അനുപല്ലവി. 8 🎫🎫🎫🎫🎫 വിനുമോളുടെ നോട്ടത്തിൽ ഒരു പന്തികേട് തോന്നിയെങ്കിലും അജിതകുമാരി അതിന് മുഖം കൊടുക്കാൻ നിന്നില്ല. "ആന്റിയെ മുത്തശ്ശി വിളിച്ചു വരുത്തിയതാണോ ഇങ്ങോട്ട്.." തോക്കിൻ കുഴലിലൂടെ എന്ന മട്ടിൽ അജിത കുമാരിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് വിനുമോൾ ചോദിച്ചു. "വിളിച്ചു വരുത്താനോ.. എന്നെയോ.. എന്തിന്... അമ്മ വിളിച്ചിട്ട് വേണോ മോളേ എനിയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ. ഞാൻ ജനിച്ചു വളർന്ന വീടല്ലേടീ ഇത്.. അമ്മ ഈ വീട്ടിൽ ജീവച്ചിരിയ്ക്കുവോളം കാലം ആരും വിളിച്ചിട്ട് വേണ്ട ആന്റിക്ക് ഇവിടേയ്ക്ക് വരാൻ.. അതെന്താ മോളേ നീ അങ്ങിനെ ചോദിച്ചത്.. അമ്മ വിളിച്ചു വരുത്തിയതാണോ എന്നെ എന്ന്." അജിതകുമാരി അവളുടെ മുടി പൂർണ്ണമായി കെട്ടി വച്ച ശേഷം മുഖത്തേയ്ക്ക് വീണുകിടന്ന ഒന്നോ രണ്ടോ അളകങ്ങളും ഒതുക്കി വച്ചു. "അപ്പോൾ ഒന്നും അറിയാതാണോ ആന്റി ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്. പക്‌ഷേ ആന്റി പറഞ്ഞല്ലോ ഇപ്പോൾ, പ്രസന്ന ചേച്ചി പോയാൽ ഉടൻ ഇവിടെ വേറേ ആളുവരുമെന്ന്.." "അതേ.. അത് പക്‌ഷേ പ്രസന്ന ചേച്ചിയ്ക്ക് പകരമല്ലല്ലോ മോളേ.. മോളുടെ അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്തല്ലേ.." കേൾക്കരുതാത്തത് എന്തോ കേട്ട മട്ടിൽ വിനുമോൾ പകച്ചു അജിത കുമാരിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. "അങ്ങനെ എന്റെ അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്തേയ്ക്ക് വേറൊരാൾ വരേണ്ട ആന്റി. എനിയ്ക്കത് ഇഷ്ടമല്ല. എനിയ്ക്ക് മാത്രമല്ല ഏട്ടനും ഇഷ്ടമല്ല.. ഞങ്ങൾക്കെന്നും അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്ത്‌ എന്റെ അമ്മ മാത്രം മതി..ആരൂപമല്ലാതെ മറ്റൊരു മുഖം എന്റെ അച്ഛന്റെ അരികിൽ നിൽക്കുന്നത് പോലും എനിയ്ക്ക് സങ്കൽപ്പിയ്ക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. ഞാനും ഏട്ടനും അച്ഛനുമൊക്കെ നിൽക്കുന്ന ഇടത്ത്‌ ഇതാണ് മോളേ ഇനിമുതൽ നിന്റെ അമ്മ എന്ന് പറഞ്ഞു മറ്റൊരാൾ വന്നു നിന്നാൽ ഞങ്ങൾ അത് അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കില്ല." വിനുവിന്റെ മുഖത്തെ ദേഷ്യം സങ്കടത്തിനു വഴിമാറുന്നത് അജിതകുമാരിയ്ക്ക് കാണാമായിരുന്നു. ദേഷ്യമോ, സങ്കടമോ എന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാൻ ആവാത്ത ഒരു ഭാവം വന്ന് അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറയ്ക്കുന്നു. "മോളേ.. നീ ആദ്യം ആന്റി പറയുന്നതൊന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്ക്. ഇവിടെ നിങ്ങളുടെ കൂടെ ജീവിയ്ക്കാൻ മോൾടെ അച്ഛന്റെ ഭാര്യയായി ഒരാൾ വരിക എന്ന് വച്ചാൽ അധികാര പൂർവ്വം അവർ മോളുടെ അമ്മയുടെ സ്ഥാനം തട്ടിയെടുക്കുന്നു എന്നല്ല അതിന്റെ അർത്ഥം.. അവർക്കൊരിയ്ക്കലും അതിന് കഴിയില്ല മോളേ.. അവർക്കതിനു കഴിയില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല മോൾടെ അച്ഛന്റെ മനസ്സിൽ അമ്മയ്ക്കുണ്ടായിരുന്ന സ്ഥാനം അതേ പോലെ അവർക്ക് കൈമാറുകയും ഇല്ല. അവർക്ക് അച്ഛന്റെ ഭാര്യ എന്ന അധികാരമുണ്ടെങ്കിലും നിങ്ങളുടെ ആരുടെയെങ്കിലും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ കൈകടത്താനോ, അച്ഛന് നിങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ പങ്ക് പറ്റാനോ അല്ല അവർ വരുന്നത്... പ്രസന്ന ചേച്ചി പോയിക്കഴിഞ്ഞാലും നിങ്ങളുടെയെല്ലാ കാര്യങ്ങളും മുറ പോലെ നടക്കണ്ടേ.. മോൾടെകാര്യങ്ങൾ നോക്കണം.. അച്ഛന്റെ യും, മുത്തശ്ശിയുടെയും കാര്യങ്ങൾ നോക്കണം, ജീവന്റെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കണം... ഇതിനൊക്കെ ഒരാള് വേണ്ടേ മോളേ.. അല്ലെങ്കിൽ പ്രസന്ന ചേച്ചി പോകുന്നതോടെ ഈ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം താറുമാറായി പോകില്ലേ.. ശാരദയെ കൊണ്ട് ഒറ്റയ്ക്ക് കൂട്ടിയാൽ കൂടില്ല മോളേ ഇതൊന്നും. എല്ലാ ഭാരവും കൂടി എടുത്ത് അവരുടെ ചുമലിലേക്ക് വച്ചു കൊടുത്താൽ അവരത് ഇവിടിട്ടിട്ടും ഇറങ്ങി പോകും." "പ്രസന്ന ചേച്ചി പോകുന്നതാണ് കാരണമെങ്കിൽ മറ്റൊരാളെ നോക്കിയാൽ പോരെ ആന്റി. കാശ് കൊടുത്താൽ ഇവിടെ താമസിച്ച് ജോലി ചെയ്യാൻ എത്രയോ പേരെ കിട്ടും. അതിന് വേണ്ടി അച്ഛനൊരു കല്യാണം കഴിച്ചു എന്റെയും, ഏട്ടന്റെയും സമാധാനം കൂടി ഇല്ലാതാക്കണോ.. ഏട്ടന് ഇവിടുന്നിറങ്ങി എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോകാമെന്നു വയ്ക്കാം. എനിയ്ക്കോ.." "കഷ്ടം..." അജിത കുമാരി അവളുടെ നെറുകയിൽ തഴുകി. "നിന്നോട് ഈ വിവരക്കേട് എല്ലാം ആരാ മോളേ പറഞ്ഞു തന്നത്. അച്ഛൻ വീണ്ടുമൊരു കല്യാണം കഴിയ്ക്കുന്നത് നിങ്ങൾക്ക് സമാധാനക്കേടുണ്ടാക്കാൻ ആണെന്നോ... ഈ വീടിന്റെ സമാധാനത്തിനും, ശാന്തിയ്ക്കും, മറ്റുള്ളവരുടെ സന്തോഷത്തിനും വേണ്ടിയാണ് അതെന്ന് ചിന്തിച്ചുകൂടെ കുഞ്ഞേ നിനക്ക്. പതിനാറ് വയസില്ലേ മോളേ നിനക്ക്. മാറ്റാരെങ്കിലും പറയുന്ന വിഡ്ഢിത്തം കേട്ട്, അവർ നയിയ്ക്കുന്ന കല്ലും മുള്ളും നിറഞ്ഞ പാതയിലൂടാണോ നീ സഞ്ചരിയ്ക്കേണ്ടത്. പറയുന്നവർ എന്തും പറഞ്ഞോട്ടെ. അതിൽ നന്മയുടെങ്കിൽ അത് മാത്രം എടുത്ത ശേഷം ബാക്കിയെല്ലാം നമുക്ക് ഉപേക്ഷിച്ചേക്കാം എന്ന് ചിന്തയ്‌ക്കേണ്ടതിനു പകരം... അതും പോട്ടെ.. എന്റെ അച്ഛന്റെ ആരാലും തിരുത്തപ്പെടാൻ പറ്റാത്ത ഒരു ദുരന്തം സംഭവിച്ചു പോയി.. ഇനിയുള്ള അച്ഛന്റെ ജീവിതത്തിനു എന്തെങ്കിലും സന്തോഷം എന്നെ കൊണ്ടോ ഏട്ടനെ കൊണ്ടോ നൽകാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്ക് അത് നൽകേണ്ട കടമയുണ്ട് എന്ന് എപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സിൽ നീയൊന്ന് ഓർത്തിട്ടുണ്ടോ മോളേ... എവിടെ ഓർക്കാൻ.. അങ്ങനെ നീ ഓർത്തില്ലെങ്കിൽ അത് നിനക്ക് പറഞ്ഞു തരാൻ കടപ്പെട്ടവർ തന്നെയല്ലേ വന്ന് നിന്റെ മനസ്സ് മുഴുവൻ വിഷ വിത്തുകൾ വിതച്ചിട്ട് പോയിരിയ്ക്കുന്നത്.. അതിന്റെ പ്രത്യാഘാതം എന്തോ അതാണ്‌ ഞാനിപ്പോൾ നിന്നിൽ നിന്നും കാണുന്നത്." "അത് ആന്റിയുടെ ന്യായം.. അച്ഛൻ വിവാഹം കഴിച്ചു കൊണ്ട് വരുന്ന സ്ത്രീയിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾക്കെന്തെങ്കിലും ദുരനുഭവം ഉണ്ടായെന്നറിയുമ്പോഴും ചിലപ്പോൾ ആന്റി ഇവിടെയ്ക്കു വന്നെന്നിരിയ്ക്കും. അന്ന് ആന്റി എന്റെ ചുമലിൽ തട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞേക്കും സംഭവിച്ചു പോയില്ലേ മോളേ.. കുറെയൊക്കെ നമ്മൾ കണ്ടില്ല കേട്ടില്ല എന്ന് കരുതി അനുഭവിച്ചേക്കണം എന്ന്. എനിയ്ക്കതിനു കഴിയില്ല ആന്റി.. എന്റെയോ ഏട്ടന്റെയോ സമ്മതത്തോടെ അച്ഛനവരെ കല്യാണം കഴിയ്ക്കില്ല. അച്ഛനവരെ കല്യാണം കഴിച്ചു ഈ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നാലും ഞാനും ഏട്ടനും അവരെ അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കില്ല. ഞങ്ങളുടെ മനസിന്റെ പടിയ്ക്ക് പുറത്തായിരിയ്ക്കും ആന്റി എന്നും അവരുടെ സ്ഥാനം. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും കയ്യിട്ട് വാരാൻ വന്ന അവരെ ശത്രു പക്ഷത്തേ ഞങ്ങൾ നിർത്തൂ." യാതൊരു സന്ധിയ്ക്കും തയ്യാർ അല്ലെന്ന മട്ടിലായിരുന്നു വിനുവിന്റെ സംസാരം. നിങ്ങളിനി എന്ത് പറഞ്ഞാലും ഞാൻ അത് അംഗീകരിച്ചു തരാൻ പോകുന്നില്ല എന്ന് അവളുടെ മുഖത്തെഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ട്. "സാരമില്ല മോളേ.. നിനക്കും നിന്റെ ഏട്ടനും അവരെ മനസിന്റെ പടിയ്ക്ക്പുറത്ത് നിർത്താം... അത് നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം തീരുമാനം.. അവരെ മനസ്സ് കൊണ്ട് അംഗീകരിയ്ക്കാൻ നിങ്ങൾ തയ്യാറാല്ലെന്ന് പറഞ്ഞു... അതും നിങ്ങളുടെ തീരുമാനം.. നിങ്ങൾക് തീരുമാനമെടുക്കാൻ കഴിയുന്നത് പോലെ മറ്റുള്ളവർക്കുമുണ്ട് തീരുമാനമെടുക്കാനുള്ള കഴിവെന്ന് കൂടി മോൾ മനസിലാക്കണം. മോൾടെ അച്ഛനൊരു തീരുമാനമെടുക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. ഇത്രനാളും മക്കളുടെ സന്തോഷത്തെ കരുതി അദ്ദേഹം അത് മാറ്റി വച്ചു എന്നേയുള്ളൂ.. ആ തീരുമാനം ഒരു ശരിയാണെന്ന് തോന്നുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ മോൾടെ അച്ഛന്റെ ആഗ്രഹത്തെ നടത്തി കൊടുക്കാൻ തന്നെയാണ് എന്റെ തീരുമാനം." "ഞങ്ങളെ വെല്ലുവിളിച്ചു കൊണ്ട് ആന്റി അത് നടത്തുമോ.." വിനുവിന് പെട്ടന്ന് ദേഷ്യം വന്നു. "വെല്ലുവിളിയ്ക്കാനോ. ആരെ.. എന്തിന്... നീയും നിന്റെ സഹോദരനും ചേർന്ന് ഏറ്റെടുത്ത്‌ ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്ന ഒരു കടമ ഞാൻ ചെയ്തുകൊടുക്കുന്നതാണോ മോളേ നിനക്ക് വെല്ലുവിളിയായിട്ട് തോന്നിയത്... അതിന് വിളിയ്ക്കേണ്ട പേര് വെല്ലുവിളിയെന്നല്ല, മനസാക്ഷിയെന്നാ. ഞാനിത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും തിരിച്ചറിവായ നിന്റെ മനസിലേക്കല്ല അത് കയറുന്നതെങ്കിൽ ഇനി എന്ത് പറഞ്ഞിട്ട് എന്ത് കാര്യം.." താൻ പറഞ്ഞതിന്റെ മറുപടിയായി വിനുമോൾ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നുണ്ടോ എന്ന് അജിതകുമാരി അൽപ്പസമയംകാത്തു നിന്നു. വിനുമോൾ പക്‌ഷേ അവളെയൊന്നു മുഖമുയർത്തി നോക്കാൻ പോലും തയ്യാറായില്ല. അജിത കുമാരി ഇരു കൈകളും പിന്നിൽ കെട്ടി അവളുടെ മുമ്പിലൂടെ നടന്ന് വന്ന് വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിപ്പോയി. അജിത കുമാരി വരുന്നതും കാത്തിരിയ്ക്കുകയായിരുന്നു വിമല കുമാരിയും, ബ്രോക്കർ കൃഷ്ണൻ കുട്ടിയും. "അവളെന്തു പറഞ്ഞു മോളേ.. അവളെ കൊണ്ട് സമ്മതിപ്പിയ്ക്കാൻ പറ്റിയോ നിനക്ക്." മകളെ കണ്ടയുടൻ വിമല കുമാരി തിരക്കി. "എവിടെ സമ്മതിയ്ക്കാൻ." അജിത കുമാരി കൈകൾ മലർത്തി കാട്ടി. "ഞാൻ അവളോട് തിരിച്ചും മറിച്ചും സ്നേഹത്തോടെയും കെഞ്ചിയും ഒക്കെ സംസാരിച്ച് നോക്കി അമ്മേ.. ആ ഒരു മണിയ്ക്കൂർ ഞാൻ കുടം കമിഴ്ത്തി വച്ചു വെള്ളം കോരിയഴിച്ചതിന്റെ അവസാനം എനിയ്ക്ക് കിട്ടിയ മറുപടി ഇതാ.. എന്റെയോ ഏട്ടന്റെയോ സമ്മതത്തോടെ അച്ഛനവരെ കല്യാണം കഴിയ്ക്കില്ല. അച്ഛൻ അവരെ കല്യാണം കഴിച്ചു ഈ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നാൽ ഞങ്ങൾ അവരെ അംഗീകരിച്ചു തരില്ല. മാത്രമല്ല എന്റെയും ഏട്ടന്റെയും മനസിന്റെ പടിയ്ക്ക് പുറത്തായിരിയ്ക്കും എന്നും അവരുടെ സ്ഥാനം.. എങ്ങിനുണ്ട്.. മക്കൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രം തന്റെ ജീവിതത്തിലെ നല്ലകാലത്തിൽ ഏറെയും നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞ സ്വന്തം അച്ഛന് ഒരു ജീവിതമുണ്ടായാൽ ഞങ്ങൾ നേരിടുക ഇങ്ങനെയായിരിയ്ക്കും എന്നാണ് അവളെനിയ്ക്ക് തന്നമറുപടി." "അവളുടെ മനസ്സിൽ നിന്നും വരുന്നതല്ല മോളേ ഇത്. സുധയുടെയും, പ്രതാപന്റെയും പണിയാ.. അല്ലാതെ ഇത്തരം കുരുട്ട് ബുദ്ധിയൊന്നും അവളുടെ കൈവശമില്ല. ചേട്ടനും അനിയത്തിയും കൂടി ഫോണിൽ വിളിച്ചും നേരിൽ കണ്ടും ഇങ്ങനൊരു ഗുണം ആ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. എന്തൊരു ചെയ്ത്താണോ തമ്പുരാനേ രണ്ടും കൂടി ചെയ്യുന്നത്." വിമലകുമാരിയ്ക്കും സങ്കടം വന്നു. "അവരെ മാത്രംപറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല അമ്മേ. ഇരുപതും, പതിനാറും വയസായരണ്ടു പിള്ളേരല്ലേ അവർ. സുധേച്ചിയും പ്രതാപേട്ടനും വന്നു പറഞ്ഞു തരുന്നതൊന്നും തങ്ങളുടെ നന്മയെ കരുതിയല്ലെന്ന് മനസിലാക്കാനുള്ള കഴിവൊന്നും രണ്ടിനും ഇല്ലേ." "നീയെന്തു പറഞ്ഞു മോളേ അവളോട്.. അവൾക്കാണെങ്കിൽ നമ്മളാരും അവളെ എതിർത്ത്‌ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നത് ഒട്ടും ഇഷ്ടമുള്ള കാര്യമേയല്ല." "ഞാനെന്ത് പറയാൻ.. ജയേട്ടന്റെ ജീവിതം ഇനിയും ഇങ്ങനെ നീറ്റിച്ചു കളയാൻ നമ്മൾ കൂട്ട് നിൽക്കണമെന്നാണോ അമ്മ പറയുന്നത്. അവർക്ക് അംഗീകരിയ്ക്കാൻ പറ്റുന്ന ഒരു കാലം വരികയാണെങ്കിൽ അന്ന് അവർ അംഗീകരിയ്ക്കട്ടെ...അവരുടെ അച്ഛനല്ലേ അമ്മേ. എത്ര നാൾ അവർക്ക് പിണങ്ങാനും, പരിഭവിച്ചിരിയ്ക്കാനും ഒക്കെപ്പറ്റും. ഇനി അമ്മ ഒരു കാര്യം ചെയ്തേക്കണം. അമ്മയുടെ മക്കൾ ആരെങ്കിലും ഇവിടെ അമ്മയെ കാണാൻ വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അവരോട് അമ്മയെ കണ്ടിട്ട് പൊയ്ക്കൊള്ളാൻ പറയണം. അല്ലാതെ അവരുടെ സഹോദരന്റെ മക്കളേ കണ്ട് സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കാനൊന്നും അമ്മ സമ്മതിച്ചേക്കരുത്. സമ്മതിച്ചേക്കരുത് എന്നല്ല നിങ്ങൾ ഇവിടെ ആരെ കാണാൻ വന്നിരിയ്ക്കുന്നോ അവരെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ച് പോകാൻ കർശനമായി പറയണം. അതോടെ ചിലപ്പോൾ ഈ വീട്ടിലെ പകുതി പ്രശ്നങ്ങൾക്കും പരിഹാരം കിട്ടിയേക്കും." അജിത കുമാരി പറഞ്ഞു നിർത്തി. "മോൾ അപ്പറഞ്ഞത് നേര്. മക്കളായാലും മരുമക്കൾ ആയാലും അവർക്ക് നമ്മൾ നമ്മുടെ വീട്ടിലും, അവിടുള്ളവർക്കിടയിലും മാന്യമായ ഒരു സ്ഥാനം കൊടുത്തേക്കണം വിമലാമ്മേ. അത് പക്‌ഷേ മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിത സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കുള്ള കൈ കടത്താൻ വേണ്ടിയിട്ടുള്ള അവസരമാക്കാൻ അവരെ അനുവദിയ്ക്കരുത്." കൃഷ്ണൻ കുട്ടി പറഞ്ഞു. "കൃഷ്ണൻ കുട്ടി ചേട്ടൻ എന്നാൽ പൊയ്ക്കോ. ചേട്ടൻ ചന്ദ്രമംഗലത്ത്‌ ചെന്ന് പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും പറയാൻ നിൽക്കണ്ട. അവർ ചേട്ടനെ വിളിച്ചെന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ ജയേട്ടൻ ലീവായാലുടൻ അവരെ അറിയിച്ചോളാം എന്ന് പറഞ്ഞേക്ക്." അജിത അതു പറയുമ്പോൾ വിമലകുമാരി പ്രസന്നയെ വിളിച്ചു തന്റെ മേശയിൽ നിന്നും മുന്നൂറ്‌ രൂപ എടുപ്പിച്ചു അയാൾക് നൽകി. സന്തഷത്തോടെയാണ് അവിടെനിന്നും കൃഷ്ണൻ കുട്ടി തിരിച്ച് പോന്നത്. ♦️ വെഞ്ഞാറമൂട് ജoങ്ഷനിൽ നിന്ന് ആറ്റിങ്ങലേക്ക് പോകുന്ന റൂട്ടിൽ അര കിലോമീറ്റർ സഞ്ചരിച്ചാൽടൗൺ ഏരിയ തീരും മുന്നേ, മെയിൻ റോഡ് സൈഡിൽ തന്നെയാണ് പ്രതാപചന്ദ്രന്റെ വീട്. അയാളുടെ രണ്ട് ആൺമക്കളിൽ മൂത്തയാൾ ഇൻഫോപാർക്കിൽ ജോലിചെയ്യുന്നു. രണ്ടാമത്തെയാൾ ജീവൻ പഠിയ്ക്കുന്ന കോളേജിൽ ഡിഗ്രിയ്ക്ക് പഠിയ്ക്കുന്നു. വൈകുന്നേരം നാല് മണിയോടടുത്ത നേരം. പ്രതാപ ചന്ദ്രന്റെ ഭാര്യ രമ മുറ്റത്തെ ചെടികൾക്ക് ഹോസ് ഉപയോഗിച്ച് വെള്ളം നനച്ച് കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോഴാണ് വിനീതിന്റെ ഡ്യൂക്ക് ബൈക്ക് പൊടി പറത്തി കൊണ്ട് തന്റെ അരികിലൂടെ വന്ന് പോർച്ചിലേക്ക് നിൽക്കുന്നത്. രമ ഹോസ് താഴത്തേയ്ക്ക് ഇട്ട ശേഷം വിനീതിന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു. ജീവൻ ഹെൽമറ്റ് തലയിൽ വച്ചിട്ടുള്ളതിനാൽ രമയ്ക്ക്, മകന്റെ പിന്നിലിരുന്നത് ആരാണെന്ന് മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ജീവൻ ബൈക്കിൽ നിന്നിറങ്ങി നിന്ന് ഹെൽമറ്റ് ഊരി മാറ്റിയപ്പോൾ അവനെ കണ്ടു രമ അമ്പരന്നു പോയി. "ശോ.. ഇതെന്തൊരു കോലമാടാ മോനേ.. നീയെന്താ ചെക്കാ അവിടെ പട്ടിണി കിടക്കുവാരുന്നോ. കഴിഞ്ഞ തവണ വന്നിട്ട് പോയതിൽ നിന്ന് നിനക്ക് പത്ത്‌ കിലോയെങ്കിലും കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ജിമ്മിൽ പോകുന്നത് കൊണ്ട് നിന്റെ തടിയെല്ലാം പോയല്ലോ മോനേ." അവനെ അടിമുടി നോക്കികൊണ്ട് രമപറഞ്ഞു. "ജിമ്മിൽ പോകുന്നോ.. ആര്... അതൊക്കെ ഞാൻ എന്നേ നിർത്തി ആന്റി. ആ വഴിയ്ക്ക് പോലും ഞാനിപ്പോൾ പോകാറില്ല." "ഹെന്റെ ദൈവമേ, എന്നിട്ടാണോ നീയിങ്ങനെ മെലിഞ്ഞു കോലം കെട്ടിരിയ്ക്കുന്നത്.. നീ ആഹാരം ഒന്നും കഴിയ്ക്കാറില്ലേ മോനേ... അതെങ്ങിനെ.. അവിടൊരു തന്തയ്ക്ക് കല്യാണ പൂതി ഒഴിഞ്ഞിട്ട് മക്കള് തിന്നുന്നോ കുടിയ്ക്കുന്നോ എന്ന് നോക്കാൻ എവിടെ നേരം.. നീയിനി കിളിമാനൂരിന് പോകേണ്ട മോനേ.. ഇവിടെ നിന്നാൽ മതി... നിനക്ക് ആവശ്യമുള്ളതെന്തും രാമയാന്റി ഉണ്ടാക്കി തരാമെടാ." "താങ്ക്സ് ആന്റി." രമയുടെ സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ ജീവന്റെ കണ്ണും. മനസും നിറഞ്ഞു. "അമ്മാ.. ജീവൻ രണ്ട് ദിവസം ഇവിടാ. ഇനിയവൻ തിങ്കളാഴ്ചയെ മടങ്ങി പോകൂ.'' വിനീത് പറഞ്ഞു. രമ പോയി അവർക്ക് കഴിയ്ക്കാനുള്ള ചായയും പലഹാരവും എടുത്തു കൊണ്ട് വന്നു. "എന്നാലും എനിയ്ക്ക് നിന്റെ കോലം കാണുമ്പോഴാ." രമ അത്ഭുതം കണ്ണുകളിൽ നിറച്ചു താടിയ്ക്ക് കൈകൊടുത്ത്‌ നിന്ന് അവനെ നോക്കി. "ഇപ്പോഴാണെങ്കിൽ ഇത്രയെങ്കിലുമുണ്ട്. ഇനി നിന്റച്ഛൻ കല്യാണം കൂടി കഴിച്ചാലുള്ള അവസ്ഥയെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പോലും ആവുന്നില്ലല്ലോടാ മോനേ.." രമ അവർ കുടിയ്ക്കുകയും തിന്നുകയും ചെയ്ത ഗ്ലാസ്സും, പാത്രവും ഒക്കെ എടുത്തുകൊണ്ട് കിച്ചണിൽ കൊണ്ട് വച്ചിട്ട് തിരികെ വന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ