“அருளின் தடம்” கிராமத்தின் ஓரத்தில், துளியும் செல்வமில்லாதாவள்! அளப்பரிய கருணை கொண்டவள்—மாளி. பசியால் அழும் தெரு நாய்களை கடவுள் கொடுத்த பிள்ளைகள் போல பார்த்தாள். தினமும் காலை சோறு சேகரித்து, பிஸ்கெட் வாங்கி அவற்றின் வயிற்றை நிரப்புவாள். “இவர்களின் வாயில் போகிற ஒவ்வொரு துண்டும் என்னை ஆசிர்வதிக்கும்…” என்று நம்புவாள். ஆனால் ஒருநாள்— அவளின் வீட்டில் எல்லா உணவுகளும் தீர்ந்து போனது..பணமும் காலியாகின. கையில் ஒரு காசும் இல்லை. வயிற்றுப் பசியில் துடிக்கும் நாய்கள் அவளைச் சுற்றி வட்டமிட்டன. “இன்னிக்கு ஒன்றும் இல்லப்பா…” அவள் சொன்னதும், நாய்களின் கண்கள் சோகமானது. அந்த காட்சி அவள் மனதை மிகவும் வேதனை படுத்தியது. அவள் மனவேதனையில் ஊருக்கு அருகில் உள்ள சித்தர் கோவிலுக்கு சென்றால் உள்ளே நடந்தாள். அங்கிருந்த காட்சி அவள் கண்களை திகைக்க வைத்தது. நூற்றுக்கணக்கான பால் குடங்கள் அபிஷேகத்திற்காக நிரம்பி வடிந்துகொண்டிருந்தது. அது பிரதோஷ நாள் பிஸ்கெட், பழம், உணவுப் பொட்டலங்கள் சாமி முன் மலைபோல் குவிந்திருந்தது. அவற்றை பார்த்த மாளியின் உள்ளத்தில் ஒரு துயரம் எழுந்தது. “ஓ இறைவா… இந்த பாலில் ஒரு துளியாயினும், இந்த பிஸ்கெட்ல் ஒரு துண்டாயினும் என் குழந்தைகளுக்கு கிடைத்திருந்தால் எத்தனை ஜீவன்கள் பசி தீர்ந்திருக்கும்? உன் படைப்பு பசியால் தவிக்க, உன்னை மகிழ்க்கவே இவ்வளவு வீணா?” அவள் இதை யாரிடமும் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவள் உள்ளம் நொந்து கண்ணீர் சிந்தினால், உயிர் கொண்ட பிரார்த்தனை போல மேலே சென்றது. அந்த நேரமே— இறைவன் தன் அருளை செயலாக்கினார். பின்னால் இருந்து கோவில் பூசாரி அழைத்தார். “அக்கா… நீங்க மாளி தானே? தினமும் நாய்களுக்கு உணவு வைக்கறவங்கல?” அவள் தலை ஆட்டினாள். “சித்தர் சாமி தான் இன்னக்கி உங்கள இங்க வரவச்சிருக்கு, இங்க விழாக்காரர்கள் கொண்டு வந்த பொருட்கள் எல்லாம் ரொம்ப அதிகம். அர்ச்சகர் சொன்னார். ‘அதை பசியோட இருக்கவங்களுக்கு கொடுக்க சொன்னார் என்று.” பூசாரி ஒரு பெரிய பை நிறைய பிஸ்கெட், பழம், சோறு, சிற்றுண்டி என்று நிரப்பி அவளது கையில் கொடுத்தார். “இது உங்களுக்கு தான்…இந்தாங்க... சிவனோட அருள் தான் இது.” ஒரு நொடி மாளி பேச முடியவில்லை. தொண்டை அடைத்தது, கண்கள் கலங்கியது. அவள் கை நடுங்கியது. அந்தப் பையை மார்பில் அணைத்துக் கொண்டு அவள் விண்ணை நோக்கி பார்த்தாள். “இறைவா… என் பிள்ளைகளின் பசியை நீ உணர்ந்திருக்கிறாய்… நீயே தான் எனக்கு இன்று அன்னபூரணி. எல்லோரையும் உன் அருளால் வாழ வைக்கிறவன் நீதான்!” அவள் வீட்டிற்கு ஓடியபோது நாய்கள் மகிழ்ச்சியில் குரைத்துக்கொண்டே அவளைச் சூழ்ந்தன. அவள் பையைத் திறந்தவுடன், அவைகள் வயிறு நிரம்ப சாப்பிட்டன. அந்த மாலை, அவள் மனதில் ஒரு உண்மை பளிச்சென்று வெளிச்சமிட்டது: “கடவுள் கோவிலில் மட்டும் இல்லை. பசி கொண்ட ஒவ்வொரு உயிரினத்தின் வாயிலும் இருக்கிறார். அவர்களுக்கு உணவு கொடுத்தால் அவரது அருள் நேரடியாக நமக்கு வந்து சேரும்.” அந்த நாள் முதல் மாளிக்கு ஒருபோதும் பஞ்சம் ஏற்பட்டதில்லை. எங்கேயோ இருந்தாலும் இறைவனின் அருளின் கைகள் அவளைத் தொட்டே தீர்ந்ததது. வாயில்லா ஜீவன்களின் பசியைப் போக்குங்கள்.. உங்களுக்கும் இறைவனின் அருள் கிடைக்கட்டும்🙏 நன்றி🙏💕 “அருளின் தடம்” கிராமத்தின் ஓரத்தில், துளியும் செல்வமில்லாதாவள்! அளப்பரிய கருணை கொண்டவள்—மாளி. பசியால் அழும் தெரு நாய்களைத் தான் கடவுள் கொடுத்த பிள்ளைகள் போல பார்த்தாள். தினமும் காலை சோறு சேகரித்து, பிஸ்கெட் வாங்கி அவற்றின் வயிற்றை நிரப்புவாள். “இவர்களின் வாயில் போகிற ஒவ்வொரு துண்டும் என்னை ஆசிர்வதிக்கும்…” என்று நம்புவாள். ஆனால் ஒருநாள்— அவளின் வீட்டில் எல்லா உணவுகளும்!பணமும் காலியாகின. கையில் ஒரு காசும் இல்லை. வயிற்றுப் பசியில் துடிக்கும் நாய்கள் அவளைச் சுற்றி வட்டமிட்டன. “இன்னிக்கு ஒன்றும் இல்லப்பா…” அவள் சொன்னதும், நாய்களின் கண்கள் சோகமானது. அந்த காட்சி அவள் மனதை நசுக்கியது. அவள் மனவேதனையில் ஊருக்கு அருகில் உள்ள சித்தர் கோவிலுக்கு சென்றால் உள்ளே நடந்தாள். அங்கிருந்த காட்சி கண்களை திகைக்க வைத்தது: நூற்றுக்கணக்கான பால் குடங்கள் அபிஷேகத்திற்காக நிரம்பி வடிந்துகொண்டிருந்தது. அது பிரதோஷ நாள் பிஸ்கெட், பழம், உணவுப் பொட்டலங்கள் சாமி முன் மலைபோல் குவிந்திருந்தது. அவற்றை பார்த்த மாளியின் உள்ளத்தில் ஒரு துயரம் எழுந்தது. “ஓ இறைவா… இந்த பால் ஒரு துளியாயினும், இந்த பிஸ்கெட் ஒரு துண்டாயினும் என் குழந்தைகளுக்கு கிடைத்திருந்தால் எத்தனை ஜீவன்கள் பிழைத்திருக்கும்? உன் படைப்பு பசியால் தவிக்க, உன்னை மகிழ்க்கவே இவ்வளவு வீணா?” அவள் இதை யாரிடமும் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவள் உள்ளம் நொந்து கண்ணீர் சிந்தினால், உயிர் கொண்ட பிரார்த்தனை போல மேல் சென்றது. அந்த நேரமே— சாமி தன் அருளை செயலாக்கினார். பின்னால் இருந்து கோவில் பூசாரி அழைத்தார். “அக்கா… நீங்க மாளி தானே? தினமும் நாய்களுக்கு உணவு வைக்கறவங்கல?” அவள் தலை ஆட்டினாள். “சாமியார் இன்று உங்களுக்கு நினைவு வரச் சொன்னாரோ என்னவோ… இங்க விழாக்காரர்கள் கொண்டு வந்த பொருட்கள் எல்லாம் ரொம்ப அதிகம். அர்ச்சகர் சொன்னார்— ‘அதை பசியோட இருக்கவங்களுக்கு கொடுக்க சொன்னார் என்று.” பூசாரி ஒரு பெரிய பை நிறைய பிஸ்கெட், பழம், சோறு, சிற்றுண்டி என்று நிரப்பி அவளது கையில் கொடுத்தார். “இது உங்களுக்கே… சிவனோட அருள் தான் இது.” ஒரு நொடி மாளி பேச முடியவில்லை. அவள் கை நடுங்கியது. அந்தப் பையை மார்பில் அணைத்துக் கொண்டு அவள் விண்ணை நோக்கி பார்த்தாள். “இறைவா… என் பிள்ளைகளின் பசியை நீ உணர்ந்திருக்கிறாய்… நீயே தான் எனக்கு இன்று அன்னபூரணி. அருளால் வாழ வைக்கிறவனே நீ!” அவள் வீட்டிற்கு ஓடியபோது நாய்கள் மகிழ்ச்சியில் குரைத்துக்கொண்டே அவளைச் சூழ்ந்தன. அவள் பையைத் திறந்தவுடன், அவைகள் வயிறு நிரம்ப சாப்பிட்டன. அந்த மாலை, அவள் மனதில் ஒரு உண்மை பளிச்சென்று வெளிச்சமிட்டது: “கடவுள் கோவிலில் மட்டும் இல்லை. பசி கொண்ட ஒவ்வொரு உயிரினத்தின் வாயிலும் இருக்கிறார். அவர்களுக்கு உணவு கொடுத்தால் அவரது அருள் நேரடியாக நமக்கு வந்து சேரும்.” அந்த நாள் முதல் மாளிக்கு ஒருபோதும் பஞ்சம் ஏற்பட்டதில்லை. எங்கேயோ இருந்தாலும் அருளின் கைகள் அவளைத் தொட்டே தீர்ந்ததது. #ஆன்மீகம்....பக்தி.... #🙏🌹🕉️பக்தி❤️பரவசம்🔱🌹🙏 #🙏ஆன்மீகம் #🙏ஆன்மீக குருக்கள்🧘🏿‍♂️ #🙏🏼பக்தி மோஷன் வீடியோ