காலபைரவரின் தீர்ப்பு -- காலபைரவரின் நிழல் அந்த ஊரில் மூவர்— தேஜா, அருண், விக்னேஷ்— தெரு நாய்களை வெறுப்பவர்கள். ஒருநாள் ஒரு தாய் நாய் நான்கு குட்டிகளுடன் சாலையோர குடிசை ஒன்றில் வாழ்ந்திருந்தது. அவள் குட்டிகளை பால் குடிக்கச் செய்து கொண்டு இருந்தபோது, மூவரும் அதை நோக்கி கல்லெறிந்து விரட்டினர். > “இவையெல்லாம் மதிப்பில்லாத குப்பை நாய்கள்,” என தேஜா சிரித்தான். அவர்கள் தாய் நாயை ஒரு பக்கம் அடித்து ஓட்டியதும், குட்டிகளை பிளாஸ்டிக் மூட்டைகளில் போட்டுக் கொண்டு, அதை அப்படியே மூட்டைக்கட்டி. ஊரின் ஓரத்தில் உள்ள கரும்பு வயலில் போட்டுவிட்டனர். அந்த குட்டிகள் அப்போது வயிற்றில் பசியில் நொருங்கி, மெலிந்த சத்தத்தில் ‘அம்மா…’ அம்மா...என்று அழுதுக் கொண்டு இருந்தன. ஆனால் மனிதர்களின் காதுகளில் அந்த சத்தத்தில் ஒன்றுக்கூட கேட்கவில்லை.. தாய் நாய் ஓடி வந்து தேடினாலும் குட்டிகள் எங்கு என்று அதற்கு தெரியவில்லை. அவள் குரல் இரத்தம் கசியும் சோகமாக இருந்தது. அந்த சத்தம்… மனிதர்கள் கேட்கவில்லை. ஆனால் யாரோ ஒருவர் கேட்டார். அவர்— காலபைரவர். --- மிகவும் பயமூட்டும் இரவு 1 – பசியின் சத்தம் அந்த இரவு தேஜா வீட்டில் விளக்குகள் எரிந்தே இருக்கும் போது, அவன் தூங்கிக் கொண்டிருந்த அறையில் தீடீரென ஒரு சின்ன சத்தம். “க்ஞா… க்ஞா…” குட்டி நாய் மூச்சுவிடும் சத்தம் போல். அவன் எழுந்து படுக்கையின் அடியில் பார்த்தான்… அங்கு இரத்தத்தில் நனைந்த குட்டி நாய்களின் நிழல் மட்டுமே. ஒளி போகும் போது தோன்றும் நிழல்கள் அவனை நெருங்கின. வீட்டுக்குள் காற்று நின்று போய்விட்டது. அவனின் காதில் ஒரு குரல்: > “பசியின் குரலை நீங்கள் தடுத்தீர்கள்… இப்போது பசி உங்களைத் தேடும்.” தேஜா கத்த முயன்றான்— ஆனால் குரல் வரவில்லை. அவன் அந்த இரவு முழுவதும் பயத்திலும். பதட்டத்திலும் நடுங்கிக்கொண்டே இருந்தான். --- இரவு 2 – தாய் நாயின் சுவாசம் அருண் வீட்டில் குளியலறையில் குளித்துக் கொண்டிருக்கையில், திடீரென பின்னால் குளிர்ந்த மூச்சு. அவன் மெல்ல திரும்பி பார்த்தான்— குளியலறையின் கதவை மூடி நின்றது ஒரு சிதைந்த தோல் கொண்ட, எலும்புகள் தெரியும் தாய் நாயின் உருவம். அது ஒரு உயிர் அல்ல— அவள் அனுபவித்த வேதனையின் உருவம். அது சிவப்பு கண்களால் அசையாமல் அவனைப் பார்த்தது. அவனது காலடியில் கறுப்பு நீராக தண்ணீர் பாய ஆரம்பித்தது. அது இரத்தமா? நிழலா? இருளா? அறிய முடியவில்லை. அவள் குரல் மனித குரலைப் போன்று ஒலித்தது: > “என் குட்டிகளின் வாயில் ஒரு சொட்டு பாலும் இல்லை… நீ கொடுத்தது பசியும் மரணமும். அதை நீயும் உணர வேண்டும்.” அருண் பயத்தில் மூச்சுக் கூட விட முடியாமல் அறையின் கதவில் யாரோ அடித்தது போல விழுந்தான். --- இரவு 3 – காலபைரவர் இறங்கும் நேரம் விக்னேஷ் மட்டும் பயப்படவில்லை. “பேய்,மாயம்,மந்திரம் எல்லாம் பொய்” என்று சிரித்தான். அந்நேரம்… அவனது வீட்டின் முன் நாய்கள் குரைக்கத் தொடங்கின. அது சாதாரண குரல் அல்ல— ஆயிரம் நாய்களின் பேரர்ச்சனை. வெளியில் புயல், மின்னல். அவன் கதவைத் திறந்தவுடன்… காற்றை வெட்டி ஒரு கருப்பு மின்னலுடன் காலபைரவர் தோன்றினார். அவரது கண்கள் தீப்பொறிபோல எரிந்தது, முடிவில்லா இருள் போல அவரின் நிழல் மண் முழுவதையும் மூடிக் கொண்டது. அவரின் காலடியில்— அவர்கள் மூட்டைக்கட்டி வீசிய பசியோடு இருந்த குட்டிகளின் ஆன்மாக்கள், நிழல் உருவங்களில் துடித்தன. > “உயிரைத் துன்புறுத்துவது… அதை பிரிப்பது… பசியால் திணறச் செய்வது… இந்த உலகின் மிக மோசமான பாவம்.” காலபைரவரின் குரல் முழங்கிய போது நிலம் நடுங்கியது. > “தண்டனை என்பது கோபத்திலிருந்து அல்ல… நீங்களே விதைத்த இருளை திரும்பப் பெறுவதற்கே.” --- தண்டனையின் வடிவம் அவர்கள் மூவருக்கும் ஒவ்வொரு இரவும் உணவு எட்டாமல் போகத் தொடங்கியது. உணவு வைத்தால் சில வினாடிகளில் அது கெட்டுப்போய்விடும். நீர் வைத்தால் அது இரத்த நிறமாக மாறும். உடம்பு பலவீனமாகி, நிச்சயம் இல்லாத பயம் ஒவ்வொரு இரவிலும் அவர்களை துரத்தியது. அவர்கள் வாழ்ந்த வீட்டுக்குள் நாய்களின் நிழல்களால் நிரம்பியது. சுவற்றில் நாய்களின் கர்ஜனைகள், கதவின் பக்கத்தில் குட்டிகளின் சத்தம், படுக்கையின் கீழ் தாய் நாயின் மூச்சு. அவர்கள் சாப்பிட முடியாமல் பசியால் துடிக்கும் போது— அவர்கள் பிரித்த குட்டிகள் அனுபவித்த அதே வேதனையை உணர ஆரம்பித்தார்கள். --- மீட்சியின் வழி நாட்கள் கழித்து அவர்கள் மூவரும் தாய் நாய் இருந்த இடத்திற்கு நாம் இறந்து விடுவோமோ என்ற பயத்தில் ஓடிவந்தனர். தாய் நாய் மெலிந்திருந்தாள். தாய் நாய் அவர்களைப் பார்த்தது பயம் கலந்த கோபம் மட்டுமே அதற்கு இருந்தது. மீண்டும் அவர்கள் அந்த குட்டிகளை தேடினர் இறக்கும் தருவாயில் நான்கு குட்டிகளும் இருந்தது. உடனடியாக மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்று அந்த நான்கு உயிர்களையும் காப்பாற்றினர் தாய் நாயையும் அதன் குட்டிகளையும் ஒன்று சேர்த்தனர். குட்டிகள் இருந்த இடத்தில் சிறிய குடிசை கட்டினர், உணவு கொண்டு வந்து, நீர் வைத்தனர், அந்தக் குடும்பத்தைப் பாதுகாத்தனர். அந்த இரவு முதன் முதலாக வீட்டில் நிழல்கள் மறைந்தன. நாய்களின் சத்தம் நின்றது. காலபைரவரின் குரல் மெல்ல அவர்களது மனதில் ஒலித்தது: > “கருணை காட்டு. அப்போது மட்டுமே உன் வீட்டின் இருள் விலகும்.” --- கதையின் பயமூட்டும் உண்மை உயிரை பிரிப்பதன் வலி உன்னையே பின்தொடரும். பசியால் ஒரு உயிரை வாட வைத்தால், அந்த பசி உன் வாழ்க்கையையே தின்றுவிடும். தாய் நாயின் கண்ணீர், குட்டிகளின் சத்தம்— இவை காலபைரவருக்கு நேரடியாக சென்று சேரும். நாய்களை துன்புறுத்துபவர்கள், தாய் நாயையும் அதன் குட்டிகளையும் பிரிப்பது, உணவளிப்பவர்களிடம் சண்டையிடுவது, நாய்களை பற்றி தவறான செய்தியை பரப்பக்கூடிய யாராக இருந்தாலும் நிச்சயமாக காலபைரவரின் தீர்ப்பும். தண்டனையும் உங்களையும்,உங்கள் குடும்பத்தையும் வந்து சேரும்🙏🙏 நீங்கள் எந்த நாளில் நாய்களை துன்புறுத்தினிர்களோ அன்றிலிருந்து காலபைரவரின் அமானுஷ்யம் உங்கள் வாழ்விலும் தொடரும்... ஓம் காலபைரவாய நமஹ🙏🙏 #ஆன்மீகம்....பக்தி.... #🙏ஆன்மீகம் #💪ஊக்குவிக்கும் கதைகள் #⏱ஒரு நிமிட கதை📜 #😍குட்டி கதை📜