बाळाला जन्म दिल्यानंतर माझे हार्मोन बदलले, आणि माझा नवरा वारंवार मला म्हणू लागला की माझ्या शरीरातून वास येतो: “तुझ्याकडून आंबट वास येतो, हॉलमध्ये सोफ्यावर जाऊन झोप. कुणाला सांगू नकोस.” मी हलकेच काही बोलले, ज्यामुळे त्याला थोडीशी लाज वाटली. मी तन्वी आहे, वय 29 वर्षं. तीन महिन्यांपूर्वी मी नवी दिल्लीतील एम्समध्ये माझ्या पहिल्या बाळाला जन्म दिला. माझा नवरा राघव शर्मा गुरुग्राममधल्या एका कंपनीत मार्केटिंग मॅनेजर आहे—देखणा, गोड बोलणारा. त्याचा परिवार दक्षिण दिल्लीतील श्रीमंत घराण्यातला. आमचं लग्न फेसबुकवर व्हायरल झालं होतं. सगळ्यांनी म्हटलं, “तन्वी, तू भाग्यवान आहेस.” पण विहानला जन्म दिल्यानंतर केवळ तीन महिन्यांत माझं आयुष्य उद्ध्वस्त झाल्यासारखं झालं. बाळानंतर माझ्या शरीरात बदल झाला—वजन जवळपास 20 किलो वाढलं, रंग थोडा काळवंडला, आणि सगळ्यात जास्त त्रासदायक गोष्ट म्हणजे शरीरातून येणारा विचित्र वास. मी कितीही अंघोळ केली, बॉडी डियोडरंट वापरले, तरी वास जात नव्हता. बहुतेक हे प्रसूतीनंतरच्या हार्मोनमुळे होत होतं. अनेक आईंना ही समस्या असते, हे मला माहिती आहे. पण लाजिरवाणं वाटतंच—विशेषतः जेव्हा राघव मला कमीपणा दाखवतो. एक रात्री, मी बाळाला दूध पाजत होते. तो घरी आला, चेहरा वाकवला आणि सरळ म्हणाला: “तन्वी, तुझ्याकडून आंबट वास येतोय. आज तू सोफ्यावर झोप.” मी थक्क झाले. मी समजावलं: “मी नुकताच बाळाला जन्म दिला आहे, हार्मोन बदलले आहेत. मी तुझी काळजी घेण्याचा प्रयत्न केला आहे.” त्याने लगेच झटकून टाकलं: “बहाणे करू नकोस. मी दिवसभर तणावाखाली असतो, घरी आल्यावर हा वास सहन होत नाही. कसली बायको आहेस तू?” त्या रात्री मी बाळाला घेऊन सोफ्यावर झोपले. उशी अश्रूंनी भिजली होती. राघव कामाचा बहाणा करून लवकर घराबाहेर पडू लागला, उशिरा घरी यायला लागला. शंका आली, पण मी गप्प राहिले. माझी आई, सरिता, मुंबईहून नातवाला भेटायला आली. तिने मला थकल्यासारखं पाहिलं आणि विचारलं. सगळं ऐकल्यानंतर ती रागावली नाही. फक्त माझ्या खांद्यावर हात ठेवून म्हणाली: “गप्प राहा बाळा. अनेकदा पुरुषांना कळतच नाही प्रसूतीनंतर स्त्री किती त्रास सहन करते. वाद घालू नकोस. त्याला स्वतःहून कळू दे.” मी शांत राहिले, पण वाद वाढत गेला. एकदा माझ्या मित्रमैत्रिणींसमोर राघव अचानक म्हणाला: “तन्वी आता म्हाताऱ्या नोकराणीप्रमाणे दिसते, तिच्याकडून वास येतो—मी तिच्या जवळ राहू शकत नाही.” सगळ्यांच्या हशात मी लाजेने गडप झाले. पण बाळासाठी दात ओठ खात सहन केलं. एका रात्री तो उशिरा आला. रागाने ओरडला: “तु जरा स्वतःला बघ—जाड, वासमारी… कुणी सहन करेल का? तुझ्याशी लग्न करणं माझी आयुष्यातली सर्वात मोठी चूक होती!” डोळ्यांतून पाणी आलं. मला आईचे शब्द आठवले: “शब्दांनी उत्तर देऊ नकोस. करून दाखव.” दुसऱ्या दिवशी सकाळी मी कपाट उघडलं, लग्नाचा अल्बम आणि पत्रांचा डबा बाहेर काढला. त्या फोटोंमध्ये तोच राघव होता—जो माझे डोळे पाणावले की व्याकूळ व्हायचा, ज्याला माझं रूप कधीच महत्त्वाचं नव्हतं. आणि ती मी होते—आत्मविश्वासी, हसतमुख, झळाळणारी. मी आरशात स्वतःकडे पाहिलं. थकलेला चेहरं, विस्कटलेले केस, डोळ्यांखाली काळी वर्तुळे. पण आत कुठेतरी तीच तन्वी होती—जी सगळ्यांच्या नजरेत उठून दिसायची. त्या दिवशी मी ठरवलं. बाळाला आईकडे सोपवलं आणि क्लिनिकमध्ये जाऊन डॉक्टरांशी समुपदेशन घेतलं. डॉक्टर म्हणाले: “तन्वी, हे पूर्णपणे नॉर्मल आहे. प्रसूतीनंतर हार्मोनल बदलांमुळे असं होतं. औषधं, आहार बदल, थोडं स्वतःसाठी वेळ—सगळं सुधारेल. आणि महत्त्वाचं म्हणजे स्वतःला दोष देणं थांबव.” मी हळूहळू योगा सुरू केला, आहार सुधारला. आंघोळीनंतर सौम्य सुगंधी तेल वापरू लागले. फक्त तीन आठवड्यांत मी दिसायलाही आणि जाणवायलाही हलकी वाटू लागले. राघवला फरक जाणवला नाही, उलट टोमणे मारत राहिला. एकदा तो म्हणाला: “कितीही प्रयत्न केलेस तरी तुझ्यातला वास लपणार नाही.” पहिल्यांदाच मी शांतपणे उत्तर दिलं: “राघव, वास माझ्या शरीराचा नाही, तुझ्या शब्दांचा आहे. मी बदलते आहे, आणि बदलणार. पण तू बदलशील का?” तो क्षणभर थांबला. चेहऱ्यावर अपराधीपणाची झलक दिसली. काही दिवसांनी त्याच्या ऑफिसमधील एका सहकाऱ्याने मला फोटो पाठवले—राघव तिच्यासोबत डिनर करत होता, खूप जवळीक दाखवत. माझा संशय खरा ठरला. त्या रात्री मी त्याच्या समोर फोटो ठेवले: “आता सांग—सहन न होणारा वास कोणाचा आहे? माझ्या हार्मोनचा, की तुझ्या खोटेपणाचा?” तो गप्प बसला. नजर झुकली. मी बाळाला उचललं आणि दाराकडे निघाले. आई आधीच म्हणाली होती—“शब्दांनी नाही, कृतींनी बोल.” त्या दिवशी मी चुपचाप बॅग उचलली आणि आईच्या घरी परतले. आज मी तन्वी आहे—एक आई, जिला आता ठाऊक आहे की तिची किंमत कुणाच्या शब्दांनी किंवा टोमण्यांनी कमी होत नाही. आणि जर कुणी मला “आंबट वास” म्हणेल, तर मी हसून उत्तर देईन— “हो, हा वास त्या स्त्रीचा आहे जिने आयुष्याला जन्म दिला आहे. आणि तो कोणत्याही अत्तरापेक्षा कमी नाही.” 🌻🖤 "पती-पत्नीच्या नात्यात प्रेम हे फक्त सौंदर्यापुरतं असतं का?" #आई होणे म्हणजे सामर्थ्य असतं... #स्त्री #स्त्री #स्त्री आरोग्य ##🌹🌹स्त्री सौंदर्य🌹🌹 #स्त्री केंद्रित चित्रपट

*राधिका…* वय फक्त बावीस वर्षं. स्वप्न मोठं एक नामांकित वकील होण्याचं. पण रोज सकाळी कॉलेजला जाताना तिला न्यायालयाची नव्हे तर समाजाच्या नजरेची लढाई लढावी लागते. ती घरातून बाहेर पडते, व्यवस्थित जीन्स-टॉप घालून. आई तिच्याकडे पाहते आणि म्हणते "थोडं सैल कपडे घाल, लोक काय म्हणतील?" राधिका हसते. पण मनात विचार येतो "लोकांना माझ्या डोक्यात काय आहे ते कधी दिसेल? की नेहमी माझं शरीरच दिसणार?" रस्त्यावर पोहोचल्यावर काही मुलं मागून शिट्ट्या मारतात. कुणी तरी हळूच कुजबुजतं "बघ कशी हिची चाल आहे, जरा हसली तर नंबर मिळेल." राधिका डोकं खाली घालते, कानात हेडफोन लावते. पण शब्द हे हेडफोन भेदून हृदयात पोहोचतात. कॉलेजच्या वर्गात प्राध्यापक बोलत असतात "संविधानात समानतेचा अधिकार आहे." आणि त्याच वर्गात एक मुलगा वहीवर लिहितो "हिचे curves जबरदस्त आहेत." समानतेचा अधिकार पुस्तकात आहे, वास्तवात नाही हे राधिकेला रोज कळतं. रात्री घरी परतताना राधिकेला भीती वाटते. गल्लीच्या टोकाला काही पुरुष उभे असतात. ते तिच्याकडे बघून हसतात, डोळ्यांनी कपडे फाडतात. ती घाईघाईने घरी शिरते. आई विचारते "काय गं, एवढ्या घाईत का?" पण ती उत्तर देत नाही. कारण हा अनुभव फक्त "बाई" झाल्यामुळे आहे, हे आईलाही ठाऊक आहे. *समाजाची विडंबना* एखादी अभिनेत्री बोल्ड कपड्यात नाचली की टाळ्यांचा कडकडाट. पण एखादी साधी मुलगी जीन्स घालून फिरली की तिच्या चारित्र्यावर प्रश्नचिन्ह. मोठ्या मॉलमध्ये बाईने sleeveless घातलं तर "modern". गावात बाईने घातलं तर "बेगडी". प्रश्न कपड्यांचा नाही प्रश्न मानसिकतेचा आहे. स्त्रीचा माणूसपणा कुठे हरवला? एखादी बाई हसली की म्हणतात "डोळा मारतेय." एखादी बाई रागावली की म्हणतात "अति बडबड करते." एखादी बाई यशस्वी झाली की म्हणतात "कुणाच्या जोरावर वर आली." तिचं नाव, मेहनत, अभ्यास काहीही महत्त्वाचं नाही. महत्त्वाचं फक्त तिचं शरीर. *खरी गरज* आज स्त्रीला मोठे स्तन, भरदार नितंब, गोरेपणा किंवा सडपातळ कंबर यावरून मोजणं थांबवायला हवं. तिच्या मेंदूला, मेहनतीला, कर्तृत्वाला मान द्यायला हवा. कारण बाईही माणूस आहे. बाईलाही स्वप्नं आहेत. बाईलाही सुरक्षित आयुष्य हवं आहे. *समाजाला प्रश्न* 1. स्त्रीला तिच्या कपड्यांवरून, अंगावरून, हसण्यावरून मोजणं कधी थांबवणार? 2. "बाई" म्हटल्यावर ताबडतोब शरीराची कल्पना न करता "माणूस" म्हणून कधी स्वीकारणार? 3. आपली नजर जर शुद्ध आणि निर्मळ झाली, तर स्त्रीला अजून लढावं लागेल का? बरं झालं पुरुषा, तुला मोठे स्तन नाहीत, म्हणून तुला या नजरेचं ओझं सहन करावं लागत नाही. पण जर खरंच पुरुष असलास तर, स्त्रीला तुझ्या नजरबंदीमधून मुक्त कर. तिला नग्न नजरेनं नाही, तर निर्मळ मनानं पाहायला शिक. त्या दिवशी स्त्रीही मोकळ्या श्वासानं हसेल, तिच्या स्वप्नांना पंख फुटतील, आणि समाज खरंच समाज बनेल फक्त पुरुषप्रधान बाजारपेठ नव्हे... #स्त्री ##🌹🌹स्त्री सौंदर्य🌹🌹 #स्त्री आरोग्य #स्त्री #स्त्री केंद्रित चित्रपट

#🎑प्रेरणादायी मोशन व्हिडीओ #🙂सत्य वचन #☺️सकारात्मक विचार #👍लाईफ कोट्स #👍लाईफ कोट्स ##🌹🌹स्त्री सौंदर्य🌹🌹

#गोड शुभेच्छा #🎭Whatsapp status ##🌹🌹स्त्री सौंदर्य🌹🌹 #स्त्री