അദ്ദേഹം വളരെ നല്ല മനുഷ്യൻ ആയിരുന്നു. ഞാൻ പ്രീഡിഗ്രി പഠിക്കുന്ന സമയത്താണ് അദ്ദേഹത്തെ പരിചയപ്പെട്ടത്. അന്ന് പരസ്യങ്ങളൊക്കെ ചുമരിൽ എഴുതുന്ന കാലമാണ്,കൂടെ സിനിമാ നടികളുടെയോ നടന്മാരുടെയോ ഒക്കെ ചിത്രങ്ങളും വരയ്ക്കും. അങ്ങനെ ജീവൻ തുടിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങൾ വരയ്ക്കുന്ന ജോലിയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്. ആ മനുഷ്യനോട് എനിക്ക് ആരാധനയായിരുന്നു. ആരാധന പിന്നെ പ്രണയമായി. ഞാനതു തുറന്ന് പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം എന്റെ പ്രണയം നിരസിച്ചു.ഞാൻ പഠിക്കേണ്ട പ്രായമാണ് പഠിച്ചു ജോലി നോക്കാൻ പറഞ്ഞു. പക്ഷെ, പ്രായത്തിന്റെ ചോരത്തിളപ്പിൽ ഞാൻ അതൊന്നും കേട്ടില്ല. എനിക്ക് എങ്ങനെയെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തെ സ്വന്തമാക്കിയാൽ മതിയായിരുന്നു. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശല്യം ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നെ വിവാഹം കഴിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുമെന്ന് പറഞ്ഞു ഗോവിന്ദൻ എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര്. എന്റെ അഗാധ സ്നേഹം കണ്ടായിരിക്കണം അദ്ദേഹവും എന്നെ പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങി. ഞാൻ പ്രീഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞ് നിന്ന സമയത്താണ്, എന്റെ പ്രണയം അറിഞ്ഞ് അച്ഛൻ മറ്റൊരാളെ കൊണ്ട് എന്നെ വിവാഹം കഴിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്. ഞാൻ കെഞ്ചിപ്പറഞ്ഞു എനിക്ക് മറ്റൊരാളെ സ്നേഹിക്കാനാവില്ലെന്ന്. അവർ അതൊന്നും കേൾക്കാൻ തയ്യാറായില്ല.അന്നത്തെ കാലത്ത് പ്രണയം എന്തോ മോശം കാര്യമാണെന്നാണ് എല്ലാവരുടെയും വിചാരം. ഞാൻ ഇറങ്ങിപ്പോയി, ഗോവിന്ദേട്ടന്റെ വാടക വീട്ടിലേക്ക് ചെന്ന എന്നെ ഗോവിന്ദേട്ടൻ അപ്പോൾ തന്നെ എന്റെ വീട്ടിൽ തിരിച്ചു കൊണ്ടുചെന്നാക്കി. പക്ഷെ വീട്ടുകാർ എന്നെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു. ഒടുവിൽ എന്നെ അദ്ദേഹം കൊണ്ടുപോയി. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് ജീവിച്ചത് നാല് മാസം മാത്രമാണ്. ഗോവിന്ദേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ എന്റെ കാര്യം പറയാമെന്നും അവർ എന്നെ സ്വീകരിക്കും എന്നും പറഞ്ഞിട്ട് അദ്ദേഹം ഒരു ദിവസം സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കു പോയി. പക്ഷെ അദ്ദേഹം പിന്നെ തിരികെ വന്നില്ല. പിന്നെ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി, എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയതാണെന്ന്. അപ്പോൾ മാത്രം എനിക്ക് ഗോവിന്ദേട്ടനോട് ദേഷ്യം തോന്നിയിരുന്നു. ഒരു ഗതിയുമില്ലാതെ ഞാൻ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് തിരികെ ചെന്നു. അവർ എന്നെ സ്വീകരിച്ചില്ല. അവരെ കുറ്റം പറയാൻ ഒക്കുമോ? കുടുംബത്തിനു ചീത്ത പേരുണ്ടാക്കി ഇറങ്ങി പോയ മകളെ അവർ എന്നേക്കുമായി ഉപേക്ഷിച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നെയാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയത് ഞാൻ ഒരമ്മയാകാൻ പോവുകയാണെന്ന്. ഒരുമിച്ചു ജീവിച്ചിരുന്ന സമയത്ത് ഗോവിന്ദേട്ടൻ കുറച്ച് പണമൊക്കെ എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചിരുന്നു. അതുള്ളതുകൊണ്ട് പട്ടിണി കിടക്കേണ്ടി വന്നില്ല. കുഞ്ഞ് ജനിച്ചതോടെ കരുതി വച്ച പണമെല്ലാം തീർന്നിരുന്നു. ഋഷിക്ക് ജന്മം നൽകിയതിന്റെ ഏഴാം നാൾ മുതൽ ഞാൻ ഓരോ വീട്ടിലും വീട്ട് പണി ചോദിച്ചു കയറി ഇറങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് ഇവിടെ ,ഞാനിപ്പോൾ ജോലി ചെയ്യുന്ന വീട്ടിൽ വീട്ട് പണിക്ക് കയറിയത്. അതാകുമ്പോൾ എനിക്ക് കുഞ്ഞിനേയും നോക്കാം. അല്ലാതെ മറ്റെവിടെ ജോലിക്ക് പോയാലും എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടുപോകാൻ ഒക്കില്ലല്ലോ. അങ്ങനെ ഞാൻ ഈ കോളനിയിൽ വീട് വാടകക്ക് എടുത്തു. അച്ഛനില്ലാത്ത ഋഷിയെ പലരും കളിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാവാം,അവന് എന്നോട് എന്നും ദേഷ്യമായിരുന്നു. ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഒരച്ഛനില്ലാത്ത ദുഃഖം അവന് എക്കാലവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ലക്ഷ്മിക എല്ലാം കേട്ട് ജാനകിയുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. അമ്മയുടെ ഗോവിന്ദേട്ടനെക്കുറിച്ച് പിന്നെ അമ്മ തിരക്കിയില്ലേ? ഇല്ല. എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തോട് ദേഷ്യമായിരുന്നു. കാരണം കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് ജീവിക്കാൻ ഞാൻ അത്രയും ബുദ്ധിമുട്ടിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ, ഋഷി പത്താം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത് ഒരാൾ എന്നെ കാണാൻ വന്നു. എന്റെ ഗോവിന്ദേട്ടന്റെ അകന്ന ഒരു ബന്ധു ആയിരുന്നു അത്. ഗോവിന്ദേട്ടൻ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച്ച മരിച്ചു പോയെന്നും, അറിയിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെന്നും പറഞ്ഞു. അന്ന് അദ്ദേഹം എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയതല്ലെന്നും എന്റെ വീട്ടുകാർ ത** ല്ലി കൊ** ല്ലാ** റാക്കി ഉപേക്ഷിച്ചതാണെന്നും പറഞ്ഞു. പതിനാറ് വർഷത്തോളം അദ്ദേഹം കിടപ്പിൽ തന്നെ ആയിരുന്നുവെന്നും പറഞ്ഞു. ഞാൻ ഒരിക്കലും അതറിയരുതെന്ന് അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചുവെന്ന്. എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയതാണെന്ന് ഞാൻ കരുതിക്കോട്ടെയെന്ന്. എങ്കിലേ വാശിയോടെ ഞാൻ ജീവിക്കൂവെന്ന് എന്റെ ഗോവിന്ദേട്ടൻ പാവമായിരുന്നു.ആ മനുഷ്യനെയായിരുന്നു ഞാൻ അത്രകാലവും തെറ്റിദ്ധരിച്ചത്. പക്ഷെ ഗോവിന്ദേട്ടന്റെ മകനായിട്ടും ഋഷി എന്തുകൊണ്ടോ തലതിരിഞ്ഞു പോയി. ഒരുപക്ഷെ എന്റെ വളർത്തുദോഷമായിരിക്കും. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന നാല് മാസം കൊണ്ട് എന്റെ പുരുഷൻ നാല്പത് കൊല്ലത്തേക്കുള്ള ഓർമ്മകൾ എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ട് മോളെ.. എനിക്കറിയാം ഋഷി ഒരിക്കലും അവന്റെ അച്ഛനെപോലെ അല്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ മോളോട് പറഞ്ഞത് മോൾ ഇവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാൻ. മോളെ.... ഈ പുതിയ കാലഘട്ടത്തിൽ ഒരു പുരുഷന്റെ തുണ ഇല്ലെങ്കിലും ഒരു സ്ത്രീക്ക് ജീവിക്കാൻ കഴിയും. അവരുടേതായ സന്തോഷം കണ്ടെത്താൻ, സ്വപ്‌നങ്ങൾ നേടാൻ ഒക്കെ കഴിയും. പണമില്ലെങ്കിൽ നമ്മളെ ഒരു പട്ടിയും തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ല കുട്ടീ.. അതെ, അത് ശരിയാണമ്മേ... പക്ഷെ ഒന്നും നേടാനുള്ള ആത്മവിശ്വാസം എനിക്കില്ല. ഒരു വീടിന്റെ സുരക്ഷിതത്വം ഞാൻ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. സ്നേഹം അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. എനിക്ക് ഏറ്റവും പേടി എന്റെ വീടായിരുന്നു. മോൾ തുടർന്നു പഠിക്കണം,ജോലി നേടണം, ജീവിക്കണം. ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിച്ചാൽ മോൾ സത്യം പറയുമോ? എന്താ അമ്മേ? മോൾ ശരിക്കും ഋഷിയെ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടോ? അവൾ തല കുനിച്ചു. പറ. ഉണ്ടായിരുന്നു... ഇപ്പോൾ ഇല്ലേ? എനിക്കറിയില്ലമ്മേ... എന്നാൽ എനിക്കറിയാം, മോൾ അവനെ സ്നേഹിക്കുന്നൊന്നും ഇല്ല. എന്റെ മകനെ എനിക്കറിയാം, എപ്പോഴോ അവൻ എന്റെ കൈവിട്ട് പോയി. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്കവനെ നല്ലൊരു മനുഷ്യനാക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ഇനി പറ്റുമോ എന്നും അറിയില്ല. അതുകൊണ്ട് നിന്റെ കാര്യം നോക്കി ജീവിക്കാൻ നീ പഠിക്കണം. ഇല്ലെങ്കിൽ എന്നെപ്പോലെ ജീവിക്കേണ്ടി വരും.എന്തിനെന്നറിയാതെ... ആരുമില്ലാതെ... അമ്മക്ക് ഞാനില്ലേ... ഉണ്ടോ? ഉണ്ടല്ലോ... എങ്കിൽ ഞാൻ പറയുന്നത് പോലെ ചെയ്യുമോ? എന്താ... മോളിവിടെ നിന്നും പോകണം അമ്മേ... അവൾ അവിശ്വാസത്തോടെ ജാനകിയെ നോക്കി. ആ കണ്ണുകൾ തുളുമ്പിയിരുന്നു. എന്നെ അമ്മയും ഉപേക്ഷിക്കുകയാണോ എന്നൊരു ചോദ്യം ആ മുഖത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. 🍀🍀🍀🍀🍀 തുടരും അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ