പാർട്ട്‌ 10 രുദ്രൻ നിലത്തേക്ക് നീട്ടി തുപ്പി, കാര്യമറിയാതെ വെറുമൊരു കാഴ്ച വസ്തുവായി മാറിയ, ഗായത്രി വിറച്ചുപോയിരുന്നു…… ​പക്ഷെ, അതിൽ പരാജയപ്പെട്ടവന്റെ നിസ്സംഗതയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച്, കളി ജയിച്ചവന്റെ അഹങ്കാരമായിരുന്നു രുദ്രന്…. ​ജയദേവൻ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. ​മാധവ് ആ കസേരയിൽ നിവർന്നിരുന്നു. അവൻ ജയദേവനെ നോക്കി ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. ആ സ്പോട്ട് ലൈറ്റിൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഭ്രാന്തമായി തിളങ്ങി. ​"ആ കുടുംബത്തെ മുഴുവൻ തീർക്കാതെ, വേഷം കെട്ടിയ ഈ രുദ്രന്റെ കഥ തീരില്ല, ജയദേവാ..." ​"എന്താ...?" ജയദേവൻ അവിശ്വസനീയതയോടെ അവന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. ​"നീ എന്നെ പിടിച്ചു. സമ്മതിച്ചു. പക്ഷെ നീ വൈകിപ്പോയി." മാധവ് ചിരിച്ചു. "നീ എന്നെ ഇവിടെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന ഈ നിമിഷം... എന്റെ അടുത്ത പ്ലാൻ നടക്കുകയാണ്." ​"What plan?" ​"നീ അലനെ വിട്ടയച്ചില്ലേ?" മാധവ് ആ പേര് ആസ്വദിച്ചു പറഞ്ഞു. "ആദർശിന്റെ അച്ഛൻ, അമ്മ, സഹോദരി... എല്ലാവരും അവനെ തിരിച്ചു കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിലാണ്. അലനെ തിരിച്ചു കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ, ആ വീടും വീട്ടിലുള്ളവരും വളരെ സന്തോഷത്തിൽ ആയിരിക്കും. അല്ലേ?" ​ജയദേവന്റെ നെഞ്ചിലൊരു കൊള്ളിയാൻ മിന്നി. ​"അവർ ഇപ്പോൾ ആ ഹാളിൽ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ചിരിക്കുകയാവും. അവരുടെ സന്തോഷം ആഘോഷിക്കുകയാവും." മാധവിന്റെ മുഖം ഭ്രാന്തമായ ഒരു സന്തോഷത്തിൽ വിടർന്നു. ​"മാധവ്! എന്താ നീ ചെയ്തത്?" ജയദേവൻ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ചു. ​"നീ തിരഞ്ഞത് ചോക്ലേറ്റ് മാത്രമായിരുന്നില്ലേ, ജയദേവാ? പക്ഷെ ഞാൻ... ഞാൻ ആ വീടിന്റെ സെൻട്രൽ എ.സി. സിസ്റ്റത്തിൽ ഒരു ചെറിയ സമ്മാനം ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചിരുന്നു. കല്യാണത്തിന് മുൻപ് തന്നെ. ​"എന്താണ്... എന്താണത്?" ​"ഒരു ഓട്ടോമാറ്റിക് ഡിവൈസ്," മാധവ് ശാന്തനായി പറഞ്ഞു. "കൃത്യം ഇന്ന്, ഉച്ചയ്ക്ക് ഒരു മണിക്ക്, അത് ആക്റ്റിവേറ്റ് ആകും. ഒരൊറ്റ ബട്ടണിൽ, സയനൈഡ് ലായനി തിളയ്ക്കാൻ തുടങ്ങും. അതിന്റെ ആവി Hydrogen Cyanide Gas... ആ സെൻട്രൽ എ.സി. ഡക്ടുകളിലൂടെ ആ വീട് മുഴുവൻ നിറയും. വെറും മൂന്ന് സെക്കന്റ്‌… finally close the chapter…..!!” നിന്റെ ഫുൾ പവർ ഉപയോഗിച്ച് രക്ഷിക്കാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ രക്ഷിക്കെടാ, പോലീസേ….!!” ​ജയദേവൻ തന്റെ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. സമയം 12: 45 PM. ​"നീ തോറ്റു, ജയദേവാ! നീ എന്നെ ഇവിടെ പിടിച്ചുവെച്ചിരിക്കാം. പക്ഷെ ആ കുടുംബം... മൂന്ന് സെക്കന്റ്... എല്ലാരും ഫിനിഷ്....!!" ​മാധവിന്റെ ആ ഭ്രാന്തൻ ചിരി ആ മുറിയിൽ മുഴങ്ങി. ​"ബേസിൽ!" ജയദേവൻ അലറി. "Get Alan's house on the line! NOW! അവരോട് ആ വീട്ടിൽ നിന്ന് എല്ലാവരും വേഗം പുറത്തിറങ്ങാൻ പറയ്! മെയിൻ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്യാൻ പറയ്!" ​ബേസിൽ വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളാൽ ഫോൺ ഡയൽ ചെയ്തു. അവന്റെ മുഖം വിളറി. "സാർ! റിംഗ് ചെയ്യുന്നുണ്ട്! പക്ഷെ... പക്ഷെ ആരും എടുക്കുന്നില്ല! Not reachable! സാർ!" ​"ഹാ... ഹാ... ഹാ..." മാധവ് ആ കസേരയിൽ കിടന്ന് ചിരിച്ചു. "അവർ ആഘോഷത്തിലല്ലേ, ജയദേവാ. ഫോൺ ആര് നോക്കുന്നു! ഇനി 14 മിനിറ്റ്!" ​ജയദേവൻ ഒരു നിമിഷം സ്തംഭിച്ചു നിന്നു. അയാളുടെ തലച്ചോറിലൂടെ ആയിരം ചിന്തകൾ പാഞ്ഞു. 14 മിനിറ്റ്. ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സിൽ നിന്ന് ആ വീട്ടിലേക്ക്... ട്രാഫിക്... അസാധ്യം. ​അവൻ മുറിയിലെ മാസ്റ്റർ ഇന്റർകോം പാനലിലേക്ക് പാഞ്ഞുവന്നു. ​"കൺട്രോൾ റൂം! കൺട്രോൾ റൂം! ഇത് DySP ജയദേവനാണ്! എമർജൻസി റെസ്പോൺസ്!" ​അയാളുടെ ശബ്ദം സ്റ്റേഷൻ മുഴുവൻ അലയടിച്ചു. ​"എന്താ സാർ?" കൺട്രോൾ റൂം ഓപ്പറേറ്റർ മറുപടി നൽകി. ​"ആദർശിന്റെ വീട്! അയാൾ വിലാസം ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു…. ആ ലൊക്കേഷനിലേക്ക് ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള എല്ലാ പട്രോൾ യൂണിറ്റുകളെയും ഉടൻ അയക്ക്! ഫയർഫോഴ്സ്! ആംബുലൻസ്! ആ വീടിന്റെ പരിസരത്തുള്ള എല്ലാ യൂണിറ്റും! ഉടൻ! It's a bio-hazard! സൈനൈഡ് ഗ്യാസ്!" ​"സാർ... പക്ഷെ..." ​"NO QUESTIONS! MOVE! NOW!" ​"യെസ് സാർ! ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള പട്രോൾ കാർ, Kilo-10, അങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു! ETR: 6 minutes!" ​ജയദേവൻ ഇന്റർകോം ഓഫ് ചെയ്തു. ഇനി 13 മിനിറ്റ്. ​അയാൾ തിരിഞ്ഞ് മാധവിന് നേരെ നടന്നു. അയാളുടെ മുഖത്ത് രക്തക്കറയും വിയർപ്പും കലർന്ന് നെറ്റിയിലെ ബാൻഡേജ് കുതിർന്നിരുന്നു. ​"നീ...!" ​ജയദേവൻ മാധവിന്റെ ഷർട്ടിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് അവനെ കസേരയിൽ നിന്ന് വലിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. ​"അത് ഓഫ് ചെയ്യാൻ ഒരു വഴിയുണ്ടാകും... പറയെടാ പുല്ലേ….!!! ​അയാൾ മാധവിനെ ആ ഇൻവെസ്റ്റിഗേഷൻ ബോർഡിലേക്ക് ആഞ്ഞടിച്ചു. ആദർശിന്റെയും അഞ്ജലിയുടെയും ചിത്രങ്ങൾ ആ ഇടിയിൽ നിലം പറ്റി…. ​"വഴി?" മാധവ് ചോര തുപ്പി. അവൻ ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. "വഴിയുണ്ട്, ജയദേവാ. പക്ഷെ അത് നിനക്ക് കഴിയില്ല. ആ സിസ്റ്റത്തിന്റെ മെയിൻ പവർ ഗ്രിഡ്... അത് ഓഫ് ചെയ്താൽ ആ ടൈമർ നിൽക്കും. പക്ഷെ... ആ പവർ ഗ്രിഡ്... അത് വീടിന്റെ ഉള്ളിലാണ്. ആ ഗ്യാസ് റൂമിന്റെ തൊട്ടടുത്ത്! അങ്ങോട്ട് പോകുന്നവൻ... തിരിച്ചു വരില്ല!" ​"സാർ!" ബേസിൽ അലറി. "Kilo-10 വയർലെസ്സിൽ! അവർക്ക് അഡ്രസ്സ് കിട്ടി! 4 മിനിറ്റ് കൂടി!" ​"Kilo-10!" ജയദേവൻ തന്റെ വയർലെസ് കയ്യിലെടുത്തു. "ഇത് DySP ജയദേവനാണ്! Listen carefully! വീടിന്റെ പിന്നിലുള്ള മെയിൻ പവർ ഗ്രിഡ്... അത് ഓഫ് ചെയ്യണം! വാതിൽ തകർത്ത് അകത്ത് കയറണം!" ​"സാർ... പക്ഷെ വീടിനുള്ളിൽ..." ​"അകത്ത് ഗ്യാസ് ലീക്ക് ആണ്! ഡോണ്ട് ബ്രീത്ത്! ശ്വാസം പിടിച്ചുവേണം അകത്ത് കയറാൻ! ആ കുടുംബത്തെ രക്ഷിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് കുറച്ച് നിമിഷങ്ങളേ ഉള്ളൂ!" Move fast….!!” ​ജയദേവൻ വയർലെസ്സ് ഓഫ് ചെയ്തു. ​"നീയെന്തിനാ അവരെ കൊല്ലുന്നത്??? മാധവ് ജയദേവനെ നോക്കി. "അവർ മരിച്ചോട്ടെ. നിന്റെ ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു. നീ എന്നെ പിടിച്ചില്ലേ?" ​ജയദേവൻ മാധവിനെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭ്രാന്തായിരുന്നില്ല. തണുത്തുറഞ്ഞ പകയായിരുന്നു. ​"ബേസിൽ! Stay with him! ഇവൻ ചാവരുത്! ഇവൻ ഇത് കാണണം!" ​ജയദേവൻ ആ 'വാർ റൂമിൽ' നിന്ന് പുറത്തേക്ക് പാഞ്ഞു. ഐ.ജി.യെ വിളിക്കാനും റിപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്യുവാനുള്ള സമയമൊന്നും ജയദേവന്റെ മുന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല….. ​അയാൾ സ്റ്റേഷന്റെ പടികൾ ഓടിയിറങ്ങി, ആ ബ്ലാക്ക് സ്കോർപിയോയിലേക്ക് ചാടിക്കയറി. എഞ്ചിൻ ഇരമ്പി. ​"Kilo-10! Kilo-10! What's your status?" അയാൾ ജീപ്പിലെ മെയിൻ വയർലെസ്സിലൂടെ അലറി. ​സ്കോർപിയോ സ്റ്റേഷന്റെ ഗേറ്റ് കടന്ന് റോഡിലേക്ക് ഡ്രിഫ്റ്റ് ചെയ്ത് പാഞ്ഞു. ​"സാർ! വീടിന്റെ അടുത്ത് എത്തുന്നു! 30 സെക്കന്റ്സ്!" ​ജയദേവൻ ആക്സിലറേറ്ററിൽ കാൽ അമർത്തി. "ഒന്നും നോക്കണ്ട ചവിട്ടിപ്പൊളിച്ച് അകത്ത് കയറ്! Get them out! Get them out!" ​സമയം: 12:59 PM. ​"സാർ! ഞങ്ങൾ മതിലിനടുത്തെത്തി! ഗേറ്റ്..." ​"ഗേറ്റ് നോക്കണ്ട! ഇടിച്ച് കയറ്! SHOOT THE LOCKS!" ​വയർലെസ്സിൽ നിന്ന് ഒരു വെടിയൊച്ച കേട്ടു. പിന്നാലെ ഒരു ക്രാഷ് സൗണ്ട്. ​പിന്നെ… ​...സ്റ്റാറ്റിക്... ​...ഭീകരമായ നിശബ്ദത... ​ജയദേവൻ സ്റ്റിയറിംഗിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. സ്കോർപിയോ 120-ൽ പായുകയാണ്. ​അയാളുടെ കാറിലെ ക്ലോക്ക് 1:00 PM എന്നതിലേക്ക് മാറി. ​"Kilo-10... Kilo-10... Respond! Dammit, RESPOND!" ​വയർലെസ്സിൽ നിന്ന് ഒരു മറുപടിയും വന്നില്ല. ഭീകരമായ സ്റ്റാറ്റിക് മാത്രം. ​അതേസമയം... ആദർശിന്റെ വീട്ടിൽ. (സമയം: 12:59 PM) ​വീടിന്റെ ഹാളിൽ സന്തോഷം അലയടിക്കുകയായിരുന്നു. അലൻ തിരിച്ചെത്തിയ സന്തോഷത്തിൽ വലിയ ഊണ് മേശക്കരികിൽ, എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിക്കയാണ്…. ​"മോനെ..." അവർ നിന്നെ ഉപദ്രവിച്ചൊന്നുമില്ലല്ലോ… "നീയില്ലാതെ... ഞങ്ങളാകെ..." "സാരമില്ലമ്മേ," അലൻ അവരെ സമാധാനിപ്പിച്ചു. "എല്ലാം കഴിഞ്ഞില്ലേ. ആ ജയദേവൻ സാറിനോട് നമ്മൾ നന്ദി പറയണം. അദ്ദേഹമാണ്..." ​അവൻ പറഞ്ഞുതീർന്നില്ല. ​തോക്ക് പൊട്ടിയ ശബ്ദം, ഒരുനിമിഷം എല്ലാവരും ഞെട്ടിവിറച്ചു. ​മുൻവാതിലിന്റെ പൂട്ട് വെടിയേറ്റ് ചിതറിത്തെറിക്കുന്ന ശബ്ദം! ​അവർ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നതിന് മുൻപ്, ആ വലിയ മുൻവാതിൽ ആരോ ചവിട്ടിപ്പൊളിച്ച് അകത്തേക്ക് തുറന്നു. ​"പുറത്തിറങ്ങ്! എല്ലാവരും!" വേഗം…!!” ​ശ്വാസം പിടിച്ചുകൊണ്ട്, മുഖം തുണികൊണ്ട് മൂടിയ രണ്ട് പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥർ അകത്തേക്ക് ഇരച്ചുകയറി. ​"എന്താ... എന്താ സാറേ..." ആദർശിന്റെ അച്ഛൻ ഭയന്ന് വിറച്ചു. ​"സംസാരിക്കാൻ സമയമില്ല! ഗ്യാസ്! പുറത്തേക്ക് ഓട്!" എസ്.ഐ. വർഗീസ് അലറി. ​അവർക്ക് ചിന്തിക്കാൻ സമയം കൊടുക്കാതെ, ഒരു പോലീസുകാരൻ അലനെയും അവന്റെ അച്ഛനെയും പിടിച്ചുവലിച്ചു. മറ്റേയാൾ അമ്മയെയും ആർദ്രയെയും തള്ളിമാറ്റി. ​അവർ നാലുപേരും എന്താണെന്നറിയാതെ നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് മുറ്റത്തെ പുല്ലിലേക്ക് ഓടിയിറങ്ങി. ​അവർ പുല്ലിലേക്ക് വീണതും, ആ വീടിന്റെ ക്ലോക്കിൽ 1:00 PM എന്ന സമയം തെളിഞ്ഞു. ​"ക്ലിക്ക്." ​ഒരു ചെറിയ ശബ്ദം. ​അകത്ത്, സെൻട്രൽ എ.സി.യുടെ വെന്റുകളിൽ നിന്ന്, നേരിയ, മധുരമുള്ള ബദാമിന്റെ മണമുള്ള, അദൃശ്യമായ ആവി പുറത്തേക്ക് ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി. ​"ദൈവമേ..." എസ്.ഐ. വർഗീസ് അത് കണ്ടു. ​"രാജൻ! ഇവരെ നോക്കിക്കോ! ആരെയും അകത്തേക്ക് വിടരുത്!" അയാൾ അലറി. ​"സാർ! എങ്ങോട്ടാ!" ​ജയദേവന്റെ അവസാനത്തെ ഓർഡർ വർഗീസിന്റെ തലച്ചോറിലായിരുന്നു. 'മെയിൻ പവർ ഗ്രിഡ്! വീടിന്റെ ഉള്ളിലാണ്!' ​എസ്.ഐ. വർഗീസ് തന്റെ സർവീസ് റിവോൾവർ താഴെയിട്ടു. അവസാനമായി ഒരു ദീർഘശ്വാസം ഉള്ളിലേക്കെടുത്തു. തന്റെ തൂവാലയെടുത്ത് മുഖം മൂടി, അവൻ ആ മരണവാതകം നിറയുന്ന വീടിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് തിരികെ ഓടിക്കയറി! ​ഹാളിലൂടെ, അടുക്കളയുടെ ഭാഗത്തുള്ള യൂട്ടിലിറ്റി റൂമിലേക്ക് അയാൾ പാഞ്ഞു. ​അവിടെയായിരുന്നു അത്. ആ മെയിൻ പവർ ഗ്രിഡ്. ​അവന്റെ ശ്വാസകോശം പൊട്ടിത്തെറിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. കണ്ണുകൾ നീറിപ്പുകഞ്ഞു. ബദാമിന്റെ മണം തലച്ചോറിനെ മരവിപ്പിക്കുന്നു. ​അവൻ തോക്കിന്റെ ബട്ട് കൊണ്ട് ആ പവർ ഗ്രിഡിന്റെ ഗ്ലാസ് തകർത്തു. കൈകൾ മുറിഞ്ഞു. ​അവൻ ആ മെയിൻ സ്വിച്ചിലേക്ക് കൈനീട്ടി.. ​പുറത്ത്, ജോൺ വയർലെസ് ഫോണിൽ അലറുകയായിരുന്നു. "സാർ! Kilo-10! എന്തെങ്കിലും പറയ്!" ​അകത്ത്, എസ്.ഐ. വർഗീസ് തന്റെ സർവ്വശക്തിയുമെടുത്ത് ആ മെയിൻ സ്വിച്ച് താഴേക്ക് വലിച്ചിട്ടു. ​ ​വീടിന്റെ എല്ലാ ലൈറ്റുകളും അണഞ്ഞു. എ.സി.യുടെ ഇരമ്പൽ നിന്നു. എല്ലാം നിശ്ചലമായി. ​വർഗീസ് ചുമരിൽ ചാരി, നിലത്തേക്ക് ഊർന്നുവീണു. അയാൾ ശ്വാസം കിട്ടാതെ പിടഞ്ഞു. ​"സാർ!" രാജൻ അകത്തേക്ക് ഓടിക്കയറി, പുകയുന്ന ആ മുറിയിൽ നിന്ന് വർഗീസിനെ വലിച്ചിഴച്ച് പുറത്തെ പുല്ലിലേക്ക് ഇട്ടു. ​വർഗീസ് പുല്ലിൽ കിടന്ന് ഭീകരമായി ചുമച്ചു. അയാൾ മരണത്തെ മുഖാമുഖം കണ്ടിരുന്നു. വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളാൽ തന്റെ ഷർട്ടിൽ ഘടിപ്പിച്ച വയർലെസ് എടുത്തു. ബട്ടൺ അമർത്തി. ​അതേസമയം, സ്കോർപിയോയിൽ, ജയദേവൻ സ്റ്റിയറിംഗിൽ ആഞ്ഞടിച്ചുകൊണ്ട് അലറുകയായിരുന്നു. "Respond! Dammit, RESPOND!" ​...സ്റ്റാറ്റിക്... ​...സ്റ്റാറ്റിക്... ​പിന്നെ... ഒരു ക്ലിക്ക്. ​അതിലൂടെ, ചുമയ്ക്കുന്ന, കിതയ്ക്കുന്ന ഒരു ശബ്ദം… ​"... .. സാർ... Kilo kilo 10... സാർ.. വീട്... വീട് ക്ലിയർ ആണ് സാർ." അയാൾ ചുമച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു… ​"Family... family safe…….. The device... I think... I think it's neutralized, sir." ജയദേവൻ സ്കോർപിയോയുടെ ബ്രേക്കിൽ ആഞ്ഞുചവിട്ടി. വണ്ടി നടുറോഡിൽ നിന്നു. ​"Kilo-10... Good job. Stay put. I'm on my way.” ​ജയദേവൻ വയർലെസ്സ് തിരികെ വെച്ചു. ​അയാൾ സ്കോർപിയോയുടെ സ്റ്റിയറിംഗ് വീലിലേക്ക് തന്റെ നെറ്റി മുട്ടിച്ചു. അയാളുടെ തോളുകൾ കുലുങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അത് കരച്ചിലായിരുന്നില്ല. ക്ഷീണമായിരുന്നു. ഭ്രാന്തമായ ഒരു വേട്ട അവസാനിച്ചതിന്റെ ആശ്വാസമായിരുന്നു. ​അയാൾ ഒരു നിമിഷം കണ്ണുകളടച്ചു. എസ്.ഐ. വർഗീസിന്റെ കിതയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം അവന്റെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങി. ആ കുടുംബം... അവർ രക്ഷപ്പെട്ടു. ​ജയദേവൻ തലയുയർത്തി. നെറ്റിയിലെ മുറിവ് നീറുന്നുണ്ട്. അയാൾ റിയർ-വ്യൂ മിററിലൂടെ സ്വന്തം മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. രക്തവും വിയർപ്പും കലർന്ന ഒരു ഭ്രാന്തൻ രൂപം.. ​അയാൾ പതുക്കെ കാർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. കാർ അതിവേഗം തിരികെ ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സിലേക്ക് പാഞ്ഞു. ​ഇനി ഒരാൾ കൂടി ബാക്കിയുണ്ട്. ഈ കളിയിലെ യഥാർത്ഥ പരാജിതൻ. ​അയാൾ തന്റെ പേഴ്സണൽ ഫോൺ എടുത്തു. ബേസിലിന്റെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു… ​"സാർ!" ബേസിൽ ഫോൺ എടുത്തതും ഒരു ഭീകരതയോടെ അവന്റെ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വന്നു….. എന്തായി? Kilo-10...?" ​"They are safe, ബേസിൽ," ജയദേവന്റെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു. "Kilo-10 neutralized the threat. ആ കുടുംബം സുരക്ഷിതരാണ്. ഞാൻ തിരിച്ചു വരികയാണ്." ​"Thank God!" ബേസിലിന്റെ ആശ്വാസം ഫോണിലൂടെ കേൾക്കാമായിരുന്നു. "സാർ... മാധവ്... അവൻ... അവൻ ചിരിക്കുകയാണ്. അവൻ ഭ്രാന്തമായി ചിരിക്കുന്നു. സമയം നോക്കി ചിരിക്കുന്നു. അവൻ കരുതുന്നത്..." ​"I know," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. "അവനോട് ഒന്നും പറയരുത്. ആ മുറിയിൽ നിന്ന് അവനെ മാറ്റരുത്. I'm coming. ഞാൻ തന്നെ അവനോട് പറയാം." ​സമയം: ഉച്ചയ്ക്ക് 1:25 PM. സ്ഥലം: ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സ്, അതീവ സുരക്ഷാ ചോദ്യം ചെയ്യൽ മുറി. ​മാധവ് ആ കസേരയിൽ വിലങ്ങണിഞ്ഞ് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അവന്റെ മുഖത്ത് അക്ഷമയും, അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ഒരു ചിരിയുമായിരുന്നു. അവൻ മുറിയിലെ ക്ലോക്കിലേക്ക് നോക്കി. 1:25 PM. ​"തീർന്നു," അവൻ തനിയെ പറഞ്ഞു. "എല്ലാം തീർന്നു. ഹാ... ഹാ..." ബേസിലെ എത്രപേർ തീർന്നെടോ, എന്റെ കാലൻ തന്റെ സാറിനെയും കൊണ്ട് പോയോ….??” “ഛീ മിണ്ടാതിരിയെടാ നായെ…!!” ബേസിൽ അവന്റെ നേരെ ചീറി വന്നതും, ​ആ മുറിയുടെ കനത്ത സ്റ്റീൽ ഡോർ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് ബേസിൽ തിരിഞ്ഞു. ​വാതിൽക്കൽ, രക്തം പുരണ്ട അതേ യൂണിഫോമിൽ, നെറ്റിയിലെ ബാൻഡേജുമായി, ജയദേവൻ നിൽക്കുന്നു. ​മാധവിന്റെ മുഖത്തെ ചിരി ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് മരവിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവിശ്വസനീയതയോടെ വിടർന്നു. ​"നീ...!" അവന്റെ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. "നീ... നീയെങ്ങനെ ഇവിടെ? സമയം... സമയം 1:25 ആയി! നീ... ചത്തില്ലേ….!!” അവൻ ഉച്ചത്തിൽ അലറി….! ​"അവിടെയെത്താൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല, മാധവ്," ജയദേവൻ സാവധാനം അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. "പക്ഷെ... എന്റെ ടീം എത്തി." ​മാധവ് കസേരയിൽ നിന്ന് ഞെട്ടി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. "ഇല്ല! അത് നടക്കില്ല! ആ ടൈമർ... അത് പെർഫെക്റ്റ് ആയിരുന്നു!" ​"അതെ," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. "പക്ഷെ നീ ഒരു കാര്യം മറന്നു. ആ കുടുംബം മരിക്കണമെന്ന് നിനക്ക് വാശിയുണ്ടായിരുന്നതുപോലെ, അവരെ രക്ഷിക്കണമെന്ന് എനിക്കും വാശിയുണ്ടായിരുന്നു." ​അവൻ മാധവിന് മുന്നിൽ, മേശപ്പുറത്ത് ഇരുന്നു. അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് കുനിഞ്ഞു. ​"സമയം കൃത്യം 1 PM. Kilo-10 യൂണിറ്റിലെ എസ്.ഐ. വർഗീസ്… നിന്റെ പവർ ഗ്രിഡ് ഓഫ് ചെയ്തു. ആ ഗ്യാസ് പുറത്തുവരുന്നതിന് ഒരു സെക്കന്റിന് മുൻപ്." ​"നുണ!" മാധവ് അലറി. "നീ എന്നെ തകർക്കാൻ നോക്കുകയാണ്! നുണ!" ​"നുണയാണോ?" ജയദേവൻ തന്റെ ഫോൺ എടുത്തു. അതിൽ അയച്ച ഒരു ഓഡിയോ ഫയൽ പ്ലേ ചെയ്തു. ​...സ്റ്റാറ്റിക്… "... .. സാർ... Kilo-10...... വീട്... വീട് ക്ലിയർ ആണ് സാർ. Family... family safe..." ​ആ ശബ്ദം കേട്ട് മാധവ് തകർന്നു. അവന്റെ ശരീരം വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. അവന്റെ 'പെർഫെക്റ്റ് പ്ലാൻ'... അവന്റെ 'ചെക്ക്മേറ്റ്'... എല്ലാം തകർന്നിരിക്കുന്നു. ​"ഇല്ല... ഇല്ല... എന്റെ അമ്മ... എന്റെ പ്രതികാരം... ഇല്ല...!" അവൻ ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ അലറാൻ തുടങ്ങി. ​"നിന്റെ പ്രതികാരം തീർന്നു, മാധവ്," ജയദേവൻ എഴുന്നേറ്റു. "നീ ജയിച്ചില്ല. നീ എന്നെയും തോൽപ്പിച്ചില്ല. നീ സ്വയം തോൽക്കുകയാണ് ചെയ്തത്." ​"ബേസിൽ!" "ഇവനെ കൊണ്ടുപോ! സ്പെഷ്യൽ സെല്ലിലേക്ക്! “Put him on suicide watch!” അയാൾ ബേസിലിനോട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു: "ഇവൻ ചാവരുത്. ഇവൻ ജീവിക്കണം. ഓരോ ദിവസവും... ഈ പരാജയം അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇവൻ ജീവിക്കണം." ​ജയദേവൻ ആ മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് നടന്നു. പിന്നിൽ, തന്റെ ജീവിതം മുഴുവൻ തകർന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ അലർച്ച മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 𝚃𝙷𝙴 𝙴𝙽𝙳 *********** പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ 10:30. ഐ.ജി. സക്കറിയയുടെ ഓഫീസ്. പുറത്തെ ബഹളങ്ങളിൽ നിന്നെല്ലാം അകന്ന്, ആ മുറി ശാന്തമായിരുന്നു. ജയദേവൻ ഓഫീസിന് പുറത്ത് കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. വൃത്തിയുള്ള യൂണിഫോം അണിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നെറ്റിയിലെ ബാൻഡേജും, കൈത്തണ്ടയിലെ കെട്ടും ആ പോരാട്ടത്തിന്റെ ബാക്കിപത്രമായി അവശേഷിച്ചു. ​"ജയദേവൻ സർ, അകത്തേക്ക് ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു." അകത്തു നിന്നും വന്ന ഓഫീസർ പറഞ്ഞതും, ​ജയദേവൻ ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്തു. ഡോർ തുറന്ന് ഓഫീസിനുള്ളിലേക്ക് കയറി. ​ഐ.ജി. സക്കറിയ തന്റെ വലിയ കസേരയിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു. സങ്കീർണ്ണമായ ഒരു പുഞ്ചിരി അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. ​"വരണം... വരണം, മിസ്റ്റർ DySP ജയദേവൻ." ​അകത്തേക്ക് കയറിയ ജയദേവൻ, കാലുകൾ ചേർത്തടിച്ച്, ഒരു കുറ്റമറ്റ സല്യൂട്ട് നൽകി. "സർ!" ​സക്കറിയ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൈവീശി. "Sit down, Jayadevan. Sit down. ആ സല്യൂട്ടൊന്നും ഇനി എനിക്ക് വേണ്ട. ഹൃദയത്തിലൊരു ബഹുമാനം... That’s enough." ഒരു കീഴുദ്യോഗസ്ഥന് മേലുദ്യോഗസ്ഥനോടുള്ള ബഹുമാനവും ആദരവും ആണ് സർ ഇത്," ജയദേവന്റെ ശബ്ദം വിനയാന്വിതമെങ്കിലും ഉറച്ചതായിരുന്നു. ​"ഹാ... താൻ ഇരിക്ക്," സക്കറിയ പറഞ്ഞു. "ഇന്ന് DySP ആയി ചാർജ് എടുക്കുകയല്ലേ…” ​ജയദേവൻ ഇരുന്നില്ല. അവൻ ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദനായി നിന്നു. പിന്നെ, തന്റെ കൈവശമിരുന്ന ഒരു ഒഫീഷ്യൽ കവർ പതുക്കെ സക്കറിയയുടെ മേശപ്പുറത്തേക്ക് വെച്ചു. ​"Sorry sir ," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. "I'm quitting. ഞാൻ എന്റെ പോലീസ് ജീവിതം ഇവിടെ അവസാനിപ്പിക്കുകയാണ്." ​സക്കറിയ ഒരു ഞെട്ടലോടെ അയാളെ നോക്കി. ​"WHAT? What the hell are you talking about?" അയാൾ കസേരയിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു. "നീ കള്ള് കുടിച്ചിട്ടുണ്ടോ? എന്താ നീ പറയുന്നതെന്ന് വല്ല ബോധവുമുണ്ടോ?" ​"നല്ല ബോധത്തോടെയാണ്, സർ. Please... accept my resignation." ​"NO!" സക്കറിയ അലറി. "I will not accept this nonsense!" ​"സാർ, ഈ DySP പട്ടം," ജയദേവൻ തന്റെ തോളിലെ നക്ഷത്രങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി. "ഇതെനിക്ക് അഭിമാനത്തോടെ തലയിൽ വെച്ച് നടക്കാൻ കഴിയില്ല." ​"What do you mean?" ​"ഞാനൊരു ഹീറോ അല്ല സർ," ജയദേവൻ പറഞ്ഞു. "I didn't win this case. Madhav lost it. അവന്റെ അഹങ്കാരം കൊണ്ട് മാത്രം അവൻ എനിക്ക് വിട്ടുതന്ന ചില തുമ്പുകൾ. This promotion... this is a gift from the man I just arrested. It feels like charity, sir. അവന്റെ ഔദാര്യം... അതണിഞ്ഞു നടക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല!" ​"Enough!" സക്കറിയ മേശപ്പുറത്ത് ആഞ്ഞടിച്ചു. "നീ കരുതുന്നുണ്ടോ നീ മാത്രമാണ് ഇത് അറിഞ്ഞതെന്ന്? The CM knows. I know! മാധവ് ഒരു പ്രേതമായിരുന്നു. അവനെ വേട്ടയാടാൻ ഈ ഡിപ്പാർട്ട്‌മെന്റിൽ നിനക്ക് മാത്രമേ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ! That’s not luck, Jayadevan. That's skill! Damn good skill!" ​ജയദേവൻ ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദനായി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിലത്തേക്ക് താഴ്ന്നു. ​"അത് മാത്രമായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ സഹിക്കുമായിരുന്നു, സർ. പക്ഷെ എന്റെ ജീവിതം... എന്റെ ഫാമിലി..." അവന്റെ ശബ്ദം ഇടറി. "This uniform... it cost me everything. എന്റെ മകളെയും ഭാര്യയേയും എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു." ​സക്കറിയ നിശബ്ദനായി നിന്നു…. ​"പക്ഷെ ഇന്നലെ..." ജയദേവൻ തലയുയർത്തി. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. "ആ കല്ലേറ് കൊണ്ട്, തല പൊട്ടി ചോരയൊലിച്ച്, ലോകം മുഴുവൻ ഞാൻ സസ്പെൻഷനിലാണെന്ന് അറിഞ്ഞ ആ നിമിഷം... എനിക്ക് ഒരു ആപത്ത് വന്നപ്പോൾ... അവൾ ഓടി വന്നു സർ. പാർവതി. അവൾക്ക് ഒരാവശ്യം വന്നാൽ... എന്റെ മോൾക്ക് ഒരാവശ്യം വന്നാൽ... ഓടിച്ചെല്ലാൻ കഴിയാത്ത ദൂരത്തിലാണ് ഞാനിപ്പോ." ​"This uniform... it's keeping me away from them. I'm done, sir. എനിക്ക് പോണം." ​സക്കറിയ ഒരു നിമിഷം അവനെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നു. അയാളുടെ ദേഷ്യം അലിഞ്ഞുപോയിരുന്നു. അയാൾ ആ രാജിക്കത്ത് കയ്യിലെടുത്തു... എന്നിട്ട് അത് കീറി വേസ്റ്റ് ബിന്നിലേക്കിട്ടു. ​"സാർ...!" ​"I am rejecting your resignation," സക്കറിയ പറഞ്ഞു. "But... I am sanctioning you an indefinite leave. ഒരു ലോങ്ങ് ലീവ്. പോ, പോയി നിന്റെ തല തണുപ്പിക്ക്. Go... be a father. Be a husband." ​സക്കറിയ തിരിഞ്ഞ് ജനലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. ​"പക്ഷെ ഒന്നോർത്തോ. എനിക്ക്... ഈ ഡിപ്പാർട്ട്‌മെന്റിന്... നിന്നെപ്പോലെ ഒരുത്തനെ വീണ്ടും ആവശ്യം വരും." ​അയാൾ തിരിഞ്ഞ് ജയദേവനെ നോക്കി. ​"When this city needs a hunter again, I will call. And you will come back." ​ജയദേവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ആശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു നനവ് പടർന്നു. അവൻ ഒരു നിമിഷം അവിടെ നിന്നു. പിന്നെ, കാലുകൾ ചേർത്തടിച്ച്, ആ മുറിയിൽ തന്റെ അവസാനത്തെ, ഏറ്റവും മികച്ച സല്യൂട്ട് നൽകി. ​"Yes സർ!" ​സക്കറിയ ഒരു സുഹൃത്തിനെപ്പോലെ തലകുലുക്കി. "Go, come back soon…!!” ​ജയദേവൻ തിരിഞ്ഞു, ആ മുറിക്ക് പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ​ആ ഓഫീസിന്റെ കനത്ത വാതിൽ തുറന്ന്, വെളിച്ചമുള്ള ഇടനാഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ... അത് തന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള ഒരു തിരിച്ചുനടത്തം കൂടിയായിരുന്നു. അവസാനിച്ചു... ✍️✍️ബിനു. #📔 കഥ #✍ തുടർക്കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #✍️ വട്ടെഴുത്തുകൾ