ഹൃദയസഖി.. ഭാഗം 1 അച്ഛേ..... ദേ.... എഴുന്നേറ്റെ....... നേരം എത്രയായെന്നാ..... പെണ്ണൊരുത്തിയെ കെട്ടിച്ചു വിടാനുള്ളതാണ്..... കട തുറക്കാതെ ഇങ്ങനെ പോത്ത് പോലെ ഉറങ്ങിയാൽ കാര്യങ്ങളൊന്നും നടക്കില്ലാട്ടോ......... അറിയാല്ലോ... നമ്മൾക്ക് നമ്മൾ മാത്രമേയുള്ളു..... മുറിയിലേക് കയറി വന്ന ഭദ്ര ഒരു ചിരിയോടെ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കിടന്നുറങ്ങുന്ന അച്ഛന്റെ ദേഹത്തെ പുതപ്പ് വലിച്ചിട്ടു കൊണ്ട് മേശയിൽ നിന്നും ഉമ്മറത്തെ താക്കൊലെടുത്തു നടന്നു.... നേരം വെളുത്തു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്...... ആ കുഞ്ഞ് വീടിന്റെ വാതിൽ അവൾ പതിയെ തുറന്നു.... അല്പാൽപ മായി വെളിച്ചം പരന്നിട്ടുണ്ട്.. രാവിലത്തേക്ക് കഴിക്കാനുള്ളതെല്ലാം ഉണ്ടാക്കിയത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ മുറ്റമടിക്കാനായി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതാണ്.. അച്ഛന് ജംഗ്ഷനിൽ ചെറിയൊരു കടയുണ്ട്..... കടയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഒരു പെട്ടി ക്കട.... പക്ഷെ.... ആളുകൾക്ക് അച്ഛനെ നന്നായറിയുന്നത് കൊണ്ടാവും തങ്ങൾക്ക് ജീവിക്കാനുള്ളത് അതിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്നത്.... അവൾ മൃദുലമായ കൈകൾ കൊണ്ട് പിറക് വശത്തെ ചുമരിൽ ചാരി വെച്ചിട്ടുള്ള ചൂലെടുത്തു അടിച്ചു വാരി തുടങ്ങി...... ശ്രീ ധരേട്ടൻ കട തുറക്കാത്തതെന്താ മോളെ...... സ്ഥിരം പറ്റുകാരാരൊക്കെയോ അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ട്..... വയ്യായ്ക എന്തേലുമുണ്ടോ... അല്ലാ...... ഇങ്ങനെ വൈകി കണ്ടിട്ടില്ല..... അത് കൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ....... സൈകിളിൽ പാലുമായി വന്ന നാരായണേട്ടൻ അത് ചോദിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ നെഞ്ചിലെന്തോ ഒന്ന് ആളി...... ശെരിയാണ്..... അച്ഛൻ ഇത്ര വൈകാറില്ല ..... ഇന്നലെ കാലിനു നല്ല വേദനയുണ്ടെന്നും പറഞ് കിടക്കാൻ ഒത്തിരി വൈകിയിരുന്നു.... ഏറെ നേരം കാല് താൻ തിരുമ്മി കൊടുത്തിട്ടാണ് ആ കണ്ണുകളൊന്ന് ചിമ്മിയത്..... അത് കൊണ്ടാണ് വൈകുന്നതെന്ന് കരുതിയാണ് താൻ വല്ലാതെ വിളിക്കാതിരുന്നത്...... പക്ഷെ.......എന്തോ ഒന്ന് മനസ്സിനെ ഏറെ ഭയപ്പെടുത്തും പോലെ..... അവൾ പോലുമറിയാതെ കയ്യിൽ നിന്നും ചൂല് നിലത്തേക്ക് വീണു..... അവൾ പെട്ടെന്ന് അച്ഛൻ കിടക്കുന്ന മുറിയേ ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി..... അചൻ സുഖമുള്ള ഉറക്കത്തിലാണ്..... കൈ രണ്ടും നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്ത് വെച്ചങ്ങനെ.... അച്ഛാ..... അവൾ വിളിക്കുമ്പോൾ ആ ശബ്ധം വല്ലാതെ ഇടറിയിരുന്നു.... അച്ഛൻ എഴുന്നേൽക്കുന്നില്ല...... അവൾ പതിയെ അവളുടെ കൈകൾ കൊണ്ട് അയാളുടെ ചുമലിൽ ഒന്ന് തൊട്ടതും അവളൊരു ഞെട്ടലോടെ കൈ പിൻ വലിച്ചിരുന്നു... ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം നിശ്ചലമായത് പോലെ..... കണ്ണുകൾ പെയ്യാൻ പോലും മറന്ന ആ നിമിഷം..... തണുത്തു മരവിച്ച ആ ശരീരം അവളുടെ സംശയമാണോയെന്നറിയാൻ അവൾ വിറക്കുന്ന കൈകളാൽ ഒന്ന് കൂടി തൊട്ടു നോക്കി...... അച്ഛാ........ ആ വിളിയിൽ നാല് വീടപ്പുറം പാല് കൊടുത്തു കൊണ്ടിരുന്ന നാരായണനടക്കാം അവിടെയുള്ള ഓരോരുത്തരും അങ്ങോട്ടേക്കൊടിയെത്തിയിരുന്നു...... കട്ടിലിനു താഴെയായി വീണു കിടന്നവളെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് മറ്റൊരു മുറിയിലാക്കി..... അൽപ നേരം കഴിഞ്ഞ് ഓർമ വരുമ്പോൾ സംഭവിച്ചതെല്ലാം ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നെങ്കിലെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി പ്പോയി....... എന്നാൽ വെള്ള പുതച്ച അച്ഛന്റെ ശരീരം കാൻകെ അവളുടെ മനസ്സും ശരീരവും അവളിൽ നിന്നൂർന്നു പോകുന്നത് പോൽ .... വാടക വീടാണെങ്കിലും ഇത് അച്ഛനും തനിക്കും സ്വർഗമായിരുന്നു....... ആരോരുമില്ലാത്ത ഞങ്ങൾ പരസ്പരം കലഹിച്ചു ചിരിച്ചും കളിച്ചും കഴിഞ്ഞ ഞങ്ങളുടെ വീട്..... അമ്മ യെന്ന ശൂന്യതയിലും അച്ഛൻ തനിക്ക് കൂട്ടായി.... എന്നാലിന്ന്.....അച്ഛനും തന്നെ തനിച്ചാക്കി പോയിരിക്കുന്നു....... അവൾക്ക് നെഞ്ച് പൊട്ടി പ്പോകും പോലെ തോന്നി..... എരിയുന്ന അച്ഛന്റെ ചിതയിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ തന്റെ ഉള്ളിൽ ആളി കത്തുന്ന അഗ്നിക്ക് അതിനേക്കാൾ ചൂടുണ്ടെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു........ ഉള്ളിൽ പടർന്നു നിൽക്കുന്ന ഏകാന്തത.... അതേ..... താനിനി മുതൽ തനിച്ചാണ്........ എന്റെ കൊച്ചിനെ ആരുടെയെങ്കിലും കയ്യിലേൽപ്പിക്കും വരെയെങ്കിലും എന്റെ ശ്വാസം നില നിർത്തി തരണേ ഈശ്വരാ എന്ന അച്ഛന്റെ പ്രാർത്ഥനാ ദൈവം കേട്ട് കാണില്ല...... മരണ വീടിന്റെ തിരക്ക് പതിയെ പതിയെ വിട്ട് മാറി.... ചുറ്റും ഒത്തിരി ആളുകളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും താനൊറ്റക്കാണെന്നത് അവളറി യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾ എങ്ങോ മിഴികൾ പായിച്ചങ്ങനെ യിരിക്കുകയാണ്..... കണ്ണ് നീർ പോലും വറ്റി പോയിരിക്കുന്നു .... താനിരിക്കുന്നതിന്റെ കുറച്ചപ്പുറം മാറിയിരിക്കുന്ന വല്യമ്മയും ചെറിയമ്മയുമെല്ലാം ഇട്ടിരിക്കുന്ന സ്വർണത്തിന്റെയും ഉടുത്തിരിക്കുന്ന വസ്ത്രത്തിന്റെ യും വീമ്പു പറയുകയാണ്... അല്ലെങ്കിലും അവരെ സംബന്ധിക്കുന്ന ഒന്നും ഇവിടെ നടന്നിട്ടില്ലല്ലോ... നഷ്ടം..... അത് തനിക്ക് മാത്രമാണ്......... ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ പോലും അച്ഛന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാത്തവരാണ്..... ആളുകൾ പറയുന്നത് പേടിച്ചായിരിക്കും ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്നത് തന്നെ...... അവൾക്ക് എല്ലാവരും ഒന്ന് പോയി കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് തോന്നിയിരുന്നു.... അച്ഛന്റെ ഓർമകളുമായി തനിച്ചോന്നിരിക്കാമായിരുന്നു തനിക്ക്.......... മോളെ...... ഇത് കഴിക്ക്..... ആ ശബ്ദം കേട്ടതും അവൾ പതിയെ മുഖമോന്നുയർത്തി...... ഒരു പാത്രത്തിൽ ഭക്ഷണവുമായി നിൽക്കുന്നുണ്ട് ജോർജ് അങ്കിൾ...... അച്ഛന്റെ പഴയ ഒരു ഫ്രണ്ടാണ്...... അമ്മയുള്ളപ്പോൾ മുതൽക് തന്നെ പലപ്പോഴും വീട്ടിൽ വരാറുണ്ട്.... അച്ഛന്റെ ആത്മ മിത്രമെന്ന് പറയാം...... ഇവിടെയൊന്നും ഉള്ള ആളല്ല.... ദൂരെയെങ്ങോ ആണ് വീട്..... എങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒത്തിരി ചെയ്ത് തരാറുണ്ട്..... ആ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന മുഖതയിലേക്ക് നോക്കിയതും ഒരു നിമിഷം ഭദ്ര യൊന്ന വിതുമ്പി പോയി.... അയാളവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു വിതുമ്പുമ്പോൾ തനിക്ക് ചായാനൊരു തോൾ കിട്ടിയെന്ന ചിന്തയിൽ അവളിൽ നിന്നും കണ്ണ് നീരുതീർന്നു വീണു.... ഇനിയെന്താ ഈ പെണ്ണിനെ ചെയ്യാ....... ഇതിനെ ഒറ്റക്ക് ഇവിടെ ഇടാനൊക്കുമോ...... കുമാരൻ വല്യചൻ അത് പറഞ്ഞു മുഖം ചുളിക്കുമ്പോൾ കുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന കഞ്ഞി അവൾ പാതിക്ക് നിർത്തി.... എങ്കി നിങ്ങള് കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോ ...... രാഘവൻ വല്യച്ഛൻ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കയ്യൊഴിഞ്ഞു....... ഓഹ്..... വീടും സ്ഥലവുമെല്ലാം സ്വന്തമാക്കുമ്പോൾ എന്നോടൊറ്റക്ക് എടുത്തോളാൻ പറഞ്ഞിരുന്നോ....... പെട്ടെന്ന് തന്നെ നിറഞ്ഞു വന്ന രോഷത്തോടെയാണ് കുമാരൻ തിരിച്ചത് പറഞ്ഞത്........ കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞു... ഇനി അതേ പറ്റി യോന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല....... ഇനി അതിനെ ആരെങ്കിലും അങ്ങേറ്റെടുക്കുക അത്ര തന്നെ...... ആ കള്ള കളിയിൽ പങ്കാളിയായത് കൊണ്ട് തന്നെവീണ്ടും ആ സംസാരം വരാതിരിക്കാൻ വനജ അപ്പച്ചിയാണ് ഇടക്ക് കയറിയത് പറഞ്ഞത്.... ആ അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ നിന്റെ മകനെ കൊണ്ട് അങ്ങ് കെട്ടിക്.....മുറ പ്രകാരം അതല്ലെ നല്ലത്..... രാഘവൻ അത് പറഞ്ഞതും അവരുടെ മുഖം പെട്ടെന്ന് മാറി.... അത്... ഹ്.......അവനു വേറൊരു കല്യാണം ഏകദേശം ശെരിയായിട്ടുണ്ട്..... അവരത് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് പെട്ടെന്നു ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ ശ്രമിച്ചു..... എല്ലാം കേട്ട് കൊണ്ട് ഭദ്ര ചുമരിലേക്ക് തല ചാരി വെച്ചു.... അച്ഛനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഇറങ്ങി പ്പോയ്ക്കോ എല്ലാം എന്നോരൊറ്റ വാക്ക് കൊണ്ട് എല്ലാവരെയും ഇവിടെ നിന്ന് ആട്ടിയിറക്കുമായിരുന്നു...... എന്നാൽ ഇന്നാ വഴിയും അടഞ്ഞിരിക്കുന്നു...... അവരുടെ കനിവിന് വേണ്ടി കാത്ത് നിൽക്കേണ്ട നിസ്സഹായതയിലാണ് താനെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു..... അവൾ മുകളിലേക്ക് മിഴികൾ നട്ടങ്ങനെ യിരുന്നു..... അവളെ കാണും തോറും ജോർജിന്റെ ഹൃദയത്തിലും വേദന ത്തോന്നി..... എങ്ങനെ കഴിയേണ്ട കൊച്ചാണ്...... ആരോരുമില്ലാതെ ഒരു അനാഥയായി ....... അയാളുടെ ഉള്ളം വല്ലാതെ വിങ്ങി........ വേണ്ടാ.... അവളെ ഏറ്റെടുക്കാൻ വേണ്ടി നിങ്ങളാരും കടി പിടി കൂടേണ്ട..... അവളെ ഞാൻ കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോളാം....... ശ്രീധരന്റെ മോള് എനിക്കും മോള് തന്നെയാ....... വീണ്ടും അവരുടെ സംസാരം മുറുകുകയാണെന്ന് കണ്ടതും ഭദ്ര ക്കടുത്ത് നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് കൊണ്ട് രോഷത്തോടെ പറഞ്ഞ ജോർജിനെ അവരെല്ലാം ഒന്ന് നോക്കി....... ആർക്കും പ്രത്യേകിച്ച് എതിര് പറയാനൊന്നുമില്ലല്ലോ...... ജോർജിന്റെ കനമേറിയ ശബ്ദം വീണ്ടുമുയർന്നതും ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..... ബാധ്യത ഒഴിവായി കിട്ടുന്നതിൽ ആശ്വാസം മാത്രം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് പരന്നു കണ്ടതും ജോർജോരു പുച്ഛത്തോടെ അവിടെ നിന്നും നടന്നിരുന്നു...... എല്ലാം കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്ന ഭദ്ര നിലത്തേക്ക് ചെരിഞ്ഞു കിടന്നു....... കണ്ണുകളിൽ നിന്നൊരു തുള്ളി അവളുടെ നുണ ക്കുഴിയിൽ തട്ടി തറയിലേക്കുതിർന്നു വീണു...... എങ്ങു നിന്നോ ഒരു കുളിർ കാറ്റ് ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം അവളിലേക്കൊഴുകി വന്നു....... എണ്ണ മയം മാഞ്ഞു പോയ മുടിയിഴകൾ ആ കാറ്റിൽ ഇളകി... ജീവിതം തന്റെ മുന്നിലൊരു ചോദ്യ ചിന്നമായി നിൽക്കുമ്പോഴും അച്ഛന്റെ കാലിനടിയിലെ ചൂട് പറ്റി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഉള്ളം കൈ അവൾ ധൈര്യത്തിനായെന്ന വണ്ണം കവിളിനോട് ചേർത്ത് വെച്ചിരുന്നു.... (തുടരും) രചന - ആയിഷ അക്ബർ അടുത്ത ഭാഗം പോസ്റ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ നോട്ടിഫിക്കേഷൻ ലഭിക്കുവാൻ ഈ പോസ്റ്റ് ലൈക്ക് ചെയ്തതിനു ശേഷം ഒരു കമന്റ് ചെയ്തxഅച്ഛേ..... ദേ.... എഴുന്നേറ്റെ....... നേരം എത്രയായെന്നാ..... പെണ്ണൊരുത്തിയെ കെട്ടിച്ചു വിടാനുള്ളതാണ്..... കട തുറക്കാതെ ഇങ്ങനെ പോത്ത് പോലെ ഉറങ്ങിയാൽ കാര്യങ്ങളൊന്നും നടക്കില്ലാട്ടോ......... അറിയാല്ലോ... നമ്മൾക്ക് നമ്മൾ മാത്രമേയുള്ളു..... മുറിയിലേക് കയറി വന്ന ഭദ്ര ഒരു ചിരിയോടെ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കിടന്നുറങ്ങുന്ന അച്ഛന്റെ ദേഹത്തെ പുതപ്പ് വലിച്ചിട്ടു കൊണ്ട് മേശയിൽ നിന്നും ഉമ്മറത്തെ താക്കൊലെടുത്തു നടന്നു.... നേരം വെളുത്തു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്...... ആ കുഞ്ഞ് വീടിന്റെ വാതിൽ അവൾ പതിയെ തുറന്നു.... അല്പാൽപ മായി വെളിച്ചം പരന്നിട്ടുണ്ട്.. രാവിലത്തേക്ക് കഴിക്കാനുള്ളതെല്ലാം ഉണ്ടാക്കിയത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ മുറ്റമടിക്കാനായി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതാണ്.. അച്ഛന് ജംഗ്ഷനിൽ ചെറിയൊരു കടയുണ്ട്..... കടയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഒരു പെട്ടി ക്കട.... പക്ഷെ.... ആളുകൾക്ക് അച്ഛനെ നന്നായറിയുന്നത് കൊണ്ടാവും തങ്ങൾക്ക് ജീവിക്കാനുള്ളത് അതിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്നത്.... അവൾ മൃദുലമായ കൈകൾ കൊണ്ട് പിറക് വശത്തെ ചുമരിൽ ചാരി വെച്ചിട്ടുള്ള ചൂലെടുത്തു അടിച്ചു വാരി തുടങ്ങി...... ശ്രീ ധരേട്ടൻ കട തുറക്കാത്തതെന്താ മോളെ...... സ്ഥിരം പറ്റുകാരാരൊക്കെയോ അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ട്..... വയ്യായ്ക എന്തേലുമുണ്ടോ... അല്ലാ...... ഇങ്ങനെ വൈകി കണ്ടിട്ടില്ല..... അത് കൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ....... സൈകിളിൽ പാലുമായി വന്ന നാരായണേട്ടൻ അത് ചോദിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ നെഞ്ചിലെന്തോ ഒന്ന് ആളി...... ശെരിയാണ്..... അച്ഛൻ ഇത്ര വൈകാറില്ല ..... ഇന്നലെ കാലിനു നല്ല വേദനയുണ്ടെന്നും പറഞ് കിടക്കാൻ ഒത്തിരി വൈകിയിരുന്നു.... ഏറെ നേരം കാല് താൻ തിരുമ്മി കൊടുത്തിട്ടാണ് ആ കണ്ണുകളൊന്ന് ചിമ്മിയത്..... അത് കൊണ്ടാണ് വൈകുന്നതെന്ന് കരുതിയാണ് താൻ വല്ലാതെ വിളിക്കാതിരുന്നത്...... പക്ഷെ.......എന്തോ ഒന്ന് മനസ്സിനെ ഏറെ ഭയപ്പെടുത്തും പോലെ..... അവൾ പോലുമറിയാതെ കയ്യിൽ നിന്നും ചൂല് നിലത്തേക്ക് വീണു..... അവൾ പെട്ടെന്ന് അച്ഛൻ കിടക്കുന്ന മുറിയേ ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി..... അചൻ സുഖമുള്ള ഉറക്കത്തിലാണ്..... കൈ രണ്ടും നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്ത് വെച്ചങ്ങനെ.... അച്ഛാ..... അവൾ വിളിക്കുമ്പോൾ ആ ശബ്ധം വല്ലാതെ ഇടറിയിരുന്നു.... അച്ഛൻ എഴുന്നേൽക്കുന്നില്ല...... അവൾ പതിയെ അവളുടെ കൈകൾ കൊണ്ട് അയാളുടെ ചുമലിൽ ഒന്ന് തൊട്ടതും അവളൊരു ഞെട്ടലോടെ കൈ പിൻ വലിച്ചിരുന്നു... ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം നിശ്ചലമായത് പോലെ..... കണ്ണുകൾ പെയ്യാൻ പോലും മറന്ന ആ നിമിഷം..... തണുത്തു മരവിച്ച ആ ശരീരം അവളുടെ സംശയമാണോയെന്നറിയാൻ അവൾ വിറക്കുന്ന കൈകളാൽ ഒന്ന് കൂടി തൊട്ടു നോക്കി...... അച്ഛാ........ ആ വിളിയിൽ നാല് വീടപ്പുറം പാല് കൊടുത്തു കൊണ്ടിരുന്ന നാരായണനടക്കാം അവിടെയുള്ള ഓരോരുത്തരും അങ്ങോട്ടേക്കൊടിയെത്തിയിരുന്നു...... കട്ടിലിനു താഴെയായി വീണു കിടന്നവളെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് മറ്റൊരു മുറിയിലാക്കി..... അൽപ നേരം കഴിഞ്ഞ് ഓർമ വരുമ്പോൾ സംഭവിച്ചതെല്ലാം ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നെങ്കിലെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി പ്പോയി....... എന്നാൽ വെള്ള പുതച്ച അച്ഛന്റെ ശരീരം കാൻകെ അവളുടെ മനസ്സും ശരീരവും അവളിൽ നിന്നൂർന്നു പോകുന്നത് പോൽ .... വാടക വീടാണെങ്കിലും ഇത് അച്ഛനും തനിക്കും സ്വർഗമായിരുന്നു....... ആരോരുമില്ലാത്ത ഞങ്ങൾ പരസ്പരം കലഹിച്ചു ചിരിച്ചും കളിച്ചും കഴിഞ്ഞ ഞങ്ങളുടെ വീട്..... അമ്മ യെന്ന ശൂന്യതയിലും അച്ഛൻ തനിക്ക് കൂട്ടായി.... എന്നാലിന്ന്.....അച്ഛനും തന്നെ തനിച്ചാക്കി പോയിരിക്കുന്നു....... അവൾക്ക് നെഞ്ച് പൊട്ടി പ്പോകും പോലെ തോന്നി..... എരിയുന്ന അച്ഛന്റെ ചിതയിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ തന്റെ ഉള്ളിൽ ആളി കത്തുന്ന അഗ്നിക്ക് അതിനേക്കാൾ ചൂടുണ്ടെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു........ ഉള്ളിൽ പടർന്നു നിൽക്കുന്ന ഏകാന്തത.... അതേ..... താനിനി മുതൽ തനിച്ചാണ്........ എന്റെ കൊച്ചിനെ ആരുടെയെങ്കിലും കയ്യിലേൽപ്പിക്കും വരെയെങ്കിലും എന്റെ ശ്വാസം നില നിർത്തി തരണേ ഈശ്വരാ എന്ന അച്ഛന്റെ പ്രാർത്ഥനാ ദൈവം കേട്ട് കാണില്ല...... മരണ വീടിന്റെ തിരക്ക് പതിയെ പതിയെ വിട്ട് മാറി.... ചുറ്റും ഒത്തിരി ആളുകളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും താനൊറ്റക്കാണെന്നത് അവളറി യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾ എങ്ങോ മിഴികൾ പായിച്ചങ്ങനെ യിരിക്കുകയാണ്..... കണ്ണ് നീർ പോലും വറ്റി പോയിരിക്കുന്നു .... താനിരിക്കുന്നതിന്റെ കുറച്ചപ്പുറം മാറിയിരിക്കുന്ന വല്യമ്മയും ചെറിയമ്മയുമെല്ലാം ഇട്ടിരിക്കുന്ന സ്വർണത്തിന്റെയും ഉടുത്തിരിക്കുന്ന വസ്ത്രത്തിന്റെ യും വീമ്പു പറയുകയാണ്... അല്ലെങ്കിലും അവരെ സംബന്ധിക്കുന്ന ഒന്നും ഇവിടെ നടന്നിട്ടില്ലല്ലോ... നഷ്ടം..... അത് തനിക്ക് മാത്രമാണ്......... ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ പോലും അച്ഛന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാത്തവരാണ്..... ആളുകൾ പറയുന്നത് പേടിച്ചായിരിക്കും ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്നത് തന്നെ...... അവൾക്ക് എല്ലാവരും ഒന്ന് പോയി കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് തോന്നിയിരുന്നു.... അച്ഛന്റെ ഓർമകളുമായി തനിച്ചോന്നിരിക്കാമായിരുന്നു തനിക്ക്.......... മോളെ...... ഇത് കഴിക്ക്..... ആ ശബ്ദം കേട്ടതും അവൾ പതിയെ മുഖമോന്നുയർത്തി...... ഒരു പാത്രത്തിൽ ഭക്ഷണവുമായി നിൽക്കുന്നുണ്ട് ജോർജ് അങ്കിൾ...... അച്ഛന്റെ പഴയ ഒരു ഫ്രണ്ടാണ്...... അമ്മയുള്ളപ്പോൾ മുതൽക് തന്നെ പലപ്പോഴും വീട്ടിൽ വരാറുണ്ട്.... അച്ഛന്റെ ആത്മ മിത്രമെന്ന് പറയാം...... ഇവിടെയൊന്നും ഉള്ള ആളല്ല.... ദൂരെയെങ്ങോ ആണ് വീട്..... എങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒത്തിരി ചെയ്ത് തരാറുണ്ട്..... ആ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന മുഖതയിലേക്ക് നോക്കിയതും ഒരു നിമിഷം ഭദ്ര യൊന്ന വിതുമ്പി പോയി.... അയാളവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു വിതുമ്പുമ്പോൾ തനിക്ക് ചായാനൊരു തോൾ കിട്ടിയെന്ന ചിന്തയിൽ അവളിൽ നിന്നും കണ്ണ് നീരുതീർന്നു വീണു.... ഇനിയെന്താ ഈ പെണ്ണിനെ ചെയ്യാ....... ഇതിനെ ഒറ്റക്ക് ഇവിടെ ഇടാനൊക്കുമോ...... കുമാരൻ വല്യചൻ അത് പറഞ്ഞു മുഖം ചുളിക്കുമ്പോൾ കുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന കഞ്ഞി അവൾ പാതിക്ക് നിർത്തി.... എങ്കി നിങ്ങള് കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോ ...... രാഘവൻ വല്യച്ഛൻ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കയ്യൊഴിഞ്ഞു....... ഓഹ്..... വീടും സ്ഥലവുമെല്ലാം സ്വന്തമാക്കുമ്പോൾ എന്നോടൊറ്റക്ക് എടുത്തോളാൻ പറഞ്ഞിരുന്നോ....... പെട്ടെന്ന് തന്നെ നിറഞ്ഞു വന്ന രോഷത്തോടെയാണ് കുമാരൻ തിരിച്ചത് പറഞ്ഞത്........ കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞു... ഇനി അതേ പറ്റി യോന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല....... ഇനി അതിനെ ആരെങ്കിലും അങ്ങേറ്റെടുക്കുക അത്ര തന്നെ...... ആ കള്ള കളിയിൽ പങ്കാളിയായത് കൊണ്ട് തന്നെവീണ്ടും ആ സംസാരം വരാതിരിക്കാൻ വനജ അപ്പച്ചിയാണ് ഇടക്ക് കയറിയത് പറഞ്ഞത്.... ആ അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ നിന്റെ മകനെ കൊണ്ട് അങ്ങ് കെട്ടിക്.....മുറ പ്രകാരം അതല്ലെ നല്ലത്..... രാഘവൻ അത് പറഞ്ഞതും അവരുടെ മുഖം പെട്ടെന്ന് മാറി.... അത്... ഹ്.......അവനു വേറൊരു കല്യാണം ഏകദേശം ശെരിയായിട്ടുണ്ട്..... അവരത് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് പെട്ടെന്നു ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ ശ്രമിച്ചു..... എല്ലാം കേട്ട് കൊണ്ട് ഭദ്ര ചുമരിലേക്ക് തല ചാരി വെച്ചു.... അച്ഛനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഇറങ്ങി പ്പോയ്ക്കോ എല്ലാം എന്നോരൊറ്റ വാക്ക് കൊണ്ട് എല്ലാവരെയും ഇവിടെ നിന്ന് ആട്ടിയിറക്കുമായിരുന്നു...... എന്നാൽ ഇന്നാ വഴിയും അടഞ്ഞിരിക്കുന്നു...... അവരുടെ കനിവിന് വേണ്ടി കാത്ത് നിൽക്കേണ്ട നിസ്സഹായതയിലാണ് താനെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു..... അവൾ മുകളിലേക്ക് മിഴികൾ നട്ടങ്ങനെ യിരുന്നു..... അവളെ കാണും തോറും ജോർജിന്റെ ഹൃദയത്തിലും വേദന ത്തോന്നി..... എങ്ങനെ കഴിയേണ്ട കൊച്ചാണ്...... ആരോരുമില്ലാതെ ഒരു അനാഥയായി ....... അയാളുടെ ഉള്ളം വല്ലാതെ വിങ്ങി........ വേണ്ടാ.... അവളെ ഏറ്റെടുക്കാൻ വേണ്ടി നിങ്ങളാരും കടി പിടി കൂടേണ്ട..... അവളെ ഞാൻ കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോളാം....... ശ്രീധരന്റെ മോള് എനിക്കും മോള് തന്നെയാ....... വീണ്ടും അവരുടെ സംസാരം മുറുകുകയാണെന്ന് കണ്ടതും ഭദ്ര ക്കടുത്ത് നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് കൊണ്ട് രോഷത്തോടെ പറഞ്ഞ ജോർജിനെ അവരെല്ലാം ഒന്ന് നോക്കി....... ആർക്കും പ്രത്യേകിച്ച് എതിര് പറയാനൊന്നുമില്ലല്ലോ...... ജോർജിന്റെ കനമേറിയ ശബ്ദം വീണ്ടുമുയർന്നതും ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..... ബാധ്യത ഒഴിവായി കിട്ടുന്നതിൽ ആശ്വാസം മാത്രം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് പരന്നു കണ്ടതും ജോർജോരു പുച്ഛത്തോടെ അവിടെ നിന്നും നടന്നിരുന്നു...... എല്ലാം കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്ന ഭദ്ര നിലത്തേക്ക് ചെരിഞ്ഞു കിടന്നു....... കണ്ണുകളിൽ നിന്നൊരു തുള്ളി അവളുടെ നുണ ക്കുഴിയിൽ തട്ടി തറയിലേക്കുതിർന്നു വീണു...... എങ്ങു നിന്നോ ഒരു കുളിർ കാറ്റ് ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം അവളിലേക്കൊഴുകി വന്നു....... എണ്ണ മയം മാഞ്ഞു പോയ മുടിയിഴകൾ ആ കാറ്റിൽ ഇളകി... ജീവിതം തന്റെ മുന്നിലൊരു ചോദ്യ ചിന്നമായി നിൽക്കുമ്പോഴും അച്ഛന്റെ കാലിനടിയിലെ ചൂട് പറ്റി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഉള്ളം കൈ അവൾ ധൈര്യത്തിനായെന്ന വണ്ണം കവിളിനോട് ചേർത്ത് വെച്ചിരുന്നു.... (തുടരും) #📔 കഥ