#🙏ഹിന്ദു ഭക്തി #🙏 ഭക്തി Status #🙏 തത്വമസി #😍 അയ്യപ്പ Status #🛕 സ്വാമി ശരണം ശബരിമലയിലേക്ക് ഇനി ഒരുപാട് ദൂരമുണ്ടോ?" എട്ടുവയസ്സുകാരി ദേവി, എരുമേലിയിലെ തിരക്കിനിടയിൽ തൻ്റെ കുഞ്ഞിക്കൈയിൽ അച്ഛൻ്റെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ച് ചോദിച്ചു. അവർ കെട്ടുനിറച്ച്, രാത്രി യാത്ര കഴിഞ്ഞ്, ഉദയൻ്റെ കോട്ടകൾ കീഴടക്കിയ മഹിഷിയെ വധിച്ച വീരൻ്റെ നാട്ടിൽ എത്തി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. ​ അച്ഛൻ വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ തലയിൽ തലോടി: "മോളേ, ഭക്തിയും ഭഗവാനും നാമരൂപങ്ങൾക്കതീതമായി ഒന്നായി മാറുന്ന ഒരിടമാണ് ശബരിമല. കല്ലും മുള്ളും ചവിട്ടി, കാടും മേടും താണ്ടി മോക്ഷമാർഗം തേടുന്ന ഈ യാത്രയോളം വലുതായി മറ്റൊന്നുമില്ല ലോകത്തിൽ. നമ്മളിപ്പോൾ നിൽക്കുന്നത്, അയ്യപ്പനും കൂട്ടരും ഉദയനൻ എന്ന കാട്ടുകൊള്ളക്കാരനെതിരെ പടയോട്ടം നടത്തിയ അതേ പാതയുടെ തുടക്കത്തിലാണ്." ​"അച്ഛാ, ഇവരെന്താണ് ദേഹത്ത് ചായം തേച്ചിരിക്കുന്നത്? ഈ വാളും ഗദയുമൊക്കെ എന്തിനാണ്?" – മേളത്തിൻ്റെ അകമ്പടിയോടെ പേട്ടതുള്ളുന്ന സംഘത്തെ കണ്ട് ദേവി കൗതുകം കൊണ്ടു. ​"മോളേ, അതാണ് പേട്ടതുള്ളൽ. മഹിഷീനിഗ്രഹത്തിന് ശേഷം അയ്യപ്പനും കൂട്ടരും ആനന്ദ നൃത്തം ചെയ്തതിൻ്റെ ഓർമ്മയാണിത്. ഈ ചായങ്ങളൊക്കെ വീരൻ്റെ ശരീരത്തിലെ മണ്ണും ചെളിയുമാണ്. മഹർഷിയുടെ ജഡം എന്ന സങ്കൽപ്പത്തിലാണ് അവർ ആ പച്ചക്കറികൾ കരിമ്പടത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ് കമ്പിൽ ചുമക്കുന്നത്. കൊച്ചമ്പലത്തിൽ നിന്ന് തുടങ്ങി വലിയമ്പലത്തിൽ എത്തുമ്പോൾ ഈ നൃത്തം പൂർത്തിയാകും. നമ്മളും കുളിച്ച് ശുദ്ധിയായി, ആ വീരചരിതം മനസ്സിൽ ഓർത്തുവേണം കാനനപാതയിലേക്ക് കടക്കാൻ." ​ ​വലിയമ്പലത്തിലെ തൊഴലും കുളിയും കഴിഞ്ഞ്, ഉച്ചയോടെ അവർ കാനന പാതയിലേക്ക് നടന്നു തുടങ്ങി. മൂന്ന് കിലോമീറ്റർ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛൻ അവളെ ഒരു തോടിൻ്റെ കരയിൽ നിർത്തി. ​"നോക്കൂ മോളേ, ഇതാണ് പേരൂർത്തോട്. ഉദയനൻ്റെ രണ്ടാമത്തെ ശക്തമായ കോട്ട ഇവിടെയായിരുന്നു. ഈ തോടാണ് കാടിനേയും നാടിനേയും വേർതിരിക്കുന്ന അതിര്. ഇനി നമ്മൾ കയറാൻ പോകുന്നത് ശരിക്കും കാനന പാതയിലേക്കാണ്." ​ ​പേരൂർത്തോട് കടന്നപ്പോൾ ദേവിക്ക് കാലുകൾക്ക് ചെറിയ വേദന തോന്നിത്തുടങ്ങി. "അച്ഛാ, ഇനി എത്ര ദൂരമുണ്ട്?" ​"ക്ഷീണം തോന്നുന്നുണ്ടോ മോളേ? അയ്യപ്പൻ പട നയിച്ച വഴിയാണ്, കടുപ്പമുണ്ടാവും. എന്നാൽ അടുത്ത ഇടത്താവളത്തിൻ്റെ കഥ കേട്ടാൽ ക്ഷീണം മാറും. ഇതാണ് ഇരുമ്പൂന്നിക്കര. അയ്യപ്പനും പടയാളികളും ഇവിടെയെത്തി അവരുടെ വില്ലും ശരവും വാളുകളുമെല്ലാം നിലത്ത് ഊന്നിവെച്ച് വിശ്രമിച്ച സ്ഥലമാണിത്. അതുകൊണ്ടാണ് ഇതിന് ഇരുമ്പൂന്നിക്കര എന്ന പേര് വന്നത്. നമുക്കും ഇവിടെയുള്ള ശിവനെയും സുബ്രഹ്മണ്യനെയും തൊഴുത് അല്പം വിശ്രമിക്കാം." അവളുടെ അമ്മൂമ്മ അവൾക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുത്ത അവളുടെ അയ്യപ്പന്റെ കഥകളോർത്ത് അവൾ ഇരുന്നു. അവളുടെ വേദന അവൾ പാടേ മറന്നു. ​വിശ്രമശേഷം മുന്നോട്ട് നടന്ന് കോയിക്കൽകാവ് ഫോറസ്‌റ്റ് ചെക്ക്പോസ്‌റ്റ് കടന്ന് തേക്കിൻകാടുകളിലൂടെയുള്ള യാത്ര തുടർന്നു. പിന്നീട് അവർ ഒരു വലിയ ആഞ്ഞിലി മരത്തിനടുത്തെത്തി. ​"അച്ഛാ, അവിടുത്തെ ക്ഷേത്രം കണ്ടോ?" ​"അതു കാളകെട്ടി മഹാദേവ ക്ഷേത്രമാണ് മോളേ. മഹിഷിയെ നിഗ്രഹിച്ച ആ സമയം, അത് കാണാൻ പരമശിവനും പാർവതീദേവിയും ഇവിടെ വന്ന് നിന്നു എന്നാണ് ഐതിഹ്യം. ഭഗവാൻ തന്റെ കാളയെ കെട്ടിയെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്ന ആഞ്ഞിലിയാണ് ഇത്. അയ്യപ്പൻ്റെ അവതാരോദ്ദേശമായ മഹിഷീ നിഗ്രഹത്തിന് സാക്ഷിയായ പുണ്യഭൂമിയാണിത്." ​ ​പത്തു മിനിറ്റ് നടന്നപ്പോൾ തണുത്ത വെള്ളം നിറഞ്ഞ അഴുതയാറ് കണ്ടു. "ദേവി, ഇവിടുത്തെ കുളി ഒരു പ്രത്യേക അനുഭവമാണ്. അതുവരെയുള്ള ക്ഷീണം മുഴുവൻ മാറും." ​കുളി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛൻ പുഴയിൽ നിന്ന് ഒരു ഉരുളൻ പാറക്കല്ല് എടുത്ത് അവളെ ഏൽപ്പിച്ചു. "ഇത് കൈയിൽ വെക്കണം. ഇതൊരു ആചാരമാണ്." ​"ഇതെന്തിനാ അച്ഛാ കല്ല്?" ​ "മോൾക്ക് അറിയാമോ, ഇനി നമ്മൾ കയറാൻ പോകുന്നത് അഴുതമേടാണ്. പാപപുണ്യങ്ങളുടെ ഏറ്റക്കുറച്ചിൽ അറിയാൻ കഴിയുന്ന കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം. ഒരു മണിക്കൂറോളം ഈ വനത്തിലൂടെ കയറുമ്പോൾ നമ്മൾ ഈ ഭാരം ചുമക്കുന്നു. ഒടുവിൽ മുകളിലെത്തുമ്പോൾ നമ്മൾ ഈ കല്ല് അവിടെ നിക്ഷേപിക്കും. അതാണ് കല്ലിടാം കുന്ന്. നമ്മൾ യാത്രയിലുടനീളം ചുമന്ന ഭാരങ്ങൾ, പാപഭാരങ്ങൾ, അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ച് പുണ്യം നേടുന്നു എന്നാണ് വിശ്വാസം." ​കഠിനമായ കയറ്റം കയറി കല്ലിടാം കുന്നിലെത്തി, ആശ്വാസത്തോടെ അവർ കല്ലുകൾ നിക്ഷേപിച്ചു. രാത്രിയിൽ ഭജന ചൊല്ലി അവിടെ വിശ്രമിച്ചു. ​ ​അതിരാവിലെ യാത്ര തുടങ്ങി, അര മണിക്കൂർ കൊണ്ട് അവർ ഇഞ്ചിപ്പാറ കോട്ടയിലെത്തി. ​"ഇതും ഒരു കോട്ടയാണോ അച്ഛാ?" ​"അതെ മോളേ. ഉദയനൻ്റെ മറ്റൊരു ശക്തമായ കോട്ടയായിരുന്നു ഇത്. ഇവിടെ കോട്ടകാക്കാൻ ഉടുമ്പറ വില്ലൻ്റെയും അയ്യപ്പൻ്റേയും പ്രതിഷ്ഠകളുണ്ട്. ഇവിടെ നിന്നും അര മണിക്കൂർ ഇറങ്ങിയാൽ മുക്കുഴിയിലെത്തും. അതാണ് നമ്മുടെ അടുത്ത ഇടത്താവളം. അവിടെ ഒരു ദേവീ ക്ഷേത്രമുണ്ട്. ആ ദേവിയെ പ്രാർത്ഥിച്ചുവേണം ഇനിയുള്ള ഏഴ് മണിക്കൂർ യാത്ര തുടരാൻ. നമുക്ക് പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിക്കാം." ​ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ്, സൂര്യപ്രകാശം പോലും വീഴാൻ മടിക്കുന്ന കാനന പാതയിലൂടെയുള്ള യാത്ര തുടർന്നു. ശരണംവിളികൾ കാട്ടിൽ മാറ്റൊലികൊണ്ടു. ​"അച്ഛാ, ആന പിണ്ടം കണ്ടോ? ഇവിടെ ആനകളുണ്ടോ?" ​"ഉണ്ട് മോളേ, നമ്മൾ അവരുടെ വീട്ടിലൂടെയാണ് പോകുന്നത്. സൂക്ഷിക്കണം. ഇപ്പോൾ നമ്മൾ എത്തിയിരിക്കുന്നത് പുതുശ്ശേരിയാറിൻ്റെ കരയിലാണ്. ഇതും ഒരു ഇടത്താവളമാണ്. ഇനി അവിടുന്ന് നടക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ കരിമലയിലേക്ക് കയറാൻ പോകുകയാണ്. അതിനുമുമ്പ് കരിയിലാം തോട് കടക്കണം. ഇത് ചെറിയ കാട്ടാറാണ്, പക്ഷേ ഇവിടെ ഒരു ആചാരമുണ്ട്. കയ്യിലെടുത്ത ഒരു കരിയിലയിൽ ചവിട്ടി വേണം ഈ തോട് കടക്കാൻ. ആ കരിയിലയിൽ നിന്ന് കാലെടുത്ത് വെക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ കരിമലയിലേക്ക് കാലെടുത്തുവെക്കുന്നു." ​ ​കരിമല കയറ്റം തുടങ്ങി. ദേവി കിതച്ചു. അച്ഛൻ അവളെ താങ്ങി. "കഠിനം എൻ്റെ അയ്യപ്പാ!" ദേവി ചെറുതായി പറഞ്ഞു. ​"ശരിയാണ് മോളേ, കരിമല കയറ്റം കഠിനമാണ്. ഏഴ് തട്ടുകളായ ഈ മല കീഴടക്കിയാൽ മാത്രമേ നമ്മൾ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തൂ. ഇവിടം എപ്പോഴും ഇരുണ്ട പച്ചയാണ്. സൂര്യരശ്മി പോലും എത്തിനോക്കാൻ മടിക്കുന്ന സ്ഥലം. പക്ഷേ നോക്കൂ, കാടിൻ്റെ ഗാംഭീര്യം എത്ര വലുതാണ്! ഓരോ മലയും കടക്കുമ്പോഴും നമ്മുടെ മനസ്സിലെ മാലിന്യങ്ങൾ കുറയും." ​രണ്ട് മണിക്കൂർ കൊണ്ട് അവർ കരിമലമുകളിൽ എത്തി. അവിടെയുള്ള തീർത്ഥക്കുളത്തിലെ വെള്ളം കുടിച്ചപ്പോൾ ക്ഷീണം അലിഞ്ഞില്ലാതായി. "അച്ഛാ, ഈ കിണറ്റിൽ വെള്ളം എപ്പോഴും ഇതേ അളവിൽ ഉണ്ടാകുമോ?" ​"അതെ മോളേ. അതാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രത്യേകത. അത് ദൈവത്തിൻ്റെ അനുഗ്രഹമാണ്." ​ ​കരിമലയുടെ ഇറക്കം കയറ്റത്തേക്കാൾ കഠിനമായിരുന്നു. ഇറങ്ങി ഇറങ്ങി അവർ ഒടുവിൽ പമ്പാനദിയുടെ തീരത്തെത്തി. വലിയാനവട്ടം, ചെറിയാനവട്ടം എന്നിവിടങ്ങളിലെ വിശ്രമം കഴിഞ്ഞ് അവർ പുണ്യനദിയായ പമ്പയിലെത്തി. ​നാലു മണിയോടെ പമ്പയിൽ മുങ്ങി നിവർന്ന്, ഗണപതിയുടെ കീഴെ ചവിട്ടുപടിയിൽ കർപ്പൂരം കത്തിച്ചു പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ ദേവിയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഭക്തിയുടെ തിളക്കം. ​"നമ്മുടെ യാത്രയുടെ വലിയ ഭാഗം ഇവിടെ അവസാനിച്ചു മോളേ. ഇവിടെ കുളിച്ച്, എല്ലാ സമർപ്പിച്ച്, നമ്മൾ ഇനി കയറാനുള്ളത് നീലിമല മാത്രം. ആനന്ദത്തോടെ ശരണം വിളിക്കൂ... സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പ!" ​പമ്പാനദിയിലെ പുണ്യസ്നാനം കഴിഞ്ഞ്, നനഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങൾ മാറ്റി, ദേവിയും അച്ഛനും പമ്പാ ഗണപതി കോവിലിന് മുന്നിൽ നിന്നു. സമയം ഏകദേശം നാല് മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എങ്ങും ശരണം വിളികളുടെ ആരവം. ​"അച്ഛാ, ഇവിടെ നിറയെ ആളുകൾ വിറകടുപ്പിൽ കഞ്ഞിയും മറ്റും പാചകം ചെയ്യുന്നുണ്ടല്ലോ." ​"അതെ മോളേ, പമ്പാനദി തീരം സൽക്കാരത്തിൻ്റേതാണ്. ഭക്തർ പരസ്പരം അന്നദാനം ചെയ്യുന്ന സ്ഥലം. നമ്മുടെ യാത്രയിലെ വിഘ്നങ്ങൾ തീർത്ത ഗണപതി ഭഗവാനെ ഇവിടെ തൊഴുത്, നമ്മൾ അദ്ദേഹത്തിന് വഴിപാടുകൾ സമർപ്പിക്കണം. പമ്പാ സദ്യയൊക്കെ കഴിച്ചാൽ പിന്നെ യാത്രയിൽ വിഘ്നങ്ങളുണ്ടാവില്ല. ബാക്കിയുള്ള യാത്ര പൂർത്തിയാക്കാനുള്ള ശക്തി അദ്ദേഹം നൽകും." ​പമ്പാ സദ്യ കഴിഞ്ഞ്, വീണ്ടും മുന്നോട്ട് നടന്നു. ദൂരെയെങ്ങോ മുകളിലേക്ക് നീളുന്ന കുത്തനെയുള്ള വഴിയിലേക്ക് ചൂണ്ടി അച്ഛൻ പറഞ്ഞു: "ഇനി മോളേ, നമ്മുടെ യാത്രയിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതും അവസാനത്തേതുമായ കയറ്റം – നീലിമല." ​"സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പ!" മുടങ്ങാതെ ശരണം വിളിച്ച് അവരുടെ കൈകൾ കോർത്തു. നീലിമലയുടെ കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം ദേവിയെ ക്ഷീണിപ്പിച്ചു. ​"അയ്യപ്പാ! ഇത് ഭയങ്കര കയറ്റമാണല്ലോ അച്ഛാ!" അവൾ കിതച്ചു. ​"ഇതാണ് മോളേ നീലിമല. കരിമല കയറിയ നമ്മുക്ക് ഇതൊരു വെല്ലുവിളിയേ അല്ല. ഓരോ ചുവടിലും നമ്മൾ ഭഗവാനെ വിളിക്കണം. ഈ കയറ്റം നമ്മളെ ഭഗവാൻ്റെ സന്നിധാനത്തേക്ക് അടുപ്പിക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ മനസ്സിനേയും ശരീരത്തിനേയും ശുദ്ധീകരിച്ചുകൊണ്ട് ഈ മല നമ്മളെ സ്വീകരിക്കും." ​ ​കയറ്റത്തിനിടയിൽ ഒരു വലിയ പാറക്കെട്ടിനടുത്തെത്തി. അവിടെ ഭക്തർ കല്ലുകളും നാണയത്തുട്ടുകളും എറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ​"അച്ഛാ, എല്ലാവരും എന്തിനാണ് ഈ പാറയിലേക്ക് കല്ലും പൈസയുമൊക്കെ എറിയുന്നത്?" ദേവിക്ക് അത്ഭുതമായി. ​"ഇതാണ് അപ്പാച്ചിമേട്. പണ്ട് ഇവിടെ അപ്പാച്ചിയും അമ്മായിയും (അയ്യപ്പനെ ഉപദ്രവിക്കാൻ വന്ന ദുർദേവതകൾ) ഭക്തരെ കള്ളത്തരം പറഞ്ഞ് വീഴ്ത്തി ഉപദ്രവിക്കുമായിരുന്നു എന്നാണ് വിശ്വാസം. ഈ പാറക്കെട്ടിൽ കല്ലെറിയുന്നത്, അവരുടെ ദുഷ്ടശക്തിയെ ദൂരെയാക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്. സത്യസന്ധമായും ശുദ്ധമായ മനസ്സോടെയും വരുന്ന ഭക്തർക്ക് ഇവിടെ ഒരു പ്രതിബന്ധവുമില്ല മോളേ." ​ അവിടെ നിന്ന് വീണ്ടും മുന്നോട്ട് നടന്നു. കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛൻ അവളെ ഒരു പുണ്യസ്ഥലത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. ​"ഇതാണ് മോളേ ശബരി പീഠം. രാമായണത്തിലെ ശബരിയെ ഓർമ്മയില്ലേ? ശ്രീരാമനെ കാണാൻ വേണ്ടി മാത്രം വർഷങ്ങളോളം കാത്തിരുന്ന് മോക്ഷം നേടിയ ഭക്ത." ​"ഓർമ്മയുണ്ട് അച്ഛാ, അവരുടെ ഭക്തിയുടെ കഥ! കല്ലുകൾ നിറഞ്ഞ സ്ഥലമല്ലേ ഇത്?" ​"ശരിയാണ്. രാമൻ്റെ വരവിനായി കാത്തിരുന്ന് ഭക്തിയിൽ മുഴുകി ജീവിച്ച ശബരിക്ക് മോക്ഷം ലഭിച്ച സ്ഥലമാണിത്. കാനനയാത്രയുടെ കഷ്ടപ്പാടുകൾക്ക് ശേഷം ഇവിടെ വണങ്ങുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസ്സും ശബരിയുടെ ഭക്തിയാൽ ശുദ്ധമാവുന്നു." ​സന്ധ്യ മയങ്ങി, ചുറ്റും ദീപാരാധനയുടെ വെളിച്ചം പരന്നു. അവർ യാത്രയുടെ അവസാന ഇടത്താവളത്തിനടുത്തെത്തി. ഒരു വലിയ ആൽമരം. അവിടെ കന്നി അയ്യപ്പന്മാർ കൊണ്ടുവന്ന വില്ലും ശരവും കുത്തിവെച്ചിരിക്കുന്നു. ​"ഇതാണ് മോളേ, ശരംകുത്തിയാൽ. ആദ്യമായി ശബരിമലയ്ക്ക് വരുന്നവർ (കന്നി അയ്യപ്പന്മാർ) എരുമേലിയിലെ പേട്ടതുള്ളലിൻ്റെ സമയത്ത് കയ്യിൽ കരുതിയ ശരം ഇവിടെ കുത്തിവച്ച് വേണം സന്നിധാനത്തിലേക്ക് പോകാൻ. അവർ കളിച്ച വീരൻ്റെ വേഷം ഇവിടെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. ഇനി കളിയില്ല, പൂർണ്ണ ഭക്തിയോടെയുള്ള കാഴ്ച മാത്രം." ​ശരംകുത്തിയാൽ കടന്നതോടെ വെളിച്ചവും തിരക്കും കൂടി. മുന്നിൽ സ്വർണ്ണക്കൊടിമരം കണ്ടപ്പോൾ ദേവിയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. പാതയിലെ നടവഴികളിലൂടെ നടന്ന് ഒടുവിൽ അവർ പതിനെട്ടാം പടിക്ക് താഴെ എത്തി. ​ ​ചുറ്റും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഭക്തരുടെ ശരണം വിളി. അവൾക്ക് വാക്കുകൾ കിട്ടുന്നില്ല. ​"നമ്മൾ എത്തി മോളേ! ഇതാണ് ഭഗവാൻ്റെ സന്നിധാനം. ഈ കാണുന്ന പതിനെട്ട് പടികൾ കയറിയാൽ ഭഗവാനെ കാണാം. ഈ ഓരോ പടിക്കും അതിൻ്റേതായ പവിത്രതയുണ്ട്. ഇരുമുടിക്കെട്ടുമായി മാത്രം കയറാൻ കഴിയുന്ന ഈ പടികൾ, നമ്മുടെ മനസ്സിനേയും ശരീരത്തിനേയും ശുദ്ധീകരിക്കുന്ന പടികളാണ്." ​അച്ഛൻ ഇരുമുടിക്കെട്ട് ശിരസ്സിലേറ്റു. ദേവിയുടെ കൈകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് പതിനെട്ട് പടികൾ കയറി. ആ കാനനയാത്രയുടെ ക്ഷീണം മുഴുവൻ മാഞ്ഞ്, അയ്യപ്പൻ്റെ ദിവ്യസന്നിധിയിൽ നിൽക്കുന്നതിൻ്റെ ആനന്ദം അവളുടെ മുഖത്ത് തിളങ്ങി. ​"കലിയുഗവരദനേ... സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പ!" ©️പന്തള രാജകുമാരൻ (ഫെയ്സ്ബുക്ക് പേജ്) #ശബരിമല #അയ്യപ്പൻ #എരുമേലി #പരമ്പരാഗതപാത #കാനനപാത #മണ്ഡലകാലം #മകരവിളക്ക് #ayyappa #pamba #mythology #Sabarimala #Spiritual