#📙 നോവൽ ലാവണ്യയെ മിഴിയനക്കാതെ നോക്കി നിന്നു .... എവിടെയൊക്കയോ ദത്തേട്ടന്റെ ഛായ ഉണ്ട് ലാവണ്യക്ക് .... ഒത്തിരി പക്വത വന്നത് പോലെ ...സംസാരത്തിലും അത് പ്രകടമാണ് "എട്ടൻ ഇവിടെ ഉണ്ട് "... ലാവണ്യ പറഞ്ഞപ്പോൾ അരുണിമക്ക് എന്തോ നെഞ്ചിലൊരു പിടപ്പ്‌ അനുഭവപെട്ടു .. . "ഈശ്വര എങ്ങിനെ മുഖം കൊടുക്കും ....അരുണിമ പരിസരം ഒന്ന് വീക്ഷിച്ചു അവിടെ എവിടെയെങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്ന് .... നിങ്ങൾ ഒരുമിക്കാതെ പോയതിനു സത്യത്തിൽ ഞാനും ഒരു കാരണമാ ചേച്ചി ... എന്റെ ഏട്ടന്റെ കാരുണ്യമാണ് എന്റെ ജീവിതം ... എന്തെ എന്ന ഭാവത്തിൽ അരുണിമ അവളെ നോക്കി ..., അവൾ തുടർന്നു ഡിഗ്രിക്കു പഠിക്കുമ്പോൾ എന്റെ കിഡ്‌നി ഒന്ന് പണി മുടക്കിയായിരുന്നു ... ഏട്ടനോട് ഒന്ന് ഇങ്ങു വാങ്ങിച്ചു ...അല്ല അറിഞ്ഞു തന്നു ... എന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി ... വളരെ ലാഘവത്തോടെ ആയിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞതെങ്കിലും മുഖത്ത് ഒരു വിളറിയ ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു ... ... ഏട്ടൻ ചേച്ചിയെ എത്രത്തോളം സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്ന് മറ്റു ആരെക്കാളും കൂടുതൽ എനിക്കറിയാം ... എല്ലാം നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചു തേങ്ങിയ എന്റെ ഏട്ടനെ ആരും കണ്ടില്ല ... പലർക്കും പലതാണ് വിശ്വദത്തൻ മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരി ...... ചിലർക്ക് കണ്ണിൽ ചോരയില്ലാത്ത പിശാച് ... ചിലരുടെ മുമ്പിൽ ദയാലുവായ,പാവങ്ങളിൽ കരുണ ചൊരിയുന്ന കരുണാമയൻ.... ആര് എന്ത് പറഞ്ഞാലും എനിക്കറിയാം ഏട്ടൻ സമ്പാദിച്ചതെല്ലാം നേരായ മാർഗത്തിലൂടെ ആണെന്ന് ... അതിലെല്ലാം ഒരു ശരി ഉണ്ടായിരുന്നെന്ന് അച്ഛൻ മരിച്ചു എന്നെയും അമ്മയെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു പെരുവഴിയിൽ നിന്ന് പോയ ഒരു ഇരുപത്തിനാലുകാരനുണ്ട്.....സഹായിക്കാൻ ആരുമില്ലാതെ പട്ടിണിയുടെ രുചി വരെ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ചേച്ചി .... ദി ഗ്രേറ്റ് പാലക്കോൾ ഇല്ലത്തെ ലാവണ്യ അന്തർജ്ജനം ... സ്വയം അവജ്ഞയായിരുന്നു ചേച്ചി ഇല്ലത്തു അവകാശം ചോദിച്ചു ചെന്നതിനു വല്യച്ഛന്റെ ... ചവിട്ടേറ്റ് തുളസിത്തറയിൽ വീണപ്പോൾ ... ഏട്ടന്റെ കണ്ണിൽ തീ ആയിരുന്നു .... ഏഴു വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം മഹാദേവ ബിൽഡേഴ്സിന്റെ ഫസ്റ്റ് പ്രോജെക്ട് പാലക്കോൾ ഇല്ലത്തിന്റെ എതിർ വശത്തു ഹൈ വേയിൽ 12 നിലയിൽ മഹാദേവ അപ്പാർട്മെന്റ് കെട്ടിപൊക്കിയാണ് ആ തീ അണച്ചത് ...... ഇന്ന് വല്യച്ചനും ചെറിയച്ഛനും അമ്മേടെ കുടുബത്തിലും വിശ്വദത്തൻ കാണപ്പെട്ട ദൈവമാണ് ...... അവരുടെ ഉണ്ണി യാണ് അവസാന വാക്ക് മനക്കരുത്തിൽ ജീവിതം വെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ ഇറങ്ങിയാൽ ...ആര് എതിരെ നിന്നാലും നടക്കുമെന്ന് ഏട്ടൻ പറയും .. എന്റെ അഹങ്കാരവും അഭിമാനവും എന്റെ എട്ടനാണ് ... ചേച്ചിയുടെ കാര്യം വരുമ്പോൾ മാത്രമേ ഏട്ടൻ ദുർ ബലനാവുന്നതു കണ്ടിട്ടുള്ളു.... എന്റെ വിവാഹം നടക്കാത്തതും ഏട്ടന്റെ വലിയ ഒരു വിഷമമായിരുന്നു .... എന്റെ അസുഖം ഒരു വലിയ പ്രശ്നമായിരുന്നു ആരും റിസ്ക് എടുക്കാൻ തയ്യാറല്ല ചേച്ചി ...വലിയ പുരോഗമനമൊക്കെ പറയുമെങ്കിലും കിഡ്‌നി അടിച്ചു പോയവളേ ആർക്കു വേണം ..ജീവിതത്തിൽ അനുഭവിച്ച ദുരന്തങ്ങൾ എന്ത് ലാഘവത്തോടെ ആണ് അവൾ പറയുന്നത് അരുണിമ ലാവണ്യ പറയുന്നതെല്ലാം ഏതോ ഒരു ലോകത്തെന്നപോലെ കേട്ടു കൊണ്ടിരുന്നു "ദത്തേട്ടൻ എന്നെ കുറച്ചു നാൾ മുൻപ് കാണാൻ വന്നിരുന്നു "അരുണിമ പറഞ്ഞു ലാവണ്യ ആശ്ച്ചര്യത്തോടെ അരുണിമയെ നോക്കി "അതെന്നോട് പറഞ്ഞില്ല ...ഞാൻ എന്നും നിര്ബന്ധിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു" " അവൾ പെട്ടന്ന് നിർത്തി . "ഏട്ടൻ വരുന്നു " ദത്തൻ അവിടേക്കു വന്നു അരുണിമയെ കണ്ടു അയാൾക്ക്‌ അത്ഭുതമായി "നീ എന്തെ ഇവിടെ " ചേച്ചീടെ 'അമ്മ ഇവിടെ കിടപ്പുണ്ട് ഏട്ടാ ലാവണ്യ ആണ് മറുപടി പറഞ്ഞത് ... "നിങ്ങൾ നേരെത്തെ അറിയുമായിരുന്നോ " ദത്തന് സംശയം ലാവണ്യ ചിരിച്ചു ... ഒന്ന് രണ്ടു തവണ കണ്ടിട്ടുള്ള പരിചയം മാത്രെ ഉള്ളു ഏട്ടാ ആദ്യായിട്ട സംസാരിക്കിണെ " അരുണിമ ദത്തനെ ശ്രദ്ധിച്ചു ...മുഖത്ത് ഒരു വാട്ടമുണ്ട് ... ഏട്ടാ നമുക്ക് ചേച്ചീടെ അമ്മയെ ഒന്ന് കാണാം ലാവണ്യ പറഞ്ഞു ... റൂമിലെത്തിയപ്പോൾ പത്മിനി 'അമ്മ തളർന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു ... "അമ്മെ ഇത് കടമ്പ് ക്ഷേത്രത്തിൽ മുൻപ് ഉണ്ടായിരുന്ന മഹാദേവൻ നമ്പൂതിരിയുടെ മകനും മകളുമാ ..." അരുണിമ പത്മിനി അമ്മയോടായി പറഞ്ഞു .. പത്മിനി അമ്മ നോക്കിയിയത് ദത്തനെയാണ് അവർ ദത്തനെ തന്നെ നോക്കി നിന്ന് ആ മിഴികൾ നിറഞ്ഞു ... ദത്തന്റെ വലതു കൈ എടുത്തു ചേർത്ത് പിടിച്ചു .... വിതുമ്പി .. ദത്തനും വല്ലാതായി ...ഒന്നും പറയാൻ കഴിയുന്നില്ല .... ആദ്യമായാണ് അമ്മയെ കാണുന്നത് .അരുണിമ പറഞ്ഞുള്ള അറിവ് മാത്രമേ ഉള്ളു അമ്മ വല്ലതും പറയുമോ എന്നായിരുന്നു അരുണിമയുടെ പേടി എന്നാൽ പത്മിനിയമ്മ വിതുമ്പിയതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..... ഇറങ്ങാൻ നേരം ദത്തൻ ചോദിച്ചു "കൂടെ ആരുമില്ലേ ?" അനിയന്മാര് ഉണ്ടായിരുന്നു കാലത്തു പോയ് ... വൈകിട്ട് വരും ". "ശരി ....വരട്ടെ " ദത്തൻ നടന്നു ചേച്ചി എന്ന് വിളിച്ചു കവിളിൽ ഒന്ന് തലോടി പിറകെ ലാവണ്യയും ... അവർ നടന്നകലുന്നത് ... ദീർഘ നേരം നോക്കി നിന്നു അരുണിമ ......., പിറ്റേന്ന് പുലർച്ചെ 3 മണിക്ക് പത്മിനി അമ്മ മരിച്ചു .....! കസേരയിൽ ഇരുന്നു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞ വിശാലിനെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്നു ചേർത്ത് പിടിച്ചു അരുണിമ … അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുകയായിരുന്നു...ശബ്ദം പുറത്തു വന്നില്ല അമ്മയുടെ ഓമനയായിരുന്നു വിശാൽ .. ഇളയവനായത് കൊണ്ട് 'അമ്മ അവനോടു വല്ലാതെ വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു……. അമ്മയുടെ മരണം അപ്രതീക്ഷിതമാണ് .... പറയത്തക്ക അസുഖമൊന്നും അമ്മക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ... രാവിലെ എട്ടു മണിയോട് കൂടി പത്മിനി അമ്മയുടെ ബോഡിയുമായി ആംബുലൻസ് പുറപ്പെട്ടു .... അമ്മയുടെ മൃദദേഹത്തിനരികിൽ ആംബുലൻസിൽ അരുണിമ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു ....അമ്മയുടെ കൂടെ ഇരിക്കണമെന്ന് അവൾക്കു തോന്നി അവസാനമായി ...... അവൾ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയതേ ഇല്ല .... നോക്കിയാൽ പൊട്ടിപ്പോകും ... എന്റെ അമ്മ ... എന്ത് പക്വതയോടെയാണ് അമ്മ കുടുംബം മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോയത് ... എട്ടു വരെ മാത്രമേ 'അമ്മ പഠിച്ചിട്ടുള്ളു ..എല്ലാ കാര്യത്തിലും അമ്മക്ക് വ്യക്തമായ കണക്കു കൂട്ടലും ധാരണയുമുണ്ടായിരുന്നു ഇരുപതു വയസ്സിൽ അച്ഛന്റെ കൈപിടിച്ച് ആലങ്ങോട്ടു വന്നു കയറിയതാണ് .... നാല്പത്തിയാറു വർഷമായി .... കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഏഴു വർഷത്തിന് ശേഷം ചിങ്ങത്തിലെ അശ്വതി നക്ഷത്രത്തിലാണ് താൻ ജനിക്കുന്നത് .."കടമ്പത്തു ദേവി തന്നതാ ന്റെ മോളെ ...അതാ അവള് ദേവിയെ പോലെ "എന്ന് അച്ഛൻ ഇടയ്ക്കു ഇടെ പറയുമായിരുന്നു ....ചെറുപ്പത്തിൽ അത് കേൾക്കുമ്പോൾ വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു അമ്മയെ ഒരു ദിവസം പോലും അച്ഛൻ അമ്മേടെ തറവാട്ടിലേക്ക് അയക്കില്ലയായിരുന്നു ... അയക്കും ... സന്ധ്യ ആവുമ്പോഴേക്കും വീട്ടിലെത്തണം .... അമ്മയില്ലാതെ അച്ഛന് ഒരു ദിവസം പോലും തള്ളി നീക്കാൻ കഴിയില്ല എന്നതായിരുന്നു സത്യം ... അച്ഛന്റെ കാര്യങ്ങൾ അമ്മക്ക് ഒരു ദിനചര്യ പോലെ ആയിരുന്നു ... കുളിക്കാനുള്ള വെള്ളം ചൂടാക്കുന്നത് മുതൽ ... വാച്ച് വരെ കൈയിൽ കെട്ടി കൊടുക്കണം .... ആംബുലൻസ് ആലങ്ങോട്ടു വീടിനു മുമ്പിലെത്തിയപ്പോൾ അവിടം ജന നിബിഢമായിരുന്നു . ഒരു പാട് കുടുംബാംഗങ്ങൾ .....,നാട്ടുകാർ ...., ആംബുലൻസ് ജനങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ സാവധാനം വീടിന്റെ മുറ്റത്തു വന്നു നിന്നു …….. വീട്ടിനുള്ളിൽ നിന്നും അലമുറ ഉയർന്നു ...... തുടരും 💜💜💜ആന്റണി 💜💜💜