#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _111 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤‍🔥 ചേ.. ഞാനൊന്നുമറിഞ്ഞില്ലല്ലോ.. ഒന്നുറങ്ങി പോയി.. സ്റ്റേഷനിൽ പോകും മുന്നേ നീ എന്നെ വിളിക്കാഞ്ഞതെന്തേ.. " ഡെവി ആകുലതയോടെ ചോദിച്ചു.. ജയഗോപനെ ദേവികക്കരികിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് വിട്ടിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയ ശ്രീ ഡെവിയെ വിളിച്ചതാണ്. "വിളിക്കേണ്ടതായിരുന്നു... ഇപ്പൊ നിന്റെ അമ്മായിയപ്പനാണല്ലേ.. ഞാനത് മറന്നു പോയെടാ ഒരു നിമിഷം.." ശ്രീ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു കേട്ടതും മറുവശം ഒരു നിമിഷം മൗനമാണ്. "അങ്ങനൊരു ബന്ധത്തിന്റെ പേരിൽ വിളി ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുന്നില്ല ശ്രീ...അതുണ്ടാവും മുന്നേയും നിനക്കൊരാപത്തു വരുമ്പോൾ ഞാനിത് തന്നെയല്ലേടാ പറയാറുള്ളത്.. ഇതും പുതിയ ബന്ധത്തിന്റെ പേരിലല്ല.. ഞാനും നീയുമായിട്ടുള്ള ബന്ധം കൊണ്ട് പറഞ്ഞതാ ഞാൻ.. ഇപ്പഴുംനമ്മുക്കിടയിലെയാ ബന്ധം തന്നെയാണ് എന്റെയുള്ളിൽ ഏറ്റവും വലുതായി നിൽക്കുന്നതും.." "വിട്ടേക്ക് ഡെവി.. ഞാനൊരു കളി പറഞ്ഞതാ ഡാ.." അവൻ ഗൗരവത്തോടെ പറഞ്ഞു കേട്ടതും ശ്രീ പിന്നെയാ സംസാരം നീട്ടി കൊണ്ട് പോകാൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. "വിട്ടല്ലോ.. എന്നിട്ട് നീ പറയ്യ്.. അവിടെന്താ... അവസ്ഥ.രോഹി കൂടെയുള്ളത് കൊണ്ട് പേടിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ ല്ലേ.." "ഭയക്കാൻ ഒന്നുമില്ലന്ന് അവനും പറയുന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ ഇതല്പം റിസ്ക് പിടിച്ച കാര്യം തന്നെയാണ് ഡെവി.. അതുകൊണ്ട് കുറച്ചൊക്കെ ഭയം എനിക്കുമുണ്ട്. അത് പക്ഷേ അകത്തുള്ള അമ്മയെക്കുറിച്ച് ഓർത്തിട്ടല്ല.. അമ്മ അതിനകത്തായി പോയതിൽ ഒരുപാട് വേദനിക്കുന്ന എന്റെ അച്ഛനെ കുറിച്ചോർത്തിട്ടാണെടാ എന്റെയാ ഭയം..ഇനിയുമൊരു അകൽച്ച അമ്മയുടെ ശേഷിക്കുന്ന കാലം അതിനകത്തു പെട്ട് പോകുമോ എന്നൊരു വെപ്രാളമുണ്ട്.. എന്റച്ഛന്.. രോഹി പറഞ്ഞത് കേസിന്റെ കാര്യത്തിൽ കൂടുതലൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ലങ്കിൽ കൂടിയും.. ശിക്ഷ കാലാവധിയൊക്കെ കുറച്ച് കുറക്കാൻ ശ്രമിക്കാമെന്നാണ്.. അവനതിനു കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ എന്റെച്ഛൻ അതെങ്ങനെ സഹിക്കുmന്നോർത്താണ് എനിക്ക്... " കുറച്ചു മുന്നേ ദേവികയെ ആർക്കെങ്കിലും ഒരാൾക്ക് കാണാം സംസാരിക്കാം എന്നുള്ള അറിയിപ്പ് കിട്ടിയപ്പോൾ അത് വരെയുമുള്ള ടെൻഷൻ മറന്നിട്ട് മുഖത്തൊരു പ്രകാശത്തോടെ അങ്ങോട്ട് ഓടിപ്പോയ അച്ഛന്റെ മുഖമായിരുന്നു ഡെവിയോടത് പറയുമ്പോൾ..ശ്രീയുടെ മനസ്സിൽ.. " ഗോപനങ്കിൾ അങ്ങനെയൊരു തീരുമാനമെടുത്തത് നിനക്ക് ദേഷ്യമോ സങ്കടമോ ഉണ്ടോ..ടാ " ഡെവിയത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ശ്രീ ഒരു നിമിഷം മൗനത്തിലായിരുന്നു.. അവനറിയില്ലായിരുന്നു എന്താണ് തന്റെ അപ്പോഴത്തെ മാനസികാവസ്ഥയെന്ന്. ദേഷ്യമൊന്നുമില്ല.. പക്ഷേ സങ്കടമില്ലെന്ന് കള്ളം പറയാനും അവനു തോന്നിയില്ല.. " അച്ഛൻ ഇങ്ങനെ ഒരു തീരുമാനമേ എടുക്കുകയൊള്ളുവെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു... വേദന നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ ഡെവിയോട് തുറന്നു പറഞ്ഞു.. " ശരിയാണ് ശ്രീ...നമ്മളെ വേദനിപ്പിച്ചവർ.. നമ്മളെ എത്രയൊക്കെ അവഹേളിച്ചു രസിച്ചവർ.. പക്ഷേ മറുവശത്തുള്ളത് നമ്മുക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരാണെങ്കിൽ... സങ്കടവും അപമാനവുമെല്ലാം മറക്കാൻ നമ്മൾ നിർബന്ധിതയാകും അവർക്ക് വേദനിക്കുമ്പോൾ നമ്മൾക്ക് കൂടിയാണ് വേദനിക്കുക എന്ന ഒറ്റ കാരണം കൊണ്ട് നമ്മൾ അവർക്കൊപ്പം നിൽക്കാനാണ് ശ്രമിക്കുക..എല്ലാം മറന്നു കളയാൻ നമ്മൾ അങ്ങേയറ്റം കിണഞ്ഞു ശ്രമിക്കും.." "നീയിപ്പോ നിന്റെ അമ്മയോട് ചെയ്യുന്നതുപോലെ... അല്ലേടാ.." ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ ഡെവിയത് സമ്മതിച്ചു.. അതേ... " അവിടെ എന്താ അവസ്ഥ.. നാളെ കഴിഞ്ഞിട്ടല്ലേ അവരെ കല്യാണത്തിന് മുഹൂർത്തം കിട്ടിയ ദിവസം...അതിനെക്കുറിച്ച് വല്ലതും അറിഞ്ഞോ.. നീ.സാന്ദ്രയുടെ വീട്ടുകാരുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും എന്തെങ്കിലും അനിഷ്ട സംഭവങ്ങൾ വല്ലതുമുണ്ടായോ.." ശ്രീ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു... " എനിക്കറിയില്ല..ഇവിടെ വന്നിട്ട് മാമൻ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു..അതിനുവേണ്ടിയിട്ടുള്ളത് ഞാനും തിരിച്ചു പറഞ്ഞു.. അന്ന് പോയതാണ്.. പിന്നെ എന്തായെന്ന് എനിക്കറിയില്ല...ഞാനത് അന്വേഷിക്കാനും പോയിട്ടില്ല.." ഡെവി താല്പര്യമില്ലായ്മയോടെ തന്നെ പറഞ്ഞു.. "ഇന്ദിരാന്റിയുടെ അവസ്ഥയെന്താണ്..." "സഹോദരനെയും മകളെയും കുറിച്ച് നല്ല വേദനയും വെപ്രാളവും ഒക്കെയുണ്ട്.പക്ഷേ എനിക്ക് മുന്നിൽ അത് പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു നിസ്സഹായാതയുമുണ്ട്".. ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾക്ക് കാതോർത്തിരിക്ക തന്നെ ജയഗോപൻ അകത്തു നിന്നും ഇറങ്ങിവരുന്നത് കണ്ടതും ശ്രീ ഇരുന്നിടത്തുനിന്നും എഴുന്നേറ്റു.. പിന്നെ വിളിക്കാമെടാ.. അച്ഛൻ വരുന്നുണ്ട്..." ഓക്കേ ഡാ വെച്ചേക്ക്... നീ എപ്പോഴായിനി വീട്ടിലോട്ട് വരുന്നേ? നിന്റെ ഭാര്യയില്ലേ അവിടെ.. ശ്രീ കളിയോടെ ചോദിച്ചു.. ഭാര്യയുണ്ട്.. അത്‌ കൊണ്ടല്ലേ എനിക്കങ്ങോട്ട് വരാൻ പറ്റാത്തത്..എന്തായാലും അധികം വൈകിയില്ല... ഇന്നത്തെ ദിവസവും കൂടി ഇങ്ങനെ പോകുമായിരിക്കും...അതിൽ കൂടുതലൊന്നുമെനിക്ക്... ആവേശത്തിൽ പറഞ്ഞു വന്നത് ഡെവി പെട്ടന്ന് നിർത്തി. അത് മനസ്സിലായത് പോലെ ശ്രീ ചിരിക്കുന്നുണ്ട്.. ആ ഒളിച്ചിരുന്നിട്ടൊന്നുമൊരു കാര്യമിവുമില്ലെടാ മോനെ.. നീ അനുഭവിക്കേണ്ടതാണ്.. " ഡെവിയുടെ ചിരി കേട്ടു.. ജയ ഗോപൻ അടുത്തേക്ക് വരുന്നത് കണ്ടതും ശ്രീ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.. ജയഗോപൻ വരുന്നത് കണ്ടതും വീണ്ടും സി ഐ യോട് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയായിരുന്ന രോഹിയും അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നു.. 💜💜 ഹോസ്പിറ്റലിൽ മുന്നിൽ ചെന്ന് ഓട്ടോയിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോൾ വൈഗ വീണു പോകാതിരിക്കാൻ അതിന്റെ കമ്പിയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു.. ഓട്ടോക്കാരൻ കാശ് വാങ്ങിക്കുന്നതിനിടെ അവളെ സഹതാപത്തോടെ നോക്കുന്നത് കണ്ടു. അയാളുടെ മനസ്സിൽ അവൾക്കായിരുന്നു വയ്യാത്തതെന്നാണ്.. അത്രയും അവശതയുണ്ടവൾക്ക്.. പ്രതീക്ഷിക്കാതെ കിട്ടിയ തിരിച്ചടികൾ... അവളെ വല്ലാതെ തളർത്തി കളഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എവിടെയും പ്രതീക്ഷയുടെ ചെറിയൊരു കച്ചി തുരുമ്പ് പോലും നോക്കിയിട്ട് കാണുന്നില്ല.. "ആരെയെങ്കിലും കൂട്ടിയിട്ട് വരാമായിരുന്നില്ലേ കുട്ടി.." ബാക്കി നൽകുന്നതിനിടെ അയാൾ പറയുന്നതൊന്നും വൈഗ കേൾക്കുന്നില്ലായിരുന്നു.. ഇനിയങ്ങോട്ട് കയറി ചെന്നിട്ട് ഇത്രയും വൈകിയത് എന്തിനെന്നുള്ള കുറച്ചു ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം കൊടുക്കേണ്ടി വരും...എന്നുള്ള ഭയമായിരുന്നു അവളുടെ ഉള്ളിലപ്പോഴും.. വിനോദിനെ കാണാൻ പോകുമ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊന്നുമായിരുന്നില്ല അവളുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന പ്രതീക്ഷ.. ഇനി ഒരിക്കലും അയാളുടെ ലൈഫിലേക്ക് കയറി ചെല്ലാൻ കഴിയാത്ത വിധം ആ വാതിൽ തനിക്ക് മുന്നിൽ കൊട്ടിയടച്ചത് പോലെയൊരു നിമിഷത്തെ ശൂന്യതയായിരുന്നു..വൈഗക്കപ്പോൾ അനുഭവപ്പെട്ടത്.. അതിൽ നിന്നും അവൾ അൽപ്പം പോലും മോചിതയായിട്ടില്ല. ദേഷ്യമായിരുന്നില്ല...വെറുപ്പായിരുന്നു അവളാ മുഖത്ത് കണ്ടിരുന്നതൊക്കെയും. അപ്പോഴും അതവന്റെ ശരികളായിരുന്നെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതിനു പകരം അത്രയും വലിയ തെറ്റൊന്നും താൻ ചെയ്തിട്ടില്ല എന്നായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിൽ.. എന്തായാലും ഇനി തനിക്ക് നല്ലതിനാണെങ്കിലും ചീത്തയാണെങ്കിലും.. അമ്മയും ഏട്ടനും അച്ഛനും ബാക്കിയുള്ളൂ എന്ന് അവളവിടെ നിന്നും തിരിച്ചിറങ്ങിയ നിമിഷം മുതൽ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു.. മുന്നിലേക്ക് നടക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ പിന്നിലേക്ക് പിടിച്ചു വലിക്കുന്ന കാലുകൾക്ക് പോലും.. നേരിടാനുള്ള പ്രശ്നങ്ങളെ ഭയമുണ്ടെന്ന് വൈഗക്ക് തോന്നി.. വളരെയേറെ ബുദ്ധിമുട്ടി കൊണ്ടവൾ അർജുനൻ കിടക്കുന്ന icu വിന്റെ നേരെ എതിരെയുള്ള മുറിയിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ആ മുറിവാതിൽക്കൽ വലിയയൊരു ആൾക്കൂട്ടം കണ്ടതും അതുവരെയുമുണ്ടായിരുന്ന ധൈര്യം പോലും വാർന്നു പോയിട്ടൊരു തളർച്ചയോടെ അവളാ ചുമരിലേക്ക് ചാരി... "എന്ത്.. പറ്റിയതാ അവിടെ..." തൊട്ടടുത്തു കൂടി പോയ ഒരാളോട് അവശതയോടെ ചോദിക്കുമ്പോഴും അവൾ വല്ലാതെ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. " ആ മുറിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ആളുടെ മകൾ മിസ്സിംഗ് ആണ് .. ആ കുട്ടിയുടെ സഹോദരനെ ഇവിടെ ഐസിയുവിൽ അഡ്മിറ്റാണ്.. അതിന്റെ ഓപ്പറേഷന് കാശിനുവേണ്ടി പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയതാണ്.. പിന്നെ ഇതുവരെയും തിരികെ വന്നിട്ടില്ല... കയ്യിൽ ക്യാഷ് ഒക്കെ ഉള്ളതുകൊണ്ട് തന്നെ ആ അമ്മ പേടിച്ചിട്ടുണ്ട്.. മകളെ ആരെങ്കിലും ഉപദ്രവിച്ചോ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് അവിടെ ഭയങ്കര കരച്ചിലാണ്... " സഹതാപംനിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന അയാളുടെ വാക്കുകൾ.. അത് പറഞ്ഞു കേട്ടതും വൈഗ ഞെട്ടിവിറച്ചു... അമ്മയ്ക്കൊന്നും സംഭവിച്ചില്ല എന്നതിന്റെ ആശ്വാസത്തിനൊപ്പം തന്നെ... താൻ ചതിച്ചതാണെന്ന് ഒരു.. ഊഹം പോലുമില്ലാതെ തന്നെ ആരോ ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എന്നതിന്റെ ഭയത്തോടെ ഇരിക്കുന്ന അമ്മയെ ഓർത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് വല്ലാതെ വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ നിമിഷം... ഇത്രയും പരിതാപകരമായ ഒരു അവസ്ഥയിലാണ് തന്റെ കുടുംബം എന്നറിഞ്ഞിട്ടും... തെറ്റ് ചെയ്യാൻ ഇവർക്കൊപ്പം ഏറ്റവും മുന്നിൽ താൻ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് സത്യം മനസ്സിലുണ്ടായിട്ടും... എത്ര ലാഘവത്തോടെയാണ് ഇവരെയെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് തന്റെ രക്ഷ മാത്രം നോക്കി വിനോദിന്റെ അടുക്കൽ സംരക്ഷണം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് താൻ പോയത്... അവൾക്കത് ആലോചിക്കാൻ കൂടി കഴിയാത്ത വിധം ഒരു ലജ്ജ തോന്നി.. പിറകിൽ നിന്നും ബൂട്ടുകളുടെ ശബ്ദം കൂടി കേട്ടതോടെ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. പോലീസ്... വൈഗ ലക്ഷ്മിയുടെ മിസ്സിംഗിനെ കുറിച്ച് അറിയാൻ വേണ്ടി വരുന്നതായിരിക്കും.. ഇനിയെന്തു വേണം എന്നറിയാത്ത ഒരു വിറയിലൂടെ അവളാ നിൽപ്പ് നിന്ന് കൊണ്ടവരെ തുറിച്ചു നോക്കി.. പിന്നെ എന്തോ ഒരു പ്രേരണ പോലെ പോലീസുകാരത്തും മുമ്പേ അമ്മയെ കാണണമെന്ന ധാരണയോടെ വൈഗ വല്ലവിധേനയും ആ മുറിയിലേക്ക് ഓടുകയായിരുന്നു... അമ്മേയെന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ടോടി വരുന്ന പെൺകുട്ടി.. കാഴ്ചക്കാർ രണ്ടു വശത്തേക്കും മാറി കൊടുത്തു.. വൈഗ തങ്കമണിയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു.. മോളെ.. വീണ്ടുമൊരു നിലവിളി പോലെ അവളെ കണ്ടതും തങ്കമണി ആർത്തു കരയാൻ തുടങ്ങി.. ഒരക്ഷരം ശബ്ദിക്കാൻ കഴിയാതെ വൈഗ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ഇരുന്നു.. " കുട്ടി എവിടെയായിരുന്നു.. എത്ര നേരമായി ഇവിടുന്ന് പോയിട്ട്... സഹോദരന്റെ ഓപ്പറേഷൻ വേണ്ടിയുള്ള കാശിനു പോയി പോയതല്ലേ..എന്തേ ഇത്രയും വൈകിയത്.. തന്റെ ഏട്ടന്റെ അവസ്ഥ അത്രയും അത്യാസന്ന നിലയിൽ ആണെന്ന് തനിക്കറിയാവുന്നതല്ലേ... പെട്ടെന്ന് അതിനുള്ള ക്യാഷ് സംഘടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഓടി വരേണ്ട...താൻ എവിടെ പോയിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഈ മുറിയിൽ തന്റെ അമ്മ മാത്രമുള്ള തനിക്കറിയാവുന്നതല്ലേ... ഗോൾഡ് വിൽക്കാൻ ഇത്രയും സമയമൊക്കെ വേണോ... ചുറ്റുമുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ കേൾക്കാത്ത വിധം വൈഗയുടെ ചെവികൾ കൊട്ടിയടച്ചത് പോലെ...അവളവിടെ മിണ്ടാതെയിരുന്നു... ഒരേയൊരു ആശ്രയം പോലെ.. തങ്ക മണി അവളെ ചുറ്റി പിടിച്ചു.. അപ്പോഴേക്കും നേരത്തെ വന്നിരുന്ന പോലീസുകാരും ആ മുറിയിലേക്ക് എത്തിയിരുന്നു.. അവരെ കണ്ടതും വൈഗ അറിയാതെ തന്നെ ഇരുന്നിടത്തുനിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു.. " ആ കുട്ടി തിരിച്ചുവന്നു സാറേ... കയറിവരുന്ന വഴി തന്നെ ആരോ വിളിച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടതും പോലീസ് വൈഗയുടെ നേരെയാണ് നോക്കിയത്.. ആ നോട്ടം കണ്ടതും അത് നേരിടാൻ കഴിയാത്തത് പോലെയവൾ മുഖംകുനിച്ചു... പിന്നെയുള്ളത് അവരുടെ വകയുള്ള ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു.. പോലീസുകാരിൽ ഏറെ സംശയങ്ങൾ ഉണർത്തിക്കൊണ്ട് വിക്കിയും വിറച്ചും വൈഗ അതിനെല്ലാം ഉത്തരം പറഞ്ഞു.. വിനോദിനെ കണ്ടിട്ട് തനിക്ക് രക്ഷയ്ക്ക് പോയതാണ് എന്നതിന് പകരം വിനോദിനെ നേരിട്ട് കണ്ട് ഇവരുടെ കാര്യത്തിൽ എന്തെങ്കിലും ഒരു സഹായം ചെയ്യുമോ എന്ന് അഭ്യർത്ഥിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് താൻ പോയത് പോലീസുകാരോടവൾ തുറന്നുപറഞ്ഞു.. അവളാ പറഞ്ഞതിൽ അല്പം ഒക്കെ വിശ്വാസിയോഗ്യമായ കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ കൂടുതൽ ചോദ്യം ചോദിച്ചു നിൽകാതെ പോലീസ് മടങ്ങി പോവുകയും ചെയ്തു.. " ഇനിയിപ്പോ ഈ കാശുകൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ച് കാര്യമൊന്നും ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല.. രാവിലെ ചെയ്യേണ്ട സർജറിയാണ്.... ഇപ്പോൾ തന്നെ ഉച്ചകഴിഞ്ഞു.. ഇനി നിങ്ങളുടെ ഒരു സമാധാനത്തിനു വേണമെങ്കിൽ ചെയ്തു നോക്കാവുന്നതാണ്..ഞങ്ങൾക്കുള്ള വിശ്വാസമൊക്കെ പോയിരിക്കുന്നു... ഇതിപ്പോൾ നിങ്ങളോട് പറയാനുള്ള കാരണം ഈ സർജറി കഴിഞ്ഞതിനുശേഷവും നിങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന പുരോഗതി അർജുന്റെ കാര്യത്തിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്ക് നേരെയുള്ള ഒരു കുറ്റപ്പെടുത്തൽ ഒഴിവാക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്. അർജുന്റെ ഇപ്പോഴുള്ള അവസ്ഥയെക്കുറിച്ചും ഇനി സർജറി വൈകിയാൽ അവന് സംഭവിക്കാവുന്ന അവസ്ഥയെക്കുറിച്ചുമെല്ലാം വളരെ വ്യക്തമായി നിങ്ങളോട് ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു തന്നതാണ്... ഞങ്ങളുടെ ഭാഗം ക്ലിയർ ആണെന്ന് പ്രൂവ് ചെയ്യിപ്പിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് കഴിയും..അതിനുള്ള തെളിവുമുണ്ട്.. അർജുന്റെ ചികിത്സയിൽ എന്തെങ്കിലും പിഴവ് സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് തീർച്ചയായും നിങ്ങളുടെ ഭാഗത്തുനിന്നുമുള്ള മിസ്റ്റേക്കാണ്.. അതുകൊണ്ട് അവന്റെ കാര്യത്തിൽ ഇനി എന്ത് സംഭവിച്ചാലും അതെല്ലാം നിങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്വമാണ്... ഞങ്ങളെക്കൊണ്ട് കഴിയുന്നതിലെ മാക്സിമം ഞങ്ങൾ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞതാണ്... ഇനി നിങ്ങൾക്കയാളെ വേറെ ഏതെങ്കിലും ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് പോകണമെങ്കിൽ അതുമാവാം.. ഇവിടുത്തെ ബിൽ ക്ലോസ് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞാൽ അതിനുള്ള സഹായം ഞങ്ങൾ ചെയ്തു തരും.." അല്പം പോലും പ്രതീക്ഷയില്ലാത്ത വിധം അർജുന ചികിത്സിക്കുന്ന ഡോക്ടറർ കടുപ്പത്തിൽ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും വൈഗ ഒന്നും...മിണ്ടാതെ അയാളെ നോക്കാതെ മുഖം കുനിച്ചിരുന്നു... എന്റെ തെറ്റ്..ഞങ്ങളുടെ തെറ്റ്... അവളുടെ ഹൃദയമപ്പോഴും പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. തുടരും.. തെറ്റ് ചെയ്താൽ ശിക്ഷ കിട്ടിയിരിക്കും.. അതുറപ്പാണ്... റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.... സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ