सद्गुरू होणे फार कठीण..शिष्य होणे उत्तम....प.पु गुळवणी महाराज सद्गुरू योगीराज गुळवणी महाराज एकदा आपल्या भक्तगण बसले असताना त्यांना सांगत होते... "अरे महाराज होणे...सद्गुरू होणे सोपे नाही वरचा देखावा आणि डोलारा पाहून लोक खऱ्या महाराजांस विसरतात...त्यांना लौकिक दिसतो,त्या लौकिकाला पाहून त्यांना वाटते महाराज होणे म्हणजे सुख,विलास,ऐश्वर्य यांचा सुकाळ असतो पण खरे तसे नसते...किती अवघड आहे हे समजणे ही अवघड आहे" "सद्गुरूंनी एकदा शिष्याला आपले म्हणले की त्या शिष्याची सर्व जबाबदारी सद्गुरू घेतात. जबाबदारी म्हणजे त्यांनी पापे केली, दुर्वर्तन केले तरी सद्गुरू त्याला सोडत नाहीत. हे सहन करून त्याला दुरुस्त करीत राहणे सोपे नसते. त्या त्या शिष्याला त्याच्या त्यांच्यां कलाने सुधारणे म्हणजे गुरुची कसोटी लागत असते. तरी प्राण पणाला लावून त्याला सद्गुरू सुधारवल्या शिवाय रहात नाहीत. आपला शिष्य जो पर्यंत मोकळा होत नाही, तो पर्यंत सद्गुरूंची सुटका नसते. परमार्थात सुद्धा थोड्या अडचणी नसतात. प्रयागला भारद्वाज मुनींचा आश्रम आहे.त्या भारद्वाज मुनींचे शिष्य भ्रशुंडी ऋषी होते एकदा भ्रू शुंडी कडून अपराध घडला म्हणून दुसऱ्या ऋषींनी त्याला शाप दिला.हे भारद्वाज मुनींना कळले तेव्हा ते स्वतः त्या ऋषींकडे गेले आणि म्हणाले,"भ्रशुंडी माझा शिष्य आहे.महाराज , त्याची चूक झाली असली तरी आपण शाप माझ्या शिष्याला दिलात,मी त्याचा गुरू असताना आपण त्याला का शाप दिलात? तो शाप मागे घ्या. !' 'एकदा गुरूंनी आपले म्हणले काय होते याचे हे उदाहरण आहे. हेच काय, शिष्याचा कल्याणासाठी एखाद्या दिवशी यमाशी भांडण्याचा प्रसंग आला तरी सद्गुरू हटत नाहीत. महाराज होणे सोपे नाही, समजलात! सद्गुरूंना काय पाहिजे असते फक्त भाव पाहिजे असतो, समर्पण पाहिजे असते , ते सोडून हार तुरे दक्षिणा मिठाई असले आपण देतो, हे देऊ नाही असे नाही, सद्गुरूविषयी बोलताना प.पु. स्वामी माधवनाथ महाराज म्हणायचे , "माझे सद्गुरू स्वामी स्वरूपानंद यांचं प्रेम कसे त्यांच्यां दृष्टीतून पाझरायचे , कर्मातून पाझरायचे , स्वरूपानंद यांचे हात नेहमी जोडलेले असायचे, कुणीही येवो आबालवृद्ध येणारी व्यक्ती जणू परमेश्वर आहे , पहिल्यांदा त्यांचे हात जोडलेले असत, मग त्या व्यक्तीचे हात जोडले जात, कुणी काही दिले तरी दोन हात व्यवस्थित ओंजळ करून पुढे करत.पुडा देखील हळुवार घेऊन, दोरा सुद्धा हळुवार सोडून रीळ ला गुंडाळत कागदाची घडी घालून गादिखाली ठेवत व पुड्यातील खडीसाखर हळुवारपणे डब्यात ओतत." माधवनाथ स्वामी म्हणायचे "की त्या जागी आपण असतो तर काय केले असते? द्या पुडा,तो दोरा तटकन तोडला असता. त्या कागदाचा चोळामोला करून टाकला असता.ती खडीसाखर खडखड आवाज करत डब्यात ओतली असती.तो कागद कोपऱ्यात फेकून दिला असता. एखादी व्यक्ती एखादी वस्तू देते ती किती प्रेमाने घ्यावी ! ती वस्तू नसतेच तो भाव असतो.वस्तूची किंमत शून्य असते.संत व सद्गुरू यांच्या प्रति भावाची किंमत असते ते भाव घेतात... #🙏श्री गुरुदेव दत्त💐