#📙 നോവൽ -ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _110 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤‍🔥 ആരൊക്കെ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും ദേവികയെ കാണാൻ സമ്മതിക്കില്ല എന്ന വാദത്തിൽ തന്നെ പോലീസ് ഉറച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. അവർക്കതൊരു അപമാനത്തിന്റെ പ്രശ്നമാണ്.. അവർക്കതവരുടെ അഭിമാനത്തിനേറ്റ ക്ഷതമാണ്.. അതുകൊണ്ടുതന്നെ രോഹിത് പറയുന്നതും ജയഗോപൻ പറയുന്നതും ശ്രീ പറയുന്നതുമൊന്നും അവരാരും ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കൂടിയില്ല.. പക്ഷേ മറ്റുള്ളവർക്ക് അതങ്ങനെ വിട്ടുകൊടുക്കാനും കഴിയില്ലല്ലോ.. രോഹിത് അവന്റെ മേലുദ്യോഗസ്ഥരുടെ പിടിപാട് പ്രയോജനപ്പെടുത്തിയും അവന്റെ വാക്ക് സാമർധ്യം പ്രയോജനപ്പെടുത്തിയും അവരോട് പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ ആവുന്നതും ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്.. എത്ര കാശ് വേണമെങ്കിൽ പോലും ഇതിന് വേണ്ടിയിറക്കാൻ താൻ റെഡിയാണെന്നും ഈ കേസിൽ നിന്ന് എങ്ങനെയെങ്കിലും ദേവികയെ ഒന്ന് രക്ഷപ്പെടുത്തി തരണമെന്ന് ജയഗോപൻ പോലീസിന്റെ കാലു പിടിക്കും പോലെ അവരോട് സംസാരിക്കുന്നത് ശ്രീക്കൊട്ടും സഹിക്കാനാവുന്നില്ലെങ്കിലും അപ്പോഴത്തെ അവസരത്തിൽ അവരോട് അതു മാത്രമേ അയാൾക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയുകയൊള്ളു എന്നുള്ള ഉത്തമ ബോധമുള്ളതു കൊണ്ടുമായിരുന്നു അവനൊന്നും മിണ്ടാതെ അത് കേട്ട് നിന്നതും.. രോഹിത്തിന്റെ ഇടപെടലും ജയഗോപൻ ഓഫർ ചെയ്ത ലക്ഷങ്ങളും...എല്ലാംകൂടി ഒരുപാട് നേരത്തെ പരിശ്രമതിനോടുവിൽ പോലീസുകാർ അവരുടെ തീരുമാനത്തിൽ ഒരിത്തിരി കടുപ്പം അയവ് വരുത്തിയിട്ടുണ്ട്.. ഒടുവിൽ രോഹിത്തും ജയഗോപനും തന്നെ വിജയിച്ചു.. കേസിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു വിട്ടുവീഴ്ചയ്ക്കും തയ്യാറായില്ലെങ്കിൽ കൂടിയും ദേവികയെ അപ്പോഴൊന്ന് കണ്ട് സംസാരിക്കാനുള്ള അനുമതി അവർ നേടിയെടുക്കുകയും ചെയ്തു.. വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസമായിരുന്നു അത് കേട്ടപ്പോൾ ജയഗോപന്റെ മുഖത്തുള്ളത്.. ശ്രീ അതുമാത്രമാണ് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നത്. ആ സന്തോഷത്തിനും സമാധാനത്തിനും വേണ്ടി ഇനി എന്ത് ചെയ്യാനും അവനൊരുക്കമായിരുന്നു.. ഇനി നോവുകൾക്ക് തന്റെ അച്ഛൻ അർഹനല്ല.. അത്ര മാത്രം നന്മ ആ മനസ്സിലുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ.. തന്നെ ഒരുപാട് വേദനിപ്പിച്ച.. നോവിച്ച.. ഒറ്റപ്പെടുത്തിയ.. ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന് ശിക്ഷ വിധിച്ച ദേവികക്ക് വേണ്ടി അയാളത്ര മാത്രം ആത്മാർത്ഥതയോടെ അവിടെ വന്നിരുന്നു കൊണ്ട് സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിക്കില്ലെന്ന് അവനുറപ്പുണ്ട്.. കാരണം അത്രയൊക്കെ ദ്രോഹങ്ങൾ അയാളോട് ചെയ്തിട്ടും ദേവികക്ക് വേണ്ടി വളരെ ശക്തമായി അയാൾ അവിടെ വാദിക്കുന്നത് അവന്റെ മുന്നിലായിരുന്നു.. ജയഗോപനെന്ന ഭർത്താവിനോടല്ല ജയഗോപനെന്ന വ്യക്തിയോട് ചെയ്ത ക്രൂരതയ്ക്ക് ദേവിക ആ സംസാരങ്ങളോ സഹായമോ ഒരിക്കലും അർഹിക്കുന്നതല്ല.. എന്നിട്ടും ജയഗോപൻ യാതൊരു മടിയുമില്ലാതെ അത് പറഞ്ഞു കേൾക്കുമ്പോൾ ശ്രീക്കയാളോട് വല്ലാത്തൊരു ഇഷ്ടമായിരുന്നു തോന്നിയിരുന്നത്.. ഇത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കാനറിയുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെയാണല്ലോ തന്റെ അമ്മ കേവലം കുറെ തെറ്റിദ്ധാരണകളുടെ പേരിൽ മാത്രം അകറ്റിനിർത്തിയത്...അവൻ നഷ്ടബോധത്തോടെയാണ് അത് ഓർത്തത്.. ഇവരുടെ രണ്ടുപേരുടെയും സ്നേഹങ്ങൾക്കും സഹകരണത്തിനും ഇടയിൽ എത്ര മനോഹരമായി തീരേണ്ടിരുന്ന തന്റെയും ബാലയുടെയും ബാല്യമാണ്, തമ്പി എന്ന നരാധമന്റെ കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുങ്ങി ഞെരിഞ്ഞു വല്ലാത്ത നോവും ബുദ്ധിമുട്ടും സഹിച്ചുകൊണ്ട് താനും അവളും അനുഭവിച്ചത് തീർത്തതെന്നുള്ള ഓർമ്മ അവനെ വല്ലാതെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ നിമിഷവും.. "കൂടുതൽ സമയമെന്നും നമുക്കായി ഇവർ അനുവദിച്ചു തന്നിട്ടില്ല...എങ്കിലും ഉള്ള സമയം നമ്മൾ മാക്സിമം പ്രയോജനപ്പെടുത്തണം.കേസിന്റെ കാര്യം ഞാൻ ഏറ്റുകൊള്ളാം. ഒന്നും ഭയക്കേണ്ടതില്ലെന്നും ധൈര്യമായിരിക്കണമെന്നും ദേവികാന്റിയോട് അങ്കിൾ പറയണം.. മനപ്പൂർവ്വം തമ്പിയെ ഉപദ്രവിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലെന്നും അതൊരു കൈയ്യബദ്ധമായിരുന്നു എന്നുമുള്ള വാദത്തിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാനും ആന്റിയോട് ആവശ്യപ്പെടണം.. എന്റെ മാക്സിമം എഫർട്ട് എടുത്തിട്ടാണെങ്കിലും ഞാൻ രക്ഷപ്പെടുത്തുമെന്ന് ഒരുറപ്പും കൊടുക്കണം.." ദേവികയെ കാണാൻ പോകും മുമ്പ് രോഹിത് ജയ് ഗോപനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുമ്പോൾ ശ്രീ അവർക്കൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു.. അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് രോഹിത് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിപോയി.. ജയഗോപനും ശ്രീയും ദേവികയെ കാണാൻ പോലീസുകാർ കാണിച്ചുകൊടുത്തിടത്തേക്കും നടന്നു.. അവർ ചെന്നതൊന്നുമറിയാതെ ആ ലോകത്ത് നടക്കുന്നതൊന്നും അറിയാത്തതുപോലെ മരവിച്ചുകൊണ്ട് മുഖം കുനിച്ചിരിക്കുന്ന ദേവികയെ നോക്കുമ്പോൾ ജയ ഗോപൻ വല്ലാതെ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ഒരാശ്വാസത്തിനെന്നപോലെ അയാളുടെ കൈകൾ ശ്രീയുടെ തോളിൽ മുറുക്കി. അവൻ അയാളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു... ദേവൂ.. അത്രയും ദീർഘമായ കാലത്തിന്റെ അകൽച്ചക്ക് പോലും യാതൊരു മാറ്റവും വരുത്താൻ കഴിയാത്ത സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ ജയഗോപൻ വിളിക്കുമ്പോൾ ശ്രീക്കും വല്ലാതെ നോവുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും.. അവരെ ഒരിക്കലും അവിടെ പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ദേവിക ഞെട്ടി വിറച്ചു കൊണ്ട് തല ഉയർത്തി നോക്കുന്നത് കണ്ടു..ആ കണ്ണിൽ ആവിശ്വാസനീയത നിറയുന്നു.. യാഥാർഥ്യമോ മിഥ്യയൊ എന്നറിയാത്തൊരു ആശങ്കക്ക് ശേഷം.. യാഥാർഥ്യം തിരിച്ചറിവ് വന്നിട്ടെന്ന പോലെ ആ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നു.. ചുണ്ടുകൾ വിറക്കുന്നു.. എത്രയോ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമുള്ള ആ കൂടിക്കാഴ്ച.. കുറ്റബോധം കൊണ്ടാണ് ദേവികയുടെ കണ്ണും ഉള്ളും നിറഞ്ഞതെങ്കിൽ ജയ്ഗോപൻ മതിവരാത്തത് പോലെ അവളെ നോക്കിക്കാണുകയായിരുന്നു.. അയാൾക്കവരെ സ്നേഹിച്ചു മതിയായിട്ടില്ലായിരുന്നു.. അന്നും. ഒരല്പം പിരിഞ്ഞിരിക്കണം എന്ന് തോന്നിയതും മാറി നിൽക്കേണ്ടി വന്നതും അവരുടെ ഉള്ളിലെ കുറ്റബോധം മാറി പോകാനാണ്.. അങ്ങനെയേ കരുതിയിട്ടൊള്ളു..അന്നും. അത് സാഹചര്യമായിരുന്നു... അത്യാവശ്യമായിരുന്നു.. അപ്പോഴും അയാളറിഞ്ഞിരുന്നില്ല കുറച്ചുദിവസം മാറിനിൽക്കാം എന്നുള്ള തന്റെ തീരുമാനം ഒരുപാട് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമാവും ഇനിയൊരു കാഴ്ചയ്ക്ക് വേദിയൊരുങ്ങുക എന്നുള്ളതൊന്നും.. " എഴുന്നേറ്റ് വാ... " തന്നെയും ശ്രീയെയും തുറിച്ചു നോക്കി ഇരിക്കുന്നിടത്തുനിന്നും അനങ്ങാൻ തന്നെ കഴിയാത്ത വിധമിരിക്കുന്ന ദേവികയുടെ നേരെ നോക്കി ജയഗോപൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.. ശ്രീക്ക് അവരുടെയാ അവസ്ഥയിൽ വേദന തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവൻ ആ കാഴ്ചയിലേക്ക് നോക്കാതെ മുഖം തിരിച്ചുനിന്നു.. " രോഹി പറഞ്ഞതെല്ലാം അച്ഛൻ...അമ്മയോട് പറയാൻ മറക്കണ്ട.ഞാൻ.. ഞാൻ പുറത്തുണ്ടാവും..' അവർ രണ്ടുപേരും തനിച്ച് സംസാരിക്കട്ടെ എന്ന് കരുതിയിട്ടാണ് ശ്രീ പുറത്തേക്ക് മാറി നിന്നത്.. " ഇപ്പോഴും നിനക്ക് എന്നോടുള്ള ദേഷ്യം മാറിയിട്ടില്ലേ ദേവു...അതുകൊണ്ടാണോ ഞാൻ വിളിച്ചിട്ട് നീ എഴുന്നേറ്റു വരാത്തത്.. " അവളെ ഏറെ വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചിരിയോടെ ജയഗോപൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ ദേവിക പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നയിടത്തു നിന്നും എഴുന്നേറ്റു അയാൾക്കരികിലേക്ക് വന്നു... " എന്തിനാ നിങ്ങൾ വന്നേ? നിങ്ങൾ വരരുതായിരുന്നു.. എനിക്ക് മുന്നിൽ നിങ്ങൾ തോറ്റു തരരുത്.. ദൈവം തോൽക്കാറില്ലല്ലോ ഗോപേട്ടാ..നിങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ നിൽക്കാനുള്ള യോഗ്യത പോലും എനിക്കില്ല.. അത്രയും പാപിയാണ് ഞാൻ ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാത്ത നിങ്ങളെ അവിശ്വസിച്ച പാപി.. " പറയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ ദേവിക ആ ഇരുമ്പ് കമ്പിയിൽ നെറ്റി കൊണ്ടിടിക്കുന്നുണ്ട്.. ജയ ഗോപന്‍ അവർക്കും ആ കമ്പിക്കുമിടയിലേക്ക് തന്റെ കൈകൾ ചേർത്തുവച്ചു.. " നീയല്ലേ ദേവൂ.. ഞാനെങ്ങനെ ക്ഷമിക്കാത്തിരിക്കും.. എനിക്ക് നീയല്ലാതെ വേറെയാരാ.. എന്റെ മക്കളും നീയുമുള്ളയിടമല്ലേ എന്റെ സ്വർഗം.. എനിക്കറിയാം നിന്റെ സാഹചര്യങ്ങൾ അങ്ങനെയായിരുന്നു... അന്നത്തെ ഓരോ അവസ്ഥ.. അതൊന്നും ഇനി പറയേണ്ട.. എനിക്കും നിനക്കും വേദനിക്കും.. നിന്നെ തിരിച്ചുകൊണ്ടുപോകാനാണ് ഞാൻ വന്നിട്ടുള്ളത്...ഞാനത് ചെയ്യുകയും ചെയ്യും... " അലിവോടെ അവരെ രണ്ടു കൈകൾ കൊണ്ടും തോളിൽ പിടിച്ചുനിർത്തി ജയഗോപൻ പറയാൻ ശ്രമിച്ചതും ദേവിക ഞെട്ടിക്കൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക് മാറി.. വേണ്ട.. വേണ്ട.. പിന്നിലേക്ക് നടക്കുന്ന അവരെ അതും പറയുന്നുണ്ട്.. "ദേവൂ..." ജയഗോപൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു. " നിങ്ങൾ....നിങ്ങളിങ്ങോട്ട് വരരുതായിരുന്നു ഗോപേട്ടാ...ഈ ഒരു അവസ്ഥയിൽ എന്നെ നിങ്ങൾ കാണണ്ടായിരുന്നു... അത് എനിക്ക് എന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടോന്നുമല്ല..ആ വേദന കൂടി ഇനി ഞാൻ കാരണം നിങ്ങൾക്കുണ്ടാകരുതെന്നുള്ള എന്റെ നിർബന്ധമാണ്.. അത്രയും ക്രൂരതയാണ് ഞാൻ നിങ്ങളോട് ചെയ്തത്.. " തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം തന്നെ അവർ ഉറക്കെ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ജയഗോപന്‍റെ കാൽകീഴിലേക്കിരുന്നു പോയി.. ജയഗോപൻ കണ്ണുകൾ ഇറക്കി അടച്ചു കൊണ്ട് ആ കമ്പിയിൽ പിടിമുറുക്കി കൊണ്ട് അതേ നിൽപ്പ് തുടർന്നു.. " എനിക്ക് വേണ്ടി...ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും നിങ്ങൾ ആരുടെയും സഹായം അഭ്യർത്ഥിച്ചു ചെല്ലരുത്...ഈ ശിക്ഷ ഞാൻ അർഹിക്കുന്നതാണ്..എന്റെ കൈകൊണ്ട് അയാളെ കൊല്ലാൻ പറ്റിയെങ്കിൽ അത് തന്നെയാണ് എനിക്ക് ഞാൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയ പാപത്തിൽ നിന്നുള്ള മോക്ഷം.. " തന്റെ കണ്ണുനീർ കൊണ്ട് ജയ് ഗോപന്റെ കാലുകൾ കഴുകി താൻ ചെയ്ത തെറ്റിനുള്ള പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യണമെന്നായിരുന്നപ്പോൾ ദേവികയുടെ മനസ്സിൽ.. " ഇങ്ങനെയൊന്നും പറയല്ലേ ദേവൂ... എനിക്ക് വല്ലാതെ വേദനിക്കുന്നുണ്ട്.. ദയവ് ചെയ്ത് എണീക്ക് നീ.. " അഴകുള്ളിൽ കൂടി കയ്യിട്ടു കൊണ്ട് അവരെ പിടിച്ചുയർത്താൻ കഴിയാത്ത നിസ്സഹായതയോടെ ജയ ഗോപൻ പറയുമ്പോൾ ദേവിക അയാൾക്ക് വേണ്ടിയിട്ടാണ് എഴുന്നേറ്റത്. അയാൾക്ക് വേദനിക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ട്.. വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് തനിക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തത് ജയഗോപനെ നോവിക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഇനി എന്തും ചെയ്യാമെന്നുള്ളതായിരുന്നു ദേവികയുടെ മനസ്സിൽ.. " ഞാനെന്ന പാപിക്ക് വേണ്ടി നിങ്ങൾ ഇനി ഒന്നും ചെയ്യരുത്...അതാണ് എനിക്കുള്ള ശിക്ഷ.. ഇവിടെ നിൽക്കണ്ട..ശ്രീക്കുട്ടനെയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് പോകും... നിങ്ങൾ സന്തോഷമായിട്ട് ജീവിക്കണം.. അതാണിപ്പോ എന്റെ ആഗ്രഹം. " കരഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും അപ്പോൾ അവരിൽ ഒരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.. ' ദിവാകരൻ തമ്പിയുടെ അനിയത്തി എന്നുള്ള സ്ഥാനം നിനക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കാം.പക്ഷേ ജയ ഗോപന്‍റെ ഭാര്യ എന്ന സ്ഥാനത്താണ് നീ ഇപ്പോഴുമുള്ളത്.. എന്റെ രണ്ടു മക്കളുടെയും അമ്മയാണ് നീ.. ആ സ്ഥാനമൊന്നും ഒരിക്കലും നിനക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു പോവുകയുമില്ല...പിന്നെ നീ എന്തിനാണ് ദേവൂ ഭയക്കുന്നത്... " താൻ ആദ്യം കാണുമ്പോൾ....അന്ന് അയാൾക്കുണ്ടായിരുന്ന അതേ സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ ജയഗോപനാ വാക്കുകൾ പറയുമ്പോൾ ദേവിക വിറച്ചുകൊണ്ട് അയാളെ നോക്കി.. " തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടതും വേണ്ടെന്ന് തീരുമാനിച്ചതും നീയാണ് ദേവൂ... ഒരിക്കലും ഞാനല്ല.." വേദന നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ ജയഗോപനത് പറയുമ്പോൾ ദേവിക വീണ്ടും കരഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു.. " നീ ധൈര്യമായിട്ടിരിക്ക് .. നീ ചെയ്തത് ഒരു തെറ്റല്ല ദിവാകരൻ തമ്പി നിന്നോട് ചെയ്ത ക്രൂരതകൾ വച്ചുനോക്കുമ്പോൾ.. എന്നോടും നമ്മുടെ മക്കളോടും ചെയ്തു കൂട്ടിയ അനീതികളെ വെച്ചു നോക്കുമ്പോൾ നീ അയാളോട് ചെയ്തത്...ഒന്നുമല്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ഒരു കുറ്റത്തിന് നിന്റെ ജീവിതം ഇനി അഴികൾക്കുള്ളിലാവാൻ ഞാൻ.. സമ്മതിക്കുകയുമില്ല.." വല്ലാത്തൊരു വാശി നിറഞ്ഞ സ്വരത്തോടെ ജയഗോപൻ ദേവികയുടെ വിരൽത്തുമ്പിൽ പിടിക്കാൻ വേണ്ടി കൈ നീട്ടി.. " കാത്തിരിപ്പുണ്ട് ഞാനും നമ്മുടെ മക്കളും...നിന്റെ വരവിന് വേണ്ടിയിട്ട് ഞങ്ങളുടെയാ കാത്തിരിപ്പ്.. ഇനി ഞാൻ പറയുന്നതെല്ലാം നീ ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്കണം.. അത് അനുസരിച്ചാൽ മതി..ബാക്കിയെല്ലാം ഞാനും ശ്രീക്കുട്ടനും കൂടി ചെയ്തു കൊള്ളാം..അവന്റെ കൂട്ടുകാരനാണ് നിന്റെ കേസ് ഏറ്റെടുത്തിട്ടുള്ളത്.. മിടുക്കനാണ്.അവൻ ജയിക്കുമെന്ന്.. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.. ആ ഉറപ്പുതന്നെയാണ് നിനക്കും വേണ്ടത്.. " വല്ലാത്തൊരു തിളക്കമുള്ള ചിരിയോടെ ജയഗോപനത് പറയുമ്പോൾ ദേവിക വീണ്ടും വീണ്ടും അയാൾക്ക് മുന്നിൽ തളരുകയാണ്.. താൻ ഇതൊന്നും അർഹിക്കുന്നില്ലെന്ന് അവരുടെ മനസ്സിൽ നിന്നും വീണ്ടും വീണ്ടും ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുണ്ടാവുകയാണ്.. " ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട. എല്ലാം അതിന്റേതായ വഴിക്ക് തന്നെ നടക്കട്ടെ. നീ കാരണം മരിക്കേണ്ടവനല്ല തമ്പി. അയാളങ്ങനെ ഒറ്റയടിക്ക് രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ മാത്രമുള്ള ശിക്ഷയല്ല വേണ്ടത്.ഈ ലോകത്ത് അയാൾക്ക് കുറച്ചുകൂടി അനുഭവിക്കാനുണ്ട്.അതിന് നമ്മൾ അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് അവസരം കൊടുക്കുകയല്ലേ വേണ്ടത്... തമ്പിയെ ഇനിയും ദേവിക ആക്രമിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ടെന്ന് അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി തന്നെ ജയഗോപന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. രോഹിത് പറഞ്ഞതുപോലെ തന്നെ അയാളെ കൊണ്ടാവും വിധമെല്ലാം ദേവികയുടെ മനസ്സിലേക്ക് ആശ്വാസത്തിന്റെ നറുവെട്ടങ്ങൾ തെളിയിക്കാൻ ജയഗോപന് കുറച്ചു വാക്കുകൾ കൊണ്ടായിരുന്നു.. കുറ്റബോധത്തിന്റെ കൊടുമുടിയിലായിരുന്ന ദേവിക, ജയഗോപന് വേണ്ടി എന്തും ചെയ്യാൻ ഒരുക്കമാണ്.. വീണ്ടും അയാൾക്ക് വേണ്ടി പുറത്തേക്കിറങ്ങണമെന്നവർ ആഗ്രഹിച്ചു തുടങ്ങി.. തന്റെ മക്കൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ബാല്യം.. യൗവ്വനം... സന്തോഷം.. സമാധാനം. ഇതിൽ ഒന്നു പോലും തിരികെ നേടി കൊടുക്കാൻ കഴിയില്ല.. പക്ഷേ ഇനിയെങ്കിലും അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ താനൊരു നല്ല അമ്മയായിരിക്കണമെന്ന് അവരാ നിമിഷം മുതൽ ആഗ്രഹിച്ചു തുടങ്ങുകയായിരുന്നു.. ജയ ഗോപന് വേണ്ടി.. വളരെ ആത്മാർത്ഥമായി തന്നെ... അതിനോടൊപ്പം തന്നെ ഈ മനുഷ്യനെ വിശ്വസിക്കാതെ എന്തുമാത്രം വലിയൊരു തെറ്റാണ് ഇയാളോടും തന്റെ മക്കളോടും താൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയതെന്ന് ഓരോ നിമിഷവും അവരെ.. പൊള്ളിക്കുന്നുമുണ്ട്. " വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം നിന്നെ ഈ അഴകൾക്കുള്ളിലെ തടസ്സത്തോട് കൂടി എനിക്ക് കാണേണ്ടി വന്നത് നല്ല സങ്കടമുണ്ട് ദേവൂ..അതുകൊണ്ടുതന്നെ എത്രയും വേഗം നിന്നെ പുറത്തിറക്കാനാണ് ഇനിയുള്ള എന്റെ ശ്രമങ്ങളൊക്കെയും... ധൈര്യമായിരിക്കണം.. ഞാനിനിയും വരും.. " ഒന്ന് രണ്ട് പ്രാവശ്യം ഒരു പോലീസ്കാരൻ വന്നിട്ട് സമയം തീർന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞെങ്കിലും ജയ ഗോപൻ തുടങ്ങിയത് പൂർത്തീകരിച്ചിട്ട് വരികയുള്ളൂ എന്നുള്ള വാശിയോടെ ദേവികയോട് കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലായിരുന്നു.. മൂന്നാമതും ആ പോലീസുകാരൻ അല്പം കർശനമായി തന്നെ തിരിച്ചു പോകാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടതോടെ മനസ്സിലാ മനസ്സോടെ ജയഗോപൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ഒരുങ്ങി... അപ്പോഴേക്കും തന്റെ മനസ്സ് താൻ ചെയ്തുകൂട്ടിയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള കുറ്റബോധം അങ്ങേയറ്റം തളർത്തി കളയുന്നുണ്ടെങ്കിലും പുറത്തേക്കിറങ്ങണമെന്ന് ഒരു തോന്നൽ ദേവികയിലും വളരെ ശക്തമായി തന്നെ ഉയർന്നുവന്നിരുന്നു.. അയാൾക്ക് വേണ്ടി.. അയാൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രം.. അയാൾ തനിക്ക് ക്ഷമിച്ചു തന്നതിന്റെ നന്ദി കാണിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം.. തുടരും.. അവരെ ജയിലിട്ടാലും പുറത്തുള്ള ആ പാവങ്ങൾ തന്നെയല്ലേ നീറുന്നത്.. അത് കൊണ്ടാണ്..ഞാനാരോടും ദ്രോഹം ചെയ്യാറില്ല ന്നേ.. പ്രതേകിച്ചു എനിക്ക് സ്നേഹം തോന്നുന്നവരോട്.. 🥰 നിങ്ങൾക്കത് മനസ്സിലാവുമല്ലോ ല്ലേ 😌 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ... ഇല്ലേൽ ഡെയിലി പോസ്റ്റ്‌ ഒരു ഭാരം തന്നെയാണ് കേട്ടാ സ്നേഹത്തോടെ.. Jif #📔 കഥ