#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 117 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ.. ഇങ്ങു വന്നേ.. ദേവികയെ താഴെ നിന്നും വലിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ച് തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഒതുക്കിപ്പിടിക്കുന്നതിനിടയിൽ തന്നെ വാതിൽക്കൽ നിന്ന് പരസ്പരം ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ശ്രീയേയും അവന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്ന ബാലയെയും ജയഗോപൻ അകത്തേക്ക് വിളിച്ചു. ബാലയെ ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് ആ മുറിയിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ശ്രീ വല്ലാതെ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവനൊപ്പം തന്നെ ബാലയും.. ദേവൂ.. തന്നെ നെഞ്ചിൽ മുഖം ഒളിപ്പിച്ച് കരയുന്ന ദേവികയെ ഗോപൻ അലിവോടെ വിളിച്ചു.. അച്ചു എവിടെ.. അപ്പുറത്തുണ്ട്.. ശ്രീ ദേവികയെ നോക്കി കൊണ്ടാണ് പറയുന്നത്.. ഞാനവരെ വിളിച്ചു വരാം. അമ്മയ്ക്ക് മുന്നിൽ തനിക്കും ബാലക്കും തനിച്ച് സംസാരിക്കാനുള്ള അവസരമൊരുക്കി കൊണ്ടാണ് അച്ഛനാ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി.. കുറച്ചുനേരം ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന ദേവിക പതിയെ ശ്രീക്കുനേരെ നോക്കുമ്പോൾ അവനും അവരെ തന്നെ നോക്കുകയാണ്. രണ്ടുപേരുടെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊലിക്കുന്നുണ്ട്.. അതേ ഭാവത്തിൽ തന്നെ ദേവിക അവനു മുന്നിൽ കൈകൂപ്പിക്കൊണ്ട് പൊട്ടിക്കരയുമ്പോൾ.. ബാലയ്ക്കൊപ്പം തന്നെ ശ്രീ അവരെയും തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തുപിടിച്ചു.. വാവിട്ട് കരയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ അവ്യക്തമായ വാക്കുകളിൽ അവരെന്തൊക്കെയോ പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. അതൊക്കെയും തന്നോടും ബാലയോടുമുള്ള പ്രായശ്ചിത്തവും ക്ഷമ ചോദിക്കുകയും ചെയ്യുകയാണെന്ന് അവർക്ക് രണ്ടുപേർക്കും മനസ്സിലാവുകയും ചെയ്തു.. കരയല്ലേ.. കരയല്ലേ.. " ദുർബലമായി തന്നെ ചേർത്തുപിടിച്ചു കരയുന്ന അമ്മയെയും സഹോദരിയെയും തന്നെ കൊണ്ടാവുമ്പോലെ ആശ്വസിപ്പിക്കുമ്പോഴും താനും കരയുകയാണെന്ന് ശ്രീ മറന്നു പോയിരുന്നു.. ഇനിയുള്ള ജീവിതം അതിനി എത്രയായാലും എന്റെ മക്കൾക്കൊപ്പം അച്ഛനൊപ്പം അവരുടെ ഇഷ്ടത്തിന് വേണ്ടി മാത്രമാണ് എന്റെ ഓരോ നിമിഷവും എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ദേവിക ബാലയുടെ കാലിലേക്ക് വീഴും മുന്നേ ബാലയവർക്കൊപ്പം നിലത്തേക്ക് മുട്ട് കുത്തിയിരുന്നു.. രണ്ടുപേരും കരയുകയാണ്.. അത് കണ്ടു നിൽക്കുന്ന ശ്രീയും.. നെഞ്ചു പൊട്ടി കരയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ ഒരുപാട് കാലമായി നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചു കൊണ്ട് പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന പലതും വിട്ടൊഴിഞ്ഞു പോവുകയും മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും ഒരു ആയാസം ലഭിക്കുകയാണെന്നും മൂന്നുപേർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ ഹൃദയത്തിൽ തപിച്ചുകിടക്കുന്നതൊക്കെയും അവർ കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾ കൊണ്ട് കഴുകി ഒഴുക്കി കളഞ്ഞു.. അപ്പോഴേക്കും അച്ചുവിനെയും ഡെവിയെയും ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് ജയഗോപനും തിരികെ അങ്ങോട്ട് തന്നെ വന്നു.. അവർക്കാർക്കും ഒന്നും സംസാരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലായിരുന്നു. ഒടുവിൽ ജയഗോപൻ തന്നെയാണ് സംസാരങ്ങൾക്ക് തുടക്കമിട്ടത്.. ഏറ്റവുമടുത്ത മുഹൂർത്തത്തിൽ രണ്ടു മക്കളുടെയും കല്യാണം നടത്തണമെന്നും അതിനുശേഷം മാത്രം ശ്രീ ഓഫീസിൽ ജോയിൻ ചെയ്താൽ മതി എന്നും ഓഫീസ് കാര്യങ്ങളിലേക്ക് മുന്നിട്ടിറങ്ങിയാൽ മതിയെന്നുമൊക്കെയുള്ള തന്റെ തീരുമാനങ്ങൾ ജയഗോപൻ പറയുമ്പോൾ ആർക്കും ഒരു എതിരഭിപ്രായങ്ങളോ അനുകൂലഭിപ്രായങ്ങളോ ഇല്ലായിരുന്നു..അയാൾ എന്തു പറഞ്ഞാലും സ്വീകരിക്കുമെന്നൊരു മനോഭാവത്തിലാണ് അവരെല്ലാം. വൈകുന്നേരം നിന്റെ വീട്ടിലേക്കൊന്നും പോകണ്ടേ ഡെവീന്ന് ജയഗോപൻ ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് അങ്ങനെയൊരു കടമ്പ കൂടി തനിക്ക് മുന്നിൽ ഉണ്ടല്ലോ എന്ന് ഡെവിയോർത്തത്. ഇവിടെ നടന്നതെന്നും അമ്മയോടിനി പറയേണ്ടെന്നും അതറിഞ്ഞാൽ അമ്മയ്ക്ക് ഇനി സങ്കടമായാലോ എന്നുമൊക്കെ ജയ ഗോപൻ പറഞ്ഞെങ്കിലും അത് അമ്മയെ അറിയിക്കണമെന്ന് ഡെവി മനസ്സിൽ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.. അത് ഞാൻ ഏറ്റു അങ്കിളെ.. അങ്കിൾ ആന്റിയെയും കൂട്ടി അങ്ങോട്ട്‌ വന്നാൽ മതിയെന്നവൻ ആത്മ വിശ്വാസത്തോടെയാണ് പറഞ്ഞതും. കാർത്യായിനിയമ്മ പറഞ്ഞതുപോലെ തന്നെ കുറച്ചുനേരം കൂടിയിരുന്നു സംസാരിച്ചതോടെ അവർക്കുള്ളിൽ.. മാറ്റം വന്നിരുന്നു. ഒരൊറ്റ ദിവസത്തിലെ വാത്സല്യനിധിയായ ഒരു അമ്മയായി മാറാനും അവർക്കു ചുറ്റും തിരിയുന്ന മക്കളായി മാറാനുമൊന്നുംദേവികക്കും മക്കൾക്കും പറ്റിയില്ലെങ്കിലും ഒട്ടും പരിചയമില്ലാത്ത അപരിചിതർ എന്നതിൽ നിന്നും എവിടെയൊക്കെയോ പരിചിതരായ മനുഷ്യരെ പോലെയായി മാറാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. ഉള്ളിലെ ദേഷ്യവും വാശിയുമെല്ലാം ഒന്നോതുങ്ങി നിന്നിട്ടുണ്ട്.. അതൊരു സൂചനയായിരുന്നു.. ഇനിയങ്ങോട്ട് ഒരുമിച്ച് നിന്നു കൊള്ളാമെന്നുള്ള മനസ്സിന്റെ ഉറച്ച ഉറപ്പിന്റെ സൂചന.. കല്യാണത്തിനെ കുറിച്ചും അതിന്റെ ഒരുക്കങ്ങളെക്കുറിച്ചുമെല്ലാം പറയുന്ന ജയഗോപനെ നോക്കുമ്പോൾ ബാലയ്ക്കുള്ളിൽ ശ്വാസമിടയുന്നുണ്ട്.. എനിക്ക് ഇതൊന്നും വേണ്ടന്നും എന്നെ ഒന്ന് വെറുതെ വിടെന്നും ഞാൻ ഇങ്ങനെയൊക്കെയങ്ങ് ജീവിച്ചു പോയ്ക്കൊള്ളാമെന്നുമൊക്കെ അവൾക്കുറക്കെ വിളിച്ചു പറയണമെന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ ഇടനെഞ്ചിൽ ചേർന്നു കിടക്കുന്ന ഒരു ജീവന്റെ വിലയുള്ള താലി.. അതും അവൾക്കേറെ പ്രിയപ്പെട്ട ഒരുവൻ ഹൃദയം കൊണ്ടണിയിച്ചു കൊടുത്തത്.. അവളെ അതൊന്നും പറയാൻ വിടില്ലെന്ന പോലെ ഒരക്ഷരം പോലും അവൾക്കവരോട് തുറന്നു പറയാൻ കഴിയുന്നില്ല.. തന്നെ ചേർത്തുപിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും താൻ അതിനനുവദിക്കാത്തത് പോലെ കുടഞ്ഞു മാറ്റിയത് കൊണ്ട് തനിക്കരികിൽ എന്നിട്ടും ചേർന്നു നിൽക്കുന്ന ഡെവി.. എത്രയൊക്കെ താൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും ഏറ്റവും ഒടുവിൽ അവനിൽ തന്നെ തിരികെ ചെന്നവസാനിക്കുന്ന ചിന്തകളുടെയും ഇഷ്ടത്തിന്റെയും ആഴവും വ്യാപ്തിയും.. ഇനിയൊരിക്കലും അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ കയറി ചെല്ലാൻ കഴിയില്ലെന്നും അതിന് തനിക്ക് യോഗ്യതയില്ലെന്ന് താൻ തന്നെ സ്വയം പറഞ്ഞു പഠിച്ചതാണ്.. മനസ്സിനെയും ചിന്തകളെയും പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചതുമാണ്.. പക്ഷേ അത് തുറന്നു പറയേണ്ട ഒരു സാഹചര്യം വന്നപ്പോൾ അതിനാവുന്നില്ലെന്നതുപോലെ അവളുടെ മനസ്സും ചിന്തകളുമെല്ലാം മറുകണ്ടം ചാടി ബാലയെ തീർത്തും ചതിച്ചു കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. അവൻ ഒരിക്കലും തനിക്ക് ഇഷ്ടമില്ലാത്തതൊന്നും പ്രവർത്തിക്കില്ലെന്ന് അവൾക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. അവന്റെ സന്തോഷത്തിനെന്ന് പറഞ്ഞു എത്രയൊക്കെ മാറിനിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും താനാണ് അവന്റെ സന്തോഷമെന്ന് അവൻ കൂടെക്കൂടെ തെളിയിക്കുമ്പോൾ..തന്നോടത് വീണ്ടും വീണ്ടും പറയുമ്പോൾ ആ കണ്ണിലും മുഖത്തുമെല്ലാം ആ വാക്കുകൾ നൽകുന്ന വാഗ്ദാനം പോലെ തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുമ്പോൾ ഇനി എങ്ങനെയാണ് അവന്റെ സന്തോഷമെന്നും പറഞ്ഞ് സ്വയം ഇറങ്ങി നടക്കേണ്ടതെന്നുള്ള നിസ്സഹായ അവസ്ഥയായിരുന്നു..അവൾക്കപ്പോൾ.. ❣️❣️ അച്ഛൻ... അച്ഛനെ കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും അറിഞ്ഞോ..' വളരെ പണിപ്പെട്ടു കൊണ്ട് അർജുൻ ചോദിച്ചു. വൈഗ ഉണ്ടന്നോ ഇല്ലെന്നോ പറയാതെ.. അതേ ഭാവത്തിൽ തന്നെയിരുന്നു കൊണ്ടവന് കഞ്ഞി കോരി കൊടുത്തു. നിന്റെ നാക്കിറങ്ങി പോയോ ഡീ.. " അവളുടെ ആ നിസംഗതാ ഭാവം.. അർജുന് വല്ലാത്ത ദേഷ്യം വന്നു. "എന്നോട് ഒച്ചയിട്ടാ നിന്റെ നാക്ക് ഞാൻ വലിച്ചെടുക്കും.. പറഞ്ഞില്ലെന്ന് വേണ്ട.." അതിനേക്കാൾ വലിയ ദേഷ്യത്തോടെ കസേരയിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ടവൾ അവന് നേരെയും ചാടി. എല്ലാംകൂടി അവളും വല്ലാത്തൊരു സംഘർഷത്തിലാണ്. ഒറ്റയ്ക്ക് ഒന്നുമങ്ങോട്ട് ശെരിയാവുന്നില്ല. എന്നാലോ ഇട്ടെറിഞ്ഞു പോകാനും വയ്യ.. പോകാൻ ഒരിടവുമില്ല. ചക്രവ്യൂഹത്തിൽ പെട്ടത് പോലെ ഒരവസ്ഥ. തമ്പിക്ക് അൽപ്പം ആശ്വാസമായിട്ടുണ്ട്. ആ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും അർജുൻ കിടക്കുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് മാറ്റാനുള്ള പ്ലാൻ നടന്നില്ല. ഒരുപാട് കേസുകൾ അയാൾക്ക് മേൽ ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇനിയുള്ള കാര്യങ്ങൾ പോലിസ് പറയുന്നത് പോലെ ചെയ്യാനേ കഴിയൂ.. അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നിട്ട് ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റിയതല്ലാതെ അയാളോട് സംസാരിക്കാൻ പോലും വൈഗയെ അവർ അനുവദിച്ചു കൊടുത്തില്ല. നിരാശയോടെ അവിടെ നിന്നുമിറങ്ങി പോന്നു. മുന്നിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ മൊത്തം കൂരിരുട്ട് മാത്രം.. ഇനി ശ്രീ തരുന്നതും നിയമം കൊണ്ടവൻ തരാൻ ശ്രമിക്കുന്നതും സ്വീകരിക്കുക എന്നൊരു തോന്നൽ മാത്രം. ഭയമായിരുന്നു.. ഓരോ നിമിഷവും. ഏതു നിമിഷവും കടന്ന് വരാൻ സാധ്യത യുള്ള അതി ഭീകരമായൊരു വിധിയുണ്ട്.. അതിനേക്കാൾ ഭയമായിരുന്നു ഓരോ ദിവസവും കൂടി കൂടി വരുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിലെ ബില്ലും ചിലവുകളും. ഒന്നിനും വയ്യാതെ ഏത് നേരവും കിടന്നും ഇരുന്നും സങ്കടമാണെന്ന് വരുത്തി തീർക്കുന്നത് തങ്ക മണിയുടെ അടവാണോ എന്ന് പോലും വൈഗക്ക് തോന്നി. അർജുൻ ഇനി എഴുന്നേറ്റു നടക്കുമെന്ന് അവൾക്കൊരു ഉറപ്പുമില്ല.. ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നിറങ്ങിട്ടയാലും അവനിനി ഒന്നിനും കഴിയില്ല.. തനിക്കുള്ള ഭാരം പോലെ അവനും അമ്മയും.. കോടതിയും കേസുമായി അച്ഛനും.. എല്ലാം കൂടി തലപെരുത്ത് നിൽകുമ്പോൾ അവന്റെയൊരു ഒടുക്കത്തെ ദേഷ്യം.. വായിൽ തോന്നിയ എന്തൊക്കെയോ ദേഷ്യത്തോടെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്ന വൈഗ. തങ്കമണിയും അർജുനും അവളെ ഭയത്തോടെ നോക്കി.. ഇനിയങ്ങോട്ട് ജീവിതത്തിൽ ആവർത്തിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള കുറെ കാര്യങ്ങളും.. അതിന്റെയൊരു മുന്നോടിയായുള്ള പ്രകടനവും മാത്രമാണിപ്പോൾ മുന്നിൽ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്നും അവർക്കാ നിമിഷം മനസിലായി.. 💜 രോഹിത് വഴിയാണ് തമ്പിയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും തനിക്ക് വേണ്ടുന്ന ഫയൽ എല്ലാം ശ്രീയും ജയഗോപനും എടുത്തത്. സംശയങ്ങൾ നിരവധിയുണ്ട് അവയിൽ ഓരോന്നിലും. കുറ്റബോധത്തോടെ.. നെഞ്ചുരുക്കത്തോടെ ദേവിക അവർ തമ്പി ചെയ്തു കൂട്ടിയ ക്രമകേടുകളെ കുറച്ചു പറയുമ്പോൾ കേട്ട് നിന്നു. അതിനി ശെരിയാക്കി എടുക്കാൻ കുറച്ചു കാലം വിശ്രമമില്ലാതെ പണിയെടുക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് ശ്രീക്കും മനസ്സിലായി. നിയമത്തിന്റെ വഴിക്കുള്ള സഹായങ്ങൾ രോഹിത് തന്നെ ചെയ്തു കൊടുക്കാമെന്നേറ്റു. അത്‌ അവർക്ക് നൽകിയ ധൈര്യം ചില്ലറയൊന്നുമല്ല.. അവർക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത ചതികൾ പലതും ഇനിയും ഉണ്ടാവുമെന്നും സൂക്ഷിച്ചു വേണം ഇനി മുന്നോട്ടിറങ്ങാനൊന്നും രോഹിത് സൂചന കൊടുത്തിരുന്നു. എന്തായാലും ഒരാഴ്ച ഇങ്ങനെ തന്നെ പോവട്ടെ.. അതിനുള്ളിൽ കല്യാണം നടത്തിയിട്ടു മതി ഇതിലേക്ക് ഇറങ്ങി പുറപ്പെടാനെന്ന്. ജയഗോപൻ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞതോടെ.. പിന്നെ അതിന്റെ കാര്യത്തിലായി അവരുടെ ശ്രദ്ധ... 💜💜 എനിക്കറിയാമായിരുന്നു " ഇന്ദിരാമ്മയുടെ മുഖത്തൊരു ചിരിയുണ്ട്. ഏഹ്.. ഡെവി ഞെട്ടി കൊണ്ടവരെ നോക്കി.. ആഹ്.. അത് തന്നെ... ബാലയെ നിന്റെതാക്കാതെ.. നിന്റെ സ്വന്തമാണെന്ന് നിനക്കുറപ്പു കിട്ടാതെ നീയിങ്ങനെ സമാധാനത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ അടങ്ങി നിൽക്കില്ലെന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു എന്ന്.. " അവനവന്റെ മുടിയിലൊന്ന് വാത്സല്യത്തോടെ ചിക്കി.. ശേ.. ഞാൻ കരുതി.. " ഡെവി മുഖം ചുളിച്ചു. "അമ്മ ഇനിയും തടയുമെന്നോ" ഇന്ദിരാമ്മയുടെ മുഖം മങ്ങി.. അല്ലെന്ന് ഡെവി തലയാട്ടി. "അങ്ങനെയല്ലമ്മേ.. ഞാൻ കരുതി അമ്മ വഴക്ക് പറയുമെന്ന്.. ഡെവി അവരോട് ചേർന്നിരുന്നു. 'ആഹ്.. വഴക്ക് പറയേണ്ട കേസ് തന്നെയാണ്.പിന്നെ അത് പോലൊരു സാഹചര്യത്തിൽ.. അവൾക്കും നിനക്കും അൽപ്പം ആശ്വാസം കിട്ടാൻ വേണ്ടി ചെയ്തല്ലെ എന്ന് കരുതി ഞാൻ.. പിന്നെ.. പിന്നെ ഇനി നിന്നെ തടയാനും വഴക്ക് പറയാനും എനിക്ക്.." എന്തൊക്കെയോ ഓർമകൾ കൊണ്ടവരുടെ കണ്ണ് നനഞ്ഞു പോയി.. എന്റെ അമ്മയാണോ.. അപ്പോയെന്നെ വഴക്ക് പറയാം.. അതിൽ കൂടുതലൊന്നും വേണ്ട.." ആ സങ്കടം അറിഞ്ഞത് പോലെ ഡെവിയവരെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.. ❤‍🔥❤‍🔥❤‍🔥 എന്തേ.. വരാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടോ " ഡെവി പ്രതീക്ഷയോടെ ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല എന്ത് പറയണമെന്നറിയാത്ത നിസ്സഹായതയോടെ അവനെ നോക്കി. സന്ദീപിൻറെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാനാണ് അവൻ വിളിക്കുന്നത്. അന്ന് വൈകുന്നേരം അവിടെയാണ് ഫങ്ക്ഷൻ.. അവൾക്കാണെങ്കിൽ അവിടെ ചെല്ലുന്നതും അവരെയൊക്കെ കാണുന്നതും ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ വല്ലാത്തൊരു വെപ്രാളം. അത് പക്ഷേ അവന്റെ മുഖത്തു നോക്കി പറയാനും കഴിയുന്നില്ല.. അത്രയും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് പോലൊരു ചോദ്യം.. നോട്ടം.. വരണം എന്നൊന്നുമല്ല.. വരുമോ എന്ന്.. കൂടെ പോരാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് വല്ലതുമുണ്ടോ എന്നൊരു സ്നേഹത്തോടെയുള്ള അന്വേഷണം.. കൂടെ ചെല്ലാൻ ഒട്ടും കരുതാത്ത ആള് പോലും ആ ചോദ്യം കേട്ടാൽ വരുമെന്ന് പറയും പോലെ.. അത്രയും മൃദുവായി...സ്നേഹം നിറച്ചു കൊണ്ടവൻ അവൾക്ക് മുന്നിൽ.. "ഞാൻ.. ഞാനമ്മയോട് പറഞ്ഞു കേട്ടോ.." ഡെവി അതേ ചിരിയോടെ തന്നെ പറയുമ്പോൾ അവൾ പകച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ച എതിർപ്പൊന്നും ഉണ്ടായില്ല.." അവിടെ നോട്ടം കണ്ടിട്ട് അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ അരികിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ബാല പിന്നിലേക്ക് നീങ്ങി.. "ഇനി.. ഇനിയെന്റെ ബാല മാത്രം അംഗീകരിച്ച മതി.. എന്നെ.. എന്നെ സ്നേഹിച്ചാ മതി.. " കൊതിയോടെയുള്ള ആ വാക്കുകൾ.. ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ എന്നുറക്കെ പറയാൻ തോന്നിയിട്ടും അവൾക്കത് പറ്റിയില്ല. ഞാൻ... ഞാനൊന്നുമ്മ വെച്ചോട്ടെ ബാല.. പ്ലീസ് ഡീ.. " അവനവളുടെ തൊട്ടരികെ ചെന്ന് നിന്നാ ചുവരിൽ കൈ കുത്തി നിന്നിട്ട് ചോദിച്ചു.. അവൾ വിറയലോടെ അവനെ നോക്കി.. 'എനിക്കറിയാം.. ഒരു വിധതിലും നിന്നെ ബുദ്ധി മുട്ടിക്കില്ലെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞതാണ്.. അത് മറന്നിട്ടില്ല.. മറക്കുകയുമില്ല.. പക്ഷേ... പക്ഷേ.. എനിക്ക്.. എനിക്ക് വല്ലാതെ കൊതിയാവുന്നു.. പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്.. " കെഞ്ചും പോലെയുള്ള അവന്റെ സ്വരം. കണ്ണിലെ ആ ഭാവം.. നോട്ടം പോലും തന്റെ ചുണ്ടിലാണ്. അവളുടെ വിറയൽ ശക്തമായി.. ചെയ്യരുതെന്ന് പറഞ്ഞില്ല.. ചെയ്യാനുള്ള അനുമതിയും കൊടുത്തില്ല.. പക്ഷേ.. അവളന്നു വരെയും അറിയാതൊരു ലഹരി... ഒരു വർഷത്തോളം കൂടെ കഴിഞ്ഞിട്ടും അർജുന് പകർന്നു കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത അനുഭൂതി.. അവളെയൊട്ടും നോവിക്കില്ലെന്നുള്ള വാശി പോലെയുള്ള അവന്റെ ചുംബനം.. തൊട്ടും തലോടിയും അവളേയേറെ കൊതിപ്പിച്ചു കൊണ്ടവനും.. വിട്ടു മാറി പോകാൻ വയ്യാത്ത വിധമൊരു മായ വലയത്തിൽ പെട്ടത് പോലെയവളും ആ നിമിഷങ്ങളിൽ അലിഞ്ഞു പോയി.. ബാല കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചു കൊണ്ടവന്റെ ഷർട്ടിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു... തുടരും.. ഒന്നും ചെയ്യില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് ലവനിത് എന്തോന്നാ ഈ ചെയ്യുന്നേ.. അയ്യേ.. 🫣 അപ്പൊഴിനി കല്യാണം.. എല്ലാരും അതല്ലേ കാത്തിരിക്കുന്നത്.. ഞാനും നിങ്ങളും അടക്കം.. അവരെ കെട്ടിച്ചു വിട്ടിട്ട് വേണം എന്റെ ഗൗതം കൃഷ്ണക്ക് ഇങ്ങോട്ടിറങ്ങി വരാൻ 💪 എന്നാലും ഇനിയിപ്പോ വലിയൊരു കല്യാണം വേണോ ന്നാ എനിക്ക് 😌 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ