സമർപ്പണം.45. Aniprasad. V. 🎫🎫🎫🎫🎫 ആളിക്കത്തുന്ന ഒരു അഗ്നികുണ്ഡത്തിന് മദ്ധ്യേയാണ് താൻ നിൽക്കുന്നതെന്ന് ദേവികയ്ക്ക് തോന്നി. ചുറ്റിനും വീശിയടിയ്ക്കുന്ന കാറ്റിൽ ആളിപ്പടരുന്ന തീച്ചൂടേറ്റ് ശരീരവും, മനസും ഒരേപോലെ വെന്തുരുകുകയാണ് . ദേവിക മെല്ലെയൊന്നു മുഖമുയർത്തി തനിയ്ക്ക് മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്ന വിജിതയെ നോക്കി. വിജിതയുടെ നോട്ടം അവളുടെ തന്നെ മുഖത്തായിരുന്നു. ഫോണിലൂടെ മിലൻ എന്താണ് പറയുന്നതൊന്നും അവൻ പറയുന്നതെല്ലാം ഏട്ടത്തി കേൾക്കുകയാണല്ലോ എന്നും ഓർത്തപ്പോൾ ഞൊടിയിടയിൽ ആ ഫോൺ തട്ടിപ്പറിച്ചെടുത്ത്‌ തറയിൽ അടിച്ചു പൊട്ടിച്ച് കളഞ്ഞാലോ എന്ന് ദേവികയ്ക്ക് ഒരു ചിന്തയുണ്ടായി. എന്നാൽ വിജിതയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ഫോൺ തട്ടിയെടുക്കാൻ പോയിട്ട് കൈ ഒന്ന് പൊന്തിയ്ക്കാൻ പോലും അവൾ അശക്തയായിരുന്നു. വിജിതയുടെ മുഖത്ത് മാറി മാറി തെളിയുന്ന ഭാവങ്ങൾ അവളെ കൂടുതൽ ഭയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ദേവിക നോക്കി നിൽക്കേ വിജിത ഫോൺ താഴ്ത്തി സാരിത്തുമ്പു കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു പിന്നിലേക്ക് മാറ്റി പിടിച്ചിട്ട് ദേവികയോട് അടക്കിയ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു. "നാളെ നീ എത്തിയ്ക്കോളാം എന്ന് ഒരൊറ്റ വാക്കേ പറയാവൂ അവനോട്...'' "ഏട്ടത്തീ..." ദേവിക ദീനതയോടെ വിളിച്ചു. "ശബ്ദിയ്ക്കരുത്.. പറയുന്നത് അനുസരിച്ചോണം..." അവൾ മുരണ്ടു. അനന്തരം വിജിത ഫോൺ തന്റെ കയ്യിൽ തന്നെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് സ്പീക്കർ മോഡിൽ ഇട്ട് ദേവികയുടെ കാതിലേക്ക് ചേർത്തു വച്ചു. "മിലൻ..." അവൾ ഒരു വിറയലോടെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് വിജിതയെ നോക്കി. "പറഞ്ഞോ മോളേ.. രാവിലെ വരില്ലേ നീ.. വരാമെന്ന് പറയാൻ നിനക്കെന്താ ഇത്ര മടി.നമ്മൾ രണ്ടുപേരല്ലാതെ ഇവിടാരുമില്ല. അക്കാര്യത്തിൽ നീ പേടിയ്ക്കേണ്ട.. മാത്രമല്ല, ബാക്കിയുള്ള ഫോട്ടോസും നിൻറെ മുമ്പിൽ വച്ചു തന്നെ ഞാൻ ഡിലീറ്റ് ചെയ്തിരിയ്ക്കും. പോരേ...ഇനി ആ ഫോട്ടോസിനെ ചൊല്ലി നമ്മൾ തമ്മിൽ ഒരു വാഗ്വാദം നടക്കാൻ പാടില്ല..." "ഞാൻ... ഞാൻ വരാം..." ദേവിക വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു. "അത് പറയാൻ നിനക്കെന്താടീ ഒരു നാണം പോലെ. അന്ന് ഞാനിതെല്ലാം വേണ്ടെന്ന് വച്ചത് അവിടെ നിഖിൽ ഉള്ളത് കൊണ്ടാമോളെ... നാളെ ആ പേടി വേണ്ട..അവനെന്നല്ല ഒരു കിളിക്കുഞ്ഞു പോലും ഇതൊന്നും അറിയാനും പോണില്ല. ഇന്ന് രാത്രി ഞാൻ ഉറങ്ങാതെ കാത്തിരിയ്ക്കും.. എന്നെ പറഞ്ഞു പറ്റിയ്ക്കുവൊന്നും ചെയ്തേക്കല്ലേ മോളേ..." തമാശയും എന്നാൽ അൽപ്പം ഭീഷണിയും കലർത്തിയാണ് അവന്റെ സംസാരാമെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി. അവൾ ഫോൺ ദേവികയുടെ കാതിൽ നിന്ന് മാറ്റി പ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് കാൾ കട്ട് ചെയ്തു. അടുത്ത നിമിഷം അതിലെ വാട്സാപ്പിലേക്ക് മിലന്റെ മെസ്സേജ് വന്നു. 'അപ്പോൾ നാളെ.. ഓക്കേ.' ഇത്രമാത്രം. വിജിത അതിലേക്ക് മിലൻ അയച്ചിരുന്ന ഫോട്ടോകൾ ഒന്നൊന്നായി നോക്കി. അവളുടെ ചിന്തകളിലും, മസ്‌തിഷ്ക്കത്തിലും തീ ആളി തുടങ്ങിയിരുന്നു. ദേവിക ഇരു കൈകൊണ്ടും മുഖം പൊത്തി നിന്നു. ശബ്ദമില്ലാത്ത തേങ്ങലിൽ അവളുടെ ഉടൽ മെല്ലെ വിറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. വിജിത മെല്ലെ അവളുടെ മുഖം മൂടിയിരുന്ന കൈകൾ പിടിച്ചുമാറ്റി. അവളുടെ മുഖം നിറയെ കണ്ണീർ നനവ് ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "ഇനി കരഞ്ഞിട്ടെന്താ കാര്യം.. നീയല്ലെടീ കരയേണ്ടത്.. അവന്മാരാ.. ആ ചെറ്റകൾ.. അവനെ ജീവനെ പോലെ സ്നേഹിച്ചു വിശ്വസിച്ചു പോയി എന്നൊരു തെറ്റല്ലേ നീ ചെയ്തുള്ളൂ.. അവൻ നിനക്ക് തിരിച്ച് തന്നതെന്താ... ചതി... അല്ലേ.ലോകത്ത്‌ ഒരാണും തന്നെ സ്നേഹിയ്ക്കുന്ന പെണ്ണിനോട് ചെയ്യാത്തത്ര പെരും ചതി...." "തെറ്റ് പറ്റിപ്പോയി ഏട്ടത്തീ എനിയ്ക്ക്.. എനിയ്ക്കറിയില്ലായിരുന്നു... അവൻ ഇത്ര ദുഷ്ടനാണെന്ന് എനിയ്ക്കറിയില്ലായിരുന്നു..." അവൾ ദേവികയെ നോക്കി തൊഴുതു. "നിനക്കറിയില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞുകൊണ്ടല്ലേടീ ജയൻ നിനക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് തന്നതും തല്ലിയതും... എന്നിട്ടും നിനക്കത് മനസിലാക്കാനുള്ള കഴിവില്ലാതായി പോയല്ലോ മോളേ..." "അവരാരും അറിയല്ലേ ഏട്ടത്തീ.. ഞാൻ ചത്ത്‌ കളയും.. മറ്റൊരു വഴിയുമില്ല എനിയ്ക്ക്... എന്റെ ഏട്ടന്മാരുടെയും അമ്മയുടേയുമൊക്കെ മുഖത്ത്‌ ഞാൻ എങ്ങിനെ നോക്കുമോ..." ആ കൊച്ച് പെൺകുട്ടിയുടെ ദുഃഖം വിജിതയുടെ ഉള്ളൂലച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു. തിരിച്ചറിവില്ലായ്മയുടെ ചൂഷണമാണ് രണ്ട് കാട്ടാളന്മാർ ചേർന്ന് നടത്താൻ പോകുന്നത്.അതിന്റെ ആദ്യ വല അവന്മാർ എറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു. അതിൽ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഇര രക്ഷപ്പെടാനുള്ള പ്രാണ വെപ്രാളത്തിൽ ചിറകിട്ടടിയ്ക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് തനിയ്ക്ക് മുമ്പിൽ കാണുന്നത്. വിജിതയ്ക്ക് ഇത് ഏത് വിധേനയാണ് കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് കുറച്ചൊന്ന് ആലോചിയ്‌ക്കേണ്ടി വന്നു. കീഴടങ്ങി കൊടുക്കുന്ന ഭാവേന അവന്റെ മുമ്പിൽ ചെല്ലാതെ തരമില്ല. "ആർക്കും ഒരു സംശയവും തോന്നിപ്പിയ്ക്കരുത്. ഇവിടെ ഇപ്പോൾ നടന്ന ഈ കാര്യം നമ്മളല്ലാതെ മറ്റൊരാൾ അറിയാതെയും നോക്കിയ്ക്കോണം.. അമ്മ വരുമ്പോ നീ കരഞ്ഞു വീർത്ത മുഖവുമായി ഇരിയ്ക്കല്ലേ മോളേ... എല്ലാവരോടും സാധാരണ പോലെ പെരുമാറാൻ ശ്രമിയ്ക്കണം...നിന്റെ കൂടെ ഞാനില്ലേ. പേടിയ്ക്കണ്ട..." അവൾ ദേവികയ്ക്ക് ധൈര്യം പകർന്ന് കൊടുത്ത് അവളോട് പോയി കുളിച്ചിട്ട് വരാൻ പറഞ്ഞ ശേഷം തന്റെ റൂമിലേക്ക് മടങ്ങി പോന്നു. അവിടെ മുരളീകൃഷ്ണൻ അവളെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "നീ ഇത് എവിടെപോയിരുന്നതാ വിജീ.. ദേ, കുഞ്ഞുങ്ങൾ രണ്ടും നിന്നെ നോക്കിയിരുന്നു കാണാതായപ്പോൾ തനിയേ പോയി കുളിച്ചിട്ട് വന്നിരിയ്ക്കുന്നു...സാധാരണ നീയല്ലേ അവരെ കുളിപ്പിച്ച് തോർത്തുന്നത്..." വിജിതയെ കണ്ടപ്പോഴേ മുരളീ കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു. വിജിതയുടെ മനസ്സിൽ മറ്റൊരു ചിന്തയായിരുന്നു. ദേവികയുടെ കാര്യം മുരളീ കൃഷ്ണനെ ഇപ്പോൾ അറിയിച്ചാലുള്ള അവസ്ഥ അവൾ ഓർത്തുനോക്കുകയായിരുന്നു. മുരളിയേട്ടൻ എങ്ങിനെ അതിനെ ഉൾക്കൊള്ളും.. ഒരു പക്ഷേ ആ കിടക്കയിൽ നിന്നും ചാടിയെണീൽക്കാൻ പോലും ശ്രമിച്ചെന്നിരിയ്ക്കും... അങ്ങിനെ വന്നാൽ ഇത്രയും നാൾ കാത്തു ശു ശ്രൂഷിച്ചതിനൊന്നും ഒരു പ്രയോജനവും ഇല്ലാതായിപ്പോവില്ലേ.. ഇനി ഒരു പക്ഷേ താൻ നിസ്സഹായാവസ്ഥയിലായിപ്പോയല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ ആ വിവരം മുരളിയേട്ടൻ ജയകൃഷ്ണനോട് പറഞ്ഞാലോ... അങ്ങിനെ വന്നാൽ ബാക്കി കാര്യം പറയുകയും വേണ്ട... എടുത്തു ചാട്ടക്കാരനായ അവൻ അവളെ കൊല്ലാതെ വിട്ടാൽ ഭാഗ്യം. "നീ ഈ ലോകത്തൊന്നും അല്ലേ വിജീ..." താൻ പറഞ്ഞത് വിജിത കേട്ടില്ലെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ മുരളീകൃഷ്ണൻ ചോദിച്ചു. "ങേ... എന്താ മുരളിയേട്ടൻ ചോദിച്ചത്..." അവൾ പെട്ടന്ന് ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നിട്ടെന്നോണം തിരക്കി. "കൊള്ളാം.. അപ്പോൾ നീ എന്റെ മുമ്പിൽ വന്നു നിന്ന് സ്വപ്നം കാണുകയായിരുന്നു അല്ലേ..." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് മുരളീ കൃഷ്ണൻ ഒരിയ്ക്കൽ കൂടി അവളോട് ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു. "അവര് തനിയേ കുളിച്ചു ശീലമാകട്ടെ മുരളിയേട്ടാ. ഞാൻ നാളെ ഒറ്റദിവസം കൂടിയെല്ലാ പകൽ ഈ വീട്ടിൽ കാണൂ. നാളെക്കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ജോലിയ്ക്ക് പോയി തുടങ്ങിയാൽ തിരികെ വരാൻ സന്ധ്യയാകില്ലേ.. അവർ കുളി കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോ മുടിയൊക്കെ ശരിയ്ക്ക് തുവർത്തുന്നുണ്ടോ എന്ന് മുരളിയേട്ടൻ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചാൽ മതി.. ഇല്ലെങ്കിൽ അതൊക്കെ ഇവിടെ കിടന്നുകൊണ്ട് തന്നെ അത് പറഞ്ഞു ചെയ്യിപ്പിയ്ക്കണേ.അവരെല്ലാം കണ്ടറിഞ്ഞു തന്നെ ചെയ്തോളും എന്നാലും മുരളിയേട്ടൻ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചേക്കണം...." മുരളീകൃഷ്ണൻ അൽപ്പസമയം അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. തന്റെ വീഴ്ചയോടെ തന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ താളം തെറ്റിപ്പോയത് അവന് അവളുടെ മുഖത്ത്‌ നിന്നും വായിച്ചെടുക്കാമായിരുന്നു. "ഞാൻ നാളെ രാവിലെ ടൗണിൽ വരെയൊന്നു പോകുവേ മുരളിയേട്ടാ..." അവൾ അവന്റെ അടുത്ത്‌ കിടക്കയിലേക്ക് ഇരുന്ന് കൊണ്ട് ചുളുങ്ങിപ്പോയ കിടക്കവിരി പിടിച്ച് നേരെയിട്ടു. "ടൗണിലോ.. എന്താ കാര്യം.. വീട്ടിലേക്ക് എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിയ്ക്കാനാണെങ്കിൽ ജയനോട് പറഞ്ഞാൽ പോരേ. അവൻ വരുമ്പോ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരില്ലേ...അവനാകുമ്പോ ബൈക്കിൽ കൊണ്ട് പോന്നോളുമല്ലോ.അതിന് വേണ്ടി നീയെന്തിനാ വിജീ വെറുതേ ടൗണിൽ പോകുന്നത്..." "ഗീത ചിറ്റയുടെ വീട്ടിൽ ഒന്ന് പോണം മുരളിയേട്ടാ... ശ്രീവിദ്യ വിളിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഒരാഗ്രഹം പറഞ്ഞു. എന്നെയൊന്നു കാണാൻ കൊതിയാവുന്നെന്ന്.. ജോലിയ്ക്ക് പോയി തുടങ്ങുമ്പോ ആഴ്ചയിൽ കിട്ടുന്ന ഒരു അവധി ദിവസത്തിൽ, ഈ വീട്ടിൽ എത്ര ചെയ്താലും തീരാത്തത്ര ജോലികൾ ബാക്കി കിടക്കുന്നുണ്ടാവും.. അതുമല്ല തിരികെ വരുമ്പോ എനിയ്ക്ക് ഞാൻ ജോലിചെയ്യാൻ പോകുന്ന സൂപ്പർമാർക്കറ്റിന്റെ മുമ്പിൽ കൂടി വരാല്ലോ.. നിങ്ങളൊക്കെ വലിയ സൂപ്പർ മാർക്കറ്റാണ് അത് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ എനിയ്ക്കും ഒന്ന് കാണാൻ മോഹം..." "നാളെക്കഴിഞ്ഞാൽ അങ്ങോട്ടല്ലേ പോകുന്നത്.. അപ്പോൾ കാണാല്ലോ വിശദമായി..." "എന്നാലും അതിന്റെ രൂപവും, പരിസരവുമൊക്കെ അവിടെജോലിയ്ക്ക് ചെല്ലും മുമ്പേ മനസ്സിൽ ഉണ്ടാവുമല്ലോ മുരളിയേട്ടാ.." "ശരി പോയിട്ട് വാ.. ഞാനായിട്ട് ഇനി തടസം നിൽക്കുന്നില്ല..." വിജിത അവിടെ ഇരിയ്ക്കുന്നെങ്കിലും അവളുടെ ശ്രദ്ധ അവിടിരുന്നാൽ കാണാൻ പറ്റില്ലെങ്കിലും ദേവികയുടെ റൂമിനു നേർക്കായിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും ഒരു ശബ്ദവും കേൾക്കുന്നില്ലെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൾ എണീറ്റ് ദേവികയുടെ റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. കുളികഴിഞ്ഞ ശേഷം ദേവിക വന്നു ബെഡിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ മുടിയിൽ നിന്നും വെള്ളം ഇറ്റിറ്റ് വീണ് ബെഡ് ഷീറ്റ് കുതിർന്നിരുന്നു. "നീ തല തൂവർത്തിയില്ലേ കുട്ടീ.. നീർക്കെട്ട് പിടിപ്പിച്ചേ അടങ്ങൂന്ന വാശിയാണോ നിനക്ക്.." അവൾ ബെഡിൽ ചുരുട്ടി ഇട്ടിരുന്ന നനഞ്ഞ തോർത്തെടുത്ത്‌ വിജിത അവളുടെ മുടിയിലെ ഈറൻ മുഴുവൻ ഒപ്പി മാറ്റി. ♦️ രാത്രി. എല്ലാവരും ആഹാരം കഴിയ്ക്കാൻ ഇരുന്നപ്പോൾ ദേവികയെ കാണാഞ്ഞ് വിജിത അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. "നീ എന്താ ആഹാരം കഴിയ്ക്കാൻ വരാതിരുന്നത്..." അവൾ ചോദിച്ചു. "എനിയ്ക്ക് വേണ്ട ഏട്ടത്തീ. നിങ്ങൾ കഴിച്ചോ..." അവളുടെ കവിളും കണ്ണുകളും ചുവന്നും, കൺപീലികൾ നനഞ്ഞും കാണപ്പെട്ടിരുന്നു. "അമ്മ തിരക്കും നിന്നെ. നീ കഴിച്ചില്ലെന്ന് അറിയുമ്പോ അമ്മ നിന്നെ തേടി ഇവിടേയ്ക്ക് വരും. അപ്പോൾ എന്ത് പറയും നീ. നീ എന്ത് പറഞ്ഞാലും അമ്മയ്ക്ക് നിന്റെ മുഖം കാണുന്ന മാത്ര മനസിലാകും നീ ഇവിടിരുന്ന് കരയുകയായിരുന്നു എന്ന്... നീ ഉത്തരം പറയേണ്ട കുറെ ചോദ്യങ്ങൾ നിന്നോട് അമ്മ ചോദിയ്ക്കും. അത് ഉണ്ടാവേണ്ടെങ്കിൽ എണീറ്റ് ചെന്ന് മുഖം കഴുകിയിട്ട് വന്ന് എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചിട്ട് പോ.. നിന്റെ മുഖമെന്താ വീർത്തിരിയ്ക്കുന്നതെന്ന് ചോദിച്ചാൽ നീ കിടന്നങ്ങു മയങ്ങിപ്പോയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി.. എണീറ്റ് വാ..." വിജിത നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ഒരു പ്രതിഷേധത്തിനും നിൽക്കാതെ അവൾ അവിടേയ്ക്ക് ചെന്ന് എന്തോ കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി തീർത്തിട്ട് പോന്നു. പാത്രങ്ങളെല്ലാം കഴുകി വച്ച് അടുക്കള പൂട്ടിയ ശേഷം വിജിത നേരെ ദേവികയുടെ അടുത്തേയ്ക്കാണ് ചെന്നത്. "നീ കിടന്നില്ലേ.. കിടന്നുറങ്ങിക്കോ ദേവൂ..." ദേവിക ദീനതയോടെ 'ഈ രാത്രി എനിയ്ക്ക് ഒരുപോള കണ്ണടയ്ക്കാൻ പറ്റുവോ ഏട്ടത്തീ' എന്ന അർത്ഥത്തിൽ വിജിതയെ നോക്കി. "ഈ നിഖിൽ എന്ന് പറയുന്നവന്റെ വീട്ടിൽ ആരൊക്കെയുണ്ടെടീ.. അതോ അവനും ഒറ്റയ്ക്കാണോ താമസം.." "ഇല്ല.. അച്ഛനും അമ്മയും ഒരു സഹോദരിയും..." "ഓ.. പറഞ്ഞോണം അവന്റെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും വെഡിങ് ആനിവേഴ്സറി പറഞ്ഞാണല്ലോ അവന്മാർ നിന്നെ കുടുക്കിയത്. അല്ലേ... അതിരിയ്ക്കട്ടെ.. അവന്റെ പെങ്ങൾ പഠിക്കുവാണോ...അതോ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു പോയോ..." "പഠിയ്ക്കുവാ...ഇപ്പോൾ പാലായിൽ ഒരു എൻട്രൻസ് കോച്ചിങ് സെന്ററിൽ...എന്താ ഏട്ടത്തീ..." "ഒന്നുമില്ല നീ കിടന്നോ..." ദേവികയെ ബെഡിലേക്ക് ചായ്ച്ചു കിടത്തിയശേഷം അവൾ തിരികെ മുരളീകൃഷ്ണന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോന്നു. രാവിലെ പതിവ് പോലെ ക്ലാസിന് പോകാൻ സമയമായപ്പോൾ ദേവിക പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായി. അതിന് മുമ്പ് അവൾ വിജിത നിൽക്കുന്നിടത്ത്‌ ചെന്ന് അവളെ കണ്ടു. "പേടിയ്ക്കാതെ പൊക്കോ. ഒമ്പതര മണിയാകുമ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞയിടത്ത്‌ നീ ഉണ്ടാകണം... ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങുമ്പോ നിന്നെ വിളിച്ചോളാം... അതിനിടയിൽ നിഖിൽ വിളിച്ചാൽ അധികം ഒന്നും അവനോട് സംസാരിയ്ക്കാൻ നിൽക്കണ്ട. പൊയ്ക്കോ..." വിജിതയെ തിരിഞ്ഞു നോക്കികൊണ്ട് തന്നെ ദേവിക നടന്ന് പോയി. ഒമ്പതാര മണിയ്ക്ക് തന്നെ വിജിത വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി. അതിനും മുമ്പേ അവൾ ദേവികയെ വിളിച്ചു താൻ ഇറങ്ങിയ വിവരം പറഞ്ഞു. ടൗണിൽ പ്രൈവറ്റ് ബസ് നിർത്തുന്ന ആദ്യത്തെ സ്റ്റോപ്പിൽ ദേവിക അവളെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. (തുടരും ) രചന :: അനി പ്രസാദ് #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ