ ജീപ്പിലെ അസിസ്റ്റന്റ് എസ്.ഐ. വയർലെസ്സിൽ ശബ്ധിച്ചു. ​"നിങ്ങൾ നേരെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോ," ജയദേവൻ വയർലെസ് കയ്യിലെടുത്ത് ആജ്ഞാപിച്ചു. "സിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക്. മീഡിയ വരും. ഒരുത്തനെയും അകത്തേക്ക് അടുപ്പിക്കരുത്. ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ ഡോക്ടർ റാം നോക്കിക്കോളും, ആൾക്കൂട്ടം അങ്ങോട്ട് വരട്ടെ! ഫസ്റ്റ്! മൂവ്!" ​"യെസ് സാർ!" എസ്കോർട്ട് ജീപ്പ് ഹോസ്പിറ്റൽ ലക്ഷ്യമാക്കി പാഞ്ഞു. നിമിഷങ്ങൾക്കകം, ആ ബ്ലാക്ക് സ്കോർപിയോ അവർ നിർത്തിയ ഇടറോഡിലേക്ക് പാഞ്ഞുവന്നു, അവരുടെ ജീപ്പിന് പിന്നിലായി സഡൻ ബ്രേക്കിട്ട് നിന്നു… ​"ആരും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്ത്," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. ​ഇരുവരും ജീപ്പിന്റെ ഡോറുകൾ തള്ളിത്തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ജയദേവൻ ഒട്ടും സമയം കളയാതെ, രക്തം പുരണ്ട മുഖവുമായി ആ സ്കോർപിയോയുടെ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് ഓടിക്കയറി. അതിൽ നിന്നിറങ്ങിയ, കറുത്ത ടീ ഷർട്ട്‌ ധരിച്ച മൈക്കിളിന്, ബൊലേറോയുടെ കീ പാസ് ചെയ്തു. “നേരെ സിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വിട്ടോളു..!!” ജയദേവൻ അയാളെ നോക്കി പറഞ്ഞു. ​"ബേസിൽ! കയറ്!" വേഗം..!!” ​ബേസിൽ പിന്നാലെ കോ-ഡ്രൈവർ സീറ്റിലേക്കും ചാടിക്കയറി. ​"സാർ, ഞാൻ ഡ്രൈവ് ചെയ്യണോ?" ​"വേണ്ട!" ജയദേവൻ സ്കോർപിയോ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. അതിന്റെ എഞ്ചിൻ ഇരമ്പി. "ആ ലൊക്കേഷൻ ഫൈൻഡ് ചെയ്യ്! 'സീക്രട്ട് ഗാർഡൻ'!" “ രുദ്രനും ഗായത്രിയും എന്നെ സസ്പെൻഡ് ചെയ്തു എന്ന വാർത്ത ടീവിയിൽ കണ്ട് എൻജോയ് ചെയ്യുകയായിരിക്കും ഇപ്പൊ….!!” അയാൾ പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു. ​അവർ നമ്മളെ സ്റ്റേഷനിൽ തളച്ചിട്ടു എന്ന് കരുതി വിശ്രമിക്കുകയാവും. ക്വിക്ക്! ഫാസ്റ്റ്!" ​​"യെസ് സാർ!" ബേസിൽ തന്റെ ഫോണിൽ 'സീക്രട്ട് ഗാർഡൻ' എന്ന ലൊക്കേഷൻ സെറ്റ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു. ​ജയദേവൻ ഒരു നിമിഷം കണ്ണുകളടച്ചു. നെറ്റിയിലെ മുറിവിൽ നിന്നുള്ള രക്തം കൺപോളകളിലേക്ക് അരിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാൾ അത് കൈത്തണ്ട കൊണ്ട് തുടച്ചുമാറ്റി. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ഇൻസ്ട്രുമെന്റ് പാനലിലെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ തിളങ്ങി. ​"സാർ...?" ബേസിൽ എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയതും… ​"ഹോൾഡ് ഓൺ!" ​ജയദേവൻ ചുണ്ടിൽ വിരൽ വച്ചു. ​അയാൾ സ്കോർപിയോയുടെ ക്ലച്ച് ചവിട്ടി, ആക്സിലറേറ്റർ അമർത്തി. ആ ഭാരമേറിയ വാഹനത്തിന്റെ ഡീസൽ എഞ്ചിൻ, ഒരു ചങ്ങല പൊട്ടിച്ച കാട്ടുപോത്തിനെപ്പോലെ ഇരമ്പിവിളിച്ചു. ആർ.പി.എം. മീറ്റർ ചുവപ്പ് വര തൊട്ടു. ​പിന്നെ, ആരും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഒരു നിമിഷത്തിൽ, അയാൾ സ്റ്റിയറിംഗ് വീൽ പൂർണ്ണമായും വലത്തേക്ക് ഒടിച്ചുവച്ചു. അതേ സെക്കൻഡിൽ, അയാൾ ഹാൻഡ്‌ബ്രേക്ക് ആഞ്ഞുവലിച്ചു. ​"കർത്താവേ!" ​ബേസിൽ സീറ്റിലേക്ക് അള്ളിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. ​ആ ഭാരമേറിയ സ്കോർപിയോയുടെ പിൻചക്രങ്ങൾ ലോക്കായി. ടയറുകൾ ഉരയുന്നതിന്റെ നിലവിളി ആ ഒഴിഞ്ഞ ഇടറോഡിനെ കീറിമുറിച്ചു. കരിഞ്ഞ റബ്ബറിന്റെ രൂക്ഷഗന്ധം വായുവിൽ നിറഞ്ഞു. ​നിയന്ത്രണം വിട്ടപോലെ, ആ കറുത്ത വാഹനം അതിന്റെ സ്വന്തം അച്ചുതണ്ടിൽ പുകമറ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ഭീകരമായ ഡ്രിഫ്റ്റിൽ വട്ടം കറങ്ങി. ​ബേസിൽ ഭയന്ന് കണ്ണുകളടച്ചു. ​ഒരു സെക്കന്റിന്റെ പത്തിലൊരംശം. ​ആ കറക്കം 180 ഡിഗ്രി പൂർത്തിയാകുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപ്, ജയദേവൻ ഹാൻഡ്‌ബ്രേക്ക് റിലീസ് ചെയ്തു, സ്റ്റിയറിംഗ് നേരെയാക്കി, ക്ലച്ച് വിട്ട് ഗിയർ ഒന്നിലേക്ക് മാറ്റി. ​ടയറുകൾ ഒരു നിമിഷം പുകഞ്ഞുനിന്നു. ​പിന്നെ, ഒരു വെടിയുണ്ട പോലെ, ആ ബ്ലാക്ക് സ്കോർപിയോ അവർ വന്ന വഴിയിലേക്ക്, എതിർദിശയിലേക്ക്, കുതിച്ചുപാഞ്ഞു. ​ഒന്ന്... രണ്ട്... മൂന്ന്... ​നിമിഷങ്ങൾക്കകം അത് ടോപ് ഗിയറിലെത്തി. ​"ബേസിൽ," ജയദേവന്റെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു. പക്ഷെ അത് കേട്ട് ബേസിൽ വിറച്ചു. ​"ആ ലൊക്കേഷൻ പറയ്.” തുടരും.. DARK CHOCOLATE.✍️✍️ബിനു. #📙 നോവൽ #✍️ വട്ടെഴുത്തുകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #✍ തുടർക്കഥ #📔 കഥ