“கோடி புண்ணியத்தின் பரிமளம்” சென்னையில் ஓரு சாதாரண குடும்பம். ஆனால் அந்தக் குடும்பத்தின் மனம் மட்டும் சாதாரணமில்லை. அந்த வீட்டின் தலைவர் ராகவன்—பிறந்தநாள், திருமணம், காது குத்துதல் போன்ற எந்தச் சுபநிகழ்ச்சி வந்தாலும் தன் வீட்டில் மட்டுமே இனிப்பு பகிர்ந்து மகிழ்வதில்லை. தெருவில் உள்ள நாய்கள், கோவிலின் அருகே அலைந்து திரியும் நாய்கள்,நாய்க்குட்டிகள், அருகிலுள்ள ஷெல்டரில் இருக்கும் துயரம் மட்டுமே கண்ட நாய்கள்… யாரையும் அவர் மறப்பதில்லை. சிறுமி மாயாவின் காது குத்தும் நாள்: ஒரு நாள் ராகவனின் மூத்த மகள் மாயாவுக்கு காது குத்தும் சுபநாள். வீட்டில் உறவினர்கள், சிரிப்பு சத்தம், இனிப்புகள்… மகிழ்ச்சியின் அலை பறக்கிறது. ஆனால் ராகவன் மட்டும் கதவுக்குப் வெளிப்புறம் பார்த்துக் கொண்டு ஏதோ தேடிக் கொண்டிருந்தார். மாயா அருகில் வந்து, “அப்பா, யாரையோ எதிர்பார்க்கிறீர்களா?” என்று கேட்டாள். “ஆம் கண்ணே… நம்ம தெரு நாய்கள் எல்லாம் வர வேண்டும். அவர்களோட வயிறு நிறைந்தால் தான் நம்ம சுபநிகழ்ச்சி நல்லபடியா பூர்த்தியாகும்,” என்றார் ராகவன் புன்னகையுடன். அதை கேட்ட மாயாவின் முகத்தில் ஒரு புதுமையான ஒளி. “அப்போ நானும் வர்றேன்!” அப்பா என்றாள். தெரு நாய்களின் ஆசீர்வாதம்: ராகவன் ஒரு பெரிய பெட்டியில் சுத்தமாக சமைத்த சப்பாத்தி, பால், பிஸ்கட், நாய்களுக்கு ஊட்டச்சத்து மிகுந்த உணவுகள்—all packed neatly. மாயா அந்தப் பெட்டிகளைத் தூக்கிக்கொண்டு தந்தையுடன் தெருவில் சுற்றினாள். அவர்கள் வந்ததும் தெரு நாய்கள் ஓடி வந்து வாலை ஆட்டின. அந்த கணமே மாயா தன் பொண்ணு மனசால் சொன்னாள்: “அப்பா, இவங்க என்னை பார்த்தா தான் நான் இன்று நிஜமா சுபநாள்னு நம்புற மாதிரி இருக்கே!” ராகவன் நாய்களின் தலையைத் தடவி, “இவர்களுக்கு உணவு கொடுப்பது வெறும் உணவு கொடுப்பதல்ல கண்ணே… உயிர் கொடுப்பதற்கு சமம். இவங்களால வாய் திறந்து பசிக்குதுனு கேட்க முடியாது, சமைச்சோ,வேலைக்கு போயோ,காசு கொடுத்தோ நம்மள மாதிரி வாங்கி சாப்பிட முடியாது. மனிதர்கள மட்டுமே நம்பி வாழ்ற ஜீவன்கள். இது மிகப்பெரிய புண்ணியம் மா. இந்த புண்ணிய கணக்குக்கு அளவே இல்ல மா..கோடி கோடியாகும்,” என்றார். அந்த நாய்கள் உணவு உண்டு வாய் நனைத்து நன்றியையும் பாசத்தையும் காட்டின. சில நாய்கள் மாயாவை சுற்றி வாலாட்டிச் சுற்றின. அந்தக் காட்சி பார்த்த மாயா சொல்ல முடியாத மகிழ்ச்சியில் மூழ்கினாள். ஷெல்டரில் ஒரு விடியல்: அடுத்து அவர்கள் அருகிலுள்ள நாய் ஷெல்டருக்கும் சென்றார்கள். அங்கே படுத்திருந்த, காயமடைந்த ஒரு பழைய நாய் ராகவனைப் பார்த்ததும் மெதுவாக கண் திறந்தது. ஷெல்டர் ஊழியர் சொன்னார்: “சார், உங்கள மாதிரி ஒரு சில குடும்பம் தான் சுபநாள் வந்தா எங்களை மறக்காமல் வர்றது. இந்த நாய்களுக்கு உங்கள மாதிரி மனிதர்களின் கைதான் கண்மூடித்திறக்குற ஒவ்வொரு நாளும் தேவதைய பாக்குறது போல இருக்கு.” அந்த வார்த்தை ராகவனுக்கு கண்களில் நீரைத் தந்தது. மாயா அங்கிருந்த ஒரு சின்ன குட்டி நாயை தூக்கிக்கொண்டு, “அப்பா, இங்க இருக்குற ஒவ்வொரு நாய்க்கும் நாம உணவு கொடுக்கணும். இன்று என் காது குத்துதலுக்கு இதுதான் பெரிய பரிசு,” என்றாள். புண்ணியம் கணக்கில் வராத நிமிடம்: வீட்டிற்கு திரும்பும் போது ராகவன் மாயாவிடம் சொன்னார்: “நம்ம வீட்டில் சுபநிகழ்ச்சிகள் நினைவில் நிற்க வேண்டும்னா, இந்த மாதிரி பாசத்தை மற்ற உயிர்களுக்கும் கொடுக்கணும். மனிதருக்கு மட்டும் இல்லை… தஞ்சம் இல்லாத உயிர்களுக்கும்.” மாயா சிரித்து, “அப்பா, இன்றைக்கே நான் பெரியவளாகிட்டேன் போலே!” என்றாள். அந்த நாள் அனைத்து விருந்தினர்களும் மாயாவின் முகத்தில் ஒரு புதிய ஒளியைப் பார்த்தார்கள். அது காது குத்தியதில் ஏற்பட்ட அழகு இல்லை… அது அவள் தந்தையுடன் சேர்ந்து செய்த புண்ணியத்தின் ஒளி. கதை முடிவில் ராகவன் அமைதியாக ஒன்றை சொன்னார்: “நல்லதை பகிர்ந்து மகிழ்வது புண்ணியம். உணவை உயிர்களுக்கு பகிர்ந்து மகிழ்வது—கோடி புண்ணியம்.” ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சுப நிகழ்ச்சிகள் நடக்கும் போது லட்சங்களிலும், கோடிகளிலும் செலவு செய்யக்கூடிய நபர்கள் ஆயிரங்களில் இதுப்போன்ற ஜீவன்களுக்கு உதவினால் இவர்கள் வாழ்க்கையிலும் ஒளி வீசும் 🙏🙏🙏 #⏱ஒரு நிமிட கதை📜 #😍குட்டி கதை📜 #💪ஊக்குவிக்கும் கதைகள் #🐕செல்ல பிராணி #🐶Pet Love❤