ആദ്യ ഭാഗങ്ങൾ ലിങ്കിൽ ഉണ്ട് https://sharechat.com/post/Xb19Q3Z?d=n&ui=v64j8rk&e1=cഋതുനന്ദനം... Part 102 ദേവദത്തന്റെ വരികളിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്തിയ ശ്രീലക്ഷ്മി മിഴികൾ തുടച്ചു കൊണ്ടെഴുന്നേറ്റു. തൊട്ടടുത്ത് കിടന്ന നോട്ട്ബുക്കിൽ നിന്നുമൊരു പേജ് കീറിയെടുത്തു. പേന കൊണ്ടെന്തോ കുത്തിക്കുറിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.... മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞ വാക്കുകൾ പകർത്തിയതിനു ശേഷമവൾ അതിലേക്കൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ നോട്ടമയച്ചു.... പൊടുന്നനെ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മനസ്സിൽ താനിത് വരേ ചിന്തിച്ചതെല്ലാമോർത്തല്പം ജാള്യത നിറഞ്ഞു... ദേവേട്ടനെ താൻ സ്നേഹിക്കുന്നു പക്ഷേ മനസ്സ് കൊണ്ട് മറ്റൊരു പുരുഷനെ ആഗ്രഹിച്ച തന്നെപ്പോലെയൊരു പെണ്ണല്ല ദേവേട്ടന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വരേണ്ടത്. താൻ മനസ്സാൽ കളങ്കപ്പെട്ടവളാണ്. തന്നെപ്പോലെയൊരു പെൺകുട്ടിയല്ല ദേവേട്ടനർഹിക്കുന്നത്...കപോലങ്ങളിലേ ക്കൊഴുകിയ അസ്രകണങ്ങളെ പാണീതലത്താൽ തൂത്തുകൊണ്ട് ശ്രീലക്ഷ്‌മി ചിന്തിച്ചു... വീണ്ടുമൊരാഴ്ച്ച കൂടി കടന്നു പോയി. ദേവദത്തനെപ്പറ്റിയൊരു വിവരവുമില്ല. മിക്ക ദിവസവും ചന്ദ്രശേഖരനോടവൾ ദേവദത്തനെ കുറിച്ചന്വേഷിക്കുമെങ്കിലും നിരാശയിരുന്നു ഫലം.... മകളുടെ രോഗം ഭേദമായിട്ടവൾ പൂർണ്ണമായും പൂർവസ്ഥിതിയിലേക്ക് വന്നെങ്കിലും ചന്ദ്രശേഖരനും സാവിത്രിയ്ക്കും അവളുടെ പഴയത് പോലുള്ള കുസൃതികളൊന്നും കാണിക്കാത്തതൊരു നഷ്ടബോധമായി അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാലും അധികം താമസിയാതെ മകളെ തിരിച്ചു കിട്ടിയതിൽ അവരോരുപാട് സന്തോഷിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇരുവർക്കും അതിനൊക്കെ നന്ദി പറയുവാനുണ്ടായിരുന്നത് ദേവദത്തനോട് മാത്രമായിരുന്നു.... ദേവദത്തന്റെ അഭാവത്തിൽ ശ്രീലക്ഷ്മി വളരെ അസ്വസ്ഥയാവുന്നത് ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ട ചന്ദ്രശേഖരനും സാവിത്രിയ്ക്കും മകളുടെ മനസ്സിൽ ദേവദത്തനെത്രത്തോളം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്നോർത്ത് ഒരേ സമയം അത്ഭുതവും ആനന്ദവും തോന്നി... രവിയുടെ മരണവാർത്ത കേട്ട് ബോധം കേട്ട് വീണ് ആരേയും തിരിച്ചറിയാതെ ആരോടും മിണ്ടാതെയിരുന്ന ശ്രീക്കുട്ടി ദേവനെ കണ്ട മാത്രയിൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് തനിയ്ക്കും സാവിത്രിയ്ക്കും ഒരത്ഭുതമായിരുന്നു. തുടർന്നുള്ള ദിവസങ്ങളിലുള്ള ദേവന്റെ അവളോടുള്ള ഇടപെടൽ തന്നെപ്പോലും അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു... അവളുടെ കുസൃതികളെയെല്ലാം വളരെ ക്ഷമാപൂർവമൊരു പുഞ്ചിരിയോടെയായിരുന്നു അവൻ നേരിട്ടു കൊണ്ടിരുന്നത്. എത്ര ദിവസമാണ് ദേവൻ തന്റെ ജോലിയെല്ലാം ശ്രീക്കുട്ടിയ്ക്കായി മാറ്റി വച്ചത്. ഒരു ഘട്ടത്തിൽ തകർന്നു പോയ തനിയ്ക്കും സാവിത്രിയ്ക്കും ധൈര്യം പകർന്നു കൊണ്ടിരുന്നത് അവനാണ്. അവൻ ചെയ്ത ഉപകാരങ്ങൾക്ക് അവനോടുള്ള കടപ്പാട് ഒരിക്കലും തീരാത്തതാണ്...ചന്ദ്രശേഖരൻ പ്രതിസന്ധിഘട്ടത്തിൽ ദേവദത്തന്റെ സഹായങ്ങളെ നന്ദിപൂർവമോർത്തു... ================================== രണ്ട് ദിവസത്തിന് ശേഷവും ദേവദത്തനെ കുറിച്ചൊരു വിവരവുമറിയാത്ത വ്യസനത്തിൽ തന്റെ മുറിയിലിരിക്കുമ്പോൾ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മനസ്സിൽ ദേവദത്തനെന്താവുമൊന്ന് വിളിക്കുക പോലും ചെയ്യാത്തതെന്നും തന്നോടെന്തെങ്കിലും ദേഷ്യം കാണുമോയെന്നുമുള്ള ആകുലതയിലായിരുന്നു.... ദേവദത്തന്റെ സ്നേഹം താനർഹിക്കുന്നില്ലെന്ന് സ്വയം പറഞ്ഞു പഠിക്കുമ്പോഴും അവളുടെ അന്തരാത്മാവ് ചിന്തകൾക്ക് വിരുദ്ധമായി അവനെയൊന്ന് കാണുവാനായി തുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.... കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വീടിന് കുറച്ചപ്പുറത്ത് നിന്നുമായൊരു ബൈക്കിന്റെ ഇരമ്പം അവളുടെ ശോത്രപുടങ്ങളിലേക്ക് ഇരച്ചെത്തി.... ആ ബൈക്കിന്റെ ശബ്ദം ശ്രവിച്ച ശ്രീലക്ഷ്‌മിയ്ക്ക് സന്തോഷമടക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല..തന്നിലേക്കൊരു ശക്തിശാശ്വതത്വം സന്നിവേശിക്കുന്നത് പോലെയുളവായ അവളുടനെ എഴുന്നേറ്റ് അനിർവചനീയമായൊരു ഉത്സാഹത്തോടെ പൂമുഖത്തേക്ക് തന്റെ ചുവടുകൾ വച്ചു.... പ്രമദവനത്തിലേറി ഝടിതിയിൽ പൂമുഖത്തേക്ക് പദവിന്യാസം വയ്ക്കുന്ന അവളുടെ പാദസഹസ്രദളങ്ങൾക്ക് അകമ്പടിയായി വെള്ളിക്കൊലുസ്സുകൾ പികനാദങ്ങൾ മുഴക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.... ആവേശത്തോടെ ഓടിയങ്കണത്തിലെത്തിയ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ നയനങ്ങളിൽ ഒരു ബനിയനും വെള്ളമുണ്ടും ധരിച്ചു തലയിലൊരു തൊപ്പിയും വച്ച് ബൈക്കിൽ നിന്നുമിറങ്ങുന്ന ദേവദത്തന്റെ രൂപം പതിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.... തീർത്ഥാടനം കഴിഞ്ഞു തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് രാവിലെയെത്തി ഫ്രഷായി എത്രയും പെട്ടെന്ന് ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വണ്ടിയോടിച്ചു വന്നിറങ്ങുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സവളെ കാണുവാൻ തുടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്കണത്തിൽ ബൈക്ക് വച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ ശ്രീലക്ഷ്മിയൊന്നിറങ്ങി വന്നിരുന്നുവെങ്കിലെന്ന് മനസ്സിൽ വൃഥാ ആഗ്രഹിച്ച തന്റെ മുന്നിലേക്ക് അഴിഞ്ഞു വീണ നീണ്ടിടതൂർന്ന കുന്തളങ്ങളുമായി ദാവണിയും ചുറ്റി നീലോൽപ്പല മിഴികളിലൊരായിരം നെയ്ത്തിരിനാളങ്ങളുടെ അംശുക്കളണിഞ്ഞു ആനന്ദത്തോടെ പങ്കജബാന്ധവമയൂഖവദനയായി എത്തിച്ചേർന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയെ കണ്ടപ്പോൾ ദേവദത്തൻ ആമോദചിത്തനായവളെ നോക്കിയൊരു പുഞ്ചിരിയയച്ചു.... പരസ്പരം മിഴികൾ കൊരുത്തു കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ അവരുടെ മിഴികൾക്ക് പലതും പറയുവാനുണ്ടായിരുന്നു..... ദേവദത്തനിൽ നിന്നും മിഴികളെടുക്കാതെ നോട്ടമയച്ചു നിന്ന ശ്രീലക്ഷ്മി പൊടുന്നനെ ദേവദത്തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണവനെ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നു.... ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ അപ്രതീക്ഷിതമായ പ്രവൃത്തിയിൽ ദേവദത്തൻ ഇതികർത്തവ്യമൂഢനായി നിന്നു പോയി നിമിഷങ്ങളോളം.... "ദേവേട്ടാ... എവിടെയായിരുന്നു ഇത്ര ദിവസം..?ദേവേട്ടന്റെ ലച്ചുവെത്രത്തോളം വിഷമിച്ചുവെന്നറിയാമോ"...? നീരണിഞ്ഞ മിഴികളോടെ ദേവദത്തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖമമർത്തി അവന്റെ ഹൃദയകമലദലങ്ങൾ മുഴക്കുന്ന തന്റെ നാമമണിഞ്ഞ മർമ്മരങ്ങളെ തന്റെ ശ്രവണപുടങ്ങളിലേക്കാവാഹിക്കവേ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ അധരങ്ങളിൽ നിന്നും പരിഭവങ്ങളുടെ ചമയമണിഞ്ഞ ചോദ്യങ്ങളായി വാക്കുകൾ പൊഴിഞ്ഞു വീണു കൊണ്ടിരുന്നു.... കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ചിന്തിച്ചതെല്ലാം ദേവദത്തനെ കണ്ട നിമിഷത്തിൽ മറന്നു പോയിരുന്നു... കണ്ട മാത്രയിൽ തന്നെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖമമർത്തിക്കരയുന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ പ്രവൃത്തിയിൽ ദേവദത്തനൊന്ന് പകച്ചു... രോഗാവസ്ഥയിൽ പലപ്പോഴും ലച്ചുവിത് പോലെ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിലും രോഗാവസ്ഥ പൂർണ്ണമായും മാറിയതിനു ശേഷമിതാദ്യമായാണ്. പൂർണമായും പൂർവസ്ഥിതിയിൽ എത്തിയതിനു ശേഷം ലച്ചു തന്നോട് ചെറുതായൊരു അകലം പാലിച്ചിരുന്നു. എന്തോ അവളെ തടയുന്ന പോലെ തനിയ്ക്കനുഭവപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാലിപ്പോൾ ലച്ചു പരിഭവത്തോടെ സംസാരിക്കുന്നത് രോഗമുള്ളപ്പോൾ സംസാരിക്കുന്ന പോലെയാണ്... ദേവദത്തനൊരു പകപ്പോടെ ചിന്തിച്ചു.. "ലച്ചൂ... ലച്ചൂ"...തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖമമർത്തിക്കരയുന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ ചുമലിൽ പതിയെ തട്ടിക്കൊണ്ടു ദേവദത്തനവളെ വിളിച്ചു... ശ്രീലക്ഷ്മി നീരണിഞ്ഞ നയനങ്ങളോടെ തന്റെ ശിരസ്സുയർത്തി ദേവദത്തനെ നോക്കി... "ലച്ചൂ... എന്തിനാ കരയുന്നത് "...? ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മിഴികളിലെ അശ്രുകണങ്ങളെ തൂത്ത് കൊണ്ട് ദേവദത്തനൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവളോട് തിരക്കി... "ദേവേട്ടാ.... എത്ര ദിവസമായി ദേവേട്ടൻ പോയിട്ട് "...? "ഒരു വാക്ക് പോലുമെന്നോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ. ഞാനെത്രത്തോളം വിഷമിച്ചു എന്നറിയാമോ"..ശ്രീലക്ഷ്മി ദേവദത്തന്റെ മിഴികളിലേക്ക് തന്റെ നോട്ടമയച്ചു കൊണ്ട് മൊഴിഞ്ഞു... ഉപബോധമനസ്സിൽ തന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ലച്ചുവിന്റെ ബോധമനസ്സിലും തന്നോടുള്ള പ്രണയം പൂവിട്ടിരിക്കുന്നു... ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ സംസാരത്തിൽ ആനന്ദചിത്തനായ് ദേവദത്തൻ ചിന്തിച്ചു... "ലച്ചൂ... ഞാനൊരു തീർത്ഥയാത്ര പോയിരിക്കുവായിരുന്നു. കുറച്ച് ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ പോയി. തന്റെയസുഖം പൂർണ്ണമായും ഭേദമായാൽ അവിടൊക്കെ പോകാമെന്നു വഴിപാട് നേർന്നിരുന്നു ഞാൻ. തന്നോട് പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല"...ദേവദത്തനൊരു വാത്സ്യത്തോടെ ശ്രീലക്ഷ്മിയ്ക്ക് നേരെ മന്ദഹാസമയച്ചു കൊണ്ട് മറുപടി നൽകി... ദേവദത്തന്റെ മറുപടിയിലും തന്നോടുള്ള കരുതലിലും ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മനം നിറഞ്ഞു... അപ്പോഴാണ് ശ്രീലക്ഷ്മി ദേവദത്തനെ ഒന്ന് കൂടി ശ്രദ്ധിച്ചത്. ദേവദത്തൻ തൊപ്പി കൊണ്ട് മറച്ച തല മുണ്ഡനം ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന്. അടുത്ത നിമിഷമവൾ ദേവദത്തന്റെ തലയിൽ നിന്നും തൊപ്പിയെടുത്തു മാറ്റി. അത്യാവശ്യം നല്ല മുടിയുണ്ടായിരുന്ന തല മുണ്ഡനം നടത്തിയത് കണ്ട ശ്രീലക്ഷ്മിയൊന്ന് പകച്ചു.... "ദേവേട്ടാ... ഇത് "....? ഒരു പകപ്പോടെ ദേവദത്തനെ നോക്കിക്കൊണ്ടവന്റെ മുണ്ഡനം ചെയ്ത ശിരസ്സിലേക്ക് തന്റെ വിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് ശ്രീലക്ഷ്മി തിരക്കി... "ലച്ചൂ... ഞാനൊന്ന് തിരുപ്പതി പോയി. നിന്റെ രോഗം ഭേദമായാൽ എന്റെ മുടി സമർപ്പിക്കാമെന്ന് വഴിപാട് നേർന്നിരുന്നു. പിന്നെ ഗുരുവായൂർ ശയനപ്രദക്ഷിണം അങ്ങനെ പല ക്ഷേത്രങ്ങളിലേക്കും നേർച്ചയുണ്ടായിരുന്നു. രണ്ടാഴ്ചയോളം വിവിധക്ഷേത്രങ്ങളിൽ നേർന്ന വഴിപാടുകൾ നടത്താനുള്ള തീർത്ഥാടനത്തിലായിരുന്നു"...ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ നീലനയനങ്ങളിലേക്ക് നോക്കിയൊന്ന് മന്ദഹസിച്ചു കൊണ്ട് ദേവദത്തൻ മൊഴിഞ്ഞു... തനിയ്ക്ക് വേണ്ടി നേർച്ചയായി തല മുണ്ഡനം നടത്തിയത് കേട്ട നിമിഷത്തിൽ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മിഴികൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി... ഉള്ളിൽ നിന്നുമുയർന്ന വിതുമ്പലടക്കിക്കൊണ്ട് ശ്രീലക്ഷ്മി ദേവദത്തന്റെ തലയിൽ തന്റെ കരാംഗുലികളാൽ അരുമയായൊന്നു തഴുകി... അവന്റെ തലയിൽ തലോടുമ്പോൾ അടക്കി നിർത്തിയ വിതുമ്പൽ അടക്കുവാൻ കഴിയാതെയൊരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലോടെ ശ്രീലക്ഷ്മി ദേവദത്തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണവനെ ആഞ്ഞു പുൽകി.... "ദേവേട്ടാ.... ദേവേട്ടനെയൊരുപാട് അവഗണിച്ചിട്ടുണ്ട് ഞാൻ എന്നിട്ടും എനിക്ക് വേണ്ടി ദേവേട്ടനിതൊക്കെ ചെയ്യുമ്പോൾ കുറ്റബോധം കൊണ്ട് നീറുവാ ഞാൻ. ദേവേട്ടനെ കാണാൻ കഴിയാതെ മനസ്സ് നുറുങ്ങുന്ന വേദനയോടെയാ ഞാനിത്രയും ദിവസം തള്ളിനീക്കിയത്. ദേവേട്ടനെ കാണാതെയിരുന്നപ്പോൾ എന്റെ ശക്തിയെല്ലാം ചോർന്നു പോകുന്നത് പോലെ തോന്നിയെനിയ്ക്ക്. ദേവേട്ടനെന്നോട് ദേഷ്യം കാണുമെന്നു പോലും ഞാൻ ചിന്തിച്ചു പോയി. അവസാനം ഞാനവഗണിച്ച ദേവേട്ടൻ മാത്രമേ എനിയ്ക്ക് തുണയായിട്ടുണ്ടായുള്ളൂ. ദേവേട്ടന്റെ ലച്ചുവിനോട് ക്ഷമിയ്ക്ക് ദേവേട്ടാ".... ദേവദത്തനെയിറുക്കിപ്പിടിച്ച ശ്രീലക്ഷ്മിയിൽ നിന്നുമൊരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലോടെ വാക്കുകൾ അടന്നു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു.... ദേവദത്തന്റെ മനസ്സിൽ ആനദത്തിൻ ദേവദുന്ദുഭികൾ ഭേരി മുഴക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു... തന്നെ കാണുവാൻ പറ്റാത്ത വിധത്തിൽ ലച്ചുവിന്റെ ബോധമനസ്സിൽ താൻ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഒരുപാട് വ്യസനത്തോടെ ഒരിക്കൽ തനിയ്ക്ക് നഷ്ടമാവുമെന്ന് കരുതിയ തന്റെ മനോസോപനത്തിൽ അരങ്ങ് തകർക്കുന്ന നർത്തകിയുടെ ബോധമനസ്സിലിപ്പോൾ താൻ മാത്രം...മനസ്സിൽ അലയടിച്ച പ്രണയസാഗരവീചികളോടെ ദേവദത്തൻ മനസ്സിലാമോദത്തോടെ ചിന്തിച്ചു.... "ലച്ചൂ.... നിന്റെ ദേവേട്ടനീ ജന്മം നിന്നെ വെറുക്കുവാൻ കഴിയില്ല മോളെ. നിനക്ക് പൂർണ്ണമായും ഭേദമായപ്പോൾ ഒന്നും വൈകിക്കേണ്ടെന്ന് കരുതി ഇറങ്ങിയതാ ഞാൻ. തിരിച്ചു വന്നിട്ടെല്ലാം പറയാമെന്നു കരുതി. ഫോൺ ചെയ്‌ത് നിന്നെയറിയിക്കുവാനൊന്നും സമയം കിട്ടിയില്ല"...ദേവദത്തൻ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ ചുമലിൽ തലോടിയാശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് മൊഴിഞ്ഞു... തുടർന്ന് ദേവദത്തൻ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മുഖം തന്റെ നെഞ്ചിൽ നിന്നുമുയർത്തി അവളുടെ മിഴികൾ തുടച്ചു കൊടുത്തു.... "ലച്ചൂ.... അന്ന് നീയവഗണിച്ചതൊരു തെറ്റായിട്ട് ഞാൻ ചിന്തിച്ചിട്ട് പോലുമില്ല. നിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ആരാണെങ്കിലും അങ്ങനെ മാത്രമേ ചിന്തിക്കൂ. എന്നെയവഗണിച്ചുവെന്ന് നീ പറയുന്ന സമയത്തും നീയെന്നെ പലപ്പോഴും നിന്റെ മിഴികളാൽ തേടുന്നത് ഞാനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിനെ കുറിച്ചോർത്ത് ഒരിക്കലും സങ്കടപ്പെടരുത്"...ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ നയനങ്ങളിലേക്ക് നോട്ടമയച്ചു കൊണ്ട് ദേവദത്തൻ മൊഴിഞ്ഞു... നിമിഷങ്ങളോളം ദേവദത്തന്റെ മിഴികൾ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മിഴികളുമായി കൊരുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.... അവന്റെ മിഴികളിൽ നിന്നുമുതിരുന്ന പ്രണയത്തിൻ ഗഭസ്ഥികളുടെ പ്രവാഹത്തിൽ ത്രപാമുഖിയായ ശ്രീലക്ഷ്മിയൊരു ചെറുചിരിയോടെ തന്റെ ശിരസ്സ് കുനിച്ചു.. "മോനെ ദേവാ... മോനെവിടെയായിരുന്നു ഇത്രയും ദിവസം"...സാവിത്രിയുടെ ശബ്ദം ദേവദത്തനെയും ശ്രീലക്ഷ്മിയേയും സ്ഥലകാലബോധത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചു.... താനിപ്പോഴും ദേവദത്തനെ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ ശ്രീലക്ഷ്മിയൊരു ജാള്യതയോടെ അവനിൽ നിന്നുമകന്നു മാറി... ദേവദത്തൻ സാവിത്രിയോട് താൻ തീർത്ഥാടനം നടത്തുവാൻ പോയതും വഴിപാട് നടത്തിയതുമെല്ലാം വിവരിച്ചു.... ദേവദത്തന്റെ വിവരണവും മുണ്ഡനം ചെയ്ത ശിരസ്സുമെല്ലാം കണ്ട സാവിത്രിയുടെ മനസ്സിലവനോട് നിറഞ്ഞ നന്ദി ആനന്ദാശ്രുക്കളായി മിഴികളിൽ നിറച്ചു... ദേവദത്തൻ തന്റെ ബൈക്കിൽ നിന്നുമൊരു തുണി ബാഗ് എടുത്ത് സാവിത്രിയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു. എന്നിട്ട് അവരുടെ മിഴികൾ തുടച്ചു.... "അമ്മേ... ഒരുപാട് കരഞ്ഞതല്ലേ ഇനി വേണ്ട. പ്രസാദമാണ് ഈ ബാഗിലുള്ളത്. അമ്മയെനിയ്ക്കു അമ്മയുടെ സ്പെഷ്യൽ ചായ ഉണ്ടാക്കിത്തന്നേ വേഗം"...ദേവദത്തൻ സാവിത്രിയെ തന്നോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചൊരു കപടഗൗരവത്തോടെ മൊഴിഞ്ഞു... സാവിത്രിയൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തന്റെ മിഴികൾ തുടച്ചു... തുടർന്ന് ദേവദത്തൻ സാവിത്രിയെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് അങ്കണത്തിൽ നിന്നും പൂമുഖം ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി. അവരുടെ പുറകെ ശ്രീലക്ഷ്മിയും.... ദേവേട്ടനെ ആദ്യമായി കണ്ട നിമിഷമാ കണ്ണുകൾ തന്നെയാകർഷിക്കുന്നത് പോലെ തനിയ്ക്കുളവായിരുന്നു. അന്ന് താനൊരു നീരസത്തോടെ പെരുമാറിയ മനുഷ്യനിന്ന് തന്റെ ആയുർസുഖങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ക്ഷേത്രദർശനങ്ങളും വഴിപാടുകളും നടത്തി വന്നിരിക്കുന്നു....മുന്നിൽ സാവിത്രിയേയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ദേവദത്തനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ശ്രീലക്ഷ്മി ചിന്തിച്ചു.... ആദ്യമായ് കണ്ട നിമിഷം മുതൽ ദേവേട്ടൻ തന്റെ അമ്മയെ അമ്മേ എന്ന് തന്നെയാണ് വിളിക്കുന്നത്. അമ്മയ്ക്ക് ദേവേട്ടനോടന്ന് തൊട്ടേയൊരു പ്രത്യേക താല്പര്യമാണ്. ദേവേട്ടനെ കാണുമ്പോഴുള്ള അമ്മയുടെ മുഖഭാവങ്ങളിൽ അറിയാം അമ്മയെത്രത്തോളം ദേവേട്ടനിലെല്ലാ കാര്യത്തിലും വിശ്വാസമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന്....ദേവദത്തനെ ആദ്യമായ് ഈ പൂമുഖത്ത് വച്ചു കണ്ട നിമിഷം നടന്ന കാര്യങ്ങൾ ശ്രീലക്ഷ്മിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവരുടെ പുറകിലായ് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ചിന്തിച്ചു... ================================== പൂമുഖത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ദേവദത്തനവിടെ കസേരയിലിരുന്നു. സാവിത്രി ദേവദത്തനുള്ള ചായ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ട് വരാമെന്നും പറഞ്ഞു അകത്തേക്ക് നടന്നു. ശ്രീലക്ഷ്‌മിയും അമ്മയെ അനുഗമിച്ചു... അകത്തേക്ക് കയറിയ ശ്രീലക്ഷ്മി അമ്മയുടെ കൂടെ അടുക്കളയിലേക്ക് പോകുന്നതിനു പകരം തന്റെ മുറിയിൽ കയറി മേശക്കരികിലിരുന്ന് ഓരോന്നോർത്തു കൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ കുറച്ച് ദിവസം മുമ്പ് താനെന്തോ കുറിച്ചിട്ടിരുന്ന കടലാസ് പേജ് കൈയിലെടുത്തു. അതിലേ വാക്കുകളിലേക്കൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ തന്റെ നീലാംബുജ നയനങ്ങളോടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.... അക്ഷരങ്ങളിലേക്ക് നയനങ്ങളോടിക്കവേ ശ്രീലക്ഷ്മിയ്ക്ക് അവളുടെ മനസ്സ് പ്രണയത്തിൻ അമരതരുപുഷ്പങ്ങൾ വൃഷ്ടിയായി പെയ്തു നിറയുന്നത് പോലെയുളവായിക്കൊണ്ടിരുന്നു... "ലച്ചൂ"... അപ്രതീക്ഷിതമായി ദേവദത്തന്റെ വിളി കേട്ടൊന്ന് പകച്ച ശ്രീലക്ഷ്മിയവന്റെ നേരെ നോക്കിയെഴുന്നേറ്റു. എഴുന്നേൽക്കുന്നതിനിടയിൽ അവളൊരു വിധത്തിൽ ദേവദത്തൻ കാണാതെയാ കടലാസ് കഷണമൊളിപ്പിച്ചു.... "ലച്ചൂ... തനിയ്ക്ക് തരാനായി കൊണ്ട് വന്നതായിരുന്നു ഇത്.ബൈക്കിൽ നിന്നുമെടുക്കാൻ മറന്നു പോയി ഇല്ലെങ്കിൽ അവിടെ വച്ചു തന്നെ തന്നേനെ"....ദേവദത്തനൊരു കുഞ്ഞു പുസ്തകം ശ്രീലക്ഷ്മിയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.... ശ്രീലക്ഷ്മി ദേവദത്തനെ നോക്കിയൊന്ന് ചിരിച്ചു കൊണ്ടൊരു കൈ നീട്ടി ധൃതിയിലത് വാങ്ങി. അവളാ പുസ്തകം നോക്കി. ലളിതാസഹസ്രനാമത്തിന്റെ ചെറിയൊരു പതിപ്പ്.... "ദേവേട്ടാ... താങ്ക്സ് "... ദേവദത്തനോട് നന്ദി പറയുമ്പോൾ അവളറിയാതെ വെപ്രാളത്തിലകപ്പെട്ടു... ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ വെപ്രാളവും പരുങ്ങലും ശ്രദ്ധിച്ച ദേവദത്തനവളെയൊരു സംശയത്തോടെ നോക്കി... "ലച്ചൂ... തനിയ്ക്കെന്ത് പറ്റി"...? "താനെന്തിനാ പരുങ്ങുന്നത് "...? ദേവദത്തൻ സംശയം കലർന്ന മുഖഭാവത്തോടെ ശ്രീലക്ഷ്മിയോട് തിരക്കി... "ഒന്നുമില്ല ദേവേട്ടാ... ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ദേവേട്ടനെ കണ്ടപ്പോൾ ഞാനൊന്ന് വെപ്രാളപ്പെട്ടു പോയതാണ്.. അല്ലാതെ വേറൊന്നുമില്ല"....ശ്രീലക്ഷ്മി ദേവദത്തന് മറുപടി നൽകി... "ലച്ചൂ... തനിയ്ക്ക് കള്ളം പറയുവാനറിയില്ല പ്രത്യേകിച്ച് എന്നോട്. അതൊന്നുമല്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം... എന്താണ് തന്റെ മറ്റേ കൈയിൽ"...ശ്രീലക്ഷ്‌മിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി പുഞ്ചിരിയോടെ ദേവദത്തൻ തിരക്കി... ശ്രീലക്ഷ്മി ഒന്നുമില്ലെന്ന് തലയാട്ടി.... മറുപടിയായി ദേവദത്തനൊന്നും പറയാതെ ചൊടിയിലണിഞ്ഞ ചിരിയോടെ ശ്രീലക്ഷ്മിയ്ക്കടുത്തേക്ക് വന്നു. ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ അനുവാദത്തിന് കാക്കാതെ അവൾ പുറകോട്ടാക്കി മറച്ചു പിടിച്ചിരുന്ന കൈയിൽ പിടിച്ചു തന്റെ മുന്നിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്ന ദേവദത്തൻ ശ്രീലക്ഷ്മിയൊരു കടലാസ് കൈയിൽ പിടിച്ചതായി ശ്രദ്ധിച്ചു... ദേവദത്തനാ കടലാസ് ബലമായി പിടിച്ചു വാങ്ങി. അവനേ തടയുവാൻ കഴിയാതെ അശക്തയായി നിന്നു പോയി ശ്രീലക്ഷ്മി... ആ കടലാസിലേക്ക് നോക്കിയ ദേവദത്തൻ അതിലെ അക്ഷരങ്ങളിലേക്ക് തന്റെ മിഴികളോടിച്ചു. മിഴികളോടിക്കുന്തോറും ദേവദത്തന്റെ മിഴികൾ തിളങ്ങി വദനത്തിൽ ആനന്ദത്തിൻ ഇന്ദ്രധനുസ്സിൻ സപ്തവർണ്ണങ്ങൾ പെയ്തിറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു... "ലച്ചൂ... ഇത് താനെഴുതിയതാണോ"...? അടക്കാൻ കഴിയാത്ത ആഹ്ലാദത്തിൻ അലകൾ വാക്കുകളിലും മുഖത്തും നിറച്ച് കൊണ്ട് ദേവദത്തൻ ശ്രീലക്ഷ്മിയോട് ചോദിച്ചു... മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ ശിരസ് താഴ്ത്തി നിന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ കപോലങ്ങളിൽ വ്രീളയുടെ അഗ്നിശിഖാവർണ്ണങ്ങൾ പെയ്തിറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു... നമ്രശിരസ്കയായി തന്റെ രത്നാധരങ്ങളിൽ ഇലഞ്ഞിപ്പൂക്കളൊളിപ്പിച്ച ശ്രീലക്ഷ്മി അതേയെന്ന് തലയാട്ടി... മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞ ആനന്ദത്തിൽ ആവേശഭരിതനായ ദേവദത്തൻ വീണ്ടുമാ അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ തന്റെ മിഴികളോടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... ""മന്ദസ്മിതം തൂകിയ നിൻ വാക്മൊഴികൾക്കും തൂലികയിൽ നിന്നുമടരുന്ന വരികൾക്കും ദാഹിക്കുന്ന കകഞ്ജലമായ് മാറിയ ദിനങ്ങളിൽ... നീയില്ലാത്തയെൻ ദിനങ്ങൾ വ്യസനത്തിൻ മേചകാഭ്രങ്ങളാൽ നിറയവേ ബലക്ഷയം ഭവിച്ചു പതത്രങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു ധരണിയിൽ വീണൊരു വിഹഗമായി ഞാനെൻ ദേവാ...."" ശ്രീലക്ഷ്‌മിയെഴുതിയ വരികളിൽ ദേവാ എന്ന വാക്ക് സ്പഷ്ടമാക്കി എഴുതിയിരുന്നു... പ്രണയം ദേവദത്തന്റെ മനസ്സിൽ ഉദരഥിതരംഗങ്ങളായ് നിറഞ്ഞപ്പോൾ അവനത് തന്റെ ദൃഷ്ടിയിലേക്കാവാഹിച്ചു ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ നേരെയയച്ചു. ദേവദത്തന്റെ പ്രണയമയൂഖങ്ങൾ നിറഞ്ഞ നോട്ടത്തിനു മുമ്പിൽ മന്ദാക്ഷമുഖിയായ ശ്രീലക്ഷ്മിയൊരു മൃദുമന്ദസ്മിതത്തോടെ മുഖം പൊത്തിക്കൊണ്ട് നിന്നു... "അച്ഛാ"...പൊടുന്നനെയുയർന്ന അഭിരാമിയുടെ വിളിയിൽ ദേവദത്തൻ തന്റെയോർമ്മകളിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുള്ള വിവരണത്തിന്റെ മഞ്ചലിൽ നിന്നുമവരോഹിതനായി അഭിരാമിയേയും മിത്രയേയും നോക്കി... ഇരുവരും അമ്പരപ്പോടെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ട ദേവദത്തനുള്ളിൽ ചിരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... "അച്ഛാ...അമ്മ അച്ഛനെ കുറിച്ച് വരികൾ എഴുതിയെന്നോ"...? അത്ഭുതമടക്കുവാൻ കഴിയാതെ അഭിരാമി ദേവദത്തനോട് തിരക്കി.... ദേവദത്തൻ പുഞ്ചിരിയോടെ അതേയെന്ന് തല കുലുക്കി.... തുടരും കണ്ണൂർകാരൻ ❤️❤️❤️❤️ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #✍ തുടർക്കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📚 ട്വിസ്റ്റ് കഥകൾ