സമർപ്പണം..51. Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫 ഏഴുമണിയായപ്പോഴേയ്ക്കും ഒരുവിധം ജോലിയെല്ലാം വിജിത ഒതുക്കി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സാധാരണ ദിവസങ്ങളിൽ നിന്ന് റൂട്ട് മാറിയുള്ള പണി ആയതിനാൽ അവൾക്ക് അടുക്കും ചിട്ടയുമൊക്കെ മാറിപ്പോയി. എന്നാലും കൂടെ നിന്ന് സഹായിയ്ക്കാൻ ദേവികയുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അവൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടേ തോന്നിയില്ല. ഇനി മുറ്റം കൂടി ഒന്ന് തൂത്ത്‌ വൃത്തിയാക്കി കഴിഞ്ഞു പോയി കുളിച്ചോണ്ടാൽ മതി. വിജിത, ചായ്‌പ്പിനരികിൽ കരുണാകരന്റെ റൂമിന് പുറത്ത് വച്ചിരുന്ന ചൂൽ ചെന്ന് എടുക്കുമ്പോൾ ദേവിക വന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ചൂൽ പിടിച്ചു വാങ്ങി.. "മുറ്റത്ത്‌ രണ്ട് കരിയില കിടന്നെന്ന് കരുതി അതിന്റെ മേൽ കൂടി നടന്നാൽ ആരുടേയും കാലൊടിഞ്ഞു പോകുവൊന്നും ഇല്ല.. അവിടെ കിടക്കട്ടെ.. മുറ്റം ഞാൻ വൃത്തിയാക്കിയ്ക്കോളാം.. ഏട്ടത്തി പോയി കുളിച്ചിട്ട് ജോലിയ്ക്ക് പോകാൻ നോക്ക്.. എട്ടര മണിയ്ക്ക് കൃത്യം അവിടെ എത്തേണ്ടതല്ലേ... പറഞ്ഞ സമയവും കഴിഞ്ഞു താമസിച്ച് ചെന്നാൽ വല്ലവരുടേയുമൊക്കെ വായിലിരിയ്ക്കുന്നത് മുഴുവൻ കേൾക്കേണ്ടി വരുമേ.. മാത്രവുമല്ല ഇന്ന്‌ ആദ്യത്തെ ദിവസമാണ്. ഇന്ന്‌ തന്നെ താമസിച്ച് ചെന്നാൽ ഏട്ടത്തി എല്ലാവരുടെയും നോട്ടപ്പുള്ളി ആയെന്നും വരും.. ഞാനെന്നും ബസിൽ യാത്രചെയ്യുന്നതല്ലേ.. ഒറ്റ ദിവസം കൃത്യ സമയത്ത്‌ നമ്മുടെ ബസ് വന്ന ചരിത്രമില്ല ഏട്ടത്തീ.. അതുകൊണ്ട് ഇന്നത്തെ ജോലി ഏട്ടത്തി ഇവിടെ നിർത്തിയേക്ക്..." "സാരമില്ലെടീ.. ഇതിന് ഒരഞ്ചു മിനിറ്റ് പോരേ...ഞാൻ മുറ്റത്തൂടെ ഈ ചൂൽ ഒന്നോടിച്ചിട്ട് പോയി കുളിച്ചോളാം..." വിജിത ചൂലിൽ നിന്നുള്ള പിടി വിടാതെ പറഞ്ഞു. "അഞ്ച് മിനിട്ടുകൊണ്ട് തീരുമെങ്കിൽ ഞാൻ ചെയ്തോളാം. ആനേരത്തിന് ഏട്ടത്തി ചെന്ന് കുട്ടികൾക്ക് കഴിയ്ക്കാനുള്ളത് എടുത്ത്‌ വയ്ക്ക്.. അവർക്ക് എത്ര വേണമെന്നൊക്കെ ഏട്ടത്തിയ്ക്ക് അല്ലേ അറിയൂ.. കുളിപ്പിച്ച് യുണിഫോമിട്ട് ഓട്ടോയിൽ കയറ്റിവിടുന്ന കാര്യം ഞാനേറ്റു...ഏട്ടത്തി ചെല്ല്.." വിജിതയ്ക്ക് ചൂലിന്മേൽ നിന്നുള്ള പിടി വിടാതെ തരമില്ലായിരുന്നു. ""പൊയ്ക്കോ.. ചെന്ന് ജോലി തീർത്തിട്ട് പോകാൻ നോക്ക്.." തന്നെ തന്നെ സ്നേഹം ഇരമ്പുന്ന നോട്ടത്തോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന വിജിതയോട് ദേവിക പറഞ്ഞു. അവൾ ചൂലിന്റെ പിടി കൈവെള്ളയിൽ രണ്ട് തട്ട് തട്ടിയ കെട്ട് ഒന്ന് മുറുക്കി ചേർത്തു. ചായ്‌പ്പിന്റെ വാതിൽക്കൽ വന്ന് നിന്ന് കരുണാകരൻ ആ കാഴ്ച കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ദേവിക ചൂലും കൊണ്ട് തൂക്കാനായി തിരിയുമ്പോൾ മുത്തശ്ശൻ തന്നെ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് കാണുന്നത്. അയാളുടെ, മുട്ടപ്പാടയുടെ നിറം വീണ കണ്ണുകളിൽ അവിശ്വസനീയതയുടെ അലകൾ കാണാം. "എന്താ മുത്തശ്ശ.. ചായ വല്ലതും വേണോ... മുത്തശ്ശന് ചായയോ കാപ്പിയോ വേണമെന്ന് തോന്നുമ്പോ ഏട്ടത്തി ഇവിടെ ഇല്ലല്ലോ എന്നോർത്ത് പറയാതിരിയ്ക്കല്ലേ. ഞാനിവിടെയുണ്ട്. ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി തരാം. കേട്ടോ..." "അതിന് നിനക്ക് ചായയോ കാപ്പിയോ വല്ലതും ഉണ്ടാക്കാൻ അറിയാവോടീ.. അടുപ്പിൽ ഒന്ന് തീ കത്തിയ്ക്കാൻ അറിയാത്തവളാ എനിയ്ക്ക് ചായയുണ്ടാക്കി തരാമെന്ന് പറയുന്നത്. കൊള്ളാം.." "മുത്തശ്ശൻ രാവിലെ കുടിച്ച ചായ ആരുണ്ടാക്കി തന്നതാണെന്നാ കരുതിയേക്കുന്നത്.. ഏട്ടത്തിയോ... അത് ഞാനിട്ടതാ. ഏട്ടത്തി എന്നെ അതിനും മുമ്പേ ചായയിടാൻ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു..." "നേരാണോടീ... നീ അവളെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ സഹായിയ്ക്കുന്നുണ്ടോ.. നന്നായിവരും. അതിവിടെ കിടന്ന് ചക്രശ്വാസം വലിക്കുന്നത് നീയും കാണുന്നതല്ലേ മോളേ.. പോരാത്തതിന് ഇനി അത് ജോലിയ്ക്കും പോകാൻ പോവാ.. നിന്നെക്കൊണ്ട് ആവും വിധം ഒരു കൈ സഹായിക്കണേ മോളേ... പുണ്യം കിട്ടും." വൃദ്ധൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു. അയാളുടെ നരച്ച കൺപീലികളിൽ സ്നേഹത്തിന്റെ നനവുണ്ടായി. ദേവിക മുറ്റമടിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുമ്പോഴാണ് ജയകൃഷ്ണൻ ഒരു കപ്പ് ചായയുമായി പത്രം മറിച്ചു നോക്കാൻ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് വരുന്നത്. അവന് കണ്മുമ്പിലെ കാഴ്ച കണ്ട് അന്ധാളിപ്പായി. അവൻ ചെന്ന് അമ്മയെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് വന്ന് ആ കാഴ്ച കാണിച്ചു കൊടുത്തു. വീട്ടിനുള്ളിൽ തറയിൽ ഒരു പേപ്പർ തുണ്ട് വീണുകിടന്നാൽ അത് കുനിഞ്ഞ് എടുത്ത്‌ കളയാത്ത മകൾ നിന്ന് മുറ്റമടിയ്ക്കുന്ന കാഴ്ച കണ്ട് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ താടിയ്ക്ക് കൈവച്ചു നിന്നു പോയി. "ഇവൾക്കിന്ന് ക്‌ളാസില്ലേ അമ്മേ..." ജയകൃഷ്ണൻ തിരക്കി. "രാവിലെ തലവേദനയും പനിക്കോളുമാ എന്നും പറഞ്ഞു അവിടെ കുത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്ന പെണ്ണാ.. ഇപ്പോൾ കണ്ടോടാ ജയാ.. അവൾക്ക് പനിയും ഇല്ല, ജലദോഷവും ഇല്ല.. ഇതെന്ത് മറിമായം തമ്പുരാനേ..." "ഇന്ന്‌ ജോലിയ്ക്ക് പോയി തുടങ്ങുവല്ലേ അമ്മയുടെ മരുമോള്... അപ്പോൾ ഒരു കൈ സഹായമായിക്കോട്ടെ എന്ന് ദേവു കരുതിക്കാണും. അമ്മ ഇത് മുളയിലേ നുള്ളിയേക്കണേ അമ്മേ. അല്ലെങ്കിൽ അവർ സ്ഥിരം ഇനി ഈ ജോലി അവളുടെ തലയിലേക്ക് വച്ച് കൊടുക്കും.." ജയകൃഷ്ണൻ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് പേപ്പർ അവിടെ തന്നെ വച്ച ശേഷം തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. ദേവിക ആദ്യത്തെ ഉശിരിന് സ്പീഡിൽ തൂത്ത ശേഷം നടു വേദനിച്ചപ്പോൾ ഒന്ന് നിവർന്നു നിന്നു. അപ്പോഴാണ് അമ്മ തന്നേയും നോക്കി നിൽക്കുന്നത് അവൾ കാണുന്നത്. ദേവിക അവരെ കാണാത്ത ഭാവത്തിൽ ജോലി തുടർന്നു. "നിന്നോട് ആരാടീ പറഞ്ഞത് രാവിലെ എണീറ്റ് മുറ്റം തൂക്കാൻ.. നീ ആണോ ഈ ജോലി എന്നും ഇവിടെ ചെയ്യുന്നത്... എന്നും ഈ ജോലിചെയ്തും കൊണ്ടിരുന്നവൾ എവിടെപ്പോയെടീ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു. "അമ്മയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ എന്താ വേണ്ടത്..." ദേവിക ചൂലും കയ്യിൽ പിടിച്ചു നിവർന്നു നിന്നു. "അമ്മയ്ക്കിപ്പോൾ എന്താ വേണ്ടതെന്നോ... നീയാണോ എന്നും ഈ വീട്ടിൽ ഈ ജോലിചെയ്യുന്നതെന്നാ ഞാൻ ചോദിച്ചത്.." "അല്ല... ഇന്ന്‌ മുതൽ ഞാനായിരിയ്ക്കും ഈ ജോലിചെയ്യുന്നത്. മതിയോ..." "എടീ, നിനക്ക് പഠിയ്ക്കാനൊന്നും ഇല്ലേ എന്നാ ഞാൻ ചോദിച്ചതിന്റെ അർത്ഥം... വിജിതയല്ലിയോ ഈ പണി എന്നും ചെയ്യുന്നത്...ഇന്നെന്താടീ അതിനൊരു പുതുമ.. പനിയാണെന്നും പറഞ്ഞു സ്കൂളിൽ പോലും പോകാതിരുന്ന നിന്നെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് ആരാടീ ഈ അടിമപ്പണി ചെയ്യിയ്ക്കുന്നത്..പോടീ.. നിനക്ക് അസുഖമൊന്നുമില്ലെങ്കിൽ സ്കൂളിൽ പോകാൻ നോക്ക്.." അവർ അകത്തേയ്ക്ക് കൈ ചൂണ്ടി. ദേവിക കയ്യിലിരുന്ന ചൂൽ താഴേയ്ക്ക് ഇട്ടു. "ദാ കിടക്കുന്നു അടിമപ്പണി ചെയ്യുന്ന ആയുധം.. ഞാൻ നിർത്തി. ഇനി അമ്മ ചെയ്തോളുവല്ലോ ബാക്കി. അല്ലേ... ഏട്ടത്തി ജോലിയ്ക്ക് പോകാൻ ഇറങ്ങി വരുമ്പോഴെങ്ങാനും ഇത് ചെയ്തിട്ട് നീ ജോലിയ്ക്ക് പോയാൽ മതിയെന്ന് പറയാനാ അമ്മയുടെ ഭാവമെങ്കിൽ ഈ തൂത്ത്‌ കൂട്ടിയ ചവറെല്ലാം കൂടി വാരിക്കൊണ്ട് വന്ന് ഞാൻ അമ്മയുടെയുംഅമ്മയുടെ ഇളയ മകന്റെയും റൂമിൽ നിരത്തിയിടും. പറഞ്ഞില്ലെന്നു വേണ്ട... ഞാൻ കണ്ടാരുന്നു മകൻ വന്ന് നിന്ന് ഏഷണി കേറ്റിയിട്ട് തിരിച്ച് പോകുന്നത്..അപ്പോൾ അത്രയെങ്കിലും ഞാൻ നിങ്ങൾക്കും തരേണ്ടതല്ലേ. ഇത് ഇനി അമ്മയുടെ ആഗ്രഹമല്ലിയോ.. ഞാനായിട്ട് അതിന് തടസം നിൽക്കുന്നില്ല.. അമ്മ ജോലി തുടങ്ങിയ്ക്കോ..." ദേവിക നടന്ന് അവർക്ക് മുമ്പിൽ വന്ന് നിന്നു. "ആഹാ.. കൊള്ളാമല്ലോടീ മോളേ നീ.. അമ്മയെ കൊണ്ട് മുറ്റം വരപ്പിയ്ക്കാനുള്ള അവളുടെ ഒരു പൂതി... ഇതും അവളാണോടീ നിനക്ക് പറഞ്ഞു തന്നത്.. നിന്റെ പുന്നാര ഏട്ടത്തി..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവളെ അടിമുതൽ മുടി വരെ രണ്ട് തവണ നോക്കി. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയേ കൊണ്ട് പണി ചെയ്യിപ്പിയ്ക്കാൻ നിന്നേക്കാൾ വല്ല്യ പുള്ളികൾ നോക്കിയിട്ട് നടന്നില്ല. പിന്നല്ലേടീ ഞാഞ്ഞൂലെ നീ... നീ അവള് പറയുന്നതും കേട്ട്, അവളെയും സഹായിച്ചു കൊണ്ട് ഈ വീട്ടിൽ കയറി ഇരുന്നോ.. അവള് നിന്നെ തലയിൽ ചുമന്നോണ്ട് നടന്നോളും... അമ്മ പറയുന്നതാണല്ലോ നിനക്കിപ്പോൾ നെറികേട്..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു അടുക്കളയിലേക്ക് പോന്നു. അവിടെ വിജിത കുട്ടികൾക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുത്ത്‌ കഴിഞ്ഞിട്ട് അവർക്കുള്ള നിർദേശങ്ങൾ നൽകികൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. അവർക്ക് കൊണ്ടുപോകാനുള്ള ഉച്ചഭക്ഷണം അവൾ പാത്രത്തിൽ എടുത്ത്‌ വച്ചിട്ടുണ്ട്. "നീ ഈ പിള്ളേരെ ഇവിടെ നിർത്തിയിട്ട് പോകാതെ എട്ടരയ്ക്ക് ഓട്ടോ വരുമ്പോൾ അതിൽ കയറ്റി വിട്ടിട്ട് പോയാൽ പോരേ വിജിതേ നിനക്ക്.." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവൾ കുളി കഴിഞ്ഞു വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് തിരക്കി. "എട്ടര മണിയ്ക്ക് എനിയ്ക്ക് ഡ്യൂട്ടിക്ക് കയറണം അമ്മേ.. അപ്പോൾ എട്ടരയ്ക്ക് ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിയാൽ എങ്ങിനെ ശരിയാകാനാ.. ഓട്ടോ വരുമ്പോ ദേവു ഇവരെ അതിൽ കയറ്റി വിട്ടോളും..." "ഓ.. അപ്പോൾ അതിനാ പെണ്ണിനെ സ്കൂളിൽ വിടാതെ വീട്ടിൽ പിടിച്ചു നിർത്തിയേക്കുന്നത്. അല്ലേ. നിനക്കും നിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും ചെടി വേല ചെയ്യാൻ.. നീയും നിന്റെ മക്കളും ചേർന്ന് എന്റെ പെണ്ണിന്റെ ഭാവി തകർത്തു കളയുവോടീ... അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ നീ അവളോട് സ്കൂളിൽ പോകേണ്ടെന്ന് പറയില്ലായിരുന്നല്ലോ..." "അമ്മ വെറുതേ തെറ്റിദ്ധരിയ്ക്കല്ലേ. ഞാൻ അവളോട് അങ്ങനൊന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. തല വേദന ഉള്ളത് കൊണ്ട് അവളിന്ന് സ്കൂളിൽ പോകുന്നില്ലെന്ന് അവളാ എന്നോട് പറഞ്ഞത്. അല്ലാതെ അമ്മ കരുതും പോലെ..." "അമ്മയൊന്നും കരുതിയിട്ടില്ലേ പൊന്ന് കുഞ്ഞേ...രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ആര് വരുമെടീ നിന്റെ മക്കളേ ഓട്ടോറിക്ഷയിലേക്ക് ആനയിച്ചു കയറ്റാൻ.. അതിന് എന്റെ സഹായം വേണ്ടി വരുമല്ലോ... അത് പര സഹായമല്ലേ.. അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ പറഞ്ഞത് നീ ആരെയും ആശ്രയിയ്ക്കാൻ നിൽക്കാതെ കുഞ്ഞുങ്ങടെ കാര്യം നോക്കിയിട്ട് ഇത്തിരി താമസിച്ച് ജോലിയ്ക്ക് പോയാൽ മതിയെന്ന്.. സർക്കാർ ഓഫീസ് വല്ലതുമാണോടീ കൃത്യ സമയത്ത്‌ ചെന്ന് ഒപ്പിടാൻ. ഉള്ളീം, മുളകും, പച്ചക്കറിയും, ഉണക്കമീനും തൂക്കി കൊടുക്കുന്ന കടയിലേക്കല്ലേ നീ ജോലിയ്ക്ക് എന്നും പറഞ്ഞു പോകുന്നത്.. അവരോടു ചെന്ന് പറയണം എനിയ്ക്ക് രണ്ട് മക്കളുണ്ട്,എനിയ്ക്കെന്റെ കൊച്ചുങ്ങടെ കാര്യം നോക്കിയിട്ടേ ഇങ്ങോട്ട് കച്ചവടത്തിന് വരാൻ പറ്റൂ എന്ന്. അങ്ങനാ ചൊവ്വൊള്ള പെൺപിള്ളേർ ചെയ്യേണ്ടത്.. അവർക്ക് വേണ്ടെങ്കിൽ വേണ്ടെന്ന് വയ്ക്കട്ടെ. ഈ ലോകത്ത്‌ അവർക്ക് മാത്രമല്ലല്ലോ കടയും കച്ചവടവും ഉള്ളത്.. ഇക്കാലത്ത്‌ പെണ്ണുങ്ങൾ എവിടെ ചെന്ന് ജോലിചെയ്താലും പത്ത്‌ നാനൂറു രൂപാ കണ്ണുമടച്ചു കൊണ്ട് കയ്യിൽ കിട്ടും. അതും സർവ്വ ചിലവും കഴിഞ്ഞിട്ട്.." "എന്റെ അമ്മേ... ഏട്ടത്തി ഇന്ന് ആദ്യമായിട്ട് ഒരു ജോലിയ്ക്ക് പോകുവാ എന്നെങ്കിലും ഒന്ന് കരുത് നിങ്ങൾ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ സംസാരവും കേട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് വന്ന ദേവിക പറഞ്ഞു. "ഏട്ടത്തിയെ അമ്മ അനുഗ്രഹിച്ചില്ലെങ്കിലും വേണ്ടില്ല അമ്മയുടെ ഈ തൃപ്തിയില്ലായ്മ കാണിയ്ക്കല്ലേ.നല്ലൊരു കാര്യത്തിനാണെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും ആ വായ ഒന്നടച്ചു വയ്ക്ക്.." "പിന്നേടീ.. അവള് അമ്മയുടെ വായടപ്പിയ്ക്കാൻ വന്നിരിയ്ക്കുന്നു.. നിന്റെ ഏട്ടത്തി വലിയ ഉദ്യോഗസ്ഥ ആയെന്നും കരുതി അവളീ വീട്ടിൽ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലിയൊന്നും ചെയ്യാൻ എന്നെ കിട്ടില്ല. പറഞ്ഞേക്കാം.." "വേണ്ട. അമ്മ ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട. തീർന്നല്ലോ പ്രശ്നം..." ദേവിക, വിജിതയ്ക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. "ഏട്ടത്തീ, ഏഴര കഴിഞ്ഞു സമയം.. എട്ട് അഞ്ചിനൊരു ബസുണ്ട്. അതിൽ കയറിയാൽ എട്ട് ഇരുപതിന് സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിന്റെ മുമ്പിൽ ബസ് നിർത്തും. അതിനടുത്ത സ്റ്റോപ്പാ സ്റ്റാന്റ്. ഇനിയും താമസിയ്‌ക്കല്ലേ.. ആദ്യത്തെ ദിവസമല്ലേ. ആ ബസിൽ തന്നെ പോകാൻ നോക്ക്. അഞ്ച് മിനിറ്റ് നേരത്തെ ചെന്നാലും ഒരു മിനിറ്റ് വൈകി കേറാതെ നോക്കണം ഇന്ന്‌." ദേവിക പറഞ്ഞു. വിജിതയ്ക്ക് അധികം ഒരുങ്ങാനൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മുഖത്തെ എണ്ണമയം മാറാൻ ഒരുനുള്ളു പൌഡർ കൈയ്യിൽ കുടഞ്ഞു മുഖത്ത് തൂത്തു. ഒരു സ്റ്റിക്കർ പൊട്ടും തൊട്ട് നീണ്ട മുടിയിൽ ഒരു തുളസിക്കതിരും തിരുകുന്നതോടെ ഒരുക്കം കഴിഞ്ഞു. അവൾ ഓരോന്നും ചെയ്യുന്നത് നോക്കികിടക്കുകയാണ് മുരളീ കൃഷ്ണൻ. 'ഉറങ്ങുവാണോ മുരളിയേട്ടാ, കുടിയ്ക്കാൻ എന്തെങ്കിലും വേണോ മുരളിയേട്ടാ, വിശപ്പുണ്ടെങ്കിൽ ഇന്ന് ചോറ് ഇത്തിരി നേരത്തെ വിളമ്പട്ടെ മുരളിയേട്ടാ എന്നൊന്നും ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ഇനി ഇടയ്ക്കിടെ ഓടി തന്റെ അരികിലേക്ക് വരാൻ വിജിതയില്ല. കിടന്നു മുഷിയുമ്പോൾ ഒന്ന് താങ്ങിയിരുത്താനോ, താനിരിയ്ക്കുമ്പോൾ പ്ലാസ്റ്ററിട്ട കാൽ മേൽ ഒന്ന് തടവി ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാനോ അവളുടെ സാമീപ്യം ഇനി പകലണഞ്ഞാൽ മാത്രമേ തിരിച്ചെത്തൂ... അതുവരെ ഇവിടെ ഞാൻ തനിച്ചാണ്. "മുരളിയേട്ടാ..." വിജിത വിളിയ്ക്കുന്നത് കേട്ട് അയാൾ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി. "എന്താ ആലോചിയ്ക്കുന്നത്... ഞാനിനി മുരളിയേട്ടൻ വിളിയ്ക്കുമ്പോഴെല്ലാം ഓടിയോടി അടുത്തേയ്ക്ക് വരാൻ ഇവിടെ ഇല്ലെന്നാണോ... എല്ലാം ഞാൻ ഇവിടെ അടുപ്പിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ട്.. കാപ്പിയുണ്ട്.. ചായ ഫ്ലാസ്കിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട്.. വെള്ളം ദാ ഇവിടിരുപ്പുണ്ട്... പിന്നെ ഉച്ചയ്ക്കുള്ള ചോറ് ദേവിക കൊണ്ട് വന്ന് തരും. ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.എന്തെങ്കിലും ഒരാവശ്യം വന്നാൽ അവളെ വിളിയ്ക്കണേ മുരളിയേട്ടൻ. അവളിവിടെ ഉണ്ട്." മുരളീകൃഷ്ണൻ വെറുതേ ഒന്ന് തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു. അവന്റെ സങ്കടം അവൾക്ക് മനസിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അത് കണ്ടില്ലെന്ന് നടിയ്ക്കുകയേ അവൾക്ക് നിവൃത്തിയുള്ളായിരുന്നു. "പോയിട്ട് വരട്ടെ മുരളിയേട്ടാ.." അവൾ അവനോട് യാത്ര പറഞ്ഞു. തന്റെ നിസ്സഹായതയോർത്ത്‌ അവനൊന്ന് തല ചലിപ്പിയ്ക്കാൻ മാത്രമേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. കണ്ണനുണ്ണിയ്ക്കും, അനാമികയ്ക്കും ഓരോ ഉമ്മ നൽകിയിട്ട് അവൾ ഇറങ്ങി നടന്നു. കുട്ടികളുടെ കൈപിടിച്ച് പാട വരമ്പത്തേയ്ക്കിറങ്ങുന്ന പടവുകൾ വരെ ദേവിക കൂടെ ചെന്നു. "ശീഘ്രം വിട്ടോ. എട്ട് പത്തിന്റെ വണ്ടി കിട്ടും.. തിരക്കായിരിയ്ക്കും. അതൊക്കെ ഇനി അങ്ങ് ശീലമായിക്കൊള്ളും...ജോലിയ്ക്ക് കയറിയിട്ട് നേരം കിട്ടുമ്പോ വിളിയ്ക്കണേ ഏട്ടത്തീ..." ദേവിക പറഞ്ഞു. "പോടീ അവിടുന്ന്. അവടെ വാർത്താനം കേട്ടാൽ തോന്നും ഞാനങ്ങ് വിദേശത്ത്‌ എങ്ങാണ്ടും ജോലിയ്ക്ക് പോകുവാണെന്ന്..." "എന്നാലും എന്തൊക്കെയാ അവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ എന്നൊന്ന് അറിയാല്ലോ.. എല്ലാരും മുരളിയേട്ടനെ പോലെ സ്നേഹമുള്ളവരൊക്കെ ആണോ അതോ അമ്മയെ പോലുള്ളവരാണോ എന്നൊക്കെ..." ദേവിക ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "ദേ.. നമ്മുടെ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കേൾക്കണ്ട. പറഞ്ഞത് നീയാണെങ്കിലും എന്നെയും കൂടി ചേർത്ത്‌ നിർത്തി പൊരിയ്ക്കും. പറഞ്ഞില്ലെന്നു വേണ്ട.. ഇനി നിങ്ങൾ കയറി പൊയ്ക്കോ..." വിജിത അവർക്ക് റ്റാറ്റാ കൊടുത്തിട്ട് വയൽ വരമ്പിലൂടെ നടന്നു റോഡിൽ ചെന്ന് കയറി. വിജിതേട്ടത്തിയുടെ ഈ അലച്ചിലിന് ഏക കാരണം താനാണെന്ന് ദേവികയ്ക്ക് തോന്നി. അന്ന് സോമേട്ടൻ വിജിതേട്ടത്തിയ്ക്ക് വേണ്ടി വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടി ആ ട്യൂഷൻ ഹോം വീട്ടിൽ നടത്താൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയോട്കൂടെ ചേർന്ന് നഖശിഖാന്തം എതിർത്തത് താനായിരുന്നു. ഒരു പക്ഷേ അന്ന് താൻ ആ എതിർപ്പ് പ്രകടിപ്പിയ്ക്കാത്തിരുന്നെങ്കിൽ.... അത്രയും ആലോചിച്ചപ്പോൾ തന്നെ ദേവികയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നു. അവൾ കുട്ടികളെയും കൂട്ടി അവിടെ നിന്നും തിരികെ പോന്നു. (തുടരും) #📔 കഥ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ