ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്‌സ് പാർട്ട്-6 "അനു ഞാൻ ശ്രമിക്കാം" "മ്മ്" തിരിഞ്ഞുപോലും നോക്കാതെ അവൾ ഹോസ്റ്റലിനുള്ളിലേക്ക് കയറി... പിന്നെയുള്ള ഓരോ ദിവസവും അഭി അവളിൽ നിന്നകലുന്നത് പോലെയവൾക്ക് തോന്നി.. ഗുഡ്‌നൈറ് പറയാൻ വേണ്ടി മാത്രം വിളിക്കുന്നത് പോലെ.. ഗുഡ്മോർണിംഗ് മെസ്സേജുകൾ പോലും ഇല്ലാതായി. കണ്ടുമുട്ടലുകൾ നിർബന്ധിക്കുമ്പോൾ മാത്രമായി.. ഒരുദിവസം പതിവുപോലെ അവൻ അവളെ വിളിച്ചു. "ഡി" "എന്തെടുക്കുവാ" "ചുമ്മാ ഇരിക്കുന്നു." "കഴിച്ചോ" "മ്മ് കഴിച്ചു. നീയോ? " "ഞാൻ ഇപ്പോൾ കഴിച്ചു." ശരിയെടി നാളെ വിളിക്കാം." "നീ ഗുഡ്‌നൈറ് പറയാൻ വേണ്ടിയാണോ വിളിക്കുന്നത്." "എന്തോന്നടി ഉറങ്ങട്ടെ രാവിലെ ഓഫീസിൽ പോകണം അത്കൊണ്ടാണ് . " "അഭി നീ ഒരുപാട് മാറി നിനക്ക് നേരത്തെയും ജോലി ഉണ്ടായിരുന്നു. " "തുടങ്ങി പരാതി" എല്ലാ കാലവും എല്ലാരും ഒരുപോലെ ഇരിക്കില്ലല്ലോ." എന്ത്‌ പറഞ്ഞാലും വഴക്ക്." "അഭി ഞാൻ നിന്നെ കുറ്റപെടുത്തിയതല്ല. മനസ്സിൽ തോന്നിയത് പറഞ്ഞു എന്നുള്ളു. " "അഭി ഞാൻ ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചോട്ടെ, " "മ്മ് ചോദിക്ക്" "ഞാൻ നിനക്കാരാണ്". "അറിയില്ല" വിളിക്കാതെ വിരുന്നിനുവന്ന അതിഥിയേ പോലെ അറിയില്ല എന്ന അവന്റെ വാക്കിനുമുന്നിൽ അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. "മ്മ്, ശരി അഭി പോയി കിടന്നോളു." ഇടറിയ ശബ്ദത്തിൽ അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു. "അനു നീ എന്തിനാ കരയുന്നെ ഒന്നുല്ലടാ ഞാൻ കരഞ്ഞൊന്നുമില്ല. നീയുറങ്ങിക്കോളു. നാളെ വിളിക്കാം. " പിന്നെയും ദിവസങ്ങൾ ഇതുപോലെപോയി. ചോദ്യങ്ങൾ ആവർത്തിച്ചു.. വഴക്കിന്റെ കാഠിന്യം കൂടി. അറിയില്ല എന്ന അവന്റെ മറുപടി വീണ്ടും വീണ്ടും അവളെ വേദനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.. ഒരു ദിവസം അഭി അവളെ കാണാൻ ചെന്നു.. സ്നേഹത്തിന് ഒരു കുറവ്പോലും തോന്നാത്ത വിധം അവൻ അവളോട് സംസാരിച്ചു.. അവളും പഴയത്പോലെ അവനോട് സംസാരിച്ചു. ഇടക്ക് വെച്ച്, "അഭി" നിന്റെ ഫോൺ ഒന്ന് തന്നെ " "പോടീ ഇല്ല." "അതെന്താ " "പോടീ തരില്ല എടി ആൺകുട്ടികളുടെ ഫോൺ ഒന്നും അങ്ങനെ വാങ്ങിച്ചുടാ." "അപ്പോൾ മുൻപൊക്കെ നീ എനിക്ക് ഫോൺ തന്നതോ.. " 'നിനക്ക് ഫോൺ തരാൻ പറ്റുമോ ഇല്ലയോ." "ഇല്ല." "അവൾ അവനോട് ദേഷ്യപ്പെട്ട് മാറിയിരുന്നു." "നീ തൊട്ടതിനും പിടിച്ചതിനും ഈ വഴക്കുണ്ടാക്കുന്നത് എന്തിനാ. " "അഭി ഞാൻ നിന്നെ പരിചയപെട്ടകാലം മുതൽ വഴക്കിടാറുണ്ടായിരുന്നു. " "നിനക്കെന്താ ഇപ്പോൾ വേണ്ടെ? " "ഫോൺ വേണം. അത്രയല്ലേയുള്ളൂ പക്ഷെ, കയ്യിൽ തരൂല. നീ പറയ് ഞാൻ എടുത്ത് കാണിക്കാം. " "ഒന്നും കാണണ്ട.. " നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ മറച്ചുപിടിച്ച് അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.. പക്ഷെ, ഒരിക്കൽ പോലും അവളുടെ മിഴി നിറയുന്നത് അവന് സഹിച്ചിരുന്നില്ല.. അത്കൊണ്ട്തന്നെ കൂടുതൽ വഴക്കിലേക്ക് പോകാതിരിക്കാൻ അവൻ ശ്രമിച്ചു. നിമിഷനേരം കൊണ്ട് അവളുടെ ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരി നിറക്കാനും അവൻ ശ്രമിച്ചു. പെട്ടെന്ന് ഫോൺ റിങ് അടിക്കുന്നത് കേട്ടണ് അനു ചിന്തകളിൽ നിന്ന് തിരികെയെത്തിയത്. ഫോൺ കയ്യിലെടുത്തു.. ശ്യാം ആണ്. എടുക്കണോ വേണ്ടയോ എന്നുള്ള സംശയത്തിനൊടുവിൽ അവൾ ഫോൺ എടുത്തു. "ഹലോ" "അനു ഞാൻ ആണ് ശ്യാം " "മ്മ് മനസിലായി. " "താനെന്താ മെസ്സേജ് ഒന്നും മറുപടി തരാത്തത്." "ഏയ്‌ ഒന്നുല്ല. " "ഞാൻ ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചോട്ടെ." "മ്മ് " "തനിക്ക് ഈ വിവാഹത്തിന് താല്പര്യം ഇല്ലേ? " "അതെന്താ അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്." "തോന്നി അത്കൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ. തന്റെ മനസ്സിൽ എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ നേരത്തെ പറയണം. പിന്നെ കല്യാണത്തലേന്ന് പെണ്ണ് ഒളിച്ചോടിപ്പോയി എന്നൊന്നും കേൾക്കാനുള്ള മനോധൈര്യം എനിക്കില്ല. " "താൻ കൊള്ളാല്ലോ. " "അല്ലേടി അറിയാൻ പറ്റില്ല.. പെൺകുട്ടികളുടെ മനസ്സല്ലേ ഒന്നും പറയാൻ പറ്റില്ല. " "അല്ല ഇപ്പോൾ ചേട്ടന്റെ പ്രശ്നം എന്താണ്. ഞാൻ ഒളിച്ചോടാണോ " "അടി പാപി ഞാൻ അങ്ങനെയാണോ പറഞ്ഞത്. എടൊ ഞാൻ സീരിയസ് ആയിട്ട് ചോദിച്ചതാ.. തനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പ്രണയം ആരോടെങ്കിലും ഉണ്ടോ? " "ഉണ്ട് " "ആരോട് " "ഒരാളോട്" "മ്മ്" "എന്ത ചേട്ടാ പെട്ടെന്ന് മിണ്ടാട്ടം പോയല്ലോ. " "ഒന്നുല്ലടോ." "മ്മ് ചേട്ടൻ നാളെ ഫ്രീ ആണോ? " "അതെ, എന്താടാ " "എനിക്ക് ചേട്ടനോട് നേരിട്ട് കുറച്ചുനേരം സംസാരിക്കണമായിരുന്നു. " "ഒളിച്ചോട്ടത്തിന് കൂട്ട് നിക്കാനോ രജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ ഒപ്പിടാനോ ആണെങ്കിൽ ഞാൻ ഇല്ല കേട്ടോ.. " "എന്റെ പൊന്നോ അതിനൊന്നുമല്ല. " "ശരി നാളെ എപ്പോഴാ ' "വൈകുന്നേരം. ഇവിടെ അടുത്ത് ഒരു കൃഷ്ണക്ഷേത്രമുണ്ട്. അന്ന് വരാൻ നേരത്ത് നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടാകും. ചേട്ടന് ബുദ്ദിമുട്ട് ആവില്ലെങ്കിൽ മതി എന്നൊന്നും ഞാൻ പറയില്ല. " "അയ്യടി, ക്ഷേത്രം അറിയാം. ഞാൻ വരം " "അപ്പോൾ ഞാൻ വെക്കട്ടെ. നാളെ കാണാം.. " ഫോൺ മാറ്റിവെച്ച് അവൾ കിടന്നു. പിറ്റേന്ന് പാറൂന്റെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് അവൾ എണിക്കുന്നത്. "കുഞ്ഞു എണിച്ച് " "ഇയ്യോ ഇതാരാ ഞങ്ങളുടെ പാറു അല്ലെ? സുന്ദരി ആയല്ലോ എവിടെ പോവാ" ഒരുങ്ങി സുന്ദരി ആയിരിക്കുന്ന പാറുവിനെ പിടിച്ചു മടിയിലിരുത്തി അവൾ ചോദിച്ചു.. "പോവാ " അപ്പോഴാണ് ഇന്നലെ ചേട്ടൻ പോകുന്ന കാര്യം പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ എന്നവൾ ഓർത്തത്.. ഫ്രഷ് ആയി പാറുവിനെയും വിളിച്ചോണ്ട് താഴേക്ക് ചെന്നു. ചെന്നപാടെ അവൾ ചേച്ചിയോട് ചോദിച്ചു. "ഇതെന്താ എല്ലാരും ഇത്ര രാവിലെ പോകുന്നെ " "രാവിലെ ചേട്ടന് ജോലിക്ക് കേറണം. ഇപ്പോൾ പോയില്ലെങ്കിൽ നിന്റെ നിശ്ചയത്തിന് ലീവ് കിട്ടില്ല.. " "നിശ്ചയമോ? " "അതെ, ഈ മാസം തന്നെ 26 ന്. ഇന്നലെ അറിഞ്ഞിരുന്നു.. രാവിലെ നിന്നോട് പറയാമെന്നു കരുതി" "ചേച്ചി എന്താ ഈ പറയുന്നേ, ഈ 26 അടുത്ത ആഴ്ചയല്ലേ.. " "അതെ " "ശ്യാമിനോട് നീ സംസാരിക്കാറില്ലേ. അവൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലേ? " "ഇല്ല' "അഹ് നന്നായി. അവന് 2 മാസമേ അവധിയുള്ളൂ. തിരിച്ചുപോകും മുന്നേ കല്യാണം ഉണ്ടാവും. " "ഓഹോ " "എന്താ" "ഒന്നുല്ല. " അപ്പോഴേക്കും ചേട്ടൻ വന്നു. "അപ്പോൾ അനുമോളെ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട്‌ ഇറങ്ങട്ടെ.. " "ശരി ചേട്ടാ. " അവൾ പാറുവിനെ കെട്ടിപിടിച്ചു ഉമ്മ കൊടുത്തു. വീട്ടിൽ എല്ലാരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് അവർ ഇറങ്ങി.. പാറുവിന്റെ നിശബ്ദത വീട്ടിലെല്ലാവരിലും വിഷമം ഉണ്ടാക്കി.. പിന്നിട് വീട്ടിൽ എല്ലാവരും കല്യാണകാര്യം ഒക്കെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അങ്ങനെ വൈകുന്നേരം അനുപമ ഒരുങ്ങിയിറങ്ങി. "അച്ഛ ഞാൻ ഒന്ന് പുറത്ത് പോയിട്ട് വരാം.." "എവിടെ പോവാ." "കൃഷ്ണന്റെ അമ്പലത്തിൽ. എത്ര നാളായി പോയിട്ട്. പിന്നെ നിങ്ങളുടെ ഭാവി മരുമകനെ കൂടി ഒന്ന് കണ്ടിട്ട് വരാം. " "അഹാ മ്മ് ശരി ശരി. പെട്ടെന്ന് വരണം. " "മ്മ് വരാം. " അവൾ സ്കൂട്ടർ സ്റ്റാർട്ട്‌ ആക്കി ഇറങ്ങി... ക്ഷേത്രത്തിന് മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ ശ്യാം അവിടെ നിക്കുന്നു... അത്കണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു. "ഒത്തിരി നേരെയോ വന്നിട്ട്. " "ഏയ്‌ ഇല്ല ഇപ്പോൾ വന്നേ ഉള്ളു.." "എന്താ പറയാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്" "ചേട്ടൻ നീരിശ്വരവാദിയൊന്നും അല്ലല്ലോ.. തൊഴുത്തിട്ട് വരാം. " "ഏയ്‌ അല്ലെ അല്ല.." ശേഷം അവർ തൊഴുതിറങ്ങി. രണ്ട് പേരും അവിടെ ആൽച്ചുവട്ടിൽ വന്നിരുന്നു.. "എടി അനു സത്യം പറ നീ എന്താ പ്രാത്ഥിച്ചത് കല്യാണം നടക്കരുത് എന്നാണോ. " "അഹ് അതെ." "എടി പൂതനെ. നീ ഇപ്പോഴെങ്കിലും പറഞ്ഞത് നന്നായി.. " "അയ്യടാ. ഞാൻ പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് താൻ പറഞ്ഞോളു ഞാൻ എന്താ ചെയ്യേണ്ടത് എന്ന്. " "എന്താടി " അവൾ സുജിത്തിന്റെയും അഭിയുടെയും കാര്യം ശ്യാമിനോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. "പിന്നിട് എന്ത്‌ സംഭവിച്ചു. അഭി നീ പറഞ്ഞപോലെ പിന്നിട് ആ രണ്ട് മാസം കൂടെ ഉണ്ടായോ? " 'ഉണ്ടായോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇല്ലെന്ന് ചോദിച്ചാൽ ആഗ്രഹിച്ചത് പോലെ ഇല്ല.. " "അതെന്താ അങ്ങനെ? എന്നിട്ട് എന്ത് സംഭവിച്ചു." "ഒരിക്കൽ ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ വഴക്കിട്ടു. പരസ്പരം ഞങ്ങൾ കുറച്ച് ദിവസം മിണ്ടിയില്ല... അവൻ ഒരുപാട് മാറിയിരുന്നു.. ഇല്ലെങ്കിൽ ഒരു ദിവസം നീളാത്ത പിണക്കം ദിവസങ്ങൾ നീളില്ലയിരുന്നു... " "നിനക്ക് വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ? " "വിളിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നേരിട്ട് കണ്ട് സംസാരിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നി ഞാൻ അവനോട് പോലും പറയാതെ അവന്റെ റൂമിൽ ചെന്നിരുന്നു... " ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല എന്ന് അവന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് മനസിലായി.. അവിടുന്ന് നേരെ ടെറസിലേക്ക് ഞങ്ങൾ നടന്നു.. കുറച്ചുനേരം ഞങ്ങൾ രണ്ട് പേരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അഭി അവിടെ ഒരിടത്ത് മാറിയിരുന്നു. അവസാനം അഭി തന്നെ സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി. വഴക്കും കരച്ചിലും സ്നേഹവും ഒക്കെയായി പ്രശ്നം അവിടെ തീർന്നു എന്ന് ഞാൻ കരുതി.... അന്ന് അവന്റെ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ഇരുന്ന് അവനോടൊപ്പം ഒരുമിച്ച് ആഹാരം കഴിച്ചു.. അവരോടൊപ്പം കുറച്ചുസമയം ചിലവഴിച്ചു. പിന്നിട് അവൻ എന്നെ കൊണ്ടാക്കാൻ ഇറങ്ങി. പക്ഷെ, പോകുന്ന വഴി വീണ്ടും വഴക്കായി.." "എന്തിന് " "എന്തിനൊക്കെയോ. അവന്റെ സംസാരത്തിൽ ഞാൻ അവന്റെ ബെസ്റ്റി മാത്രമാണെന്ന രീതിയിലുള്ള സംസാരമായിരുന്നു.. ഇടക്ക് വെച്ച് വഴക്കിട്ട് ഞാൻ എന്റെ ഫ്രണ്ട്നെ വിളിച്ചു പൊക്കോളാം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ വണ്ടി നിർത്തി.. " "എന്നിട്ട്" "എന്നിട്ടെന്താ, സത്യത്തിൽ ആ വഴി പോലും അറിയില്ലായിരുന്നു. അവൻ പോയാലും തിരിച്ചു വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു. " "എന്നിട്ട് വന്നൊ, " "ഇല്ല" "ഇല്ലേ? " "ഇല്ല. എന്റെ നല്ല സമയമായിരുന്നു അന്ന് . ഫോണും ഓഫായി. മഴയും തകർത്തുപെയ്യാനും തുടങ്ങി. .. എന്തായാലും ആ മഴ നടന്നു നനയാനുള്ള ഭാഗ്യം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു . എന്തായാലും കരയുന്നത് ആരും കാണില്ലല്ലോ.". "എന്നിട്ട് " "ഫോൺ ഓഫായത് കൊണ്ട് ക്യാബും ബുക്ക്‌ ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നില്ല.. എന്തായാലും മഴ കുറെ നനഞ്ഞു.. ദൈവത്തിന്റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ട് എവിടുന്നോ ഒരു ഓട്ടോ വന്നു.. ഞാൻ അതിൽ കയറി.. ഓട്ടോയില് കയറി ഫോൺ ഓൺ ആകാൻ കുറേ ശ്രമിച്ചു. ഫോൺ ഓൺ ആയപ്പോൾ അഭി വിളിക്കുന്നു. നീയെവിടെയാണെന്ന് ചോദിച്ചു. ഫോണിൽ ചാർജില്ല. ഇപ്പോൾ ഓഫാകും ചെന്നിട്ട് വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ ഫോൺ വെച്ചു. ഓട്ടോയിലിരിക്കുമ്പോൾ മനസ് മുഴുവൻ പണ്ട് ഞാൻ വഴക്കിട്ടിട്ടും എന്നെ ഒറ്റക്കാക്കി പോകാത്ത ആളാണ് ഇന്ന് വഴിയിലെന്നെ ഒറ്റക്കാകി പോയത് എന്നയിരുന്നു ആലോചിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്." (തുടരും) രചന :: അഞ്ജു കൃഷ്ണ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ

ഓപ്പോൾ ഭാഗം 04 ദത്തേട്ടൻ ...... ഒരു നിമിഷം എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ സ്തബ്ധയായി നിന്നു അരുണിമ ശരീരം വിറക്കുന്നതുപോലെ .... പതിനെട്ടു വർഷത്തിനിടക്ക് ഒരിക്കൽ പോലും കണ്ടിട്ടില്ല ... എന്നും ഓർമ്മകളിൽ വരാറുണ്ടെങ്കിലും ഒരിക്ക പോലും കാണണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ല ... കല്യാണം കഴിച്ചു എവിടെയെങ്കിലും സുഖമായിരിക്കട്ടെ എന്ന് മാത്രം പ്രാർത്ഥിച്ചു .... "സുഖമാണോ " ദത്തന്റെ ചോദ്യം പതിനെട്ടു വർഷം മുൻപ് ഹൃദയം പറിച്ചു കൊണ്ട് പോയ ആൾ ചോദിക്കുന്നു .... സുഖമാണോ എന്ന് . "സുഖം " .അരുണിമയുടെ ശബ്ദം പതിഞ്ഞതായിരുന്നു .. "ഇങ്ങോട്ടു വരാൻ ഒരു പാട് ശ്രമിച്ചു ...കഴിഞ്ഞില്ല ഓർമ്മകളിലെവിടെയോ വിങ്ങലായി എന്നും നീ ഉണ്ടായിരുന്നു … ഗതികിട്ടാതെ അലഞ്ഞ ഒരു പാവം നമ്പൂതിരിയും...അയാൾ ഒന്ന് നിറുത്തി....... ഈ നാട്ടുകാർക്ക് മുമ്പിൽ ഒത്തിരി കൈ നീട്ടിയിട്ടുണ്ട് ഞങ്ങളെ ഒരു പാട് സഹായിച്ചു ഈ നാട്ടുകാർ .. നെഞ്ചിലുണ്ട് ആ നന്ദി .... മരണം എത്തുവോളം ഈ ഗ്രാമത്തോട് ആ കടപ്പാട് ഉണ്ടായിരിക്കും .... ഇന്നെനിക്കു ഇവിടെ വരാതിരിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല .... എന്തിന് എന്ന ഭാവത്തിൽ അവൾ അയാളെ നോക്കി.... അയാൾ കൂടുതൽ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല ... "ഇതാരാ മോളാണോ "ദത്തൻ തൻവിയെ നോക്കി .... ഇത്ര ചെറിയ മകൾ ... വിവാഹം വൈകിയോ അയാൾ മനസ്സിലോർത്തു .... എന്നാൽ അത് ചോദിച്ചില്ല ... "ഹസ്ബൻഡ് എവിടെ" വീണ്ടും ദത്തൻ അരുണിമ മൗനം പാലിച്ചു . ദത്തേട്ടന്റെ വൈഫ് വന്നിട്ടുണ്ടോ അവളുടെ മറു ചോദ്യത്തിൽ അയാൾ ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദനായി ..... പിന്നെ ചിരിച്ചു .... "അങ്ങനെ ഒരാളെ ഇത് വരെ കണ്ടില്ല" "കാണാഞ്ഞിട്ടാണോ അതോ ..." അരുണിമ അയാളുടെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കി ... അയാൾ നോട്ടം മാറ്റിക്കളഞ്ഞു.... "വീട്ടിൽ എല്ലാവർക്കും സുഖമല്ലേ ...അച്ഛനും അമ്മയും എല്ലാം സുഖമായിരിക്കുന്നോ " അയാൾ അതിനെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ സംസാരിക്കാൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ ചോദിച്ചു .. അവൾ ദത്തനെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു ... പഴയ ആ നിഷ്കളങ്ക ഭാവം വിട്ടിരിക്കുന്നു കുറച്ചു പരുക്കനായ പോലെ തോന്നി .... താടിയിൽ അങ്ങിങ്ങായി ചെറിയ നര വീണിരിക്കുന്നു .. വെറ്റിലമുറുക്കു ഉണ്ടെന്നു തോന്നി ... ചവയ്ക്കുന്നുണ്ട് ....പഴയ അമ്മാവൻ സോമൻ നമ്പൂതിരിയെ അനുകരിക്കുകയാണോ ചുണ്ടു ചുവന്നിരിക്കുന്നു...മുഖത്തിന് പഴയതിനേക്കാൾ നിറം വെച്ചിരിക്കുന്നു... നല്ല തലയെടുപ്പ് ആരും ഒന്ന് നോക്കും പലരും ദത്തേട്ടനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടെന്നു അവൾക്കു മനസിലായി... അപ്പോഴാണ് ക്ഷത്രക്കമ്മിറ്റി സെക്രട്ട്രറി വേണുഗോപാലൻ മാസ്റ്ററും മറ്റു രണ്ടു പേരും കൂടെ അങ്ങോട്ട് വന്നത് .... "സർ ഓഫീസിലേക്ക് ഇരിക്കാം " അദ്ദേഹം വിശ്വദത്തനോട് പറഞ്ഞു "വേണ്ട അല്പം തിരക്കുണ്ട് " ദത്തൻ മാഷോട് പറഞ്ഞു "അരുണിമേ ഇദ്ദേഹത്തെ മനസ്സിലായോ ... നമ്മുടെ പഴയ തിരുമേനി മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരിയുടെ മകൻ വിശ്വദത്തൻ സർ ...." ഇവരുടെ മഹാദേവ ബിൽഡേഴ്‌സ് ആണ് ഇപ്രാവശ്യം ഉത്സവം സ്പോൺസർ ചെയ്തിരിക്കുന്നത് ...അവൾക്കു ഒന്നും മനസിലായില്ല ... എന്നാൽ അവരോടു ഒന്നും ചോദിച്ചതുമില്ല … തങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള അടുപ്പമൊന്നും അധികം ആർക്കും അറിയുകയുമില്ല അരുണിമയെ തിരക്കി അപ്പോൾ അനുപമ അവിടെ എത്തി ... "ഓപ്പോളെ എന്തെടുക്കാ ഞാൻ അവിടെല്ലാം നോക്കി" അവൾ മനസിലാകാത്തപോലെ ദത്തനെ നോക്കി "ആരാ ഓപ്പോളെ ഇത് ..." ഇത് മുൻപ് ഇവിടെ താമസിച്ചിരുന്ന ആളാ ". അനിയന്റെ വൈഫാ ... ദത്തന് അരുണിമ അവളെ പരിചയപ്പെടുത്തി ... അയാൾ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു ... അപ്പോൾ അവർക്കരികിലേക്കു ഒരു ഓഡി ക്യു സെവൻ റിവേഴ്സിൽ വന്നു നിന്നു .... ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്നും കാട്ടുപോത്തിനെ പോലെ ഒരാൾ പുറത്തിറങ്ങി ഇറങ്ങി ... റാഫി അഹമ്മദ് .....! മുഖത്ത് യാതൊരു തരത്തിലുള്ള വികാരവുമില്ല ... ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ദത്തനായി ഡോർ തുറന്നു പിടിച്ചു ... കറുത്ത ഗ്ലാസ് എടുത്തു വെച്ച് .. ദത്തൻ കാറിലോട്ടു കയറി .... "വരട്ടെ അരുണിമേ വീണ്ടും കാണാം....കാണുമായിരിക്കും അല്ലെ "അയാൾ ചിരിച്ചു കാർ സാവധാനം റോഡിലേക്കിറങ്ങി ... അരുണിമ അൽപനേരം അത് നോക്കി നിന്നു .. എന്തല്ലാമോ ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു... "ഓപ്പോളെ വാ പോകാം " അനുപമ വിളിച്ചപ്പോഴാണ് അവൾ ഓർത്തത് തിരികെ വരുമ്പോൾ അവൾ ദത്തനെ കുറിച്ചായിരുന്നു ചിന്ത കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ആളെ കണ്ടപ്പോൾ എന്തോ പന്തികേട് തോന്നി ... എന്തായിരിക്കും ദത്തേട്ടനു ജോലി ... പണ്ടേ അല്പം ചട്ടമ്പിത്തരമുണ്ട് ....കക്ഷിക്ക് ... ഓപ്പോളെ ... ഇന്നു ആ മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരിയുടെ മകൻ വന്നു എന്ന് ആരോ പറയണത് കേട്ടു ...വിഷ്ണു ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ പറഞ്ഞു ... ."ആണോ അപ്പോ അതായിരിക്കും അല്ലെ ഓപ്പോള് സംസാരിച്ച കക്ഷി " അനുപമ അരുണിമയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ... ചിരി യോടെ..... "ഓപ്പോളെ സൂപ്പർ ആണല്ലോ..."അവളും കല്യാണം കഴിഞ്ഞു വന്നതിൽ പിന്നെ എന്തെല്ലാമോ പലരും പറഞ്ഞു അറിഞ്ഞിരുന്നു .... "ഓപ്പോള് കണ്ടോ " വിവേക് ചോദിച്ചു ... "ഉം " വലിയ താല്പര്യമില്ലാത്തപോലെ മൂളി അരുണിമ ... മഹാദേവ ചാരിറ്റബിൾ ട്രസ്റ്റ് ഈ ഗ്രാമത്തിൽ പുതിയ പദ്ധതികൾ നടപ്പാക്കുന്നുണ്ട് .... നിർധനരായ രോഗികളുടെ ചികിത്സ ചെലവ് ... പാവപെട്ട വിദ്യാർത്ഥികളുടെ പഠനം ...എല്ലാം ... മഹാദേവ വലിയൊരു ഗ്രൂപ്പ് ആണ് ഇന്ന് ... മഹാദേവ ഫൈനാൻസേർസ് , മഹാദേവ ബിൽഡേഴ്‌സ് ,മഹാദേവ ട്രാൻസ്പോർട്സ് ,മഹാദേവ എക്സ്പോർട്സ് അങ്ങനെ ഒരു പാട് വലിയ ബിസിനെസ്സ് ശൃംഖല നമ്മുടെ പഴയ നബൂതിരിയുടെ മകൻ ഒരുപാടങ്ങു വളർന്നു... എങ്ങിനെ എന്ന് മാത്രം ആർക്കും അറിയില്ല ...വിവേക് പറഞ്ഞു ... അവൻ ഇടയ്ക്കു അരുണിമയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .... 🌹🌹🌹 ഉച്ച കഴിഞ്ഞ് സമയം മൂന്ന് മണിയോടടുത്തു .....ചെട്ടിയാരുടെ വസതിക്കു മുമ്പിൽ ഫ്യൂജി സിൽവർ കളറിലുള്ള ഒരു റേഞ്ച് റോവർ അതിവേഗത്തിൽ വന്നു സഡൻ ബ്രേക്ക് ഇട്ടു നിന്നു ..... ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്നും റാഫി അഹമ്മദ് ഇറങ്ങി വന്നു ഇടതു ഭാഗത്തെ ബാക്ക് ഡോർ തുറന്നു പിടിച്ചു ...... ഹാഫ് ഷൂ തറയിൽ ഞെരിഞ്ഞു ..... കറുത്ത വീതിയുള്ള കരയിൽ വെള്ളമുണ്ടും ... ബ്ലാക്ക് ഷേട്ടുമിട്ട അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി........ ബാൽക്കണിയിൽ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്ന ഹാജിയാരുടെ നെഞ്ചിൽ തീയാളി ...... വിശ്വദത്തൻ.....! വിശ്വദത്തൻ മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരി ....! ഹാജിയാർ വെപ്രാളത്തോടെ ഓടി താഴെ ഇറങ്ങി .... ചെട്ടിയാരുടെ അടുത്തെത്തി " നമ്പൂരിച്ചനാ ചെട്ട്യാരെ ...സൂക്ഷിച്ചോ ." പണിക്കര് പൈസ മൊടക്കി ..."ഹാജിയാർ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു വിശ്വദത്തൻ അകത്തേക്ക് കയറി പിറകിൽ അഹമ്മദും ... ദത്തൻ കറുത്ത കണ്ണടക്കിടയിലൂടെ ചെട്ട്യാരെ നോക്കി ചിരിച്ചു ... . "വണക്കം ചെട്ട്യാരെ ... "ദത്തൻ ..... വിശ്വദത്തൻ " എന്താ ഹാജ്യാരെ സുഖമല്ലേ ദത്തൻ ഹാജിയാരുടെ വയറിലൊന്നു മൃദുവായി അടിച്ചു .. ഹാജിയാർ ഭയത്തോടെ പിറകോട്ടു മാറി . .. "എന്നാ തമ്പി പ്രചനം ".....ചെട്ടിയാരുടെ മുഖം മുറുകിയിരുന്നു. . "ഹാ....,എന്ന പ്രചനം ചെട്ട്യാരെ ....പണിക്കർ ഒരു മാറ്റർ ശൊല്ലിയില്ലേ അത് താൻ പ്രചനം...ഒരു മുടിവെട്ക്ക് ചെട്ട്യാരെ .... “ ദത്തൻ അനുവാദമില്ലാതെ തന്നെ സോഫയിലേക്കിരുന്നു ... റാഫി പിറകിലായി നിന്നു... അപ്പോൾ അവിടേക്കു ഒരു കപ്പ് കോഫിയുമായി ചെട്ടിയാരുടെ ഭാര്യ ലക്ഷ്മി വന്നു ... ദത്തൻ ആ കോഫി കൊടുക്കാൻ അവരെ അനുവദിച്ചില്ല "നീങ്ക കൊഞ്ചം ഉള്ളെ പോ അക്ക ഒരു മുക്ക്യമാന വിഷയം പേശണം പത്തു നിമിഷത്തുക്കുള്ളെ മുടിച്ചിടാം അതുക്കപ്പുറം കോഫി കൊട് " ദത്തൻ അവരെ നോക്കി ചിരിച്ചു വലതു കാലെടുത്തു ഇടതു കാലിനു മുകളിലോട്ടു കയറ്റി വെച്ചു അവർ ഭയപ്പാടോടെ ദത്തനെ നോക്കി ഹാജിയാർ ചെട്ടിയാരുടെ അടുത്ത് തന്നെ നില്പുണ്ടായിരുന്നു ചെട്ടിയാർ ഒന്ന് ചിരിച്ചു "പത്തു നിമിഷമല്ല പത്തു വര്ഷമായാലും സെറ്റ് ആവാത് തമ്പി നീ കലമ്പ് " അയാൾ മൊബൈലിൽ കാൾ ചെയ്തു ... പുറത്തു നിന്നിരുന്ന നല്ല കരുത്തരായ ആറു പേർ അകത്തേക്ക് വന്നു ... ദത്തൻ ചിരിച്ചു . "എടൊ ഹാജ്യാരെ താൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തില്ലായിരുന്നോ ദത്തനെ കുറിച്ച് " ഹാജിയാർ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല സിറ്റിയിലുള്ള പ്രോപ്പർട്ടി സംബന്ധിച്ചുള്ള തർക്കം തുടങ്ങിയിട്ട് കുറച്ചു മാസമായി രാജീവ് പണിക്കരും നാഗേന്ദ്ര ചെട്ട്യാരും ..... അവർ പാർട്ണർമാരായിരുന്നു....ആ പ്രോപ്പർട്ടിയുടെ പകുതി ഷെയർ കൊടുത്തു സെറ്റിൽ ചെയ്യാനാണ് പണിക്കർ ശ്രമിക്കുന്നത് ചെട്ടിയാർ ആവശ്യപ്പെട്ട തുക മുപ്പത്തിരണ്ട് സി .ആർ എന്നാൽ പണിക്കർ കൊടുക്കാമെന്നു പറഞ്ഞതു ഇരുപത്തി എട്ടു സി ആർ പണിക്കരെ ഭാഗത്തു ന്യായമുണ്ട് ആ തുകയെ മാർക്കറ്റ് വില ഉള്ളു ... എന്നാൽ ചെട്ടിയാർ വിടുന്നില്ല …"ചെട്ടിയാരെ ന്യായമായ തുക പറഞ്ഞില്ലേ ... അതങ്ങോട്ടു തരും നാളെ ചെട്ടിയാർ എഗ്രിമെന്റ് സൈൻ പണ്ണി തന്നാ മട്ടും പോതും " "ഇല്ലെനാ ".... ചെട്ടിയാർ ക്രുദ്ധനായി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ദത്തൻ എഴുന്നേറ്റു അരയിൽ മുണ്ടൊന്നു മുറുക്കി ... ഹാജിയാർ അരയിലേക്കു പാളി നോക്കി ... "ജർമനും ....സ്വിസ്സ് മെയ്ഡും ഒന്നും ഇല്ലെടോ ഹാജ്യാരെ ..." മുണ്ടൊന്നു മുറുക്കും പിന്നെ നെഞ്ച് ഒന്ന് വിരിഞ്ഞു നിൽക്കും .... മുന്പും അതാ ശീലം ദത്തൻ അയാളെ നോക്കി ചിരിച്ചു... ചെട്ടിയാർ കണ്ണിറുക്കിയത് ദത്തൻ കണ്ടു .. പിറകീന്നു വന്ന കൈ വലിച്ചു കരുത്തനായ ആളെ തോൾ വഴി പൊക്കിയെടുത്തു ഗ്ലാസ് ടേബിളിലേക്കു മറിച്ചിട്ടത് ശരവേഗത്തിലായിരുന്നു ... ഗ്ലാസ് ടേബിൾ തവിടു പൊടിയായി ... ദത്തൻ കറുത്ത ഗ്ലാസ് അഴിച്ചു പോക്കറ്റിലിട്ടു .. മുണ്ടു മടക്കി കുത്തി ... പിറകിൽ വന്നവനെ വലത്തേ കാൽ വീശി ഒറ്റതൊഴി ആയിരുന്നു ...പിന്നെ മുഷ്ടി ചുരുട്ടി നെഞ്ചിൽ ആഞ്ഞിടിച്ചു .. അയാളിൽ നിന്നും ഒരു ആർത്തനാദം പുറത്തു വന്നു റാഫിയുടെ കൈ തീയുണ്ട പോലെ മറ്റുള്ളവരുടെ ദേഹത്ത് പതിച്ചു .... ചെട്ടിയാർക്കും ഹാജ്യാർക്കും എന്താ സംഭവിച്ചത് എന്ന് പോലും മനസിലായില്ല ... വിറങ്ങലിച്ചു നോക്കിനിന്നു പോയ് രണ്ടു പേരും നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് ...എല്ലാം തീർന്നു ... ദത്തൻ ചെട്ടിയാരുടെ മുമ്പിലേക്ക് കേറിനിന്നു ... അപ്പോൾ ദത്തന്റെ മുഖത്ത് ചിരിയില്ലായിരുന്നു .... "ഇനി ദത്തൻ പറയും ചെട്ടിയാര് കേൾക്കും പുരിഞ്ചിത ..." ചെട്ടിയാർ ഭയത്തോടെ തലയാട്ടി .. പിന്നെ ഹാജിയാരോടായി പറഞ്ഞു ..."നാളെ മഹാദേവ ഫിനാൻസിന്റെ ഓഫീസിൽ എഗ്രിമെന്റ് സൈനിങ്‌ ....ഓക്കേ " പിന്നെ വാതിലിനു മറവിൽ വിറച്ചു നിൽക്കുന്ന ലക്ഷ്മിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു "ചെട്ട്യാർക്കു കോഫി കൊട് അക്ക റൊംബ ടയേഡ് ആയിറ്ക്ക്‌ "പിന്നെ കറുത്ത ഗ്ലാസ് എടുത്തു വെച്ച് വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു പുറത്തേക്കു നടന്നു ... പിറകെ റാഫി അഹമ്മദും ... .."ഇങ്ങള് ഒന്നും ആലോചിക്കേണ്ട ചെട്ടിയാരെ വന്നത് നമ്പൂരിച്ചന ...അഞ്ചാറു കൊല്ലായിട്ട് അയാളെ ഞമ്മക്ക് അറിയാം ... ഇവിടുത്തെ വമ്പൻ സ്രാവുകളുടെ ഇടനിലക്കാരൻ .....സ്രാവുകളെക്കാൾ ശക്തൻ ...... ഔട്ട് സോഴ്സ് സെറ്റിൽമെന്റ് എന്ന് ഓമനപ്പേരിട്ട് വിളിക്കുന്ന തീർപ്പുകളിൽ ഇന്ന് നമ്പൂരിച്ചനു മേലെ ഒരു പരുന്തും പറക്കൂല ... ഈ സിറ്റിയിൽ .. .പിന്നെ തല്ലാൻ പറഞ്ഞാൽ കൊന്നു കൊണ്ട് കൊടുക്കുന്ന കുറെ കൂട്ടങ്ങളും കൂടെ നിൽക്കുന്നവർക്ക് ഹൃദയം എടുത്തു കൈയിലോട്ടു കൊടുക്കും അല്ലെങ്കിൽ .........! ആ കറുത്ത കുപ്പായത്തിനുള്ളിൽ കണ്ണിൽ ചോരയില്ലാത്ത എന്തും ചെയ്യാൻ മടിക്കാത്ത ..... ഒരു പിശാച് ഉണ്ട് ചെട്ടിയാരെ ..... നിശ്ശബ്ദനായ ചെട്ടിയാരെ നോക്കി ഹാജിയാർ .....ചെട്ടിയാർ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്കും ...... അപ്പോൾ റേഞ്ച് റോവറിന്റെ പിൻ സീറ്റിലേക്ക് നടന്നടുക്കുകയായിരുന്നു വിശ്വദത്തൻ ......... തുടരും 🌹🌹🌹ആന്റണി 🌹🌹🌹 #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ

വേട്ട ഭാഗം 16 “എന്തുവാടോ താൻ ബഹളം വെക്കുന്ന? തനിക്ക് ആളെ മനസ്സിലായോ. ..?“ ദേവാനന്ദ് മൂർത്തിയെ നോക്കി മൂർത്തി ഒന്നുകൂടെ ചോരയിൽ കുതിർന്ന അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...... “സർ. ....ഇവൻ. .....മാർട്ടിൻ ....ഐസക് മുതലാളിയുടെ അളിയൻ. ...” മൂർത്തിക്ക് അപ്പോഴും മാർട്ടിനെ കണ്ട ഞെട്ടൽ മാറിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.... മാർട്ടിൻ പല കേസുകളും ആയി ബന്ധപ്പെട്ടു ആ സ്റ്റേഷനിൽ വന്നിട്ടുണ്ട് “താൻ എന്തുവാടോ ഈ പറയുന്നത്? ഐസക്കിന്റെ മകനല്ലേ മരിച്ചേ, പിന്നെ ഇവൻ എങ്ങനെ.....പിന്നെ തനിക്കെങ്ങിനെ ഇത്ര പരിചയം “ ദേവാനന്ദ് മൂർത്തിയുടെ കണ്ണിലേക്ക് തറപ്പിച്ചുനോക്കി ”ഐസക്കിന്റെ ബിസിനസുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു വരുന്ന പല കേസുകളിലും മാർട്ടിൻ ഇവിടെ വരാറുണ്ടായിരുന്നു സാർ.... “ അമർത്തിയൊന്നു മൂളി ക്യാപ്പ് നേരെയാക്കി ദേവാനന്ദ് അകത്തേക്ക് നടന്നു.... “അവനെ ഇങ്ങോട്ട് അകത്തേക്ക് കൊണ്ടുവാ “അകത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ദേവാനന്ദ് പോലീസുകാരോടായി പറഞ്ഞു... മൂന്നാല് പോലീസുകാർ താങ്ങിയെടുത്ത് മാർട്ടിനെ അകത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു..... കൂജയിലുണ്ടായിരുന്ന വെള്ളമെടുത്ത് ദേവാനന്ദ് മാർട്ടിന്റെ മുഖത്ത് തളിച്ചു അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നിരുന്നു. .. അപ്പോൾ മാർട്ടിൻ കണ്ണ് തുറന്നിരുന്നു കണ്ണുതുറന്ന് അയാൾ ദേവാനന്ദിനെ തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി... അടുത്തുനിന്ന പോലീസുകാരെ മാറിമാറി നോക്കി കുറച്ച് സമയം വേണ്ടിവന്നു മാർട്ടിനു സ്ഥലകാലബോധം വീണ്ടും കിട്ടാൻ.... “അപ്പോൾ പറ മാർട്ടിനെ ഒന്നും വിട്ടു പോകാതെ പറ. .... നിന്റെ നാവിൻ തുമ്പിള്ള സത്യത്തിന് നിന്റെ ജീവന്റെ വിലയുണ്ട്... എന്റെ സർക്കിളിൽ ഒരു ക്രൈം ഞാൻ അനുവദിക്കില്ല... എനിക്ക് ഈ സിറ്റി ഒന്ന് തുടച്ച് വൃത്തിയാക്കണം. ..... മാർട്ടിനെ ഇന്നലെ വരെ നീ കണ്ട പോലീസ് ഏമാൻമാർ ആയിരിക്കില്ല ഇപ്പോൾ സ്റ്റേഷനിൽ ഉള്ളത് ദേവാനന്ദ് ഓരോ പോലീസുകാരെയും മാറിമാറി നോക്കി എല്ലാവരും തലകുനിച്ചു..... “ഒന്നും വിട്ടു പോകാതെ പറഞ്ഞോ മാർട്ടിനെ …..നീയാണ് ശരിയെങ്കിൽ നിന്റെ കൂടെ ഞാൻ ഉണ്ടാവും അല്ലെങ്കിൽ……“ ശബ്ദത്തിലെ കാർക്കശ്യം പോലീസുകാർ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു ദേവാനന്ദ് ചാർജ് എടുക്കുന്നതിന് മുമ്പേ ”എ എസ് ഐ മൂർത്തി അടക്കം ദേവാനന്ദിനെ കുറിച്ച് ചർച്ചയും നടത്തിയിരുന്നു.... “തീക്കൊള്ളി ആണല്ലോടാ വരുന്നേ. ... ഇതുവരെ ഒരു സമാധാനം ഉണ്ടായിരുന്നു.... മുമ്പ് ഞാൻ ഇങ്ങേരുടെ കൂടെ വർക്ക് ചെയ്തിട്ടുണ്ട് അന്യായ ഗഡ്സാണ് മോനെ.....അന്നു ഇങ്ങേരു എസ് ഐ ആണ്. .. ഡ്രഗ്സ് ഒഴുകുന്ന ,ക്രിമിനലുകൾ കൊടികുത്തി വാണിരുന്ന കോഴിക്കോട് ബംഗ്ലാദേശ് കോളനിയിലേക്ക് ,ഒരു കൈലിയും മടക്കി കുത്തി രാത്രി രണ്ടു മണിക്ക് ,വടിവാളും കത്തിയുമാനിൽക്കുന്ന ഒരു പറ്റം ക്രിമിനലുകളുടെ ഇടയിലേക്ക്.... ഇറങ്ങിച്ചെന്നു ഇങ്ങേരു ഒരു അലക്കു അലക്കിയിട്ടുണ്ട്. ... സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഞങ്ങൾ ഒന്നും പേടിച്ചിട്ട് ജീപ്പിൽനിന്ന് ഇറങ്ങിയതെ ഇല്ല. ...ഇപ്പോഴും ഓർക്കുമ്പോൾ രോമം എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കും.... എന്റെ സർവിസിനിടയിൽ ഇങ്ങനെ ചങ്കൂറ്റമുള്ള ഒരു ഓഫീസറെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ... “നമ്മൾക്ക് പണിയാകുമോ സാറേ ” മധു ചോദിച്ചു “പണിയാകുമോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ പണി തന്നെയാ. നീ ഒന്നും ഈ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നു ഇടം വലം തിരിയില്ല. ........അങ്ങേർക്കിത് മാസം ശമ്പളം വാങ്ങുന്ന വെറുമൊരു ജോലിയല്ല.....ജീവിത വൃതം പോലെയാ. .. സസ്പെൻഷൻ ഇടക്കിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു .... ഇങ്ങേർ എന്ത് പ്രശ്നത്തിൽ പെട്ടാലും ഇറക്കി കൊണ്ടുവരാൻ കണ്ണൂർ മാരാത്ത് ഒരു വാര്യരുണ്ട്......ഇയാളുടെ തലതൊട്ടപ്പൻ പുള്ളിക്ക് രാഷ്ട്രീയത്തിൽ എല്ലാം നല്ല പിടിപാടാ. ....“ മൂർത്തി. ....ദേവാനന്ദിന്റെ വിളികേട്ട് മൂർത്തി ഓർമ്മയിൽ നിന്നും ഞെട്ടി ഉണർന്നു. ... ഇവന്റെ നാവിൻ തുമ്പിൽ എന്തോ ഉണ്ട് മൂർത്തി... അരമണിക്കൂർ സമയം ഞാൻ മൂർത്തിക്ക് തരും. അതിനുള്ളിൽ അവന്റെ നാവിൻ തുമ്പിൽ നിന്ന് ആ സത്യം ഇങ്ങ് വാങ്ങിച്ചെടുത്തോണം അല്ലെങ്കിൽ.......! കൃത്യം അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ വരും. .... അവന്റെ നാക്ക് പിഴുതെടുത്തിട്ടാണെങ്കിലും ഞാൻ അത് വാങ്ങിച്ചിരിക്കും... “ ദേവാനന്ദിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് മാർട്ടിൻ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു ..... അയാൾക്ക്‌ നല്ല ബോധം വന്നിരുന്നു ..... മൂർത്തി പോലും ഭയത്തോടെയാണ് ദേവാനന്ദിനെ നോക്കിയത്..... പറഞ്ഞതും, ചടുലമായി ദേവാനന്ദ് ക്യാബിനിലേക്ക് നടന്നു.... ദേവാനന്ദ് ക്യാബിനിലേക്ക് പോയെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ മൂർത്തി മാർട്ടിനു അടുത്ത് ഇരുന്നു ...... ശബ്ദം താഴ്ത്തിയാണ് മൂർത്തി തുടങ്ങിയത് “മാർട്ടിൻ പറയാനുള്ളത് മുഴുവൻ പറഞ്ഞോളൂ നീ ഇതുവരെ കണ്ട പോലീസ് ഓഫീസേഴ്സിനെ പോലെയല്ല ഇയാൾ....കിട്ടേണ്ടത് കിട്ടാൻ നിന്റെ തലമുടി നാരിഴ വരെ കീറി പരിശോധിക്കും..... അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞാൽ കാര്യങ്ങൾ എന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് പോകും മാർട്ടിനെ. ....പിന്നെ നീ ഫേസ് ചെയേണ്ടത് ഒരേ ഒരു ആളെ ഡിപ്പാർട്മെന്റിലെ കഴുകനെ... നാക്ക് അരിഞ്ഞെടുക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അങ്ങേർ അരിഞ്ഞെടുത്തിരിക്കും .... ക്രിമിനൽസിനെക്കാൾ മൃഗീയമായി അയാൾ നിന്നെ കുടയും ...........മാർട്ടിനെ നിനക്ക് പറയാൻ ഉള്ളത് എന്താണെന്ന് വെച്ചാൽ അങ്ങ് പറഞ്ഞേക്ക്. .... ഇല്ലെങ്കിൽ നിനക്ക് വിളിച്ച് അപേക്ഷിക്കാൻ അപ്പോൾ ദൈവം മാത്രമേ കാണു മാർട്ടിൻ. ....“ മൂർത്തിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് മാർട്ടിൻ ശരിക്കും ഭയന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു.. . ”എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല സാർ ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല. ....“ അത് കേട്ടു മൂർത്തി മാർട്ടിനെ നോക്കി ചിരിച്ചു. ....”ദെൻ ഓക്കേ മാർട്ടിൻ വെയിറ്റ് ചെയ്തോളു. ...“ മൂർത്തി എഴുന്നേറ്റു കൃത്യം അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ പ്പോൾ ക്യാബിനിൽ നിന്നും കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ അയാൾ പുറത്തേക്ക് വന്നു “ദേവാനന്ദ്. .....!“ ”എന്തായി മൂർത്തി “ ദേവാനന്ദ് മൂർത്തിയേ നോക്കി ”സാർ. .....അത് ......ഞാൻ ....“ മൂർത്തി പരുങ്ങി ”ഓക്കേ ലിവ് ഇറ്റ് മൂർത്തി. ...ബട്ട്‌. . ഇന്ന് പുലരുന്നതിനു മുൻപേ എനിക്ക് ആ സത്യം അറിഞ്ഞെ തീരു .... ദേവാനന്ദ് പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു നോസ് പ്ലെയർ കയ്യിലെടുത്തു. ... മാർട്ടിന് മുന്നിലിരുന്നു “നമുക്ക് തുടങ്ങിയാലോ മാർട്ടിനെ.... ഒന്നും വിട്ടൊഴിയാതെ പറയണം നാളെ ഒരു.....മോനും കസ്റ്റഡിയിലെടുത്തത് എന്തിനാണെന്ന് ചോദിച്ച് ഇങ്ങോട്ട് കയറി വരരുത്... ഡിനു ഐസക് മരിക്കാനിടയായ സാഹചര്യം. ...റീസൺ. ..നിനക്ക് അതിൽ ഉള്ള പങ്ക്. ..ഈ മൂന്ന് ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരങ്ങൾ നീ തന്നെ മതിയാവൂ..... ഈ രാത്രി വെളുക്കുന്നത് വരെ സമയമുണ്ട്. .... “എനിക്കു അറിയില്ല സർ അവൻ എന്റെ ചേച്ചിയുടെ മോനാണ് അവനോടു ഞാൻ അങ്ങനെ ചെയ്യുമോ. ...” മാർട്ടിൻ കരയുകയായിരുന്നു ദേവാനന്ദ് ചിരിച്ചു.... മാർട്ടിന്റെ ഇടതു കൈ പിടിച്ചു പ്ലെയർ ചെറുവിരലിലെ നഖത്തിൽ മുറുകി ഒറ്റ വലി ആയിരുന്നു ...., നഖം പിഴുതു വന്നു. ചോര കൈയിലേക്ക് ഒലിച്ചു ഇറങ്ങി മാർട്ടിൻ ഉച്ചത്തിൽ ആർത്തുനിലവിളിച്ചു സ്റ്റേഷന് വെളിയിലെത്തി അയാളുടെ നിലവിളി ശബ്ദം. ... “പറ മാർട്ടിനെ ഉത്തരം വൈകും തോറും നിന്റെ നഖങ്ങൾ ഓരോന്നായി ഞാൻ പിഴുതെടുക്കും....” “ അയ്യോ. ..വേണ്ട സർ പറയാം. ...” “ഗുഡ് ” ദേവാനന്ദ് എഴുന്നേറ്റു... സമയം ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി. .. എ എസ് ഐ മൂർത്തി കാത് കൂർപ്പിച്ചിരുന്നു.. മാർട്ടിന്റെ സംസാരവും കരച്ചിലും അയാൾക്ക്‌ നേർത്തു കേൾക്കാമായിരുന്നു... ഇടയ്ക്കു പടക്കം പൊട്ടുന്ന പോലെ ഉള്ള ശബ്ദവും. ... ഏറെ നേരം കഴിഞ്ഞ് ദേവാനന്ദ് പുറത്തേക്ക് വന്നു “മൂർത്തി ഐസക്കിനെ വിവരം അറിയിക്ക് എനിക്കിപ്പോൾ അയാളെ ഇവിടെ കിട്ടണം” ❤️❤️❤️ രാത്രി ഒരു മണി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പോലീസ് സ്റ്റേഷനു മുന്നിൽ ഒരു ബെൻസ് വന്നുനിന്നു അതിൽ നിന്നും ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും ഇറങ്ങി.... സി ഐ യുടെ ക്യാബിനിലോട്ട് കയറി. .. “എന്താ സർ വിളിപ്പിച്ചെ ” ഐസക്ക് വളരെ ഭവ്യതയോടെ ചോദിച്ചു സിഐ ദേവാനന്ദിനെ ഐസക്കിന് പരിചയമില്ലായിരുന്നു.... “ഉം പറയാം ഇരിക്കു...”ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും ഇരുന്നു. ... ദേവാനന്ദ് ഐസക്കിനെയും മാറിമാറി നോക്കി ... “ഒരു മകൻ നഷ്ടപ്പെട്ട പാരൻസിന്റെ വികാരം എനിക്ക് മനസ്സിലാവും ബട്ട് ഇതുപോലുള്ള വിഷപ്പാമ്പുകളെ സ്വന്തം വീട്ടിൽ തിരിച്ചറിയാതെ പോകരുത്... അതിൽ നിങ്ങൾക്ക് വീഴ്ച സംഭവിച്ചു പിന്നെ സ്റ്റെല്ലയേ നോക്കി കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. .. “നിങ്ങളുടെ മകനെ അപായപ്പെടുത്തിയത് മറ്റാരുമല്ല നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം സഹോദരനാണ്.....മാർട്ടിൻ അവൻ എല്ലാം സമ്മതിച്ചു ഞെട്ടിത്തരിച്ചുപോയി..... ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും “എന്തായിരുന്നു മോട്ടിവ് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ നിങ്ങളുടെ പല പദ്ധതികളിലും അയാൾ ക്ക് പാർട്ണർ ഷിപ്പ്നൽകിയില്ല ... പിന്നെ ഏകമകൻ മരണപെട്ടാൽ അയാൾക്ക്‌ വന്നു ചേരാൻ സാധ്യതയുള്ള നിങ്ങളുടെ സ്വത്തുക്കൾ അതാണ് മെയിൻ റിസൺ. .. പിന്നെ അവൻ മാത്രമല്ല അവനെ കൂട്ടുപിടിച്ച് നിങ്ങളോട് ശത്രുതയുള്ള മറ്റു പലരും ഇതിനു പിന്നിൽ ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ സംശയിക്കുന്നു....നമുക്ക് അന്വേഷിക്കാം. ...“ അവനെവിടെ എനിക്കൊന്നു കാണണം സർ സ്റ്റെല്ലാ ദേവാനന്ദിനു നേരെ കൈ കൂപ്പി.... ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ച ശേഷം ദേവാനന്ദ് ഓക്കേ പറഞ്ഞു മാർട്ടിൻ സെല്ലിന് അകത്തായിരുന്നു. ...മാർട്ടിനെ കണ്ടപ്പോഴേ സ്റ്റെല്ല നിലവിട്ടു കരയാൻ തുടങ്ങി. .. “എന്തിനായിരുന്നു മാർട്ടി നീ ഈ കൊടും ചതി ചെയ്തത് അവന് അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നില്ലേ നിന്നെ. .. ഞങ്ങളുടെ സ്വത്തുക്കൾ മുഴുവൻ നിനക്ക് തരുമായിരുന്നല്ലോ അവനെ മാത്രം തന്നാൽ മതിയായിരുന്നല്ലോ...ഇനി ഞാൻ എന്തിനാടാ ജീവിക്കുന്നെ. ..“ പക്ഷെ ഐസക്കിന്റെ കണ്ണിൽ തീ ആയിരുന്നു. .. ”നീ പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങടാ....“ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാതെ അയാൾ പല്ല് ഞെരിച്ചു .... മാർട്ടിൻ തല താഴ്ത്തി ഇരുന്നതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല ”പ്ലീസ് നിങ്ങൾ പ്രകോപിതനാവരുത് “ ദേവാനന്ദ് അയാളെ തടഞ്ഞു ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും ഇറങ്ങാൻ നേരം മധു ഐസക്കിന് അടുത്തേക്ക് വന്നു.... ഞങ്ങൾ ആയിട്ട് ഇവനെ പൊക്കിയതല്ല സർ ഒരാൾ കൊണ്ടിട്ടതാണ്. ....ഇവനെ, ഇവിടെ ,ചാക്കിൽ കെട്ടി. .... ആര് എന്ന ഭാവത്തോടെ ഐസക്ക് മധുവിനെ നോക്കി... മാർട്ടിൻ പറഞ്ഞത്. ......മധു ഒരു നിമിഷം നിർത്തി “മാർട്ടിൻ പറഞ്ഞത്. .... ഐസക്കിന് ആകാംഷയായി. .... ക്യാപ്പ് വെച്ച... ബ്ലാക്ക് ജാക്കറ്റണിഞ്ഞ ...... നീളമുള്ള ഒരാൾ..... ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും ഒരേ പോലെ ഞെട്ടി....! സൃഷ്ടിക്കുന്നതും സംഹരിക്കുന്നതും ഒരാൾ. .. ഹാറ്റ് മാൻ.....!! ❤️❤️❤️ ഡോ. അർച്ചന അന്നു അല്പം വൈകി.... കാറിലേക്ക് കയറി അല്പദൂരം ഓടാനുണ്ട് താമസ സ്ഥലത്തേക്ക്. ... പുതിയ ആയുർവേദ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ചാർജ് എടുത്തിട്ട് അധികം നാളായില്ല. .. എല്ലാം ഒന്ന് പരിചയപെട്ടു വരുന്നേ ഉള്ളു. .. വഴിയും വലിയ പിടിയില്ല... കാർ വളരെ സാവധാനമാണ് ഓടികൊണ്ടിരുന്നത് ദേവാനന്ദ് ഇങ്ങോട്ട് ട്രാൻസ്ഫർ ആയപ്പോൾ കൂടെ തന്നെ വന്നു. .. ദേവന്റെ സ്വഭാവം വെച്ചു എത്ര ദിവസം ഇവിടെ ഉണ്ടാവും എന്ന് പറയാനും പറ്റില്ല.... ഒരു മകൾ ദക്ഷ മൂന്ന് വയസ്സ്. . തല്ക്കാലം നോക്കാൻ ഒരു ചേച്ചിയെ നിർത്തിയത് കൊണ്ടു ജോലിക്കു പോകാൻ കഴിയുന്നു.... അർച്ചന ഓരോന്ന് ആലോചിച്ച് ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ ഒരു മിസ്തുബിഷി പജീറോ നേരെ മുന്നിൽ വന്നു ബ്രേക്ക്‌ ഇട്ടു നിന്നു. .. അതിൽ നിന്നും വെള്ള ഷർട്ടും വെള്ളമുണ്ടും ധരിച്ച കഴുത്തിൽ ഒരു രുദ്രാക്ഷമാലയും നെറ്റിയിൽ ചന്ദനവും കുങ്കുമം ചാർത്തിയ ഒരാൾ പുറത്തിറങ്ങി... നരിക്കോടൻ ജയപാലൻ. ..... കൂടെ രണ്ടു കിങ്കരൻ മാരും അവർ അർച്ചനയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു സഹോദരി ഡോർ ഒന്ന് തുറന്നേ “ ജയപാലൻ ഗ്ലാസിൽ അടിച്ചു ... അയാൾ മുറുക്കാൻ ചവയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അർച്ചന ഡോർ തുറക്കാതെ ഗ്ലാസ്‌ താഴ്ത്തി. .. രാത്രി എട്ടു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു ആ സ്ഥലം ഏറെക്കുറെ വിജനമാണ്. ... “സി ഐ ഏമാന്റെ ഭാര്യ അല്ല്യോ. ..” സംസാരത്തിൽ പരിഹാസം ഉണ്ടായിരുന്നു “നിങ്ങൾക്ക് എന്ത് വേണം മിസ്റ്റർ. ..പബ്ലിക് റോഡിൽ ഒരു സ്ത്രീയെ തടഞ്ഞു നിർത്തിയാണോ ചോദിക്കേണ്ടത് ” അർച്ചന കുറച്ചു കടുത്ത സ്വരത്തിലാണ് പറഞ്ഞത്. ..... “ഓഹ്ഹ് പിന്നെ. ...അവനെക്കാൾ മുന്പേ ഈ പോസ്റ്റിൽ ഒത്തിരി പേര് ഇരുന്നിട്ടുണ്ട് അവരൊന്നും നരിക്കോടൻ ജയപാലൻ പറയുന്നതിന് അപ്പുറം പോയിട്ടില്ല. .. “അവളെ ഇങ്ങോട്ട് വലിച്ചെറിക്കടോ ” കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന കിങ്കരന്മാരോട് ജയപാലൻ ആജ്ഞാപിച്ചു... അർച്ചന ചെറുത്തുനിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവർ ബലമായി ഡോർ തുറന്നു അവളെ പുറത്തോട്ട് വലിച്ചിറക്കി...അർച്ചന പേടിച്ചു പോയിരുന്നു.... “ഇതൊന്ന് നിന്നോട് ഇവിടെ വന്ന് ഒന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോകാനാ വന്നത് ” അയാൾ അവളുടെ കവിളിൽ കുത്തിപിടിച്ചു അർച്ചന വേദന കൊണ്ടു പുളഞ്ഞു. ... ചെറുത്തുനിൽപ്പ് വിഫലമായി ഒടുവിൽ അയാൾ അവളെ കാറിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടു പോയി കാറിൽ കയറി ....കാർ അകന്നു പോയ്‌ അർച്ചന അവിടെ ഇരുന്നു എങ്ങി കരഞ്ഞു. ... പലരും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് ആരും അടുത്തേക്ക് വന്നില്ല . ... പെട്ടന്നാണ് ഒരു മോട്ടോർസൈക്കിൾ ചീറിപ്പാഞ്ഞു വന്നത്.... “വാട്ട് ഹാപ്പൻഡ് മാഡം.... ”അയാൾ മോട്ടോർസൈക്കിളിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ടുതന്നെ അർച്ചനയോട് ചോദിച്ചു അർച്ചന അയാളെ പേടിയോടെ നോക്കി. ... “പേടിക്കേണ്ട ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ശത്രു അല്ല...... ജയപാലൻ ആണോ വന്നേ...?” അതെങ്ങനെ ഇയാൾക്ക് മനസ്സിലായി എന്ന ഭാവത്തിൽ അർച്ചന അയാളെ നോക്കി.. “യെസ് ഓർ നോ ” അയാളുടെ സ്വരം കടുത്തു “യെസ് ” അർച്ചന ഒന്ന് വിറച്ചു. .... എങ്ങോട്ടാണ് അയാളുടെ കാർ പോയത്. അയാൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു അർച്ചന കാർപോയ ഭാഗത്തേക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു... ഷോട്ട് റേഡിയസിൽ ആ മോട്ടോർസൈക്കിൾ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. ... അപ്പോഴാണ് ശരിക്കും അർച്ചന അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചത് ബ്ലാക്ക് ജാക്കറ്റ് അണിഞ്ഞ.... ഹാറ്റ് വെച്ച ഒരാൾ..... തുടരും ❤️ രചന :: ആന്റണി #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ #🕵️‍♀️ കുറ്റാന്വേഷണ കഥകൾ #📙 നോവൽ

മിഴിയോരങ്ങളിൽ. 29. aniprasad 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 രതീഷ് കാറിന്റെ ഡോറുകൾ തുറന്നു കൊടുത്ത ശേഷം സീതാലക്ഷ്മിയോടും, ചന്ദ്രഹാസനോടും കാറിലേക്ക് കയറിക്കൊള്ളാൻ പറഞ്ഞു. ചന്ദ്രഹാസൻ മുന്നിൽ രതീഷിന്റെ അടുത്തായി കയറിയിരുന്നതോടെ സീതാലക്ഷ്മി പിൻ സീറ്റിലേക്ക് കയറി. അപ്പോഴേയ്ക്കും പീതാമ്പര കുറുപ്പ് തന്റെ ബാഗ് എടുത്ത്‌ കൊണ്ട് വന്ന് സീതാ ലക്ഷ്മി ഇരുന്നതിന് അടുത്തായി വച്ചു. "മുത്തശ്ശനും വരുന്നുണ്ടോ അടൂരേക്ക്.. ങാ.. എന്നാൽ കയറിക്കോ.. തിരിച്ചു വരുമ്പോ എനിയ്ക്കെന്തെങ്കിലും മിണ്ടിപ്പറഞ്ഞു പോരാൻ ഒരു കൂട്ടായല്ലോ." രതീഷ് പറഞ്ഞു. രുഗ്മിണി കാറിന് അടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന് അവരെന്താണ് സംസാരിയ്ക്കുന്നതെന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് സീതാലക്ഷ്മി ജ്യേഷ്ടത്തിയെ നോക്കിയപ്പോൾ അവർ കണ്ണടച്ചു കാട്ടി. ഇപ്പോൾ ഇവിടെ നടന്നതൊന്നും രതീഷ് അറിയല്ലേ എന്നായിരുന്നു അതിന്റെ അർത്ഥo. "അച്ഛൻ ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം വരുവാ രതീഷേ.. കുറച്ച് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അച്ഛനിങ്ങോട്ട് തിരികെ വന്നോളും.." "മുത്തശ്ശൻ വീണ്ടും തിരികെ ചെറിയമ്മയുടെ കൂടെ പോവാണോ.. മുത്തശ്ശൻ പറഞ്ഞത് അങ്ങനെയല്ലല്ലോ. ഇനി ഒരു മാസം ഇവിടാ നിൽക്കുന്നതെന്നല്ലേ." രതീഷ് കാർ സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ പിന്നോട്ട് തല തിരിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "ഞാൻ വരാം മോനേ.. ഇപ്പോൾ വീട്ടിൽ ആളുണ്ടല്ലോടാ.. ഞാൻ കുറച്ച് ദിവസം കൂടി ഇവൾക്കൊപ്പം നിന്നിട്ട് വരാം.. നിന്നെ വിളിയ്ക്കുമ്പോ നീ വന്ന് എന്നെയൊന്ന് തിരികെ കൊണ്ട് പോന്നാൽ മതി." അച്ഛൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അത്ര രസിയ്ക്കാത്ത മട്ടിൽ സീതാലക്ഷ്മി അയാളെ ഒന്ന് നോക്കി. രതീഷിൽ നിന്നും പിന്നെ ചോദ്യമൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. അയാൾ കാറോടിച്ചു റോഡിലേക്ക് ഇറക്കിയ ശേഷം അടൂർ റൂട്ടിലേക്ക് വാഹനം തിരിച്ചു വിട്ടു. ♦️ രതീഷ് തിരികെ എത്തിയപ്പോൾ ഉച്ച കഴിഞ്ഞു മൂന്ന് മണിയായി. അവൻ കാർ കൊണ്ട് നിർത്തുമ്പോൾ തന്നെ രുഗ്മിണി ഇറങ്ങി അവന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. അവരുടെ ഉത്ക്കണ്ട സീതാ ലക്ഷ്മി, ഇവിടെ നടന്ന സംഭവം വല്ലതും രതീഷിനോട് പറഞ്ഞു കൊടുത്തിട്ടുണ്ടോ എന്നായിരുന്നു. അവന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കവേ അവർക്ക്പകുതി ആശ്വാസമായി. "നീയെന്താ മോനേ താമസിച്ചത്.. അടൂരിൽ നിന്നു വരും വഴി നീ കൂട്ടുകാരുടെ ആരുടെയെങ്കിലും വീട്ടിൽ കയറിയോ.. അല്ലെങ്കിൽ ഇത്ര താമസിയ്‌ക്കില്ലായിരുന്നല്ലോടാ.ഇവിടൊരാൾ നീ വന്നിട്ടേ കഴിയ്ക്കുന്നുള്ളൂ എന്നും പറഞ്ഞു നിരാഹാരമിയ്ക്കുവാ. പെട്ടന്നിറങ്ങി വാ ഇങ്ങോട്ട്. അതോ മുമ്പേ പോലെ നീ പോയിട്ട് വന്നിടത്തും നിന്ന് കഴിച്ചിട്ടാണോ പോന്നത്." രുഗ്മിണി തിരക്കി. രതീഷ് കാറിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയ ശേഷംതന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കവർ അമ്മയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. "എന്താ ഇത്.." അവർ അത് വാങ്ങി തുറന്ന് നോക്കാതെ തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി. "അമ്മയുടെ മരുമോൾക്ക് ഒരു മാസം ദുബൈയിൽ താമസിയ്‌ക്കാനുള്ള വിസയും ഫ്ലൈറ്റ് ടിക്കറ്റും..ആദർശ് ഇന്ന്‌ രാവിലെയാണ് വിസ അയച്ചത്.. ആശയുടെ പാസ്സ്പോർട്ട് ആവണീശ്വരത്ത്‌ അവളുടെ വീട്ടിലാണ് ഇരുന്നത്. ഞാൻ അതെടുത്ത്‌ കൊണ്ട് വരാൻ പോയതാ ഇത്ര താമസിച്ചത്." "നീയിപ്പോൾ ആശ മോളുടെ വീട്ടിൽ പോയിട്ട് വരുവാണോ മോനേ.. എങ്കിൽ പിന്നെ അവളെ കൂടി കൊണ്ട് പോകാതിരുന്നതെന്താടാ. ആശയ്ക്ക് വീട്ടുകാരെയെല്ലാം ഒന്ന് കാണുകയും ചെയ്യാമായിരുന്നല്ലോ." "ഞാൻ വിളിച്ചതാ അമ്മേ. അപ്പോൾ അവൾക്ക് വീണ്ടും തല വേദന. ഇന്നലെ രാത്രി തുടങ്ങിയ തലവേദന ഇതുവരെ തീർന്നില്ല പോലും." "അപ്പോൾ ഒരു മാസംകഴിഞ്ഞേ ഇനി നിങ്ങളിങ്ങോട്ട് തിരികെ വരുന്നുള്ളോടാ മക്കളെ.." "ഒരുമാസമൊന്നുമില്ല അമ്മേ. കൂടിപ്പോയാൽ ഒരാഴ്ച. അതിനകം ഇങ്ങ് തിരിച്ചെത്തണം.. നാളെ ഒന്ന് രണ്ട് വീടുകളിൽ പോകാനുണ്ട്. അത് കഴിഞ്ഞാലുടൻ മറ്റന്നാൾ ഞങ്ങൾ ദുബൈക്ക് പോകും. മടങ്ങി വന്നിട്ട് മതി ബാക്കി വിരുന്നുകൾ..ഇനി തലവേദന കാരണം അമ്മയുടെ മരുമോൾ ഈ ട്രിപ്പ് ക്യാൻസൽ ചെയ്യുമോ എന്നാ എന്റെ സംശയം.." അവൻ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് രുഗ്മിണിയുടെ കയ്യിലിരുന്ന കവർ മേടിച്ചു കൊണ്ട് മുകൾ നിലയിലുള്ള തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. അവൻ പറഞ്ഞത് പിടികിട്ടാഞ്ഞിട്ടോ എന്തോ, മകൻ പോകുന്നതിന്റെ പിന്നാലേ രുഗ്മിണിയുടെ കണ്ണുകളും ഊർന്നു പോയി. ആശാലത ബെഡ്‌റൂമിന്റെ ജനാൽക്കൽ നിന്ന് രതീഷിന്റെ കാർ ഗേറ്റ് കടന്നു വരുന്നത് കണ്ട് കൊണ്ട് നിൽക്കുകയായിരുന്നു. അഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ അയാൾ റൂമിലേക്ക് വന്ന ശേഷം തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കവർ പിന്നിൽ ഒളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് ആശാലതയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "ഒരു സർപ്രൈസ് തരട്ടെ.." അവൻ അവൾക്ക് മുമ്പിൽ വന്നു നിന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് തിരക്കി. "എന്താ.." ആശാലത ജിജ്ഞാസ യോടെ അവന്റെ ഇരു കണ്ണുകളിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കി. "ഊഹിയ്ക്കാവോ എന്താണെന്ന്.." അവൾ ഒരു നിമിഷം എന്തോ ഓർത്തെടുക്കും പോലെ നിന്നിട്ട് നിഷേധാർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി. "ഒരു പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല..' അവൻ ഒരവസരം കൂടി കൊടുത്തെങ്കിലും അവൾക്കത് പിടികിട്ടിയില്ല. അവൻ താൻ പിന്നിലേക്ക് മാറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്ന കവർ അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. അമ്പരപ്പോടെ, അതിലേറെ അതിശയത്തോടെ അവൾ കവറിലേക്കും അവന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കും നോക്കി. "എന്താ ഇത്.. കവർ തിരിച്ചു പിടിച്ചിരുന്നതിനാൽ അവൾക്ക് അതിന്റെ അഡ്രെസ്സ് കാണാൻപറ്റുമായിരുന്നില്ല. "ആദ്യം താനിത് കയ്യിൽ വാങ്ങ്. എന്നിട്ട് കവർ തുറന്നു നോക്ക്. അപ്പോൾ തനിയെ മനസിലായിക്കോളും." ആശാലത മടിച്ചു മടിച്ചിട്ടെന്നോണം ആ കവർ കയ്യിൽ വാങ്ങി. "അത് വെറുതേ കയ്യിൽവച്ചിരുന്നാൽ അതിനുള്ളിൽ എന്താണെന്ന് മനസിലാകില്ല. അത് തുറന്ന് നോക്കണം." ആശാലത കവർ തുറന്ന് അതിനുള്ളിൽ നിന്നും വിസയും, രണ്ട് പേർക്ക് യാത്ര ചെയ്യാനുള്ള ഫ്ലൈറ്റ് ടിയ്ക്കറ്റുകളും പുറത്തെടുത്തു. അതിനുള്ളിൽ വീണ്ടും എന്തോ ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടതോടെ അവൾ ഒരു കൈ കൊണ്ട് അതിനുള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന തന്റെ പാസ് പോർട്ട് പുറത്തെടുത്തു നോക്കിയ ശേഷം തിരികെ അതേപോലെ അതിനുള്ളിലേക്ക് തന്നെ വച്ചു. അവളുടെ മുഖo ഇപ്പോൾ അത്ഭുതം കൊണ്ട് വിടരുന്നത് കാണാൻ കാത്ത്‌ നിന്ന രതീഷിന്റെ മുഖം മങ്ങി. ആശാലത തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കവർ തിരികെ അവന്റെ നേർക്ക് നീട്ടി. "അതെന്താണെന്ന് മനസിലായോ തനിയ്ക്ക്.." അവൻ തിരക്കി. "വിസ.. ഫ്ലൈറ്റ് ടിക്കറ്റ്.. പിന്നെ ഒരു പാസ് പോർട്ട്.." ആശാലത മറുപടി പറഞ്ഞു. "അത് എന്തിനാണെന്നും ആർക്കാണെന്നും മനസിലായോ.." "ആർക്കോ, എവിടേയ്‌ക്കോ യാത്ര ചെയ്യാൻ വേണ്ടിയുള്ളതാണ്..." "ആർക്കോ ഉള്ളതല്ല.. നമ്മൾ രണ്ട് പേർക്കുള്ളതാണ്. നമ്മൾ രണ്ട് പേർക്ക് ദുബൈലേക്ക് പോയിവരാനുള്ള ടിക്കറ്റുകൾ.. ആശയുടെ വീട്ടിൽ വച്ചിരുന്ന പാസ് പോർട്ടാണ് മറ്റൊന്ന്." "എന്റ വീട്ടിൽ വച്ചിരുന്ന പാസ് പോർട്ടോ.. രതീഷേട്ടൻ അപ്പോൾ ആവണീശ്വരത്ത്‌ പോയിട്ട് വരുവാണോ.." "ഉം.. ഞാൻ വിളിച്ചതല്ലേ തന്നെ.. എന്നിട്ട് താൻ വന്നില്ലല്ലോ.." "രതീഷേട്ടൻ പറഞ്ഞത് അടൂരേക്ക്, ചെറിയമ്മയെ കൊണ്ട് വിടാൻ പോകുന്നെന്നല്ലേ. ആവണീശ്വരത്ത്‌ പോകുമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.." "അടൂരിൽ അവരെ കൊണ്ട് പോയി വീട്ടിൽ വിടാൻ എന്റെ കൂടെ വരാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ താനെന്താ പറഞ്ഞത്.. രതീഷേട്ടൻ പോയിട്ട് വന്നാൽ മതിയെന്ന് അല്ലേ.. അപ്പോൾ തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നുണ്ടെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞാലും അത് തന്നെയായിരിയ്ക്കുമല്ലോ തന്റെ മറുപടി എന്ന് ഞാൻ കരുതി.." ആശാലതയുടെ മുഖം മങ്ങുന്നത് അവന് കാണാമായിരുന്നു. "സാരമില്ല.. നാളെ നമ്മൾ ചെങ്ങന്നൂരുള്ള വിരുന്നിന് പോയിട്ട് വന്നാൽ മറ്റന്നാൾ രാവിലെ ഒരുമിച്ച് ദുബൈലേക്ക് പോവല്ലേ.. അത് കൊണ്ട് ഇപ്പോഴേ പിണക്കം വേണ്ട. കേട്ടോ." അവൻ അവളുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ടപ്പോൾ പരിഭവത്തോടെ അവൾ കയ്യെടുത്ത്‌ മാറ്റി. "എന്നാലും അമ്മയെയൊക്കെ കാണാൻ രതീഷേട്ടൻ എന്നെ കൂടി കൊണ്ട് പോയില്ലല്ലോ.. അങ്ങോട്ട് പോണൊണ്ടെന്ന് ഒരു സൂചനയെങ്കിലും തന്നിരുന്നെങ്കിൽ.." "ഹ.. വിട്ടുകളഞ്ഞേക്ക് ആശേ.. എന്നിട്ട് താൻ വാ. നമുക്ക് ചെന്ന് കഴിച്ചിട്ട് വരാം. അമ്മ പറഞ്ഞു താനിവിടെ ഞാൻ വരാത്തത് കൊണ്ട് ജലപാനം നടത്താതിരിയ്ക്കുവാണെന്ന്.." "അങ്ങനിപ്പോ വിട്ടുകളയുന്നില്ല ഇത്. മറ്റന്നാൾ ദുബൈലേക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് പോയാൽ മതി.. ഞാൻ വരുന്നില്ല കൂടെ. ഒറ്റയ്ക്ക് യാത്ര ചെയ്യുന്നതാണല്ലോ രതീഷേട്ടനും ഇഷ്ടം." അവളുടെ പരിഭവം കണ്ടപ്പോൾ അവന് ചിരി വന്നു. അതവൾ തമാശയ്ക്ക് പറയുകയാണെന്നാണ് അവൻകരുതിയത്. രാത്രി.. ഒരു തലവേദന നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞ തന്റെ ആദ്യരാത്രിയോടുള്ള പരിഭവം മനസ്സിൽ വച്ചും കൊണ്ടാണ് രതീഷ് റൂമിലേക്ക് വരുന്നത്. ആശാലത കുളി കഴിഞ്ഞു പിങ്ക് കളറിൽ ചിത്രത്തുന്നലുകളുള്ള ഒരു ഹൗസ് കോട്ടാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്. അവളുടെ നിറത്തിന് ആ വസ്ത്രത്തിന്റെ കളർ നന്നേ യോജിയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൾക്കിപ്പോൾ ഒരു പ്രത്യേക അഴകുണ്ടെന്ന് അവന് തോന്നി. "നമുക്ക് മറ്റന്നാൾ കൊണ്ട് പോകാനുള്ളത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് വച്ചാൽ സമയം കിട്ടുമ്പോ എല്ലാം പായ്ക്ക് ചെയ്തു വച്ചേക്കണേ ആശേ.. നാളെ പകല് ചെങ്ങന്നൂർക്ക് പോയാൽ തിരിച്ചു വരുമ്പോ ചിലപ്പോൾ രാത്രിയാകും.. വന്ന ക്ഷീണത്തിന് പിന്നെ പായ്ക്കിങ് ഒന്നും നടന്നെന്ന് വരില്ല. അത് കൊണ്ടാ പറഞ്ഞത് നേരത്തെ എല്ലാം റെഡിയാക്കി വച്ചേക്കാൻ.. മറ്റന്നാൾ വെളുപ്പിനെ നെടുമ്പാശ്ശേരിയ്ക്ക് പുറപ്പെടുകയും വേണം..ഇപ്പോഴാണെങ്കിൽ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ബാഗിലാക്കി വയ്ക്കാൻ ഞാനും സഹായിക്കാം." രതീഷ് അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "രതീഷേട്ടന് കൊണ്ട് പോകാൻ എന്തൊക്കെയാണ് ഉള്ളതെന്ന് വച്ചാൽ അത് രതീഷേട്ടന് എല്ലാ അറിയൂ.. പറഞ്ഞു തന്നാൽ എന്തൊക്കെയാണെന്ന് വച്ചാൽ ഞാൻ പായ്ക്ക് ചെയ്തു വച്ചേക്കാം." "എനിയ്ക്ക് കൊണ്ട് പോകാനുള്ളതോ... ഞാൻ പറഞ്ഞത് തനിയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോകാനുള്ള സാധനങ്ങളുടെ കാര്യമാ. അല്ലാതെ എനിയ്ക്ക് എന്തെടുക്കാൻ. എനിയ്ക്ക് വേണ്ടതെല്ലാം അവിടെ നമ്മുടെ വില്ലയിൽ ഉണ്ട്." "എനിയ്ക്ക് എന്ത് സാധനം കൊണ്ട് പോകാനാ. ഞാൻ ഉച്ചയ്ക്കേ രതീഷേട്ടനോട് പറഞ്ഞതല്ലേ ഞാൻ വരുന്നില്ലെന്ന്." "വരുന്നില്ലെന്നോ.. നീ അത് ഉച്ചയ്ക്ക് നിന്നെ അടൂരേക്ക് കൊണ്ട് പോകാത്തതിന്റെ പരിഭവത്തിന് പറഞ്ഞതല്ലേ... വെറുതേ കളിയ്ക്കല്ലേ ആശേ.." "ഞാനില്ല രതീഷേട്ടാ.. രതീഷേട്ടൻ ബിസിനസ് ആവശ്യങ്ങൾക്ക് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോ കൂടെ പോരാൻ എന്നെ നിർബന്ധിയ്ക്കരുത്.. എനിയ്ക്ക് താൽപ്പര്യമില്ല" "ബിസിനസ് ആവശ്യമോ.. നിന്നോട് ആരാ ആശേ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞത്.. കല്യാണം കഴിഞ്ഞു നാലിന്റെ അന്ന് ആരാ ആശേ ബിസിനസ് യാത്രയ്ക്ക് ഒരുങ്ങുന്നത്.. ഇത് കല്യാണം കഴിഞ്ഞ പുതുമോടികളായ നമ്മൾക്ക് താമസിയ്‌ക്കാൻ വേണ്ടി ആദർശ് അവിടെ വില്ലയിൽ സർവ്വ സൗകര്യങ്ങളും ഒരുക്കി യിട്ട് കാത്തിരിയ്ക്കുവാ.. ആദർശ് മാത്രമല്ല അവിടെ നമ്മളെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നത്.. നമ്മുടെ കല്യാണത്തിന് വരാൻ പറ്റാത്ത നിരവധി സുഹൃത്തുക്കളും അവരുടെ ഫാമിലിയുമൊക്കെ അവിടെ നമ്മൾ ചെല്ലുന്നതും കാത്തിരിയ്ക്കുവാ.. അറിയോ നിനക്ക്. നാളത്തെ ടിക്കറ്റ് എടുക്കാൻ വേണ്ടിയാ അവരെല്ലാം നിർദേശിച്ചിരുന്നത്.. അവർക്കൊക്കെ തന്നെ കാണാൻ കൊതിയായി.. തന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടല്ലേ ആശേ അത്.." "എനിയ്ക്ക് വയ്യ രതീഷേട്ടാ.. അവരെയൊക്കെ നാട്ടിൽ വരുമ്പോ നമുക്ക് പോയി കാണാം.. ഫ്ലൈറ്റിലൊക്കെ കയറി യാത്രചെയ്യുമ്പോ എനിയ്ക്ക് തല ചുറ്റും.. ഓർക്കുമ്പോ തന്നെ പേടിയാകുന്നു. പേടികൊണ്ട് എന്റെകയ്യും കാലും വിറയ്ക്കും." "ആദ്യത്തെ പോക്കിൽ എനിയ്ക്കും ഇങ്ങനൊക്കെ തന്നെയായിരുന്നു ആശേ തോന്നിയത്. അത് പക്‌ഷേ ഫ്ലൈറ്റിനു അടുത്തെത്തും വരെ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളോ. അതിനുള്ളിലേക്ക് കയറിയതോടെഎല്ലാ പേടിയും പമ്പ കടന്നു. തനിയ്ക്കൊപ്പം പിന്നെ ഞാനില്ലേ..." "എന്നാലും എനിയ്ക്ക് വയ്യ. ഞാൻ വരുന്നില്ല.. രതീഷേട്ടൻ വല്ല ഊട്ടിയിലേക്കോ, കൊടൈക്കനാലിലേക്കോ ഉള്ള ടിക്കറ്റെടുക്ക്. നമുക്ക് അവിടേയ്ക്ക് പോകാം. അല്ലാതെ... അതും ഇത്ര ദൂരെ.." രതീഷിന് കരയണോ, ചിരിയ്ക്കണോ എന്ന് അറിയാത്ത ഒരവസ്ഥയായി. അവൻ ചെന്ന് ഫ്ലൈറ്റ് ടിക്കറ്റ് വച്ചിരുന്ന കവർ എടുത്തുകൊണ്ട് വന്ന ശേഷം അതിനുള്ളിൽ നിന്ന് രണ്ട് ടിക്കറ്റുകൾ പുറത്തെടുത്തു അവളെ കാണിച്ചു. "ഇത് കണ്ടല്ലോ.. രണ്ട് ടിക്കറ്റാണ്. നമുക്ക് രണ്ട് പേർക്കുള്ളത്. നമ്മൾ രണ്ട് പേരും ദുബൈക്ക് തന്നെ പോയിരിയ്ക്കും.." "മതി രതീഷേട്ടാ. രതീഷേട്ടന്റെ ഈ ദുബൈ കേട്ട് കേട്ട് എനിയ്ക്ക് തല വേദനിയ്ക്കുന്നു.. അതൊന്ന് നിർത്തിയിട്ട് വേറെന്തെങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽ പറയ്‌ രതീഷേട്ടൻ. ഒന്ന് കുറഞ്ഞിരുന്നതാ തല വേദന. അത് വീണ്ടും തുടങ്ങി രതീഷേട്ടന്റെ ദുബൈ കേട്ട് കേട്ട്." അവൾ ഇരു ചെന്നിയിലും വിരലുകൾ കൊണ്ട് അമർത്തിയ ശേഷം നെറ്റിയിൽ തടവി. രതീഷ് ടിക്കറ്റ് രണ്ടും ഭദ്രമായി വാർഡ്രോബിൽ കൊണ്ട് വച്ചിട്ട് തിരികെ ബാം എടുത്ത്‌ കൊണ്ട് വന്ന് ആശയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു. "ഇത് നിന്റെ കയ്യിൽ വച്ചോ.. എത്ര വർഷമെടുക്കുവോ തന്റെ തലവേദന മാറാൻ അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് തിരികെ തന്നാൽ മതി. എന്നും രാത്രിയിൽ ഭാര്യക്ക് തലവേദന വരുമ്പോ ബാം തപ്പി നടക്കാൻ എനിയ്ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്." അവൻ ആ ബാം അവളുടെ കയ്യിൽ ബലമായി പിടിപ്പിച്ച ശേഷം വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങിപ്പോയി. അവൻ ഇറങ്ങി പോയതിനു പിന്നാലേ വാതിൽ തനിയേ അടയുന്നത് ആശാലതയ്ക്ക് അവിടെ നിന്നാൽ കാണാമായിരുന്നു. (തുടരും.) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ

പ്രളയം. 36 aniprasad 🎫🎫🎫🎫 കാറ്റും, നേർത്ത ചാറ്റൽ മഴയും, ആകാശക്കോണിൽ നിന്ന് ചിതറി വീഴുന്ന വിളറിയ നിലാവും. വെളിച്ചം കുറഞ്ഞ നിലാവിന്റെ നിഴൽ പോലെ മഴ കല്ലാറിന് മീതെ ഒരു വെള്ള വിരി വിരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പിയ്ക്കും. കടത്തു വള്ളം യാതൊരു ചലനവുമില്ലാതെ കല്ലാറിന് മദ്ധ്യേ എത്തുമ്പോൾ ലോപ്പസ് മുഖം തിരിച്ച് അമ്പിളിയെ നോക്കി. പേടിച്ചരണ്ട ഒരു മാൻ പേടയെ പോലെ അവൾ വള്ളത്തിന്റെ മുൻ ഓരത്തായി നിൽക്കുകയാണ്. വള്ളം കരയോടടുത്താലുടൻ ചാടിയിറങ്ങി കരുണൻ നിൽക്കുന്ന ഇടത്തു നിന്നും എത്ര ദൂരേയ്ക്ക് പോകാമോ അത്രയും ദൂരേയ്ക്ക് പോകണം എന്നായിരിയ്ക്കും അവളുടെ മനസ്സിൽ. മഴ നനയാതിരിയ്ക്കാനായി ചുരീദാറിന്റെ വെളുത്ത നിറമുള്ള ഷാൾ അവൾ തലയിലൂടെ ചുറ്റി കഴുത്തിനു പിന്നിലേക്ക് ഇട്ടരിയ്ക്കുകയാണ്. കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ബാഗ് അവൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അതിനിടയിൽ ഫോണെടുത്ത്‌ അവൾ ആരെയോ വിളിയ്ക്കുന്നതും, പിന്നെ നിരാശയോടെ ഫോൺ ബാഗി ലേക്ക്‌ തിരികെ വയ്ക്കുന്നതും ലോപ്പസ് കണ്ടു. എതിർ വശത്തിന്റെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന കരുണനാകട്ടെ അവൾ നിൽക്കുന്ന ഇടത്തേയ്ക്ക് നോക്കുന്നു പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വള്ളം കരയോട് അടുക്കവേ ലോപ്പസ് അമ്പിളിയോട് ചോദിച്ചു : "മോളെ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചാൽ അച്ഛനോ ആരെങ്കിലും വരില്ലേ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാൻ... ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാഞ്ഞതെന്താ.." "വിളിച്ചു ലോപ്പസേട്ടാ. അച്ഛന്റെ ഫോൺ സ്വിച്ചോഫാ.ചിലപ്പോ അച്ഛന്റെ ഫോണിന് ചാർജ് തീർന്നു പോയിട്ടുണ്ടാകും." "ഒറ്റയ്ക്ക് പോകുമ്പോ സൂക്ഷിയ്ക്കണേ മോളെ.. കു റച്ചു ദൂരം നടക്കാനുള്ളതല്ലേ." അമ്പിളി അത് കേട്ടെങ്കിലും അതിന് മറുപടി പറയാൻ നിന്നില്ല. അവൾക്ക് മനസ്സിൽ ചെറിയൊരു ഭയമുണ്ടായിരുന്നത് തനിയ്ക്ക് പിന്നാലേ കരുണൻ വന്നാലോ എന്ന ഒറ്റ ചിന്ത മാത്രമാണ്. റോബിച്ചനെ ഒന്ന് വിളിച്ചാലോ എന്നാണ് പെട്ടന്ന് അവൾക്ക് തോന്നിയത്. എന്നാൽ പെട്ടന്ന് തന്നെ അവൾ അത് വേണ്ടെന്ന് വച്ചു. ഈ രാത്രിയിൽ, അതും മഴയത്ത്‌ റോബിച്ചന് അതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടായാലോ എന്നാണ് അവൾ ഓർത്തത്. ചെറിയൊരു ഉലച്ചിലോടെ വള്ളം തീരത്തോട് അടുത്തപ്പോൾ അമ്പിളി ബാലൻസ് കിട്ടാനായി വള്ള പ്പടിയിൽ പിടിച്ചു നിന്നു. ലോപ്പസ് വെള്ളത്തിലേക്ക് ചാടിയറങ്ങിയ ശേഷം വള്ളം ഉന്തി തീരത്തോട് ചേർത്തു. അമ്പിളിയെ വള്ളത്തിൽ നിന്നിറങ്ങാൻ സഹായിച്ചത് ലോപ്പസാണ്. "വളരെ നന്ദിയുണ്ട് ലോപ്പസേട്ടാ. ഞാൻ പൊക്കോട്ടെ." അവൾ യാത്രപറഞ്ഞു. "ഇന്ന്‌ പോസ്റ്റിലെ ലൈറ്റ് ആരും ഇട്ടിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ മോളെ. വഴിയിലാണെങ്കിൽ ഒരിറ്റ് വെളിച്ചമില്ല. എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ടോർച്ച് ആണെങ്കിൽ അക്കരെ എന്റെ മാടത്തിൽ ഇരിയ്ക്കുവാ. കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അതെങ്കിലും തരാമായിരുന്നു." അയാൾ അനന്തതയിലേക്ക് നീണ്ടു കിടക്കുന്ന റോഡിന്റെ ഒരറ്റം ഇരുണ്ട ഗുഹയിലേക്ക് കടന്നു പോകുന്നത് നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "സാരമില്ല ലോപ്പസേട്ടാ. എന്റെ കയ്യിൽ മൊബൈലുണ്ട്. അതിന്റെ വെളിച്ചം തന്നെ ധാരാളം. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ അതിനും വേണ്ടി സമയമൊന്നും ആയില്ലല്ലോ. റോഡ് സൈഡിലുള്ള വീടുകളിലൊക്കെ ആളുള്ളതല്ലേ.." "മോളെ.. കരുണൻ ആ വഴിയ്ക്ക് വരുവല്ലേ. അവന്റെ കൂടെ പൊയ്ക്കോ. മഴയും, നേരം ഒരുപാട് ഇരുട്ടിയതും കൊണ്ടാ ലോപ്പസേട്ടൻ പറയുന്നത്.. ഈ രാത്രി ഒരു തുണയില്ലാതെ പോയാൽ..." "എനിയ്ക്കില്ലാത്ത പേടിയാണോ ലോപ്പസേട്ടന്. ഞാനൊക്കെ ഓടി നടന്ന മണ്ണല്ലേ ലോപ്പസേട്ടാ ഇത്. ഈ കൊടുവത്തൂർ കാൽ കുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആരുടേയും സഹായമില്ലാതെ വീട് പിടിയ്ക്കാൻ അമ്പിളിയ്ക്ക് പറ്റും. അതോർത്ത്‌ ലോപ്പസേട്ടൻ പേടിയ്ക്കണ്ട." "എന്നാലും മോളെ... നമ്മള് സൂക്ഷിയ്ക്കാനുള്ളത്..." "ഒരെന്നാലുമില്ല ലോപ്പസേട്ടാ. എനിയ്ക്കില്ലാത്ത ഭയമാണല്ലോ ലോപ്പസേട്ടന്.. ഏതായാലും അയാളോടൊപ്പം പോകുന്നതിൽ കൂടുതൽ പേടിയൊന്നുമില്ല എനിയ്ക്കീ രാത്രി തനിയെ പോയി വീട് പിടിയ്ക്കാൻ. എന്നാലിനി ലോപ്പസേട്ടൻ തിരിച്ച് പോവല്ലേ..." അവൾ അയാളുടെ മറുപടിയ്ക്ക് കാത്ത്‌ നിൽക്കാതെ മുമ്പോട്ട് നടന്നു. അവൾ മഴയിലൂടെ ഇടം വലം നോക്കാതെ മുമ്പോട്ട് പോകുന്നത് കണ്ട് അയാൾ പിന്തിരിഞ്ഞു. "എന്നാലിനി നീയും പൊക്കോ മോനേ.. നീ ഗോപിയാശാന്റെ വീട്ടിൽ കൂടുന്നോ.. അതോ സ്കൂളിലേക്ക് പോകുമോ." "രാത്രി ഇനി ഞാൻ മോളെ കാണാൻ ചെന്ന് അവരെ കൂടി ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കണോ ലോപ്പസേട്ടാ. വെളുപ്പിനെ അവരെണീറ്റ് കട തുറക്കില്ലേ. അപ്പോൾ വന്ന് കണ്ടോളാം ഞാൻ. ലോപ്പസേട്ടൻ വള്ളം കൊണ്ട് തിരിച്ച് പൊയ്ക്കോ." "നീ നടക്കെടാ.. ഞാൻ പൊക്കോളാം." ലോപ്പസ് അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. "ആ പെണ്ണങ്ങു പൊക്കോട്ടെ ലോപ്പസേട്ടാ. ഞാൻ പിന്നാലേ ചെല്ലുകയാണെന്ന് കരുതി അവളിനി പേടിച്ച് ബഹളം വച്ചു ആളേ കൂട്ടാൻ നിൽക്കണ്ട." ലോപ്പസ് വള്ളം കെട്ടിയിടാറുള്ള ആൽ മരത്തിലേക്ക് ചാരി കരുണൻ നിന്നു. "നീയാകെ നനഞ്ഞു കുതിർന്നല്ലോടാ. നിനക്ക് മാറാൻ ഡ്രസ്സ്‌ എന്തെങ്കിലും കയ്യിലുണ്ടോ.. കുളിയ്ക്കാനോ നനയ്ക്കാനോ സോപ്പോ, തോർത്തോ എന്തെങ്കിലും കരുതിയിട്ടുണ്ടോ.." കരുണൻ തന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക് കിറ്റ് അയാളെ കാട്ടി. "അത്യാവശ്യത്തിനുള്ളതെല്ലാം ഇതിലുണ്ട് ലോപ്പസേട്ടാ." അവൻ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങിയ മഴവെള്ളം കൈകൊണ്ട് തുടച്ചു. വെള്ളച്ചാലുകൾ ഒഴിവാക്കി നടന്നാൽ തറ മുഴുവൻ തൊഴുമ്പാണ്.ചെരിപ്പ് ചെളിയിൽ പൂണ്ടതിനാൽ അമ്പിളിയ്ക്ക് നടക്കാൻ തന്നെ പ്രയാസം തോന്നി. റോഡിലെ കോൺക്രീറ്റ് ഇളകി പോയിരിയ്ക്കുന്നിടത്ത്‌ വെള്ളം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു അടുത്ത പറമ്പുകളിലേക്ക് ഒഴുകി പോകുന്നു. അവിടെ നിന്നു കൊണ്ട് അമ്പിളി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. കരുണൻ പിന്നാലേ വരുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഇരുട്ടിൽ, മഴയിൽ തനിയ്ക്ക് പിന്നിൽ ഒരു നിഴൽ തിളക്കവും കാണുന്നില്ലെന്നായതോടെ അവൾക്ക് ആശ്വാസമായി. രാത്രി വഴിയരുകിലെ പോസ്റ്റുകളിലെ വെളിച്ചവും ഇല്ലാത്തതാണ് കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടായതെന്ന് അമ്പിളിയ്ക്ക് തോന്നി. മഴയായതിനാൽ ആരുംതെരുവ് വിളക്കിന്റെ ഫ്യൂസ് കുത്താതിരുന്നതാവും. ഇനിയുള്ള കുറച്ച് ദൂരം വിജനമാണ്. അവിടെ ആകെയുള്ളത് ലോട്ടറി വിൽപ്പനക്കാരി തങ്കമണിയുടെ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വീടാണ്. അതും കടന്നാൽ അമ്പതു മീറ്റർ അപ്പുറം മുതൽ ധാരാളം വീടുകൾ ഉണ്ട്. അമ്പിളി മുമ്പോട്ട് നടന്ന് തങ്കമണിയുടെ വീടിനോട് അടുക്കവേ ഒരു ചെറുകാറ്റടിച്ചു. അവളുടെ കൈകളും മുഖവുമൊക്കെ കുളിർന്ന് വിറയ്ക്കാൻ ആ കാറ്റ് ധാരാളമായിരുന്നു. കാറ്റിൽ സിഗരറ്റ് പുകയുടെ ഗന്ധമുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞതോടെ അവളുടെ നെഞ്ച് പടപടാ മിടിച്ചു. ആൾ താമസമില്ലാത്ത ഈ വീടിന്റെ പരിസരത്ത് നിന്നാണോ സിഗരറ്റ് പുകയുടെ ഗന്ധം എന്നോർത്ത്‌ അവൾ തങ്ക മണിയുടെ വീടിന് നേർക്ക് നോക്കിയെങ്കിലും പേടികൊണ്ട് പെട്ടന്നവൾ നോട്ടം പിൻവലിച്ചു കളഞ്ഞു. കുറച്ച് കൂടി നടന്ന് അവൾ വീടിന് നേരെ മുൻപിലെത്തിയതും അവിടെ, റോഡിലുള്ള വൈദ്യുത പോസ്റ്റിൽ ചാരി ആരോ ഒരാൾ നിൽപ്പുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. അയാൾ കറുത്ത കോട്ടോ, മഴക്കുപ്പായമോ ആണ് ധരിച്ചിട്ടുള്ളത്. അമ്പിളിയ്ക്ക് ആ കാഴ്ച കണ്ട് കാലുകൾ വിറച്ചു.അയാളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ചെറിയൊരു കനൽ കുത്ത്‌ മുഖത്തിന്‌ നേർക്ക് ഉയർന്നു പോകുന്നു. അൽപ്പ നേരത്തിനുള്ളിൽ വീണ്ടും അന്തരീക്ഷമാകെ സിഗരറ്റ് പുകയുടെ ഗന്ധം പരക്കുന്നു. മുമ്പോട്ട് നടക്കാൻ ആഞ്ഞെങ്കിലും അമ്പിളിയ്ക്ക് കാലുകൾ ചലിപ്പിയ്ക്കാൻകഴിഞ്ഞില്ല "ആ.. ആരാ അത്.." അവൾ മൊബൈലിന്റെ ടോർച്ച് വെളിച്ചം ആ നിൽക്കുന്ന രൂപത്തിന് നേർക്ക് തിരിച്ചു. കണ്ണിന് താഴെ വച്ചു മുഖം പകുതി തൂവാല കൊണ്ട് മറച്ചു കെട്ടിയിരുന്നആ രൂപത്തിന്റെ കണ്ണിൽ വെളിച്ചം തട്ടി തിളങ്ങി അമ്പിളി നോക്കി നിൽക്കേ അയാൾ മുഖം മറച്ചിരുന്ന തൂവാല ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് അഴിച്ചു മാറ്റി. എസ്തപ്പാൻ ചിരിച്ചപ്പോൾ അതിനൊരു കഴുകന്റെ വന്യ ഭാവമുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഭയത്താൽ അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പേറ്റാൻ പര്യാപ്തമായ ഒരു കാഴ്ചയായിരുന്നു അത്. അമ്പിളി പെട്ടന്ന് മുമ്പോട്ട് ഓടാൻതുനിഞ്ഞെങ്കിലും എസ്തപ്പാൻ ഒരൊറ്റ കറക്കത്തിന് അവളുടെ മുൻപിലെത്തി ഒരു കോട്ട പോലെ നിന്നു. അമ്പിളി രണ്ടടി പിന്നോട്ട് മാറിയിട്ട് മൂന്നാമത്തെ ചുവട് വച്ചത് മഴവെള്ളം നിറഞ്ഞു കിടന്ന ഒരു കുഴിയിലേക്കാണ്. അവൾ നില തെറ്റി ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് വീഴാൻ പോയപ്പോൾ എസ്തപ്പാൻ ഒറ്റക്കൈ കൊണ്ട് അവളെ താങ്ങി നിർത്തി. "വിട്.. തൊട്ടു പോകരുതെന്നെ.." അവൾ അവന്റെ പിടിവിടുവിയ്ക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവളുടെ ഇടുപ്പിലൂടെ കയ്യിട്ട് അവനവളെ തന്നോട് ചേർത്തു നിർത്താനാണ് നോക്കിയത്. "മാറി നിൽക്ക്... എന്നേ തൊടരുതെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്." അവൾ ചീറിക്കൊണ്ട് അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈ കുത്തി പിന്നോട്ട് തള്ളി. അവനാ കൈ പിടിച്ചടക്കി കയ്യിൽ ഒറ്റ ഉമ്മ നൽകി. നൊടിയിടയിൽ അമ്പിളി കൈ വീശി അവന്റെ മുഖത്തടിച്ചു. "തെമ്മാടിത്തരം കാണിയ്ക്കുന്നോടാ നായേ..." അവൾ വീണ്ടും അവനെ അടയ്ക്കാനായി കൈ വീശിയപ്പോൾ അവനാ കൈക്ക് പിടിച്ച് അവളെ ഒറ്റ കറക്ക് കറക്കി. "അമ്പിളിയുടെ ഇരുകയ്യും പിന്നിലേക്ക് വളച്ചു പിടിച്ച് തന്നോട് ചേർത്തു നിർത്തിയ ശേഷം അവൻ വലതുകൈ കഴുത്തിന് കീഴിലൂടെ ഇട്ട് ശിരസ്സ് പിന്നോട്ട് ചായ്ച്ചു തന്റെ തോളിലേക്ക് വച്ചു. അമ്പിളി അവന്റെ പിടി വിടുവിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി ഒന്ന് കുതറി പ്പിടഞ്ഞെങ്കിലും ശരീരം മുഴുവൻ ചങ്ങലയിട്ട് പൂട്ടിയ മാതിരി ഒന്ന് അനങ്ങാൻ പോലും അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല "രക്ഷയില്ല മോളെ.. ഈ രാത്രി നീ എന്റേതാ.. എന്റേത് മാത്രം..." "സമ്മതിയ്ക്കില്ലെടാ ഞാൻ.. ജീവനോടിരുന്നാ ഞാൻ നിന്റാഗ്രഹം നടത്താൻ പോകുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ നിനക്കെന്നെ കൊല്ലേണ്ടി വരുമെടാ പട്ടീ.." അവൻ കഴുത്തിലൂടെ ചേർത്തു പിടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതിനാൽ കാറ്റൂതും പോലുള്ള ഒച്ചയേ അവളിൽ നിന്നും പുറത്ത് വന്നുള്ളൂ. "ചത്താലും നിന്നെ ഞാൻ വിടില്ലെടീ.. ഇതെന്റെ പ്രതികാരമാ.. നിന്നോടല്ല, നിന്റെ മാറ്റവനില്ലേ, റോബിച്ചൻ.. ആ തെണ്ടിയ്ക്ക് ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന സമ്മാനം... അവനെന്റെ ജീവനെടുക്കാൻ ഒരു പറ്റം ചെന്നായ്ക്കളെയും കൂട്ടി വന്നപ്പോൾ ഓർത്തു കാണില്ല എസ്തപ്പാനും ഒരു സുദിനം വരുമെന്ന്.. എന്നേ വേട്ടയാടിയതിനു പലിശയും, പിഴപ്പലിശയും കൂട്ടി എസ്തപ്പാൻ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.. അവന്റെ ഓരോരുത്തരെയായി ഞാൻ നുള്ളി നുള്ളി എടുക്കുന്നത് കണ്ട് അവൻ നെഞ്ച് പൊട്ടി കരയണം. അവസാനം മതി എനിയ്ക്കവന്റെ ജീവൻ." പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും എസ്തപ്പാൻ അമ്പിളിയെ കോരിയെടുത്ത്‌ ചുമലിൽ ഇട്ടു. അവസാനമായി ഒന്ന് കൂടി അവൾ പ്രതിഷേധിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവന്റെ കൈക്കരുത്തിനു മുമ്പിൽ അതെല്ലാം വൃഥാവിലായിപ്പോയി. ഒരു പുഷ്പം നുള്ളിയെടുത്ത ലാഘവത്തോടെ അവൻ അവളെയും ചുമലിലിട്ടുകൊണ്ട് തങ്കമണിയുടെ വീട്ടിലേക്കുള്ളപടവുകൾ ഇറങ്ങി പോയി. ♦️ ഗോപിയാശാന്റെ കടയ്ക്ക് മുമ്പിൽ എത്തിയിട്ട് കരുണൻ അവിടേയ്ക്ക് നോക്കി. തന്റെ കയ്യെത്തും ദൂരത്ത്‌ തന്റെ മകളുണ്ടെന്ന ചിന്തയിൽ അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പേറി. താൻ ശ്വസിയ്ക്കുന്ന ഉച്വാസ വായുവിൽ അവളുടെയും ശ്വാസ ഗന്ധമുണ്ട്. അഞ്ചോ ആറോ മണിയ്ക്കൂറിനപ്പുറം തനിയ്ക്ക് തന്റെ മകളോടൊപ്പം ഇരിയ്ക്കാമെന്ന ചിന്തയുണ്ടായതോടെ അവൻ അവിടെ നിന്നും മുമ്പോട്ട് നടന്നു. ആറോ ഏഴോ വർഷത്തിന് ശേഷം താൻ വീണ്ടും ഇവിടേയ്ക്ക് വരുമ്പോഴും അതേ പ്രകൃതിയും, അതേ ആകാശവും... അന്ന് താനിവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോൾ മീനചൂടിൽ കത്തിയുരുകുന്ന പകലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന്‌ വൃശ്ചികത്തിലെ തണുത്ത രാമഴയാണ്. രാത്രിയായതിനാൽ ഇവിടെ ആരെയും അഭിമുഖീകരിയ്ക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും നാളെ പകൽ അതൊക്കെ മാറിയേക്കാം.. ഓരോന്നോർത്തു കൊണ്ട് മുമ്പോട്ട് നടന്ന കരുണന്റെ കാലിൽ റോഡിന് കുറുകെ കിടന്ന ഒരു വള്ളി ചുറ്റി അവൻ വേച്ചു വീഴാൻ പോയി. കുനിഞ്ഞു കാലിൽ തപ്പി നോക്കിയപ്പോഴാണ് അതൊരു തുണിയാണെന്ന് അവനറിഞ്ഞത്. തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന സിഗരറ്റ് ലൈറ്റിന്റെ ടോർച്ച് വെട്ടം അവൻ താഴേയ്ക്കടിച്ചു നോക്കി. കുറച്ചപ്പുറത്ത്‌ ഒരു ബാഗ് കിടക്കുന്ന കാഴ്ചയും അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. അവൻ വെളിച്ചം അവിടെമ്പാടും വീശിയടിച്ചു. വീണ്ടും റോഡിൽ ഒരു മൊബൈൽ കൂടി കിടക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ കരുണൻ അപകടം മണത്തു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ

അല്ലിയാമ്പൽ (ഭാഗം 9 ) പുലർച്ചെ സൂര്യകിരണങ്ങൾ ജനൽഗ്ലാസ്സുകളിൽ തട്ടി മുറിക്കകത്തേക്ക് പതിച്ചപ്പോഴാണ് അല്ലി മിഴികൾ തുറന്നത്. ശരീരമാകമാനം വേദന അനുഭവപ്പെട്ടതിനാൽ അവൾ ഒന്ന് ഞെളിപിരി കൊണ്ടു. തലേന്നത്തെ മധുരനിമിഷങ്ങൾ ഓർമ്മയിലെത്തിയപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം നാണത്താൽ ചുവന്നു. നിവേദിന്റെ മാറിലൊട്ടിയാണ് താൻ കിടക്കുന്നതെന്ന് ലജ്ജയോടെ അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവളുടെ നോട്ടം അവനിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ ഇമചിമ്മാതെ തന്നെ നോക്കിക്കിടക്കുന്ന നിവേദിനെയാണ് കണ്ടത്. അവന്റെ മുഖത്തെ ചെറുപുഞ്ചിരി അവളുടെ കവിളിലെ ചുവപ്പ് ഒന്നുകൂടി വർദ്ധിപ്പിച്ചതേയുള്ളൂ. വാക്കുകൾ കൊണ്ട് വാചാലരാകാതെ പരസ്പരം മിഴികൾ തമ്മിൽ സ്നേഹിച്ച...കഥ ചൊല്ലിയ നിമിഷങ്ങൾ. ഒത്തിരി ക്ഷീണിച്ചോ പെണ്ണേ.. കൂമ്പിയ മിഴികൾ അവനിൽനിന്നൊളിപ്പിക്കാനെന്നപോലെ അവളൊന്നുകൂടി ആ മാറിലേക്ക് ചുരുണ്ടുകൂടി. ചൂണ്ടുവിരൽകൊണ്ട് അവളുടെ താടിത്തുമ്പിൽ പിടിച്ചുയർത്തവേ അവളുടെ ചുവന്ന കവിളിണകളും മൂക്കിൻതുമ്പും അവന് കൗതുകമേറി. അവളോടുള്ള പ്രണയം അടക്കിവയ്ക്കാനാകാതെ വന്നപ്പോൾ അവനൊന്ന് മറിഞ്ഞു. അവൾക്ക് മുകളിലായി കൈകൾ കുത്തി നിന്നപ്പോൾ അവളവനെ പ്രണയത്തോടെ തള്ളിമാറ്റി. വേണ്ടാട്ടോ.. നേരമൊത്തിരിയായി നിവേദേട്ടാ.. അത്രയ്ക്ക് മടുത്തോടീ എന്നെ.. അവന്റെ പരിഭവം അവളുടെ കണ്ണുകൾ നനയിച്ചു. അയ്യേ.. ഞാൻ തമാശ പറഞ്ഞതല്ലേ. എനിക്കറിയാലോ എന്റെ അല്ലിയുടെ ഈ ഹൃദയം നിറയെ ഞാനാണെന്ന്. അത് നിറയെ എന്നോടുള്ള ഒരിക്കലും ഉറവ വറ്റാത്ത പ്രണയമാണെന്ന്.. അവളുടെ മൂക്കിൽ മൂക്കുരസി അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ആ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിക്ക് ആയിരം പൂർണ്ണചന്ദ്രന്മാരുടെ ശോഭയുണ്ടായിരുന്നു. അല്ലിയുടെ ഹൃദയത്തുടിപ്പ് തന്നെ നിവേദേട്ടനല്ലേ. ഒരിക്കലും മടുക്കില്ല ഈ സ്നേഹമെനിക്ക്. എത്ര ലഭിച്ചാലും മതിയാകില്ല എനിക്ക്. അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടാ അല്ലിക്ക് നിവേദേട്ടനെ. ന്റെ ജീവനക്കാളേറെയിഷ്ടം. മാഞ്ഞുതുടങ്ങിയ സിന്ദൂരച്ചുവപ്പിൽ തന്റെ അധരം അമർത്തുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സ് നിറയെ അല്ലി മാത്രമായിരുന്നു.. അവളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ സ്നേഹമായിരുന്നു. അല്ലി കുളിച്ചൊരുങ്ങി അടുക്കളയിലേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ നന്നേ താമസിച്ചിരുന്നു. അംബിക പ്രാതൽ തയ്യാറാക്കിയിരുന്നു. മഹേശ്വരിയമ്മ അവരുടെ അരികിലായി ഒരു കസേരയിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്. ജാള്യതയോടെ കയറി വരുന്ന അല്ലിയെ ഇരുവരും ശ്രദ്ധിച്ചു. അവളുടെ നാണത്താൽ ചുവന്ന മുഖവും രക്തം കല്ലിച്ച അധരങ്ങളും കണ്ട് ഇരുവരും പരസ്പരം സന്തോഷത്തോടെ ഊറിച്ചിരിച്ചു. അവളുടെ കവിളിലെ രക്തച്ചുവപ്പും മിഴികളിലെ ആലസ്യഭാവവും മാത്രം മതിയായിരുന്നു അവരിലെ സ്ത്രീയ്ക്ക് അവളുടെ മാറ്റത്തെ തിരിച്ചറിയുന്നതിനായി. പൂർണ്ണമായി അല്ലി തന്റെ മകന്റേതായെന്ന സന്തോഷത്തിൽ ആ അമ്മ മനസ്സ് നിറഞ്ഞു. അവർ മഹാദേവനോട് നന്ദി പറഞ്ഞു. ആരുമോൻ എഴുന്നേറ്റില്ലേ മോളേ.. ഉവ്വ് അമ്മേ.. നിവേദേട്ടന്റെ അരികിലുണ്ട്. ഞാൻ മോന് പാലെടുക്കാൻ വന്നതാ.. മോനുവേണ്ടിയുള്ള ആട്ടിൻപാൽ തിളപ്പിക്കാൻ വയ്ക്കുന്നതിനിടെ അവൾ പറഞ്ഞു. മോനുള്ള പാൽ തിളപ്പിച്ചത് ആറ്റിത്തണുപ്പിച്ച് കുപ്പിയിലാക്കി അവൾ മുകളിലേക്ക് കയറി. അല്ലി റൂമിലെത്തുമ്പോൾ മോൻ നിവേദിനോടൊപ്പം കട്ടിലിലിരുന്ന് കളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അല്ലിയെ കണ്ടതും അവൻ കൈകളുയർത്തി ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. അമ്മേടെ കുഞ്ഞന് വിശന്നോടാ.. മോനെ വാരിയെടുത്തുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു. അതിന് മറുപടിയെന്നപോലെ ആരു അവളുടെ കവിളിൽ മോണയമർത്തി. മോനെ മടിയിൽ ചരിച്ചു കിടത്തി പാൽക്കുപ്പി വായിൽ വച്ചുകൊടുക്കുന്നതും അവനത് നുണയുന്നതും നിവേദ് നോക്കിയിരുന്നു. എന്താണെന്ന അർത്ഥത്തിൽ അവൾ അവനെ തല ചരിച്ച് നോക്കി. അമ്മയുടെയും മോന്റെയും സ്നേഹം നോക്കുവായിരുന്നു. മോൻ അൽപ്പമൊന്ന് വളർന്നുകഴിഞ്ഞാൽ അവനെ ഏല്പിച്ചിട്ട് പോകുമെന്ന് ആരോ പറഞ്ഞിരുന്നു. നിവേദ് മുകളിലേക്ക് നോക്കി കുസൃതിയോടെ പറഞ്ഞു. അമർത്തിയൊരു നുള്ളായിരുന്നു അതിനുള്ള മറുപടി. ആഹ്... അവൻ അവിടെ അമർത്തി തിരുമ്മി. എന്തൊരു പിച്ചാടീ പിച്ചിയത്. അല്ല.. എന്തേ പോകുന്നില്ലേ നീ.. അവൻ ചുണ്ട് കടിച്ചുപിടിച്ച് പുരികം ഉയർത്തി. ഇല്ല.. ഈ അച്ഛനെയും മോനെയും വിട്ട് അല്ലി എങ്ങോട്ടും പോകില്ല. അങ്ങനെ പോകാൻ എനിക്ക് കഴിയോ നിവേദേട്ടാ. ദേ.. ആലോചിക്കുമ്പോൾപോലും ശ്വാസം വിലങ്ങാ.. നെഞ്ചിൽ കൈയമർത്തി അവൾ പറഞ്ഞു. എന്റെ പൊന്ന് അല്ലീ നിന്നോട് ഒരു തമാശ പറയാൻ പോലും പറ്റില്ലല്ലേ.. നിവേദ് തലയ്ക്ക് തട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. വെറുതെയാണെങ്കിൽപ്പോലും അങ്ങനെ പറയല്ലേ ഏട്ടാ. അല്ലി ജീവിക്കുന്നത് പോലും നിങ്ങൾക്കായിട്ടാണ്. ഈ നെഞ്ചിലെ സ്നേഹം അനുഭവിച്ച് തുടങ്ങിയതല്ലേയുള്ളൂ അല്ലി.. ന്റെ മോന്റെ കൊഞ്ചൽകേട്ട് മതിയായിട്ടില്ലെനിക്ക്.. മരിച്ചുപോകും അല്ലി നിങ്ങളില്ലെങ്കിൽ.. വിങ്ങിക്കരയുന്ന അല്ലിയെ നോക്കി പകച്ചിരുന്നു നിവേദ്. അറിയുന്തോറും ഇനിയും അറിയാനുള്ള ഒരു മഹാസാഗരമാണ് അവളെന്നവന് തോന്നി. അവനറിയുകയായിരുന്നു അല്ലിയെന്ന പെണ്ണിനെ കൂടുതൽ കൂടുതൽ. ഒന്നിനും പറിച്ചെടുത്തു കഴിയാത്ത തരത്തിൽ അല്ലി അവനിൽ വേരൂന്നുകയായിരുന്നു അവന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവളായി.. പ്രണയഭാജനമായി... മ്മാ.. അല്ലി വിശ്വാസം വരാതെ മടിയിൽ കിടന്ന മോനെ നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾ മോന്റെ തിരുനെറ്റിയിൽ വീണുടഞ്ഞു. നിവേദേട്ടാ.. അല്ലി വിശ്വാസം വരാതെ അവനെ വിളിച്ചു. അവനും ആകാംഷയോടെ ആരുവിനെ നോക്കുകയായിരുന്നു. അമ്മേടെ കുഞ്ഞാ.. എന്താടാ നീ വിളിച്ചത്. വായിൽ തൂകിയ പാൽ വായയുടെ അരികിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മ്മാ.. ഇത്തവണ കൂടുതൽ വ്യക്തതയോടെ അവരത് കേട്ടു. ഏതൊരു പെണ്ണും കൊതിക്കുന്ന നിമിഷം. തന്റെ പൊന്നോമനയുടെ നാവിൽ നിന്നുതിരുന്ന ആദ്യപദം "അമ്മ ''. അമ്മയാകാൻ ഗർഭപാത്രത്തിൽ ബീജത്തെ വഹിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന്. അമ്മിഞ്ഞപ്പാലിന്റെ മാധുര്യം അവന്റെ നാവിലിറ്റിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന്. കർമ്മം കൊണ്ടും അമ്മയാകാമെന്ന്. മോനെ വാരിയെടുത്ത് തെരുതെരെ ചുംബിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മനസ്സ് നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവളിൽ നിറഞ്ഞ ഒരമ്മയുടെ നിർവൃതിയെ നിവേദ് അത്ഭുതത്തോടെ കണ്ടിരുന്നു. അവരുടെ പൊട്ടിച്ചിരി ആ മുറിക്കുള്ളിൽ മുഴങ്ങിയപ്പോൾ എന്നുമീ സന്തോഷം നിലനിർത്താൻ മഹേശ്വരിയമ്മ പ്രാർത്ഥിച്ചു. അല്ലിയും മോനും നിവേദുമായുള്ള ജീവിതം തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. ആരുമോൻ പിച്ചവയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. അവന്റെ വെള്ളിക്കൊലുസ്സിന്റെ നാദം പാലാഴിയിൽ മുഴങ്ങിയപ്പോൾ നിവേദിന്റെയും അല്ലിയുടെയും പ്രണയത്തിനും പാലാഴി സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ആമിയുണ്ടായിരുന്നതിനേക്കാൾ സന്തോഷത്തിലാണ് നിവേദ് ഇപ്പോഴെന്ന് പലപ്പോഴും അംബിക മഹേശ്വരിയോട് പറഞ്ഞു. അത് ശരിയായതിനാൽ അവർ പുഞ്ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ. പുതിയ അല്ലിയിലേക്ക് അവൾ മാറുകയായിരുന്നു. സ്വതവേ പതിഞ്ഞ അവളുടെ സംസാരം കുറുമ്പിലേക്ക് വഴിതെളിയിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ മിഴികളിൽ ആ സൗമ്യഭാവം അപ്പോഴും നിലനിന്നിരുന്നു. ഞായറാഴ്ചയായതിനാൽ അംബികേച്ചി അന്ന് ജോലിക്ക് വന്നിരുന്നില്ല. അതിനാൽ തന്നെ പാചകം നിവേദ് ഏറ്റെടുത്തു. മഹേശ്വരിയമ്മയും അല്ലിയും കൂടെയുണ്ട്. മോനെ ഉറക്കിയതിനുശേഷമാണ് പാചകത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞിരുന്നു. തലയിൽ തോർത്തുകൊണ്ട് കെട്ടി കാവിനിറത്തിലെ കൈലിയാണ് വേഷം. ചങ്ങലമോഡലിലെ സ്വർണ്ണമാലയിലെ "അല്ലി " എന്ന് ഇംഗ്ലീഷ് ആൽഫബെറ്റിലെഴുതിയ ലോക്കറ്റ് നെഞ്ചിലെ രോമങ്ങൾക്കിടയിൽ തിളങ്ങിനിന്നിരുന്നു. പുഴമീൻ വറുക്കുകയായിരുന്നു നിവേദ്. അവൻ വറുത്തുവയ്ക്കുന്ന മീൻ രുചി നോക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു അല്ലി. ഇടയ്ക്കിടെ അവനെ ശുണ്ഠി പിടിപ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്. സഹികെട്ടപ്പോൾ നിവേദ് അവളുടെ കൈയിൽനിന്നും പാത്രം പിടിച്ചുവാങ്ങി മാറ്റിവച്ചു. മുഖം വീർപ്പിച്ച് ചുണ്ട് പിളർത്തി അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിലെ രോമത്തിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചിട്ട് ഓടി. ആഹ്.. ടീ അല്ലിക്ക് പിന്നാലെ നിവേദ് പാഞ്ഞു. മഹേശ്വരിയമ്മ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഗ്യാസ് ഓഫ് ചെയ്തശേഷം റൂമിലേക്ക് നടന്നു. സാരിയുടെ ഞൊറിവുകൾ പിടിച്ചുയർത്തി പടവുകൾ കയറി അവളോടുമ്പോൾ അവൾക്ക് പിന്നാലെ നിവേദുമുണ്ടായിരുന്നു. അടുത്തുള്ള മുറിയിൽ കയറി വാതിലടയ്ക്കാൻ തുനിയുംമുൻപേ അവനും തള്ളിക്കയറിയിരുന്നു. പിടച്ചിലോടെ പുറത്തേക്ക് പായാനൊരുങ്ങിയ അല്ലിയെ വലംകൈകൊണ്ട് വയറിലൂടെ കൈയിട്ട് അവനടുപ്പിച്ചു. പിടയുന്ന മിഴികളിൽ നോട്ടമെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ വാതിലിന്റെ ബോൾട്ടിട്ടു. അവനോട് വേണ്ടെന്ന രീതിയിൽ തലയാട്ടുമ്പോൾ അവൻ മീശ പിരിച്ച് ഒരു പുരികമുയർത്തി. വിറയലോടെ മാറാൻ തുനിഞ്ഞവളെ ചുവരോട് ചേർത്ത് നിർത്തിയതും അവളുടെ കൈകൾ അവനിലമർന്നിരുന്നു. വിടർന്ന അധരങ്ങളിലെ തേൻ നുകരാൻ ചിത്രശലഭത്തെപ്പോലെ ആഴ്ന്നിറങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ മിഴികൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു. ചുംബനത്തിന്റെ തീവ്രതയ്ക്കനുസരിച്ച് അവളുടെ നഖങ്ങൾ അവന്റെ ചുമലിൽ പോറലേൽപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ശ്വാസം വിലങ്ങായപ്പോൾ മതിതീരാതെ മടിയോടവൻ പിൻവാങ്ങി. ചുണ്ടിൽ പൊടിഞ്ഞുതുടങ്ങിയ രക്തത്തെ നാവാൽ ഒപ്പിയെടുക്കുമ്പോൾ അവൾ അവന്റെ മാറിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചിരുന്നു. കൈകൾ ദിശമാറി അലയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ വഴുതി മാറി. അമ്മ താഴെയുണ്ട് വന്നേ.. അമ്മയ്ക്കറിയാം നമ്മളിനി ഇപ്പോഴൊന്നും താഴേക്ക് കാണില്ലെന്ന്. അമ്മ എപ്പോഴേ മുറിയിൽ കയറിക്കാണും.. തെല്ലൊരു കുറുമ്പോടെ അവൻ പറയുമ്പോൾ അവളുടെ കവിളിണകൾ അരുണാഭയണിഞ്ഞിരുന്നു. പ്രണയം പുഴപോലൊഴുക്കിക്കൊണ്ട് ഇരുമെയ്യും ഒന്നാകുമ്പോൾ അവൻ പുത്തൻ കാവ്യങ്ങൾ അവളിൽ രചിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അധരത്താൽ അവളിലെ തന്ത്രികൾ മീട്ടിയുണർത്തി പുതുരാഗം മൂളിയപ്പോൾ അതിന് ശ്രുതിയെന്നപോലെ അവളുടെ കാലിലെ വെള്ളിക്കൊലുസ്സ് ശബ്‌ദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. സീൽക്കാരങ്ങൾക്കും നിശ്വാസങ്ങൾക്കും ചെറുകുറുകലുകൾക്കും താൽക്കാലിക വിരാമമിട്ടുകൊണ്ട് അവൻ അവളിലേക്ക് അണഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ കരവള്ളികൾ അവനെ അപ്പോഴും പുണർന്നിരുന്നു. അവന്റെ ദന്തമേൽപ്പിച്ച നീറ്റലുകൾ സുഖമുള്ള നോവായി മാറിയപ്പോൾ ഇരുവരും പ്രണയാലസ്യത്തിലായിരുന്നു. കരുതിവച്ച സ്വപ്നങ്ങളും സ്വരുക്കൂട്ടിയ മോഹങ്ങളും ഇരുമനസ്സിലും ഒരുപോലെ തുളുമ്പിനിന്നിരുന്നു. (തുടരും ) വായിച്ചു നോക്കിയിട്ടില്ല. പെട്ടെന്ന് ടൈപ്പ് ചെയ്തിട്ടതാണ് തെറ്റുകൾ ക്ഷമിച്ചേക്കണേ.. രചന:: ആർദ്ര #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ

മുറ ചെറുക്കൻ..... പതിനേട്ടാം ഭാഗം അവൻ കണ്ണുകൾ തുറക്കുമ്പോൾ ആദ്യം കണ്ണുകളിൽ പതിച്ചത് അവളായിരുന്നു..... വിടർന്ന കണ്ണുകൾ ഒന്ന് കൂടി വിടർത്തി അവളവനെ നോക്കി കിടക്കുകയാണ്..... അവനൊന്നു കൂടി അവളെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി... അവളെ യിവിടെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ലെന്ന പോൽ..... എന്നാൽ അവളുടെ തുടുത്ത കവിളിണകളുടെ ചൂട് അവന്റെ ബലിഷ്ടമായ കയ്യിൽ പറ്റി പ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നത് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഒന്നും തന്റെ തോന്നലല്ലെന്ന് അവന് വ്യക്തമായത്..... അവൻ തന്നോട് ചേർന്നു കിടക്കുന്ന മീനുവിനെ ഒന്ന് നോക്കി..... അവൾ കണ്ണടച്ച് കിടക്കുകയാണ്...... ഇഷാനി എഴുന്നേൽക്കണോ വേണ്ടയോ എന്നൊരു ആശയക്കുഴപ്പത്തോടെ അങ്ങനെ കിടക്കുമ്പോൾ അവന്റെ നോട്ടം അവളിലേക്ക് മാത്രമായി തറഞ്ഞു നിന്നു... ആ മിഴികളിലെ നോട്ടം തനിക്ക് മാത്രമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയവെ ഒരു നിമിഷം അവളും സ്വയം മറന്ന് പോയത് പോലെ..... ആ കണ്ണുകളിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭാവമുണ്ട്..... തന്നെ ആകെ ക്കൂടി തളർത്താൻ കഴിവുള്ളൊരു ഭാവം...... ആ നോട്ടം താങ്ങാൻ കഴിയാത്ത വണ്ണം അവൾ പതിയെ തലയൊന്നുയർത്തി എഴുന്നേറ്റ് അപ്പുറത്തേക്ക് കിടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് മേഘ ക്കീറുകൾക്കിടയിൽ നിന്ന് വലിയൊരു മിന്നൽ ആകെ ക്കൂടി തെളിഞ്ഞു കണ്ടത്..... അടുത്തൊരു ഇടിക്കുള്ള മുന്നൊരുക്കമാണ് അതെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ ചിമ്മി........ അവളെ തന്നെ നോക്കി കിടക്കുന്ന അവനൊരു നിമിഷം അവളോട് വല്ലാത്തൊരു അലീവ് തോന്നിയിരുന്നു.... ഒരു പാവം പെണ്ണാണ്.... നിഷ്കളങ്കത നിറഞ്ഞ ആ കണ്ണുകളെ എപ്പോഴൊക്കെയോ താനും സ്നേഹിച്ചു പോകുന്നുണ്ട്.... മനസ്സ് അവളിൽ മാത്രമായി പറ്റി പ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട്..... ഭയത്തോടെ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ ചിമ്മുന്ന അവൾ മീനു വിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടി ചേർന്നു കിടക്കുമ്പോൾ അവരുടെ തല വെച്ച അതേ കൈ പത്തി കൊണ്ട് അവൻ അവളെ യൊന്നു ചേർത്ത് പിടിച്ചു...... അവൻ തന്റെ അപ്പുറത്തായി ഉറങ്ങുന്ന അമ്മയെ യൊന്നു നോക്കി.... അമ്മ ഇങ്ങനെയാണ്.... ഇടിയെന്ന് വെച്ചാൽ വല്യ പേടിയാണ്..... അത്‌ കൊണ്ട് തന്നെ അച്ഛനില്ലാത്ത സമയമാണെങ്കിൽ ചെറുതായി ഇടി പൊട്ടി തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ഞാൻ കോണിപ്പടികളിറങ്ങി ഇങ്ങോട്ട് വരും.... ആ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ, കേൾക്കുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ ചിമ്മും...... ഉറങ്ങും വരെ താനിത് പോലെ യിങ്ങനെ ചേർത്ത് പിടിക്കണം....... ഇറുക്കെ ചിമ്മിയ കണ്ണുകൾ ഇഷാനി പതിയെ യൊന്നു തുറക്കുമ്പോഴും അവന്റെ മിഴികൾ തന്നിൽ മാത്രമായി തറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് അവളിൽ ഒരത്ഭുതം നിറച്ചിരുന്നു..... പെട്ടെന്നൊരു നിമിശമാണ് തന്നെ ചുറ്റി പ്പിടിച്ച അവന്റെ കൈ പത്തിയുടെ ചൂട് അവളുടെ തലച്ചോറിലേക്ക് പടർന്നത്.... അവളൊരു ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കുമ്പോൾ അതേ ഭാവത്തോടെ അവനവളെ നോക്കി..... അപ്പോഴേക്കും പുറത്ത് മഴ പെയ്തു തുടങ്ങിയിരുന്നു.... മഴയുടെ താളവും ഇടിയും മേളവുമല്ലാതെ ഒന്നും കേൾക്കാനില്ലാത്ത ആ രാത്രിയിൽ അവരുടെ മിഴികൾ ഏറെ വാചാലമായിരുന്നു..... അവളുടെ മനസ്സ് നിറഞ്ഞു തുളുമ്പും പോലെ..... പ്രണയാർദ്രമായ ഒരു ചേർത്ത് പിടിക്കലിനെക്കാൾ സ്നേഹം കലർന്നൊരു പിടുത്തമായി അവൾക്കതിനെ തോന്നി.... അമ്മയെയും പെങ്ങളെയും എങ്ങനെ കരുതലോടെ അവൻ നോക്കുന്നുവോ.... അത്‌ പോലെ ഭാര്യ യെയും അവൻ സംരക്ഷിക്കുമെന്ന് തനിക്കുറപ്പാണ്.... തനിക്കിന്നോളം കിട്ടിയിട്ടില്ലാത്ത ആ സ്നേഹ വും വാത്സല്യവും പരിഗണനയും എല്ലാം തന്നെയാണ് തനിക്കും വേണ്ടത്..... അവൾ കിടന്നിടത് നിന്നെഴുന്നേറ്റില്ല.... പകരം അവനിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കൃഷ്ണ മണികൾ വല്ലാതെ പിടച്ചു..... നീളൻ കൺ പീലികൾ വിറക്കും പോലെ... അവനപ്പോഴും അതേ ഭാവത്തിൽ അവളെ നോക്കി കിടക്കുകയാണ്.... ഹൃദയം ഉയർന്നു മിടിക്കുന്നത് അവനറിയുമോയെന്ന ഭയത്തിൽ തന്നെ അവൾ പതിയെ നോട്ടം മാറ്റി..... ഓരോ ചേർത്ത് പിടിക്കലുകളും അത്ര മേൽ ഹൃദയം കൊണ്ടെറ്റ് വാങ്ങുന്ന അവളെ സച്ചുവും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... അവൾ അവളുടെ അമ്മയെ പോലെ തന്നെയാണെന്ന് അവന് തോന്നി.... അവൾ ജീവിച്ച സാഹചര്യങ്ങളെ ആ ചുറ്റുപാടിനെ അവളിഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.... അതിൽ നിന്നോടിയോളിക്കാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്...... എന്നിൽ നിന്ന് മാത്രമല്ല..... ഈ വീട്ടിലെ ഓരോരുത്തരിൽ നിന്നും സ്നേഹവും വാത്സല്യവും അവളാഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്.... അവളുടെ അമ്മ അർഹിക്കാത്ത സ്നേഹങ്ങളൊക്കെയും അവളർഹിക്കുന്നുമുണ്ട്.... സ്നേഹത്തോടും വാത്സല്യത്തോടും അമിതമായൊരു ആർത്തി അവൾക്കുള്ളത് പോലെ തനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.... ഒരോത്തരുടെയും സ്നേഹ ങ്ങളേറ്റ് വാങ്ങുമ്പോൾ വിടരുന്ന ആ മിഴികളിലാണ് താനും പലപ്പോഴും വീണു പോയിട്ടുള്ളത്... ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്റെ കൗതുകവും നിഷ്കളങ്കതയും താൻ പോലുമറിയാതെ താനേറെ ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ട്..... ഒരു പക്ഷെ തന്നോട് അവൾക്ക് തോന്നിയ അടുപ്പവും ഈ ചുറ്റുപാടിനോടുള്ള സ്‌നേഹത്തിൽ നിന്നാവാം..... ഇവിടെ തന്നെ പിടിച്ചു നിൽക്കാനുള്ള ഒരു ചിന്തയിൽ നിന്നാവാം.... പ്രണയം തോന്നാൻ കാരണങ്ങൾ പലതാണ്.... സൗന്ദര്യമോ സഹതാപമോ മറ്റെന്തെല്ലാമോ ആണെങ്കിലും അത്‌ തോന്നി കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെയൊരു ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പ് സാധ്യമല്ല.... നമ്മളതിലങ്ങനെ വേരുറച്ചു പോകും..... തനിക്ക് സ്വയം ഭയമാണ്.... താനവളിലേക്ക് വീണു പോകുമോയെന്ന ഭയം.... ഒരു പക്ഷെ ഈ അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ അവൾക്കുണ്ടായ ആ തോന്നൽ ചിലപ്പോൾ തിരികെ പോകുമ്പോൾ മാറുമായിരിക്കും..... ഇനി മാറിയില്ലെങ്കിലും അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയുമൊന്നും അതൊരിക്കലും സമ്മതിക്കാനും പോകുന്നില്ല...... ആ വിടർന്ന കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നനയും..... അവൻ മനപ്പൂർവം കണ്ണുകളച്ചു പിടിച്ചു..... അപ്പോഴേക്കും വലിയൊരു ഇടി ഭൂമിയിലിറങ്ങി പൊട്ടിയതും കറന്റ് പോയിരുന്നു...... ഇഷാനിക്ക് വല്ലാത്തൊരു നിരാശ തോന്നി..... ഈ നേരം പുലരുവോളം അവനെ കണ്ട് കിടക്കണമായിരുന്നവൾക്ക്......... മനസ്സിൽ അവന്റെ മുഖമാങ്ങനെ തെളിഞ്ഞു കാണുകയാണ്... അപ്പോഴും അവന്റെ കയ്യിന്റെ ചൂട് തന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചത് അവളിലൊരു കുളിര് നിറച്ചിരുന്നു....... ജീവിത കാലം മുഴുവൻ ഇങ്ങനെയൊരു ചേർത്ത് പിടിക്കലിൽ ജീവിച്ചു തീർക്കണമായിരുന്നവൾക്ക്....... വെച്ച് കെട്ടലുകളില്ലാതെ..... ആരെയും കാണിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലാതെ.... പൊങ്ങച്ചം പറയാതേ...... തന്നെ ഇങ്ങനെ സ്നേഹിക്കുമവനേന്ന് അവൾക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു...... ഒരു ഇടിയുടെ ശബ്ദം ആകെ ക്കൂടി മുഴങ്ങിയതും അവൾ പെട്ടെന്ന് കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ ചിമ്മി.... അതറിഞ്ഞെന്ന പോൽ അവന്റെ ചെറു വിരലിലിട്ട വെള്ളി മോതിരം അവളിൽ ഒന്നമർന്നു.... അതേ..... ചേർത് പിടിക്കലുകൾക്ക് എന്ത് ഭംഗിയാണ്..... ഇരുട്ടിലും തന്റെ ഭയത്തെ അവനെത്ര മനോഹരമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞു...... അവൾക്കവനേ ഒന്ന് കാണാൻ തോന്നി.... ആ നോട്ടത്തിലൊന്ന് കൂടി അലിയാൻ തോന്നി...... അപ്പോഴാണ് ഒരു വലിയ മിന്നൽ ആകാശത്ത് വെള്ളി വര തീർത്തത്... അതിന്റെ പ്രകാശം അവിടമാകെ പരന്നു.... അവർ അവനെയൊന്ന് നോക്കി.... അതേ..... അടച്ചു വെച്ച ആ മിഴികൾ ഇരുട്ടിൽ തുറന്ന് പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്..... ഒരു നിമിഷം ആ നീല വെളിച്ചത്തിൽ ആ മിഴികളൊന്ന് കൊരുത്തു.... വേർപ്പെടാൻ കഴിയാത്ത വണ്ണം ആ മിഴികൾ ആർത്തിയോടെ നോക്കുമ്പോൾ ആ പ്രകാശം കെട്ടടങ്ങിയിരുന്നു... അതേ.... വീണ്ടും തങ്ങൾക്കിടയിൽ ഇരുട്ട് പടർന്നു.... അതേ.......മുമ്പിൽ കാണുന്ന ഇത്തിരി വെളിച്ചത്തിൽ ആഗ്രഹങ്ങൾ നെയ്‌താൽ തീർത്തും ഇരുട്ടിലാകുമെന്ന് പ്രകൃതി മുന്നറിയിപ്പ് തരും പോലെ തോന്നിയവന്.... അവൻ സ്വയം മനസ്സിനെ പിടിച്ചു കെട്ടി കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്നു.... അപ്പോഴും മനസ്സ് അനിയന്ത്രിതമായി മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾക്കും ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല...... ഏറെ നേരം ഉറങ്ങാത്ത അവളുടെ ചലനങ്ങൾ അവൻ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... പതിയെ പതിയെ അവൾ ഉറങ്ങിയെന്നു തോന്നിയ ആ നിമിഷമാണ് അവനും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണത്...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 പിറ്റേന്ന് രാവിലെ നേരത്തെ എഴുന്നേറ്റത് തനൂജയായിരുന്നു..... അവരെഴുന്നേറ്റ് മുടി ഉച്ചിയിൽ കെട്ടി കൊണ്ട് ഒന്ന് തിരിഞ്ഞപ്പോഴാണ് സച്ചുവിനപ്പുറത്തായി കിടക്കുന്ന മീനുവിനെയും ഇഷാനിയെയും കാണുന്നത്.... അവൻ രണ്ട് പേരെയും ഒരു കൈ കൊണ്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്..... അവരുടെ ചുണ്ടിൽ ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു..... അവർ എഴുന്നേറ്റ് പതിയെ അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നിരുന്നു..... കട്ടിലിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുറുക്കാൻ ചെല്ലവുമായി ഉമ്മറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ തറയിൽ കിടക്കുന്ന മൂന്ന് പേരെയും കണ്ട് അവരും ഒന്ന് ചിരിച്ചിരുന്നു.... പിന്നെയാണ് മീനു എഴുന്നേറ്റത്....... കണ്ണുകൾ ഒന്ന് തിരുമ്മാൻ പോലും ഇടമില്ലാതെ ഇടതും വലതുമായി കിടക്കുന്ന രണ്ട് പേരും ആരാണെന്ന് അവളൊന്നു നോക്കിയപ്പോഴാണ് രാത്രിയിലെ സംഭവം അവൾക്കോർമ്മ വന്നത്...... അവളുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു ചിരിയൂറി.... അവർക്ക് രണ്ട് പേർക്കും നോക്കാനുള്ള ഇടം കൊടുത്തെന്ന പോൽ തല താഴ്ത്തിയാണ് താൻ കിടന്നത്.... അത്‌ കൊണ്ട് തന്നെ കഴുത്തിനു ചെറിയൊരു വേദനയുണ്ട്....... പിന്നേ കിടന്ന ഉടനെ ഉറങ്ങാൻ ഞാൻ കുംഭ കർണനൊന്നുമല്ലല്ലോ..... വെറുതെ ഉറക്കം നടിച്ചു കിടന്നതാണ് കുറച്ചു നേരം........ അവൾ ഇഷാനിയെ ഒന്നുണർത്താൻ കയ്യുയർത്തിയെങ്കിലും എന്തോ ഒരു കുസൃതി തോന്നിയിരുന്നവൾക്ക്... അവൾ പതിയെ അവർക്കിടയിൽ നിന്ന് ഊർന്നു താഴേക്ക് പോയി.... പിന്നെ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു..... ഇപ്പൊ രണ്ട് പേരും അടുത്തായി കിടക്കുന്നത് പോലെയുണ്ട് മാത്രമല്ല...... അവന്റെ കയ്യിനു മുകളിലാണ് അവൾ തല വെച്ചിരിക്കുന്നത്.... മീനു പതിയെ ഫോണെടുത്തു വന്ന് ഒരു ഫോട്ടോയും എടുത്ത് കൊണ്ട് ഒന്നും അറിയാത്തത് പോലെ അവിടെ നിന്ന് നടന്നിരുന്നു....... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 അമ്മേ..... മീനു ഉമിക്കരി കയ്യിലേക്ക് വെച്ചു പല്ല് തേക്കുമ്പോഴാണ് ഉമ്മറത് നിന്ന് ആ വിളി കേട്ടത്...... മീനുവിന്റെ മുഖം വല്ലാതെ വിടർന്നു...... അവൾ ഇട്ടിരുന്ന പാവാട പൊക്കി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഉമ്മറത്തേക്കോടി..... ഉമ്മറത്തു മുത്തശ്ശി യോടായി സംസാരിച്ചു നിൽക്കുന്ന അമ്മുവിനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകളോന്നു നിറഞ്ഞത് പോലെ... അവളോടി ച്ചെന്ന് അമ്മുവിനെ കെട്ടി പ്പിടിച്ചിരുന്നു..... അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ നനവറിഞെന്ന വണ്ണം അമ്മുവിന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു.... ഈ പെണ്ണ്..... ഉമിക്കരിയെല്ലാം എന്റെ ചുരിദാറിലാക്കി... അവളെ അടർത്തി മാറ്റി അമ്മുവത് പറയുമ്പോൾ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... മീനുവിന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകി..... ആഹാ.... വന്ന പാടെ തുടങ്ങിയോ കരച്ചിൽ..... തനൂജ അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് ഉമ്മറത്തേക്ക് വരുമ്പോൾ രണ്ട് പേരും കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു...... നീയിന്ന് തന്നെ പോകുമോ ചേച്ചി..... മീനു ഒരു വെപ്രാളത്തോടേ അത്‌ ചോദി ക്കുമ്പോൾ നിറഞ്ഞു വന്നൊരു വിങ്ങലോടെ ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി അമ്മു..... മീനുവിന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.... അവളൊന്നു കൂടി അമ്മുവിനെ കെട്ടി പ്പിടിച്ചു.... സച്ചു എന്തേ അമ്മേ...... അവൻ ഉറങ്ങുവാണ്... ദേ എന്റെ മുറിയിലുണ്ട്.... അമ്മു ചോദിച്ചതിന് തനൂജ മറുപടി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് മീനുവിനൊരു നിമിഷം ആ കാഴ്ച ഓർമ വന്നത്.... അവളെന്തെങ്കിലും പറയാൻ നിൽക്കുമ്പോഴേക്കും അമ്മു മുറിയുടെ വാതിൽക്കലെത്തിയിരുന്നു..... (തുടരും) Aysha Akbar #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ

സമർപ്പണം..51. Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫 ഏഴുമണിയായപ്പോഴേയ്ക്കും ഒരുവിധം ജോലിയെല്ലാം വിജിത ഒതുക്കി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സാധാരണ ദിവസങ്ങളിൽ നിന്ന് റൂട്ട് മാറിയുള്ള പണി ആയതിനാൽ അവൾക്ക് അടുക്കും ചിട്ടയുമൊക്കെ മാറിപ്പോയി. എന്നാലും കൂടെ നിന്ന് സഹായിയ്ക്കാൻ ദേവികയുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അവൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടേ തോന്നിയില്ല. ഇനി മുറ്റം കൂടി ഒന്ന് തൂത്ത്‌ വൃത്തിയാക്കി കഴിഞ്ഞു പോയി കുളിച്ചോണ്ടാൽ മതി. വിജിത, ചായ്‌പ്പിനരികിൽ കരുണാകരന്റെ റൂമിന് പുറത്ത് വച്ചിരുന്ന ചൂൽ ചെന്ന് എടുക്കുമ്പോൾ ദേവിക വന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ചൂൽ പിടിച്ചു വാങ്ങി.. "മുറ്റത്ത്‌ രണ്ട് കരിയില കിടന്നെന്ന് കരുതി അതിന്റെ മേൽ കൂടി നടന്നാൽ ആരുടേയും കാലൊടിഞ്ഞു പോകുവൊന്നും ഇല്ല.. അവിടെ കിടക്കട്ടെ.. മുറ്റം ഞാൻ വൃത്തിയാക്കിയ്ക്കോളാം.. ഏട്ടത്തി പോയി കുളിച്ചിട്ട് ജോലിയ്ക്ക് പോകാൻ നോക്ക്.. എട്ടര മണിയ്ക്ക് കൃത്യം അവിടെ എത്തേണ്ടതല്ലേ... പറഞ്ഞ സമയവും കഴിഞ്ഞു താമസിച്ച് ചെന്നാൽ വല്ലവരുടേയുമൊക്കെ വായിലിരിയ്ക്കുന്നത് മുഴുവൻ കേൾക്കേണ്ടി വരുമേ.. മാത്രവുമല്ല ഇന്ന്‌ ആദ്യത്തെ ദിവസമാണ്. ഇന്ന്‌ തന്നെ താമസിച്ച് ചെന്നാൽ ഏട്ടത്തി എല്ലാവരുടെയും നോട്ടപ്പുള്ളി ആയെന്നും വരും.. ഞാനെന്നും ബസിൽ യാത്രചെയ്യുന്നതല്ലേ.. ഒറ്റ ദിവസം കൃത്യ സമയത്ത്‌ നമ്മുടെ ബസ് വന്ന ചരിത്രമില്ല ഏട്ടത്തീ.. അതുകൊണ്ട് ഇന്നത്തെ ജോലി ഏട്ടത്തി ഇവിടെ നിർത്തിയേക്ക്..." "സാരമില്ലെടീ.. ഇതിന് ഒരഞ്ചു മിനിറ്റ് പോരേ...ഞാൻ മുറ്റത്തൂടെ ഈ ചൂൽ ഒന്നോടിച്ചിട്ട് പോയി കുളിച്ചോളാം..." വിജിത ചൂലിൽ നിന്നുള്ള പിടി വിടാതെ പറഞ്ഞു. "അഞ്ച് മിനിട്ടുകൊണ്ട് തീരുമെങ്കിൽ ഞാൻ ചെയ്തോളാം. ആനേരത്തിന് ഏട്ടത്തി ചെന്ന് കുട്ടികൾക്ക് കഴിയ്ക്കാനുള്ളത് എടുത്ത്‌ വയ്ക്ക്.. അവർക്ക് എത്ര വേണമെന്നൊക്കെ ഏട്ടത്തിയ്ക്ക് അല്ലേ അറിയൂ.. കുളിപ്പിച്ച് യുണിഫോമിട്ട് ഓട്ടോയിൽ കയറ്റിവിടുന്ന കാര്യം ഞാനേറ്റു...ഏട്ടത്തി ചെല്ല്.." വിജിതയ്ക്ക് ചൂലിന്മേൽ നിന്നുള്ള പിടി വിടാതെ തരമില്ലായിരുന്നു. ""പൊയ്ക്കോ.. ചെന്ന് ജോലി തീർത്തിട്ട് പോകാൻ നോക്ക്.." തന്നെ തന്നെ സ്നേഹം ഇരമ്പുന്ന നോട്ടത്തോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന വിജിതയോട് ദേവിക പറഞ്ഞു. അവൾ ചൂലിന്റെ പിടി കൈവെള്ളയിൽ രണ്ട് തട്ട് തട്ടിയ കെട്ട് ഒന്ന് മുറുക്കി ചേർത്തു. ചായ്‌പ്പിന്റെ വാതിൽക്കൽ വന്ന് നിന്ന് കരുണാകരൻ ആ കാഴ്ച കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ദേവിക ചൂലും കൊണ്ട് തൂക്കാനായി തിരിയുമ്പോൾ മുത്തശ്ശൻ തന്നെ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് കാണുന്നത്. അയാളുടെ, മുട്ടപ്പാടയുടെ നിറം വീണ കണ്ണുകളിൽ അവിശ്വസനീയതയുടെ അലകൾ കാണാം. "എന്താ മുത്തശ്ശ.. ചായ വല്ലതും വേണോ... മുത്തശ്ശന് ചായയോ കാപ്പിയോ വേണമെന്ന് തോന്നുമ്പോ ഏട്ടത്തി ഇവിടെ ഇല്ലല്ലോ എന്നോർത്ത് പറയാതിരിയ്ക്കല്ലേ. ഞാനിവിടെയുണ്ട്. ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി തരാം. കേട്ടോ..." "അതിന് നിനക്ക് ചായയോ കാപ്പിയോ വല്ലതും ഉണ്ടാക്കാൻ അറിയാവോടീ.. അടുപ്പിൽ ഒന്ന് തീ കത്തിയ്ക്കാൻ അറിയാത്തവളാ എനിയ്ക്ക് ചായയുണ്ടാക്കി തരാമെന്ന് പറയുന്നത്. കൊള്ളാം.." "മുത്തശ്ശൻ രാവിലെ കുടിച്ച ചായ ആരുണ്ടാക്കി തന്നതാണെന്നാ കരുതിയേക്കുന്നത്.. ഏട്ടത്തിയോ... അത് ഞാനിട്ടതാ. ഏട്ടത്തി എന്നെ അതിനും മുമ്പേ ചായയിടാൻ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു..." "നേരാണോടീ... നീ അവളെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ സഹായിയ്ക്കുന്നുണ്ടോ.. നന്നായിവരും. അതിവിടെ കിടന്ന് ചക്രശ്വാസം വലിക്കുന്നത് നീയും കാണുന്നതല്ലേ മോളേ.. പോരാത്തതിന് ഇനി അത് ജോലിയ്ക്കും പോകാൻ പോവാ.. നിന്നെക്കൊണ്ട് ആവും വിധം ഒരു കൈ സഹായിക്കണേ മോളേ... പുണ്യം കിട്ടും." വൃദ്ധൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു. അയാളുടെ നരച്ച കൺപീലികളിൽ സ്നേഹത്തിന്റെ നനവുണ്ടായി. ദേവിക മുറ്റമടിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുമ്പോഴാണ് ജയകൃഷ്ണൻ ഒരു കപ്പ് ചായയുമായി പത്രം മറിച്ചു നോക്കാൻ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് വരുന്നത്. അവന് കണ്മുമ്പിലെ കാഴ്ച കണ്ട് അന്ധാളിപ്പായി. അവൻ ചെന്ന് അമ്മയെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് വന്ന് ആ കാഴ്ച കാണിച്ചു കൊടുത്തു. വീട്ടിനുള്ളിൽ തറയിൽ ഒരു പേപ്പർ തുണ്ട് വീണുകിടന്നാൽ അത് കുനിഞ്ഞ് എടുത്ത്‌ കളയാത്ത മകൾ നിന്ന് മുറ്റമടിയ്ക്കുന്ന കാഴ്ച കണ്ട് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ താടിയ്ക്ക് കൈവച്ചു നിന്നു പോയി. "ഇവൾക്കിന്ന് ക്‌ളാസില്ലേ അമ്മേ..." ജയകൃഷ്ണൻ തിരക്കി. "രാവിലെ തലവേദനയും പനിക്കോളുമാ എന്നും പറഞ്ഞു അവിടെ കുത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്ന പെണ്ണാ.. ഇപ്പോൾ കണ്ടോടാ ജയാ.. അവൾക്ക് പനിയും ഇല്ല, ജലദോഷവും ഇല്ല.. ഇതെന്ത് മറിമായം തമ്പുരാനേ..." "ഇന്ന്‌ ജോലിയ്ക്ക് പോയി തുടങ്ങുവല്ലേ അമ്മയുടെ മരുമോള്... അപ്പോൾ ഒരു കൈ സഹായമായിക്കോട്ടെ എന്ന് ദേവു കരുതിക്കാണും. അമ്മ ഇത് മുളയിലേ നുള്ളിയേക്കണേ അമ്മേ. അല്ലെങ്കിൽ അവർ സ്ഥിരം ഇനി ഈ ജോലി അവളുടെ തലയിലേക്ക് വച്ച് കൊടുക്കും.." ജയകൃഷ്ണൻ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് പേപ്പർ അവിടെ തന്നെ വച്ച ശേഷം തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. ദേവിക ആദ്യത്തെ ഉശിരിന് സ്പീഡിൽ തൂത്ത ശേഷം നടു വേദനിച്ചപ്പോൾ ഒന്ന് നിവർന്നു നിന്നു. അപ്പോഴാണ് അമ്മ തന്നേയും നോക്കി നിൽക്കുന്നത് അവൾ കാണുന്നത്. ദേവിക അവരെ കാണാത്ത ഭാവത്തിൽ ജോലി തുടർന്നു. "നിന്നോട് ആരാടീ പറഞ്ഞത് രാവിലെ എണീറ്റ് മുറ്റം തൂക്കാൻ.. നീ ആണോ ഈ ജോലി എന്നും ഇവിടെ ചെയ്യുന്നത്... എന്നും ഈ ജോലിചെയ്തും കൊണ്ടിരുന്നവൾ എവിടെപ്പോയെടീ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു. "അമ്മയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ എന്താ വേണ്ടത്..." ദേവിക ചൂലും കയ്യിൽ പിടിച്ചു നിവർന്നു നിന്നു. "അമ്മയ്ക്കിപ്പോൾ എന്താ വേണ്ടതെന്നോ... നീയാണോ എന്നും ഈ വീട്ടിൽ ഈ ജോലിചെയ്യുന്നതെന്നാ ഞാൻ ചോദിച്ചത്.." "അല്ല... ഇന്ന്‌ മുതൽ ഞാനായിരിയ്ക്കും ഈ ജോലിചെയ്യുന്നത്. മതിയോ..." "എടീ, നിനക്ക് പഠിയ്ക്കാനൊന്നും ഇല്ലേ എന്നാ ഞാൻ ചോദിച്ചതിന്റെ അർത്ഥം... വിജിതയല്ലിയോ ഈ പണി എന്നും ചെയ്യുന്നത്...ഇന്നെന്താടീ അതിനൊരു പുതുമ.. പനിയാണെന്നും പറഞ്ഞു സ്കൂളിൽ പോലും പോകാതിരുന്ന നിന്നെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് ആരാടീ ഈ അടിമപ്പണി ചെയ്യിയ്ക്കുന്നത്..പോടീ.. നിനക്ക് അസുഖമൊന്നുമില്ലെങ്കിൽ സ്കൂളിൽ പോകാൻ നോക്ക്.." അവർ അകത്തേയ്ക്ക് കൈ ചൂണ്ടി. ദേവിക കയ്യിലിരുന്ന ചൂൽ താഴേയ്ക്ക് ഇട്ടു. "ദാ കിടക്കുന്നു അടിമപ്പണി ചെയ്യുന്ന ആയുധം.. ഞാൻ നിർത്തി. ഇനി അമ്മ ചെയ്തോളുവല്ലോ ബാക്കി. അല്ലേ... ഏട്ടത്തി ജോലിയ്ക്ക് പോകാൻ ഇറങ്ങി വരുമ്പോഴെങ്ങാനും ഇത് ചെയ്തിട്ട് നീ ജോലിയ്ക്ക് പോയാൽ മതിയെന്ന് പറയാനാ അമ്മയുടെ ഭാവമെങ്കിൽ ഈ തൂത്ത്‌ കൂട്ടിയ ചവറെല്ലാം കൂടി വാരിക്കൊണ്ട് വന്ന് ഞാൻ അമ്മയുടെയുംഅമ്മയുടെ ഇളയ മകന്റെയും റൂമിൽ നിരത്തിയിടും. പറഞ്ഞില്ലെന്നു വേണ്ട... ഞാൻ കണ്ടാരുന്നു മകൻ വന്ന് നിന്ന് ഏഷണി കേറ്റിയിട്ട് തിരിച്ച് പോകുന്നത്..അപ്പോൾ അത്രയെങ്കിലും ഞാൻ നിങ്ങൾക്കും തരേണ്ടതല്ലേ. ഇത് ഇനി അമ്മയുടെ ആഗ്രഹമല്ലിയോ.. ഞാനായിട്ട് അതിന് തടസം നിൽക്കുന്നില്ല.. അമ്മ ജോലി തുടങ്ങിയ്ക്കോ..." ദേവിക നടന്ന് അവർക്ക് മുമ്പിൽ വന്ന് നിന്നു. "ആഹാ.. കൊള്ളാമല്ലോടീ മോളേ നീ.. അമ്മയെ കൊണ്ട് മുറ്റം വരപ്പിയ്ക്കാനുള്ള അവളുടെ ഒരു പൂതി... ഇതും അവളാണോടീ നിനക്ക് പറഞ്ഞു തന്നത്.. നിന്റെ പുന്നാര ഏട്ടത്തി..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവളെ അടിമുതൽ മുടി വരെ രണ്ട് തവണ നോക്കി. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയേ കൊണ്ട് പണി ചെയ്യിപ്പിയ്ക്കാൻ നിന്നേക്കാൾ വല്ല്യ പുള്ളികൾ നോക്കിയിട്ട് നടന്നില്ല. പിന്നല്ലേടീ ഞാഞ്ഞൂലെ നീ... നീ അവള് പറയുന്നതും കേട്ട്, അവളെയും സഹായിച്ചു കൊണ്ട് ഈ വീട്ടിൽ കയറി ഇരുന്നോ.. അവള് നിന്നെ തലയിൽ ചുമന്നോണ്ട് നടന്നോളും... അമ്മ പറയുന്നതാണല്ലോ നിനക്കിപ്പോൾ നെറികേട്..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു അടുക്കളയിലേക്ക് പോന്നു. അവിടെ വിജിത കുട്ടികൾക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുത്ത്‌ കഴിഞ്ഞിട്ട് അവർക്കുള്ള നിർദേശങ്ങൾ നൽകികൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. അവർക്ക് കൊണ്ടുപോകാനുള്ള ഉച്ചഭക്ഷണം അവൾ പാത്രത്തിൽ എടുത്ത്‌ വച്ചിട്ടുണ്ട്. "നീ ഈ പിള്ളേരെ ഇവിടെ നിർത്തിയിട്ട് പോകാതെ എട്ടരയ്ക്ക് ഓട്ടോ വരുമ്പോൾ അതിൽ കയറ്റി വിട്ടിട്ട് പോയാൽ പോരേ വിജിതേ നിനക്ക്.." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവൾ കുളി കഴിഞ്ഞു വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് തിരക്കി. "എട്ടര മണിയ്ക്ക് എനിയ്ക്ക് ഡ്യൂട്ടിക്ക് കയറണം അമ്മേ.. അപ്പോൾ എട്ടരയ്ക്ക് ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിയാൽ എങ്ങിനെ ശരിയാകാനാ.. ഓട്ടോ വരുമ്പോ ദേവു ഇവരെ അതിൽ കയറ്റി വിട്ടോളും..." "ഓ.. അപ്പോൾ അതിനാ പെണ്ണിനെ സ്കൂളിൽ വിടാതെ വീട്ടിൽ പിടിച്ചു നിർത്തിയേക്കുന്നത്. അല്ലേ. നിനക്കും നിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും ചെടി വേല ചെയ്യാൻ.. നീയും നിന്റെ മക്കളും ചേർന്ന് എന്റെ പെണ്ണിന്റെ ഭാവി തകർത്തു കളയുവോടീ... അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ നീ അവളോട് സ്കൂളിൽ പോകേണ്ടെന്ന് പറയില്ലായിരുന്നല്ലോ..." "അമ്മ വെറുതേ തെറ്റിദ്ധരിയ്ക്കല്ലേ. ഞാൻ അവളോട് അങ്ങനൊന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. തല വേദന ഉള്ളത് കൊണ്ട് അവളിന്ന് സ്കൂളിൽ പോകുന്നില്ലെന്ന് അവളാ എന്നോട് പറഞ്ഞത്. അല്ലാതെ അമ്മ കരുതും പോലെ..." "അമ്മയൊന്നും കരുതിയിട്ടില്ലേ പൊന്ന് കുഞ്ഞേ...രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ആര് വരുമെടീ നിന്റെ മക്കളേ ഓട്ടോറിക്ഷയിലേക്ക് ആനയിച്ചു കയറ്റാൻ.. അതിന് എന്റെ സഹായം വേണ്ടി വരുമല്ലോ... അത് പര സഹായമല്ലേ.. അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ പറഞ്ഞത് നീ ആരെയും ആശ്രയിയ്ക്കാൻ നിൽക്കാതെ കുഞ്ഞുങ്ങടെ കാര്യം നോക്കിയിട്ട് ഇത്തിരി താമസിച്ച് ജോലിയ്ക്ക് പോയാൽ മതിയെന്ന്.. സർക്കാർ ഓഫീസ് വല്ലതുമാണോടീ കൃത്യ സമയത്ത്‌ ചെന്ന് ഒപ്പിടാൻ. ഉള്ളീം, മുളകും, പച്ചക്കറിയും, ഉണക്കമീനും തൂക്കി കൊടുക്കുന്ന കടയിലേക്കല്ലേ നീ ജോലിയ്ക്ക് എന്നും പറഞ്ഞു പോകുന്നത്.. അവരോടു ചെന്ന് പറയണം എനിയ്ക്ക് രണ്ട് മക്കളുണ്ട്,എനിയ്ക്കെന്റെ കൊച്ചുങ്ങടെ കാര്യം നോക്കിയിട്ടേ ഇങ്ങോട്ട് കച്ചവടത്തിന് വരാൻ പറ്റൂ എന്ന്. അങ്ങനാ ചൊവ്വൊള്ള പെൺപിള്ളേർ ചെയ്യേണ്ടത്.. അവർക്ക് വേണ്ടെങ്കിൽ വേണ്ടെന്ന് വയ്ക്കട്ടെ. ഈ ലോകത്ത്‌ അവർക്ക് മാത്രമല്ലല്ലോ കടയും കച്ചവടവും ഉള്ളത്.. ഇക്കാലത്ത്‌ പെണ്ണുങ്ങൾ എവിടെ ചെന്ന് ജോലിചെയ്താലും പത്ത്‌ നാനൂറു രൂപാ കണ്ണുമടച്ചു കൊണ്ട് കയ്യിൽ കിട്ടും. അതും സർവ്വ ചിലവും കഴിഞ്ഞിട്ട്.." "എന്റെ അമ്മേ... ഏട്ടത്തി ഇന്ന് ആദ്യമായിട്ട് ഒരു ജോലിയ്ക്ക് പോകുവാ എന്നെങ്കിലും ഒന്ന് കരുത് നിങ്ങൾ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ സംസാരവും കേട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് വന്ന ദേവിക പറഞ്ഞു. "ഏട്ടത്തിയെ അമ്മ അനുഗ്രഹിച്ചില്ലെങ്കിലും വേണ്ടില്ല അമ്മയുടെ ഈ തൃപ്തിയില്ലായ്മ കാണിയ്ക്കല്ലേ.നല്ലൊരു കാര്യത്തിനാണെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും ആ വായ ഒന്നടച്ചു വയ്ക്ക്.." "പിന്നേടീ.. അവള് അമ്മയുടെ വായടപ്പിയ്ക്കാൻ വന്നിരിയ്ക്കുന്നു.. നിന്റെ ഏട്ടത്തി വലിയ ഉദ്യോഗസ്ഥ ആയെന്നും കരുതി അവളീ വീട്ടിൽ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലിയൊന്നും ചെയ്യാൻ എന്നെ കിട്ടില്ല. പറഞ്ഞേക്കാം.." "വേണ്ട. അമ്മ ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട. തീർന്നല്ലോ പ്രശ്നം..." ദേവിക, വിജിതയ്ക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. "ഏട്ടത്തീ, ഏഴര കഴിഞ്ഞു സമയം.. എട്ട് അഞ്ചിനൊരു ബസുണ്ട്. അതിൽ കയറിയാൽ എട്ട് ഇരുപതിന് സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിന്റെ മുമ്പിൽ ബസ് നിർത്തും. അതിനടുത്ത സ്റ്റോപ്പാ സ്റ്റാന്റ്. ഇനിയും താമസിയ്‌ക്കല്ലേ.. ആദ്യത്തെ ദിവസമല്ലേ. ആ ബസിൽ തന്നെ പോകാൻ നോക്ക്. അഞ്ച് മിനിറ്റ് നേരത്തെ ചെന്നാലും ഒരു മിനിറ്റ് വൈകി കേറാതെ നോക്കണം ഇന്ന്‌." ദേവിക പറഞ്ഞു. വിജിതയ്ക്ക് അധികം ഒരുങ്ങാനൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മുഖത്തെ എണ്ണമയം മാറാൻ ഒരുനുള്ളു പൌഡർ കൈയ്യിൽ കുടഞ്ഞു മുഖത്ത് തൂത്തു. ഒരു സ്റ്റിക്കർ പൊട്ടും തൊട്ട് നീണ്ട മുടിയിൽ ഒരു തുളസിക്കതിരും തിരുകുന്നതോടെ ഒരുക്കം കഴിഞ്ഞു. അവൾ ഓരോന്നും ചെയ്യുന്നത് നോക്കികിടക്കുകയാണ് മുരളീ കൃഷ്ണൻ. 'ഉറങ്ങുവാണോ മുരളിയേട്ടാ, കുടിയ്ക്കാൻ എന്തെങ്കിലും വേണോ മുരളിയേട്ടാ, വിശപ്പുണ്ടെങ്കിൽ ഇന്ന് ചോറ് ഇത്തിരി നേരത്തെ വിളമ്പട്ടെ മുരളിയേട്ടാ എന്നൊന്നും ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ഇനി ഇടയ്ക്കിടെ ഓടി തന്റെ അരികിലേക്ക് വരാൻ വിജിതയില്ല. കിടന്നു മുഷിയുമ്പോൾ ഒന്ന് താങ്ങിയിരുത്താനോ, താനിരിയ്ക്കുമ്പോൾ പ്ലാസ്റ്ററിട്ട കാൽ മേൽ ഒന്ന് തടവി ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാനോ അവളുടെ സാമീപ്യം ഇനി പകലണഞ്ഞാൽ മാത്രമേ തിരിച്ചെത്തൂ... അതുവരെ ഇവിടെ ഞാൻ തനിച്ചാണ്. "മുരളിയേട്ടാ..." വിജിത വിളിയ്ക്കുന്നത് കേട്ട് അയാൾ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി. "എന്താ ആലോചിയ്ക്കുന്നത്... ഞാനിനി മുരളിയേട്ടൻ വിളിയ്ക്കുമ്പോഴെല്ലാം ഓടിയോടി അടുത്തേയ്ക്ക് വരാൻ ഇവിടെ ഇല്ലെന്നാണോ... എല്ലാം ഞാൻ ഇവിടെ അടുപ്പിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ട്.. കാപ്പിയുണ്ട്.. ചായ ഫ്ലാസ്കിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട്.. വെള്ളം ദാ ഇവിടിരുപ്പുണ്ട്... പിന്നെ ഉച്ചയ്ക്കുള്ള ചോറ് ദേവിക കൊണ്ട് വന്ന് തരും. ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.എന്തെങ്കിലും ഒരാവശ്യം വന്നാൽ അവളെ വിളിയ്ക്കണേ മുരളിയേട്ടൻ. അവളിവിടെ ഉണ്ട്." മുരളീകൃഷ്ണൻ വെറുതേ ഒന്ന് തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു. അവന്റെ സങ്കടം അവൾക്ക് മനസിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അത് കണ്ടില്ലെന്ന് നടിയ്ക്കുകയേ അവൾക്ക് നിവൃത്തിയുള്ളായിരുന്നു. "പോയിട്ട് വരട്ടെ മുരളിയേട്ടാ.." അവൾ അവനോട് യാത്ര പറഞ്ഞു. തന്റെ നിസ്സഹായതയോർത്ത്‌ അവനൊന്ന് തല ചലിപ്പിയ്ക്കാൻ മാത്രമേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. കണ്ണനുണ്ണിയ്ക്കും, അനാമികയ്ക്കും ഓരോ ഉമ്മ നൽകിയിട്ട് അവൾ ഇറങ്ങി നടന്നു. കുട്ടികളുടെ കൈപിടിച്ച് പാട വരമ്പത്തേയ്ക്കിറങ്ങുന്ന പടവുകൾ വരെ ദേവിക കൂടെ ചെന്നു. "ശീഘ്രം വിട്ടോ. എട്ട് പത്തിന്റെ വണ്ടി കിട്ടും.. തിരക്കായിരിയ്ക്കും. അതൊക്കെ ഇനി അങ്ങ് ശീലമായിക്കൊള്ളും...ജോലിയ്ക്ക് കയറിയിട്ട് നേരം കിട്ടുമ്പോ വിളിയ്ക്കണേ ഏട്ടത്തീ..." ദേവിക പറഞ്ഞു. "പോടീ അവിടുന്ന്. അവടെ വാർത്താനം കേട്ടാൽ തോന്നും ഞാനങ്ങ് വിദേശത്ത്‌ എങ്ങാണ്ടും ജോലിയ്ക്ക് പോകുവാണെന്ന്..." "എന്നാലും എന്തൊക്കെയാ അവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ എന്നൊന്ന് അറിയാല്ലോ.. എല്ലാരും മുരളിയേട്ടനെ പോലെ സ്നേഹമുള്ളവരൊക്കെ ആണോ അതോ അമ്മയെ പോലുള്ളവരാണോ എന്നൊക്കെ..." ദേവിക ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "ദേ.. നമ്മുടെ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കേൾക്കണ്ട. പറഞ്ഞത് നീയാണെങ്കിലും എന്നെയും കൂടി ചേർത്ത്‌ നിർത്തി പൊരിയ്ക്കും. പറഞ്ഞില്ലെന്നു വേണ്ട.. ഇനി നിങ്ങൾ കയറി പൊയ്ക്കോ..." വിജിത അവർക്ക് റ്റാറ്റാ കൊടുത്തിട്ട് വയൽ വരമ്പിലൂടെ നടന്നു റോഡിൽ ചെന്ന് കയറി. വിജിതേട്ടത്തിയുടെ ഈ അലച്ചിലിന് ഏക കാരണം താനാണെന്ന് ദേവികയ്ക്ക് തോന്നി. അന്ന് സോമേട്ടൻ വിജിതേട്ടത്തിയ്ക്ക് വേണ്ടി വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടി ആ ട്യൂഷൻ ഹോം വീട്ടിൽ നടത്താൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയോട്കൂടെ ചേർന്ന് നഖശിഖാന്തം എതിർത്തത് താനായിരുന്നു. ഒരു പക്ഷേ അന്ന് താൻ ആ എതിർപ്പ് പ്രകടിപ്പിയ്ക്കാത്തിരുന്നെങ്കിൽ.... അത്രയും ആലോചിച്ചപ്പോൾ തന്നെ ദേവികയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നു. അവൾ കുട്ടികളെയും കൂട്ടി അവിടെ നിന്നും തിരികെ പോന്നു. (തുടരും) #📔 കഥ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ

അനുപല്ലവി. 11 aniprasad 🎫🎫🎫🎫🎫 അനുരാധ നനഞ്ഞ കൈകൾ സാരത്തുമ്പിൽ തുടച്ച ശേഷം എളിയിൽ കുത്തി വച്ചിരുന്ന സാരിയുടെ തുമ്പ് നേരെ വലിച്ചിട്ടു. "നീയെന്താടീ, ഞാൻ വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ കേറിപ്പോയി ഒളിച്ചിരിക്കുവാരുന്നോ... അതോ ഞാൻവന്നിട്ട് തിരികെ പോയോ എന്നറിയാൻ വന്നതാണോ.." മഞ്ജുളയ്ക്ക് അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ ദേഷ്യം വന്നു. "ഞാൻ അവിടൊരു ജോലി ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നതാ മഞ്ജു. ഇവിടെ സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ ആരാ വന്നതെന്നറിയാൻ വന്നു നോക്കിയതാ. നീ വന്നിട്ടൊരു പാട് നേരമായോ.. ഇരിയ്ക്ക്.. ഞാൻ ചോറെടുക്കാം. മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ഒപ്പമിരുന്നു നിനക്കും കഴിയ്ക്കാലോ." അനുരാധ അകത്തേയ്ക്ക് പോകാനൊരുങ്ങിയപ്പോൾ മഞ്ജുള കൈ കട്ടിളപ്പടിയിൽ വച്ചു വഴി തടഞ്ഞു. "നീ അവിടെ നിൽക്ക്.. എനിയ്ക്ക് നിന്നോട് സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ട്. അതിന് നിന്നെ ഒന്ന് കാണാനാ ഞാൻ പുളിമാത്ത്‌ നിന്ന് ഓടി ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്. അല്ലാതെ നിന്റെ സൽക്കാരത്തിൽ പങ്ക് കൊള്ളാൻ വേണ്ടിയല്ല." അനുരാധ, തനിയ്ക്ക് മുമ്പിൽ വഴി വിലങ്ങി നിൽക്കുന്ന മഞ്ജുളയുടെ കയ്യിൽ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്നമട്ടിൽ നിന്നിട്ട് മുഖം തിരിച്ച് അവളെ നോക്കി. "നിന്റെ കല്യാണമാണെന്ന് ഞാനൊന്ന് അറിഞ്ഞല്ലോടീ. നേരാണോ..." മഞ്ജുള ചോദിച്ചത് കേട്ട് അനുരാധ ചോറ് കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഭവാനിയെ നോക്കി. അനുരാധ നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഭവാനി പെട്ടന്ന് നോട്ടം തന്റെ മുമ്പിലിരിയ്ക്കുന്ന പാത്രത്തിലേക്കാക്കി. "എന്നാടീ നിന്റെ കല്യാണ തീയതി..ഞാനോ, മാലിനിയോ വന്ന് നിന്റെ കല്യാണം മുടക്കി കളയുമെന്ന് കരുതിയാണോ നീ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞത് ഞങ്ങളെ ഇപ്പോൾ അതൊന്നും അറിയിയ്‌ക്കേണ്ടെന്ന്..." "ഞാൻ അങ്ങനൊന്നും അച്ഛനോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല." "ഇല്ലേ.. കല്ലുവച്ച നുണ മുഖത്ത്‌ നോക്കി പറയുന്നോ. നീ അച്ഛനോട് അങ്ങിനെ പറഞ്ഞിട്ടില്ലെങ്കിൽ അച്ഛൻ ഞങ്ങളെ അത് അറിയിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കില്ലല്ലോ. അച്ഛൻ ഫോണിൽ വിളിച്ചെങ്കിലും ഞങ്ങളെ അത് അറിയിച്ചേനെ.." താൻ മനസ്സിൽ പോലും കരുതാത്ത കാര്യം തന്നിൽ ആരോപിയ്ക്കുന്നതിന് താനൊരു മറുപടി നൽകേണ്ടതില്ലെന്ന് തോന്നിയിട്ട് അനുരാധ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. "നിന്റെ കയ്യിൽ കള്ളത്തരം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടാണോടീ നീ ഞാൻ ചോദിച്ചതിന് മറുപടി പറയാതെ തലയും കുമ്പിട്ട് നിൽക്കുന്നത്... ഒരുത്തനെ വഞ്ചിച്ചിട്ട് മറ്റൊരുത്തന്റെ കൂടെ പൊറുക്കാൻ പോകാൻ യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ നിൽക്കുന്ന കണ്ടില്ലേ... നാണമില്ലല്ലോടീ നിനക്ക് നാട്ടിലുള്ള ആണുങ്ങളെ മുഴുവൻ ചതിയ്ക്കാൻ.." "മഞ്ജുളേ.. അനാവശ്യം പറയരുത്... ഞാൻ ആരെയും പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചിട്ടും ഇല്ല ചതിച്ചിട്ടും ഇല്ല.. അതെന്റെ തൊഴിലുമല്ല." "ഇല്ലേ.. ഇല്ലേടീ.. നീ ആരെയും ചതിച്ചിട്ടില്ലേ... ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാടീ നീ ഉണ്ണിയേട്ടനെ മോഹിപ്പിച്ചത്... നീ കല്യാണം കഴിച്ചോളാമെന്ന് വാക്ക് ഉണ്ണിയേട്ടനോട് നൂറ്‌ തവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നായിരുന്നല്ലോ സത്യഭാമ വല്യമ്മ എന്നേ വന്നു കണ്ട് പറഞ്ഞത്... ഏതോ കൊമ്പത്തെ ജോലിക്കാരനെ കണ്ടപ്പോൾ കിളവനാണെന്ന് പോലും ഓർക്കാതെ നീ കാല് മാറി ക്കളഞ്ഞു. അതല്ലെടീ സത്യം. അല്ലെന്ന് പറയാവോ നിനക്ക്." "ഉണ്ണിയേട്ടനെ കല്യാണം കഴിയ്ക്കാൻ എനിയ്ക്ക് മാത്രമല്ല, നിന്നെ കൊണ്ട് പറ്റില്ലായിരുന്നോ... എന്താ നീ അതിന് തയ്യാറാകാതിരുന്നത്.. ആങ്ങളയുടെ സ്ഥാനത്തുണ്ടായിരുന്ന ഒരാളേ കല്യാണം കഴിയ്ക്കാനുള്ള ഭ്രാന്തൊന്നും എനിയ്ക്കില്ല." "ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാടീ നീ ആ പാവത്തിനെ നിന്റെ പിന്നാലേ ഇട്ട് നടത്തിച്ചത്... നീയല്ലേ ഉണ്ണിയേട്ടനെ മോഹിപ്പിച്ചത്.. എന്നിട്ടവസാനം അയാളെ കല്യാണം കഴിയ്ക്കാനുള്ള ഭ്രാന്ത് അവൾക്കില്ല പോലും.. നല്ല അഭിനയമാണല്ലോടീ നിന്റേത്... നിനക്കാ കിളവനെ കല്യാണം കഴിയ്ക്കാനുള്ള ഭ്രാന്തുണ്ടോടീ... അത് കാണും അല്ലേ.. അയാളുടെ കയ്യിലാവുമ്പോ കാശുണ്ടാവുമല്ലോ.. അത് പോരെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ സുഖിച്ചു വാഴാൻ. നോക്കിയ്ക്കോടീ. ഒരു നിരപരാധിയുടെ കണ്ണീര് ഈ ഭൂമിയിൽ ഇറ്റിച്ചിട്ട് നീ ഏത് കൊട്ടാരത്തിൽ പോയാലും സമാധാനത്തോടെ കഴിയില്ലെടീ... ദൈവമെന്നൊരാൾ മുകളിലിരുന്നു കാണുന്നുണ്ടെടീ എല്ലാം, കാലുമാറ്റ ക്കാരീ.." അത്രയും കേട്ടപ്പോഴേയ്ക്കും അനുരാധ തിരികെ നടന്ന് താൻ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലി പൂർത്തിയാക്കാനായി പോയി. അതോടെ മഞ്ജുളയ്ക്കും വാശിയായി. അവൾ അനുരാധയ്ക്ക് പിന്നാലേ നടക്കാനായി രണ്ടടി വച്ചതും ഭവാനി അവളെ തടഞ്ഞു. "എന്തിനാ വെറുതേ അവൾക്ക് പിന്നാലേ ചെല്ലുന്നത്.അവളുടെവായിലിരിയ്ക്കുന്നത് മേടിച്ചു കൂട്ടാനോ. അങ്ങോട്ട് ചെന്നിട്ട് എന്ത് നേട്ടം.കണ്ടില്ലേ നീ ചോദിച്ച ചോദ്യത്തിന് ഒറ്റയക്ഷരം അവൾ വാ തുറന്നു മറുപടി പറഞ്ഞോ. ഇല്ലല്ലോ.. ഇനി പിന്നാലേ ചെന്ന് നാണം കെടേണ്ട." മുമ്പോട്ട് നടക്കാൻ തുനിഞ്ഞ മഞ്ജുള പിടിച്ചു കെട്ടിയാലെന്ന മട്ടിൽ അവിടെനിന്നു. "ഞാനെന്തിനു അവളോട് സംസാരിക്കണം. അച്ഛനിങ്ങു വരട്ടെ. എനിയ്ക്ക് പറയാനുള്ളത് അച്ഛനോടാ... അത് ഞാൻ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞോളാം." ഭവാനി ചോറ് മുഴുവൻ കഴിച്ച ശേഷം കൈകളും നക്കി തുടച്ചു. "എനിയ്ക്ക് മുത്തശ്ശിയും അതിന് കൂട്ട് നിന്നല്ലോ എന്നോർക്കുമ്പോഴാ.. മുത്തശ്ശിയുടെ മകളുടെ മകനല്ലേ മുത്തശീ ഉണ്ണിയേട്ടൻ.. എന്നിട്ട് ആ പാവത്തിനെ ചതിക്കാൻ അവൾക്ക് കൂട്ട് നിങ്ങളെല്ലാം. അല്ലേ..." "ആര് കൂട്ട് നിന്നെന്നാ നീ പറയുന്നത്. സത്യഭാമ ഇവിടെ വന്ന് ഇതിനപ്പുറം നടത്തിയിട്ട് പോലും കുലുക്കമില്ലാതെ നിന്നവളോടാണോ നീ വന്നു നിന്ന് വേദം ഓതുന്നത്... അവൾക്ക് ഉണ്ണീഷ്ണനെ കല്യാണം കഴിക്കാൻ വയ്യെന്ന് പറഞ്ഞാൽ വയ്യ. അത്രേയുള്ളൂ. അതിനേ നിർബന്ധിയ്ക്കാനോ, ബലമായി പിടിച്ചു കല്യാണം കഴിപ്പിയ്ക്കാനോ ഉള്ള അവകാശം ആർക്കുമില്ല. അതാ അവര് തമ്മിലുള്ള ബന്ധം." "ബന്ധം. മാങ്ങാത്തൊലി. ഈ ബന്ധം നോക്കിയിട്ടാണോ ആ തെണ്ടിച്ചി ഉണ്ണിയേട്ടനെ കണ്ണും കലാശവും കാണിച്ചു മോഹിപ്പിച്ചത്... ആ പാവത്തിന്റെ കണ്ണീരിന്റെ ഫലം നിങ്ങളും കൂടാ അനുഭവിയ്ക്കാൻ പോകുന്നത്. അല്ലേൽ നോക്കിയ്ക്കോ.." "ആം.. ഈ ദാരിദ്ര്യത്തിൽ കൂടുതൽ ഇനി എന്തോന്ന് അനുഭവിയ്ക്കാൻ. നിനക്കെന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ ദേ വരുന്നു ആള്. അങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞേക്ക്." പുറത്തേയ്ക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടിയ ശേഷം ഭവാനി ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നും പാത്രവും എടുത്തു കൊണ്ട് എണീറ്റു. മഞ്ജുള അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. ബാങ്കിൽ നിന്നെടുത്ത ലോണിന്റെ പലിശ കെട്ടാൻ പോയിരുന്ന അരവിന്ദാക്ഷൻ വെയിൽ കൊള്ളാതെ നിവർത്തു പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന കുട മടക്കുകയായിരുന്നു. കുട അയാൾ ഉമ്മറത്തേയ്ക്ക് കയറുന്ന ഭിത്തിയിൽ ചാരി വച്ച ശേഷം അവിടെ കിടന്ന ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്ന് കൊണ്ട് 'മോളെ ഇത്തിരിവെള്ളം' എന്നാവശ്യപ്പെട്ടു. മഞ്ജുള പോയി വെള്ളം എടുത്ത്‌കൊണ്ട് വന്ന് അച്ഛന് കൈമാറുമ്പോഴാണ് അവിടെ നിൽക്കുന്നത് അനുരാധയല്ല, മഞ്ജുളയാണെന്ന് അയാൾ കാണുന്നത്. "ആഹാ.. നീയാരുന്നോ ഇത്.. ഞാൻ കരുതി അനുവായിരിയ്ക്കുമെന്ന്.. നീയിതെപ്പോൾ വന്നു മോളെ... നീ വല്ലതും കഴിച്ചോടീ.." അയാൾ വെള്ളം കയ്യിൽ വാങ്ങി വച്ച ശേഷം അത് കുടിയ്ക്കും മുമ്പേ തിരക്കി. "തിന്നാനും കുടിയ്ക്കാനും ഒക്കെയുള്ളിടത്ത്‌ നിന്ന് തന്നെയാ അച്ഛാ ഞാനിങ്ങോട്ട് വന്നത്. അതിന് അവിടൊരു പഞ്ഞവുമില്ല" "ഉവ്വോ.. നന്നായി. അത് കേട്ടാൽ മതി അച്ഛന്... പത്മരാജൻ വിളിയ്ക്കാറുണ്ടോടീ മോളെ.. മുമ്പൊക്കെ അവൻ ഇടയ്ക്കിടെ എന്നെയൊന്ന് വിളിച്ചു സുഖവിവരങ്ങളൊക്കെ അന്വേഷിയ്ക്കാറുള്ളതായിരുന്നു. ഇപ്പോഴായി അതും ഇല്ല.. ങാ.. പോട്ടെ. നിന്നെ വിളിയ്ക്കുമ്പോ തിരക്കുമായിരിയ്ക്കും അച്ഛന്റെ കാര്യം. അല്ലേ മോളെ.." "പദ്മേട്ടൻ ആരെ വിളിയ്ക്കുന്ന കാര്യമാ അച്ഛൻ ഈ പറയുന്നത്.."മഞ്ജുള തിരക്കി. "നിന്നെ. അല്ലാതാരെയാ. നീയല്ലേ അവന്റെ ഭാര്യ.. അപ്പോൾ ഗൾഫിൽ നിന്ന് അവൻ നിന്നെയല്ലാതെ ആരെ വിളിക്കാനാ." "എന്നേ എന്തിനാ വിളിയ്ക്കുന്നത്, ഇരുപത്തിനാല് മണിയ്ക്കൂറും എന്റെ കൂടെയുള്ളയാൾ.." "അപ്പോൾ പദ്മരാജൻ ഗൾഫിൽ നിന്ന് വന്നിട്ട് ഇതുവരെയും തിരികെ പോയില്ലേ. മാസമിപ്പോൾ മൂന്ന് ആയല്ലോ മോളെ. ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ അവൻ പറഞ്ഞത് രണ്ട് മാസത്തെ ലീവ് എന്നല്ലേ.." "ആ രണ്ട് മാസമൊക്കെ എന്നേ കഴിഞ്ഞച്ഛാ.ഇനി മടങ്ങി പോകണമെങ്കിൽ ടിക്കറ്റ് കാശ് ഇരുപതിനായിരം രൂപ ഞാനുണ്ടാക്കി കൊടുക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അച്ഛന്റെ മരുമോൻ ഇനി വീട്ടിൽ നിൽക്കുകേ ഉള്ളൂ." "നീയെന്താ മോളെ ഈ പറയുന്നത്." മകൾ പറയുന്നത് കേട്ട് അരവിന്ദാക്ഷൻ അമ്പരന്ന് പോയി. "അവന് അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടുമുള്ള യാത്രക്കൂലിയൊക്കെ കമ്പനിയല്ലേ നൽകുന്നത്. അങ്ങനാണല്ലോ അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്..." "ഓ.. കമ്പനി കൊടുക്കുന്നു.." അവൾ പുച്ഛിച്ചു. "അതൊക്കെ പണ്ടായിപ്പോയി. പണ്ടത്തെ നിലയല്ല ഇപ്പോൾ കമ്പനിക്ക്. വലിയ പരുങ്ങലാ പോലും. നാടും വീടുമൊക്കെ കാണാൻ കൊതിയുള്ളവർക്ക് സ്വന്തം കയ്യിലെ കാശ് മുടക്കി പോയിട്ട് വന്നോണം. എത്ര വേണേലും ലീവ് കമ്പനി തരും. അതിന് മാത്രം ഒരു കുറവും വരുത്തില്ല. ഇനി തിരിച്ചങ്ങോട്ട് ചെന്നില്ലെങ്കിൽ അവർക്ക് അത്രയും സന്തോഷം." മഞ്ജുള നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു. "എന്റെ മോളെ, എന്നിട്ടാണോടീ അവനിത് വരെ തിരികെ പോകാതിരുന്നത്. അവൻ അയച്ചു തരുന്ന കാശിൽ നീയൊന്നും ബാങ്കിൽ മിച്ചം പിടിച്ചിട്ടിട്ടില്ലേ.. അതെടുത്ത്‌ അവനൊരു ടിക്കറ്റ് എടുത്തു കൊടുക്കാൻ വയ്യാരുന്നോ നിനക്ക്.. നിനക്കും നിന്റെ മക്കൾക്കും വേണ്ടിയല്ലേടീ അവൻ പോയി മണലാരണ്യത്തിൽ കിടന്ന് കഷ്ടപ്പെടുന്നത്.." "ഞാൻ മിച്ചം പിടിച്ചു ബാങ്കിൽ ഇട്ടിരിയ്ക്കുന്നെന്ന് അച്ഛനോട് ആര് പറഞ്ഞു. പദ്മേട്ടന്റെ മാതാപിതാക്കൾ ഉൾപ്പെടെ എത്രയെണ്ണത്തിന്റെ ചിലവ് നോക്കാനുള്ളതാ ആ വീട്ടിലെന്ന് അച്ഛനറിയോ. വല്ല പത്തോ പതിനയ്യായിരമോ ഒരുമാസം അയച്ചു തന്നാൽ നാല് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ എന്റെ കൈ ശൂന്യമാകും. അത്രയ്ക്കാ ചിലവ് അവിടെ. മാസത്തിലെ ബാക്കിയുള്ളദിവസങ്ങളിൽ മീൻ കാരനോടും, പല ചരക്ക് കടക്കാരനോടും കടം പറയുവാ പതിവ്." "എന്ത് ബുദ്ധിമോശമാ കുഞ്ഞുങ്ങളേ നിങ്ങൾ കാണിയ്ക്കുന്നത്.. നല്ലൊരു ജോലിയോടാണോ നിങ്ങളീ അനാദരവ് കാണിക്കുന്നേ. അവിടെ പദ്മന്റെ അച്ഛന്റെ യോ അമ്മയുടെയോ കയ്യിൽ ഇല്ലായിരുന്നോ മോളെ അവനോടു ടിക്കറ്റ് എടുത്ത്‌ മടങ്ങി പോകാനുള്ള കാശ്. അവരുടെ കയ്യിൽ അതില്ലാതിരിയ്ക്കാൻ വഴിയില്ലല്ലോ.." "ആ.. എനിയ്ക്കെങ്ങും അറിയില്ല അവരുടെ കയ്യിൽ കാശുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന്. അതിന് വേണ്ടിഅവരോട് പോയി ഇരക്കാനും എനിയ്ക്ക് വയ്യ." "നിന്റെയും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെയും ജീവിതമല്ലേ മോളെ അത്. അവന്റെ അച്ഛനോടോ അമ്മയോടോ പറഞ്ഞു പൈസ വാങ്ങിച്ചു കൊടുക്കുന്നത് എങ്ങിനെയാടീ ഇരക്കൽ ആകുന്നത്.. അല്ലെങ്കിൽ പോട്ടെ നിന്റെ കയ്യിൽ സ്വർണ്ണമില്ലായിരുന്നോ എടുത്ത്‌ പണയം വയ്ക്കാൻ. നിന്റെ കഴുത്തിൽ കിടക്കുന്ന മാലയോ, കയ്യിലെ വളയോ ഊരി പണയം വച്ചാൽ അതിനുള്ള തുക കിട്ടിയേനെയല്ലോ. നീയെന്താ മോളെ അത് ചെയ്യാതിരുന്നത്." "എന്നിട്ട് അതിന്റെ പലിശ ആര് അടയ്ക്കും അച്ഛാ..പദ്മേട്ടൻ ചിലവിനുഅയച്ചുതരുന്നതിൽ നിന്ന് വേണം ഞാൻ അതിനും മാറ്റാൻ.. അച്ഛനെക്കാൾ പിശുക്കനാ മകൻ.. അതും പോട്ടെ,സ്വർണ്ണ പ്പണയത്തിനൊക്കെ ഇപ്പോൾ എത്ര ശതമാനമാ പലിശയെന്ന് അച്ഛന് അറിയാവോ. എന്തെങ്കിലും ഒരു ഉരുപ്പടി കൊണ്ട് ഇക്കാലത്ത്‌ പണയപ്പെടുത്തിയാൽ അത് കയ്യിൽ നിന്ന് പോയെന്ന് കൂട്ടിക്കൊണ്ടാൽ മതി. പിന്നെ അത് തിരിച്ചെടുക്കാമെന്ന് പ്രതീക്ഷിയ്ക്കേണ്ട..രണ്ട് പെൺകുഞ്ഞുങ്ങളാ എനിയ്ക്ക് വളർന്നു വരുന്നതെന്ന് കൂടി അച്ഛൻ ഓർക്കണം." മകൾ പറയുന്നത് കേട്ട് അയാൾ ഒരു ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു. അല്പംനേരമായിട്ടും അച്ഛനൊന്നും മിണ്ടുന്നില്ലെന്ന് കണ്ട് അവൾ അയാളെ വിളിച്ചു. അരവിന്ദാക്ഷൻ മുഖം തിരിച്ചു മകളെ നോക്കി. "അച്ഛന്റെ കയ്യിൽ പൈസ വല്ലതും ഇരിപ്പുണ്ടോ അച്ഛാ.. ഉണ്ടെങ്കിൽ അതിങ്ങോട്ട് ഒന്ന് താ. പദ്മേട്ടൻ കയറിപ്പോയാൽ ഉടൻ തന്നെ ആ കാശ് തിരിച്ച് തരാം. ഒറ്റ ദിവസം വൈകിപ്പോകില്ല അച്ഛാ..പദ്മേട്ടൻ അവിടെ ചെന്നാലുടൻ കൂട്ടുകാരുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് വാങ്ങി അയച്ചു തന്നോളും.." "എന്റെ കയ്യിൽ എവിടുന്നാ മോളെ.. സർക്കാർ തരുന്ന പെൻഷൻ കാശല്ലാതെ അഞ്ച് പൈസ വരുമാനമില്ല എനിയ്ക്ക്. റേഷനരി വാങ്ങിച്ചു കഞ്ഞിവയ്ക്കുന്നതിന്റെ കൂടെ ഒരു ചമ്മന്തിയോ, ഇത്തിരി മോര് കറിയോ ഉണ്ടാക്കുന്നത് അവള് നാല് വീടുകളിൽ പോയി കുഞ്ഞുങ്ങക്ക് ട്യൂഷൻ എടുക്കുന്നത് കൊണ്ടാണെന്ന് നിനക്ക് അറിയരുതോ. അവൻ ഗൾഫിൽ ചെന്നാലുടൻ കൂട്ടുകാരന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് പൈസ കടം വാങ്ങി അയച്ചു തരുമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ. എന്നാൽ ഇവിടെ നിന്ന് പദ്മന് ആ കൂട്ടുകാരനോട് പൈസ അയച്ചു തരാൻ ഫോൺ ചെയ്തു പറഞ്ഞാൽ പോരെ മോളെ.. അതാവുമ്പോ അവന് ആരെയും ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കാതെ പോവുകയും ചെയ്യാമല്ലോ." ഈയൊരു മറുപടിയല്ല, താൻ അച്ഛനിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നത് എന്നതിനാൽ അവളുടെ മുഖം മങ്ങി. "എന്നാലും അച്ഛൻ അച്ഛന്റെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന പൈസ എനിയ്ക്കിങ്ങോട്ട് തരില്ല. അല്ലേ.." അവളുടെ സ്വരത്തിനൊരു മാറ്റമുണ്ടായത് അറിഞ്ഞു അയാൾ മകളെ നോക്കി. "അച്ഛന് പലിശ വേണമെങ്കിൽ അത് പറഞ്ഞാൽ പോരെ. ഞാൻ തരാല്ലോ..അതിന്കയ്യിൽ പൈസയില്ലെന്ന് കള്ളം പറയണോ. വെറുതെയെന്തിനാ പദ്മേട്ടൻ വിയർപ്പൊഴുക്കുന്ന കാശ്കൊണ്ട് പോയി വല്ലവനും പലിശ കൊടുക്കുന്നത് എന്നോർത്താ ഞാൻ അച്ഛനോട് കെഞ്ചുന്നെ." "അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് സത്യമാ മോളെ.. കെട്ടിയിട്ടടിച്ചാൽ അച്ഛന്റെ കയ്യിൽ നൂറു രൂപ തികച്ച് എടുക്കാനില്ല." അയാൾ ഇരുകൈകളും വിടർത്തികാട്ടി. "അച്ഛൻ നിങ്ങളുടെ മുമ്പിലൊന്നു നിവർന്നു നിൽക്കുന്നെന്നേയുള്ളൂ. അച്ഛന്റെ നട്ടെല്ല്പോലും തേഞ്ഞു തീർന്നു പോയി മക്കളേ.." അയാൾ വ്യസനത്തോടെ പറഞ്ഞു. തന്റെ കയ്യിൽ കാശുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അയാൾ അതെടുത്ത്‌ മകൾക്ക് നൽകുക തന്നെ ചെയ്യുമായിരുന്നു. "അച്ഛൻ ഈ പറയുന്ന കള്ളം അച്ഛന്റെ മനസ്സ് പോലും വിശ്വസിയ്ക്കത്തില്ലല്ലോ അച്ഛാ.. പൈസയില്ല പോലും.. എന്നിട്ടാണോ അച്ഛൻ അച്ഛന്റെ ദത്ത്‌ പുത്രിയുടെ കല്യാണം നാടടച്ചു കെങ്കേമമാക്കാൻ പോകുന്നത്... അവളുടെ കല്യാണം നടത്താൻ ചുരുങ്ങിയത് എത്ര രൂപ ചിലവാകും എന്നൊന്നും അച്ഛൻ എന്നേ പഠിപ്പിച്ചു തരേണ്ട.. അച്ഛനിപ്പോൾ സ്വന്തം മകളെക്കാളും വലുത് അവളാ അല്ലേ.. അത് എന്ത് കണ്ടിട്ടാ അച്ഛാ.." അരവിന്ദാക്ഷൻ അൽപ്പ സമയംമകളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.പിന്നെ തിരക്കി: "അത് എന്തുകണ്ടിട്ടാണെന്ന് നിനക്ക് അറിയില്ലേ മോളെ.. ഇല്ലെന്ന് പറയരുത് നീ. കാരണം അത് നിനക്ക് അറിയുന്നത് പോലെ മറ്റാർക്കും അറിയില്ലെടീ.. അവൾക്കുള്ളതെല്ലാം അച്ഛൻ കവർന്നെടുത്ത്‌ നിന്റെ കൈവെള്ളയിലല്ലേ വച്ചു തന്നത്.. അവളെ തേടി വന്ന ജീവിതം ഉൾപ്പെടെ... മറന്നു പോയോ അതെന്റെ മോൾ.. മറക്കരുത്. ആര് മറന്നാലും അത് നീ മാത്രം മറന്നു പോകരുത്..." അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ ശാന്തതയായിരുന്നെങ്കിലും ഒരു തീവള്ളി വന്ന് തന്നെ ചുറ്റും പോലെയാണ് മഞ്ജുളയ്ക്ക് തോന്നിയത്. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

ഓപ്പോൾ ഭാഗം 03 അന്ന് ഉച്ചക്ക് നാരായണൻ നായർ വീട്ടിലേക്കു കയറി വന്നപ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞത് .. മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരി മരിച്ചു.. "ആര് ...നമ്മടെ കടമ്പത്തു ക്ഷേത്രത്തിലെ ശാന്തിയോ ?” പത്മിനി അമ്മക്ക് ഒരു സംശയം "അത് തന്നെ ... കുറച്ചു കാലായി അസുഖമായിരുന്നു അവരുടെ നാട്ടിലേക്കു കൊണ്ട് പോവാണെന്നു ... ഒറ്റപ്പാലത്തെ പാലക്കോൾ ഇല്ലത്തു ഉള്ളതാണെത്രെ ..കേട്ടിട്ട് വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റിയില്ല ..പാലക്കോൾ ഇല്ലത്തെ നമ്പൂതിരി എങ്ങിനെ .... ഇങ്ങിനെ വഴിയാധാരമായി ...അത്ര പ്രതാപശാലികളാണ് പാലക്കോൾ ഇല്ലത്തുകാർ ..." അച്ഛൻ പറയുന്നത് അരുണിമ കേട്ടു അവളുടെ മനസിലൂടെ മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരിയുടെ മുഖം കടന്നു പോയ് ... കടമ്പത്ത് വിഷ്ണു ക്ഷേത്രത്തിൽ ശാന്തിയായിരുന്നു.... തിരുമേനിയെ ഇടയ്ക്കു അമ്പലത്തിൽ പോകുമ്പോൾ കാണാറുണ്ടായിരുന്നു ... ഒരു ശാന്ത പ്രകൃതം ... പാവം ......എന്റെയും ദത്തേട്ടന്റെയും കാര്യം അറിഞ്ഞോ എന്നറിയില്ല എന്തോ ഒരു വാത്സല്യം തന്നോട് കാണിച്ചിരുന്നു ദത്തേട്ടൻ ഇവിടെ വിട്ടുപോകണം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് വിൽക്കാനുള്ള സാവകാശം ഒന്നും കിട്ടിയില്ലെന്നു തോന്നുന്നു .... അതിനിടെ അച്ഛൻ പോയിരിക്കുന്നു പിന്നീട് ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ല ...ദത്തേട്ടനെ കുറിച്ച് ...വീട്ടിൽ അച്ഛൻ അതിനെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചതെ ഇല്ല ... ഒന്ന് രണ്ടു കല്യാണ ആലോചനകളെ കുറിച്ച് പറയുന്നതും കേട്ടു അടുത്ത ആഴ്ച്ച ഗൗരിയുടെ വിവാഹമാണ് ഏറ്റവും അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയാണ് തന്റെ മനസ്സറിയുന്നവൾ അവൾ പോയാൽ പിന്നെ ആരാണ് ഒരു ആശ്വാസം ... "ദേവി നീ അവിടെ എന്ത് മനോരാജ്യം കണ്ടോണ്ടിരിക്ക്യ ആ പ്ലെയിറ്റ് എല്ലാം ഒന്ന് കഴുകിക്കെ ..ഊണ് കഴിക്കാറായില്ലേ കുട്ടികൾക്ക് വിശക്കുണു ണ്ടാവും " പത്മിനി അമ്മ ദേഷ്യപ്പെട്ടു ... അരുണിമ അടുക്കളയിൽ ചെന്ന് അമ്മയെ സഹായിച്ചു ..പ്ലെയ്റ്റ് ഏല്ലാം കഴുകികൊടുത്തു അങ്ങനെ സഹായിക്കാറില്ല പഠിക്കാനുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു അകത്തു വന്നിരിക്കും അടുക്കള ജോലി എല്ലാം അമ്മ ഒറ്റക്കാണ് ചെയ്യുന്നത് പുറം പണിക്കു രണ്ട് ജോലിക്കാരുണ്ട് .... ഗൗരിയുടെ കല്യാണത്തിന്റെ തലേ ദിവസം പോയപ്പോൾ വിശാലിനെയും കൂടെ കൂട്ടി .. "എടി ഇപ്പോഴാണോ വരുന്നേ " കണ്ട ഉടനെ ഗൗരി ഓടി വന്നു കെട്ടിപിടിച്ചു .... വാങ്ങിയ സമ്മാന പൊതി അവൾക്കു കൊടുത്തു .. "ചെറുക്കന്മാരെല്ലാം നിന്നെ തന്നെ ആണല്ലോടി നോക്കുന്നെ .. "പോടീ " അവൾ ഗൗരിയെ നുള്ളി .."ഓഹ് ... നിനക്ക് പിന്നെ അയാളെ തന്നെ മതിയല്ലോ ...." കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു ... കൂട്ടുകാരി ഇല്ലേ എന്ന് മാത്രം ചോദിച്ചു ...ഇപ്പോ ഇവിടം വിട്ടുകാണും .. അന്ന് രണ്ടു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ പോകുമെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു ...." ഗൗരി അവളിലെ ഭാവമാറ്റം ശ്രദ്ധിച്ചു ... എങ്കിലും അരുണിമ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല .... റൂമിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ഗൗരി വാതിലടച്ചു "എടി ഇനി നമ്മൾ എപ്പോഴാ കാണാ .. എനിക്ക് പി ജി കംപ്ലീറ്റ് ചെയ്യണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു വീട്ടുകാർ സമ്മതിച്ചില്ല ... അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു ... ഞാൻ എന്റെ ആളെ ശരിക്കു കണ്ടതു കൂടിയില്ല " "എന്റെ ഗൗരി നിനക്കിഷ്ടമില്ലേൽ പറഞ്ഞു കൂടെ "അരുണിമ അവളുടെ മുഖം ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു "എന്തിന് ... എന്റെ വാക്കിന് ഒന്നും ഒരു വിലയും ഇല്ലടി ..താഴെ ഉള്ളവൾക്കു പത്തൊമ്പതു വയസ് എനിക്ക് കളമൊഴിയാൻ സമയമായി .. പെൺപിള്ളേർക്കു ഇരുപതു വയസ്സ് കഴിഞ്ഞാൽ മാതാപിതാക്കൾക്ക് ആധി .... ആരുടെയെങ്കിലും കൈ പിടിച്ചു ഏൽപ്പിച്ചാൽ അവർക്കു മന സമാധാനമായ് ശ്വാസം വിടാം ...." നിരാശയോ നിസ്സംഗതയോ എല്ലാം അവളുടെ മുഖത്ത് നിഴലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു "ഗൗരി "... അരുണിമ വല്ലാതായി . ."എടി ....നീ പിജി കംപ്ലീറ്റ് ചെയ്തിട്ട് കല്യാണം കഴിച്ചാൽ മതി ... അവൾ ഒന്ന് നിറുത്തി ... ഇനി മറ്റവനെയും ഓർത്തു ജീവിതം കളയണ്ട . അയാള് പോയ് വല്ല തമ്പുരാട്ടി കുട്ടിയേയും വേളി കഴിക്കും ... ചിരിച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു നിനക്ക് വേറെ നല്ല ചെറുക്കൻ വരും ... എല്ലാം മറക്കണം ... നേരം ഇരുട്ടായി തുടങ്ങിയിരുന്നു .. വാ നമുക്ക് വല്ലതും കഴിക്കാം വിശാലിനെയും വിളിക്ക് ... അവർ വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങി . 🌹. 🌹. 🌹 ഇന്ന് കടമ്പത്തു ക്ഷേത്രത്തിൽ ഉത്സവമാണ് ..... എത്ര വേഗത്തിൽ ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകുന്നു . ഉത്സവം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞു എന്ന് തോന്നുന്നേ ഇല്ല ഒരു വർഷം പോലും മുടക്കാറില്ല . അതൊരു വികാരമാണ് .ഇന്ന് കൊടിയിറങ്ങും ..എഴുന്നെള്ളിപ്പും .. താലപ്പൊലിയും ...വെടിക്കെട്ടും കച്ചവടക്കാരുടെ ബഹളവും കലാ പരിപാടികൾ എല്ലാം കൂടെ ആയി ഏഴു ദിവസം ... ചെറുപ്പത്തിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്തൊക്കെ വലിയ ഉത്സാഹമായിരുന്നു പോകാൻ .. ഞാനും ഗൗരിയും കൂടി അവിടെല്ലാം കറങ്ങി നടക്കും ഉപ്പിലിട്ടതും ഐസും എല്ലാം വാങ്ങി തിന്നും .. നിന്റെ ഇളയുതുങ്ങളെ നോക്കണം എന്ന് അച്ഛൻ എപ്പോഴും പറയും .. അവരെ മഷി ഇട്ടു നോക്കിയാ പോലും കാണില്ല അവരും കൂട്ടുകാരോടൊത്തു ഓടി നടക്കുവാരിക്കും . എന്തൊക്കെ അപകടങ്ങളാ ഉത്സവത്തിനിടക്ക് ഉണ്ടാകാറുള്ളത് ... അവരെ കണ്ടു കിട്ടി വീട്ടിലെത്തിക്കുന്നതു വരെ പിടപ്പാ ... ഞങ്ങള് വലുതായില്ലേ ഞങ്ങളെ ഓപ്പോള് നോക്കണ്ട അതാണ് മൂന്ന് പേരുടെയും ഭാഷ്യം അരുണിമ പത്മിനി അമ്മക്ക് മരുന്ന് കൊടുത്തു .... അച്ഛന് കുളിക്കാൻ വെള്ളം ചൂടാക്കി ... നാരായണൻ നായർക്ക് കുളിക്കാൻ ചൂട് വെള്ളം തന്നെ വേണം ... വേറെ ഒന്നും ചെയ്യണ്ട ഒരു വിധം കാര്യങ്ങൾ അച്ഛൻ തന്നെ ചെയ്തോളും "ഓപ്പോളെ ഇന്ന് ഉത്സവത്തിന്. എന്താ ഉടുക്കുന്നെ സെറ്റ് സാരി അല്ലെ ?.ഞാൻ തേച്ചു വെക്കാം "നീതു പറഞ്ഞു ... ## ഞാൻ വരണോ അരുണിമ ഒന്ന് മടിച്ചു ഇപ്പോ എല്ലാ കാര്യത്തിനും ഒരു ഉൾവലിവുണ്ട് ... നാട്ടിലുള്ളവര് മുഴുവൻ ഉത്സവത്തിനുണ്ടാവും ... കല്യാണക്കാര്യം തന്നെ നൂറു പേര് ചോദിക്കും ... ചിരിച്ചു ഒഴിഞ്ഞും പറഞ്ഞും മടുത്തു ."പിന്നെ വരാതെ..." ... അനു ചേച്ചിയും രശ്മി ചേച്ചിയും കുട്ടികളും എല്ലാവരുമുണ്ട് ..തൻവിക്ക്‌ പിന്നെ ഓപ്പോളെ അല്ലാതെ ആരെയും വേണ്ടല്ലോ .. " വിവേകിന്റെയും അനുപമയുടെയും മൂത്തമോളാണ് നാലു വയസുകാരി തൻവി എല്ലാത്തിനും ഓപ്പോൾ മതി ..... സാധരണ എല്ലാ ഉത്സവത്തിനും പൂർണിമ വരാറുണ്ട് ഇപ്രാവശ്യം വന്നില്ല .... അവളുടെ ഭർത്താവ് രജിത്തിന്റെ മൂത്ത പെങ്ങളുടെ മോളെ കല്യാണം അടുത്തിരിക്കുന്നു അതിന്റെ തിരക്ക് .... സന്ധ്യ ആയപ്പോൾ എല്ലാവരും കൂടെ വിഷ്ണുവിന്റെ കാറിൽ ആണ് പോയത് .... വിശാൽ പോയില്ല അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കൂട്ടിരിക്കാമെന്നു പറഞ്ഞു .. ശരിയാണ് ഒരാൾ വേണം പ്രായമായവരല്ലേ ....അമ്പലത്തിൽതൻവിയുടെ കൈപിടിച്ച് കോവിലിനു മുമ്പിൽ ചെന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു ... തനിക്കു വേണ്ടി ഇപ്പോ പ്രാർത്ഥിക്കാറേ ഇല്ല .. ഇഷ്ട്ടമുള്ള പലർക്കും വേണ്ടി ... വിവേകിന് ജോലിക്കു വേണ്ടി എത്ര പ്രാർത്ഥനയും വഴിപാടും ......വൈദ്യുതി വകുപ്പിൽ സബ്ബ് എഞ്ചിനീയർ ആയി ജോലിയും കിട്ടി ... അന്ന് അവൻ പറഞ്ഞു എല്ലാം ഓപ്പോളുടെ പ്രാർത്ഥനയാ എന്ന് .... തായമ്പക കുറെ നേരം കണ്ടിരുന്നു .. ഇങ്ങനെ ലയിച്ചു ഇരുന്നു പോകും ...എന്തൊരു അനുഭൂതിയാണത് ... തൻവി കളിപ്പാട്ടം വേണമെന്ന് വാശി പിടിച്ചപ്പോൾ അവളെയും കൊണ്ട് കച്ചവടക്കാർ നിരന്നിരിക്കുന്ന സ്റ്റാളിനടുത്തേക്കു പോയ് ... ഓരോന്ന് നോക്കി കുപ്പിവളയും മാലയും എല്ലാം വാങ്ങി .. അവൾ കാണിച്ചു കൊടുത്ത കളിപ്പാട്ടവും വാങ്ങി കൊടുത്തു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ... പിറകിൽ നിന്നും ഒരു വിളി "അരുണിമേ ..." അരുണിമ ആദ്യം താഴേക്ക് ആണ് നോക്കിയത് ... ബ്ലാക് ഹാഫ് ഷൂവിന് മേലേക്ക് വീതിയിൽ കറുത്ത കരയുള്ള വെളള മുണ്ട് ....! അവളുടെ നെഞ്ചിൽ ഒരു കൊള്ളിയാൻ മിന്നി........ കാലിൽ നിന്നും ഒരു തരിപ്പ് ദേഹമാസകലം പടരുന്നത് പോലെ തോന്നി പതിയെ പതിയെ മുകളിലേക്ക് നോക്കി ..... ഉറച്ച ശരീരത്തിൽ മുറുകി നിൽക്കുന്ന ബ്ലാക്ക് ഷേട്ട് ... കറുത്ത കണ്ണട എടുത്തുമാറ്റി നെറ്റിയിലേക്ക് വീണ മുടി കോതിയൊതുക്കി താടിയിൽ തടവി അയാൾ ചിരിച്ചു.... ദത്തൻ ...!! വിശ്വദത്തൻ ......!! തുടരും . 🌹🌹🌹ആന്റണി🌹🌹🌹 #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ